O zaklęciu patronusa słyszała będąc na pierwszym roku i już wtedy miała ochotę gnać tutaj co sił w nogach, aby spróbować swoich sił. Jej zapał został szybko zgaszony, uzmysłowiono jej, że to konkretne zaklęcie należy do zaawansowanych, i że nie ma możliwości aby jej się to udało. Wtedy jakimś cudem ją to przekonało... z perspektywy czasu nie wiedziała jak to możliwe, że nie załączyła się przekorna część jej natury, gdyby ktoś dzisiaj powiedziałby, że nie jest w stanie czegoś zrobić, próba udowodnienia mu, że się myli pojawiłaby się na pierwszym miejscu listy rzeczy do zrobienia. Nie podejmowała prób, bo z czasem zaczęła dostrzegać, że w istocie jest to trudna sztuka – sam Matt, który był przecież jej ogromnym autorytetem, wyczarował swojego patronusa dopiero pod koniec szóstej klasy! Przyjście tutaj rok wcześniej niż zrobił to jej brat i tak było przejawem swego rodzaju butności, ale nie potrafiła dłużej się powstrzymywać. Ostatnio trafiła na opis tego zaklęcia w jednej z ksiąg i na nowo obudziła się w niej potrzeba ujrzenia swojego duchowego stróża. Jak na siebie i swoje praktyczne podejście do magii, całkiem sporo na ten temat czytała... właściwie o patronusie wiedziała prawie wszystko co tylko się dało. Znała zasady działania, inkantację, ruch ręką. Wiedziała jak silne musi być wspomnienie, a nawet zdążyła wywnioskować które z jej przeżyć najlepiej się tu sprawdzi. Jednym słowem - była dobrze przygotowana.
Do sali weszła pewnym krokiem, dobywając różdżki już od progu. Stanęła przed szafą, wzięła głęboki wdech i nie zwlekała ani chwili dłużej – wahanie się nie było w jej stylu. Z otwartej zaklęciem szafy wypłynął dementor, przesycając powietrze przejmującym zimnem i wszechogarniającą beznadzieją. Zmarszczyła brwi, patrząc prosto w pozbawiony twarzy kaptur.
– Expecto patronum! – nie zająknęła się, a jej głos rozbrzmiał w pomieszczeniu siłą, o jaką można by jej nie podejrzewać, oceniając jedynie po wyglądzie. Przywołała swoje szczęśliwe wspomnienie – chwilę wyjętą z dzieciństwa, kiedy to latała jeszcze na miotle. Ścigała się z tatą, szli łeb w łeb; wiatr smagał zarumienione od wysiłku policzki, tańczył pomiędzy jasnymi kosmykami włosów. Zostawała w tyle (Gallagher senior nigdy nie dawał jej forów), ale na sam koniec udało jej się przyspieszyć na tyle, że przegoniła staruszka. Dobrze pamiętała jak się wtedy czuła, jak ogromna rozpierała ją duma i jak zadowolona była ojcowska mina. Pomieszczenie pojaśniało nagłym blaskiem, a jej oczom ukazał się... och, cóż... ptak. Niewielki ptaszek kiwi, cholerny nielot. Spodziewała się raczej czegoś... bardziej majestatycznego? Cóż, czuła ekscytację, to jasne, choć gdzieś obok pojawiło się także i rozczarowanie. Wszystko to wpłynęło negatywnie na jej koncentrację i srebrzysty zwierz rozpłynął się szybko w bezkształtną mgiełkę, która również zniknęła.
Dość zmieszana, choć także i zadowolona, opuściła salę ćwiczeń.

Kostka: 5

| z/t

7 czerwca 2019
Musiała w jakiś sposób zajść myśli, sytuacja w jakiej się znalazła mimochodem zmuszała ją do podjęcia jakichkolwiek działań, które pozwoliłyby na chociażby kilku minutowy oddech, ucieczkę od krwawiącego serca. Już jakiś czas temu rozważała naukę Patronusa, była to jedna z podstawowych umiejętności, które posada musiał auror, ale również zwykły czarodziej. Blondynka nadal nie porzuciła myśli, aby w przyszłości pójść w ślady swojego ojca nawet jeśli wiązało się to z krytyką ze strony rodzicielki oraz dziadków. Ostatnie dni spędziła na studiowaniu ksiąg dotyczących zaklęcia Patronusa, a kiedy poczuła się na tyle silna, aby podjąć rzucone przez samą siebie wyzwanie udała się do sali. Mimo pewności, którą czuła na początku, uleciała ona z niej zaraz po przekroczeniu progu pomieszczenia. Zimne niczym marmur dłonie pociły się przez co różdżka, którą w nich dzierżyła nie była to idealnie dopasowana, jakby tego oczekiwała.
Z szybko bijącym w piersi sercem, niepewnym krokiem podeszła do szafy stając naprzeciwko niej, nerwowo oblizała spierzchnięte wargi, mimo obiekcji jakie miała machnęła różdżką. Zamek szafy otworzył się z charakterystycznym brzęknięciem. Dziewczyna mocniej zacisnęła dłonie na drewnianej różdżce. Kiedy tylko bogin zaczął się wyłaniać, odniosła wrażenie, że czas nagle stanął w miejscu.  Sekundy zdawały się być dla Puchonkami wiecznością, w czasie której zupełnie jak w zwolnionym tempie pojawia się przed nią dementor. Otworzyła szeroko oczy, spięła każdy mięsień ciał, a spomiędzy jej rozchylonych ust wydobył się cichy jęk. Postać, która ukształtowała się przed nią była tak realna; czarna postrzępiona szata niczym suknia zanurzona w wodzie unosiła się w powietrzu roztaczając wokół jasno-mleczną mgłę. Patrząc na dementora zupełnie zapomniała, że jest on jedynie boginem, stanęła osłupiała, kiedy stwór w szybkim tempie zaczął szybować prosto na nią. Jęknęła cicho z przerażenia, nie mogąc powiedzieć nic więcej, nawet jeśli chciała, mimochodem uniosła różdżkę do góry, wyciągając ją przed siebie, lecz ostatecznie zebrała się i z głośnym krzykiem uciekła z sali.
kostka 1


9 czerwca 2019
Od dnia porażki jaką poniosła próbując opanować zaklęcie Patronusa minęły zaledwie trzy dni, a Gabrielle ponownie zebrała w sobie pokłady siły, aby podjąć się wyzwania, które ostatnio zwyczajnie ją przerosło.  Po raz kolejny przekroczyła prób przeklętej sali, jednak tym razem czuła się znacznie pewniej. Kilkaset razy przećwiczyła brzmienie zaklęcia oraz ruch różdżki, jaki musi wykonać, dzięki czemu wiedziała, że tym razem się jej uda.
Wzięła głęboki wdech zaciągając się nieco zatęchłym powietrzem, stanęła naprzeciwko szafy zaciskając mocno długie palce na drewnianym przedmiocie. Wiedziała wszystko na temat tego zaklęcia, znała ruch ręki, akcentowanie wypowiadanych słów oraz co najważniejsze – miała w myślach wspomnienie, które jako jedyne mogło sprawić, że Patronus w pełni się ukształtuje.
-Jestem gotowa! – powiedziała, chcąc przekonać samą siebie o tym, że to odpowiedni czas i miejsce. Usłyszała znajomy brzęk otwieranego zamka szafy, znała doskonale całą procedurę. Nastąpił brzęk, teraz pojawi się bogin, była na niego gotowa. Stanęła w rozkroku, wyciągając przed siebie różdżkę.
- Expecto patronum! – jej głos brzmiał niezwykle pewnie, wręcz donośnie, odbijając się od ścian pomieszczenia. Przywołała swoje szczęśliwe wspomnienie z dzieciństwa, wręcz czuła zapach letniego powietrza wymieszanego z morską bryzą oraz zapachem dojrzewających winogron. Słyszała szczekanie psa oraz wesoły głos swojego kuzyna, który już z daleka do niej wołał. Rozglądając się wokół dostrzegła szczęśliwych rodziców; to były jedne z tych wakacji, kiedy jej tato dostał miesiąc wolnego, czas który mógł poświęcić w pełni swojej rodzinie. Dziadkowie zajmowali się przydomowym ogródkiem, w którym rosły świeże zioła, wszystko wydawało się być takie sielankowe…. zmrużyła delikatnie oczy, kiedy nagły rozbłysk światła sprawił, że pomieszczenie pojaśniało, a zielonym tęczówką blondynki ukazał się dingo – dzięki pies. Wargi Gabrielle rozszerzyły się w szerokim uśmiech, a ona sama na widok zwierzaka mało co nie zaczęła poskakiwać, co negatywnie wpłynęło na jej koncentracje. Nagła chwila triumfu, która pojawiła się w chwili, gdy ujrzała swojego Patronusa sprawiała, że tak szybko jak się pojawił, tak szybko znikł.
Nieco rozczarowana, lecz nadal bardzo szczęśliwa opuściła salę ćwiczeń, z ogromną nadzieję, że jeszcze nie raz dane ujrzeć będzie jej psa.

kostka 5

Dziewczyna o złotych włosach musiała mieć wiele dobrych wspomnień. Dokładnie tak było. Bardzo chciała umieć wyczarować swojego patronusa. Wiedziała, że to zaklęcie jest dla silnych czarodziejów, albo tych upartych. Należała do jednych i drugich. Za Expecto Patronum zabrała się dopiero na siódmym roku nauki. Pewnego dnia miała po prostu wizje, że chce umieć ten czar. Wstała rano i ruszyła do sali, gdzie znajdowały się zaczarowane boginy w dementory. Pełna entuzjazmu i niespotykanej pewności siebie, czekała na swojego stracha. Kościste palce zacisnęły się na drzwiach szafy. Bogin powoli zaczął wyłaniać się ze swojego lokum. Postać w mrocznej, ciemnej pelerynie, wysysająca całe szczęście. Sam jego widok odebrał jej wszystkie emocje, z którymi obudziła się rano. Gdzieś znikła Alexis, a pojawiła się mała, przestraszona gryffonka. Dementor sunął w jej stronę i nim zdążyła zareagować w odpowiedni sposób, z jej ust wydobył się krzyk wyrażający przerażenie, które ukryło się gdzieś głęboko w niej, a teraz szukało ujścia. Wybiegła z sali, zatrzaskując za sobą drzwi, a serce biło jej jak oszalałe. Oddychała płytko, szybko, w ogóle cud, że była wstanie nabierać w płuca powietrza, a potem je wypuszczać w stronę tej strasznej sali. Nie była gotowa, zdecydowanie nie czuła się na siłach. Musiała się uspokoić, rozejrzała się w obawie, że ktoś dostrzegł jej strach. Nie chciała się bać, zresztą nie mogła. Była gryffonem! Obiecała sobie, że wróci tu za kilka dni, całkowicie przygotowana i zdolna do wyczarowania patronusa. Tak też zrobiła. Minął tydzień, a ona znowu tu stała. Czuła niepewność. Zapewne powinna odpuścić, ale przecież Shercliffe nie odpuszczają, prawda?
Wiedziała, co ma robić. Skupić się na pozytywnym wspomnieniu i rzucić zaklęcie. Ponownie kościste dłonie, skrzypnięcie drzwi szafy, a z nich zakapturzona postać. Chwila zwlekania może i wątpliwości, ale Alex w końcu podnosi różdżkę. Głęboki wdech, dobre wspomnienie i wypowiedziana formułka. Za długo. Dotyk zimnej kościstej dłoni budzi ją z letargu i trach. Wtedy gryffonka uderza. Przezroczysty patronus pojawia się może na te dwie sekundy, ale jest. Zobaczyła go. Dziwne zwierze przypominające psa, może lisa; to cyjon!
Jasnowłosa wybiegła niemal z ulgą z sali, szczęśliwa. Wiedziała, że musi wybrać lepsze wspomnienie, ale miała ich tysiące tysięcy, więc które mogłoby być na tyle silne? Nie wiedziała, ale wypróbuje na pewno! Jeszcze jej patronus będzie biegał po hogwarckich korytarzach!

Patronus: Cyjon
Kostki: 1 i 4

2015 rok, czasy szkolne

O czym myślisz Dina, stojąc tak przed tą szafą dygoczącą jak Twoje kolana w pierwszej klasie podczas lekcji o boginach. Popłakałaś się, pamiętasz? Byłaś taka słaba, nienawidziłaś potem całej swojej klasy bo widzieli jak płaczesz, chciałaś im wszystkim zrobić krzywdę, podstawić nogę, pociągnąć za włosy. Dziś jest trochę inaczej, dziś już nikt nie ogląda jak płaczesz, a gróźb nie rzucasz na wiatr. W ogóle mało się odzywasz, co Dina? A jednak tu jesteś, znów przed tą szafą. Jak głupek jakiś, widły w gnoju, nie masz przecież miłych wspomnień jakim cudem myślisz wyczarować patronusa? Dłoń Ci się poci zaciśnięta na różdżce, wiesz jak wyartykułować zaklęcie, wiesz jaki wykonać gest, a jednak masz wątpliwości. Kiedy nauczyciel podchodzi do szafy zaciskasz jasne powieki i w panice szperasz w pamięci, cokolwiek, szybko, jakiekolwiek wspomnienie. Jak żałosnym trzeba być, by nie pamiętać zupełnie nic miłego, zupełnie nic pozytywnego. Może szukasz nie tam gdzie trzeba?
Ciepłe lato, niebo lekko zachmurzone, gdzieś z nad rzeki słychać brzęczący dźwięk frunących owadów. Czy to wystarczy? Późne popołudnie, szkolne korytarze, znó chciałaś dać komuś popalić kiedy wielka ręka złapała Cię za ramie, wiedziałaś, że przesadziłaś, ale dlaczego akurat to wspomnienie?
Uśmiechasz się pod nosem, no cóż, Twój wybór księżniczko.
Ponura postać dementora wyłania się z szafy, otoczenie robi się zimne i straszne, chłona mgła gryzie w odsłonięte kostki kiedy podnosisz różdżkę.
Expecto Patronum.
Mgiełka wyrywa się ochoczo z różdżki, sunie w przód, więcej, rozkłada skrzydła, wpierw niezbyt widoczna, ale jest i dziób, zakrzywiony, oko lśniące, jedno, drugie, widzę, że jesteś niepocieszona, wiem dlaczego.
Brzydki.
Jesteś takim śmiesznym człowiekiem Dina, zawalasz zaklęcie, bo patronus jest brzydki, rozpływa się po chwili i boginem zajmuje się nauczyciel. Czego się spodziewałaś, księżniczko? Że tak paskudny człowiek jak Ty będzie miał pięknego patronusa?
Żałosne.

kostki: 5

[5]
[VI rok nauki w Hogwarcie]

Nie było żadnego konkretnego powodu dla którego Finnigan w czasie szóstego roku nauki w Hogwarcie zdecydowała się nauczyć zaklęcia patronusa. Być może było to spowodowane tym, że znała już to zaklęcie w teorii od bardzo dawna, ale nie miała okazji wypróbować go w rzeczywistych warunkach. Niestety dementorzy nie byli częścią wyposażenia każdej szkoły magicznej, a także nie kręcili się wolno po Londynie, ani tym bardziej po irlandzkich miasteczkach. Boginy musiały wystarczyć jako zastępstwo.
Nim Finnigan otworzyła drzwi którejkolwiek z drżących szaf, przećwiczyła kilkukrotnie ruch ręki i powtórzyła w myślach każde dobre wspomnienie, które uznała za wystarczająco silne. Wzięła głęboki wdech. Wydech. Stresowała się bardziej, niż by chciała przed sobą przyznać, ale wiedziała, że wszystko będzie dobrze, tak długo jak pozostanie skupiona.
W końcu uznała, że dalsze zwlekanie tylko pogorszy stres. Przybrała odpowiednią pozycję do rzucania czarów.
- Alohomora! - krzyknęła celując w jedną z szaf.
Drzwiczki otworzyły się z hukiem uderzając w szafę obok. Z wnętrza wychyliła się ciemna postać. Wyglądała kompletnie inaczej niż w książkach. Nie z powodu rzeczywistego wyglądu fizycznego, ale... atmosfery, którą roztaczała. Finn chcąc nie chcąc pomyślała o kocie z jej dzieciństwa, który został potrącony przez samochód, o zapachu palonych książek, które użyto zamiast podpałki na ognisku organizowanym przez kuzyna jej ojca, o...
- Oczywiście, że to teraz rozpamiętujesz. Przed tobą jest pseudo-dementor - ogarnęła się Finnigan. Wydawało jej się, że dość długo trwała w tym rozproszeniu, ale Dementor nie zbliżył się do niej zanadto, więc musiało minąć dopiero kilka sekund. Przygryzła wargę, aby zabezpieczyć się przed ponowną utratą skupienia. Pomyślała o wakacjach rodzinnych, w czasie których zwiedzali historyczne miejsca na terenie całej Irlandii. O dniu, w którym rzuciła swoje pierwsze zaklęcie. O tym jak po raz pierwszy przeczytała całe zdanie w książce bez żadnego zająknięcia się.
Uniosła różdżkę...
- EXPECTO PATRONUM! - zawołała celując w dementora. Z końca różdżki pojawiła się biała mgiełka, która szybko przeobraziła się w postać zwierzęcia. Małe... Długie uszy...
Na szczęście gatunek zwierzęcia, w którego przeobrażał się patronus, nie miał żadnego znaczenia. Królik wystarczył by pozbyć się pseudo-dementora.
Finnigan była tak przepełniona szczęściem i zadowoleniem z siebie, że aż miała ochotę zatańczyć w miejscu. Co oczywiście byłoby głupie i bezcelowe, więc tego nie zrobiła.
Ale ta chwila satysfakcji wystarczyła, aby ją rozproszyć i królik znikł tak samo jak się pojawił. No cóż, ale nauczenie się zaklęcia patronusa zakończyło się powodzeniem.

Jak mogła nie znać zaklęcia patronusa? Dobry, silny czar tylko dla tych, co mogli wykrzesać z siebie, chodź odrobinę szczęścia. Koncentracja, skupienie i rzucanie zaklęć. To ostatnie wychodziło jej bezbłędnie. Gorzej było u niej ze skupieniem czy koncentracją, kiedy miała głowę pełną niepotrzebnych bzdetów. Do zaklęć, obrony przed czarną magią i quidditcha przykładała się, jakby nie była zbuntowaną Rebekah W. Lanceley.
Rudowłosa za wszelką cenę chciała nauczyć się tego zaklęcia. Nawet niektórzy studenci nie potrafili tego czaru, dopiero mogłaby dowalać innym starszym dupką. To byłoby coś.
Klasa do ćwiczeń patronusa wyglądała dość ponuro i niebezpiecznie jak z jakiegoś mugolskiego horroru. Jedynym wyposażeniem tego miejsca były stare, wysokie szafy, które pukały lub gwałtownie kolebały się na swoich nóżkach, jakby trzymały w środku wściekłe nundu. Na Merlina! Co ona tu robiła? Czaiły się na nią bogińskie dementory, które tylko czekały, aż przekroczy próg klasy i znajdzie się w pułapce bez wyjścia.
Gryffonka nie często widziała mroczne, zimne postacie w pelerynach. Nie bywała w Azkabanie, więc wyłonienie się jednej z nich z szafy spowodowało, że włos zjeżył jej się na karku. Przerażona, aczkolwiek jak na odważnego lwa przystało, uniosła różdżkę do góry, po czym wybiegła z krzykiem jak opętana. Z duszą na ramieniu, którą prawie wyzionęła i żaden dementor nie musiał jej duszy zabierać. Koniec pocałunku na dziś.
Przez kolejne dni wstydziła się tego bardzo. Miała nadzieje, że nikt nie słyszał jej krzyków rozchodzących się niemal po całym Hogwarcie. Czuła się zażenowana, ale to nie zniechęciło jej do dalszej nauki i prób. Przeczytała kilka razy książkową formułkę. Ba! Nauczyła się jej na pamięć. Ruch dłonią miała już dawno wypracowany. Śpiąc, jej ręka sama poruszała się z różdżką czy bez. Szczęśliwe wspomnienie powtarzała jak mantrę o północy w nocy. Wszystko miała na tip-top. Sam Merlin pozazdrościłby przygotowania. Teraz praktyka to, co lubiła najbardziej. Tym razem teorie obcykała na bum cyk, cyk.
Ponownie przekraczając próg klasy, wyjęła różdżkę i tylko przez chwile się wahając, wykrzyknęła zaklęcie patronusa. Chyba nie spodziewała się, że wyjdzie taki wyraźny, realny, a jednocześnie niemal materialny i bez skazy. Cudo na patyku! Podekscytowana szybko straciła go z oczu, ale wiedziała jedno jej patronus wyglądał jak lis i pies w jednym. Co to było za dziwactwo z mugolskiego świata?

Patronus: Pampasowiec grzywiasty
Kostki 1 -> 5

kostka: za czwartym razem wylosowane 6

teraźniejszość.


Do tego zaklęcia podchodził jakieś dwieście trzydzieści osiem razy w ciągu ostatnich czterech lat. Dzisiaj był dwieście trzydziesty dziewiąty po wielomiesięcznej przerwie, kiedy to prawie się dobił problemami pseudo rodzinnymi. Niczym ciernie w oku uniemożliwiły mu odnalezienie w sobie wystarczająco pięknego wspomnienia. To nie jest takie proste odnaleźć w sobie coś cholernie silnego, co mogłoby napędzić magicznego obrońcę i nadać mu kształt. Wiele osób zapewne pomyśli o kimś kochanym, bliskim... a co ma zrobić Jeremy, którego rodzina go nienawidzi? Gdzie ma znaleźć wystarczająco dużo szczęścia, skoro nawet w życiu miłosnym napotyka same niepowodzenia? Ma dobre wspomnienia, ale nie są wystarczająco silne.
Stojąc przed szafą, zaciskał i prostował palce na opuszczonej wzdłuż ciała różdżce. Przyglądał się ruchomemu meblu z zastanowieniem. Pierwszy raz od dawien dawna zaczynało mu się niejako powodzić. Nie groziła mu bezdomność, w pracy dostał podwyżkę i nawet odłożył odrobinę pieniędzy na przyszłość. W końcu stanął o własnych nogach - dziewiętnastoletni student bez wsparcia rodzinnego. Po czterech latach odkrył, co daje mu maksimum radości. To takie głupie, że przyczynę miał tuż pod samym nosem, a odkrył to dopiero niedawno. Uchodził za pajaca, który wygłupia się i non stop szczerzy, podrywa każdą dziewczynę, komplementuje, domaga się atencji społeczeństwa i skupia na sobie uwagę wszystkich... po co to robił? Po co nadstawiał na szwank swoją reputację, skoro mógł być tak poważny jak dzisiaj? Niewymowną radość sprawia mu rozśmieszanie innych. Widząc pojawiający się na twarzy uśmiech wywołany własnym zachowaniem sprawiał, że chciało mu się walczyć o samego siebie. Nie poddawał się, bo wiedział co robić, kiedy przygnębienie wyciągało ku niemu obślizgłe palce. Bronił się żartami, komplementami i rozbawianiem ludzi. Nawet teraz, gdy o tym pomyślał, uśmiechnął się do siebie. Potarł kącik ust i rozgrzał obie dłonie, gotów do podjęcia się kolejnej próby. Stanął w lekkim rozkroku. Non stop, nieustannie przywoływał do myśli i serca wybuchy śmiechu przyjaciół i nawet nieznajomych. Dzieci na Izbie Przyjęć, które obdarzały go radością, kiedy przecież cierpiały gorzej niż on.
Klamka przekręciła się i ze środka wypełzło monstrum. Czarne, zimne, żądne cudzego przygnębienia. Przygotował się na to, wiedział już jak walczyć. Płynne, delikatne niczym muśnięcie twarzy ukochanej osoby... Expecto patronum. Romantyczne wezwanie ochrony zostało wysłuchane. Rozchylił usta w niemym szoku, przytrzymał nadgarstek palcami, gdy z jego różdżki wymknął się świetlisty, wyrazisty kształt delfina. Popłynął w powietrzu, wpadł z impetem w dementora wpychając go w sam kąt szafy. Słyszał jego zawodzenie, coraz cichsze i cichsze. A delfin wciąż pływał w powietrzu, spiralnie otaczał Jeremy'ego wydzielając z siebie tę energię, którą chciał się dzielić codziennie z ludźmi. Moc. Siła. Potencjał magiczny. Serce tłukło mu się mocno w piersi, gdy wyciągał dłoń ku patronusowi. Grzał, kojarzył się z miłością, której tak rozpaczliwie łaknął. Uśmiechnął się szeroko, czując jak wzruszenie chwyta go za gardziel. Kwintesencja wspomnień i pragnień.
Próba dwieście trzydziesta dziewiąta zwieńczona sukcesem.
Po czterech latach ćwiczeń.

zt

Kostki:5

Od dawna chciał się nauczyć zaklęcia Patronusa. To nie tak, że spodziwał się w najbliższej przyszłości spotkać Dementory, jednak uważał, że przezorny zawsze ubezpieczony. Zaklęcie było też przydatne dzięki możliwości przekazywania wiadomości, a do tego był cholernie ciekawy swojego wewnętrznego zwierzątka. Nie to, żeby się spodziewał jakiegoś lwa, ale mimo wszystko chciał się przekonać czy naprawdę jest nudny jak mysz polna, co mu sugerowało kilka osób. Długo zagłębiał teorytyczna tajniki rzucenia tego podobno trudnego czaru - chciał wiedzieć dokładnie co musi zrobić, żeby wyczarować cielesną formę zaklęcia. Kiedy sprawdził każdą możliwą kwestię, ogarnął poprawną wymowę, chwyt różdżki i ruch jaki musi wykonać stwierdził, że jest gotowy. Znalazł pokój, o którym opowiedział mu jeden ze starszych krukonów, gdzie z szafy wyłaniał się zawsze Dementor. Otworzył drzwiczki i skupiając się na jednym ze swoich weselszych wspomnień rzucił zaklęcie, które... się udało! Prawie podskoczył z radości, kiedy zobaczył jak srebrzysta mgiełka formuje się w jakieś małe zwierzę. Nie był kompletnie pewny co to, szybko więc skupił się na zapamiętaniu szczegółów, przez co siła jego zaklęcia znacznie zmalała. Jego obrońca zaczął niknąć, a chłód obejmował pomieszczenie coraz bardziej. Po chwili stał bezbronny, ale nie dał się pokonać strachowi. Rzucił zaklęcie raz jeszcze, tym razem starając się nie rozproszyć i przegonił bogina z powrotem do szafy, w której wcześniej się znajdował. Zadowolony wyszedł z pomieszczenia prosto do biblioteki, by odnaleźć informacje co to było za zwierzę.

/zt

Już od jakiegoś czasu zastanawiała się nad przystąpieniem do nauki Patronusa. Wcześniej jednak albo nie miała na to czasu lub po prostu trudno jej było się do tego zmotywować. Najzwyczajniej w świecie nie chciało jej się ruszyć i zebrać do ćwiczeń Ot tak po prostu bywa. Zwłaszcza, gdy ktoś ma naprawdę sporo na głowie.
W końcu jednak jakoś otrząsnęła się z trwającego od dłuższego czasu stanu ogólnego zmęczenia i nicsięniechcenia i po mocnym postanowieniu wypełnienia chociaż jednego z wcześniej podjętych postanowień, skierowała się do sali do ćwiczeń patronusa. Musiała znaleźć jakąś przestrzeń tylko dla siebie i dopiero wtedy mogła przystąpić do swoich prób rzucenia zaklęcia.
Drzwi od szafy uchyliły się  nieznacznie, a spomiędzy szczeliny wyłoniła się trupia dłoń, zaciskająca się na drewnie. Młoda Strauss była gotowa do tego, by stawić czoła wychodzącemu z szafy potworowi. Oczekiwała w napięciu na to, aż ten wyłoni się z szafy. Czuła jak serce kołacze jej w piersi i miała wrażenie, że jej płuca nagle zmniejszyły swoją objętość pozwalając jej zaczerpnąć coraz mniej powietrza przy każdym oddechu, a potem nie było wcale lepiej.
Dementor, a przynajmniej stwór, który przybrał jego postać, niemalże wypełznął z szafy, by znaleźć się tuż przed Krukonką, która nagle z nerwów doznała pokaźnych nudności. Krzyk cisnął jej się na usta, ale sama nie była pewna czy nie uwiązł jej przypadkiem w gardle. Nie była pewna już zupełnie niczego oprócz faktu, że stanęła właśnie twarzą w twarz z istotą, która wyglądała niczym wyjęta z dziecięcych koszmarów. W jednej chwili znajdowała się tuż przed nią, a w drugiej była już na korytarzu opierając się plecami o ścianę i ciężko dysząc. Powoli osunęła się na podłogę i usiadła w kucki, starając się uspokoić. Takie tracenie nerwów zupełnie nie było w jej guście, ale jak widać spotkanie z fałszywym dementorem ją przerosło. Violetta nawet nie potrafiła opisać uczuć, które w tamtym momencie czuła względem siebie, a czuła coś na kształt obrzydzenia tym, że zachowała się jak najzwyklejszy tchórz. Przesiedziała jeszcze długie minuty w tej pozycji, wyrzucając sobie własną słabość i utratę kontroli nad sobą. W końcu jednak podniosła się i udała do swojego dormitorium.

Kość: Jedyneczka, jedyneczka...


Tydzień. Dokładnie tyle czasu potrzebowała, by otrząsnąć się po fatalnej próbie nauki patronusa. Właściwie nawet się nie otrząsnęła. Wciąż znajdowała się w stanie niezwykłej samonienawiści i przygnębienia, które zdawało się jedynie przybierać na sile. I wtedy to właśnie jej najwspanialsza na świecie siostra stwierdziła, że najlepszym sposobem na poradzenie sobie z problemami Violetty będzie terapia szokowa. Podstępna Gryfonka wepchnęła ją do klasy do ćwiczeń patronusa. Krukonka już miała ją ofuknąć, ale w tym momencie usłyszała skrzypienie starej szafy zawierającej bogina. Odwróciła głowę w kierunku stwora i ponownie natrafiła na postać, która sprawiała, że wewnętrznie potargało jej jelita. Krzyknęła imię siostry, sama nie wiedząc czy chciała ją w ten sposób skarcić w jakiś sposób za genialny pomysł przytachania jej, gdy jeszcze się nie ogarnęła psychicznie po poprzednim razie czy może liczyła na jakiś ratunek z jej strony. To nie było ważne... Najważniejsze, że jakimś cudem wydostała się z tego pomieszczenia choć wydawało jej się jakoby zamarła w środku sali, a zamroczony strachem umysł nie pamiętał szczegółów ostatnich chwil. Druga próba, zdecydowanie nieudana.

Kość: 1. Really? R U mockin me?


Tym razem minęły dwa tygodnie. Atmosfera była jeszcze bardziej napięta. Violetta czuła się jeszcze gorzej niż wcześniej. Nieoczekiwane spotkanie z fałszywym dementorem z pewnością odcisnęło się na jej psychice. Była o wiele bardziej nerwowa, a dłoń coraz częściej wędrowała w okolice różdżki, gdy tylko w okolicy słyszała jakiś niespodziewany dźwięk. Czuła się coraz bardziej wyczerpana, a sytuacja z patronusem zaczęła prześladować jej umysł. Cały czas przetwarzała wszystko w myślach. Zastanawiała się, co jest nie tak. W końcu doszła do wniosku, że może faktycznie Jean miała rację i z tym wszystkim musiała się jeszcze raz zmierzyć i ruszyć do sali z odpowiednim nastawieniem. Tym razem wiedziała czego się spodziewać. Myślała, że udało jej się psychicznie przygotować na to, co ją czekało, a jednak pomyliła się. Kiedy tylko bogin zaczął wychodzić z szafy poprzednie dwie nieudane próby uderzyły w nią całą mocą swoich wrażeń. Historia powtórzyła się na na nowo. Młoda Strauss wybiegła z klasy ze ściśniętym z nerwów żołądkiem po czym zatrzymała się w zaciemnionym kącie niedaleko i zwymiotowała, nie mogąc zapanować nad ohydnym uczuciem, które ją ogarnęło.

Kość: Jeden... To przestaje być zabawne



Listopad 2019, półtora miesiąca od pierwszej próby

Tym razem zrobiła sobie trzytygodniową przerwę. Porażka przylgnęła do niej i nie chciała opuścić zupełnie jakby stała się jednością z jej osobowością. Strauss pragnęła zrozumieć powody dla których poprzednie próby zakończyły się w ten czy inny sposób. Zaczęła wyszukiwać książek poświęconych Obronie Przed Czarną Magią, które mogłyby dać jej nieco większe zaplecze teoretyczne, które mogłoby jej pomóc w procesie nauki praktyki. Przez pewien czas zastanawiała się nawet czy przez kontakt z czarną magią nie zablokowała sobie aby możliwości nauczenia się tak silnego zaklęcia związanego z białą odmianą magii, ale okazało się, że nie w tym leżał problem. Raczej jej podejście do tego wszystkiego i proces szukania szczęśliwych wspomnień zdawał się być problemem.
Przez cały ten czas starała się ułożyć jakiś sensowny plan działania. Zastanawiała się nawet przez jakiś czas czy nie zasięgnąć rady opiekuna domu. W końcu jednak, gdy tylko poczuła się na siłach powróciła do klasy, by po raz kolejny stanąć oko w oko z fałszywym dementorem. Jednak tym razem była przygotowana. Wiedziała dokładnie co robić, do których wspomnień sięgnąć, jej język przywykł już do wypowiadanej w samotności kilkadziesiąt razy formułki, a dłoń odnalazła odpowiedni chwyt na różdżce, z której końca uwolnił się po chwili patronus. Drapieżny ptak uformowany ze srebrzystej mgły poleciał wprost w kierunku bogina, wyciągając szpony zupełnie jakby chciał wydrapać mu oczy. Krukonka przyglądała się temu jak jej zaklęcie przegania stwora, który wrócił do szafy, a wyczarowana przez nią pustułka zatoczyła wokół jeszcze dwa okręgi w powietrzu nim w końcu powoli rozpłynęła się w powietrzu. Udało jej się. Wyglądało na to, że ćwiczenia poza klasą bez obecności dementora najwyraźniej się opłaciły i pozwoliły jej w krytycznym momencie przywołać upragnionego patronusa. Uśmiech ulgi wpełzł na jej usta i po jeszcze dwóch próbach przywołania swojego zwierzęcia duchowego opuściła w końcu salę.

Kości: 6. W końcu!
Sukces. Forma patronusa: pustułka

Jej pierwsza próba nie skończyła się zbyt dobrze. Trudno było określić, co poszło nie tak, ale z pewnością nie dlatego, że nie podejrzewała siebie o jakiś błąd. Wręcz przeciwnie, tych błędów mogło być w tamtym czasie aż nadto, a do tego jej różdżka robiła, co jej się żywnie podobało. Czy za cicho wypowiedziała inkantację? Czy jej ruch ręki, bądź nadgarstka nie był odpowiednio pewny? A może wspomnienie było za słabe? Trudno było określić, w czym siedziało licho, ale na długo miało w niej pozostać przekonanie, że przypadkowe otwarcie kilku szaf naraz to raczej nie była ani właściwa forma Patronusa, ani coś, co chciałaby powtarzać. Takie nagromadzenie dementorów, nawet, jeżeli żaden nie był prawdziwy, nie należało do jej ulubionych widoków.
- Expecto Patronum. - szepnęła do siebie, stojąc przed wejściem do sali, chcąc powtórzyć sobie pod nosem treść zaklęcia, po czym westchnęła ciężko. Nadal nie czuła się na to szczególnie gotowa. O ile wierzyła, że sam kurs nie powinien na dłuższą metę stanowić przeszkody, o tyle ewentualne spotkanie z dementorem jako takim i tak zapewne zrzuciłoby ją z nóg i nie potrafiłaby się bronić. Nie z różdżką o własnych pomysłach. Nie z brakiem pomysłu na konkretne, najsilniejsze z radosnych wspomnień, którego tak bardzo nie potrafiła sobie ot tak przywołać, nie mówiąc już o zobrazowaniu tego, co wtedy czuła. A może po prostu nie była osobą, która silne emocje, pozytywne, czy też negatywne, czuła jakoś szczególnie często?

Szósty raz wdrapywał się na szóste piętro (jak ładnie!), w głowie mając chaotyczną przeplatankę szczęśliwych wspomnień. Naramsin nie mógł się zdecydować co wybrać tym razem - nurkowanie z ojcem wydawało mu się zbyt proste, ale przecież dawnej zabawy z bratem już próbował. Nie miał pojęcia czy to ze wspomnieniem był problem, czy z czymś innym... Wiedział tylko, że jest gotowy i w końcu musi się udać. Należało przerwać tę koszmarną passę ucieczek (kiepsko wspominał wypuszczenie kilku dementorów jednocześnie) i niewyraźnych mgiełek.
Grzebał w torbie w poszukiwaniu różdżki - przedmiotu jakże kluczowego w zaistniałej sytuacji - przez co niemal wpadł na drobne dziewczę, stojące tuż przy wejściu do klasy. Przystanął zatem tuż obok, wyduszając z siebie ciche "o".
- Planujesz zmierzyć się z dementorami? - Zagadnął, wyciągając z torby książki i wpychając je sobie pod pachę. Fascynujące, że ten drobny patyczek jeszcze się nie połamał, skoro miał takie szalone upodobania do wciskania się na samo dno... Historia magii dla zaawansowanych, Magiarcheologiczne niuanse, Ceramika wstęgowa ryta... Książki piętrzyły się w ramionach Sina, przeplatane luźnymi kawałkami pergaminu. Wszystko o patronusach.
Triumfalnie wyciągnął różdżkę, z braku pomysłów wsadzając ją sobie w zęby. Powinien czekać? Idą razem, czy jedno po drugim? Głupio byłoby tak uciec na czyichś oczach...

Pięć nieudanych podejść i jedno udane

Przeklęci ambitni Ślizgoni.
Spojrzała na chłopaka, który pojawił się przed drzwiami do patronusowej sali i zmrużyła brwi jeszcze przed jakimkolwiek przywitaniem się. Powstrzymała się od błyskotliwych uwag, że nie, przed pokojem z dementorami stała dlatego, że lubiła czuć chłodny oddech wyssanych dusz na plecach, przecież po co komu patronus. Bądź miła, Morgan.
- Kiedy tu stoję, mam raczej same złe wspomnienia, niż odwrotnie. - przyznała, mając w głowie sytuację, którą dzielili, choć jeszcze nie mieli o tym pojęcia. Otworzenie kilku szaf naraz to było jakieś mistrzostwo pecha i wybuchu paniki. I, jak na złość, jej myśli wracały w tej chwili wyłącznie do tamtej sytuacji.
- Może Ty będziesz moim patronusem. - zaproponowała, sugestywnie ruszając brwiami, po czym uśmiechnęła się smutno i mocniej zacisnęła palce na różdżce. Może i był duży, może i miał parę dobrych wspomnień. Może i nawet był całkiem ciepły (?), ale jednak nadal nie cechował się niebieskawą poświatą, a w jego moc antydementorską śmiała niestety wątpić.
- Razem będzie raźniej. Wiesz, co robić? - tym pytaniem chyba całkiem zręcznie uniknęła innego. Sądząc po jego przygotowaniu, wyglądał, jakby był tutaj pierwszy raz, ale wolała nie wypalić z czymś takim, bo wyniknęłaby z tego zapewne także jakaś kpina związana z przeciętnym zorganizowaniem. Jedyne, co mogłaby jeszcze teraz dodać to rada, że książki już raczej w środku nie przyjdą z pomocą.

Kość: 6 patronus, 5 klątwa, druga próba, pięknie się zgadza wszystko

Też przeklinał swoje ambicje.
Potrafiły paskudnie utrudnić życie, kiedy zrywały go z łóżka w środku nocy w celu poprawienia drobiazgu, na który nikt inny nie miał szans zwrócić uwagi. Męczyły, drażniły; Naramsin miał wrażenie, że sam pod sobą kopie dołki. Może gdyby nie doszukiwał się tylu informacji o patronusach, to poszłoby mu lepiej? Może gdyby nie kwestionował wagi każdego wspomnienia, szukając tego jednego jedynego najpotężniejszego, to nie umniejszałby pozostałym?
- Paskudnie realistyczne te dementory - potaknął, rozumiejąc doskonale odczucie dziewczyny. Łatwo było się pogubić przy tym nieszczęsnym Expecto Patronum, a przecież nawet nie mierzyli się z prawdziwymi dementorami. Sin wolał się nie zastanawiać jak zareagowałby w mniej kontrolowanej sytuacji - po prostu nie chciał się w niej nigdy znaleźć.
- To byłoby urocze! - Powstrzymał się od stwierdzenia, że nie tylko urocze, ale też tragicznie dziwne, bowiem po prostu niemożliwe. Zagryzając wewnętrzną stronę policzka zdołał odwzajemnić uśmiech, znacznie weselej; skoro już pochował książki i pozbył się różdżki z paszczy, to mógł zachowywać się w miarę kulturalnie. - Wiem. Ale ty nie wiesz czegoś bardzo istotnego... - Chwycił klamkę i otworzył drzwi przed Gryfonką, parodiując przy tym ukłon. - Pamiętaj, żeby chwalić się, że twoim patronusem jest Naramsin Anunnaki.

Przygotowywali się wyłącznie na czymś, co równie dobrze mogło być uznane za magiczną zabawkę - żaden z boginów nijak nie przypominał przecież prawdziwego dementora. Czy w takim razie jej magia była aż tak słaba? Czy jej wspomnienia aż tak nie nadawało się do tego, aby być źródłem pozytywnej wiązki energii? Aktualnie wszystko wydawało się grać przeciwko niej. Być może było to wyłącznie złudne wrażenie, ale już teraz czuła się ponuro i parszywie. W swoje czarowanie właściwie nigdy nie zdążyła wystarczająco uwierzyć i być może poniosło ją od ostatniej poprawy sytuacji czarowankowej. A wspomnienia... Były ulotne, zwłaszcza w tak trudnej chwili, gdy zaczynało brakować ciepła i szczęścia. Czy którekolwiek było w stanie zbudować te uczucia na nowo? Już samo stopniowanie mocy i szczęśliwości wybranych wydarzeń wydawało jej się absurdalne. Bo jak miało się zdobycie Pucharu Domów do rozpakowywania świątecznych prezentów? Do chwili wybrania pierwszej różdżki? Złapania pierwszego znicza? Pierwszego względnie świadomego pocałunku? To wszystko wydawało się jednocześnie wielkie i liche, a często miało drugie dno w postaci chociażby wyrzutów sumienia.
- Dla Ciebie to chyba trochę mniej urocze. - zauważyła z lekkim zaniepokojeniem związanym z całkiem ugodowym podejściem do jej pomysłu, nawet, jeżeli było wyłącznie częścią żartu. Drzwi otwarte, 'dementorzy' już czekali, tłukąc się złowieszczo w swoich niezbyt rosłych pomieszczeniach, ale najwidoczniej był to odpowiedni moment na przedstawienia. Choć początkowo nie zdała sobie sprawy, że właśnie usłyszała czyjeś imię i nazwisko. Brzmiało egzotycznie jak sam kokos.
- W takim razie Twoja niefortunna partnerka to Moe. Dobrze, że jesteś, Sin. - wyszła naprzeciw powitalnego gestu, przedstawiając się w wersji jednocześnie bardzo okrojonej, ale i najprawdziwszej w jej oczach. Dla mało kogo faktycznie była Morgan. Jego imię też skróciła. Być może dla wygody albo z sympatii do zdrobnień. A może po prostu tylko tyle zapamiętała...

Może największym problemem była sama motywacja? Te ambicje, które tak raziły po oczach? Naramsinowi nie marzyła się wcale walka ze złem i ani myślał pchać się w jakiekolwiek sytuacje, w których mógłby zostać narażony na nieprzyjemność spotkania dementora. Dla niego zdolność przywoływania patronusa była właśnie tym - zdolnością. Nieco elitarną, dumną, elegancką... Postawił przed sobą cel i zamierzał go w końcu spełnić. Po każdej nieudanej próbie jakoś się podnosił i znowu trenował, by odwiedzić klasę do ćwiczeń raz jeszcze.
Pierwszy raz miał za to towarzystwo! Sin nieszczególnie ubiegał się o uwagę, ale lubił mieć kogoś u boku. Teraz wcale nie było inaczej, zwłaszcza kiedy Moe subtelnie przyznała, że postrzegała sytuację podobnie.
Weszli do środka, zatem pozostało im tylko otworzyć którąś z szaf i zawalczyć. Albo... może nie?...
- Spodziewasz się jakiejś formy? Po mojej poprzedniej próbie wnioskuję, że moim patronusem może być dżdżownica, a wtedy chyba poproszę o twoją pomoc... - Tamte błękitne strzępy utkwiły Ślizgonowi w pamięci. Nie było czym się chwalić, ale nie zamierzał się przecież popisywać - wolał nieco humorystyczną nutę, która pomagała mu utrzymać na powierzchni umysłu wesołe wspomnienia.

Była osobą, która prędzej, czy później w swoim życiu spodziewała się pojawienia się różnorodnych niebezpieczeństw i zagrożeń. Czy to przez wciskanie nosa w miejsca, w których nie była do tego powołana, czy ze względu na umiłowanie wyzwań i adrenaliny. Zdawała sobie sprawę, że tacy, jak ona, zwykle nie żyją zbyt długo, narażając się na coraz większe niebezpieczeństwa, aby wreszcie zostać przez któreś przewyższonym, zdeklasowanym, rozdeptanym. Miała nadzieję, że któregoś dla choć trochę ostygnie jej entuzjazm do pchania się w kłopoty, ale do tego czasu jeszcze wiele było przed nią. Najlepszym pomysłem wydawało się zatem najzwyczajniej jak najlepiej się przygotować. I nawet nie tyle do uroków i obrony przed nimi - w końcu za swój główny oręż uznawała, pewnie kiedyś ku swemu nieszczęściu, transmutację - a bardziej w kontekście przydatnych sztuczek i asów w rękawie. Pech chciał, że jedynym asem, jakiego można było mieć ze sobą w kontakcie z dementorem, okazywał się patronus. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby tego rodzaju magii nie opanowała przed opuszczeniem tych murów. A przecież im szybciej, tym lepiej. Kto wie, czy Azkaban mieścił u siebie wszystkie te czarne zmory i żadna nie błąkała się na wolności, bądź w jakimś podejrzanym kącie, do którego zajrzałaby zupełnie przez przypadek ciekawska Gryfonka.
- Może ośmiornica. Żeby mogła uderzyć mackami we wszystkie szafy naraz. Jak ostatnio... - najlepiej chochlik, Moe, żeby mógł sobie beztrosko nadal robić ze wszystkiego jaja nawet w najpoważniejszych sytuacjach. Chyba potrzebowała skupienia bardziej niż żartów. A jednak to właśnie za ich pomocą najskuteczniej oczyszczała sobie umysł i przygotowywała się przed trudnościami.
- Dżdżownica? Sądziłam, że wszyscy Ślizgoni mają węże. - zadrwiła nerwowo, a jej stres najlepiej dało się zazwyczaj wyczuć właśnie po słabych żartach, nawet łatwiej niż po tonie głosu. Wyciągnęła dłoń uzbrojoną w różdżkę przed siebie, aby zaklęciem sprawić, że szafa do krainy mrozu i rozpaczy otworzyła się po raz kolejny. Zamknęła oczy, zbierając wszystkie życiowe pozytywy do kupy. Niby jak miała je rozdzielić i sklasyfikować? Szlag by te wymyślne zaklęcia.

Raczej nie rzucał się na głęboką wodę i nie narażał, jeśli nie było takiej potrzeby. Naramsin cenił sobie zdolności przeprowadzania (dowolnego rodzaju) kwerendy, dzięki której poszerzał swoją wiedzę o ewentualnych sytuacjach, czekających na niego w przyszłości. Brakowało mu tej gryfońskiej frywolności, nie garnął się do przygód tak beztrosko; rozumiał jednak doskonale pobudki lwich znajomych. Ponoć Slytherin i Gryffindor gdzieś tam zwykły się zazębiać (choć czy nie wszystkie domy jakoś się ze sobą mieszały?), zatem może warto było na niebezpiecznych eskapadach łączyć zieleń z czerwienią. Sin nie bał się stwierdzenia, że każdy posiada cenne cechy i może przydać się w mniej lub bardziej efektowny sposób.
- Aj, może lepiej nie... - Wystarczyłby mu jeden dementor, prawdę mówiąc - chętnie podzieliłby się nim z Morgan, zamiast wołać dwa różne.
- To nudne - stwierdził, teraz modląc się w duchu, żeby nie przywołać węża. Obrócił różdżkę w palcach i stwierdził, że nie ma już na co czekać; otworzył jedną z szaf, uważnie kontrolując każdy ruch zamka i skrzypiących drzwiczek. Pierwszy dreszcz przebiegł go już wtedy, kiedy szparę pokryła cienka warstwa szronu...
Myśl o czymś szczęśliwym.
Szczęśliwym...
Wspomnienie zakończonej pracy na wykopaliskach przywołało ciepło, którego Naramsin bardzo potrzebował. Braterskie docinki dźwięczały mu w uszach tak samo, jak przewracane z boku na bok odłamki ceramiki. Ciepły deszcz przegonił roześmianą rodzinę po rozgrzanym asfalcie irakijskiej drogi...
I tak samo rozświetlone zwierzę odparło atak bogina-dementora, wpychając go z powrotem do szafy.
Dumbader przysunął się zaraz do Naramsina, pozerkując ciekawie po pomieszczeniu.
- Pazuzu, co myślisz? Pasuje do mnie? - Machnięciem różdżki posłał rozbawioną wiadomość do @Pazuzu VI Anunnaki, dopiero potem odwracając się w stronę Morgan. Ciekaw był, jak poszło Gryfonce i jakim zwierzem ona mogła się pochwalić...
Żeby tylko jej nie przypadła dżdżownica!

Właściwie też wolała nie pamiętać tamtej sytuacji ani nie powtarzać jej po raz kolejny, ale do tego należało się odpowiednio przygotować. Cieszyła się, że miała tym razem towarzystwo. Nawet, jeżeli i tak każde teoretycznie miało sobie radzić z własnym problemem. Uznała w pewnym momencie, że walka z dementorem nie powinna być wcale tak trudną sztuką. Przynajmniej wiedzieli, czego się spodziewać i mieli na to przygotowane odpowiednie środki, które wystarczyło wykrzesać same z siebie. 'Oryginalny' bogin mógłby się okazać nieco bardziej niszczycielski w skutkach. Zwłaszcza, że publicznie obnażał najgłębsze lęki. Co ukazałby Davies?
Sin rzucił się do zadania jako pierwszy, wyglądał przy tym na pewnego siebie i chyba bardzo chciał udowodnić, że Ślizgoni wcale nie musieli otrzymać wężowego Patronusa. Ani dżdżownicy. Najpierw pojawiły się kopyta, a chwilę później Morgan zaciągnęła się powietrzem ze świstem i zamarła. Do diabła z dementorami, kiedy te przeklęte bestie znajdowały się w jej najbliższym otoczeniu. Przyspieszony oddech Gryfonki był rozedrgany i urywany. Po chwili jednak zaczęła chichotać, co następnie przerodziło się w nieco histeryczne zaniesienie się śmiechem. Musiała się jak najszybciej opanować.
- Żeby Ci błotoryj buzi dał, dlaczego to musiał być przeklęty dumbader?! - zapytała rozbawiona, jednocześnie z przeświadczeniem, że teraz już była gotowa na wszystko. W tym nastroju poradziłaby sobie z tymi łasymi na szczęście łachmaniarzami w hurtowych ilościach, choćby nagle wylazły z każdej szafy w największej Ikei na świecie.
Wyciągnęła różdżkę i machnęła nią w celu otworzenia jednej z szaf. Myślami starała się cofnąć wstecz, sięgając jakichś pozytywnych wspomnień, ale chyba nie potrzebowała tego. Nie była kimś, kto musiał pocieszać się minionymi wydarzeniami. Nie zawsze była najszczęśliwszą osobą na świecie, właściwie trudno jej było wymyślić jakikolwiek moment, który wydałby się dla niej tym jedynym. Ale wystarczyła jej zaledwie świadomość tego, że zawsze miała kogoś obok, kto wspierałby ją w najbardziej chwiejnych i najtrudniejszych momentach życia. Czy jej Patronusem zatem powinien być drugi człowiek? Z pewnością nie, bo byłby pozbawiony jednej twarzy, czym jednocześnie obrażałby i odzierał z wyjątkowości tych wszystkich, na których jej zależało. W tym momencie katalizatorem dla jej Patronusa stał się Naramsin, czy to mu się podobało, czy nie. Nawet ze swoim, niech go plumpki popieszczą, dumbaderem. Ani przez moment nie poczuła chłodu, czy tych zimnych, wywołujących rozpacz macek.
- Expecto Patronum. - wypowiedziała z pełnym spokojem i zadziwiającą w jej czarowaniu pewnością. Z różdżki z wolna wyłoniło się osiem okropnych, włochatych kończyn, a akromantula wielkości kampera staranowała podrabianego dementora i zamknęła szafę, spychając go wcześniej do środka. Davies parsknęła.

Zdecydowanie nie spodziewał się po Gryfonce tego typu reakcji. Wyglądała na nieco przestraszoną, choć może raczej... zbitą z tropu? Sin odruchowo podszedł nieco bliżej, szybko analizując całą sytuację i dochodząc do wniosku, że nie wie o co chodzi. Dementora pozbył się bardzo szybko, toteż ten nie powinien wpłynąć na obecnych w pomieszczeniu... Z kolei sam patronus przybrał formę szalenie neutralną (może nieco obraźliwą dla właściciela?). Zrozumiałby panikę, gdyby w klasie pojawiły się natrętne owady, nielubiane przez innych gady, czy groźne drapieżniki.
A dumbader? Kojarzył się tylko z głupotą, chociaż w rzeczywistości przecież miał całą masę pozytywnych cech. Naramsin musiał przyznać, że wcale się nie zawiódł i ze szczerą przyjemnością rozważał, co przypisało mu właśnie wielkibłęda.
Usunął się zaraz na bok, z lekko zmarszczonymi brwiami w szczerej konsternacji. Nie przeszkadzał, przekrzywiając tylko głowę na widok oryginalnego patronusa Gryfonki; a jego futrzakiem ją tak poruszył! Całe szczęście, że patronusowa akromantula przybierała tylko wygląd prawdziwego stworzenia. Tylko tego brakowało, żeby potwór rozgadał się i nabrał chętki na Hogwartczyków...
- Mm... Morgan? Co jest złego w dumbaderze, czego nie ma w akromantuli?

Komizm całej sytuacji chyba odrobinę ją przerósł, zwłaszcza w momencie, gdy Sin wypunktował jej wcześniejsze oburzenie na straszliwego wielkibłęda, przy okazji przyrównując go do akromantuli. Opuściła głowę i zasłoniła twarz dłonią, uśmiechając się głupkowato do posadzki. W końcu jednak podniosła wzrok i pospieszyła z wyjaśnieniami.
- Miałam parę traumatycznych przygód na ostatnich wakacjach. Właśnie z dumbaderami. Nie sądziłam, że któregoś dnia wezmą mnie z zaskoczenia. - opowiedziała pokrótce, nie mogąc pozbyć się z głosu rozbawienia i co chwilę kręcąc głową z niedowierzaniem. Może powinna przyjrzeć się swojemu Patronusowi zanim ten miał się rozpłynąć? Zaklęcie wyglądało na zaskakująco stabilne. Czy forma patronusowego stworzenia podyktowana była tym, że tak naprawdę nie myślała o czymś radosnym i zaklęcie uznało, że nie musi być słodko i milusio? Trudno było jej wyjaśnić choćby samej przed sobą, skąd nagle padło na pająka. Za większością z nich nie przepadała i było to dość delikatne określenie. Na szczęście nie bała się ich. To by było dopiero zdradliwe.
- Dementorzy, pierwszaki i arachnofobowie, strzeżcie się. - nie chciała terroryzować korytarzy swoją świetlistą przyjaciółką, więc nie poszła w ślady Sina, aby robić z włochacza posłańca. Po prostu go odwołała, po czym spojrzała ciepło na swojego kompana w dementorskiej niedoli. Udało im się.
- Dziękuję. - bez niego znów pewnie nie dałaby sobie rady. Choćby z odkryciem tego, na czym powinna się opierać podczas rzucania ochronnych zaklęć.

kostka: 6

rok 2015, Souhvězdí

Tu nie chodziło tylko o zdolność odpierania dementorów, ale głównie o udogodnienie i szpan. Wielu jej znajomych potrafiło już wyczarować patronusa i używało go wielokrotnie do przenoszenia wiadomości i ogólnie przyjętej poczty. Nie chciała zostać w tyle, a więc potajemnie, poza wiedzą ojca, próbowała poduczyć się tego zaklęcia. Miała spory problem z doborem wspomnienia i to on sprawił jej najwięcej problemu. Po dłuższym czasie udało się jej wykrzesać z pamięci dzień, w którym znalazła się sam na sam z gromadką spłoszonych młodych kughuarków. Dzień, w którym przekonała ich do siebie i sprawiła, że wszystkie przytuliły się do jej brzucha i wspólnie rozpoczęły mruk. Akurat wtedy odkryła, że przyszłość chce mieć związaną z magicznymi stworzeniami. Stojąc przez trzęsącą się szafą oddychała powoli i głęboko, dbając o to, by emocje nie wzięły nad nią górą. Gdy drzwiczki otwarły się, wyciągnęła różdżkę i przymknęła powieki, wydobywając na pierwszy plan uczucie zrelaksowania i szczęścia na myśl o ośmiu kociętach wtulających się w nią z ufnością. Uparła się, by wypełniało ją szczęście i dzięki temu srebrzysty patronus wyskoczył z krańca jej różdżki. Nie tylko przegonił swą mocą dementora, ale i zatoczył kółko wokół zaskoczonej dziewczyny. Uniosła dumnie podbródek i uśmiechnęła się.

| zt

- Och, no proszę. To raczej dość niespotykane, w końcu to... to łagodne zwierzęta, prawda? - Nie był wielkim fanem Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami, ale jednak swoje wiedział. Zwłaszcza w teorii! W praktyce pewnie nie pchałby się do zagrody dumbaderów, niezależnie od tego jak milusie i puchate miałyby być wedle książek. Teraz tym bardziej nie żałował ominięcia wyjazdu na Saharę... jednak rodzinne wakacje nie obfitowały w takie nietypowe traumy, to trzeba przyznać.
Chwilę jeszcze przyglądał się z zaciekawieniem akromantuli, bardzo ceniąc jej bycie magiczną. Nie tylko dementor by uciekł na widok takiej bestii, gdyby nie jej patronusowo srebrzysta barwa.
- Jest nazwa na fobię przed dumbaderami? Trzeba wymyślić... Opatentujmy to kiedyś, Morgan - zaproponował żartobliwie, raz jeszcze otwierając przed Gryfonką drzwi. Niezbyt rozumiał o co chodziło w tym, że jak raz się patronus uda, to już zawsze niby ma działać. Naramsin doskonale wiedział, że pewnie jeszcze tego samego dnia zamknie się w jakiejś pustej klasie (bez bogino-dementorów) i potrenuje, coby mieć większą wprawę w nieszczęsnym Expecto patronum.
- I wzajemnie. Do zobaczenia? - Nadszedł czas na pożegnanie, bo w końcu siedziby Slytherinu i Gryffindoru były od siebie sprytnie oddalone o... cóż, prawie cały zamek.

/zt x2

Souhvězdí, styczeń 2016r.

Bardziej niż zaklęcia, fascynowały go zwierzęta, ale trzeba przyznać, że patronus łączył obie te dziedziny, dając czarodziejom nie tylko magicznego duchowego obrońcę, ale i formując się w odpowiedni kształt. Zwierzę dopasowane do charakteru... jakie mogło być? Pewnie niedźwiedź, albo tygrys... coś wielkiego, majestatycznego, budzącego szacunek samym swoim wyglądem. Był absolutnie przekonany, że tak właśnie będzie.
Wszedł do sali z przygotowaną różdżką, na której pewnie zaciskał palce. Nie bał się, jeszcze; głęboko wierzył, że nie zadrży mu nawet ręka, bo choć nie widział nigdy dementora, nie dawał wiary, by ten mógł być aż tak przerażający. Stanął przed szafą i kiedy tylko nadszedł ten moment... zamarł w absolutnym zaskoczeniu i strachu. Co miał robić? Jakie wspomnienie przywołać? Nie miał ich znowu tak wiele – tych naprawdę szczęśliwych, o mocy zdolnej przegonić zło. Zestresowało go to, ta nagła pustka w głowie.
— E-e...expecto patronum — wydukał niepewnie i jak można się było spodziewać, nie osiągnął zamierzonego efektu. Więcej! z jego różdżki wystrzelił promień, który ani barwą, ani działaniem w ogóle nie przypominał upragnionego patronusa i uderzył w szafy, z których zaczęły kolejno wychodzić boginy. Przerażony Lazar nie zamierzał czekać ani chwili dłużej, po prostu wybiegł z sali, tracąc wszelki zapał to stawiania czoła strachu.

Kilka miesięcy później

Minęło sporo czasu nim znów nabrał ochoty by zmierzyć się z lękami. To co stało się przy pierwszej próbie patronusa dość mocno się na nim odbiło – przez dobrych kilka dni śniły mu się koszmary i nawet stracił apetyt, nie mówiąc już o tym, że same drzwi do tego pomieszczenia omijał wyjątkowo szerokim łukiem. Ilekroć o tym myślał, miał przed oczyma całe stado wygłodniałych dementorów, tak wyraźnych, że na samo wspomnienie dostawał gęsiej skórki. W końcu jednak zaczęło go to irytować. Nie lubił okazywać ani słabości, ani strachu, lubował się za to w pokonywaniu własnych ograniczeń – nic więc dziwnego, że w końcu znów pojawił się w tej sali, by spróbować raz jeszcze.
Czuł się mniej pewnie nić za pierwszym razem, ale wziął głęboki wdech, wyprostował dumnie plecy i stanął przed szafą z miną, która wskazywała na to, że niczego się nie boi. W myślach powtarzał sobie plan działania, by nie pomylić się tak jak ostatnio. Bogin wychynął z wnętrza szafy, a Lazar znieruchomiał na moment, przypominając sobie tamte straszne chwile... w końcu jednak otrzeźwiał i uniósł różdżkę, w myślach przywołując wspomnienie uśmiechniętej mamy oraz pierwszych dni w Souhvězdí. Wypowiedział zaklęcie głośno i wyraźnie, choć nie było to łatwe, bo bogin zbliżył się do niego tak bardzo, że bez mała czuł jego dotyk na swojej ręce. Pojawił się przed nim... soból. Był tak przezroczysty i niewielki, że trudno mu było rozpoznać go w pierwszej chwili, ale, cóż, z całą pewnością nie był to niedźwiedź. Wcale nie było to nic majestatycznego. Zwierzątko przypominało połączenie misia i łasicy i bardziej niż przerażające, było po prostu... urocze. Dementor uciekł do szafy, a Lazar prychnął cicho, nie wiedząc co ma o tym myśleć; w końcu jednak wzruszył ramionami i uśmiechnął się sam do siebie, wsuwając różdżkę za pasek. Najważniejsze było to, że mu się udało.

Kostki: 3, 4

Nauka zaklęcia patronusa nie mogła być taka trudna, prawda? W końcu, co w tym może być takiego, co skreślałoby to z listy zaklęć, które mogłabym umieć? Szczęśliwe wspomnienie? Och proszę, miałam ich wystarczająco. Do tego wiedziałam, że to, które wybrałam musiało być wystarczająco silne. I tak naprawdę już dawno chciałam do tego przystąpić; nauczyć się zaklęcia, które w skrajnych sytuacjach mogłoby ocalić mi życie. A to wbrew pozorom bardzo przydatne, mimo że potrafiłam bronić się sama. Nie wszystko przecież można osiągnąć polegając wyłącznie na własnych pięściach i umiejętnościach które, jak zdążyłam się przekonać, nie były aż tak potężne. No ale i tak byłam jedną z lepszych, co by nie oszukiwać. I byłam z siebie niesamowicie dumna, bo doskonale wiedziałam, jak wybronić się z niewygodnej sytuacji.
Dlaczego nie mogłam zdecydować się na to wcześniej? Pewnie to przez czas wolny. Albo miotły, albo lekcje, a do tego wszystkiego trzeba było jeszcze odkręcić niechciane zaręczyny, więc zajęć wciąż napływało, a czas na nauczenie się zaklęcia? Wydawałoby się, ze zupełnie zniknął. Przepadł, dopóki nie przypomniałam sobie o nim, dość niedawno. Właściwie to dzisiaj, kiedy pod łóżkiem znalazłam w końcu podręcznik, a w nim zaznaczoną stronę, która opisywała zaklęcie. Co należy robić, jaką postawę przyjąć, ruch ręki i najważniejsze - przywołać najsilniejsze, szczęśliwe wspomnienie. Przecież, co mogło pójść nie tak?
Dokładnie z taką myślą weszłam do klasy, w której, jak słyszałam z opowieści, czekał fałszywy dementor, gotowy do zaskoczenia każdego ucznia. Cóż, na pewno nie mnie. Byłam przecież stuprocentowo pewna, że to się powiedzie, przecież bez tego nawet bym nie podeszła do zadania. Zawsze musiałam być pewna powodzenia swojego planu, choć to nie zaskakiwało. Jeżeli coś miało iść po mojej myśli, to nie było miejsca ani czasu na zawahanie się. Trzeba było działać, nawet jeżeli sytuacja byłaby tragiczna, czysto teoretycznie bez wyjścia, potrafiłam zaufać swojemu instynktowi, swojej mocy a przede wszystkim - sobie samej.
Z zamknięciem drzwi wiedziałam dokładnie, co muszę robić. Postawa, wspomnienie… Długo nad nim myślałam, kiedy przypomniałam sobie o tym, że w końcu miałam nauczyć się zaklęcia. Przywoływałam chyba każde, od dzieciństwa, wszystkie możliwe psoty i ekscytację po nich, pierwsze loty na miotle, pierwsze mecze, a jednak nic nie było tak mocne, jak to jedno, o którym bym też nikomu przecież nie powiedziała. Przecież szczęście z tego mogłoby być już o wiele mniejsze, prawda? Po co więc kusić los?
Stanęłam przed szafą z pewnym siebie uśmiechem, oczekując, aż podstawiony bogin z niej wyskoczy. Nie bałam się. Skupiłam się na tej jednej rzeczy…
- Expecto Patronum! - byłam aż zaskoczona, że zaklęcie wyszło. Niemal podskoczyłam z radości, przez co straciłam trochę równowagę. Mimo że widziałam kształt i dałabym sobie rękę uciąć, że był to lis, nie miałam stuprocentowej pewności. Cóż, najwyżej będę mogła podziwiać go w sytuacji realnego zagrożenia życia, a póki co mogłam zadowolona wrócić do dormitorium. Jeszcze bardziej dumna z siebie. Choć na chwilę, zapomniałam o tym, co miałam na głowie, mogłam po prostu odetchnąć i cieszyć się z tego, że coś mi wyszło. I to za pierwszym razem!

/z/t

Kostka: 5

31 grudzień, IV rok
To był długi, leniwy dzień.
Wszystkie ciasteczka, które Wasia dostała na święta od mamy Olgi dawno już zostały zjedzone.
Wasilisa snuła się bez celu po okolicach Hogwartu. A to do biblioteki zajrzała, a to bałwana ulepiła, ktoś oberwał śnieżką… Zupełnie zwykły dzień. Przyjemny, bez stresów i napięć.  Dlatego też Wasia uznała, że jest idealny na naukę nowego zaklęcia. O patronusie marzyła od dawna. Nie do końca dlatego, żeby się bronić… Była ciekawa, jakiego zwierzaka postać przybierze.
Wybrała się więc po południu do klasy. Zamknęła dokładnie za sobą drzwi i zerknęła na szafę. Najpierw rozgrzewka. Podskoczyła kilka razy w miejscu, pomachała rękami. Różdżka wypadła jej z ręki. Wasia przeklnęła po rosyjsku, schyliła się zamaszyście i chwyciła zgubę w dłoń. Wiedziała, że musi sobie przypomnieć miłe chwile i poświęciła kilka minut na wybór odpowiedniego wspomnienia.
- Lecisz, malina – mruknęła do siebie.
Otworzyła drzwiczki. Wyłonił się dementor, czarny, jakby skąpany w całunie. Ruszył w stronę Wasi.
- WAL SIĘ! – wrzasnęła Gryfonka z zaciętą miną i skupiła się na miłym wspomnieniu.
Zobaczyła siebie, swojego tatę i mamę. Razem siedzą przy ognisku. Wasia ma 11 lat, tego dnia dostała list z Hogwartu. Pieką razem tosty z masłem czosnkowym, śmieją się. Iskry z płomieni unoszą się w górę, ognisko trzaska wesoło, a tost taty wpada w węgielki.
- Expecto Patronus – powiedziała i natychmiast z różdżki wystrzelił świetlisty promień. Uformował się w  małpkę kapucynkę. Zwierzątko ruszyło biegiem w stronę bogina i przegoniło go do szafy.
- ŁAAAAA, JAKA FAJNA! – krzyknęła, może nieco za głośno i podskoczyła z radości do góry.
Z czułością patrzyła, jak kapucynka skacze po pomieszczeniu  i po chwili znika. Nie była ani trochę rozczarowana formą patronusa. Kapucynka pasowała do niej i Wasia od razu postanowiła jej nadać imię.  „Boom-boom”, perfekcyjne. Małpka Boom-boom.
Cała zadowolona wyszła z Sali i pobiegła do dormitorium, by pochwalić się swoim przyjaciołom.
Kostka: 6
Forma patronusa: Małpka kapucynka

[z/t]

4.12.2018r.

Wiedział, że wyczarowanie patronusa jest jednym z najtrudniejszych zaklęć, ale oczywiście nie miał najmniejszego zamiaru się poddawać. Wszedł do pomieszczenia, które służyło właśnie do wyczarowania patronusa. Kończył szkołę dlatego postanowił w tym roku zająć się tym zaklęciem i dość dobrze je przyswoić. Czytał dość wiele o tym zaklęciu, wiele się dowiadywał i przyswojał teoretyczną wiedzą na temat zaklęcia. Jednak w końcu zdecydował się na to, żeby stawić czoło i poskromić swojego oprawcę, czego chyba najbardziej się obawiał.
Wszedł do pomieszczenie, czekał, czekał. Aż w końcu nadciągnął jego największy lęk. Oczywiście to był hipogryf któremu jako dziecko musiał stawić czoło. Uszedł z życiem, ale jednak wspomnienia nadal zostały i on to doskonale pamiętał mimo że wtedy był małym chłopcem. Trzymał w dłoni różdżkę, a gdy hipogryf się coraz bardziej do niego zbliżał wycelował w niego swój magiczny patyk i wykrzyczał. - Expecto Patronum! - wykrzyczał w myślach mając najlepsze wspomnienia spędzoną z rodzeństwem, to było dla niego bardzo ważne i zawsze o tym wspominał kiedy chciał sobie poprawić humor, więc i to wspomnienie uznał za odpowiednie. Z różdżki wydobyła się poświata z której wyłonił się niedźwiedź. Trochę zdziwił się swoim patronusem, ale ucieszył się. Niedźwiedź jednak był czymś mocnym, wielkim czymś z czym trudno było się równać. Jednak tak bardzo się ucieszył ze swojego patronusa, że po chwili zniknął bezpowrotnie dlatego znając drogę powrotną postanowił uciec z tego miejsca niepostrzeżenie.

Kostka: 5