Jane szła przez las zamyślona jak zwykle. Co chwila potykała się ale zawsze w ostatnim momencie łapała równowage. W tak bezchmurną noc zaczęła myśleć o domu...Jak też dawno nie widziała swojego ojca. Ciekawe czy się zmienił przez te 4 lata.... Ha, napewno się zmienił, tylko czy na lepsze ? Niewiadomo.
Z zamyślenia wyrwał ją trzask, który za sobą usłyszała. To Eli, musiała się przewrócić.
Jane odwróciła się by pomóc przyjaciółce, lecz wtem zauważyła, że ona podchodzi do ...jakiegoś chłopaka. No tak, zakzany las o tej porze jest pełen uczniów szukających guza.
- Cześć -mruknęła podchodząc bliżej. Dopiero teraz spostrzegła ślady krwi na śniegu. Słysząc usprawiedliwienie chłopaka, uśmiechnęła się słabo.
- Jestem Jane -dodała po chwili.
Gdy dostrzegła w ciemności, że chłopak jest Krukonem, zaczęła go rozpoznawać, ale nie znała imienia.

Zaczęła się zastanawiać czy chłopak widział, jak runęła na ziemię. Modliła się, by tak nie było, ale chłopak był spostrzegawczy, więc kto wie. Zaczerwieniła się mając tylko nadzieję, że księżyc i tym razem jej nie zdradzi. Taa... nadzieja matką głupich, ale i tak zawsze wierzyła i ufała, zawsze szukała pozytywów i oczekiwała, że następny dzień będzie lepszy.
- Tak, jasne. Wszystko w porządku. - Uśmiechnęła się do chłopaka. Dzięki nocnym treningom obrony w Australii a później w Walii, widziała trochę lepiej w ciemności. Zauważyła więc grymas na twarzy Matiasa gdy ten wstał. Dobra... to super, że był dobrze wychowany i w ogóle, ale z nogą w takim stanie nie powinien jej nadużywać.
- Lepiej sobie klapnij. - Powiedziała z uśmiechem. - Inaczej jeszcze bardziej spuchnie, a tego byś raczej nie chciał, prawda? - Ściągnęła plecak i zaczęła go przeszukiwać. Wyrzuciła z niego prawie wszystko, gdy walnęła się otwartą dłonią w czoło i sięgnęła do bocznej kieszonki.
- Nie mam co prawda żadnego eliksiru ani magicznej maści, ale to powinno choć trochę pomóc. Nogę, jak widzę, już zabandażowałeś, więc może wklep ją delikatnie w opatrunek.- Podała chłopakowi jakąś mugolską maść na obrzęki. Nie wiedziała czy poskutkuje w takim przypadku, ale warto spróbować.
Odwróciła się do Jane i posłała jej zachęcający uśmiech. Dziewczyna była nieśmiała, co było widać po jej ruchach i wyrazie twarzy. Elliott bardzo się ucieszyła, kiedy rudzielec się przedstawił. Robił postępy.
Elliott usiadła na leżącym nieopodal konarze i poklepała miejsca koło siebie. Miała nadzieję, że towarzysze zrozumieją zachętę. Zamknęła oczy i wsłuchała się w odgłosy lasu. Udało jej się wyciszyć oddech i zastygnąć w bezruchu. Wkrótce słyszała dwie, niespokojnie oddychające osoby, szum liści w nagłym porywie wiatru, dość dalekie pohukiwania jakiejś sowy i coś, jakby...mysz! To jest to. Popiskiwania myszy. Nie rozpraszając się próbowała dalej. Jedyny cel to usłyszeć to, co niewidoczne z tego miejsca. Wyłapać rzeczy i stworzenia znajdujące się w dość bliskiej odległości.

Biedna myślała, że będzie goniona.. Może zdemaskowana.. Głupie ma chwilami pomysły Morg. Nadal była niewidzialna. Powoli szła w stronę Matiasa. Była jeszcze daleko. Rozejrzała się. Zauważyła Elliott i Jane. Jejku.. Jak na nie wpada! Wypuściła z siebie głośno powietrze. Tak.. Pewnie było to słychać.Chciała towarzystwo nastraszyć.
- Buuuuuuu! - wydarła się. Cicho podeszła od tyłu do nich.
Wyjęła różdżkę i powoli celowała w nogę kolegi. W ostatniej chwili wybrała śnieg.
-Tergeo- powiedziała minimalną głośnością. Na śniegu zniknęły plamy krwi. Zaczęła się śmiać znów jak jakaś dobra świrnięta wróżka. Troszkę była wkurzona, że Matias nie zauważył, że Morgane pocałowała jego policzek. Cholibka! Była rozczarowana. Popatrzyła na dół. Na tak... Bój nogi. Syknęła.
- Przepraszam. Już to naprawiam. Episkey - zaczarowała tutaj oczywiście - Powinno zadziałać na ból nogi..-wyszeptała mu do ucha. Po czym podbiegła do dziewczyn i zaczęła je dźgać w boki tak dla zgrywu i zabawy. Wywołała z siebie głośny śmiech..
-Arisionidum - chciała rozweselić Matiasa. Oczywiście wcelowała w niego.. Zauważyła mysz tą która była kiedyś tym nieznośnym drzewkiem. Wzięła ją za ogon niczym kot.. Oczywiśnie nie do buzi! Do rąk.. Zachichotała ostatni raz i dzięki zaklęciu Finite ujawniła się. Musiała komicznie wyglądac trzymając tą myszkę.
- Przepraszam - i wybuchła śmiechem..

Już od dawna słyszała, że ktoś się zbliża. W miarę rytmiczne kroki, którymi owa osoba się do nich zbliżała, rozbudziła jej czujność. Gwałtownie otworzyła oczy i rozejrzała się dookoła, lecz nikogo nie zauważyła. Nie przyspieszając oddechu wsłuchała się w odgłosy. Skrzypienie śniegu pod ciężarem tej postaci stawało się coraz wyraźniejsze. Spięła wszystkie mięśnie i choć na to nie wyglądała, była gotowa rzucić się na ewentualnego przeciwnika. Już dawno nauczyła się widzieć otaczający ją świat dzięki innym zmysłom. Cichutkie zaklęcie wypowiedziane przez niewidoczną osóbkę i szaleńczy, lecz w gruncie rzeczy przyjazny śmiech, dały jej jednak do zrozumienia, że ten ktoś nie ma wobec nich złych zamiarów. Odetchnęła z ulgą, po czym rozluźniła mięśnie i podniosła się z konara. To był błąd. Niewidzialny człek zaczął ją dźgać. Już, już miała sięgnąć po różdżkę lub zrobić coś innego, lecz dziewczyna (jak się okazało) ujawniła się. Mała, chochlikowata rudowłosa Krukonka trzymała w ręku małą mysz.
- Morg, następnym razem się tak do mnie nie zakradaj. Czasami mam niekontrolowane ruchy. Znaczy... kontroluję je, ale są... wywoływane u mnie automatycznie. - Uśmiechnęła się słodko, po czym rzuciła w dziewczynę śnieżką. - A to za dźganie.

Matias obrzucił spojrzeniem płomiennowłosą dziewczynę. Znowu ktoś nadszedł. Krukon znowu postanowił, że nie będzie przeszkadzał w rozmowie. Nie był zbytnio towarzyski, jedynie trochę tam bardziej rozmowny przy Carmen, bo ona mówiła na tematy, na które i on potrafił się wypowiedzieć.
- Witaj, jestem Matias Alaja. – powiedział do Jane. – Miło mi poznać.
Wprawdzie Matias nie zapamiętywał z łatwością imion, ale twarze i kolory włosów owszem. Takiej mocnej, aż rażącej w oczy czerwieni nie miał nikt, toteż osoba dziewczyny na pewno nie wypadnie mu z głowy.
Owszem, widział wywrotkę panny Redbird, tak więc pytał czy nic jej nie jest. Nie trzeba też widzieć, żeby nie słyszeć jak jej ciało gruchnęło o ziemię.
Propozycję ,,klapnięcia” przyjął z wdzięcznością, usiadł powoli mamrocząc podziękowania za maść. Noga i tak już spuchła, Matias zastanawiał się czy nie iść do skrzydła szpitalnego; w końcu rana była dosyć spora, a ogromne zębiska błotoryja wbiły się bardzo głęboko. Znowu był zmuszony mamrotać ,,dziękuję” na zaklęcie Morgane, chociaż nie zadziałało ono do końca. No i zaczęło go strasznie piec częściowe zarastanie się rany, ale nie powiedział nic.
Arisionidum było znienawidzonym przez niego zaklęciem. Łaskotało, a on łaskotek nie miał, odczuwał więc to tak jak drapanie. Tu noga swędziała, tu chciało się wrzasnąć w proteście – ale Matias dalej milczał jak kamień i nie ruszał się w ogóle. Jakby mu korzenie wyrosły.
Tak, wiedział, że to wszystko sprawka Morgane, jednak nie był typem ,,nawet jak nie chcesz, to będę wściekły”. Był raczej flegmatyczny i spokojny, czasami aż za bardzo. Urodzony stoik? Może.
Miał ochotę powiedzieć Morgane, żeby zostawiła to paskudztwo, bo w rzeczywistości jest niebezpieczne i wielkości średniego kundla, ale nie powiedział nic. Jego wzrok tylko szedł od jednego do drugiego, z drugiego do trzeciego osobnika w tym skrawku lasu.

Jane podskoczyła. Wpatrując się w ciemną dal nawet nie zaczęła się domyślać że kotś tu jest. Ktoś głośno krzyknął. Srece podskoczyło jej do gardła. Ale zaraz po tym jak coś zaczęło ją dźgać w bok w jej głowie pojawiło się jedno słowo, które chyba nawet mruknęła pod nosem.
Morg.
Zaczęła się śmiać.
- Fajnie to tak podsłuchiwać ?-spytała wesoło. Lubia tę Krukonkę i nie chciała jej urazić. Ale podobnie jak Eli wzięła śneżkę i rzuciła nią w dziewczyne - To za to, że przez ciebie przez chwile miałam stacha.

Dostała prosto w czubek głowy śnieżkami od dziewczyn. Nie miała chęci, by im oddać.
Aż tak było widać, że z Morg jest coś nie tak? Mhmm.. Może to nie jakieś świństwo, a
reakcja na jakieś lekarstwa? A może tak jej się objawiało zakochanie.. To będzie do końca tajeminicą. Uśmiech jej zniknął jak zauważyła, że kolega nic do niej nie mówi. W ogóle nic nie mówi. No po za przedstawieniem się Jane. Uspokoiła się i usiadła koło Matiasa. Zbledła. Zauważyła szybko, że jej skrome żarciki wymknęły się z spod kontroli.
-Pora zbastować....- pomyślała. Chyba nadrobiła już swoje całe życie w wygłupach. Popatrzyła na wszystkich tak bardzo przepraszającym wzrokiem, a zatrzymała się na Matiasie. Przytuliła się do niego przez chwilkę.
- Pomóc Ci iść do skrzydła szpitalnego ? - zatroszczyła się. Bardzo teraz się zaniepokiła o przyjaciela. Co oni tu jeszcze robią? No tak! Wygłupy Morgane.. Aż chciała dostać jakąś karę. Nigdy jej nie miała, ale dzisiaj jej zapragnęła. Może te uczucia to już kara? Wzdrygała się. Trochę łez nabrało się jej do oczy i gwałtownie temu zaprzestała.
- Przepraszam Was wszystkich - wydrła się żałośnie. Bardzo żałowała głupich żartów. To nie było w stylu Morg takie zachowanie.. Co z tą dziewczyną się dzieje? Miała nadzieje, że nie była odebierana przez przyjaciół jako "wariatka, świróska". Załamała się i zakryła oczy rękoma.

Elliott lubiła przyglądać się ludziom i zgadywać targające nimi uczucia. Można to uznać jako hobby, choć nie przypominało żadnego z tych pospolitych. Tak więc przyjrzała się towarzyszom. Na twarzy Jane widać było ulgę, zapewne po lekkim ukłuciu strachu. Morg była uśmiechnięta i szczęśliwa, choć pewnie zaraz nie będzie, bo oberwie przynajmniej jedną śnieżką. Od niej, oczywiście. Za to Matias... no właśnie. Tu zaczynały się schody. Chłopak miał minę pokerzysty. Nie byłaby w stanie odgadnąć jego uczuć, gdyby na chwilę nie spojrzała mu w oczy. Był jakby... zły? Zniesmaczony? Sama nie wiedziała do końca, co się tam kryje. Szybko odwróciła wzrok i obrzuciła Morg jeszcze jedną śnieżką. Tą obiecaną.
- No dobra... Nie będę taka. Ta śnieżka była ostatnia... W każdym razie dla ciebie. - Zaśmiała się i rzuciła kolejną w niczego niespodziewającą się Jane.
Słysząc przepraszające słowa Morg, odwróciła się i spojrzała na nią niezrozumiałym wzrokiem.
- Nie masz za co przepraszać. Każdemu przyda się lekki dreszczyk emocji. - Zmarszczyła brwi i spojrzała na Jane pytającym wzrokiem. O co tej dziewczynie chodziło?

Matias po prostu czuł się niewtajemniczony, więc nie chciał wadzić nikomu.
Na pytanie Morgane pokręcił tylko przecząco głową. Głupia Siostrzyczka, głupia. Mogła sobie kontynuować harce, Matiasowi to nie przeszkadzało - byle on nie miał w tym jakiegoś udziału.
Wyciągnął tylko rękę, żeby poklepać ją po głowie. Westchnął cicho, zanurzając palce w jej włosach.

Popatrzyła na Ell. Wyszczerzyła zęby na znak, że już z nią jest okey.
-Możemy kiedyś zrobić turniej śnieżkowy - zaśmiała się.
Morgane chyba zaczęła się na nowu uśmiechać. Lubiła jak ktoś cokolwiek robił jej coś z włosami. Zamilkła. Elliott teraz musiała się nieźle nastarać, by ją rozproszyć.
-Szaleństwo? Tak.. od dziś w małych dawkach - stwierdziła w myślach. Pomyślała tak, ponieważ to co jej się nawarstwiło.. Wybuchło dzisiaj. Czyżby Morgane była od kilku dni chodzącą bombą. Teraz oparła swoją głowę o kolegę. Chyba była śpiąca. To jej szaleństwo było takie męczące..

- Jasne. Bardzo chętnie. - Uśmiechnęła się do Morg. Uwielbiała turnieje śnieżkowe. Nie tylko dlatego, że miała dobrego cela, również dlatego, że było przy tym tyle zabawy i śmiechu. Matias poklepał Morg po głowie. Niby był to gest neutralny, ale widać było, że nie traktuje jej obojętnie, a wręcz przeciwnie. Ta parka miała się ku sobie, choć możliwe, że nieświadomie. Uśmiechnęła się z satysfakcją. Lubiła Morg, a ona widocznie interesowała się tym chłopakiem. Elliott byłaby szczęśliwa, gdyby dziewczyna znalazła swój kawałek nieba. Odwróciła wzrok znów wpatrując się w Księżyc.
-Zapomniałem słów jakiejś mowy nadobłocznej,
Której mnie uczył wielki Bóg tajnej otchłani.
Nie tych słów, co z ust brata lub kochanki słyszę,
Lecz słów, którymi mówię z brzozą rozpłakaną,
Gdy rozpuszczone włosy na wietrze kołysze;
Którymi mówię z zorzą, gdy z grzywą rozwianą
Promieni o zachodzie ucieka w bezbrzeża;
I z posągami, które nad śpiącą aleją
Parku, nocą marmurem swoich ciał bieleją,
Kiedy je księżyc srebrem swych blasków wyśnieża. - Powiedziała ledwo dosłyszalnym szeptem. Jej ulubiony wiersz, który idealnie pasował do tej chwili. Rozejrzała się w poszukiwaniu Jane. Miały sobie pogadać, a ona ją zaniedbywała.
- Jak tam? - Zapytała przyjaciółkę szeptem.

Oparł głowę o pień drzewa.
Nie czuł specjalnego pociągu do Morg. Ona była jego małą Siostrzyczką, on się nią opiekował, przynajmniej starał. Traktował ją jak Sisi Sol, może nawet trochę lepiej. Wiewióreczka nie była taka jak on - może to jego zachowanie względem niej miało ją uchronić przed tym jego ciągłym melancholicznym nastrojem? Matias jakoś nie miał ochoty na przekabacanie jej na swoją ponurą stronę.

- Ymm... no cóż, jestem za. Będzie fajnie -uśmiechnęła się słodko i odgarnęła czerwone włosy z czoła. Och, jak ona ich nie lubiła. Spojrzała na Eli, która nagle szpnęła jej coś na ucho.
- Dobrze. Nie spodziewałam się tu takich tłumów -odparała z uśmiechem i usiadła na pniu drzewa.

Przeprosiła Matiasa i wstała. Zrobiło się tak senno i nudno. Wzięła śnieżkę i walnęła w Elliott. Strzeliła w jej kierunku oczko. Czyżby to miała być zachęta do turnieju śnieżkowego? TAK! Oczywiście. Teraz czekała, aż Jane się przyłączy i będzie zabawa. Jednak.. Biedaczyna ziewnęła. Zapomniała jaka była zmęczona co oznaczało, że jest łatwym celem.

Morg tak ją zaskoczyła, że nie zdążyła jakkolwiek uchronić się przed lecącą w jej kierunku śnieżką. Dostała nią prosto w twarz, co wywołało u rudowłosej triumfalny uśmiech. Szybko się schyliła i wycelowała w Krukonkę. Ha! Trafiony zatopiony! Zaśmiała się, po czym puściła oczko do Jane. Miała nadzieję, że dziewczyna zrozumie i jej pomoże. Gdyby Morg nie była chora, Elliott rzuciłaby się na nią i wytarzała w śniegu, ale cóż... Wolała, żeby Morgane wyzdrowiała. Cały czas spoglądając na napastniczkę przesunęła się w stronę Matiasa.
- Wszystko okej? Wyglądasz na lekko przybitego. - Uśmiechnęła się przyjaźnie.
W ostatniej chwili uchyliła się przed kolejną śnieżką.

Jane zaśmiała się, po czym schyliła i wycelowała śnieżką w Morg. Zaskoczyło ją to naturalne zachowanie.
Zwykle była poważną snobką, ale ostatnio się zmieniła. Po pierwsze, powoli zaczęła przełamywać wrodzoną nieśmiałość i niechęć do kontaktu z ludźmi. Po drugie, zaczęła znów grać i malować, co sprawiało jej naprawdę wiele radości. Po trzecie, i najważniejsze, zaczęło jej zależeć na tym by ludzie zmienili swoją opinie na temat niej. Miała dość tego, że w Hogwarcie nikt jej nie zna. Mimo koloru włosów i zadziwiających oczu, mało kto wiedział jak się nazywa. A gdy już ktoś wiedział, omijał ją szerokim łukiem.
Wzięła kolejną śnieżkę, tym razem mierząc w Eli. Morg była chora i zmęczona, więc trzeba było przybrać inny cel. Rzuciła, a na jej twarzy pojawił się najpiękniejszy uśmiech, jaki można było u niej zobaczyć. Policzki zaróżowiałe z zimna i zielone oczy w których tańczyły wesołe iskierki.... Wszystko to sprawiło, że Jane jeszcze nigdy nie wyglądała tak pięknie... Jakby była postacią, którą sama namalowała.

W ostatniej chwili uchyliła się przed lecącą w jej stronę kulką, co spowodowało, że oberwał nią Matias. Spojrzała na chłopaka przepraszająco i odwróciła się do Jane.
- I ty Brudusie przeciwko mnie? - Spytała z bólem w głosie. Oczywiście udawanym, co można było stwierdzić po wesołych ognikach w oczach. Jakby od niechcenia ulepiła kulkę celując najpierw w Morg, lecz w ostatniej chwili odwracając się do Jane. Trafiła? Nie była pewna.

- Przepraszam -powiedziała do chłopaka, który przypadkowo oberwał zamiast Eli. Jednak zaraz przyjaciółka rzuciła w nią pociskiem. Jane szybko kucnęła, tak że śnieżka musnęła jej czubek głowy i walnęła w drzewo.
Mało brakowało -pomyślała i zaśmiała się. Nie miała jednak ochoty oddawać Eli. A co jeśli znów przypadkiem trafi w Matiasa ? Wolała nie ryzykować. Zamiast tego znów się tak uśmiechnęła, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, ten uśmiech może rozbroić człowieka.

Oczywiście dostała znowu w głowę śnieżkami. Udała aktorsko, że jest obrażona. Jednak szybko zdjęła tą teatralną maskę. Była żywa, wesoła.
-Ah! Morgane jaka dawno taka nie byłaś... PEŁNA ŻYCIA! - przemyślała te słowa. Ujemne punkty.. Huh. Jak tak się rozszaleje to jej będa bardzo groziły.
Popatrzyła na towarzystwo i wyszczerzyła się tak jaby miała powiedzieć coś śmiesznego lub przerażającego. Jaka to będzie opcja? A o tuż tak pół na pół.
- Kochane mam znowu być neiwidzialna ?- zaśmiała się. Zwrócila się do dziewczyn. Strzepała śnieg z siebie i kolegi. Ze strzepanego śniegu zrobiła kulkę i trafiła w zadek Elliott. Cóż za cel! Choroba jej służy chyba. Zerknęła na Matiasa.. No tak. Ktoś mówił to on nie musiał utrzymywać rozmowy. Jak go już znała.. Cały rok! Jejku. Ziewnęła zmęczona. Ulepiła kolejną śnieżkę i trafiła w Jane. Po czym popatrzyła na Matiasa takim spojrzeniem, że nie trudno odgadnąć, że jej chodzi, by zaczął coś mówić, bo wyglądał na smutnego. Przynajmniej niech uda, że jest wesoły. Chociaż w jego naturze to mu chyba pasowało. Taka cicha samotność.. Chyba...

Na słowa Morg udała przerażoną.
- O nie! Tylko nie to! - Nutka czystego (No może nie do końca. Nie od dziś wiadomo, że Elliott dobrą aktorką raczej nie jest) strachu była słyszalna w jej głosie, lecz zaraz zamienił się w śmiech. - Jeszcze sobie coś zrobisz.
- Jane kochanie, nie musisz mnie przepraszać. To nic takiego. Nie zabiłaś mnie, więc nie jest źle. - Doskonale wiedziała, że słowa skierowane były do siedzącego przy niej chłopaka, ale nie dała tego po sobie poznać. Podeszła do przyjaciółki i położyła jej rękę na ramieniu, po czym lekko ją popchnęła. Jane spadła na śnieg, a Elliott spadła na nią. Umyślnie oczywiście. A przynajmniej tak jej się wydawało.

- Säälittävä... - wymamrotał do siebie, po czym podparł się o drzewo i niezgrabnie wstał.
Nie lubił wojen na śnieżki. Znaczy oczywiście nie przeszkadzało mu kiedy inni się w to bawili, on natomiast nie chciał brać w tym udziału. Strzepnął z włosów zimny śnieg, spróbował też poprawić szalik, aby jego mokre fragmenty nie dotykały jego gardła.
- Pójdę już. - mruknął idąc w stronę Hogwartu.

Otarłem sztylet z krwi tego stwora który tak uparcie dążył do uczniów bawiących się pośród drzew. Patrzałem z za krzaków w stronę pląsającej emocjonalnej dzieciarni pilnując jednocześnie okolicy bo zapach krwi mógł zwabić tu więcej plugastwa ...Byli tacy przesłodcy a hałasu robili tyle co wilkołak w składzie porcelany a właśnie o wilku mowa spojrzałem na przerośnięte bydle obrośnięte szarawo białą zimową sierścią. Wysokie na dwa metry w kłębie stworzenie przypominało groteskowe połączenie wilka z dzikiem i jeszcze paroma gatunkami zwierząt lecz mimo swego wyglądu było niezwykle głodne i groźne.Pewnie jakaś chimera stworzona przed laty przez jednego z uczniów lub nauczycieli i puszczona do lasu. Cóż przyszedłem do tego lasu poćwiczyć i oczywiście spokoju tu nie znalazłem tylko tą bandę której pilnowałem od czasu ich wejścia do lasu... Nic to zatarłem ślady po swoich krokach i wycofałem się nieco do tyłu by zmienić pozycje. Cholera zaklęło mi się pod nosem widząc jak jedyny koleś w tej bandzie dziewczyn bierze nogi w troki i zostawia je same w tym lesie...
Oprócz wilkołaków i masy innych bestii w lesie żyły centaury nie lubiące magów i całe grono innych potworów tak to będzie długi trudny trening żeby upilnować te pannice.
Nałożyłem na siebie ponownie Abdico Visus osłaniając się od ich wzroku i obłożyłem oddalającego się chłopaka zaklęciem ochrony Salvio Hexia

Gdy upadła na śnieg, zaczęła się śmiać. Dawno się tak dobrze nie bawiła. Jednak ciągle dręczyło ją dziwne uczucie, że jest obserwowana. Może to przewrażliwienie...ale wstała, otrzepała się ze śniegu i z powagą zawołała.
- Jest tu kto ?
Cisza.
Jane zmarszczyła brwi.
- Mam głupie uczucie, że ktoś sie na nas gapi-szepnęła do Eli. Patrzyła w ciemność, choć było niemal nieomżliwe, by coś tam dostrzegła.

Pomachała na pożegnanie Matiasowi, po czym spojrzała na Jane. Dziewczyna się śmiała, a śmiech miała zaraźliwy, więc Elliott również zaczęła. Jednak po słowach przyjaciółki mina jej spochmurniała. Zdała sobie sprawę, że rzeczywiście czuje się obserwowana. Zamarła w bezruchu, szukając owej postaci, lecz nie ujrzała przed sobą nic, co mogłoby ją na nią naprowadzić. Wciągnęła nosem powietrze i otworzyła szerzej oczy. Krew.
- Nie ruszaj się. - Syknęła do Jane i z palcem na ustach odwróciła się do Morg. Podeszła do drzew i weszła między nie. Przystanęła na chwilę, ponieważ poczuła coś jeszcze. Zapach męskich perfum. Zbliżyła się do miejsca, z którego prawdopodobnie dochodził. Podniosła rękę i zaczęła nią machać przed sobą. Czubkiem palca zahaczyła o coś lub kogoś. Odsunęła się parę kroków i napięła mięśnie, tym razem wsłuchując się w odgłosy lasu. Uśmiechnęła się. Tylko jedna znajoma jej osoba mogła się tak cicho i sprawnie się poruszać, a tak głośno oddychać.
- Dziękuję za opiekę. - Wyszeptała wciąż się uśmiechając, po czym odeszła z powrotem do dziewczyn.
- Wszystko okej. Nic tam nie ma. Na czym to...? A tak. - Ze śmiechem rzuciła się w śnieg koło Jane i zaczęła się turlać.

Pomachała Matiasowi.
Pff.. Ta dzieciarnia miała tyle samo lat co on. A przynajmniej Morgane. Nie zawsze się tak zachowywuje. Uważa dzisiejszy dzień odchodzący od jej szarej codzienności. Zamiast czytać i przyjaźni i ciekawych czarodziejskich przygodach to spędza czas z przyjaciółkami. Była teraz z tego szczęśliwa. Jednak gdyby wiedziała, że za nimi grasuje wilkołak zaczęłaby działać, bo umiała zachować zimną krew. Wzdrygała się odrobinkę swoją bezmyślnością. Z jej twarzy zniknął uśmiech. Wyjęła dyskretnie różdżkę.
- Wiecie.. Może bądźmy bardziej.. Ostrożne. - zaznaczyła ostatnie słowo. Zawsze mogła wypowiedzieć Homenum Revelio. Wolała jednak tego nie robić. Skoro owa osoba je ochrania. Gdy Elliott poszła w las Morg stała sztywno tak jakby chciała w jakimś momencie zabić osobę, zwierzę które się na nią rzuci. Jednak gdy oznajmiła jak wróciła, że nic tam nie ma odetchnęła z ulgą i się zaczęła śmiać z własnej postawy.

Jadnak Jane zignorowała słowa Eli, jak i to, że dziewczyna wróciła do zabwy i ruszyła do przodu.
- Mam już dość tego uczucia. Od czasu tego...incydentu na korytarszu, ciągle się tak czuje. Może jestem przewrażliwiona, ale....-głos się jej lekko załamał. Westchnęła.
- Chyba wracam do zamku. Mam już dość. -spojrząła na Eli i Morg i od razu wyprostowła. -Nie was, czy zabawy, tylko tego uczucia. Jakby w Hogwarcie był ktoś niebezpieczny, a ja nie potrafie się dowiedzieć kto. Czuje się tak cholernie bezsilna....Chciałabym chociaż wiedzieć na czym stoje, ale tutaj są tylko tajemnice.
Wyrzucała z siebie słowa z prętkością wiatru.
- Eli...Pan Psycholog mi podpowiada, że tutaj coś się dzieje. I będzie się dziać jeszcze gorzej.
Spojrzała na dziewczyny, szukając chociaż cienie zrozumienia.