Właściwie nie wiedział o niej wiele, poza tym, że pojawiła się w szkole względnie niedawno. Prezentowała się zawsze z gracją i elegancją typową szlachciankom, co z początku go trochę zniechęcało do bliższego zapoznania. Wszystko co zbyt perfekcyjne kojarzyło mu się z jego ojcem i matką, więc wolał relacje opierające się o brud, smród i ubóstwo. Poza tym, wśród brudnych, śmierdzących i ubogich mógł się czuć jak paw w kurniku, co zawsze cieszyło jego wybujałe ego. Wśród ludzi zbyt pięknych odczuwał dyskomfort, bo nie mógł być taki wyjątkowy.
- Akurat trudność rzeczy mnie nie zniechęca. - odchrząknął. Nie wychylał się z tym, że takim był fanem literatury, ale kiedyś spędził trzy tygodnie tłumacząc sobie książkę o hurufitach z perskiego na angielski, bo bardzo chciał zrozumieć wszystkie odłamy szyickiego islamu. Nie było rzeczy trudnych jeśli się nimi interesował, miał chorą ambicję dopiąć wszystkiego, czego się dotknął, ale ta cecha nie mogła być obca i jej.
- Nie mam w sumie preferencji, ale to przez brak doświadczenia. Nigdy nie uczyłem się języka obcego poza próbą rozumienia szkockiego bełkotu wujków w każdą wigilię więc nie wiem co się sprawdza najlepiej. - zmarszczył brwi, zaraz jednak wylądował ręką na stosie książek, który przytachał ze sobą- Według mojego riserczu i statystyk, najskuteczniejszą metodą jest technika bezpośrednia, czyli rzeczywiście skupianie się na konwersacji. Przy czym trudno konwersować, jeśli jedyne co umiem po francusku to joli petit cul. - uniósł brwi. Prawdą było, że znał jakieś powiedzonka w innych językach, ale tym raczej nie zabłyśnie składając aplikacje do miniisterstwa.

Ruda wiedziała, jakie sprawia wrażenie i była już do tego przyzwyczajona. Nie zniechęcało jej to jednak to rzetelnego wykonywania swoich obowiązków. Wychodziła z założenia, że szkoła ma służyć do edukacji, a nie zawierania przyjaźni na całe życie. Jeśli jej na kimś zależało, ta osoba mogła liczyć na jej lojalność i względy, całą resztę, traktowała jak zło konieczne, które musi po prostu wytrwać do ukończenia studiów.
-W takim razie wróżę nam owocną pracę. - Coraz bardziej podobał jej się ten cały Basil i miała nadzieję, że nie jest to złudne pierwsze wrażenie.
-Szkocki akcent nie tylko Tobie sprawia problemy. Niby wiem, że to angielski, a jednak zupełnie jakby mówili do mnie w innym języku. Czasem trzeba się naprawdę mocno skupić, by zrozumieć. - Uśmiechnęła się szerzej. Widać mieli podobne odczucia co do północnego dialektu, który w szkolnych murach był jednak dość popularny. -No tak, najważniejsze podstawy. - Przewróciła oczami, bo jakoś nigdy nie bawiły ją podobne żarty, ale wciąż lekko się uśmiechała do chłopaka, dając mu szansę. Jakby nie było, Hariel też raczył ją tego typu tekstami, a jakoś go polubiła, więc może z Basilem będzie podobnie. -Zacznijmy więc od podstaw, czyli od être. Coś, jak angielskie "to be". Powtarzaj za mną: je suis, tu es, il est, elle est, nous sommes, vous êtes, ils sont, elles sont. - Przeszła do rzeczy, bez problemu zmieniając język i akcent na swój ojczysty. Ciekawa była, jak chłopak będzie radził sobie z wymową, która była zdecydowanie bardziej miękka i dźwięczna niż ta angielska, do której był przyzwyczajony.

Problem w tym, że szkoła powinna służyć jednemu i drugiemu, w końcu to w niej spędzali większość swojego młodzieńczego życia, a ludzie, którymi się otaczali, znali ich lepiej, niż ich własne rodziny, skoro byli skazani na siebie nieprzerwanie przez niemal dziesięć miesięcy. bazyl wiedział, że zdrowe ryby płyną pod prąd, więc umyślnie wybierał być rybą chorą. Coś zawsze wtedy można było ugrać, a pokorne ciele, ple ple ple.
Uśmiechnął się do niej niemal czarująco, bo lubił słyszeć pozytywne wyrażenia odnoszące się do jego osoby, a współpraca korepetytorska do takiego układu należała.
- Nie będę ukrywał, że mi na tym bardzo zależy. - przyznał- Żałuję czasem, że kiedy byłem młodszy presja rodziny była kładziona na inne sfery niż nauka języków - zmarszczył brwi- Ale nic nie poradzę, zostaje mi to nadrabiać teraz. - kiedy rozsiedli się w ławie wygodniej, westchnął słysząc jej słowa o szkockim. Dla niego był to gulgot piekielnych pomiotów. Był bardzo niejasny, a wujkowie przesadzający z whisky, którzy zaczynali przekrzykiwać się w tym kto ma bardziej owłosioną dupę, z pewnością nie zachęcali do tego, by uczyć się lepiej rozumieć ten akcent. Te wspomnienie jednak pozostawił sobie, szczędząc tym samym traumy Irvette i czasu, który mogli przecież poświęcić na naukę.
Zmrużył oczy, przysłuchując się jej melodyjnej dykcji i dźwiękom sylab, które wymawiała.
- czy możesz je powtórzyć? - zapytał, otwierając swój notes. Z mnóstwa wiedzy bezużytecznej, którą trzymał w głowie, jedna miała okazać się przydatna. Pisał bowiem biegle alfabetem fonetycznym i kiedy de Guise powtórzyła odmianę czasownika, zanotował ją sprawnie, powtarzając słowo po słowie, starając się oddać akcenty tam, gdzie kładła je ślizgonka.
- Ils sont i elles sont to będzie to samo sont? - spojrzał na nią- Tak jak w angielskim, are w pojedynczej i mnogiej? - dwoma ruchami odkreślił sobie tabelę z odmianą, gotów do dalszych notatek.

Ruda nie uważała, by było jej to potrzebne. Do swojego życia wpuszczała tych, których chciała, nauczona chłodu i dystansu przez ojca, który wpoił jej ograniczone zaufanie do społeczeństwa. Nawet swojej rodzinie w pełni nie ufała, a to już wiele mówiło o tym, co działo się we francuskim chateau.
-Wszystko zależy od priorytetów. Na szczęście możemy też rozwijać się sami, choć wiadomo, że rodzinna presja potrafi mocno ograniczyć. - Zaskakująco jak na siebie wykazała się zrozumieniem. Nie miała w zwyczaju wypowiadać się źle o swoich krewnych, ale ona też mimo wszystko odczuwała ten ciężar, choć nigdy się do tego na głos nie przyznawała.
-Oczywiście. - Odpowiedziała z uśmiechem, po czym wolno i wyraźnie powtórzyła jeszcze raz odmianę. -Coś w ten deseń, tak. Chociaż jak widzisz, nie dla wszystkich osób stosujemy sont. Tego po prostu trzeba się nauczyć i zapamiętać. We francuskim jest wiele reguł, które mogą wydawać Ci się ciężkie. Szczególnie w kwestii wymowy i pisowni. - Wytłumaczyła cierpliwie, zdając sobie sprawę, że jej ojczysta mowa wcale nie była tak prosta do nauki, jak choćby angielski. -Ale z wymową idzie Ci całkiem dobrze. Spróbujmy jeszcze może odmianę "mieć", czy też właściwie "avoir". - Poleciała dalej uznając, że nie ma co spędzać pięciu godzin na jednej rzeczy i jeśli Basil naprawdę chciał się nauczyć, to przy posiadaniu podstaw, jakie mu ślizgonka wyłoży, będzie mógł popracować już nad tym sam, w domu. -j'ai, tu a, il a, elle a,on a, nous avons, vous avez, ils ont, elles ont - Odmieniła gładko i melodyjnie, starając się, by wszystko zabrzmiało zrozumiale i było dość proste do powtórzenia przez jej dzisiejszego ucznia.

Z pewnym przekąsem uśmiechnął się, bo jednak trafiało to bardzo blisko tego, co sam czuł. W wielu aspektach życia został pokrzywdzony przez wychowanie, w wielu musiał sam nadrabiać braki, a co okazywało się z wiekiem największym problemem, to jednak stosunki socjalne, których nie opanowawszy za dziecka, jako dorosły miał ogromny problem z ogarnięciem. Cierpiało na tym wszystko, a głównie on sam.
Samorozwój był za to bardzo w jego stylu. Znajdywał święty spokój, kiedy obstawiał się książkami i to im zawierzał swoje zaufanie w ramach zapoznawania się z tematami. Nauka języków jednak prędzej czy później wymagała osłuchania się z dźwiękami i akcentami, bo na sucho, to może by umiał się nauczyć pisać, gdyby się mocno do tego przyłożył, ale bez znajomości wymowy daleko by nie zaszedł.
Podkreślił fonetyczne sylaby, których dźwięk wydawał mu się podobny i zmarszczył brwi.
- Czy mogłabyś mi zapisać te grupy słów, których dźwięk wymawia się inaczej niż w angielskim? - zapytał, podsuwając jej jeden pergamin i podając pisak. Mając taką bazę sylab, mógł zanotować dźwięk ich wymawiania i ćwiczyć francuski czytając coś na głos, a potem próbować przetłumaczyć to sobie ze słownikiem.
- Och języki ze swoimi własnymi, szalonymi zasadami. - przewrócił oczami, ale uśmiechnął się. Każdy język chyba miał w sobie jakieś absurdy- Avoir. - powtórzył zaraz po niej, wracając do robienia swoich zapisków w zeszycie.
Teraz mogło mu się to wydawać aż za trudne, wiedział jednak jakie ma możliwości przerobowe i jeśli poświęci temu wystarczająco dużo uwagi, nie przewidywał, by francuski miał mu nie wejść w krew. Może nie tak pięknie i płynnie, jak wymawiała zgłoski Irvette, ale przynajmniej komunikatywnie.
- J'...ai. -zanotował skrupulatnie- tu a, il a, elle a, on a... - jedno pod drugim, jako, że dźwiękowo składały się podobnie- nous.. avons, vous... avez! Ils.. ont, elles ont. - skupiał się na tym, jak to mówiła, by powtórzyć po niej jak najlepiej.

Ona sama bez względu na własne preferencje, zawsze musiała być duszą towarzystwa. Uczono ją od dziecka, jak odnaleźć się w każdym kręgu i taka też była jej rola. Spełniała ją perfekcyjnie, choć od przeprowadzki do Wielkiej Brytanii, podejście dziewczyny w wielu kwestiach uległo zmianie. Także i w tej.
-Oczywiście. Mogę? - Wskazała na notatki Basila, by zaraz pod spodem zapisać mu to, o co prosił, swoim schludnym pismem. -Są to podstawowe dźwięki, wszystkich nie jestem w stanie tak po prostu Ci zapisać, ale jak tylko coś wyjdzie w czasie lekcji, zawsze możemy dopisać, specjalnie zostawiłam miejsce. - Wskazała palcem przestrzeń, która jawnie mówiła o tym, że jeszcze wiele gramatycznych różnic ich czeka, po czym oddała notatki ślizgonowi, by mógł dalej skupić się na nauce i by mogli przejść do drugiego najważniejszego czasownika w języku francuskim.
-Cudnie. Avoir. - Uśmiechnęła się, powtarzając jeszcze raz wymowę, by mogła ona zostać przez Basila zapamiętana. Następnie przyszedł czas na całą odmianową litanię i tutaj Basil poradził sobie dobrze jak na początek. Oczywiście, że do płynności było mu jeszcze daleko, ale przecież nie można było tego od niego wymagać po pierwszej lekcji.
-No no, chyba masz talent językowy. - Postawiła na pochwałę, po czym jej wzrok nieco spoważniał, gdy ponownie zwróciła się do ślizgona. -Chętnie będę kontynuować nasze lekcje, ale nie myśl nawet o tym, jeśli nie opanujesz tych podstaw. Chciałabym przejść z Tobą przez podstawowe rozmówki następnym razem. Możesz zapamiętać sobie przedsmak tego i ładnie mi się przedstawić. Je m'appelle Irvette. - Pokazała na siebie, a następnie wskazała Basila, by dać mu znak, że może iść za jej przykładem i samemu spróbować tej kulturalnej wersji zapoznania.

Zaglądał jej przez ramię, kiedy tak sobie notowała i starał się zapamiętywać to co mówi. Już przez tych kilka chwil zdążył wywnioskować, geniusz, że rzucił się na język dość trudny i nie będzie to lekką sprawą sobie z nim poradzić. Na szczęście jego wybujałe ambicje wystarczyły, by był przekonany o tym, że poradzi sobie z tym świetnie, jak ze wszystkim, czego się tylko w życiu dotykał.
Pokiwał głową, wpinając jej notatkę do notesu, który przygotował na okazję nauki francuskiego.
Daleka droga, ale przecież co to dla nich.
- Avoir. - powtórzył po niej po raz kolejny i uśmiechnął się półgębkiem.
Z cierpliwością musiała wysłuchiwać, jak się jąkał i stękał, bo jednak narzucała dobre tempo, by się mózg nie rozleniwił, ale jednak Bazyl nie uczył się żadnego języka, od kiedy ogarnął angielski biegle w mowie i piśmie, więc koncepcja poznawania nowego wciąż była dla niego trudna. Niemalże w pocie czoła wysilał swoje zwoje, by nadążać za oczekiwanymi wypowiedziami, recytując to, czego od niego wymagała, choć miał dziwne wrażenie, że jego wymowa brzmi jak kamienie spadające na blachę, w porównaniu z jej piękną i krągłą niczym łabędzie pióra.
- Robię co mogę. - przyznał ze szczerze, bo taka była prawda. Starał się nie brać do głowy tej pochwały, by nie spoczywać za bardzo na laurach, ale znając Iwettę, nie rzucała ona takich pochwał, nie uważając, że są zasłużone.
Uśmiechnął się słabo, słysząc jej groźbę, bo z jednej strony cieszył się na kolejne lekcje, ale mógł się domyśleć, że porazi go klątwą pioruna, jeśli tylko odpuści którekolwiek z zadanych przez nią ćwiczeń.
- Że, mapel. - najpierw sobie zapisał, żeby nie zapomnieć później- Je m'apelle Irv... a chuj, nie. - uniósł brwi, jakby sam tracił do siebie cierpliwość- Je, m'apelle Breasal. - zanotował również i spojrzał na nią.

+

Nie przeszkadzało jej to, że Basil spoglądał jej przez ramię. Wręcz przeciwnie, uznała to za przejaw ambicji i ciekawości, co wręcz pochwalała. Na całe szczęście podobne gesty nie wzbudzały w niej stresu, więc już po chwili wszystko było pięknie spisane w jego notatkach.
Wiedziała, że nie podchodzi do niego zbyt lekko i ulgowo. Chłopak jednak zdawał się nadążać, a przynajmniej nie narzekać na tempo, jakie narzuciła, co było kolejnym powodem, by Irvette uznała, że czuje do niego więcej sympatii niż irytacji. Ceniła sobie pracowitych ludzi i miała nadzieję, że nie zawiedzie się na Basilu podczas dalszych spotkań. Fakt, że tak płynnie go szkoliła świadczył też o tym, że miała go za inteligentną osobę, która nie potrzebuje być traktowana jak upośledzony trzylatek, niepotrafiący sklecić prostego zdania, a w wypadku de Guise był to naprawdę duży komplement. Uśmiechnęła się do niego, gdy zapewnił, że robi co może, po czym przeszła do ostatniego elementu dzisiejszej lekcji, jakim było przedstawienie się.
-Tak i nie. Musi to być bardziej płynne. - Poinstruowała, gdy zapisywał sobie, a następnie pokręciła lekko głową, gdy przypadkowo wymienił jej imię zamiast swojego, a następnie pokiwała z aprobatą, gdy poprawnie się przedstawił. -Jest dobrze. Ćwicz i będzie perfekcyjnie. - Zachęciła go, po czym podała mu kilka książek do gramatyki francuskiej. -Daj znać, kiedy będziesz chciał kontynuować. Ja lecę, obowiązki wzywają. Au revoir, Breasal. - Pożegnała się z nim wesoło, po czym rozeszli się każdy w swoją stronę.

//zt x2

Lipiec 2014
Kurs dziennikarstwa

Ben poprawił zmierzwione włosy. Dokończył papierosa, po czym podszedł do kosza wyrzucić niedopałek. Wszedł do pomieszczenia, w którym czekali na niego egzaminatorzy. Wziął do ręki swoje nieodzowne pióro i usiadł przy biurku.
Jedna z kobiet siedząca przy stole naprzeciwko machnęła różdżką. Z ogromnej kryształowej kuli wylosowała małą karteczkę, która wylądowała na jego pulpicie. Parsknął, gdy zobaczył swój temat. Czego pragną emerytowani aurorzy? Zapewne tego, co aktywnie pracujący. Niszczenia psychiki innych ludzi.
Poczuł się jakby natchnienie spłynęło z niego samego nieba. Było mu bardzo łatwo wczuć się w temat, wszak znał specyfikę tej profesji od dziecka. Nie, czekaj, nie do końca. Ojciec nigdy mu o niczym nie opowiadał. Ale od czego była wyobraźnia? Dodał trochę humoru, wiele kąśliwych uwag i krztynę ironii. No, może więcej. W końcu, był od tego specjalistą.
Na szczęście, pierwszy etap zdał celująco i dopuszczono go do dalszej części egzaminu.

Niestety, jego wieloletnie zaniedbania w końcu go dosięgnęły. Benjamin dostał do ręki aparat. Znał go tylko z nazwy. Wziął do ręki to pokraczne urządzenie i wyszedł na ulicę. Był czujny jak ważka i zwinny jak żbik. Długo biegał na ulicy, wyglądając co najmniej pokracznie. Wiedział, że miał tylko jedną szansę. I gdy znalazł już obiekt swojego zainteresowania, piękną blondynkę o oczach niebieskich jak błękit bezchmurnego nieba, nacisnął pstryk. W tym samym czasie, w którym urządzenie wypadło mu z ręki.
Dużo czasu zajęło mu również wywołanie zdjęcia. A jedynym efektem tej siermiężnej pracy była… fotografia łydki. Dobrze, że nie stopy.

Ben wyszedł z sali egzaminacyjnej potwornie wściekły. Co to za idiotyczny pomysł, żeby jedna osoba pisała I robiła zdjęcia?! Przecież to jakaś paranoja. Przechodząc na drugą stronę, kopnął ze złości w kosz. Który był przymocowany do ziemi na sztywno. Z urażoną dumą i bolącym paluchem wrócił do swojego lokum.

kostki:
I etap 2 i 4
II etap 4


Kurs dziennikarstwa podejście drugie

Tym razem przyszedł na kacu.
Tak ochoczo świętował wczorajszą porażkę, że wieczorem nie mógł sobie odmówić kilku głębszych. Teraz cholernie bolała go głowa i chciało mu się wymiotować. Uświadomił sobie, że nawet nie pamiętał, kiedy ostatnio pił wodę.
Wszedł do tej sali, co wczoraj, znowu wylosował temat. Tym razem o bezrobociu. Brak posad czy zaradność?
Nie wiem, pomyślał Ben, ale jak pójdzie mi tak dobrze jak wczoraj to sam wpiszę się w panteon wiecznie bezrobotnych życiowych przegrywów. Jego teza była taka, że brak posady wynika tylko i wyłącznie z braku inteligencji zainteresowanego. Wszyscy ludzie są predestynowani, jedni do zwycięstwa, inni do porażki. Nie mam wpływu na to, w jakiej rodzinie przyjedziemy na świat i nie, nie jesteśmy kowalami własnego losu.
Bazgrał zawzięcie i niedbale robiąc przy tym wiele kleksów. Nie sposób powiedzieć, czy z pośpiechu czy z powodu kaca, narobił przy tym również masę błędów. Nie martwił się jednak wynikiem egzaminu. Skoro wczoraj zdał teorię śpiewająco, dzisiaj również nie powinien mieć większych problemów.

Gdy komisja skończyła czytać jego wypociny, już po ich minie widział, że poszło mu źle.
- Panie Auster, stać pana na więcej - odpowiedziała wysoka brunetka, zwijając pergamin w kulkę i wyrzucając go do kosza.
Benek wyszedł z sali wściekły jak osa. W drodze do domu wypalił pół paczki papierosów, a gdy wszedł do izby, wypił szklankę wódki na raz. Potem poszedł spać, licząc na to, że jutro może się mu jakoś uda.

kostki:
4, 6


Do trzech razy sztuka!

Westchnął ciężko przekraczając próg przybytku po raz trzeci. Wypalił papierosa i wyrzucił niedopałek do feralnego kosza, przez który prawie nie połamał sobie palucha dwa dni temu.
Znowu wszedł do środka, usiadł przy biurku i wyjął pióro. Ponownie wylosował temat. Przepychanka o wysokie stanowiska w Ministerstwie Magii?
Na Merlina, co napisać. Dwa poprzednie dni były trochę obniżyły mu morale. Zaczął niepewnie, potem nieco się rozkręcił, ale i tak czuł w sercu narastającą panikę. Gdy oddawał pergamin, wręcz drżała mu ręką. Egzaminatorzy przeczytali jednak artykuł, kiwnęli głową z uznaniem i podali mu dłoń. Tym razem udało się przejść dalej.
Jak dwa dni temu, wepchnęli do dłoni apart i kazali zrobić zdjęcie. Tym razem nie wypuszczono go na ulicę, tym razem miał znaleźć ciekawy kadr w pomieszczeniu. Trochę się natrudził, ale w końcu zdecydował się na zdjęcie okna. Podobała mu się gra światła, czy coś.

Przechadzał się w tę i wewtę, czekając z zniecierpliwieniem na wynik egzaminu. Gdy w końcu zaproszono go do środka, usiadł naprzeciwko wielkiego mahoniowego biurka i wysłuchał werdyktu. Ostrość niedoskonała, kadr mógł być lepszy, ale ostatecznie zgadzają się na przyznanie mu dyplomu.
Zdał, na brodę Merlina, udało się! Wychodząc z budynku, wręcz podskoczył z radości. A potem poszedł się napić.

I etap 1, 1
II etap 2

/zt

Widziadła: F, nie
Kostki: I etap 4,4; II etap 3 i dorzut parzysta

Veronica przełknęła ślinę, czekając na rozpoczęcie kursu. Choć nie był to wcale egzamin tak ważny jak OWUTEM-y stresowała się jak mało co. W końcu podjęła pierwszy krok ku spełnieniu marzeń, ale kto wie, dokąd zaprowadzi ją ta droga?
Gdy w końcu zajęcia się rozpoczęły, wylosowała temat i przeczytała karteczkę. Bezrobocie, no ciekawe. Postukała przez chwilę długopisem w czysty brulion, zbierając myśli. Szczerze mówiąc nie była jakimś orłem w pisaniu. Nie popełniała nigdy długich kreatywnych esejów, tylko te dotyczące historii magii, run i eliksirów. Ale co może być trudnego w napisaniu artykułu?
Na początku zarysowała problematykę, a następne postawiła tezę. W jej ocenie skala tego problemu wynikała przede wszystkim z systemu gospodarczo-politycznego, w jakim przyszło im żyć. Sama miała pracę, ale była szczęściarzem, bo doskonale zdawała sobie sprawę, jak o to trudno. Według niej problem nie tkwił w czyimkolwiek braku zaradności, w końcu ile było wysoko wykształconych osób bez pracy lub piastujących słabo opłacane pozycje? Oczywiście dla przeciwwagi dodała kilka argumentów przeczących tezie, ale tych na plus było znacznie więcej. W końcu czas jej się skończył, a ona oddała pergamin z zupełnym spokojem. Cokolwiek się nie stanie, zrobiła co mogła.
Na szczęście udało jej się przejść dalej.
Kolejny etap przypomniał jej nie tak odległe zajęcia z DA, gdy latała z aparatem za kuzynką. Wyszła na ulicę, zapytała pierwszą napotkaną osobę czy może jej zrobić zdjęcie i już po chwili miała na kliszy to, co było jej tak trzeba. Wróciła do pokoju, gdzie natychmiast skierowano ją do ciemni. Teoretycznie wiedziała jak to się robi, ale wciąż… poczuła się zagubiona pośród tych wszystkich utensyliów i chemikaliów. Zerknęła nerwowo na prowadzącego, a on ledwo zauważalnie kiwnął głową na stojącą nieopodal buteleczkę. No tak, jak mogła zapomnieć! Potem jakoś już poszło. Po jakimś czasie wręczyła wywołane zdjęcie z wyrazem tryumfu na twarzy.
I tym cudownym zbiegiem okoliczności opuszczała gmach Zaplecza Literackiego Euterpe z dyplomem w teczce.