- Łatwo ostatnio zagubić się w swoich wyobrażeniach – mruknęła, zdziwiona tym, że jednak jej nie pocałował. Była chciwa, sprowokowała go do tego, być może sama niepotrzebnie skuszona jego prowokacją. Dała się postawić na nogi, bo była w tamtej chwili dosyć mocno zdziwiona, żeby nie powiedzieć zszokowana. I wbrew rozsądkowi, bardzo rozczarowana.
Gdy stała już tak o własnych siłach, tak mocno poczuła, że jest już zmęczona. Zmęczona tym ciągłym zbywaniem, półsłówkami, niejasnymi sygnałami. Wciąż czuła ciepło warg na swoich ustach, tak smakowała jej porażka. Widocznie jej aparycja, jej zadziorny charakter, ona cała nie była w połowie tak kusząca jak myślała. Poczuła się źle, bo odrzucenie zawsze było przecież gorzkie. A jednak dość szybko sił uniosła podbródek wysoko ku górze, by spojrzeć na niego z wyrzutem i widocznym żalem.
- Obejdzie się – mruknęła, splatając ręce na piersi. Stała tak przez chwilę w kompletnej ciszy, ostatkami sił powstrzymując się od łez. Veronica Seaver nie zwykła jednak płakać przy byle kim. Albo przez byle kogo.
W ciągu tych kilku krótkich chwil uświadomiła sobie jednak, że to nie był dla niej byle nikt.
Nawet nie zauważyła momentu, w którym tak nagle stało jej się tak bardzo przykro. Westchnęła, czując, jak ogarnia ją zimno. Patrzyła bezmyślnie przed siebie, wciąż na niego, próbując dostrzec w jego twarzy skrytej w półmroku cokolwiek, co nada temu wszystkiemu sens. Otworzyła się przed nim, zaufała mu, a on? Po prostu namącił jej w głowie. Niepotrzebnie opuszczasz gardę, Ver – przemknęło jej przez myśl, gdy odwróciła się wreszcie na pięcie i postąpiła w końcu pierwszy krok przed siebie. Szła w kierunku drzwi, nie ośmielając się więcej spojrzeć za siebie.
A jednak zanim wyszła z pokoju, stanęła, i zerknęła w bok. Czy mogła go dostrzec gdzieś tam, daleko już z tyłu? Niewykluczone. Zwróciła się do niego prawym profilem, bo na lewym policzku z oka umknęła łza. Nie wiedziała, co o tym myśleć, skupiała się w tym momencie tylko i wyłącznie na tym, żeby nie drżeć z emocji.
- Spróbuj dzisiaj zasnąć, co? – w tym niepozornym pytaniu zabrzmiała troska, troska, na którą nie zasługiwał, przynajmniej w ocenie Very i w tym momencie. Nacisnęła klamkę i zniknęła w ciemnym korytarzu, zanim zdążył jakkolwiek jeszcze zareagować.

+

2017, Hogwart

O ile myślałem, że na początku było źle - teraz zdecydowanie było jeszcze gorzej. Nie miałem praktycznie żadnej pomocy wśród wszystkich którzy pracują w Hogwarcie i KTOŚ, z pewnością Patton, oznajmił że rzekomo wyjątkowo się obijam! I w ten sposób wylądowałem z jeszcze większą ilością obowiązków niż wcześniej, oczywiście nie dostając za to ani grosza. Większość nauczycieli znała mnie z tego jak byłem tutaj wcześniej i chyba po prostu nie wierzyli w fakt, że mógłbym być dobrym belfrem. Szczerze mówiąc ja sam nie byłem pewny czy to moje powołanie. Ale przecież muszę ułożyć sobie tutaj jakoś życie, a nauczyciel wydaje się prostą i przystępną drogą do spokojnego życia, a o to właśnie mi przecież chodzi, czyż nie?

/zt

2017, Hogwart

Ostatnie dni stażu przebiegają już znacznie spokojniej. Nauczyciele przyzwyczaili się do mojej obecności, przestali mnie traktować jak jakiegoś trędowatego i zrozumieli, że faktycznie będą musieli chyba ze mną pracować. Nawet z niektórymi już sobie żartuję i całkiem przyjemnie mi się z nimi gada. A im bliżej końca tym bardziej bratam się ze wszystkim. Bo przecież powiedzmy sobie szczerze - mimo tego jaki jestem naprawdę trudno mnie nie lubić! I okazuje się, że to też jest prawda, bo na koniec wszyscy są tak wzruszeni, że dają mi jakiś lewitujący kapelusz. No super, chociaż przyznałbym że wolałbym jakąś premię, bo nie jest to zbyt stylowy czepek, no ale dobra... Zawsze coś!

/zt

Staż nauczycielski, retrospekcja, Afryka
Etap I
3

Wreszcie udało mu się zaliczyć kurs na nauczyciela, złożył papiery do sekretariatu swojej dawnej szkoły i mógł oficjalnie rozpocząć w niej pracę jako stażysta. Nie liczył na nie wiadomo jakie ekscesy i przygody, bo zdawał sobie sprawę z tego że to na co się pisze to raczej ciepła posadka i otrzymywanie wypłaty za siedzenie i pierdzenie w stołek przy teleskopie; nie spodziewał się jednak, że będzie aż tak nudno i nijako. Może to specyfika astronomów - większość z nich dosłownie buja w obłokach, a głowę zaprzątają im inne problemy, takie kosmicznej skali - ale wszyscy jego przełożeni zdawali się zapomnieć że Sid w ogóle cokolwiek u nich odbywa. Nie wymagali od niego niczego, co dawało mu pewną swobodę i luz, ale przy tym nie uczyli go niczego przydatnego. Snuł się z kąta w kąt, zasiadał gdzieś z boku przeglądając książki ze szkolnej biblioteki albo ucinał sobie drzemki na kanapie w pokoju nauczycielskim, tak okrutnie znużony. Dobrze, że trwało to tylko tydzień. Oby kolejne były nieco bardziej porywające...

Staż etap II, retrospekcja w Afryce
3, nieparzysta (+15g)

W pierwszym tygodniu stażu niestety niezbyt udało mu się wykazać, głównie dlatego że nikt go nie zauważał. Przestał być niewidzialny dopiero kiedy wziął sprawy we własne ręce i zainteresował się jednym z teleskopów, który stał zakurzony w kącie i nie nadawał się do użytku z powodu bliżej nieokreślonej awarii. Okazało się, że nikt nie był w stanie ani ocenić co się stało z przedmiotem ani tym bardziej naprawić usterki i wyglądało na to, że urządzenie wyląduje na złomie. Skandal, pomyślał Sidereus i postanowił że na jego zmianie nie będzie dochodziło do takich precedensów jak wyrzucanie do śmieci stosunkowo nowych teleskopów; uzbroił się więc nie tylko w różdżkę, ale i najzwyklejszy na świecie śrubokręt i młotek - i przystąpił do naprawy. Zajęło mu to całe popołudnie aż do późnych godzin wieczornych, ale znalazł źródło problemu i zlikwidował je. Dzięki uprzejmości współpracowników, którzy donieśli dyrektorowi szkoły o niesamowitym wyczynie stażysty, Sid został wynagrodzony skromną, ale wciąż premią.

11 sierpnia 2023

Kostki: 3, 6

Z czasem trwania stażu nabierała pewności siebie i coraz chętniej aktywnie uczestniczyła we wszystkim, w czym tylko miała okazję. Lubiła obserwować zajęcia i zaciekle robiła notatki, a kiedy miała okazję, dodawała coś od siebie. Oglądając lekcje jako obserwator już sobie planowała co ona będzie robić i mówić, kiedy dostanie swoją szansę. Nie miała może takiej wiedzy o mugolach jak większość nauczycieli, która przeszła przez to stanowisko, ale była pewna, że może to nadrobić. Spędzała na nauce tak dużo czasu jak mogła i dlatego kiedy wieczorem zawitała do pokoju nauczycielskiego i zobaczyła, że cały został zdewastowany albo to przez irytka, albo jakiegoś dowcipnego ucznia, postanowiła coś z tym zrobić. Większość nauczycieli wyszła już, prawdopodobnie zostawiając ten problem na rano, bo sama nie mogła wpaść na zaklęcie, które skutecznie uporządkowałoby cały ten bałagan. Postanowiła więc to zrobić po mugolsku. Zajęło jej to pół nocy, ale kiedy nauczyciel od mugoloznawstwa wrócił rano na miejsce zbroni, po całym wypadku nie było już ani śladu. Nie chwaliła się przed nikim jakiego dokładnie zaklęcia użyła, ale jej wysiłki i tak zostały docenione.

Staż – post II
Kostka: 6 (i nieparzysty dorzut)
- Na Merlina, Baxter, nie ma to jak zacząć dzień od katastrofy - mruknął Danny pod nosem, gdy po raz kolejny przeszukiwał swoje biuro w szkole magii Calpiatto. Miał dostarczyć bardzo ważny przedmiot do dyrektora – nowiutkie piłki do quidditcha, prosto z Anglii, specjalnie zamówione na inaugurację sezonu. A teraz ta skrzynia zniknęła jak kamfora. - Gdzie to cholerstwo się podziało... - westchnął, przetrząsając każdą szufladę, każdą półkę, nawet zaglądając pod biurko, choć wiedział, że tam jej nie znajdzie. Spędził tu już dobre pół godziny, ale piłki ani widu, ani słychu.
- Muszę to znaleźć... - powtarzał sobie, nerwowo przeczesując ręką włosy. Przecież nie mógł po prostu stracić piłki do quidditcha. To był jego pierwszy poważny obowiązek, odkąd zaczął staż jako nauczyciel gier miotlarskich w tej pięknej, włoskiej szkole. Spojrzał na zegar. Czas uciekał, a piłki wciąż nie było. Przeszukał całe biuro, wszystkie sąsiednie pomieszczenia, nawet zaglądał do gondoli, którą przypłynął rano. Nic.
- No dobra, Baxter, nie ma wyjścia - westchnął ciężko. Wyciągnął z kieszeni sakiewkę i zajrzał do środka. Dwadzieścia galeonów, czyli mniej więcej tyle, ile miał odłożyć na nową miotłę. Teraz te plany musiały poczekać. Zacisnął zęby i ruszył w kierunku wyjścia z biura.
Po kilku minutach Danny dotarł do najbliższego sklepu z magicznym sprzętem sportowym w Wenecji. Stary, nieco ekscentryczny sprzedawca spojrzał na niego zza okularów i uniósł brwi.
- Znowu ty, Baxter? - zapytał, kręcąc głową. - Co tym razem zgubiłeś?

[b]- Piłki do quidditcha. WSZYSTKIE I JUŻ! - odparł Danny, starając się nie okazywać irytacji. - Na inaugurację sezonu. Potrzebuję na już. JUŻ

[b]- To będzie kosztować, wiesz? - mruknął sprzedawca, wyciągając rękę po galeony.

- Wiem, wiem... - westchnął Danny, przekazując mu sakiewkę. - Tylko błagam, postaraj się jak najszybciej.

[b]- Zrobię, co mogę - odparł sprzedawca, biorąc się do pracy.

Danny usiadł na krześle w kącie i czekał, zastanawiając się, jak wytłumaczy to wszystko kierownikowi. Miał nadzieję, że kiedy już wróci z nową piłką, sprawy jakoś się ułożą. Ale jedno było pewne: to doświadczenie nauczyło go, że musi przykładać większą uwagę do swoich obowiązków.

Po długim i nerwowym kwadransie, sprzedawca wrócił z zaplecza i wręczył mu drewnianą skrzyneczkę. Zajrzał do niej od razu i z ulgą odetchnął.

- Oby to był ostatni raz, Baxter - mruknął na pożegnanie.

- Dzięki, naprawdę doceniam - odparł Danny, zbierając piłkę i ruszając z powrotem do Calpiatto.

Kiedy wrócił do szkoły i położył piłkę na biurku dyrekcji, poczuł wielką ulgę. Miał nadzieję, że to koniec jego kłopotów na dziś, ale w głębi duszy wiedział, że w tej szkole magii nigdy nie można być pewnym, co przyniesie kolejny dzień.

/zt

Tych kilka miesięcy spędzonych na stanowisku asystentki pozwoliło jej zrozumieć, że to tutaj chciała być. Przynajmniej na razie. Spełniała się w roli uczącej bardziej niż niegdyś w roli uczennicy. I jako opiekunka stada dzieciarni realizowała potrzeby macierzyńskie, których nie udało jej przelać na rodzoną córkę. Nawet pomimo tego, że po latach odzyskała z nią kontakt. Tak to jednak było, że musiała układać sobie znów życie we własnym towarzystwie. I zamierzała ułożyć je zgodnie z nowymi marzeniami.
Jako element ciała pedagogicznego miała ułatwione realizowanie stażu. W końcu i tak była na miejscu i zajmowała się sprawami uczniowskimi. Miała różne pomysły, konsultowała nowe propozycje na lekcje z nauczycielami i przeprowadziła bardzo udane zajęcia. Zwykle jej koncepcje spotykały się z aprobatą, a nawet doszły ją słuchy, że rozważa się zatrudnienie jej na stałe. I dobrze. W końcu taki był plan.
Kiedy po kolejnym udanym przedsięwzięciu dostała dodatek w galeonach, poczuła się doceniona. Mało tego, poczuła, że to swego rodzaju obietnica. Ostatecznie mogła zerknąć w przyszłość i dowiedzieć się, jak to będzie, ale czym byłoby życie bez dreszczyku emocji i tej nuty niepewności?

Staż Xanthei przebiegał wprost śpiewająco. Podchodziła do niego z iście kobiecą wielozadaniowością, przygotowując konspekty lekcji, sprawdzając prace domowe, przygotowując składniki i stanowiska do poszczególnych zajęć. Szło jej doskonale, ale bywało też, że trafiała na problemy, których nie dało się rozwiązać w sposób całkowicie rutynowy. Irytek potężnie namieszał w składziku ze składnikami, zamieniając opisy pudełek i butelek, a częściowo także mieszając ich zawartość. Straty byłyby ogromne, gdyby Xan się nie uparła, wykorzystując do tego swoją szeroką wiedzę z zielarstwa. W końcu była z tym związana niemal od urodzenia, a trochę czasu przepracowała także w aptece. Tak się złożyło, że kiedy panna Grey buszowała w najlepsze, naprawiając poczynione przez poltergeista szkody, przyszła do składziku dyrektorka, zamierzająca oszacować straty. Przyglądała się jakiś czas, aż wreszcie Xan zauważyła ją i poinformowała, że większość składników udało się uratować. Niczego nie dało się zrobić tylko z wymieszanymi proszkami, których po prostu nie sposób było rozdzielić. I tak udało jej się udowodnić zarówno swoją wartość, jako zielarza, jak i zaradnego pracownika. A to dyrektorka uznała za warte finansowego dodatku, który umilił Xanthei dzień wypłaty.

Staż – post III
Kostka: 3 i nieparzysta

- No to pięknie, Baxter, nareszcie zbliżasz się do końca - mruknął do siebie Danny, przeciągając się przy biurku. Przedostatni dzień jego stażu w Calpiatto wreszcie nadszedł, a wszystko zdawało się iść w miarę gładko. Czuł, że może wreszcie złapał trochę szczęścia za ogon. Pracując w tej magicznej szkole, nauczył się wiele i zyskał sporo nowych doświadczeń, nawet jeśli kilka razy wpadł w tarapaty.

Jednak tego dnia coś było nie tak. Szef, zazwyczaj spokojny i zorganizowany, był wyraźnie zdenerwowany. Danny zauważył to od razu, gdy tylko wszedł do biura. Przełożony chodził tam i z powrotem, mamrocząc coś pod nosem i rzucając gniewne spojrzenia na wszystkich dookoła.

- Co się dzieje? - zapytał jednego ze współpracowników, ale ten tylko wzruszył ramionami i szybko odszedł.

Ciekawość jednak zwyciężyła. Danny postanowił dowiedzieć się, co się stało, więc zaczął uważniej słuchać rozmów wokół siebie. Udało mu się podsłuchać fragmenty rozmowy kolegów.

- ...wazon od babci szefa... - usłyszał, a jego serce zamarło. Wiedział, jak ważny był ten wazon dla szefa. Była to pamiątka po jego świętej pamięci babci i stał zawsze na jego biurku. Teraz jednak wazon zniknął, a szef dostawał coraz większego szału, ponieważ nie mógł go znaleźć.

- No nie, teraz to będzie gorąco... - pomyślał Danny, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji. Nikt nie przyznał się do winy, a szef był wściekły. W końcu Danny wpadł na pomysł.

- Muszę coś zrobić... - zdecydował, ruszając w stronę najbliższego bazaru. Znalazł tam wazon, który mógłby przypominać ten stary, i kupił go za dziesięć galeonów. Wiedział, że musi zaryzykować. Używając magii, zaczarował wazon tak, aby jak najbardziej przypominał ten, który zniknął.

Kiedy wrócił do biura, serce mu waliło. Upewnił się, że nikt go nie widzi, i podmienił wazon na biurku szefa.

- Oby się udało... - westchnął, wracając na swoje miejsce.

Niestety, jego plan nie trwał długo. Kilka minut później szef wszedł do biura, zauważył nowy wazon i od razu się zorientował, że coś jest nie tak.

- Baxter! - wrzasnął. - Co to ma znaczyć? Co zrobiłeś z moim wazonem?!

Danny wstał, starając się zachować spokój.

[b]- Przepraszam, szefie, ja tylko chciałem... - zaczął, ale nie zdążył dokończyć.

- Ty tylko chciałeś? - warknął szef. [b]- Wazon kosztował mnie dziesięć galeonów, a teraz muszę wydać dwadzieścia na nowy! Odejmuję ci z pensji trzydzieści galeonów. I nie chcę widzieć żadnych więcej błędów do końca twojego stażu!

Danny spuścił głowę, wiedząc, że nie ma sensu się sprzeczać. Stracił trzydzieści galeonów, a do końca stażu musiał znosić krzywe spojrzenia zarówno szefa, jak i współpracowników. Wiedział, że ta lekcja była gorzka, ale miał nadzieję, że nauczy go większej uwagi i odpowiedzialności w przyszłości.
/zt

Staż nauczycielski - Etap I
  Kostka: 6

  Podjęcie się stażu odłożyło się w czasie. Nie planował tego, ale z drugiej strony kto planuje komplikacje w swoim życiu? Pewne... sytuacje sprawiły, że nie czuł się na siłach, by ubiegać się o awans, a zamiast tego wolał skupić się na fotografii i podróżach. Skoro naturalna ambicja pozwalała mu na taki krok, to znaczyło to, że tego potrzebował.
  Wakacje były zabawnym momentem na tego typu formalności, bo wszyscy przebywali na wyjeździe wakacyjnym, ale – no właśnie, były to tylko formalności. Przepracował rok w roli asystenta nauczyciela i sprawdził się chyba nieźle, więc trzeba było wyłącznie dopiąć kilka spraw. Profesor Forester, który uparcie kazał mu nazywać się Howard znalazł dla niego trochę papierkowej roboty, którą trzeba było ogarnąć przed wakacjami, więc właśnie tym się zajmował. Choć głównie popijali z Howardem herbatkę, snując plany na nadchodzący rok szkolny.

Cały staż szedł jej gładko. Zbyt gładko, a to zwykle prowokowało los. Xanthea cieszyła się dużym zaufaniem dyrektorki, dostawała też coraz więcej zadań bezpośrednio wskazujących na to, że po ukończeniu stażu będzie zatrudniona na stanowisku nauczycielki, nie podlegając już pod nikogo, prócz dyrekcji. Wiedziała, że Caseyowi się to nie spodoba, w końcu lubił być na wyższym stanowisku. Ale z drugiej strony Xan była absolutnie pewna, że niemiałby do niej szacunku, gdyby nie zdecydowała się skorzystać z szansy na awans. W końcu posada nauczyciela była dla niego wystarczająco uwłaczająca, biorąc pod uwagę jego dawne ambicje. A asystowanie było o jeszcze jeden poziom niżej. Nie żeby Xan się tym przejmowała jakoś wyjątkowo mocno, w końcu ktoś wychowany w rodzinie Grey nigdy by się nie ograniczał ze względu na mężczyznę. Ale ona lubiła Caseya i lubiła łechtać jego ego, obserwując później, jak ogrzewa się w promieniach własnej chwały. Sprawiało jej przyjemność takie ugłaskanie bestii i zajmowanie szczególnego miejsca w gronie bliskich mu osób. Rozmyślając o tych sprawach szła do gabinetu dyrektorki, nie do końca skupiając się na otoczeniu. I pech chciał, że znów natknęła się na Irytka, a właściwie na jego psotę. I cyk, cały semestralny raport wylądował w wiadrze z wodą, a znając poltergeista z czymś jeszcze gorszym. Xanthea nie skrzywiła się wyłącznie dlatego, że nie służyło to w walce ze zmarszczkami, którym tak skrupulatnie zapobiegała za pomocą kremów i ser własnego wyrobu. I tak wyszło, że choć była wybitną zielarką i doskonałym eliksirowarem, zaklęciara była z niej żadna. I dlatego nie była w stanie naprawić raportu. Co jej się oberwało, to jej się oberwało. Xanthea nie zamierzała żywić do Li Wang urazy. Tym bardziej, że to była jednorazowa wpadka z jej strony, a atmosfera była ogólnie napięta. Później nawet dostała ładne wynagrodzenie, więc chyba nie mogło być aż tak źle. A skoro miała staż, mogła się zastanowić, kiedy będzie chciała z tych uprawnień skorzystać.

Staż nauczycielski - Etap II
  Kostka: 2

  Jako asystent wcale nie miał wiele papierkowej roboty. Zrzucano na niego różne obowiązki, w tym parzenie kawy, z którego wszyscy się nabijali, ale tworzenie raportów czy porządkowanie kartotek było na tyle istotne, że nie powierzano ich byle komu. Swoją drogą wcale nie dziwił się, że tak chętnie ganiano go po kawę i herbatę, w końcu nie co dzień ma się za asystenta osobę, która otworzyła swoją herbaciarnię, a wcześniej przepracowała ładnych parę lat u Pani Puddifoot, prawda?
  Tym razem nie był tu po to, żeby parzyć herbatę i kawę, chociaż oczywiście i tak to robił, bo nie wyobrażał sobie pracować w innych warunkach. Dość szybko połapał się, w jaki sposób organizować swoją pracę papierkową, a nawet opracował system, który pozwolił mu ją dodatkowo usprawnić. Howard był pod wrażeniem, chociaż była to jedna z tych osób, którym nie trzeba było wiele do zadowolenia. W każdym razie nie widział powodu, by niepotrzebnie trzymać go w szkole, skoro był w stanie wykonać swoją pracę znacznie szybciej. W efekcie, mimo że staż miał trwać określoną liczbę godzin, to wracał do Doliny znacznie wcześniej, a Forester dyskretnie odnotowywał w dokumentacji, że przepracował dokładnie tyle ile powinien.

z/t

Staż nauczycielski - Etap III
  Kostka: 4 i nieparzysta

  Staż upłynął szybciej, niż Swansea się spodziewał. Było to o tyle ekscytujące, że znaczyło to, że początek roku szkolnego był już za pasem, a on miał go zacząć jako pełnoprawny nauczyciel. Nigdy nie przypuszczałby, że to właśnie zawód nauczyciela okaże się czymś, co chciał robić w życiu poza fotografią. W szkole czuł się szczęśliwy, spełniony, w jakiś sposób na swoim miejscu. I nawet jeśli było cholernie trudno łączyć obie prace, to czuł, że warto było podejmować ten wysiłek.
  Ostatni dzień był przedziwny. Zaginął kuguchar. Swansea pogubił się w pewnym momencie, do kogo tak właściwie należał, ale z braku laku postanowił go poszukać. Ze swoimi papierami i tak praktycznie się uporał i właściwie to całkiem mu się nudziło przy biurku, dlatego zostawił pracę w cholerę i dołączył do poszukiwaczy. Kot był mały, a zamek ogromny. Nawet duchy snuły się leniwie, przechodząc przez ściany, by pomóc szukać kociaka. Swansea był o tyle do przodu, że miał przy sobie smaczki. Było to bardzo dobre zrządzenie losu, przed pracą wszedł bowiem do menażerii żeby kupić co nieco dla Meowzarta. Kiedy usłyszał miauczenie w jednej z beczek na korytarzu w okolicy pokoju wspólnego puchonów, udało mu się wybawić zwierzaka za pomocą jedzonka. W końcu złapał go i zaniósł Foresterowi, a ten przekazał go w ręce właściciela. Nie chciał nic w zamian, tak samo jak nie trzeba mu było upominków na koniec stażu.

z/t

Staż etap II, retrospekcja w Afryce
6 / upominek: 3

W trzecim i zarazem ostatnim tygodniu stażu nic się nie działo, cisza, spokój, a dni spędzane głównie na sprawdzaniu map nieba wykonanych przez uczniów przebiegały absolutnie bez żadnych zakłóceń. Może i nie odnosił żadnych spektakularnych sukcesów ani nie zauważał żadnych dodatkowych korzyści ze swojej pracy, ale zdecydowanie był zadowolony i zrelaksowany - tyle wystarczało mu do szczęścia. Nie spodziewał się też zupełnie, że dyrektor szkoły doceni jego profesorski talent i uzna, że jest idealnym kandydatem na zastąpienie marzącego o emeryturze obecnego profesora astronomii i zaproponował mu objęcie stanowiskach na stałe zaraz po stażu! Cudowna okazja. Kolejną miłą  niespodzianką był też upominek od kolegów i koleżanek, którzy najwyraźniej polubili go na tyle, że sprezentowali mu lewitujący kapelusz. Dzięki temu z gabinetu dyrektora, od którego odbierał papiery potwierdzające oficjalnie odbycie stażu, Sid dosłownie wyfruwał, unosząc nad posadzką - dosłownie i w przenośni.

Kostki: 5, 3, 2 (zgarniam sto galeonów)


Staż szedł całkiem gładko a to w przypadku Emily oznaczało tylko jedno - prędzej czy później cos musiało się wydarzyć. Robiąc wszystko by temu zapobiec pracowała wyjątkowo ciężko nad przykładowymi konspektami lekcji, zamierzając wywrzeć naprawdę dobre wrażenie na nauczycielu. Zarwała noc i wszystko zdawało się być idealne - Emily potrafiła dopilnować, żeby każdy detal był dopracowany.
Problem nie był w jej pracowitości czy perfekcjoniźmie. A raczej w jej mało zgrabnych ruchach, które, oczywiście doprowadziły do pokazowego upadku tuż przed gabinetem, do którego miała dostarczyć te przemyślane plany. A one? Poleciały prosto do wiadra z wodą. Na jej twarzy nawet nie odmalowało się zdziwienie. Po prostu przeczucie po raz kolejny ją nie zawiodło. Mina nauczyciela nie była zbyt entuzjastyczna, ale Emily przyjęła feeback z największą cierpliwością na jaką była w stanie się zdobyć.
Ostatnie dni naprawdę chodziła już na palcach. Przepisała plany, dopracowała wszystko co istotne i chyba w końcu trochę go udobruchała, bo na koniec stażu nawet wręczył jej premię. Odetchnęła z ulgą kiedy otrzymała nie pieniądze, a wyczekiwany dokument. W końcu miała zacząć prawdziwą pracę.

staż nauczycielski Początki stażu
Kostka: 1 - tracę 20g

Z reguły był samodzielną i niezależną osobą. Dostosowanie się pod metody nauczania innego nauczyciela gryzły się z jego wizją. Z tego powodu dochodziło między nim a nauczycielem do pewnego rodzaju spięć. Z racji, że był młody i zbyt ambitny jak na swój wiek, dostawał najgorszą robotę. Nie pozwolono mu się wykazać, oddelegowano go do katorżniczej roboty - sprawdzania referatów uczniowskich. Szlag go trafiał lecz sumiennie wykonywał obowiązek, wiedząc, że wystarczy zacisnąć zęby i przytakiwać a może los się obróci na jego korzyść. Współczuł młodzieży takich metod nauczania jakie były im serwowane. Niestety lecz rzadko był dopuszczany do głosu przez swoją śmiałość subtelnego acz zauważalnego krytykowania osoby starszej stażem. Musiał znieść ten stan przez wiele miesięcy. Mimo, że było to dla niego frustrujące, odnajdywał w tym możliwości wynajdowania innych sposobów prezentowania czarów. Czasami dyskretnie nakierował jednego z uczniów, niekiedy podsunął wskazówkę jednak z reguły zmuszony był jedynie milczeć, obserwować albo biegać za rozmaitymi, przyziemnymi sprawami zleconymi przez nauczyciela starszego stażem.

| Zt |

staż nauczycielski Początki stażu
Kostka: 1 - tracę 20g

Kilka lat temu...
Ten staż nie był najlepszym okresem w jego życiu, bowiem od początku nie wszystko szło wg jego myśli. W zasadzie to nic. Jakoś niespecjalnie przypadł do gustu swoim współpracownikom, którzy w zasadzie od pierwszego dnia mieli z nim jakiś ewidentny problem. Z początku myślał, że być może jest to kwestia overthinkingu, ale z czasem przekonał się, że nie. Owszem, ten czas był dla niego okresem niezdarności, gorszego skupienia i głowy w chmurach, ale żeby od razu być tak niemiłym?
Miał wrażenie, że każdego kolejnego dnia wracał coraz później do domu, na dodatek coraz bardziej zmęczonym. Dokładano mu coraz więcej pracy, a co gorsza coraz bardziej się czepiano. Któregoś dnia stracił cierpliwość hucząc na 'kolegę', który znowu miał jakiś problem, tym samym szybko trafiając na dywanik szefa, którego stronniczość przyprawiała go o ciarki. Z decyzją o utracie premii (której pewnie i tak miał nie dostać) opuścił gabinet. Jakoś musi to przetrwać.

[zt]

Staż nauczycielski, wiele lat temu, Norwegia

Kostka: 6

Po tym, jak ukończyła kurs, Astrid musiała udać się na staż, dzięki któremu miała się stać w pełni wykwalifikowanym pedagogiem, gotowym do podjęcia swojej misji ratowania młodych czarodziejów. Oczywiście wszystko nie było tak cudownie wyidealizowane w życiu codziennym i na początku kobieta musiała przebrnąć przez wiele dziwnych sytuacji i jeszcze więcej papierkologii.
Niemniej z postawionymi przed nią zadaniami radziła sobie śpiewająco i jej współpracownicy to zauważali. Krążyła między pomieszczeniami lodowego zamku z uśmiechem na ustach i niedługo zaczęła słyszeć plotki i zatrudnieniu kogoś na stałe. Uśmiech nie schodził z karminowych ust, kiedy to coś podobnego słyszała i nic dziwnego, że próbowała dać z siebie jeszcze więcej. Bo kto by nie chciał w takiej sytuacji? Nie mogła się doczekać kolejnych wyzwań, jakie postawi przed nią ten staż.

2023r, Riverside

Nie sposób uciec od plotek - Lennox wcale nie był szczególnie zaskoczony, gdy dowiedział się, że według jego współpracowników, ma zbyt lekkie podejście do swojej pracy. Dla wielu nauczycieli dalej przypominał uczniaka czy studenciaka, bo nawet jeśli był już starszy, to oni pamiętali wybryki ze szkolnych lat i nie potrafili ich odpuścić. Nie widzieli go jako tę osobę, którą teraz był, zwłaszcza skoro zawsze potrafił rzucić żartem, zagadać na korytarzu czy zaproponować kawkę. Wychodziło na to, że musiał się jednak bardziej wykazać, by zrozumieli, że jednak podchodzi odpowiedzialnie do postawionego przed nim zadania. Nie zamierzał narzekać, w końcu ciężka praca wcale nie była mu obca - skoro teraz musiał przez jakiś czas spędzić w Riverside więcej czasu, po godzinach dalej pokazując swoje zaangażowanie, to był na to całkiem gotowy. Ostatecznie przecież robił to wszystko dla siebie...

/zt

Staż nauczycielski - Etap II
5 + samonotujące pióro

O ile wcześniej odwalał najgorszą - jak na jego standardy - robotę, tak kolejne dwa tygodnie były jedną wielką nudą. Zmuszony do pełnienia roli obserwatora w trakcie wszelakich zaklęć lekcyjnych, notował sobie w notatniku własne uwagi. Ogólnikowo zapisywał postawę nauczyciela prowadzącego, jak i szczegółowo notował różnorodne reakcje młodzieży. Próbował zrozumieć ich tok myślenia - i wyciągnąć z tego jakiś schemat. Skoro miał uczyć to musiał umieć dotrzeć do uczniów. Z tego co się orientował, jego nauczyciel prowadzący miał z tym problem - traktował pracę jako karę, a nie dzielił się swoją pasją. O ile nie uczynił żadnych praktycznych postępów w kwestii przemawiania i docierania do młodzieży, tak przynajmniej skończył na wielostronicowej analizie zachowań. Dobrze wiedzieć, jak nie prowadzić zajęć. To z pewnością posłuży mu w przyszłości. Gdy sprzątał klasę pod koniec zajęć praktycznych, znalazł na parapecie nowiutkie, lśniące samonotujące pióro. Bez wahania wsunął je do swego notatnika rad, że nie będzie zmuszony oglądać własnego charakteru pisma.

| zt |

Staż nauczycielski

Kostka: 5

Potrzebuję czasu na podjęcie tej decyzji, prawdopodobnie aż za dużo. Rzecz w tym, że do tej pory lekkość asystowania mi wystarczała, a w Hogwarcie i tak czułem się pewnie, zawsze z profesorem Ellery’m wygrywając moją cielesnością. Dopiero teraz zaczynam potrzebować jakiegoś docenienia, jakiejś zwykłej ludzkiej próby znalezienia swojego miejsca i twardego postawienia stopy. Ledwo wracam, a już docierają do mnie pogłoski o chęci zatrudnienia nauczyciela, więc przy pierwszej okazji decyduję się podjąć dodatkowych obowiązków stażu. Jako asystent spełniam się od lat, więc i teraz dobrze mi idzie, Ellery mnie wychwala i zbieram same komplementy. To dobry początek, a mnie nie zaskakuje nowy poziom papierologii, bo przecież wielokrotnie wypełniałem dokumenty za ducha. Nie chwalę się zbyt głośno o moich planach i staraniach, ale kadra może wiedzieć - zakładam, że to tylko na plus, w końcu wszyscy zawsze dziwili się na widok asystenta w moim wieku, pozbawionego dalszych planów.

Staż nauczycielski II, wiele lat temu, Norwegia

Kostki:1 i

Jej staż trwał już dwa tygodnie. Wszsytko układało się w taki sposób, w jaki układać się powinno. Astrid dawała z siebie wszystko, chcąc pokazać się z jak najlepszej strony. Prowadziła pierwsze samodzielne zajęcia, kiedy niestety dotknęła czegoś, czego zdecydowanie dotykać nie powinna. Wyczarowany przez jednego z uczniów przedmiot zdawał się być naznaczony czymś, co wywołało u niej paskudną wysypkę. Pierwotnie Astrid chciała zignorować te objawy i pracować dalej. Szło jej to całkiem nieźle, jednak kiedy w końcu pojawiły się dodatkowe zawroty głowy uznała, że to czas, aby udać się do uzdrowiciela celem przebadania, czy aby na pewno wszystko było w porządku. I kiedy w końcu do tego uzdrowiciela dotarła, musiała przyznać sama przed sobą, że była to dobra decyzja. Uzdrowiciel poinformował ją, że przyszła w ostatnim momencie. Jednak kiedy otrzymała odpowiednie eliksiry lecznice i maści, szybko doszła do siebie, dzięki czemu nie straciła nawet jednego dnia w swojej nowej pracy.

Staż nauczycielski - etap III
kostka: 1 -> parzysta
upominek pożegnalny: lewitujący kapelusz

Nienawidził papierkowej roboty i dlatego nauczyciel prowadzący cały czas mu ją wciskał. W myślach wyobrażał sobie testowanie różnorakich zaklęć na starawym i złośliwym mężczyźnie. Zacisnął zęby i pracował, choć męczył się przy tych kartkówkach i sprawdzianach przeokrutnie. Wiedział, że to część zaplanowanego zawodu więc próbował oswoić się z tym stanem. Przemęczył się gdy musiał jednego wieczoru sprawdzić osiemdziesiąt rolek pergaminu. Przechodząc ze sprawdzonymi arkuszami, Irytek pchnął pod jego stopy kufer z wybuchającymi fajerwerkami. Tak zaskoczony nieplanowanym atakiem, stracił równowagę i przyłożył twarzą w kamienną, na szczęście wygasłą, pochodnią. Poczuł na ustach krew i tym chętniej rzucił w poltergeista czarem. Zasłaniając usta i nos, posprzątał bałagan, upewniając się, że nikomu nic złego się nie stało. Trochę to trwało zanim samodzielnie się uleczył odpowiednim zaklęciem bo jednak przyłożył naprawdę solidnie lecz ostatecznie się udało opanować sytuację. Usunął z twarzy i krawatu krople krwi. Poza lekką bladością nic więcej mu nie dolegało. Z wciąż opanowanym wyrazem twarzy poszedł do gabinetu nauczyciela prowadzącego i przekazał mu sprawdzone sprawdziany - wyrobił się w terminie ku jego niezadowoleniu. Odetchnął z ulgą, gdy nie musiał nic więcej analizować bo staż został dzisiaj zakończony. Nareszcie.

| zt |

staż nauczycielski Przygody w trakcie trwania stażu
Kostka: 4

Kilka lat temu...
Czy wypada nazywać współpracowników tępymi gumochłonami, bo mają z Tobą jakiś problem, na dodatek bez powodu zgłaszając szefostwu wyimaginowane obijanie się? Dodatkowo czy jest sens mówić o pracodawcy jak o nie najostrzejszej różdżce Olivandera, bo w to uwierzył? Jeszcze jak. Dostał nadprogramowe trzy godziny roboty i to jeszcze nieodpłatne, bo ktoś wymyślił sobie, że nie będzie go lubił. On nie jest czekoladową żabą, żeby wszyscy go lubili, ale niech przynajmniej nie wchodzą mu w drogę. Nonsens. Musiał jednak zacisnąć zęby, jeśli chciał ukończyć ten cholerny staż. Bez niego nie mógł zostać asystentem, a mimo wszystko było to jego jakieś marzenie. Co więc mu pozostało, jak po prostu założyć na twarz wymuszony uśmiech nr 3 i robić swoje? Ano nic.

Staż nauczycielski, etap II

Kostka: 6 i dorzut 5

Początkowe sukcesy prędko odchodzą w zapomnienie. Okazuje się, że jednak biorę na siebie naprawdę dużo; karty smutno przepowiadają mi każdy dzień jako zwiastujący przemęczenie, ale nie mogę się po prostu poddać. Dalej pracuję jako asystent Ellery'ego, więc robię za niego wszystko, poza tym mam na głowie szkolenia i wykazywanie się jeszcze bardziej jako nauczyciel. Widzę, że pech się mnie trzyma, ale jedynie motywuje mnie to do dalszych starań, nie mogę teraz odpuścić, kiedy już wiem, że tego chcę. Wszystko musi minąć, tłumaczę sobie każde potknięcie w jakiś inny sposób i dalej się staram. Wyjątkowym problemem okazuje się zagubione pióro samopiszące z limitowanej edycji, za którym Flynn zdaje się niemalże płakać. Przełykam frustrację względem jego bezsensownego przywiązania do rzeczy materialnych, o które sam nie jest w stanie zadbać w bezcielesnej formie. Ja zgubiłem, więc ja naprawiam, kosztem dwudziestu galeonów zamykając temat.

/zt