Co Waverley robił na stacji kolejowej w środku roku szkolnego?
On sam za bardzo tego nie wiedział. Korzystał z niej jedynie dwa razy w roku i jakoś nie tęsknił za jej widokiem. Można to było jedynie wytłumaczyć tym, że jest zima.
Wave w takie dni wolał trzymać się raczej od innych z daleka. Dla komfortu jego własnego i innych. Tak po prostu było bezpieczniej niż powiedzenie komuś w prost, co o nim myśl.
Usiadł na płycie peronu, tak że nogi zwisały mu nad torami. Jak przystało na Krukona, zanim to zrobił sprawdził rozkład jazdy, żeby Ekspres go nie zaskoczył.
Z drugiej jednak strony takie siedzenie na pewno po chwili mu się znudzi i pójdzie dalej. Powłóczy się tu i tam i wróci do książek. Tak to widoczne już z nim musi być. Czasami miał wrażenie, że jest wybitnie aspołeczny.
Lubił Hogsmeade, bo wioska miała w sobie jakiś typowy dla magicznego świata klimat. Krukonowi zajęło nieco czasu oswojenie się z Hogwartem i magią. Ale nie czuł się tu obco. Tak na prawdę cieszył się, z przynależności do społeczeństwa czarodziejów.

Po całodniowym przebywaniu w zamku postanowiła zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Jak na środek lutego na zewnątrz była naprawdę przyjemna pogoda. Co prawda trochę wiało, ale Camille zdecydowanie bardziej odpowiadał wiatr niż mróz. Z rękami głęboko w kieszeniach płaszcza przywędrowała aż do Hogsmeade. Powoli mijała wszystkie sklepy i gospody zerkając na co ciekawsze wystawy. W jednej kawiarni zauważyła jakieś zamieszanie, ale nie zatrzymywała się i dalej szła przed siebie. W końcu wyszła na stację kolejową. Miała tutaj zawrócić do zamku, ale ku swojemu zdziwieniu zauważyła, że ktoś jeszcze przyszedł dzisiaj w to miejsce. Mimo, że chłopak siedział tyłem, niemal od razu go rozpoznała. Podeszła do niego, usiadła obok i spojrzała na Wave'a uśmiechając się lekko.
- Cześć! Myślałam, że w trakcie roku szkolnego nikt tu nie przychodzi...
Powiedziała przechylając lekko głowę na bok i zastanawiając się, czy Krukon przyszedł tu właśnie dlatego. Może chciał pobyć sam, a ona tak się dosiadła...

Wave nie wiedział ile czasu siedział tak na peronie w sumie nie myśląc o niczym. Czasami lubił tak bez celu marnować czas. Tak dla samego siebie. No, a że zima więc wiadomo.
Dopiero po chwili zorientował się, że ktoś coś mówi. Odwrócił głową i napotkał znają twarz Camille, koleżanka z klasy.
- Dziwne, co nie? - Uznał Waverley spoglądając na dziewczynę. - Jak widać pociąg mi uciekł - zażartował, co w jego wypadku było dziwne.
Krukon z trzepnął z głowy płatki śniegu. Chciałby, żeby ta pora roku już minęła i nadeszła wiosna.
Nie raz zastanawiał się, czy nie za bardzo jego nastroje dopasowują się do panującej pogody. Wiosną i latem był bardziej aktywny i szczęśliwszy. Nie mniej jednak musi dotrwać do tychże pór roku.
- A co cię tu sprowadza? - Zapytał Wave.

Jej brwi powędrowały nieco w górę, słysząc żart w ustach Wave'a. Pomyślała, że Krukon musi mieć dzisiaj naprawdę dobry humor. Uniosła kąciki ust w górę uśmiechając się radośnie.
- Uciekł mówisz... Ale następny chyba dopiero jutro. Trochę sobie poczekasz... - Powiedziała patrząc na chłopaka.
Przeczesała ręką burzę kasztanowych, rozwianych przez wiatr włosów, ale zaraz schowała rękę z powrotem do kieszeni. Nie wzięła rękawiczek. Błąd. Chciała wyjść jedynie na krótki spacer, nie przewidywała, że spędzi na zewnątrz tyle czasu. Mimo wszystko nie spieszyło się jej do zamku. Tym bardziej, że towarzystwo umilał jej przyjaciel.
- Nic konkretnego. Po prostu wybrałam się na spacer, bo nie mogłam tak cały dzień patrzeć na te szkolne mury. Musiałam się trochę dotlenić i tak jakoś przywędrowałam tutaj.
Odpowiedziała na pytanie przenosząc wzrok na pochmurne niebo. Ona również niecierpliwie czekała na wiosnę. Miała dosyć tego wszechobecnego zimna i pluchy.
- A Ty skąd się tu wziąłeś? Nie widzę walizek, więc chyba jednak nie czekasz na pociąg...
Zapytała obdarzając chłopaka ciepłym uśmiechem. To ciekawe, że spotkali się w takim nieuczęszczanym miejscu zupełnie przypadkiem.

- Własnie dlatego tu siedzę - powiedział, a po chwili dodał. Czepisz się szczegółów - zauważył Wave ze śmiechem. - Powiedzmy, że postanowiłem dać się ponieść emocjom i wyruszyć w podróż w nie znane i dlatego nie wziąłem walizek.
Krukon położył rękę na powrót na płytę peronu. Śnieg nie zasypał miejsca, gdzie wcześniej spoczywała dłoń chłopaka. Do tego zawiał wiatr powodują taniec płatków śniegu. Śnieg zaraz się topił z powodu dodatniej temperatury.
Wave uniósł wzrok na niebo, zakryte chmurami. Zdecydowanie, jego zdaniem, wisiały za nisko. Jakby zaraz miały spaść im na głowę. Praktycznie nie było to możliwe.
- Wolałabyś, żeby śnieg się utrzymał czy topniał jak teraz? - Spytał. Co go naszło na takie pytanie, nie wiedział. Zjawiska atmosferyczne nie wiele go obchodziły. Ale w końcu można z przyjacielem pogadać o wszystkim. Nawet o takich głupotach jak pogoda.

Podróż w nieznane... Czasami ma właśnie taką ochotę wsiąść w pociąg nie wiadomo dokąd i pojechać przed siebie, z dala od tego wszystkiego. Z dala od szkoły, nauczycieli, ludzi. Czasami...
- To ja jadę z Tobą. Mam różdżkę i 2 galeony, może się do czegoś przydadzą, bo na bilet nie wystarczy.
Powiedziała spoglądając na Wave'a. W kącikach jej ust czaił się wesoły uśmieszek. To byłoby naprawdę ciekawe przeżycie, ale wątpiła by kiedyś miała okazję naprawdę odbyć taką podróż.
Chwilę myślała nad odpowiedzią na pytanie chłopaka. Z jednej strony nie lubiła zimna, tego śniegu wpadającego dosłownie wszędzie, przemokniętych butów, ale chlapa i błoto związane z roztopami również jej nie odpowiadały. Niestety było to zło konieczne, by świat mógł wreszcie obudzić się do życia tak wyczekiwaną przez nią wiosną.
- Chyba najbardziej odpowiada mi forma pośrednia. Kiedy nie ma już śniegu, nic nie pada, ale to całe błoto trzyma lekki mróz. - Powiedziała w końcu. - Ale najbardziej to wolałabym wiosnę... - Dodała po chwili.
Wyciągnęła rękę przed siebie, by niewielkie płatki śniegu mogły opaść na jej dłoń i zaraz się roztopić. Śnieg był piękny. Nie mogła temu zaprzeczyć. Tylko to wszechobecne zimno...
- Świat wydaje się taki smutny, kiedy jest pogrążony w tej bieli...

- A wiesz, że w sumie czemu nie? - zgodził się z ochotą Wave.
Szczerze powiedziawszy to nigdy nie zastanawiał się nad taką podróżą bez konkretnego celu. Zawsze jego wycieczki koleją kończyły się w Londynie i dalej pociągiem do Manchesteru z mamą i siostrą, która ignorowała go jak tylko się dało.
- Co powiesz na obietnicę, że jak skończymy szkołę wyruszymy w podróż w nieznane? - Zainteresował się Waverley.
Nigdy nie robił czegoś takiego, ale teraz zaczynał nieco tego żałować. Wiele lat upłynęło mu na robieniu rzeczy, które nie przynosiły nic konkretnego po za nauką czy próbą naprawy relacji z siostrą, która i tak ich naprawić nie chciała.
Wave nie wiedział czy może faktycznie zaczął się zmieniać? Tego nie wiedział, ale poczuł, że taka podróż mogłaby być czymś niezapomnianym.
Krukon nie zaproponowałby jej Camille, gdyby dziewczyna nie była jego przyjaciółką. Kimś, na kim może polegać i co najważniejsze - ma do nie niej zaufanie.

Spojrzała na Krukona z błyskiem w błękitnych oczach. Ależ to by była wspaniała podróż! Pojechać w nieznane, iść gdzie tylko nogi poniosą, nie przejmować się niczym poza znalezieniem miejsca do przespania nocy. Uświadomiła sobie, że przeżyła już osiemnaście lat nie robiąc nic, o czym mogłaby opowiadać wnukom. Może czas to zmienić? Sama nigdy by nie pojechała w taką podróż. Bałaby się, że nie poradziłaby sobie. Ale z Wavem to zupełnie co innego. Na jej ustach wykwitł radosny uśmiech.
- Myślę, że to wspaniały pomysł. Choćby nie wiem co się działo, po skończeniu szkoły pojedziemy razem w nieznane!
Powiedziała wyciągając w stronę Wave'a pięść, z wystawionym małym palcem. "Przysięga na mały palec". Przypomniało jej się dzieciństwo, kiedy to zawsze jak się z mamą na coś umawiały, zawiązywały obietnicę w ten właśnie sposób. Sama nie wiedziała, czemu w tej właśnie chwili przypomniał jej się ten dziecięcy gest. Może dlatego, że gdzieś w podświadomości miała zakodowane, że tak złożonej obietnicy nikt nie ma prawa złamać. Gdzieś głęboko wciąż było w niej dziecko. Dziecko bojące się utraty bliskich, bojące się, że zostanie same, a Wave był osoba, której za nic w świecie nie chciałaby stracić.

Wave szczerze ucieszył się, że Camille zgodziła się na jego szalony pomysł. Bo w gruncie rzeczy takie coś, Wave`owi zdarza się rzadko. Jednakże faktycznie taka przygoda może być na swój sposób pouczająca.
- To będzie nasza obietnica - Wave ściągnął rękawiczkę z lewej ręki. Złożył Camille obietnicę na mały palec, chociaż sam w dziecinstwie, ani nigdy potem czegoś takiego nie robił.
Czytał o tym albo widział jak inne dzieciaki tam robią. Nie mniej jednak zawsze dotrzymywał słowa bez względu na wszystko. W sumie nie potrzebował do tego jakiś gestów, ale skoro dla Camille było to ważne więc zrobił tak, jak tego chciała.
- Pojedziemy w nieznane - uśmiechnął się Wave. - Mam tylko nadzieję, że nie znudzi ci się moje towarzystwo.
Coraz bardziej zaczynała podobać mu się perspektywa takiej wycieki. Zobaczyć miejsca, gdzie normalnie nie pojechałoby się. Robienie takich szalonych planów wcale nie musi być takie złe, jak do tej pory sądził.

Schowała rękę z powrotem do kieszeni. Zamknęła na chwilę oczy wyobrażając sobie ich przyszłą podróż. Cały czas uśmiechała się delikatnie. Po chwili spojrzała ponownie na Krukona i zaśmiała się krótko. Ona miała się znudzić Wave'm? Raczej obawiała się odwrotnej sytuacji.
- Na pewno nie! Martwiłabym się raczej, że to ty będziesz miał mnie dość po jakimś czasie.
Powiedziała spoglądając na tory. Przesunęła po nich spojrzeniem w jedną i w drugą stronę zastanawiając się dokąd prowadzą. Te w lewo ciągną się prosto do Londynu, ale te w przeciwnym kierunku znikały za zakrętem i prowadziły w nieznane. Wystarczyło wstać i sprawdzić na rozkładzie jazdy dokąd można dojechać wsiadając tutaj do pociągu, ale przecież w ten sposób wyjazd stałby się o wiele mniej ekscytujący.

- Nie ma takiej obawy, żebyś to ty mnie zanudziła - stwierdził Wave unosząc głowę ku niebu. Co z tego, że padało?
Dzisiaj Krukon czuł się wyjątkowo spokojnie. Był zrelaksowany i był jakby to nie on sam. Możliwe, że nastąpiło to po tym, jak dziś rano medytował? Cóż tego nie wiedział, ale jakiś nie doszukiwał się przyczyny, bo po co skoro jak na razie jest dobrze?
- Mam nadzieję, że jesteś przygotowana na moje dość nudne towarzystwo - Krukon uśmiechnął się do Camille. - W końcu jednak nasz praktykę przez te parę lat, jak się znamy, co nie?
Wave przeniósł spojrzenie na dziewczynę. Zdecydowanie cieszył się, że miał w niej przyjaciółkę.
Wiatr znów mocno zawiał, ale mu to nie przeszkadzało. Dobrze się przewietrzyć. Wave lubił zapach starych książek. Jednakże dzisiaj miał dość dlatego też stacja kolejowa wydawała się dobrym rozwiązaniem.
- A tak po za naszymi obietnicami - zaczął Waverley. - Wiesz, co chcesz robić jak skończysz szkołę?

Uśmiechnęła się słysząc słowa Krukona. Jak na razie wszystko zapowiadało się naprawdę wspaniale. Po raz kolejny odgarnęła z twarzy rozwiane przez wiatr włosy. Żałowała, że nie wzięła ze sobą jakiejś gumki do włosów.
- Jeśli jest ktoś z kim można porozmawiać, to już nie może być nudno. A w takim doborowym towarzystwie jakim jest twoja osoba, to nawet nie ma takiej opcji! - Powiedziała obserwując drzewa poruszane przez wiatr. Skrzyżowała nogi w kostkach i zaczęła nimi lekko huśtać.
Co chce robić jak już skończy szkołę? Wiedziała to już od dawna. Chciała pomagać ludziom, ratować ich życie. Fascynowały ją mechanizmy ludzkiego ciała. Od kiedy pamięta dzięki rodzicom zawsze miała wyraźny cel w swoim życiu.
- Będę uzdrowicielką. - Powiedziała pewnym głosem. Tyle czasu już na to poświęciła, że nie brała pod uwagę możliwości, że może jej się coś nie udać. Jak tylko skończy szkołę zatrudni się w świętym Mungu. No nie tak od razu. Najpierw przecież pojadą razem w podróż!
- A ty masz już jakieś plany na przyszłość? - Spojrzała na Wave'a z zaciekawieniem. O dziwo nigdy jeszcze go o to nie zapytała. Naprawdę była zaskoczona, że ten temat nigdy nie padł w ich rozmowach... Chociaż może kiedyś go poruszyli, tylko pamięć ją zawodziła?

- Skoro tak mówisz - zgodził się Krukon z uśmiechem. - Wybrałaś bardzo konkretny, ale i trudny zawód - uznał Wave. - Ale to godne podziwu, że chcesz pomagać innym.
Wave bezgłośnie westchnął. Czy było z nim coś nie tak, że nie potrafił wymyślić sensownego planu na przyszłość. Miał już osiemnaście lat, a nadal nic nie wymyślił.
- Jakoś nigdy nie wpadłem na coś sensownego - przyznał Wave spoglądając na tory, których końca nie było widać.
Czy on też znajdował się na podobnych torach? Był na stacji początkowej i chwilowo nie dobudowano dalszego ciągu linii dlatego nie mógł dalej ruszyć? A może nie wiedział jak znaleźć stację przeznaczenia?
- To nie daje mi spokoju, ale nie widzę siebie w żadnym zawodzie związanym z siedzeniem za biurkiem czy pracy w sklepie na Pokątnej - przyznał Wave. - Możliwe, że za bardzo wybrzydzam.
Tak mu już ktoś kiedyś powiedział. Nie pamiętał kto i w jakich okolicznościach. Być może jest w tym sporo racji, ale Krukon chciał robić coś, co go będzie interesowało.

Doskonale zdawała sobie sprawę z tego w co zamierzała się wpakować. Nieprzespane noce spędzone nad książkami, trudne egzaminy, a potem stres w pracy. Była na wszystko przygotowana. A przynajmniej tak jej się wydawało na chwilę obecną.
- Wiem. - Pokiwała głową. - Będzie ciężko, ale wierzę, że sobie poradzę. A jeśli nie to z bólem serca, ale spróbuję czegoś innego.
Powiedziała spoglądając na Krukona.
Zdziwiła się, że chłopak jeszcze nie zdecydował się co chce w życiu robić. Czyżby tylko ona potrafiła się określić już od tak dawna? Camille pomyślała, że to może z nią jest coś nie tak. W końcu większość młodych ludzi do ostatniej chwili nie może się zdecydować na wybór studiów i co za tym idzie pracy, a ona była takim wyjątkiem. Spojrzała na Wave'a spod przymrużonych powiek wyobrażając go sobie za ladą w sklepie. Nie... W ogóle to do niego nie pasowało. Dla Krukona powinno znaleźć się miejsce w jakimś ambitniejszym zawodzie.
- Też Cię nie widzę w takiej pracy... Poza tym, powinieneś robić to co sprawiałoby ci przyjemność.
Powiedziała zdecydowanie. Co to by było za życie, gdyby codziennie rano trzeba by wstawać z myślą, że znowu trzeba robić coś w czym nie odnajduje się przyjemności. Zarobki zarobkami, ale ona przede wszystkim chciała się spełnić zawodowo.
- Spokojnie, zaraz coś dla Ciebie wymyślimy! Czego najchętniej się uczysz? - Zapytała posyłając mu szeroki uśmiech. A nóż coś razem wymyślą!

Czego ja się uczę? Pomyślmy.Chłopak potarł brodę myśląc intensywnie. Nie było jednak takiego przedmiotu, któremu mógłby się poświęcić całkowicie. Co prawda potrafił oddać się jednemu zagadnieniu całkowicie, jeśli go zainteresuje, ale na razie mu nie groziło.
- Lubię zaklęcia - powiedział w końcu kładąc się na płytę peronu i opierając głowę na splecionych dłoniach. - Po za tym jestem też niezły z obrony przed czarną magią. Ale nie chcę być aurorem - zaznaczył.
Chmury sunęły dość szybko po niebie gnane przez wiatr. Śnieg padał i opadał na ziemię gdzie popadnie. Tak bez konkretnego celu. Tak jak Waverley bez celu na dalsze życie. Nie było opcji, żeby mógł robić coś w świecie mugoli, kiedy całe jego wykształcenie obejmowało magię i czary.
- Jednak najbardziej lubię muzykę i podróże, chociaż moje zdolności w dziedzinie muzyki ograniczają się do gry na harmonijce - pozwolił sobie na lekki uśmiech. Zaraz jednak spoważniał.
Temat przyszłości był zdecydowanie drażliwym dla Krukona. Jednakże sam go poruszył, bo po części chciał znaleźć coś dla siebie. A skoro samemu nic nie mógł wymyślić warto było zasięgnąć opinii kogoś innego.

Zastanawiała się przyglądając się uważnie przyjacielowi. Wyobrażała sobie Wave'a w różnych zawodach odrzucając większość pomysłów. Krukon pasował jej do jakiejś eleganckiej pracy wymagającej garnituru. Może powinien pracować w Ministerstwie Magii? Tam było pełno departamentów i wydziałów, na pewno znalazło by się i coś dla Forda. Przechyliła lekko głowę rozważając opcję pracownika Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Wydawało jej się, że praca prawnika czy kogoś w tym rodzaju jak najbardziej by do niego pasowała.
- Myślałeś nad Ministerstwem Magii? Widziałabym Cię na przykład w Wizengamocie, albo w jakimś departamencie związanym z prawem czarodziejów. - Powiedziała uśmiechając się zachęcająco. Nie chciała go do niczego namawiać, rzuciła tylko propozycję. Przecież to musi być coś, co będzie mu sprawiać przyjemność. Niemniej jednak wydawało jej się, że to całkiem dobry pomysł.
- Ewentualnie możesz grać na harmonijce! Ja specjalnie dla Ciebie nauczę się grać na trójkącie i możemy zakładać zespół!- Zaśmiała się wyobrażając sobie koncert zespołu w takim składzie. Tłumy szaleją!

Ministerstwo Magii stanowiło główne miejsce zatrudnienia czarodziejów i czarownic. I zawsze kojarzyło się chłopakowi z pracą za biurkiem, chociaż nigdy tam nie zawitał, bo nie miał po co.
- Chyba czeka cię nauka gry na trójkącie - stwierdził Krukon nadal leżąc na płycie peronu.
Przez chwilę milczał rozważając słowa Camille.
Sensowna praca, ale też bardzo odpowiedzialna i wymagająca. No i nie można wprost powiedzieć, jak coś ci nie podpasuje. Konieczność robienia dobrej miny do złej gry i użeranie się z innymi. To chyba jednak nie dla mnie.
Waverley nie wiedział siebie w Ministerstwie, ale jakoś nie mógł przestać tego rozważać. Może faktycznie coś było w tym, co mówiła dziewczyna?
- Chciałem uniknąć Ministerstwa, ale coś jest w tym, co mówiłaś - przyznał Wave poważnie. - Chociaż może w Gringocie coś by się dla mnie znalazło? - Rzucił w powietrze nie odczekując za bardzo odpowiedzi. - Nie chciałbym, aby w mojej przyszłej pracy wdarła się rutyna. Nie sądzisz, że za bardzo wybrzydzam?

Gra na trójkącie! To byłoby raczej mało interesujące zajęcie, ale dla zespołu Wave'a byłaby gotowa się poświęcić! Zamrugała kilkakrotnie ze zdziwieniem słysząc propozycję Krukona.
- Gringot? Nie wiedziałam, że jesteś pół goblinem! A może zmienili pracowników na wyższych od kiedy ostatnim razem tam byłam? - Zaśmiała się. Z tego co wiedziała, to Gringot był bankiem prowadzonym w pełni przez gobliny.
Ciężko było znaleźć jakąś dobrze płatną, ciekawą pracę poza Ministerstwem albo Mungiem. Właśnie! A Ford w kitlu lekarskim? Przechyliła lekko głowę wizualizując swój pomysł. Co prawda nie zareagował jakoś bardzo entuzjastycznie, kiedy powiedziała mu, że właśnie z Mungiem wiąże swoją przyszłość, ale co szkodzi zaproponować?
- A Mung? Myślałeś o tym? Uzdrowiciel to co prawda bardzo konkretny, ale i trudny zawód. - Powtórzyła jego słowa z uśmiechem. - Ale moim zdaniem jak najbardziej warto się go uczyć! I właśnie opiera się on często na zaklęciach. - Zielarstwo i eliksiry również odgrywają bardzo ważną rolę, ale przecież są różne specjalizacje! I dla Wave'a by się coś znalazło.
- Rutyna to faktycznie problem... - Pokiwała głową. - Ale właśnie w Mungu raczej jej się nie doświadczy. Cały czas coś się dzieje. I nawet nie myśl, że wyolbrzymiasz! to normalne. Przecież ten zawód będziemy robić praktycznie do końca życia. To musi być coś sprawiającego przyjemność i dającego satysfakcję.

Kiedy Camille zaproponowała Munga, Wave podniósł się z płyty peronu i spojrzał na nią zdziwiony.
Praca jako uzdrowiciel nie była brana pod uwagę nigdy. A to dlatego, że go nie interesowało. Owszem pomaganie innym to jak najbardziej szlachetne i godne podziwu zajęcie. Wymagające wiedzy i pewności w tym, co się robi. Opasłe tomoszcza, które trzeba wykuć na blachę. Był Krukonem, czyli wiedza przychodziła mu dość łatwo.
- Nigdy tego nie rozważałem - przyznał, kiedy już otrząsnął się z zaskoczenia. - Ale to nie dla mnie. Nie czuję powołania i nie wiem, czy byłby wstanie znosić jeszcze problemy pacjentów. Może i jest to z mojej strony nie miłe, lecz nie chcę brać na swoje barki odpowiedzialności i problemów innych. Do tego trzeba raczej powołania. A ja go nie czuję.
I tyle było w tym temacie. Wave doceniał starania Camille, ale nie widział siebie w Mungu. Tak to widocznie już z nim było. Nie wiedział, co chciał.
- Może coś ze współpracą z czarodziejami z innych krajów? - Powiedział. - Jak myślisz?

Och... Znowu pudło. Zmarszczyła lekko czoło rozważając kolejne pomysły. Wybór zawodu to naprawdę ciężka sprawa... Podziękowała w duchu swojej mamie, że dzięki niej już od dawna wiedziała co chce z życiu robić.
- Rozumiem... - Pokiwała głową. Szkoda. Fajnie by było móc pracować razem z przyjacielem w jednym miejscu. Mogliby się spotykać podczas przerw, a nawet samo mijanie się na korytarzu poprawiałoby humor. A tak, kiedy ich drogi poprowadzą w różne strony nie wiadomo czy uda się utrzymać dobry kontakt. Naszły ją czarne myśli. Bałą się, że po skończeniu szkoły wszyscy przyjaciele się rozejdą i zostanie sama. Cami... Daj spokój! Za wcześnie na przejmowanie się takimi rzeczami! Potrząsnęła głową wyrywając się z tego zamyślenia i spojrzała na Krukona.
- No to z powrotem wracamy do Ministerstwa... Mój tato pracuje w Departamencie międzynarodowej współpracy czarodziejów. - Powiedziała przechylając lekko głowę. - Chyba lubi swoją pracę, nigdy na nią przynajmniej nie narzekał. Myślę, że to mogłoby być coś dla Ciebie... - Pokiwała głową dla potwierdzenia swoich słów.
Naprawdę trudno wymyślić jakąś sensowną pracę poza Ministerstwem i Mungiem... Nie dawała za wygraną. Na pewno są jeszcze jakieś ciekawe miejsca zatrudnienia dla czarodziejów! Wpadła jej do głowy jeszcze jedna myśl, ale... Nie... Wave w roli profesora? Nie ma takiej opcji...

Jakąś pociechą w wyborze przyszłego zawodu było to, że jeszcze nie musiał ostatecznie się decydować. Przed nim jeszcze parę lat nauki, więc w mógł sobie dać czas na zastanowienie.
- A wiesz, że w sumie może to nie będzie taki zły pomysł pracować w tym departamencie - uznał Krukon. - Jeszcze się nad tym zastanowię, ale nawet nie wiesz, Camille ile mi pomogłaś - chłopak uśmiechnął się do przyjaciółki.
Większość w takich chwilach zaczyna doceniać swoich przyjaciół. Ale nie Wave. On cenił ich zawsze nie zależnie do sytuacji.
Świadomość, że są ludzie, którym może zaufać i powierzyć swoje sekrety oraz problemy była bardzo budująca.
- Chyba będę musiał nieco poprawić swoje umiejętności kontaktów z innymi - stwierdził Krukon przenosząc wzrok gdzieś na horyzont. - Szkoda, że wcześniej nie wpadłem na pomysł, żeby pogadać z tobą na ten temat.
Chłopak poczuł, że jest mu nieco lżej na duszy. Teraz przynajmniej mniej więcej wiedział w jakim kierunku powinien się dokształcać. Chciał jak ognia uniknąć Ministerstwa, ale widocznie się nie da. Z resztą zawsze może zrezygnować, kiedy coś mu się nie spodoba. A w razie czego ostatecznie może i wylądować w Mungu, gdzie będzie chociaż jedna bliska mu osoba.

Naprawdę pomogła? Żadna z jej propozycji nie została rozpatrzona pomyślnie, ale naprawdę miała szczere chęci! Tylko, że znała naprawdę mało zajęć, jakie mogliby wykonywać dorośli czarodzieje. Postanowiła głębiej to przemyśleć jak wróci do zamku, bo to niemożliwe, żeby wszyscy magiczni ludzie pracowali w Ministerstwie i Mungu.
- Pomogłam? Na nic ciekawego przecież nie wpadłam! Ale cieszę, że doceniasz moje chęci. - Powiedziała uśmiechając się delikatnie. Naprawdę dużo to dla niej znaczyło. Spojrzała na Krukona zastanawiając się nad jego ostatnim zdaniem. Rzeczywiście Wave nie należał do najbardziej towarzyskich osób. co nie zmienia faktu, że Cami uwielbiała z nim spędzać czas. Uważała, że chłopak po prostu musi się trochę otworzyć na nowych ludzi, ale czy ona sama była inna? Uświadomiła sobie, że też będzie musiała nad tym popracować. Przecież jej zawód wymagał kontaktu z ludźmi, których będzie widzieć pierwszy raz oczy. Ach... Niedobrze...
- Mi też się to przyda, więc możemy nad tym pracować razem. - Westchnęła cicho. - Będzie ciężko... Przynajmniej jeśli chodzi o mnie... - Doskonale zdawała sobie sprawę, że będzie potrzebowała wiele samozaparcia, żeby przełamać swoją nieśmiałość.

- Nakierowałaś nie chociaż na mniej więcej to, co mogę robić z moimi zainteresowaniami - Wave przeciągnął się. Zachciało mu się spać. Ale nie ma się co dziwić. Chłopak nie należał do rannych ptaszków. Raczej był śpiochem. - Zawsze pozostałe nam gra w duecie o nazwie "Dwa cymbały" - zaśmiał się Wave. - Mam nadzieję, że się obrazisz za tę nazwę?
Krukon zeskoczył z płyty peronu na tory.
Siedzenie już mu się nieco znudziło, a po za tym robiło się zimno od siedzenia na betonie. Waverley lubił stacje kolejowe, a najlepiej takie opuszczone. Miały w sobie jakąś melancholię i smutek z powody tego, że zostały opuszczone.
Świat o nich zapomniał. Pozbył się jak czegoś niechcianego. A tak czasami czuł się chłopak, kiedy wspominał swojego ojca.
- Też nie jestem za dobry w relacjach z ludźmi - powiedział Wave, czym raczej nie pocieszył Camille. - Ale sądzę, że dasz radę. Chociaż łatwiej powiedzieć niż zrobić.

"Dwa cymbały". Taka nazwa zdecydowanie przyciągnęłaby widownię, ale raczej chętną zobaczenia jakiegoś kabaretu. Chociaż duet grający na harmonijce i nieudolnie na trójkącie nie różniłby się zbytnio od takiego przedstawienia...
- Pewnie, że się nie obrażę... - Machnęła ręką. Gdyby powiedziałby to ktoś, kogo nie znała pewnie by się przejęła, ale Wave'a znała na tyle dobrze, by wiedzieć, że żartuje. Uśmiechnęła się do siebie. Jej życiowa misja rozweselenia przyjaciela jak na razie przebiegała bardzo pomyślnie. To już kolejny żart dzisiejszego dnia!
Camille również zeskoczyła z płyty peronu. Spojrzała uważnie w lewo i w prawo, sprawdzając, czy nie nadjeżdża jakiś pociąg. Co prawda było to mało prawdopodobne, ale ostrożności nigdy za wiele. Spojrzała w niebo. Miała wrażenie, że nieco się przejaśniło. Jak dobrze... Może w końcu dotrze tutaj wiosna... Przeniosła wzrok na Wave'a i uśmiechnęła się niepewnie.
- Powoli, acz sumiennie trzeba będzie pracować, a wszystko się uda. - Powiedziała, chociaż sama nie była przekonana do swoich słów. Nie wiedziała dlaczego miała taki problem z relacjami międzyludzkimi. Aby czuć się swobodnie w czyimś towarzystwie musiała taką osobę naprawdę dobrze znać.
- Jakoś sobie poradzimy... Zresztą nie będzie innego wyjścia. - Powiedziała i westchnęła cicho. Zakuwanie po nocach? Nie ma problemu! Rozmowa z ludźmi? Życiowa tragedia...

Wave chociaż obawiał się całkowicie otworzyć przed ludźmi wiedział, że cały czas nie da się trzymać pozorów. Nie może cały czas budować i pilnować, by mur w okół niego się trzymał i nie chwiał.
To było męczące i Krukon nie raz już się o tym przekonał. Ale zaciskał zęby i jakoś trwał. Chociaż nie zaprzeczał, że ciężko mu było.
Jednakże dlatego doceniał Camille i innych bliskich przyjaciół. Byli dla niego jak druga rodzina, a właściwie część rodziny.
- Damy sobie radę ze wszystkim Camille - powiedział Wave podążając wzrokiem, gdzie biegły tory. Kiedyś, w sumie już całkiem niedługo, te tory zawiozą go do Londynu, by więcej już tu nie wrócić. Ale jeszcze nie teraz.
- Granie przed publicznością też jest łatwe - uznał Waverley. - Dasz radę? W sumie możesz jeszcze śpiewać. Gra na harmonijce wyklucza śpiewanie, ale na trójkącie nie.
Chociaż głośno tego nie mówił, chłopak bał się przyszłości. Tego, co jest nieznane i ukryte przed ludzkim wzrokiem. Jednak nie przyznawał się do tego. Nie chciał dodatkowo jeszcze innych obarczać swoimi problemami. Po za tym nie leżało w jego naturze mówienie o swoich lękach i obawach drugiej osobie. Nawet najbliższym.
Nie umiał, ale też i nie chciał. Więc milczał.

Shane wyskoczył z pociągu, obładowany dwiema sporymi torbami i oczywiście futerałem na miotłę. Z nosa zjechały mu nieco jego ciemne okulary, lecz nie za bardzo miał jak je poprawić, dlatego dziwnie potrząsał głową, byleby szkła nie wylądowały na ziemi.
Tłum na dworcu był niezwykle wielki, toteż mężczyzna musiał się przeciskać, by wreszcie trafić do głównego wyjścia.
Deszcz ze śniegiem wcale nie był przyjemnym powitaniem, a chłodny wiatr sprawiał, że Shane miał ochotę wrócić do przedziału. Jednak słowo się rzekło prawda? Znowu postanowił postawić swoje nogi w Hogwarcie, chociaż czuł, ze to może być wielki błąd.
Przecież mógł dalej siedzieć w Irlandii, szczególnie, że za chwile wypas owiec i będzie trzeba pomóc ojczymowi.
Głupie decyzje, głupiego człowieka.
Nic to, pomyślał i skierował się do wyjścia.