Każdy z nas podjął się pewnego wyboru, ja nie byłem wyjątkiem. Z tyłu głowy cały czas miałem świadomość, że takie beztroskie łapanie się mieczy, które mogły być objęte jeszcze straszniejszą klątwą niż to, z czym mieliśmy doświadczenie przez ostatni miesiąc, ale mimo to chwyciłem za rękojeść, prawą ręką, czyli tą metalową. Początkowo nic się nie działo, nie wiedziałem zaś czy określić to jako wiadomość dobrą, czy wiadomość złą. Już miałem rozluźnić swój chwyt, kiedy nieznana i pradawna magia zrobiła to za mnie – miecz wyrwał się z mojej dłoni, jednocześnie zaczął robić młynki, w niestandardowy sposób próbując mnie zranić. Zrobiłem obrót, chcąc jakkolwiek uniknąć ostrego ostrza, lecz trajektoria lotu klingi była na tyle niespodziewana, że ostatecznie zostałem ugodzony w tył pleców, w bark. Zachłysnąłem się powietrzem z bólu, upadłem na kolana i tylko siłą woli powstrzymałem się od krzyku. Odwróciłem głowę, by spojrzeć na wystający miecz z mojego ciała, jakikolwiek ruch sprawiał, że czułem jakbym miał zaraz stracić całą rękę. Był to lewy bark, więc gdyby do tego doszło, nie miałbym już żadnej „prawdziwej” ręki. Ciężko było się chociażby poruszyć, by móc opatrzeć ranę, na szczęście w odsieczy przyszła Julia Brooks, studentka, którą znałem ze swoich lekcji. Opatrzyła moją ranę, ja zaś skinąłem jej głową w podziękowaniu, czując, że wypowiedzenie jakiegokolwiek słowa skończyłoby się potwornym bólem w okolicy barku. Oddychałem głęboko, starając się jak najmocniej utrzymywać przytomność, zaśnięcie w takich okolicznościach skończyłoby się tragicznie.
Z każdą chwilą było coraz lepiej, mój mózg powoli przyzwyczajał się do bólu, który mimo wszystko był nieco mniejszy, niż na samym początku. Na plus był również Alexander, który również podszedł i poprawił julkowe zaklęcia, dodając do tego jeszcze znieczulające.
- Dam. – Odpowiedziałem tylko, wstając na nogi, samemu unieruchamiając sobie rękę. Wszyscy się jakoś pozbieraliśmy i ruszyliśmy, by wyjść z tego opuszczonego przez bogów miejsca.

Nie wiedziała co się dzieje, straciła poczucie czasu i wszystko zaczynało jej się mieszać. Może to był jednak błąd, że się tutaj pojawiła, może nie była aż tak odważna jak zawsze sądziła. Traciła z oczu swoich przyjaciół i zanim się obejrzała zbyt długo zwlekała z reakcją, a w jej stronę pędził miecz. Przełknęła ślinę i jedno uderzenie serca później już go unikała, dziękując Merlinowi za to, że jednak trenowała quidditcha i na coś jej się to przydało. Sam Merlin wiedział co te igły by jej przyniosły. Tu atakowały ją inferiusy, tu musiała wybierać miecz, miała wrażenie, że w jej życiu działo się zbyt dużo, by jeszcze radzić sobie z tym wszystkim. Adrenalina jednak zawrzała w jej krwi i jakoś z ego wszystkiego wyszła bardziej cało niż myślała, że to możliwe. Zatrzymała się z ręką wciąż uniesioną przed twarz – jakby to jakoś miało ją przed mieczem uchronić – i zawiesiła spojrzenie zielonych oczu na niebieskie runy. Słowa docierały doń jakby z opóźnieniem, a zaraz potem patrzyła na nieznaną wodną istotę, która zdecydowanie zapadnie jej – która poświęcała większość swojego czasu magicznym stworzeniom – w pamięci. Miecz robił wrażenie, to wszystko robiło wrażenie i Ruby czuła się jak w jakiejś powieści. Odetchnęła z ulgą, kiedy okazało się, że już po wszystkim. Następnym razem, o ile taki będzie, obiecała sobie być bardziej przygotowana.

Kostka: 5 – nieparzysta!!
|zt

@Atlas M. O. Rosa

Podczas ostatniej rozmowy ze znajomymi po fachu, usłyszałeś o stadzie chapalu, które zostały znalezione w Snowdonii. Nie wiesz dokładnie, jak się sprawa z nimi ma, ale wiesz, że trzeba sprowadzić je do Anglii i się nimi zaopiekować, by można było bezpiecznie wypuścić je na wolność po ciężkich przeżyciach, jakich doświadczyły.


W pierwszym poście zaznacz, co masz na sobie oraz ze sobą, a także rzuć k6 na to, jaki chapalu przypadnie Ci do pracy:

1,2 - Betty, największa z całego stada, a także najbardziej zdziczała.
3,4  - Orgon, chorowity okaz, przy którym wymagana jest ścisła współpraca z magiweterynarzem
5,6 - Snyt, chalau niespodzianka

Wszelkie wyrazy miłości należy zgłaszać do M.F. Solberga

Kostka: 1

Na start wiedząc z jakimi zwierzętami przyjdzie mu się tym razem zmierzyć, pozwolił sobie przypomnieć sobie materiały dotyczące tych niezwykłych hybryd. Połączenie kota i ryby wydawało się niezwykłym figlem magicznej ewolucji, a fakt, że chaplau były wielkości lwa nie sprawiał, że potencjalna praca z nimi była w jakimkolwiek stopniu łatwa.
Do Snowdonii wybrał się ubrany w kombinezon podróżny, z łańcuchem Scamandera i swoim wiernym skrzatem u boku. Odkąd pozwolił sobie na zatrudnienie go, wcielał go praktycznie we wszystkie swoje aktywności związane z pracą z magicznymi zwierzętami, chcąc, by Pickles oswoił się z tym, jak będzie wyglądała jego codzienność. Z różdżką w ręku ruszyli więc brzegiem wodnego akwenu, wypatrując tropów i śladów mających wskazywać na to, czy chaplau znajdowały się w pobliżu.
Istotnym dla Atlasa było, by zobaczyć je jak najwcześniej i ustawić pod wiatr, by go nie zwęszyły nim nie zdoła ocenić jaki jest stan tego stada i ile osobników rzeczywiście potrzebowało natychmiastowej pomocy ze strony opiekuna zwierząt. Podejrzewał, że najlepiej byłoby relokować wszystkie, ale nie był pewien w jakiej były kondycji i czy wszystkie nadawały się ot tak do wypuszczenia na łono natury. Chciał przede wszystkim najpierw zorientować się w ich zachowaniach, hierarchii stadnej i oszacować swoje zamiary na miarę swoich obecnych możliwości.

Stado znajdowało się w niewielkiej zagrodzie, kilka kilometrów w głąb parku, gdzie odpowiednie służby przeniosły istoty, by mogły tam zaczekać na transport i oględziny. Nie było tam wiele okazów chapalu, ale zdecydowanie należały do interesujących. Twój skrzat został poproszony o pomoc w przygotowywaniu pokarmu, a Ty i inni behawioryści zostaliście wpuszczeni do zagrody. Tobie wypadła w udziale Betty, przywódczyni stada, krążąca wokół magicznej bariery i szczerząca kły nie tylko na każdego czarodzieja, który się nawinął, ale i na pozostałe istoty. Lekkomyślne podejście do niej mogło wiązać się z szybkim transportem nawet nie tyle do najbliższego szpitala, co od razu do pięknej, świeżej mogiły.


// opisz jak podchodzisz do kwestii zwierzaka. Im więcej szczegółów tym lepiej.

Oddelegował skrzata, by ten pomógł słuzbom przygotować karmy, nakzał mu jednak również sprawdzić, czy kojce dla osobników i klatki do transportu spełniają podstawowe wymagania komfortu przewozu tych zwierząt.
Stanął w solidnej odległości od zagrody, by przyjrzeć się zwierzętom i ich zachowaniu. Z natury nie przyglądał się pracy innych behawiorystów, z tego prostego względu, że każdy miał swoja metodologię. Atlas ponadto był człowiekiem bardzo egocentrycznym, toteż nie chciał się rozpraszać rozmyślaniami nad poczynaniami innych, a już na pewno tym, że doszukiwałby się błędów w ich działaniach. Pozwolił sobie polegać na swojej wiedzy i intuicji, jak w wielu aspektach swojego życia mając przeczucie, że geny, które w sobie nosił, dawały mu pewien margines w pracy ze zwierzętami.
Przyglądał się osobnikom w zagrodzie, bez trudu oceniając, które z ich wymagały przewozu do lecznicy zwierząt magicznych, gdyż ich stan z pewnością wymagał pomocy ponad to, co mógł zaoferować on sam, jako behawiorysta. Natychmiast też rozpoznał przywódczynię stada, rozjuszoną, krążącą pod barierą z gwałtownymi zwrotami i obnażonymi kłami. Do każdego zwierzęcia należało podchodzić z szacunkiem, Rosa zdawał sobie z tego sprawę, szczególnie, że sam był przecież wielkim miłośnikiem nawet owadów, które mimo niepozornych rozmiarów mogły doprowadzać do opłakanych konsekwencji. Zbliżał się do bariery powoli, obserwując ruchy samicy, szukając z uwagą wszelkich odstępstw od naturalnej płynności kroków, upewniając się na tyle, na ile mógł, że nie jest ranna, że jej łapy nie wyglądają na zwichnięte, ze w jej ogonie nie brakuje łusek a płetwy nie są poszarpane. Wszelkie ubytki mogły wskazywać na to, że to właśnie ból był powodem jej agresji, a to ułatwiłoby znalezienie rozwiązania.
Pozwolił się Betty najpierw zobaczyć, nim podszedł bliżej bariery, pozwalając się również zwęszyć. Nie omieszkał skupić na niej zarówno wzroku, myśli jak i uroku wili.

Betty wyczuła Twoją obecność szybciej i zdecydowanie bardziej intensywnie niż mogłeś się tego spodziewać. Czemu? A bo przywódczyni stada cierpiała na hiperwyczulone zmysły. Twój zapach atakował jej nozdrza nim przekroczyłeś barierę, a dźwięk Twojego oddechu, echem odbijał się w jej uszach. Łuski miała zdrowe i nie wyglądała na w żaden sposób zaniedbaną. Zdecydowanie natomiast, coś czaiło się w jej oczach. Coś, co sugerowało, że samica szykuje się do ataku. Ze złości? Z chęci obrony siebie? Z chęci obrony stada? Tego to musiałeś się już dowiedzieć, w końcu jako behawiorysta miałeś wszystkie potrzebne do tego zdolności, prawda?

Kostunie:

Kostka: 90

Przyglądał się jej przez długą chwilę, szczególnie po tym, kiedy samica go zauważyła. Ocenił jej stan zdrowia na tyle, na ile mógł to ocenić wizualnie i porównać z posiadaną wiedzą - nic nie wskazywało na jakieś oczywiste schorzenia, co było pocieszające, bo wskazywało na jej dobrą kondycję. Brał poprawkę na to, że to dzikie stworzenie, zagonione do zagrody wbrew woli, znajdujące się na terenach, które nie były dla niego idealne. Był tu jednak po to, by ocenić, czy samica poradzi sobie z wolnością, czy jej zachowania wskażą raczej jednoznacznie, że jest do wolności nieprzystosowana.
Im bliżej podchodził, tym chapalu stawała się bardziej rozjuszona, obnażając kły i strosząc futro na grzbiecie. Zatrzymał się w niewielkiej odległości od bariery, oceniając, że była zdrowa, silna, miała silny instynkt przetrwania i ochrony stada. Coraz bardziej upewniał się w myśli, że wypuszczona na wolność bez trudu poradziła by sobie nie tylko z zagrożeniami, ale także i protekcją stada na nieznanym terenie. Musiał jednak przekonać się, czy jej zachowania miały naturalne podłoże. Czy będzie w stanie polować, czy reaguje na otoczenie tak, jak dzikie zwierzęta winny na otoczenie reagować. Nie chciał przecież zabierać jej do domu i czynić z niej domowego pieszczocha, wprost przeciwnie - jego głównym celem jako behawiorysty było przystosowanie zwierząt do powrotu na wolność, a Betty, mimo swojej agresji, nie wydawała się być okazem, który na wolności by miał problemy z poradzeniem sobie, co było pewnego rodzaju ulgą.
Wyciągnął z kieszeni linę, na końcu której przywiązał pierzastą kulę i rzucił kulę w trawę, ciągnąc ją za sobą, powoli okrążając zagrodę i nie spuszczając z Betty spojrzenia. Najważniejszym testem było sprawdzenie, jak radziła sobie z polowaniem, czy będzie w stanie przeżyć w dziczy.

Twoje zamiary były szlachetne, ale czy tak dziki zwierz potrafił to zrozumieć? Betty wyraźnie była nie w sosie i patrzyła na Ciebie jak na smakowity kąsek, a każdy krok, który Cię do niej zbliżał był niesamowicie ryzykowny. Betty się jeżyła, pokazywała kły i machała płetwami, by Cię wystraszyć. Wtedy mogłeś zauważyć, że jedna czy dwie łuski odpadły od jej ciała? Czy to mógł być powód jej agresji? W tej chwili ciężko Ci było to ocenić. Czas się kurczył, a robota dalej w polu.... Musisz jakoś się do niej zbliżyć i zacząć mniej lub bardziej owocną współpracę.

// Rzut k6 pokaże Ci, czy Betty jednak postanowiła Cię zaatakować. Wynik parzysty oznacza agresję, nieparzysty mówi o tym, że owszem, zaatakowała, ale nie Ciebie, a innego członka stada.

Kostka: 2

Obserwował zachowanie samicy, wciąż powoli i skrupulatnie zbliżając się do ogrodzenia i otaczającej je bariery. Narzucał pewną presję swojej obecności, zachowując jednak tym samym spokój i stateczne, stabilne ruchy. Podniósł pierzastą kulę, by zwrócić jej uwagę na zabawkę, bo nie zauważyła jej toczącej się w trawie, co zaniepokoiło Rosę i mogło wskazywać na to, że nie była w stanie skupić się na potencjalnym pożywieniu. Instynkt łowiecki był u kotów niezwykle silny, nawet domowe puchacze ganiały za nitkami, rozpraszając się od czegokolwiek co się wokół nich działo. Skoro Chapalu nie zwróciła uwagi na szmery w trawie, być może coś jej dolegało?
Kiwał kulką w nierównym rytmie, powoli wyciągając z drugiej kieszeni łańcuch Scamandera, gotów zarzucić go na zwierze w razie konieczności. Wydał z siebie turkoczący dźwięk, który stosowany był przez hodowców chimer kotów, by zaintrygować je sytuacją. Powoli przegramolił się przez barierę, zbliżając do obiektu swojego zadania, znajdując się w niebezpiecznym położeniu pomiędzy samicą alfa a resztą stada, kiedy samica nagle rzuciła się na niego, wydając z siebie głęboki ryk. Spróbował zarzucić na szyję stworzenia łańcuch, porzucając zabawkę ze sznura i piór, po czym wyciągnął różdżkę by przymocować końce pęt zaklęciem do ziemi.

Chalau mimo, że częściowo ryba, to jednak zwinność kota posiada. Becia nie była zainteresowana zabawką, wolała znacznie większy kąsek w postaci Ciebie - intruza, który wszedł na jej terytorium i zagrażał całemu stadu. A przynajmniej tak w jej mniemaniu mogło to wyglądać. Inni behawioryście zyskali dzięki Tobie czas i spokój ducha, ale niestety - nie Ty.  Zarzucony łańcuch oplótł zwierzę, ale czy miałeś wystarczający refleks, by przymocować go do ziemi, nim Betty się wyszarpnęła?

// Rzuć literką. Samogłoska oznacza, że niestety Twoje zaklęcie było wolniejsze niż zwierzę, które teraz jest na wolności i znów Cię atakuje. W innym przypadku nadal jest średnio zadowolona, ale zdecydowanie łatwiej nakłonić ją do współpracy.

Kostka 1: E
Kostka 2: B

Zaklęcie rzucone prawidłowo, było jednak wolniejsze od samicy, która z łańcuchem dyndającym jej wokół szyi rzuciła się na czarodzieja. Atlas nauczony był szybkości i sprawnej reakcji w pracy ze zwierzętami, nie wszystkie jednak był w stanie przegonić. Potężne łapsko chapalu uderzyło go w ramię, powalając na ziemię i rozcinając kombinezon. Przeturlał się prędko w bok, podnosząc na kocki i wydając z siebie ten sam, turkoczący dźwięk, w próbie rozproszenia jej gniewu.
Podniósł różdżkę i spróbował rzucić zaklęcie uspokajające (korzystam z tej samej mechaniki), wyciągając rękę wnętrzem dłoni w stronę głowy Betty, a gdy obejmuje ją działanie magii, chwycił za pętający ją łańcuch, by zablokować jego oczka.
- Powoli mała, spokojnie... - szepnął, choć nie była ani mała, ani spokojna, wkładając cały swój urok wili w te słowa i w gest, którym przebiegł po jej kocio-rybim boku.

Łapa chalau miała nie tylko moc, ale i ostrość jej pazurów była praktycznie bezbłędna. Dało się wyczuć, że dawno już nie miała ich sobie o co spiłować. Oberwałeś, ale dzięki adrenalinie na ten moment nie było to dla Ciebie aż takim zmartwieniem. Bardziej skupiłeś się na ponownej próbie ujarzmienia Betty i tym razem Ci się udało. Zwierzę wyraźnie się uspokoiło i stanęło w miejscu, a Ty mogłeś do niego podejść. Po wstępnych oględzinach mogłeś uznać, że fizycznie raczej nic jej nie dolega, ale jeśli chodzi o zachowanie... Temu zdecydowanie trzeba by się przyjrzeć, choć na to miałeś mieć czas już na spokojnie, bo transporcie Betty do Anglii.

Zakończenie:

Kostka: 46

Z mocno bijącym sercem, ale spokojem w ruchach obserwował samicę i to, czy zaklęcie dotarło do niej i objęło ją na tyle mocno, by mógł przeprowadzić względne oględziny. Obejrzał ją powoli, korzystając z tego, że się uspokoiła, przyjrzał się jej skórze pomiędzy gęstym futrem, obejrzał łuski i strukturę ogona. Ewidentnie miała zaburzenia behawioralne, ale do źródła takich zachowań zajmie chwilę, by się dokopać. Mamrocząc do niej głupie nic nieznaczące słowa niskim głosem, otulał ją urokiem wili, zaglądając w uszy i oczy, oglądając potężne łapy, sprawdzając pachwiny czy nic się w nich nie znajduje, co mogłoby doprowadzić ją do takiej agitacji.
Wraz z resztą zespołu zapakowali zwierzęta do boksów transportowych i pokierował ich by przesłali Betty do jego ranczo, obserwując, jak skrzat dzielnie miesza karmę dla pozostałych, załadowywanych chapalu. Spodziewał się dużej ilości pracy z samicą, ale wyglądała na silną i miała w sobie wolę przetrwania, co jedynie uspokajało jego zmartwienia, bo czuł, że niedługo będzie mogła wrócić na łono natury.

zt