Ostatnio w jej podświadomości dominowały dwa tematy. Myślała o końcach. Tych niespodziewanych oraz tych nieuchronnych, zbliżających się ślimaczym tempem, których nijak nie dało się ominąć - przeciągnąć w czasie? Tak, ale tylko na chwilę, mrugnięcie okiem. Czuła niepokój, który na stałe zamieszkał w dole jej brzucha, zaciskając metaforyczną obręcz na trzewiach za każdym razem, gdy zimowy wiatr niósł za sobą woń zbliżającej się wiosny, a słońce z każdym dniem pozostawało o minutę dłużej na nieboskłonie. Wraz z końcem szkoły będzie musiała podjąć decyzję: zostać czy uciec, próbować czy się poddać, być ofiarą czy ofiarować wybaczenie. Każdego nocy, tuż przed zaśnięciem, czuła jak jej serce przyśpiesza i gubi rytm, nie mogąc odnaleźć odpowiedzi.
   Gdy nie zastanawiała się nad tym, co dalej, jej myśli pochłonięte były Cedem. Za każdym razem, gdy spotykała go przypadkiem i specjalnie, kiedy jej palce gładziły miękką skórę na przegubie jego dłoni, gdy opowiadała mu o najnowszych wystawach, o treningach, o dziwnych dźwiękach noszących się o trzeciej nad ranem po kamienicy, wtedy gdy bez słowa siedzieli razem w czytelni, każde pozornie zajęte listą niekończących się zadań domowych, kiedy wyjątkowo była obecna na ucztach śniadaniowych, przetwarzając w głowie dopiero co przeczytane w codziennej gazecie wersy - w każdej tej sytuacji, odnajdywała go wzrokiem, oczekując. Okazywała mu wsparcie, ale to miało dość nietypowy wymiar. Nie zmuszała go do rozmów na temat jego ojca, wyrazy współczucia przekazała tylko raz - zaraz gdy się dowiedziała, udawała, że nie widzi podążających za nim spojrzeń ani nie słyszy szeptów, które nosiły się po korytarzach, szczególnie gdy jego nazwisko krzyczało z pierwszych stron.
   Czekała. Czekała, aż te zbudowane przez niego pozory zaczną się kruszyć. Bo w pewnym momencie musiało się to stać. Właściwie byłaby zdziwiona, gdyby tak nie było. W żałobie musiał znaleźć się miejsce na smutek, na złość, na tą ogromną niesprawiedliwość, która go spotkała. Była czujna, bo nie wybaczyłaby sobie, gdyby nie było jej przy tym obok.
   — To tylko ja.
   Już z drugiego końca korytarza zauważyła jego nieco przygarbioną sylwetkę. Zawsze ciągnął ramionami w dół, gdy był zestresowany - jakby to, co spoczywało na na jego barkach, było zbyt ciężkie do uniesienia - ale nigdy tak, jak w ostatnich tygodniach. Prawie bezgłośnie zaszła go od tyłu, obejmując jego plecy z policzkiem wciśniętym tuż pod męskim barkiem, w tym znajomym jej miejscu, do którego dostawała. Dzieliło ich pięć lat i niemal trzydzieści centymetrów, za to łączyła nierozerwalna przyjaźń.
   — To tylko ja, Ced — powtórzyła, gdy już prześlizgnęła się pod jego ramieniem. Zamiast zwolnić uścisk, na moment jeszcze w nim pozostała. Dłonie, które wcześniej spoczywały na tuż nad jego splotem słonecznym, palpacyjnie próbując sprawdzić, czy jego własne tętno zdradzi to, czego nie zdradzały słowa - że, tak naprawdę, wcale nie czuł się dobrze, zaplotła na wysokości jego łopatek, przypatrując mu się z dołu. — Też wybierasz się do biblioteki? Potrzebuję coś znaleźć, chcesz mi przy okazji pomóc?
   Zniżyła głos, artykułując prośbę. Cokolwiek ją ciekawiło, nie było tematem, który poruszać chciała otwarcie w publicznej przestrzeni. Mimo że w poniedziałkowe popołudnie, szkolna biblioteka, a co za tym idzie, korytarz na czwartym piętrze, zwykle zaliczała spadek w ilości odwiedzających.

    Dzisiejszy dzień toczy się pod znakiem wymuszonego spokoju, zresztą jak każdy od początku stycznia. Próbuje znaleźć swoją harmonię w widoku za oknem, w naturze, kontraście bieli i architektonicznych, strzelistych, hogwarckich konstrukcji, ale nie nosi w sobie duszy artysty, dlatego nie odnajduje w tym obrazie swojego opanowania. To musi znaleźć sam w sobie, w spokojnym oddechu, który w ostatnim czasie bardzo często kontroluje, głębszy wdech i głębszy wydech przynoszą mu ukojenie, a odliczanie od dziesięciu w tył go wycisza. Nieważne, że są to głupie magipsychiatryczne triki – trzyma się ich desperacko, tak, jak desperacko stara się trzymać na powierzchni, chociaż każdy kolejny dzień topi go w coraz większym przygniębieniu, a każda godzina sprawia, że staje się cieniem samego siebie. Stoi w miejscu, które powinno wydobyć z niego największy blask, jednym z nielicznych na tym korytarzu, gdzie dociera światło, a nawet wtedy wydaje się… jaki?
    Nie dopuszcza do siebie tych myśli, wypiera je z podświadomości, chociaż odrzucanie ich coraz mocniej dogniata go swoim ciężarem do podłoża. Ostatecznie przymyka powieki, pozwalając żeby ciepłe światło otuliło jego twarz, a on sam opiera się ramieniem o bok przyokiennej wnęki, plecami do korytarza – tyłem do problemów, jakimi było utrzymywanie tej maski spokoju przed wszystkimi obecnymi w szkole. Ignoruje dźwięki, słyszy tylko bicie własnego serca, przyśpieszony jego rytm i płytki oddech, jakby się dusił, bo od tygodnia ma wrażenie, że coś chce się wyrwać z jego piersi i jest naprawdę bliski temu, żeby temu na to pozwolić. Poddać się i po prostu… odpuścić. Życie i próbę nie utonięcia w mrocznej otchłani własnych myśli.
    Powoli zatraca się w nich, dlatego czyjś dotyk, ciepło czyjegoś ciała i lekki ciężar dłoni na jego piersi, wstrząsa nim i drżeniem przechodzi mu wzdłuż kręgosłupa. To tylko ja. Jaka ja? Pyta jego wytrącona z równowagi podświadomość, jeszcze zanim zidentyfikuje dźwięk jej słów obok swojego ucha, jej zapach i jej gabaryty z konkretną osobą. Chociaż nie jest mu wrogiem, spina się na jej dotyk. Mięśnie zaciśnięte w napięciu aż do bólu, rozluźniają się dopiero, kiedy dziewczyna staje przed nim. Patrząc na nią z góry, nie potrafi się uśmiechnąć tak jak kiedyś, ciepło i z rozczuleniem – zamiast tego, skina jej lekko głową, posyła miękkie spojrzenie w zielono-złotych tęczówkach oczu i lekkim ruchem ściąga jej dłonie ze swojego karku, jakby dokładnie wiedział, czego tam szuka. Jakby miał świadomość tego, że Saskia tylko czeka aż się rozpadnie i nie chciał dać się na tym przyłapać. Opuszczając jej dłonie w dół, zamknął je pomiędzy swoimi palcami, niby w ciepłym, przyjacielskim geście, ale tak naprawdę odgradzał się od niej i już stawiał przed sobą mur, nie do pokonania i nie do odgadnięcia.
    Jego emocje, pozostawały jego emocjami – jego problemy były jego problemami. Nie chciał ich na nikogo zrzucać, a przede wszystkim, czy miał powód? Był słaby, tak bardzo słaby, że czułby się winny i gorszy, gdyby okazał tą słabość przed najbliższymi przyjaciółmi.
    [i]Co robisz? [/] – upominało jego spojrzenie, żeby nie próbowała go łamać, bo nie chciał się dać złamać. Rozpadał się sam, w samotności, wiele wysiłku wkładał w to, żeby nie robić tego przy innych.
    — Jeśli muszę, Saz.
    Rozmierzwił jej z pobłażliwością włosy, tak, jak mógł to sobie pozwolić w obecności swojego przyjaciela. Zupełnie jakby nic się nie zmieniło od miesiąca, a przecież zmieniło się wiele. Śmierć jego ojca była jeszcze szczera, a jego żałoba absolutnie nieprzepracowana, trwał jeszcze w wyparciu wydarzeń sprzed miesiąca.
    — Ale trzy kroki ode mnie. Nie chcę konfrontacji z zazdrosnym Lokim.
   Nie sądził, żeby naprawdę miał się z nim mierzyć, użył to jako wymówki, żeby nie dawać jej sposobności do łatwiejszego odczytania jego emocji. Pokazowo odgrodził ją od siebie na odległość swojego ramienia i ruszył przed siebie w kierunku Biblioteki, jeszcze przechylając głowę w jej kierunku.
   — Powiedz mi coś więcej o tej pomocy – teraz, albo później, jeśli bała się, że ściany miały uszy.

@Saskia Larson