Jeśli Rhode nawet mu odpowiedziała, nie był w stanie usłyszeć jej po tym, jak padł pierwszy okrzyk. Odwrócił się w stronę chłopaka, domyślając się, że stało się coś, co mógłby określić radosnym mianem: z dupy, i zwyczajnie podniósł się podświadomie, wiedząc, że nie powinien siedzieć z założonymi rękami. Otaczali ich uzdrowiciele, właściwie każdy z nich mógłby coś w tej chwili poradzić, mógłby coś w tej chwili zmienić albo zrobić, ale najwyraźniej nikt się do tego nie kwapił, co Max skwitował jedynie cichym parsknięciem. Skoro właśnie tak sobie radzili w sytuacjach kryzysowych, bo do takiej należał niewątpliwie mdlejący człowiek, to może zwyczajnie lepiej byłoby nie posyłać ich na izbę przyjęć. Jedynie Merlin raczył wiedzieć, co mogło ich tam czekać, i jak paskudnie mogłoby zostać odebrane to, co tam miało się wydarzyć.
- Odsuńcie się - stwierdził jedynie, dość stanowczo, nie mając ochoty na przysłowiowe kopanie się z koniem, bo to do niczego by nie doprowadziło i znalazł się przy chłopaku, właściwie od razu pozbywając się rany, jaka pojawiła się na jego ręce. - Jakoś nie zauważyłem krwawienia? To chyba tylko szok spowodowany tym poparzeniem. Nie jest aż takie groźne, ale zaraz się nim zajmę - powiedział całkowicie swobodnie, płynąc przez to bez najmniejszego problemu, jednocześnie próbując posadzić go na podłodze, żeby nigdzie się nie wyrywał i przypadkiem nie zrobił sobie dodatkowej krzywdy. Już i tak nie prezentował się najlepiej, a dokładnie mu kolejnych, niesamowicie ciekawych elementów, na których musiałby się skupić, mijało się całkowicie z celem. Dlatego też Max robił wszystko, żeby skupić na sobie jego uwagę, odnosząc wrażenie, że jego rozmówczyni zajęła się pozostałymi zebranymi, nie chcąc robić tutaj sztucznego tłoku, bo gapie byli w tym wszystkim najgorsi. A już w ogóle ci, którzy znali się na uzdrawianiu!

Z ludźmi tak już było, że spodziewali się wypadków wszędzie, tylko nie u siebie. Najwyraźniej pozostali uzdrowiciele dokładnie tak traktowali spokojną herbaciarnię - jak miejsce, gdzie byli po pracy, gdzie byli bezpieczni i żaden chaos, żaden problem nie mógł ich znaleźć. Jak bardzo niewłaściwe było to podejście, mógł się przekonać pracownik, który był bliski omdlenia i początkowo nie zorientował się, że ktoś do niego podszedł. W końcu jednak zareagował na spokojny ton, nie rozumiejąc, czy uzdrowiciel śmiał się z niego, czy nie. Zmarszczył brwi, wpatrując się w swoją dłoń, na której przed momentem widział rozcięcie.
- Krwawiłem… Chyba… Może jednak nie? Boli jak diabli - mówił, nie odrywając spojrzenia od swojej dłoni, nie rozumiejąc, jak mogło dojść do tego, że się zranił kiedy miał tyle zamówień, których musiał dopilnować. Zamówień! Nagle oczy chłopaka otwarły się szerszej, a ten szarpnął się, próbując zabrać rękę. - Muszę dokończyć herbaty, nie macie czasu, jesteście w pracy… Ja jestem w pracy… To nic, to nic… Później przyjdę sprawdzić, teraz muszę dokończyć zamówienia… Zwolnią mnie - mówił pod nosem, bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego, rozglądając się wokół z wyraźnym szokiem, nie będąc zdolnym do poprawnego myślenia.


~Josh

Max nie zamierzał oglądać się na pozostałych, bo w niczym by mu to nie pomogło, ani nic by to nie zmieniło, jedynie przeciągnęłoby to, co się działo, najpewniej prowadząc do problemów, jakich próbowali do tej pory uniknąć. Nic zatem dziwnego, że zwyczajnie koncentrował się na chłopaku, wierząc w to, że ten mimo wszystko zaraz wróci do pełni świadomości i przytomności, jakiej zdawał się wciąż nie odzyskiwać. Nie było to niczym dobrym, by nie powiedzieć, że kryło się w tym coś całkowicie niewłaściwego, nic zatem dziwnego, że złowiwszy w tłumie spojrzenie Rhode, skinął jej lekko głową na znak, że najpewniej będzie musiała za chwilę zająć się tym właśnie nieoczekiwanym pacjentem. Nie mogli go zwyczajnie zostawić, nie mogli pozwolić na to, żeby zajął się dalszą obsługą zebranych osób, bo zrobiłoby się z tego jedno wielkie gówno i co do tego miał absolutną pewność. To zaś było coś, czego zwyczajnie musiał uniknąć za wszelką cenę, jeśli nie chciał, żeby zaraz w Mungu zrobiła się niezła afera. Nie chciał również stać się w niej jakimś głównym podejrzanym, bo na pewno miałby po tym przesrane.
- Zaraz temu zaradzimy, bo i tak nie będzie się dało zająć zamówieniami, jeśli ból dalej będzie wygrywał ze wszystkim innym - powiedział spokojnie, zastanawiając się mimowolnie, skąd właściwie brało mu się to opanowanie, skąd właściwie pochodził ten spokój ducha, jaki go przepełniał, to poczucie, że dosłownie wszystko jest takie, jak być powinno. Nie zamierzał jednak się nad tym jakoś poważniej zastanawiać, po prostu rzucając kolejne zaklęcia, krok po kroku przywracając chłopaka do stanu używalności, by później faktycznie oddać go w inne, zapewne lepsze ręce, które były w stanie go uspokoić, a może również jakoś wpłynąć na niego, by zaraz nie rzucił się do pracy. W przeciwieństwie do Maxa, który choćby chciał, nie mógł już dłużej obijać się tutaj, zapominając całkowicie o tym, jak się pracowało, jak zajmowało się pacjentami.

z.t
+