Znaleziono 52 wyników

Zdarzenia losowe

Zdarzenie losowe #4
Boomer / zoomer

Do twojego porannego napoju zdecydowanie coś dolano. Efektów nie czujesz od razu, a przychodzą one z czasem. W ciągu najbliższych dwóch godzin twoje ciało przechodzi gruntowną przemianę, na którą być może nie jesteś do końca gotowy. Okazało się, że:

• Jeżeli masz mniej niż 25 lat - zażyłeś zleżały, niezwykle silny eliksir postarzający, który dodał ci MINIMUM 20 lat. Jeśli masz takie życzenie, śmiało dołóż sobie więcej.

• Jeżeli masz więcej niż 25 lat - zażyłeś zleżały, niezwykle silny eliksir młodości, który cofnął cię w czasie o OKOŁO 20 lat. Dokładnej liczby nie wskazuję, pozostawiam ją pod waszą rozwagę. Jeśli jesteście starsi, śmiało odejmujcie sobie więcej, lecz w przypadku wartości mniejszych o 20 lat, bardzo proszę o to, aby zmiana była dla waszej postaci odczuwalna. W razie jakichkolwiek wątpliwości co do interpretacji dotkliwości eliksiru zapraszam do kontaktu ze mną drogą prywatną (gg, pw, rekin pocztowy).

„Czy ten eliksir cofa mnie też mentalnie?”
Otóż jest to całkowicie TWOJA decyzja. Proszę jednak aby efekty psychiczne były adekwatne do fizycznych.

„Co mogę zyskać?”
• Odegranie wątku na minimum 4 posty będzie wynagrodzone 1 punktem do dowolnej umiejętności. Jeśli nie masz ochoty otrzymywać punktu, możesz ukończyć zdarzenie pojedynczym postem opisującym przemianę pod wpływem eliksiru.
• Jeśli masz ochotę, możesz wstawić na wizboka zdjęcie swojej postaci pod wpływem eliksiru oznaczone #boomer (postarzeni) lub #zoomer (odmłodzeni). Po opublikowaniu zdjęcia i zgłoszeniu tego w zmianach stanu konta zostaniesz wynagrodzony 15 galeonami. Fabularnie możesz zakładać, że drogą wizbookową odezwał się do ciebie zapalony badacz wpływu czasu na organizmy ludzkie (oraz ogromny fan zmieniaczy czasu) i zaproponował, że użyje twoich dwóch porównawczych zdjęć w swojej pracy naukowej w zamian za drobną opłatę.

Zignorowanie wywołania do wzięcia udziału w wydarzeniu może pociągnąć ze sobą takie konsekwencje jak za zignorowanie ingerencji Mistrza Gry tj. potrącenie 50% aktualnie posiadanych na koncie galeonów.

Postacie obowiązkowo biorące udział (mające w kuferku zaznaczoną zgodę na ingerencję MG):
@Morgan A. Davies, @Ignatius Peregrine, @Desmond Emerson, @Sophie Sinclair, @Darren Shaw

Zdarzenie jest ważne i można ROZPOCZYNAĆ JE co najmniej do:
1 czerwca 2020r.

Brama wejściowa

#4 Szukanie jajek: G

— Nie miała baba co jeść, dała jaja żreć. — mruknął pod nosem podrzucając w ręce złote jajeczko, które właśnie wygrzebał gdzieś z krzaków. Nie był pewien nawet co tam robiło, ani się nad tym nie zastanawiał, jeśli tylko mógł je sprzedać za trochę grosza, wcisnął je do torby, planując ostatecznie jednak wybrać się w pełną drogę do Hogsmeade, być moze tam znajdując jakiegoś zainteresowanego na zakup znalezionego jajka. Duch kroczył u jego boku, jako, że znalazł sie na granicy szkoły, a pies, zdawał się już nauczyć pór, w których Ragnarsson kończy zajęcia i wychodzi po niego, żeby zabrać go z lasu do domu. Póki co... znajdującego się we Wrzeszczącej Chacie.

zt

Dziedziniec wieży z zegarem

Kostki: H
Pkt dla Domu: 10 dla Ravenclawu
Inne: Wybitniak z pracy domowej!

POSZUKIWANIA JAJEK #4: E, nieudane

Było jej szalenie wstyd. Wstyd za słowa, którymi pokryła pergamin przeznaczony do sporządzenia notatki udzielającej odpowiedzi na zadane przez profesora Shercliffa pytanie. Wstyd za to, że dała się nabrać i kierowana wręcz dziecięcą naiwnością szukała na łamach pięknie ilustrowanej książeczki przyczyn, które zapoczątkowały wybuch wielkiej Bitwy o Hogwart i pchnęły ludzi do podjęcia działań mających na celu uchronienie wielu istnień. Chyba nigdy w całym swoim życiu nie wykazała się taką ignorancją, dlatego zanim do jej uszu dotarła wieść o zajęciach ~~dla ułomów~~ wyrównujących, spędziła wiele godzin na wertowaniu opasłych ksiąg powiązanych tematyką z tym szczególnym dla hogwarckich murów (i nie tylko!) wydarzeniem. Co interesujące, okazały się być one naprawdę wciągającą lekturą, z którą zasypiała pod poduszką i przeglądała dzielnie w przerwach między kolejnymi lekcjami. Znając przeszłość zamku, w którym przyszło jej aktualnie mieszkać, patrzyła zupełnie inaczej na to czym zwykła się otaczać i co na przestrzeni ostatnich dwóch lat zbywała obojętnym machnięciem ręki. Ruchome schody, obrazy zamieszkujące tutejsze korytarze, układ hogwarckich pięter i duchy, które zostały - wszystko to było namacalnym dowodem faktu, że toczyło się tu życie zgoła inne od tego, które mogła teraz prowadzić. Nigdy nie przystanęła myślą dłużej nad tym, że aktualne poczucie bezpieczeństwa i stabilności zawdzięcza wielu młodym ludziom, którzy walczyli o lepsze jutro dla siebie i kolejnych pokoleń. Wielu z nich w imię tych wartości straciło życie.
Hogwart żył. Powstał ponownie, odrodził się ze zgliszczy i ciosów, które na siebie przyjął. A ona naiwnie nie poświęciła jakiejkolwiek wolnej chwili na zatrzymanie się przed przynajmniej jedną raną wśród tych licznie wydrapanych w cegłach tutejszych ścian, które choć już zrośnięte, to wciąż z widocznymi bliznami chowającymi wiele nieodkrytych historii. Teraz patrzyła na wszystko inaczej, częściej spacerowała po zamkowych posadzkach i doceniła hogwarcką architekturę, która do tej pory wypadała niezwykle blado podczas wszelkich porównań do Stavefjord. A była po prostu inna, nigdy gorsza.
Podróż ta była dla niej jedną z bardziej wartościowych lekcji, na których kiedykolwiek się pojawiła. Nie zyskała w związku z nią żadnej wiedzy na temat skutecznej obrony, sposobu rzucania zaklęć ani nie poszerzyła posiadanych w głowie informacji o kolejne właściwości roślin, które można by było wykorzystać w chwilach pogorszenia stanu zdrowia psychicznego czy fizycznego. Zyskała za to coś innego - otworzyła oczy szerzej na nowe, które ściśle wynikało ze starego. Dlatego dużo się udzielała, bo i w istocie miała sporo do powiedzenia (co najważniejsze - sporo mądrego). Chętnie odpowiadała na zadawane przez profesora pytania i rzucała pozyskanymi wiadomościami oraz tytułami ksiąg, które przewinęły się w ostatnim czasie przez jej dłonie, mając nadzieję, że wybaczy jej tę wielką pomyłkę, jaką było wysłane przez nią zadanie domowe. Długo nie miała odwagi przyznać się do swoich personaliów, które na pewno skrzętnie zanotował w pamięci, ale podejrzewała, że gdyby miał zamknąć ją w którejś z komnat za pisanie podobnych głupot, już dawno by to uczynił. Myśl ta pozwoliła odetchnąć jej z ulgą, zarówno z powodu ustępujących stopniowo nerwów, jak i finalnego doczłapania się na dziedziniec. Gdzieś w rogu dojrzała przedmiot, który nieśmiało odbijał drobinki padającego nań światła - kolorowe jajko. Wyciągnęła ochoczo dłonie w jego stronę i ujęła delikatnie, ale te zaraz zmieniło barwę z żywego fioletu na odcień jej skóry, aby następnie zniknąć, zupełnie jakby nigdy nie miało okazji pojawić się w kieszonce stworzonej przez jej ręce. Westchnęła z rozczarowaniem, aby za moment skupić uwagę na profesorze, który miał grupie kolejną istotną rzecz do przekazania.

Cieplarnia numer jeden

Próba #4, F, cztery udane

Nabierała coraz większej pewności względem swoich zielarskich predyspozycji, choć czuła, że mogłoby się skończyć trochę jak z ONMSem - być może wiedzę potrafiłaby rozszerzać w całkiem niezłym stopniu, ale już ręka do zwierząt, czy roślin to na pewno nie w jej przypadku. Przygotowywała się już mentalnie na to, że rumianek był jednorazowym wypadkiem przy pracy. Choć z drugiej strony - może miało być zupełnie odwrotnie niż na ONMS? Co jeśli z nikłą wiedzą miała być hodowczynią numer 1 w całej szkole? Ale by było.
Skinęła głową w kierunku profesora, a jej spojrzenie natychmiast wylądowało na jednej z doniczek. Niestety (dla Wespucci'ego) nie chodziło o to, co się znajdowało w niej, a o pisankę leżącą sobie obok. Zbliżyła się do niej i po krótkich szamotaninach wrzuciła je do plecaka, choć jajo najwyraźniej bardzo chciało jej się wymknąć w kierunku nauczyciela, który za chwilę miał zacząć prowadzić lekcję.
- Gratuluję awansu. - zaczepiła Loulou, bo dopiero teraz miała okazję wymienić z nią jakiekolwiek grzeczności i podzielić się przemyśleniami. Davies cieszyła się, mogąc ją mieć na jej ulubionej pozycji - w końcu tam powinna być najbardziej efektywna, a i przy okazji wynosić z gier najwięcej radości. Życie rezerwowego zwykle było krótkie, o czym sama się przecież doskonale przekonała. A po rezerwowej śmierci nie było żadnego czyśćca, tylko od razu piekielnie angażujące rozgrywki między domami.

@Loulou Moreau

Rozłożyste drzewo nad jeziorem

Jej udział w wyścigu był raczej pasywny, raczej towarzyszyła im dla zasady, chcąc być jednocześnie w pobliżu każdego z nich i pilnować, jak im szło. Na drodze mieli niezbyt dużo przeciwności, czy przeszkód, więc póki co w żaden sposób nie musiała reagować. Czekała zatem, jak dalej miały potoczyć się ich losy i zastanawiała się w międzyczasie, czym mogło być to cholerstwo, za którym ich pogoniła. Odniosła wrażenie, że niektórzy z uczestników całkiem nieźle bawili się podczas tej krótkiej rywalizacji. Wiedziała już, na jakich zasadach miał zostać przeprowadzony kolejny trening. I była niezwykle ciekawa ich reakcji.

Wyścig cd.

Kolejność od ostatniej osoby:

#1 @Violetta Strauss
#2 @Loulou Moreau
#3 @Morgan A. Davies
#4 @Boyd Callahan @Russell Alvarez
#5 @Jean Strauss @Christopher O'Connor

Tura II: ilość oczek sygnalizuje, na które pole się przesuwamy, a przy tym również, co nas spotyka.

Rzuć kością:

Każde 10 punktów kuferkowych z miotlarstwa upoważnia Was do 1 przerzutu LUB dodania sobie 1 oczka do otrzymanego wyniku. Korzystajcie z tego na dowolne sposoby.

Kod:: <zg>Kość:</zg> oczka + efekt, jeżeli dotyczy <zg>Pole:</zg> # <zg>Bonusy/Kary:</zg> tu wpisujemy długotrwale działające efekty <zg>Pozostałe przerzuty:</zg> x/y

Termin: 31.03, godz. 20:00, ale mogę wrzucić (chyba ostatni) następny etap, jeżeli zobaczę, że wszyscy odpisali szybciej.

Rozłożyste drzewo nad jeziorem

Nadszedł czas na kolejne zadanie. Nie spodziewał się tego, że dziewczyna wymyśli wyścig. Czy miał już dosyć wyścigów? Może na feriach nie poszło mu zbyt dobrze, ale to nie znaczyło, że miał zamiar się poddać. Russell nigdy nie tchórzył. Poza tym uważał, że to tylko fajna zabawa. Trochę się douczą, trochę się pośmieją i jakoś to będzie. Przecież po to tu przyszedł.
Wskoczył więc na pożyczoną miotłę i ruszył razem z pozostałymi uczniami. Jak mu szło? No cóż… po prostu leciał przed siebie, nie wiedząc, co będzie dalej, kto wygra, a komu pójdzie najgorzej z nich wszystkich. Nie zastanawiał się zbytnio nad tym. Cieszył się przyjemnością lotu. Później nad tym pomyśli na pewno. Teraz lecieli mniej więcej równo. Wszystko było możliwe.

Kość: 3+1 (z poprzedniego etapu)=4 lecę
Pole: #4
Bonusy/Kary: -

Rozłożyste drzewo nad jeziorem

Kość: 3+1 za kuferek lecę elegancko
Pole: #4
Bonusy/Kary: -

Ledwo zszedł z miotły po skończonym zwodzie Wrońskiego, a Moe już proponowała im kolejne zadanie, i to nie byle jakie! Wyścig za tajemniczym, pierzastym, niezidentyfikowanym przedmiotem brzmiał jak pyszna rozrywka, dlatego dziarsko wskoczył z powrotem na miotłę i ruszył w pogoń za resztą drużyny i tym dziwnym czymś, co mieli złapać. Szło mu bez większych rewelacji, ale przyzwoicie, chociaż nie szarżował za ostro na samym początku, stwierdziwszy, że na razie zobaczy jak poradzą sobie przeciwnicy i ewentualnie pociśnie na końcówce. Na razie za sukces uważał, że trzymał się prosto na miotle i nie wleciał w żadne krzaki, które naprawdę tego dnia były niesamowicie upierdliwe, bo staranowały już drugą osobę podczas treningu.

Zdarzenia losowe - rozliczenia

Zdarzenia losowe

Temat służy do rozliczania zakończonych zdarzeń losowych. Wykonane zdarzenia można rozliczać nawet po upływie zakreślonego dla nich terminu ważności.

UWAGA! Wykonane zdarzenie musi być wątkiem doprowadzonym do końca, nie akceptujemy wątków, które zostały urwane w połowie.

Aby zgłosić zrealizowane przez siebie zdarzenie losowe, zgłoś się w tym temacie zgodnie z kodem:

Kod:: <zg>Imię i nazwisko postaci:</zg> wpisz <zg>Nazwa zdarzenia:</zg> wpisz <zg>Link do rozgrywki:</zg> [url=LINK]wpisz[/url] <zg>Należna nagroda:</zg> wpisz

Minione zdarzenia

#1 Spadek odporności (27.03.2020r.) - Dopada cię losowa choroba.
#2 Inwersja (27.03.2020r.) - Odwrócenie osobowości.
#3 Czy ten pan to pani? (01.05.2020r.) - Zmiana fizycznej płci.
#4 Boomer / zoomer (01.05.2020r.) - Postarzenie / odmłodzenie o 20 lat.
#5 Magia muzyki (01.06.2020r.) - Śpiewanie piosenek zamiast mówienia.
#6 Panie... profesorze? (01.06.2020r.) - Zamiana w nauczyciela.
#7 Love twist (14.07.2020r.) - Nagła chęć romansowania.
#8 Mam talent! (14.07.2020r.) - Odkrycie chwilowego nowego talentu.
#9 The Walking Dead (14.07.2020r.) - Zamiana w ducha.
#10 Hear my roar! (1.09.2020r.) - Przybranie zwierzęcych cech.
#11 First fit, then clumsy... (1.09.2020r.) - Odwrócenie stanu kondycji fizycznej.
#12 Ridiculus?! Riddikulus! (2.10.2020r.) - Walka z boginem.
#13 Once Upon a time (2.10.2020r.) - Zamiana w postać z bajki.

Pokój rozrywek

Odprawiła Gallaghera z uśmiechem, w głębi duszy będąc mu szalenie wdzięczną za obietnicę dotrzymania tajemnicy. Nie mogła mieć pewności, czy rzeczywiście wieść nie pójdzie w świat, jednak wolała być dobrej myśli. Póki co, jej pomysł z dużą nieśmiałością ukazywał się nawet przed nią. Bo jak to - 16 lat, pierwszy mecz w drużynie za sobą dosłownie przed chwilą, a tu nagle pani kapitan? Niedopuszczalne. Jasne, można było mieć podejście na zasadzie 'co może pójść nie tak?'. Ale. Kapitan musiał zostać uznany również przez resztę zespołu. Poza tym, miała już przecież swoje obowiązki i uprawnienia, jako prefektka.
- Ktoś chętny na partyjkę? - zaproponowała, kiedy w pewnym momencie muzyka w pomieszczeniu nieco ucichła, a głośniej od niej odezwała się jakaś prosta melodyjka pochodząca ze znajdującej się na filarze tarczy do dartsów. Pod tarczą znajdował się przeszklony barek z miniaturowymi buteleczkami, podpisanymi różnymi etykietami. Był zamknięty, ale pod nim znajdowała się szufladka, najwyraźniej przeznaczona do podaży trunków ze środka. Całość bardzo przypominała jej automaty na napoje, które znała jeszcze z piłkarskich ośrodków treningowych. Tarcza, jakby w podpowiedzi na to, jak można było otrzymać flaszeczki, zamigotała wieloma barwami, stawiając wyzwanie każdej z obecnych w środku osób. Potem muzyka wróciła do normy, a melodyjka z tarczy zamilkła. Czy ktoś miał zamiar się nią zainteresować?

Rzutki

Na jednym z filarów pośrodku pomieszczenia zwróciła na siebie uwagę tarcza do dartsów z nagrodami. Każdemu, kto się do niej zbliża oferuje ona jednorazowo 3 rzutki, a na podłodze rysuje linię, za którą ewentualny śmiałek ma się ustawić. Ze względu na ustawienie tarczy, istnieje pewne ryzyko, że przy rzutach zrobimy komuś krzywdę, jeżeli coś pójdzie bardzo nie tak.

Kości: Rzucamy oczywiście tutaj. Każda rzutka to 2 litery. Pierwsza odpowiada trafieniu i ewentualnemu mnożnikowi, a druga punktacji trafionego pola. Można użyć wszystkich 3 rzutek w jednym poście, wtedy rzucamy 6 liter. Litery #1, #3 i #5 są od mnożnika, #2, #4 i #6 od punktacji. Dla jasności.
UWAGA: Osoby, które piją/piły napoje alkoholowe przy każdej z rzutek turlają w pierwszej kolejności dodatkową kością (nie literą) na wpływ alkoholu na rzucanie. Znaczenie kolejnych kulnięć:

Kość 'alkoholowa':

Litera mnożnika:

Litera pola:

Nagrody:

Wrzucajcie sobie wyniki kości/liter pod postami, żeby dało się rozliczać rzuty i nagrody.

Gramy do 14.12, godz. 23:59, po tej dacie poznamy zwycięzcę i nie można już będzie odbierać żadnych nagród.

Południowa część lasu

Czaszki: próba piąta

Dotarła za zajęcia w towarzystwie Aco, którą, o dziwo bez większych problemów, wyciągnęła na ten mróz. Jak się okazało - nie bez przyczyny. Panna Larch (uh...) całkiem nieźle radziła sobie z tym przedmiotem i może nawet lubiła go. Uroki rodzinnego interesu związanego właśnie z magicznymi roślinami.
- Tylko nie zdziw się, jak będziesz się na czymś lepiej znać do Vicario. - ukryła swoje zmartwienie, co do lekcji za pochwałą wiedzy Gryfonki, kiedy jeszcze wędrowały po schodach przed wyjściem na zewnątrz. Jak to się działo, że mając cały zamek, szklarnie i tyle pomieszczeń o różnorakim przeznaczeniu nauczyciele nadal wydzierali ich w te mrozy poza szkolne mury?
- Myślisz, że będziemy wchodzić wgłąb lasu? - zapytała w pewnym momencie, trochę martwiąc się o to, że Estella w pewnym momencie organizacyjnie najzwyczajniej polegnie i pogubią się w Zakazanym Lesie, jak owieczki bez poważnego opiekuna. Cóż, może przynajmniej zgubiłaby się razem z Nitką.
Zanim wysłuchała odpowiedzi, w oczy rzuciła jej się ozdobna czaszka, po którą rzuciła się w kilku susach i wydarła ją z jakiejś dziupli w drzewie, zapewne ku niezadowoleniu jej lokatorów. A może właśnie odgruzowała czyjeś mieszkanie i wiewióry będą wdzięczne? Trudno powiedzieć. Wróciła do swojej towarzyszki, nie witając się jeszcze z pozostałymi. Wspomnienie Matta o gargulkach wywołało u niej jakieś specyficzne ukłucie zazdrości. Głównie dlatego, że ominęłyby ją zabawa i ploty. Jak żyć?

Litera: H, sukces #4

Grupa z: @Aconite 'Haze' Larch @Jeremy Dunbar @Emily Rowle

Wschodni brzeg jeziora

#4 czaszka - A + 50% za 80pkt z ONMS i 20pkt z transmutacji

Poranna lekcja onms miała poprawić mi humor, święcie w to wierzyłem. Im szybciej robiło się ciemno, tym większe lenistwo mnie ogarniało. Ktoś powiedziałby, że to normalne, a ja pewnie natychmiast zgodziłbym się z tym twierdzeniem, gdyby nie wyduszało ono ze mnie brutalnie wszystkich chęci do życia. Wmawiałem sobie, że to przez coraz gorszą pogodę nie mam ochoty na spacery po zimnym, nieprzyjaznym lesie. Od czasu zranienia przez bystroducha nie poszedłem tam jeszcze ani razu w celach zarobkowych, a ilekroć tylko odzywała się we mnie wrodzona ambicja, aby może popracować nad tą niechęcią, inna część mnie - ta bardziej rozważna - starała się gasić ten entuzjazm. I tak tkwiłem dziwnie zawieszony pomiędzy potrzebą zanurzenia dłoni w ciepłej, znajomej mi zwierzęcej krwi, a awersją do konsekwencji jakie to ze sobą niosło. Ostatnio były one aż zanadto dotkliwe, zwłaszcza, że wciąż pamiętałem o obietnicy złożonej Finnowi. Aby o tym nie myśleć poświęcałem całkiem sporo energii na szukanie czaszek. O ile kilka pierwszych dało się bez problemu schwytać, tak czwarta z nich nieustannie robiła mi na złość. Nie mogłem już zliczyć jak wiele razy uciekała mi z rąk. W efekcie w tym momencie łapałem ją chyba szósty raz i właśnie przytwierdzałem ją zaklęciem do własnego płaszcza, od wewnątrz oczywiście. Jeszcze szybkie zaklęcie unieruchamiające i zdawało mi się, że zabezpieczyłem ją chociaż na krótką chwilę. Niestety przy okazji wleciałem w jedną z kałuż, które zebrały się w pobliżu miejsca zbiórki, więc musiałem wysuszyć się zaklęciem. Pracowałem w milczeniu nad butami nie zwracając uwagi na otoczenie.

Stare cele postaci

Nazwa celu: Dusza artysty
Link do rozgrywki:
#1 Szkicowanie w rogu kartki przed zajęciami
#2 Szkic i rozmowa o sztuce
#3 Kończenie szkicu, zalanie szkicownika atramentem, przyniesienie płótna do interpretacji z nauczycielem
#4 Planowanie obrazu z udziałem Pandory + Realizacja
#5 Szkicowanie, rysunek dla Dunbara, nauka anatomii, rozmowa o sztuce i wystawie + Rysunek

Należna nagroda: 1pkt kuferkowy
+

Cel ogólny
Opis: Społecznik – zdobądź 25 znajomych na wizbooku i dodaj ich do swojego profilu.
Akceptuję!

Opuszczony dom

#4 nauka

Od pewnego czasu miał przeczucie, że będzie kimś wielkim. Odkąd przyłożył się do nauki zaklęć odnosił wrażenie, że to z pewnością mu się nie jeden raz przyda w życiu. Z pewnością będzie żył aktywnie i z dala od pracy statycznej. To dawało mu pewności siebie, tak niezbędnej w życiu każdego czarodzieja. Stąd też wybudzy głód wiedzy godnej porządnego ucznia Ravenclawu jak i pracowitości ucznia Huffelpuffu. Czyż to nie zabawne, że tiara rozważała wcielenie go jednak do Slytherinu? Być może przez te głęboko ukryte ciągotki, przez ambicję, którą sobie nałożył, przez potajemną edukację z dala od ciekawskich oczu. Jak tylko nabierze doświadczenia życiowego, w końcu poczuje, że stoi na ziemi stabilnie. Będzie po niej twardo stąpać, przyglądać się światu z perspektywy skrajnego realisty, a to będzie przekładać się na efektywność zaklęć.
Jak na korepetycje obaj byli małomówni. Widział na twarzy Leonela maksymalną koncentrację i to go mile połechtało. Nie był uczniakiem, którego trzeba było prowadzić za rękę, by cokolwiek zrozumiał z tego, co się pokazuje, mówi i przedstawia. Miał w sobie potencjał i gdy udowodnił to zaznał wewnętrznego spokoju. Przeczuwał, że łatwo odnajdzie się w tych klimatach i na brodę Merlina, żadnego z nich to nie zmartwiło. To tylko zabrało niepotrzebnych zmartwień, na które przyjdzie czas.
Ochota na zemstę, lekkie poirytowanie niektórymi słowami i przede wszystkim chęć udowodnienia Leonelowi swoich umiejętności złożyło się w siłę, którą wlał w zaklęcie. Z satysfakcją, nie szokiem, przyglądał się jak przebija się przez Protego żłobiąc w nim jasną sieć pęknięć, aż trafiło cel. Zmusił Leo do cofnięcia się - a co za tym idzie zaklęcie poszło mu niemalże znakomicie, jeśli pominąć czas jego działania. To dodało mu animuszu, samozaparcia. Porażka motywuje do popraw, sukces do jeszcze większego pogłębiania tajników czarnej magii. Z oczu Finna biła niezwykła fascynacja, błękit wydawał się teraz taki wyraźny, kontury twarzy wyostrzone, mina zacięta i bez śladu uśmiechu. Nie tracił czasu na okazanie radości, bowiem nadszedł wiele obiecujący atak. Gard stwierdził, że skoro ma to być ostatnia próba to nie będzie chować się wiecznie za nudnym Protego. Gdzie ta kreatywność w pojedynku? Trzeba ją pokazać, skoro już raz zaskoczył Fleminga. Miło byłoby mu zaimponować czymś jeszcze. Z tego też powodu zamiast bronić się błyskawicznie wyrecytował - Cistam Dolorum - i z ciekawością patrzył co się wydarzy. Dwa identyczne zaklęcia mknęły wprost na siebie, połączone świetlistym tunelem z krańcami ich różdżek. Zdołał zauważyć, że to Leonela było nieco szybsze i pełniejsze, gdy nagle strumienie zderzyły się ze sobą wywołując małą falę uderzeniową, której źródło było w punkcie styczności magii. Fale uderzyły w obu panów; Finna cofnęło porządnie o jakieś cztery kroki aż uderzył plecami w ścianę. Różdżka wibrowała między palcami, pulsowała i ogrzewała jego chłodną dłoń. Wypuścił z płuc wstrzymywane powietrze i potrząsnął głową. - Podoba mi się. - odezwał się po dłuższej chwili, odbił się lekko od ściany i podszedł do Leo, który też równie szybko się ogarnął. Poruszył szyją, by rozprostować kark i po chwili rozmasował nadgarstek. - Ta... magia... czy ona lubi inkantacje niewerbalne czy bardziej z użyciem strun głosowych? Przyznam szczerze, że preferuję pierwszą opcję, a nie jestem pewien jak mam się odnieść przy tym zaklęciu. - cieszył się po cichu, w swoim wnętrzu, zaś na zewnątrz nie tracił czasu na debatowanie i przeżywanie pojedynku - chciał poszerzyć wiedzę. Swidrował wzrokiem Leonela i czekał cierpliwie (jako tako) na odpowiedź. Układał kolejne pytania, nie spuszczał z niego uważnego spojrzenia. To nic, że był już obolały i dostał zadyszki. Potrafił pracować będąc zmęczonym wszak nie raz i nie dwa zarywał noce dla swojej pasji muzycznej. Wiedział, że wytrzyma jeszcze jakiś czas intensywnej nauki. Nic nie uczy skuteczniej niż przejście do praktyki.

Kontratak: 2 / rezygnacja z obrony

Opuszczony dom

#4
[budynek otoczony barierą Cave Inimicum]

Finn jak na swój wiek był dojrzały, a ta różnica wieku pomiędzy nimi z czasem się zacierało. Leonel nadal jednak traktował go jak dzieciaka, bo po prostu uważał, że chłopak nie zaznał jeszcze wielu aspektów dorosłego życia. Nadal uczył się w Hogwarcie, nie zaczął jeszcze nawet studiów, nie mówiąc o zapoznaniu się z urokami pracy i samodzielnego łożenia na swoje utrzymanie. Dzieliły ich więc pewne granice, które na razie wydawały się nie do przeskoczenia. Nie oznaczało to też jednak, że Fleming traktuje Garda jakoś gorszego. Przecież sam pamiętał, jak to „za dawnych czasów” było. Zresztą zdążył się już przekonać, że Finn jest zdolnym, utalentowanym czarodziejem, więc najpewniej nie zdziwiłby się również, że w przeciągu kilku lat zdoła go w pewnych dziedzinach prześcignąć, a przynajmniej dogonić.
Rzeczywiście jednak Leo do pogawędek zmusić było raczej trudno. Chłopak przy większości spotkań nie był zbyt rozrzutny w słowach, chociaż przy niektórych osobach otwierał się znacznie bardziej i potrafił być… nieco bardziej normalny? Ot, choćby przy Nathanielu. Zabawne tylko, że nie zdawał sobie sprawy z tego, jak ci dwaj z Finnem się nienawidzą. No cóż, nie miał okazji, żeby się o tym przekonać i na razie mógł sobie dalej żyć w słodkiej nieświadomości przyszłej katastrofy – bo co by nie powiedzieć, pewne było to, że kiedyś spotkają się w trio.
Wracając jednak do treningu, miał wrażenie, że porażki zamiast demotywować, działają na jego ucznia niczym czerwona płachta na byka. Chłopak jeszcze mocniej się koncentrował i spinał, co w jego przypadku dawało naprawdę niesamowite efekty. Na tyle dobre, że bez problemu wybronił się przed ofensywą starszego czarodzieja. Ba, młodemu Gardowi udało się nawet wytrącić go z równowagi, a przez to przejrzeć jego ruchy. Na jego kolejny atak Fleming zareagował bowiem zbyt ociężale i chociaż stworzył tarczę Protego, świetlista smuga przebiła się przez nią, uderzając go w klatkę piersiową. Będąc całkiem szczerym, nie spodziewał się, że zaklęcie rzucone przez Finna będzie aż tak silne. Nie dość, że odczuł wyrazisty, piekący ból w okolicy mostka i płuc, to jeszcze został delikatnie odepchnięty w tył. Na szczęście sam efekt Cistam Dolorum nie utrzymał się zbyt długo, tym razem jednak nie z powodu ubytków w zdolnościach Garda. W tej turze pojedynku wszystko układało się po myśli pupila Szkoły Magii i Czarodziejstwa. No cóż, nie było tego złego, co by na dobre nie wyszło. Wyglądało bowiem na to, że temu smykowi udało się opanować pierwsze w jego życiu czarnomagiczne zaklęcie, i to w naprawdę zawrotnym tempie.
- Nieźle. – Skwitował nawet ten wyczyn, ale nie dał się młodzieńcowi zbyt długo cieszyć tym małym sukcesem. – Ostatnia próba. – Zaalarmował, choć nikt normalny by tego w prawdziwym pojedynku nie robił. Ich starcie było jednak wyłącznie treningiem, a Leonel nie widział sensu ślęczenia nad czarem, który wydawał się nie sprawiać już Finnowi większych problemów. Jeszcze jedna wymiana dla przećwiczenia i tyle. „Cistam Dolorum” – szepnął więc w myślach, a świetlista smuga wydobywająca się z jego różdżką pomknęła w stronę stojącego po drugiej stronie sali przeciwnika.

Obrona: 3
Atak: 1 -> 3 (wykorzystany przerzut)

Pytania

@Cassandra Hawkins
#1 Każda postać otrzymuje różdżkę na start za darmo, dlatego nie ma konieczności opisywania jej w zakupach. Twoja postać nie może sobie finansowo pozwolić na różdżkę Fairwynów, która kosztuje 200 galeonów.
#2 Nie musisz - zakładamy, że każda postać posiada podstawowe wyposażenie. Zakup kociołka czy innych akcesoriów nie jest konieczny, przy odpowiedniej ilości galeonów można jednak dokonać zakupu takich przedmiotów podnoszących statystyki postaci.
#3 Dopuszczamy taką możliwość w przypadku sowy, jednak inne zwierzęta (jeśli nie zostały wpisane do kuferka czy karty na początku) muszą zostać zakupione fabularnie.
#4 Jako pierwszoklasistka nie możesz wybierać się do Hogsmeade.

Pytania

Wracam Cassie po dłuższej nieobecności, przez którą moja postać wylądowała w Hogwarcie bez zakupów szkolnych. W związku z tym mam następujące pytania:
#1 Czy mogę opłacić różdżkę od razu, żeby móc jej używać w szkole, a dopiero potem rozegrać wątek w retro z zakupami? Jak się do tego zabrać? Chciałabym pisać sobie jakieś wątki albo jednopostówki z nauką, póki nie mam różdżki nie mogę tego robić, nawet jeśli fabularnie od paru miesięcy ją posiadam? Tak tylko dodam - możliwe, że będę kupować różdżkę Fairwynów, dlatego na pewno będę musiała płacić.
#2 Czy muszę kupować rzeczy typu podręczniki? Czy fabularnie wszystko co jest potrzebne do nauki (podręczniki, kociołek i inne eliksirowe duperele, rzeczy na astronomię, szaty) posiadam?
#3 Jeśli chciałabym zwierzaczka to mogę za nie nie płacić? Mimo że na samym początku nie miałam, to mi przysługiwała na początek sowa i kot/szczur/ropucha. Mogę je mieć po prostu od pewnego momentu w fabule?
#4 Tak dla stuprocentowej pewności - jako pierwszoklasistka nie mogę się wybierać do Hogsmeade, nie? Nie ma jakiegoś świątecznego wyjścia dla wszystkich czy czegoś w tym rodzaju?

Departament Transportu Magicznego

Poprawka #1 4,2,3
Poprawka #2 4,5,3
Poprawka #3 4,3,4
Poprawka #4 4,6,1
Poprawka #5 2,2,3
Poprawka #6 3,4,6
Poprawka #7 5,4,1
Poprawka #8 6,5,4,

Po wyjściu z Munga

Nigdy nie był pozytywnie nastawiony do teleportacji, uznał jednak, że bardzo mu się to przyda w przyszłości. Szczególnie, że wpadł niedawno na bardzo szalony pomysł, którego nie mógł od tak sobie odpuścić. Udał się więc na egzamin, a uśmiechy egzaminatora wcale mu nie pomagały. Był bardziej podejrzany, niżeli mogło się na pierwszy rzut wydawać.
Kiedy przystąpił go egzaminu, cóż, zwyczajnie nie zdał i podobno dobrze, że nie rozszczepił się na te kilka części. Bardzo cenił swoje ciało, dlatego również i jego ucieszyła ta wiadomość.
Ile razy Thomen próbował zanim zdał egzamin na wystarczającą ilość punktów aby podejść do teleportacji łącznej? Osiem kurna razy! W sumie to dziewięć, nie licząc tego pierwszego darmowego. A więc 40 galeonów poszło na niezłą zabawę, a on w końcu(!!) zdał ten przeklęty egzamin. Naprawdę ubzdurał sobie w głowie, że będzie mu to potrzebne i jak uparty osioł musiał zdobyć to, czego chciał.
Najwidoczniej w początkowej fazie swoich porażek cel i wola nie szły mu najlepiej. Może naprawdę robił to ze złych pobudek? Nieważne. Najważniejsze, że zdał...
Za drzwiami pokazał bardzo niecenzuralny gest, co raczej było skierowane do samego siebie niżeli do egzaminatora. Niestety, będzie musiał go spotkać ponownie.

/zt

Departament Transportu Magicznego

| Od razu po Meksyku |

Wiedziałem, że jestem zbyt ciapkowaty, żeby móc cokolwiek zdawać, jednak osobiście uznałem, że dobrze będzie zdać jeszcze raz teleportację indywidualną, by móc następnie przejść do teleportacji łącznej. Miałem dziwne przeczucie, że to rzeczywiście mi się przyda, jeżeli postanowię podjąć się jakiejkolwiek akcji, gdy atmosfera będzie gęstnieć (swoją drogą, bardzo by się to w sumie niedawno przydało, co nie?), dlatego jeszcze raz pojawiłem się przed budynkiem Departamentu Transportu Magicznego, licząc na to, że mi się uda tym razem zdać wszystko w epickim stylu. No dobra, nie miałem jakichkolwiek nadziei na fajerwerki i wybuchy, których już nie chciałem słyszeć i widzieć, dlatego postanowiłem postawić wszystkie pieniądze na jedną kartę. Mimo, że moja sytuacja była dość dramatyczna, nie miałem jakoś oporów przed wydaniem większej ilości oszczędności na własne zdolności, własne kursy, własną edukację. Czułem się już o wiele lepiej, kiedy powróciliśmy wszyscy razem do Wielkiej Brytanii, chociaż jednocześnie byłem świadom istniejącego na moim ramieniu oddechu rodziców, którzy starają się jak zwykle zrównać mnie z gruntem. Może powinienem zwyczajnie uciąć to, co sprawia ból? Nie wiedziałem. Może nie cierpiałem aż nadto, jednak mimo wszystko trochę to sprawiało przykrość, że własna rodzina nie chce Cię znać, bo jesteś inny, odmienny. Czy byłbym w stanie porzucić swoje przeznaczenie czarodzieja? Raczej nie, nawet jeżeli byłem zbyt niezdarny w tych strefach, ledwo co utrzymywałem balans podczas wody uderzającej o kostki z niezmierną dla mnie siłą.
Zostałem wywołany - uznałem, jeszcze raz. I jeszcze raz. Nie miałem zamiaru się poddawać, nie po to rok po tym postanowiłem przyjść i podjąć się próby raz jeszcze. Wiedziałem, że pracownik może być znudzony, jednak tym razem nie decydowałem się odejść z pustymi rękoma - postanowiłem zdać w dobrym stylu, postanowiłem podjąć się nauki czegoś trudniejszego. Myślenie o zasadzie ce wu en wydawało się być czynnością prostą, co nie zmienia faktu, że prawda była naprawdę inna. Długo to nie trwało, gdy wreszcie udało mi się opanować tę sztukę, a egzaminator najwidoczniej był zadowolony ze starań, bo wreszcie mógł mnie dopuścić do kolejnego etapu. Może nie będzie aż tak źle? No, ale ryzykowałem tym razem życiem potencjalnej, niewinnej osoby - okej, skup się Charlie, skup! Pierwsza próba - nic. Kompletne zero, zasada nie zadziałała, jakoś nie zmieniło się nasze położenie. Rzuciłem wstydliwym uśmiechem w jej stronę, mając nadzieję na to, iż ta nie była zła za mój brak kompetencji. Okej, postanowiłem podjąć się raz jeszcze - ponownie nic. Co do cholery? Zastanawiałem się szybko, jednak postanowiłem zaryzykować raz jeszcze, uparty niczym osioł, waleczny jak lwica broniąca pokarmu dla młodych. Zamiast zabrać ze sobą miłą panią, aczkolwiek zlęknioną, zdołałem teleportować się samodzielnie - po prostu super. I jeszcze raz to samo, aż wreszcie zabrałem ją ze sobą, udało mi się zdać egzamin. Nie mogłem uwierzyć, że aż jeszcze raz dokonałem tej czynności podświadomie, biorąc ze sobą biedną osobę na krótką wycieczkę... Niemniej jednak, zdałem! Zadowolony wyszedłem, bogatszy o jeden papierek, który mnie kosztował znacznie więcej. No cóż, zdarza się.

Wszystkie próby minus jedna, która się zapodziała - tutaj

#7- nie udała się, znajduje się gdzieś daleko, a chcę być uczciwy
#8 - 2, 1, 2
#9 - 6, 1, 6
#10 - 5, 6, 4

#1 (darmowa) - 6, 1, 2
#2 - 4, 5, 2
#3 - 4, 5, 1
#4 - 1, 1, 6
#5 - 3, 6, 5

Koszta: 20g + 20g = 40g

z.t

Departament Transportu Magicznego

Poprzednie wakacje, rok 2017

Teleportacja... Coś, czego powinni zabronić mu się uczyć, żeby przypadkiem nie wpadł we własne sidła i po prostu się nie zabił. A może nie powinien tak negatywnie myśleć? Poprawka: on tak nie myślał. Wiecznie pozytywna dusza Charliego zwyczajnie podeszła do tego testu normalnie, niemniej jednak na początku starał się zapamiętać o zasadzie ce wu en... Ce wu en... Może się uda? Cel, wola, namysł, nie może być AŻ tak źle, czyż nie? Uśmiechnął się pod nosem, dodając otuchy samemu sobie, by następnie wejść do nieznanego wówczas budynku (poprawka: nie pamiętał nazwy, zaś do czego służył, był wspaniale świadom). Oczywiście chłopak dbał o swoją nienaganną prezentację, dlatego tym razem ubrał się elegancko, zakładając marynarkę - jedyne, co go zdradzało, to tak naprawdę wzrost - śmiesznie niski chłopaczyna wszedł zatem do miejsca, gdzie miał zdawać egzamin, zadowolony, że nie zapomniał, gdzie ono dokładnie leży. Wykonawszy kolejne kroki, już po chwili pojawił się przed obliczem najwidoczniej znudzonego egzaminatora - cóż się dziwić, skoro pewnie tyle samo osób przedziera się przez ten test, a on tylko patrzy i ocenia, czy osoba zdała poprawnie. No cóż.
Przyszła kolej na niego.
Uśmiechnął się pogodnie oraz rozpoczął odpowiednie myślenie - dobra, jakoś o zasadzie ce-wu-en nie zapomniał, a przede wszystkim nie pozwolił, by utknęła ona gdzieś w głowie, niemożliwa do wyciągnięcia. Może egzaminator musiał czekać trochę dłużej niż w przypadku innych, lecz udało się - może nie zdał śpiewająco, ale ewidentnie udało mu się. Kolejne próby co prawda były coraz lepsze, jednak nie na tyle, by pan dopuścił go to teleportacji łącznej - no cóż, zdarza się!

z.t

Kostki: 3, 4, 2
Poprawa #1: 1, 4, 3
Poprawa #2: 4, 4, 1
Poprawa #3: 4, 5, 4
Poprawa #4: 1, 2, 5
Poprawa #5: 3, 6, 4
Poprawa #6: 4, 2, 1

Pytania

#1 Na chwilę obecną Rachel nie jest takim inwestorem; chodzi po prostu o to, że pracuje w wolnym zawodzie. Gdybyś chciała rzeczywiście rozpocząć taki biznes (#2) i prowadzić w nim zajęcia dla studentów czy dorosłych (gdzie też przydałaby się możliwość pracy dla nich...), nie byłby to już wolny zawód. W takiej sytuacji musiałabyś zrobić z tego normalną pracę - przy czym ciężko mi uwierzyć, że wszystko robiłaby samiutka i we własnym domu (wtedy doszedłby koszt kupna lokalu, ALE byłabyś tym inwestorem!). Rachel chyba planuje studiować? Weź też pod uwagę, że studenci - zgodnie z regulaminem - nie mogą posiadać własnych inwestycji. Niezależnie od wieku, po prostu jest założenie, że ze studiami ciężko byłoby to pogodzić :D
#3 Co do Proroka Codziennego, kwestia wstawienia takiej ulotki opisana jest tutaj.
#4 Dalej w wolnym zawodzie, czy już normalnym? W gruncie rzeczy nie byłoby to żadnym problemem w obu tych przypadkach; w wolnym zawodzie taki spis byłby głównie dla ciebie, z kolei w normalnym menu byłoby wymagane w opisie lokalu. Pamiętaj tylko, że na chwilę obecną w restauracjach/kawiarniach/cukierniach na forum płaci się jedynie fabularnie.
#5 Oczywiście, nie ma potrzeby w wydawaniu galeonów na takie składniki, o jakich wspominasz. Inaczej sprawa wygląda z eliksirami - jako właścicielka biznesu lub po prostu kucharka z wolnego zawodu, nie musisz płacić. Problem pojawia się w momencie, w którym poza tym wpisanym w spis zawodów biznesem, zaczynasz fabularnie rozgrywać częstowanie graczy takimi daniami (za opłaty czy też nie). Wtedy potrzebne jest już uzasadnienie posiadania użytych eliksirów, co jest równoznaczne z kupieniem ich.
Jeśli coś jest niejasne, chętnie wyjaśnię :D Zapraszam też na GG, w razie drobniejszych pytań, które mogłabym tam szybko wytłumaczyć

Pytania

Mam pytania dotyczące pracy. Rachel prowadzi domowy biznes kucharski, miałam to w KP jak coś, zgłosiłam się też w odpowiednim temacie do zawodu wolnego. I mam w związku z tym kilka wątpliwości:

Po pierwsze:
Jest taki punkt w temacie z rozliczeniami:

200% kwoty podanej w spisie - w przypadku, gdy jesteś właścicielem inwestycji i w swoim miejscu pracy przeprowadzisz warsztaty dla studentów i dorosłych.

#1 Czy mogę założyć, że jestem właścicielem inwestycji? Bo nie mam pewności czy poprzez inwestycję rozumie się własny biznes czy lokal typowo pod pracę. Rachel pracuje w swoim mieszkanku. I w związku z tym chciałabym się dowiedzieć czy na bycie inwestorem muszę coś dopłacać?
#2 Czy mogę prowadzić u siebie takie warsztaty z magicznego gotowania?

Dalej:
Chciałabym faktycznie prowadzić taki biznesik, poza tym jakby standardowym zgarnianiem pensji zgodnie z opisem w temacie rozliczeń. Mianowicie chciałabym robić takie rzeczy jak:
- danie reklamy w Proroku Codziennym
- prowadzić wizzbooka z bieżącą ofertą
- oferować innym postaciom swoje dania etc

I w związku z powyższym kolejne pytania:
#3 Czy mogę umieścić reklamę w Proroku i czy są gdzieś opisane zasady co do tego? Czy wiąże się to z opłatą etc?
#4 Czy mogę stworzyć swoje menu, swoje dania i tego typu rzeczy? Chodzi mi o wszelkiego rodzaju dania, od zwyczajnych, niemal mugolskich, przez takie z efektami magicznymi typu owsianka zaspokajająca głód na cały dzień, zupka odprężająca przed rozmową o pracę albo muffinka zwiększająca koncentrację. Chodzi mi o to, żeby to były rzeczy na które naprawdę byłoby fajnie fabularnie wydać hajsik, żeby było tym jakieś zainteresowanie.
#5 I czy żeby sprzedawać takie rzeczy innym postaciom muszę fabularnie kupować rzeczy typu mąka, malinki, kakao, czy tutaj galeony musiałabym przeznaczyć wyłącznie na eliksiry, które bym dodawała do dań?

Stołówka

#4

Grecja Grecją, wypoczynek wypoczynkiem - dzikie imprezy…
Wciąż pozostawały dzikimi imprezami, a wszechobecny i wszechogarniający młode ciało i otępiający umysł kac pozostawał taki sam. Niezmiennie, od tylu lat i niezależnie od wypitego alkoholu.
Ten pity wczoraj - a właściwie jeszcze dzisiaj nad ranem był wyjątkowo mocny. Porzeczkowe wino - lekko kwaskowe, pozostawiające uczucie nienasycenia na czubku języka. Jeszcze rano czuła ten smak w ustach - jej koszula z miękkiego materiału przesiąknęła odorem winiacza, bo poprzedniego dnia nieco się jej ulało. Spanie w ciuchach nigdy nie było wygodne, a ten dzień - TEN DZIEŃ - wyjątkowo źle się zaczął. I to wcale nie przez zawroty głowy, nudności i kapcia w mordzie.
Sandały, w których przetańczyła całą noc - w których o mało co się nie potknęła i nie wybiła sobie zęba na przedzie - jak jeden z Krukonów - zostały magicznym sposobem zaczarowane. Podmienione. Sprzedane.
Odwróciły się od niej, wypięły - dały znać, że już Panda nie jest im potrzebna. Że posłuchały się kogo innego - czyjaś magia ich dotknęła! Wystarczyło je założyć - od tak, by przejść na spokojnie do swojego pokoju, do sypialni dzielonej z kilkoma innymi dziewczętami, a nogi panny Maxwell odmówiły posłuszeństwa! Rudowłosa zakręciła się, chodziła w kółko dobrych kilka chwil złorzecząc pod nosem i ciskając gromami z ciemnych oczu zanim nie zneutralizowała rzuconego zaklęcia.
Tak czerwona ze złości chyba jeszcze nie była - szybkim marszem - tym razem na bosaka wyszła i wróciła do siebie - by się wykąpać i doprowadzić do względnego porządku.
Chłodna woda ostudziła jej zmysły - spłukana irytację, otuliła ciepłą kołdrą spokoju. Wciąż zastanawiała się kto mógł jej wywinąć taki numer - a jej podejrzenia niemal od razu padły na jedną z osób, z którymi ostatnio korespondowała.
Imię kolegi z domu mieliła w ustach kilkukrotnie - palce o mało co się jej nie poplątały przy zapinaniu luźnej koszuli w kratę - narzuconą na jeszcze wilgotne ciało i krótkie szorty, które niemal przykrywał materiał górnej części garderoby.
Rude włosy, wysuszone przez greckie słońce - wszystko za sprawą siedzenia na balkonie w pokoju hotelowym, na którym nasza miła panna fajczyła papierosa za papierosem - zostawiła puszczone luzem. Te spływały po ramionach, gdy mijała próg stołówki.
Zapach jedzenia zwabił ją - to naturalne w jej przypadku. Żołądek nigdy nie wydawał się pełny, był jak wór bez dna.
Nic więc dziwnego, że podchodząc do baru nałożyła sobie tuzin pierożków, zupę krem z ostrymi przyprawami, placuszki i tortillę z kurczakiem. Obładowana - zamówiła jeszcze wodę z cytryną i ledwie uniesiwszy tacę rozejrzała się po pomieszczeniu sprawdzając czy aby jest szansa na spotkanie kogokolwiek znajomego, z kim mogłaby spędzić chwilę czy dwie przy talerzu.
I taki okaz się znalazł - pochylona ciemna łepetyna, skrobanie pióra i micha pełna żarcia. Kroki panny Maxwell skierowały się automatycznie, jak na życzenie pod ten konkretny adres. Nie próbowała się skradać - widziała jak chłopak jest skupiony - jak bardzo ma wszystko gdzieś i jak nie interesuje go co dzieje się wokół. A ona bezczelnie z tego skorzystała.
Opuściła tackę na blat - z cichym brzękiem. Szklane naczynia zawirowały w jednostajnym tańcu, a piwne tęczówki wylądowały na postaci kolegi z domu.
- Freeman. Twoje gacie, a moje buty to dwie różne sprawy. Dlaczego od razu przyszedłeś mi do głowy? Jeżeli chciałeś ze mną potańczyć wystarczyło mnie tylko łaskawie poinformować. Listownie na przykład. Bo w pisaniu listów jesteś przecież taki dobry, prawda? - Spytała wpierw, jadowicie - z nutą ironii - zanim posadziła tyłek na krześle na przeciwko chłopaczyny.

Klasa Transmutacji

Transmutacja była jednym z tych przedmiotów, które Bridget uwielbiała w teorii, lecz w praktyce strasznie się ich bała ze względu na nauczyciela. Profesor Craine był najstraszniejszym nauczycielem w Hogwarcie i Puchonka drżała przed każdymi jego lekcjami i już zdążyła się pogodzić z myślą, że nie będzie dostawała na nich dobrych stopni, ponieważ niezależnie od czasu, który poświęcała na naukę, ani od faktycznych umiejętności, które posiadała, nigdy nie potrafiła pokazać ani powiedzieć wszystkiego, gdyż zjadał ją stres na myśl o samej próbie konfrontacji z profesorem. Dlatego też nie stresowała się aż tak bardzo przed egzaminem - wiedziała, że nie będzie na nim Craine'a, czyż nie był to wystarczający powód, by się cieszyć?
Zjawiła się pod salą długo przed czasem i niecierpliwie czekała na swoją kolej. Gdy wywołano ją do sali, podeszła szybko do stolika, uśmiechając się nerwowo do siedzącej za nim komisji, po czym przywitała się cichym "dzień dobry" i przedstawiła się, podając swoje imię i nazwisko. Tradycyjnie sięgnęła najpierw po pytanie z czary opatrzonej słowem "teoria" - zdecydowanie lepiej czuła się mogąc najpierw opowiedzieć o czymś, a dopiero potem przejść do części praktycznej. Jej pytanie nie było specjalnie trudne, ponieważ dotyczyło zaklęć pozwalających na przemianę przeciwnika w inne stworzenie. Pamiętała, że jeszcze w tym roku szkolnym mieli jedną taką lekcję z profesorem Dearem, na której ćwiczyli w parach zamianę w borsuki i lisy (tak, to był ten pamiętny dzień, kiedy przypadkiem zamieniła Walkera we fretkę, a później Krukon groził jej, gdy sama była zmieniona w lisa).
- Humanum migale - wypaliła od razu. - Zamienia przeciwnika we fretkę. A inne zaklęcie to np...Humanum taxo. Ono... Ono pozwala na zmianę przeciwnika... W borsuka? - W zasadzie powiedziała to takim tonem, jakby pytała egzaminatora, jak dokładnie działa to zaklęcie, więc chyba nie zadziałało to na jej korzyść. Więcej nie powiedziała, więc przeszła do wylosowania zadania z zakresu praktycznego. Wymagało ono wielu czynności, ponieważ najpierw miała przetransmutować jabłko w dwie gruszki, a następnie jedną z gruszek zamienić w ołówek, a drugą w świecę. Używając kolejnych zaklęć udało jej się wykonać to zadanie śpiewająco! Egzaminatorzy byli pod wrażeniem jej umiejętności, a sama Bridget czuła satysfakcję, że wcale nie była tak tragiczna jak przez tych kilka lat próbował jej wmówić ten stary pryk Craine! Opuściła klasę z szerokim uśmiechem i obiecała sobie, że wstąpi po drodze do dormitorium do kuchni w celu zabrania z niej całych garści dyniowych pasztecików w nagrodę.

Kuferek - Transmutacja: 9
Wyrzucone kostki - teoria: 5, 3
Wyrzucone kostki - praktyka: 1, 6
Suma: 3+6+1=10
Ocena: Powyżej oczekiwań
Strona - losowania: #4

Klasa Transmutacji

Z miną odzwierciedlającą jej pewność, wkroczyła do Sali, witając się z komisją. Ku własnemu zaskoczeniu, gdy już znalazła się na miejscu, poczuła się pewniej niż początkowo przewidziała. Nigdy specjalnie nie starała się na transmutacji, przeważnie po prostu co wychodziło, od tak.
Czując się idealnie, rozpoczęła swój egzamin od teorii, losując całkiem przyjemne pytanie. Z marszu zaczęła mówić, starając się wszystko wyjaśniać i nie zapomnieć o jakimkolwiek aspekcie tego pytanie. Gdzieś po drodze mogła zgubić jeden ze skutków zaklęcia, ale generalnie udzieliła ładnej odpowiedzi.
Do części praktycznej podeszła jeszcze pewniej. Wyciągnęła różdżkę przed siebie i ze skupieniem wykonała pierwszą część zadania, zmieniła kolor płótna, w które ubrana jest kukła, na zielony. No może bardziej przypominało to żółty, ale gdyby dokładnie się przyjrzeć, na pewno można było się tam doszukać zieleni. Niemniej jednak zadanie zostało wykonane, najwyżej odejmą jej punkt za estetykę, trudno. Później musiała zmienić wygląd kukły używając trzech dowolnych zaklęć transmutacyjnych. Z tym poradziła sobie doskonale. Przed każdym zaklęciem mówiła, jaki chciała osiągnąć efekt i właśnie tak się działo.

Kuferek - Transmutacja: 4
Wyrzucone kostki - teoria: 4
Wyrzucone kostki - praktyka: 5
Suma: 9
Ocena: Powyżej Oczekiwań
Strona - losowania: #4

Brzeg

Wyscigi w beczkach

Nie wszystko szło tak, jak zaplanowali to sobie organizatorzy. Jedna para z hukiem wyleciała z rywalizacji, a pozostałe, mimo, że jakoś przebrnęły przez pierwszy etap, musiały przejść gruntowną przebudowę. Nadzorujący zabawę marynarz zatrzymał spływ (wykorzystując do tego zaklęcie zatrzymujące akcję, aby pozycje uczestników się nie zmieniły) i wyrzucał z beczek niektóre osoby, warcząc coś przy tym o parszywych oszustach, których powinno się jak najszybciej odstawić do burdelu na Azorach. W ten sposób, osoby pozbawione drugiego uczestnika zostały przesadzone do innych beczek, a ich punktacje zostały specjalnie obliczone i zsumowane, aby nikt nie czuł się poszkodowany. Potem wszystko wznowiono, tym razem już na ostatni odcinek, obserwując poczynania uczestników. Może chociaż tym razem nikt nie będzie próbował oszukiwać?

UWAGA! Tym razem kolejność pisania ma znaczenie! Osoba, która wcześniej pisała jako 1 musi znowu pisać jako 1. Wyjątkiem jest para numer 2, która może sobie ustalić kolejność między sobą.

PARY:

#1

#2

#3

~~#4 Lunsaris Haryarti & Ambroge Friday~~

#5

#6

#7

~~#8 Upsilon Wild & Athene Wakefield~~

ETAP II

Pierwsza osoba z pary

PAMIĘTAJCIE O EWENTUALNYM ODJĘCIU PUNKTÓW Z POPRZEDNIEGO ETAPU
(Tym razem nie musicie nic odejmować od 1! Rum też już nie ma wpływu na wynik.)

1 - Odkąd tylko ukończyliście poprzedni etap, najwyraźniej nabrałeś zbyt dużo pewności siebie, a to kiedyś musiało was zgubić. Prąd ściągnął was do samego brzegu, a Ty przeceniłeś swoje umiejętności. Chcąc odepchnąć się od brzegu, zawadziłeś o gałąź, na moment niemalże zatrzymując beczkę w miejscu, a samemu przy okazji...
RZUĆ KOŚCIĄ.
Jeśli wynikiem jest kość parzysta - uwolniłeś się, dzięki błyskawicznej reakcji. Szybkie zaklęcie tnące, ratujące przed złamaniem ręki, będziesz wspominał jeszcze przez długi czas.
Jeśli wynikiem jest kość nieparzysta - złamałeś rękę, kiedy wyjątkowo głupio zacząłeś się szarpać z gałęzią. Twój partner pomógł Ci unieruchomić ranną kończynę, ale jego opatrunek z całą pewnością nie pozwoli CI uniknąć wizyty u lekarza.
2 - Niezależnie od tego jak szło wam kontrolowanie beczki w poprzednim etapie, tym razem zdecydowanie obyło się bez fajerwerków. Spływ rwącą rzeką zaprowadził was na malutki spadek. Kiedy zbliżaliście się do krawędzi wykonałeś jakiś dziwaczny podskok, zupełnie tak, jakbyś chciał lepiej się odbić, a wtedy w niewytłumaczalny sposób beczka nieco się przechyliła. Nie zdążyła wrócić do pierwotnej pozycji, a Ty wraz z partnerem…
RZUĆ KOŚCIĄ.
Jeśli wynikiem jest kość parzysta - jakimś cudem utrzymaliście się w kołyszącej się dziko beczce. Przez kilka chwil na pewno ciężko było wam się odnaleźć w obecnej sytuacji, ale najważniejsze było to, że mogliście kontynuować spływ.
Jeśli wynikiem jest kość nieparzysta - wylądowaliście z pluskiem w wodzie. Odpadacie z rywalizacji.
3 - Miniaturowy wodospad na pewno nie był czymś czego spodziewałeś się podczas tej zabawy. Wydawało Ci się, że pojawił się wręcz znikąd, dzięki czemu nie zdążyłeś odpowiednio się przygotować. Zamiast zapanować nad beczką i utrzymać ją w stabilnej pozycji, udało Ci się wpaść samą głową prosto pod wodę. Partner pomógł Ci wrócić na powierzchnię, ale zanim zdążył to zrobić nałykałeś się trochę wody, nic już nie mówiąc o tej, jaka utkwiła Ci w uszach.
4 - Zapanowanie nad beczką nie idzie Ci ani dobrze, ani tak do końca źle. Masz momenty, w których nie radzisz sobie z oparciem się prądowi wody, dzięki czemu obijasz się o innych zawodników, ale mimo wszystko nie idzie Ci też na tyle słabo, abyś wlekł się gdzieś z tyłu. Jeszcze nie wszystko stracone, może Twój partner pomoże wam w sięgnięciu po zwycięstwo?
5 - Nie przewidywałeś żadnych problemów z opanowaniem beczki i w gruncie rzeczy przepłynięcie „twojego” fragmentu prawie nie sprawiło Ci kłopotów. Po spadku z wodospadu, wasz środek lokomocji zakręcił się dziko i mimo, że z początku zakręciło Ci się w głowie, wcale nie zbiło Cię to z tropu, pozwalając utrzymać się gdzieś w czołówce.
6 - Jednego nie można Ci odmówić - wspaniale radzisz sobie z opanowaniem wirującej, po upadku z wysokości, beczki. Błyskawicznie obracasz ją we właściwym kierunku. Mimo tego, że woda zdążyła chlusnąć Ci po twarzy nie tracisz zapału, a w dodatku czujesz, że wysuwacie się na prowadzenie.

Druga osoba z pary

PAMIĘTAJCIE O EWENTUALNYM ODJĘCIU PUNKTÓW Z POPRZEDNIEGO ETAPU
(Tym razem nie musicie nic odejmować od 1! Rum też już nie ma wpływu na wynik.)

1 - Wydostanie się spoza siły wodospadu przyjąłeś z pewną ulgą, chociaż zdecydowanie nieuzasadnioną. To, że gwałtowny spadek wywróci beczkę co prawda już wam nie groziło, ale nadal musieliście zmagać się przeszkodami, jakie wręcz wyrastały wam tuż przed nosem. Starałeś się unikać kolejnych kamieni podrzucanych przez organizatorów, ale wreszcie (a może raczej dopiero), z hukiem wpadliście na jeden z nich. Beczka natychmiast zaczęła przeciekać i nie utonęliście jedynie dzięki szybciej reakcji jednego z was, ale niestety trudno myśleć w tej sytuacji o szansie na zwycięstwo.
2 - Prąd nieustannie spychał was w lewo, a Ty nie mogłeś poradzić sobie z wyrwaniem mu się. W pewnym momencie wasza beczka uderzyła wprost w tą, którą podążała para, jakiej członek napisał post przed wami (jeśli w tym etapie piszecie pierwsi, bierzecie pod uwagę ostatnią parę z poprzedniego etapu), a drewno u waszych stóp zaczęło przepuszczać wodę, zdecydowanie was spowalniając. Odejmujecie jedno oczko od ostatecznego wyniku w tym etapie.
3 - Och, zdaje się, że ten etap nie przyniósł Ci niczego dobrego. Po upadku z wodospadu wydawało Ci się, że nic gorszego nie może już was spotkać i jesteście teraz na dobrej drodze ku zwycięstwu. Właściwie to połowicznie miałeś rację. Obyło się tym razem bez spadków i szalonych gałęzi, ale z pewnością nie przewidziałeś, że gdy zanurzysz nieopatrznie dłoń w wodzie, rozetnie Ci ją coś ostrego. Niemalże natychmiast obejrzałeś ociekającą krwią kończynę. Rozcięcie było dość głębokie, a biegło od samego nadgarstka, aż do początku palca serdecznego. Zdaje się, że po tym wszystkim na pewno nie będziesz fanem muszli.
4 - Okazało się, że masz niesamowite szczęście. Co prawda nie udało wam się dostać do ścisłej czołówki wyścigu, ale, mimo wszystko, coś wyniesiecie z tej całej zabawy. Przepływaliście właśnie pod gałęzią, kiedy coś uderzyło Cię w głowę, na moment pozbawiając wzroku, dzięki czemu nieomal rozbiliście się o brzeg. Nie ma jednak tego złego, gdyż, kiedy już odzyskałeś pełną świadomość, okazało się, że oto do waszej beczki wpadł najprawdziwszy róg morski.
RZUĆ KOŚCIĄ.
Jeśli wynikiem jest kość parzysta, niespodziewany upominek otrzymujesz Ty, a jeśli wynikiem jest kość nieparzysta, otrzymuje go Twój partner.
Nie zapomnij zaznaczyć w poście kto otrzymuje róg!
5 - Hej, zapanowanie nad beczką idzie Ci coraz lepiej! Teraz, gdy jesteście już tak blisko finiszu, zdajesz się w ogóle nie tracić koncentracji, dzięki czemu nie macie problemów ze znalezieniem się w czołówce (jeśli wcześniej mieliście dobre kości) lub chociażby gdzieś w środku (jeśli nie poszło wam aż tak dobrze). Nawet jeśli nie prowadzicie to i tak docieracie już do końca, a brak uszczerbków na zdrowiu, z całą pewnością stanowi powód do radości.
6 - Mkniesz niczym błyskawica, wspaniale radząc sobie z omijaniem wszelkich przeszkód i nawet jeśli Twój partner zawiódł, Ty nadrabiasz za niego wszelkie braki. Jeśli nie znajdujecie się na prowadzeniu, to z pewnością zaraz wszystkich przegonicie (o ile tylko trasa okaże się wystarczająco długa).

Kod:

Koniecznie zawrzyj go w swoim poście:

Kod:: <zg>Numer pary:</zg> WPISZ <zg>Ujemne punkty w poprzednim etapie: </zg> [color=#00cc66][b]NIE[/b][/color] / [color=#cc0033][b]TAK[/b][/color] <zg>Kosc - wyscig:</zg> WPISZ (zawrzyj również czy piszesz jako 1 czy 2 osoba z pary) <zg>Link do losowania:</zg> WPISZ

Brzeg

Wyscigi w beczkach

PARY:

Quincy Sharkbait i jego oferta:

Przed wyścigiem do Twojej postaci zbliża się bezzębny wilk morski i oferuje ci „łyka dla odwagi”. Każdy uczestnik wyścigu rzuca więc na wstępie JEDNĄ KOŚCIĄ, która określa jego zachowanie.
1, 2 3, 4 - Masz w sobie na tyle dużo asertywności, aby odmówić i to chyba dobrze. Jeśli masz jeszcze jakieś wątpliwości co do poprawności swojej decyzji to chyba warto spojrzeć na towarzyszy wyścigu, którzy skusili się na „łyka”.
5, 6 - Ugh, to zdecydowanie nie była dobra decyzja. Wszystkich, którzy skusili się na łyk rumu niemożliwie wykrzywia i wydają się być nieco oszołomieni, nie wyłączając Ciebie. Od oczka, które będzie określało Twoje powodzenie w wyścigu odejmujesz jeden punkt.

Czyli: jeśli w kostce wylosujesz 6, a napiłeś się rumu, masz 5. W przypadku wylosowania 1 w kostce i napiciu się rumu, Twoje oczko wynosi 0, wówczas Twój partner musi rzucić kostką:
Parzysta - Twój partner przejmuje kontrolę nad beczką, rzuca jeszcze raz kostką, aby określić jak mu poszło.
Nieparzysta - brawo, z pluskiem wpadacie oboje do wody i odpadacie z rywalizacji.

ETAP I

Pierwsza osoba z pary

Jeśli napiłeś się rumu, od wyrzuconej sumy oczek odejmij punkt, a następnie sprawdź, jak powinna zareagować Twoja postać.

0 - Źle to wygląda. Już na samym początku dziwnie zawierciłeś się w beczce, dzięki czemu gwałtownie przechyliła się na bok. Naturalną koleją rzeczy było to, że zarówno Ty, jak i Twój partner polecieliście w stronę wody. Twój partner RZUCA KOŚCIĄ, aby spróbować zapanować nad sytuacją.
Jeśli wynikiem jest kość parzysta - sytuacja zostaje opanowana dzięki szaleńczemu wierzgnięciu w przeciwnym kierunku i rzucający może wykonać kolejny rzut, ponownie określający wasze powodzenie w tym etapie.
Jeśli wynikiem jest kość nieparzysta - oboje z pluskiem wpadacie do wody i zostajecie natychmiast magicznie wyłowieni przez nadzorującego marynarza. Wypadacie z zabawy.
1 - Tragedia to mało powiedziane. Zupełnie nie możesz poradzić sobie z utrzymaniem jednego kierunku spływu, dzięki czemu wciąż obijacie się o beczki pozostałych zawodników i o brzeg. Parę razy udaje Ci się zahaczyć o gałęzie, dzięki czemu Twoje ubranie nie dość, że jest trochę poszarpane to w dodatku nie omija Cię przyjęcie na siebie kilku rozcięć, z których teraz sączy się leniwie krew. Zdaje się, że po wyścigu ktoś będzie musiał to obejrzeć.
2 - Zdecydowanie nie powinieneś podchodzić do drugiego etapu, a przynajmniej takie odnosisz wrażenie, gdy beczka wreszcie nabiera prędkości. Bujanie, jakie towarzyszy spływowi z całą pewnością nie oddziałuje pozytywnie na Twój żołądek i nie mija nawet większa część wyścigu, a zaczynasz czuć mdłości, nieco wykluczające Cię z prób panowania nad kierunkiem, w który niesie was woda.
RZUĆ KOŚCIĄ.
Jeśli wynikiem jest kość parzysta - nie spodziewałeś się, że mdłości ustąpią tak szybko, ale jak widać cuda się zdarzają. Mimo, że wciąż nie czujesz się najlepiej, jesteś w stanie razem ze swoim partnerem panować nad spływem.
Jeśli wynikiem jest kość nieparzysta - czujesz się coraz gorzej i chyba nie jesteś w stanie sobie poradzić z własnym organizmem. Rytmiczne bujanie towarzyszące spływowi rwącą rzeką nieco wyklucza Cię z wyścigu. W następnym rzucie odejmujesz jedno oczko od wyniku kostki.
3 - Niezły z Ciebie cwaniaczek. Zamiast skoncentrować się na próbie bezproblemowego, kontrolowanego spływu, Ty skupiasz się na tym, aby jak najmocniej rozbujać beczkę. Niejednokrotnie obijasz się o innych zawodników, czym na pewno nie przysparzasz sobie ich sympatii, ale masz pewnego rodzaju złudne poczucie, że chociaż robisz coś, aby jak najszybciej dotrzeć do mety.
4 - Udaje Ci się utrzymać na samym środku rzeki, dzięki czemu szybko okazuje się, że ciężko będzie wyprzedzić wam pozostałych, szybszych zawodników, którzy płyną tuż przed wami. Nie jest źle, ale z całą pewnością nie wygracie wyścigu, jeśli utkniecie w tym miejscu. Może Twój partner zdecyduje się na jakiś odważny manewr i wyprzedzi te zawalidrogi?
5 - Wow, idzie Ci naprawdę nieźle! Jeśli popracujesz nad techniką nieobijania się o gałęzie i innych zawodników, to z całą pewnością masz szansę na zwycięstwo. Tymczasem jesteś gdzieś na przedzie, ale wciąż daleko od ścisłej czołówki.
6 - Zdaje się, że nawet sam się nie spodziewałeś, iż tak dobrze wam pójdzie. Wspaniale radzisz sobie z zapanowaniem nad bujającą się w rwącej wodzie beczką, więc dość szybko znajdujecie się w czołówce wyścigu, omijającej wszystkie przeszkody i mknącej wprost ku zwycięstwu.

Druga osoba z pary

Jeśli napiłeś się rumu, od wyrzuconej sumy oczek odejmij punkt, a następnie sprawdź, jak powinna zareagować Twoja postać.

0 - Obyło się bez wiercenia w beczce, tego możesz być pewien, ale nie można odmówić wam straszliwego pecha. Udało wam się pomknąć w dół rzeki, ale chyba żadne z was nie spodziewało się, że para, która przypadkiem dopiero co uderzyła w waszą beczkę będzie w stanie ją zniszczyć. Łączenia desek momentalnie puściły i oboje wylądowaliście w wodzie. Niestety nie jesteście w stanie skończyć wyścigu i oboje odpadacie z rywalizacji.
1 - Czy w tej rzece są rekiny? Oczywiście, że nie ma, ale chyba nikt kto znalazłby się na Twoim miejscu nie mógłby tego stwierdzić z całkowitą pewnością. W pewnym momencie w waszą beczkę uderzyło coś dużego. Mógłbyś przysiąść, że poczułeś jak czyjeś zęby orzą w drewnie, a tuż potem wasza beczka zaczęła napełniać się wodą.
Rzuć dodatkową JEDNĄ KOŚCIĄ.
Jeśli wynikiem jest kość parzysta - szybka reakcja sprawiła, że sprawnie załataliście przeciek i udało wam się nadrobić stracony czas. Do ostatecznego wyniku w tym etapie możecie dodać jeden punkt.
Jeśli wynikiem jest kość nieparzysta - żadne z was albo nie pomyślało jakie zaklęcie byłoby skuteczne przy naprawianiu beczki lub zwyczajnie zrobiliście to zbyt późno. Organizatorzy zrobili to za was przy następnym punkcie kontrolnym, ale nie oszukujmy się, straciliście naprawdę sporo czasu. Od ostatecznego wyniku w tym etapie musicie odjąć jeden punkt.
2 - Jesteś całkiem przemoczony i w dodatku nie nadążasz z wypompowywaniem wlewającej się do beczki wody. Chłodny wiatr, który dmucha Ci prosto w oczy, nie tylko nie poprawia waszego wyniku, ale dodatkowo wywołuje u Ciebie dreszcze.
Rzuć dodatkową JEDNĄ KOŚCIĄ.
Jeśli wynikiem jest kość parzysta - mimo wychłodzenia organizmu i dość ekstremalnych warunków wyścigu, udało Ci się wyjść z niego bez szwanku. Szczęściarz!
Jeśli wynikiem jest kość nieparzysta - to się nazywa pech. Zimna woda i rwący wiatr sprawiły, że zachorowałeś na Lebetius. Objawy wystąpią u Ciebie już od następnego wątku. Lepiej zasięgnij porady lekarza, w przeciwnym wypadku Lebetius będzie towarzyszył Ci przez najbliższe trzy wątki.
3 - Niespecjalnie radzisz sobie z opanowaniem beczki. Rozbujana woda wciąż rzuca wami to w jedną, to w drugą stronę, przez co z całą pewnością nie jesteście na prowadzeniu… ba, trudno tutaj mówić o zajęciu „środkowego” miejsca. Oby w następnym etapie poszło wam lepiej!
4 - Kiedy zaczynaliście wyścig, nic nie zapowiadało niepowodzenia. Z początku kierowanie beczką szło Ci z wielką łatwością i tak właściwie to byliście już bliżej czołówki wyścigu, aż do chwili, w której odbiliście się od przypadkowej pary. Woda zniosła was wprost na wielką gałąź. Twój partner zdążył się uchylić, ale Ty nie miałeś tego szczęścia. Nagłe smagnięcie w twarz sprawiło, że z nosa momentalnie buchnęła Ci krew, zalewając ubranie i na moment odbierając zdolność prowadzenia beczki. Kilka szybkich zaklęć i poczułeś się lepiej, ale po wyścigu na pewno będziesz musiał udać się do lekarza.
5 - Kombinujesz na wszelkie możliwe sposoby i starasz się zaklęciami podburzyć wodę wokół innych par. Trochę wam to pomaga, dzięki czemu znajdujecie się niemalże na samym początku płynącej grupy. Oby to małe oszustwo nie obróciło się przeciw wam!
6 - Na ostatnim odcinku mkniecie jak burza i bez najmniejszej trudności wymijacie nie tylko wszystkie pary, ale również wszelkie możliwe przeszkody. Świetnie sterujesz beczką i Twój partner zdecydowanie jest pod wrażeniem. Czyżbyście byli pierwsi?

Kod:

Koniecznie zawrzyj go w swoim poście:

Kod:: <zg>Numer pary:</zg> WPISZ <zg>Kosc - rum:</zg> WPISZ <zg>Napiles sie? - </zg> [color=#00cc66][b]NIE[/b][/color] / [color=#cc0033][b]TAK[/b][/color] <zg>Kosc - wyscig:</zg> WPISZ (zawrzyj również czy piszesz jako 1 czy 2 osoba z pary) <zg>Link do losowania:</zg> WPISZ