Na samym początku, starajcie sie pisać przepisowe pięć linijek długości, zaczynam od ostrzeżenia łagodnego tutaj. Wróćmy do sytuacji. Ah ten okropny i wszechwładny Mistrz. Popisy ślizgona szły mu całkiem w porządku, to trzeba przyznać. Doprawdy zdolny chłopiec, tylko pogratulować. Nie wszystko jednak poszło dokładnie po jego myśli, nigdy nie jest tak jak sobie tego wymarzymy. Chłopak niepotrzebnie mieszał do tej zabawy niewinne stworzenia. Spalenie ptaków nie jest najmilszym co można dla nich zrobić, w szczególności na oczach damy. Nic dziwnego, że natura postanowiła się odpłacić za jego grzechy. Nie miał szczęścia, akurat przelatywały nad nimi dwie sowy zapewne wracające z polowania. W tym jedna wyjątkowo zawistna. Zniżyła lot, by po chwili wbić się dziobem w kręgosłup chłopaka boleśnie go popychając i szczypiąc. Uniosła sie ponownie, by tym razem ugryźć czubek jego nosa. Pohukiwała niezadowolona krążąc nad obojgiem, oj ze złymi siłami zadarł.

no cóż.. nie ma mnie tutaj już. (zakończenie wątku)

Ostatnimi czasy uwielbiała przesiadywać na dachu. W prawdzie była istotką stadną, jednak nie mogła sobie odmówić tego wspaniałego doświadczenia jakim było patrzenie na ludzi z góry. I nie chodzi mi tu o metaforyczne znaczenie tego zwrotu. Najzwyczajniej w świecie wyglądali niebywale interesująco jako takie małe pracowite mróweczki. Zabawne. Potrafiła cieszyć się tym jak dziecko z lizaka, choć każda z tych mróweczek z osobna denerwowała ją samą obecnością. Zwłaszcza dzisiaj. Listo od matki, serio? Ta kobieta ostatnio coraz bardziej ją zaskakiwała. Gdy się ostatnio widziały wydawała się potulna jak baranek, a już jej wypisuje jakim niewdzięcznym jest bachorem. Na wstępie nie zapomniała napomknąć, jak bardzo wdała się w ojca. Oczywiście to nie był komplement. Pff…co jej tam. Nie może wiecznie przejmować się Wendy, niepotrzebne nerwy. Teraz pewnie miała jakieś lekcje… Nader rzadko zdarzało jej się wagarować, jednak kiedy tak było chciała być sama. Zwłaszcza w takie chłodne dni, kiedy pragnęła by wszyscy zniknęli, wraz z tym stresem i presją. Nie zawieść matki, spełniać marzenia, pracować nad sobą. Co do tego drugiego niemal Noworocznego postanowienia dziewczyna zawsze musiała solidnie się zastanowić o co właściwie chodzi. Moda. No tak słońce chcesz być projektantką. Co zabawne ferworze walki z codziennością i natłoku obowiązków dziewczyna często o tym zapominała. Ze skórzanej torby, zdolnej pomieścić sporą stertę książek wyjęła czekoladę. No tak, najlepiej opychać się słodkościami. Jednak dla Mandy na nerwy takie małe przyjemności były jak najlepsza magia. Ot, co.

Ioannis z kolei ostatnimi czasy nie szukał samotności. Związek z Mią rozweselił go do tego stopnia, iż najczęściej wręcz poszukiwał kontaktu z innymi. Zachowywał się jak nie on - uśmiechnięty, wychodzący z inicjatywą. Ale pierwsze wrażenie zazwyczaj szybko pryskało, kiedy zaczynał się odzywać. Słowa wypełnione ironią wydobywające się ze słodkiego uśmiechu wprawiały w jeszcze większą irytację niż zazwyczaj. Bo cóż, mężczyznę można lekko podreperować, ale zmienić całkowicie raczej się nie da. Nic więc dziwnego, że znajomi zauważali zmianę, ale najczęściej wypowiadali się, że Mia działa jednak na niego zbyt krótko.
W ferworze ostatnich zdarzeń zupełnie zapomniał o Mandy. Nie czuł potrzeby czucia jej dotyku na swoim ciele, zapachu jej włosów w swoich nozdrzach. Nie tęsknił za jej oczami, uśmiechem, rozmowami z nią, pocałunkami. Raczej zepchnął pamięć o Saunders w jakieś odległe zakamarki świadomości. Jakież wielkie było jego zdziwienie, kiedy idąc na dach w celach nauki zaklęć (czemu wszyscy umieli wyczarować tego cholernego patronusa?!), zobaczył ją w tym miejscu.
Zamarł w miejscu, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Rozejrzał się dookoła nieco niezgrabnie, trzymając w dłoni różdżkę. Chciał zrobić krok do tyłu, ale wtedy podłoże odpowiedziało cichym odgłosem. Wystarczającym jednak, aby go wśród ciszy usłyszeć.
Momentalnie więc przystąpił krok na przód, udając, że to właśnie miał zamiar uczynić. Za nim przystąpiło parę następnych kroków. W końcu znalazł się przed puchonką, wpatrując się w nią intensywnie. Tak dawno jej nie widział. Miał ochotę ją dotknąć, jak zawsze, ale miał wrażenie, że dotyk by go poparzył. Uśmiechnął się jedynie nieco nieporadnie.
- Cześć, dawno cię nie widziałem - powiedział w końcu, dzieląc się częściowo swoimi myślami. I w zasadzie na tym utknął. Nie miał pojęcia, co mógłby więcej powiedzieć lub zrobić. To wszystko zdawało się być teraz takie trudne!

Po zakończeniu niezobowiązującego spotkania z Sebastianem postanowiłam się trochę przewietrzyć ale przy okazji pochodzić trochę po szkole bo dawno tego nie robiłam i jeszcze się zgubię w tym ogromnym, pełnym tajemnic zamku
-Może pójdę na dach
Po chwili zastanowienia uznałam że dach to dobre miejsce po czym skierowałam się w jego stronę. Po zakończeniu wędrówki i przekroczeniu progu drzwi co wychodziły na dach ogarnęło mnie delikatne, mroźne powietrze które wdzierało mi się przez nozdrza powoduje uporczywe swędzenie w nosie, co sprawia że chce mi się kichać
-A A psik
kichnęłam po czym przetarłam lekko nos, po czym usiadłam przy balustradzie i obserwowałam co dzieje się na błoniach
-Nic ciekawego, ale porównując powietrze z łazienki jęczącej Marty do tego to nie ma porównania, przynajmniej było miłe towarzystwo.
Po czym przez kilka minut siedziałam cicho i patrzyłam się w przestrzeń, aż nagle usłyszałam że ktoś wchodzi na dach, spojrzałam na tą osobę i...

Zarezerwowane dla Lyn

Nudy i jeszcze raz nudy, kurde czy ta ślizgonka nie umie zorganizować sobie czasu? Lynn może to pora zdobyć jakiegoś przyjaciela czy przyjaciółkę, ja tu już nie każę ci szukać męża czy coś ale błagam cię.....dobra szoruj dziewczyno na dach. Kiedy znalazła się na dachu zmrużyła lekko oczy, gdyż zimny wiatr zawiał dość mocno. Dłonie włożyła w czarną ciepłą puchatą bluzę i rozejrzała się po dachu. Kurde nie wyobrażam sobie jak ona by tu chodziła w szpilkach, prędzej nogę by kobietka połamała. W oddali zobaczyła siedzącą postać, powoli podeszła do niej i poznając w niej Beth uśmiechnęła się.
- Tyłek Ci zmarznie, dziewuszko.
Mruknęła rozbawiona i oparła się łokciami o balustradę. Spojrzała na dziewczynę a potem na błonie, które z dachu prezentowały się pięknie.
- Jak tam ?

Uśmiechnęłam się lekko na widok Lyn, a kiedy usłyszałam co Lyn powiedziała odpowiedziałam
-Może masz racje
po czym wstałam i otrzepałam dolną część swego ciała, przywitałam się ze z przyjaciółką po czym oparłam się o balustradę i wpatrzywszy na błonia odpowiedziałam na zadane pytanie mojej rozmówczyni
-W porządku. Na nudę nie mogę narzekać, nie dawno skończyłam spotkanie z twoim spół domownikiem, a tera się dotleniam.
Odpowiedziałam spokojnie po czym spojrzałam na Lyn
-A u ciebie wszystko dobrze?
Po czym z powrotem spojrzałam na błonia.

Zaskoczona dziewczyna patrzyła cały czas na błonia lecz po chwili przeniosła swój czekoladowy wzrok na posturę piętnastolatki.
- Emmmm Beth możesz mówić trochę jaśniej? Wiesz ile jest ślizgonów? Prawdę mówiąc połowy nie znam i nie pamiętam ich imion.
Z każdym słowem twarz Lynn stawała się coraz kwaśniejsza, jak by jadła cytrynę za cytryną. Rozejrzała się po całym dachu, powoli było jej zimno w stopy a więc zaczęła spacerować po dachu. Nadal była w pobliży dziewczyny.
- A to samo co zawsze, nudzi mi się i szukam jakiejś rozrywki ewentualnie chętnie pogram komuś na nerwach.
Kącik jej ust podniósł się lekko w górę.

-Chodzi mi o Sebastiana Michaelisa tak jak ty jest studentem więc powinnaś go znać, albo i nie.
Po odpowiedzi Lyn na moje pytanie, uśmiechałem się lekko
-Czyli nic nowego. Może powinnaś znaleźć sobie jakieś zajęcie twoje życie stało by się bardziej kolorowe, albo chociaż bardziej ciekawe niż tera, a jeśli to ja mam być twoją małą ofiarom to odpuść sobie, przyszłam tu by trochę odpocząć.
Odpowiedziała spokojnie, spojrzałam na Lyn
-Może pobawisz się w poszukiwanie swojej drugiej połówki, wiele dziewczyn to robi, może akurat kogoś poznasz.
Powiedziawszy to poprawiłam włosy by mi nie przeszkadzał.

Lynn zatrzymała się w miejscu słysząc i przetwarzając w głowie słowa dziewczyny. Kurde widzisz Lynn, mówiłam znajdź sobie jakiegoś chłopaka i bądź upierdliwa dla niego a nie dla małej Beth, która niczym ci nie zawiniła. Przyznać muszę że słowa dziewczyny były troszeczkę ostre, wiem że ty też tak uważasz a więc nie odgryzaj się. W tym roku masz być grzeczna.
- Ahhh poznaję go, jakoś nie miałam okazji z nim porozmawiać.
Dobrze młoda tak dalej, teraz wdech i wydech spokojnie pamiętasz? Jeśli będziesz miła dostaniesz żelki. Lynn powoli podeszła do Beth i lekko uderzyła ją z łokcia w jej łokieć i uśmiechnęła się w jej stronę głupkowato.
- Oj spokojnie wolę wkurzać starszych od siebie a tym bardziej chłopaków nie dziewczyny.
Poruszała zabawnie brewkami i zaśmiała się cicho, po chwili jednak jej twarz była poważna.
- Wybacz ale ja nie jestem jak inne dziewczyny, nie mam ochoty szukać sobie chłopaka i podobać się komuś na siłę. Nawet bycie singielką mi nie przeszkadza.
Zawiał mocny wiatr rozwiewając włosy obu dziewczyn.

-A czy ja coś mowie, ja tylko sugerowałam że dzięki poszukiwaniom nie będziesz musiała narzekać na nudę, a co do wnerwiania chłopków radzie uważać, jak to pewne niemagiczne przysłowie prawi kto się czubi, ten się lubi może jakiś chłopak uzna że coś do niego czujesz i albo cię wyśmieje albo będzie namolny. Nie zrozum mnie źle ale, ale w taki sposób troszczę się o przyjaciół, mówiąc co myślę poza tym ostrzegałam cię że mówię to co myślę.
Zakryłam twarz przed silnym wiatrem
-Pamiętaj że każdy ma swe gusty i guściki , a chłopcy potrafią być naprawdę zboczeni

Lynn słucha słów dziewczyn w skupieniu, jestem pewna że panna Thompson była wdzięczna Beth za to że mówi to co myśli. brunetka objęła swoją młodszą przyjaciółkę ramieniem i spojrzała na piękny widok błoni. Westchnęła i zaraz potem zaczęła swój monolog.
- Jestem wdzięczna za to że mówisz to co myślisz, po za tym masz rację 'kto się czubi ten się lubi'. Ja jak na razie nie mam zamiaru szukać tu miłości, może kiedyś sama przyjdzie. Na razie była bym zadowolona z jakiegoś osobnika płci męskiej, którego będę mogła denerwować nie obawiając się o to że jego but spotka się z moim tyłkiem.
Wraz z końcem jej słów Lynnette roześmiała się melodyjnie i nabrała dużo powietrza w płuca po to żeby po chwili wypuścić je z cichym świstem.
- Kurde te monologi są męczące.
Zachichotała.
- A ten Sebastian fajny jest ?
Poruszała zabawnie brewkami.

-Zapewne kogoś takiego tutaj znajdziesz, w tej szkole jest pełno mniej lub bardziej zróżnicowanych charakterami osoby
Powiedziałam z lekkim uśmiechem, po czym pomyślałam nad odpowiedzią na pytanie mojej przyjaciółki
-Sebastian jest... chwile się zawahałam ...interesujący, nie mogę narzekać na znajomość z nim a gdybym powiedziała że przebywanie z nim jest nudne to bym skłamała. A co zainteresował cię?
Powiedziałam z lekkim rozbawieniem w głosie, wiedząc że Lyn wcale nie chodzi o tego typu zainteresowanie, ale wcale nie skłamałam że z Sebastianem jest interesująco, można powiedzieć że potrafimy się zabawić nie wchodząc w sferę romansu czy miłości. Myśląc tak wyczekiwałam na odpowiedź Lyn.

- Czy mnie zainteresował? Cóż jeśli potrafi poskromić taką osobę jak ja to z chęcią się nim zainteresuję.
Znów Lynn poruszała zabawnie brewkami. Kurde tak prawdę mówiąc mnie bardzo ciekawi ten chłopak...Sebastian...cóż za imię. Jest tak samo ciekawe zapewne jak sam jego właściciel. No Lynnette zapytaj się przyjaciółki gdzie można go znaleźć i już nas nie ma. Biegniemy przywitać się z przyszłą miłością....hahaha. Dobraa dobra koniec co za dużo to nie zdrowo.
- Nie przeczę jest bardzo przystojny a najbardziej mnie ciekawi co ma pod tą koszulką. Ah czemu nie ma lata ?!
Ostatnie słowa krzyknęła rozbawiona i spojrzała na lekko zachmurzone niebo unosząc swoje dłonie w górę. Ta dziewczyna jest bardziej zwariowana ode mnie, cóż tylko wariaci są coś warci nie? Wracamy do Beth bo biedna kobita ucieknie. Thompson znów objęła dziewczynę ramieniem.
- Myślisz że mam u niego jakieś szanse ?
Kolejne pytanie, które powoli zapewne zaczyna nudzić młodą dziewczynę.
- Ale koniec o mnie teraz opowiadaj, już masz pomysł na nowy eksperyment ?

-Czy masz u niego szanse? Nie wiem ale wydaje mi się że coś do którejś dziewczyny coś czuje, wiem że próbuje poderwać jakąś dziewczynę z gryfindoru, jak ona miała... zastanowiłam się chwile ...ach tak nazywa się Elen co do nazwiska to nie pamiętam
Rozciągnęłam się po czym ziewnęłam, tak spotkania z Sebastianem zawsze mają w sobie jakieś procenty, a ja choć mam mocną głowę nadal jestem młoda wiatr od czasu do czasu mocniej zawiał lecz mi to nie przeszkadzało.
-Na razie nie mam żadnego pomysłu na eksperyment, ostatni okazał się powodzeniem ale jeżeli wpadłby w niepowołane ręce wiele osób spotkałoby naprawdę bolesne chwile, więc wybacz ale dla bezpieczeństwa nas wszystkich, zachowam to co stworzyłam w sekrecie przed wszystkimi, tak będzie najbezpieczniej.
Po powiedzeniu tego Lyn mogła pomyśleć że jej nie ufam mimo iż jesteśmy przyjaciółkami, ale to nie prawda w końcu robię to dla każdego kto mógłby zostać skrzywdzony przez mój ostatni wynalazek, ale postanowiłam wrócić do tematu Sebastiana.
-Ale jeżeli nadal chcesz go poznać, to mogę mu wysłać sowę z prośbom o spotkanie we trojkę, wybór należy do ciebie Lyn, lecz uważaj jest dość tajemniczy i różni się ode mnie tym że woli mówić czasem wymijające kłamstwa zwłaszcza na swój własny temat.
Tak Sebastian to istna tajemnica, lecz znam go dostatecznie długo by wiedzieć kiedy mniej więcej kłamie lub zauważam to z zwykłej obserwacji, ze spokojem wyczekiwałam odpowiedzi Lyn, byłam ciekawa co odpowie nie dlatego że lubię oglądać miłostki innych tylko dlatego że Lyn wydaje się być zainteresowana Sebastianem, choć nie przecze że jest on interesujący jakoś nigdy nie widziałam go niż jako przyjaciel czy godny przeciwnik w pokera czy osoba z kim można się spokojnie napić bez żadnych zobowiązań, Tak Sebastian jest dość interesującym chłopakiem al e jesteśmy zbyt różni, choć mówią że przeciwieństwa się przyciągają to nie w naszym przypadku. Po skończeniu rozmyślań spojrzałam na Lyn i czekałam na jej odpowiedź.

Słysząc imię gryfonki twarz Lynn wyraziła lekkie zniesmaczenie ale zaraz potem znów była uśmiechnięta. Poklepała dziewczynę po ramieniu i zapewniła ją szczerym i bardzo wielkim uśmiechem. Puściła ją i znów zaczęła spacerować po dachu.
- Jasne nie ma sprawy, eksperymenty praktycznie są prywatnym dziełem a więc jeśli nie chcesz rozmawiać na ten temat to w pełni rozumiem.
Ahh jaka ta Lynnette jest szczera, ja też rozumiałam w pełni Beth. Moi przyjaciele to nawet nie chcą mi pokazać o czym piszą w zeszytach ale ja i tak wiem że o mnie! Dobra wracając do dwóch przyjaciółek.
- Ja nie mam nic przeciwko, mam nadzieję że nie pomyśli sobie że jestem jakaś nawiedzona czy coś.
Dodała i usiadła na balustradę obok dziewczyny poprawiając swój czarny sweter.
- Nie chodzi o to że mi się podoba czy coś ale prawdę mówiąc mam ochotę nawiązać kontakt z większą ilością znajomych ze swoim ukochanym burbonem w szklance.
Znów poruszała zabawnie swoimi brewkami. Kurde jak ona lubiła towarzystwo damsko-męskie nie tylko dlatego że można się poprzekomarzać ale również że po kilku kroplach alkoholu człowieka poznaje się o wiele łatwiej.
- Tylko błagam cię mała nie myśl sobie o tym że ja czuję miętkę do niego. Po pierwsze nie znam go zbyt dobrze a po za tym nie jestem kotem.
Wystawiła koniuszek języka i pomachała nim na boki chichocząc.
- Nigdy nie miałaś tak że tajemniczy ludzie przyciągają cię i pragniesz ich jakoś rozgryźć?

-W porządku jak tylko będę w jakimś miejscu gdzie można spokojnie napisać list, to zaraz po proszę go o spotkanie, a jeśli chodzi o Sebastiana to na pewno tak o tobie nie pomyśli, no chyba że zrobisz coś co sprawi że zmieni zdanie.
Uśmiechnęłam się do starszej koleżanki, Lyz była jedną z niewielu osób z którymi mogę spokojnie porozmawiać.
-Nie martw się, nie zamierzam integrować w twoje miłosne życie, poza tym nie wyglądasz na kogoś kto się w kimś zakocha tylko przez opowiadanie o danej osobie.
Spojrzałam w niebo, mimo iż było pochmurne przedstawiało obraz spokoju i relaksacji jaką czasem przynosiła samotność, lecz samotność czasem może zniszczyć człowieka ale od czego są przyjaciele
-Niezbyt Lyn zależy mi na poznawaniu tajemnic ludzi tajemniczych, bo zazwyczaj nie są one tego warte, lub są to po prostu coś o czym lepiej nie wiedzieć lub coś w co lepiej się nie wtrącać. Po jakimś czasie albo sami nam powiedzą albo po prostu popełniają jakiś błąd który zdradza tajemnice, najlepiej nauczyć się czytać ruchy ciała wtedy łatwiej jest zauważyć ten błąd.
Powiedziałam spokojnie czekając na reakcje Lyn

Młoda Beth coraz bardziej mnie zaskakiwała, pozytywnie oczywiście. Rzadko co spotyka się piętnastoletnie dziecko, które umie mówić tak dojrzale i z sensem że rozmowa z nią jest bardzo ciekawa i wciągająca. Kurde Lynn możesz jej pozazdrościć, ty w jej wieku byłaś.....inna. Uśmiechnęła się głupkowato na jej słowa.
- Możesz bardziej rozwinąć słowa 'no chyba że zrobisz coś co sprawi że zmieni zdanie.' hmmm?
Lynn zacytowała jej słowa robiąc w powietrzu nawis z palców. Usiadła wygodnie na balustradzie, która była strasznie twarda ale cóż. Zagryzła dolną wargę i po chwili powiedziała wesoło.
- Lubię bawić się w poszukiwacza skarbów ale również popieram twoje słowa. Masz rację, jeśli dana osoba będzie chciała powiedzieć to powie a jak nie to nie, przecież nie zabijam za tajemnice bo sama też mam swoje.
Na opalonej twarzy Lynnette pojawił się delikatny lecz ciepły uśmiech. Przymknęła delikatnie powieki i zaciągnęła się świeżym lecz zimnym powietrzem.
- No młoda powiesz coś ciekawego ?

-Chodziło mi że będziesz prowadzić rozmowę w taki a nie inny sposób że coś do niego czujesz, no nie wiem najbardziej oczywistym jest chyba flirt prawda, uwodzicielskie spojrzenia i takie tam
Odpowiedziałam spokojnie myśląc co może być ciekawe na odpowiedź dla Lyn
-Jest wiele ciekawych rzeczy na świecie musisz tylko patrzeć w odpowiednie miejsce, a jak chcesz czegoś konkretnego to może bardziej zawęzisz pole do wyboru jaki mam
odpowiedziałam z lekkim uśmiechem

Roześmiała się melodyjnie i wesoło na słowa swojej przyjaciółki, roześmiała Lynn o mało co nie spadła z balustrady prost w dół. Zeskoczyła ze swojego siedzenia i nogami upadła na dach. Znów podeszła do dziewczyny, Lynn od Beth była o głowę wyższa a więc musiała lekko schylić głowę żeby spojrzeć na swoją małą przyjaciółkę.
- Prawdę mówiąc lubię podrywać chłopaków ale nie robię tego ciągle, uciszyła bym się gdyby twój przyjaciel był dla mnie miły to ja również będę miła dla niego.
Odpowiedziała szczerze, spojrzała na dziewczynę i puściła jej oczko znów uśmiechając się głupkowato. Po mimo swojego wieku zwariowana Lynnette lubiła zachowywać się jak dziecko, udawać trochę głupiutka dziewczynkę. Ale z drugiej strony wiedziała w jakiej chwili trzeba spoważnieć. Przy Beth w Thompson budzi się mała dziewczynka o dużych brązowych oczętach, prostych długich włoskach i o twarzy aniołka z szatańskim uśmiechem na ustach.
- Teraz będziemy rozmawiać tylko o Sebastianie ?
Spojrzała na nią ze słodkim uśmiechem na ustach.

-Moja droga Lyn jakże mnie ranisz, chcesz rozmawiać o Sebastianie kiedy masz mnie
powiedziałam udając lekkie załamanie ale po skończeniu zdanie wróciłam do swojej zwykłej mimiki
-Przecież sama zaczęłaś o nim rozmawiać ja tylko powiedziałam że przyszłam tu po spotkaniu z nim, poza tym wydawało mi się że zakończyliśmy temat o nim
Uśmiechnęłam się szatańsko
-Rozmawialiśmy o czymś ciekawym, Lyn chyba mi nie chcesz powiedzieć że jesteś jak jedna z tych dziewczyn z syndromem mani o księciu z bajki?
ostatnią część zdania powiedziałam z nutką ironii i wyjątkowej słodkości

Mina Lynnette była bezcenna, zażenowanie w jej wykonaniu było dość komiczne. Oj biedna jesteś Lynn ta twoja przyjaciółka umie dobić człowieka, po za tym należało ci się. Po co gadasz o takim chłopku, nie śliń się tylko pokaż młodszej przyjaciółce że zwykły chłopak nie działa na ciebie. Lynn zagryzła dolną wargę i rozejrzała się dookoła, jej oczy były lekko przerażona tak jak by mama oskarżała ją o coś co zrobiła umyślnie.
- Ja o nim rozmawiam? Ty ciągniesz temat.
Mruknęła po chwili zasłaniając się swoimi rozpuszczonymi długimi kasztanowymi włosami. Zaraz potem skrzywiła się z niesmakiem słysząc ton dziewczyny.
- Ja to raczej mażę o chłopaku, który jest spokrewniony z samym Lucyferem. Ahhh to by było coś.
Powiedziała rozmarzona kierując wzrok przed siebie i zatrzymując go gdzieś na błoniach. Po chwili marzenia, wróciła do rzeczywistości i spojrzała na brunetkę.
- Ale wracając nie musi być księciem i jechać na białym koniu, może być też zwykłym chłopakiem na ośle.
Ponownie koniuszek jej języka wydostał się na zewnątrz.

-Doprawdy, załóżmy że ci wierze, że to ja ciągnę temat o Sebastianie to dlaczego to ty jesteś zażenowana i przerażona tym że to co najwyraźniej w tobie rośnie co jest skierowane do niego zostało ujawnione przeze mnie, no ale skoro chcesz skończyć o nim rozmawiać to w porządku.
Spojrzałam na Lyn z lekkim rozbawieniem, nie sądziłam że tak szybko pokaże mi że zaczęła coś czuć do Sebastiana
-No skoro nie chcesz rozmawiać o osobie która cię urzekła choć jej nie widziałaś to o czym chcesz teraz rozmawiać Lyn
Postanowiłam zmienić temat bo jeszcze Lyn spali się ze wstydu a ja nie chce mieć jej na sumieniu pomyślałam z lekkim rozbawieniem

Spojrzała na dziewczynę jak na jakąś idiotkę. Czy ona na prawdę myśli Lynn jest zdolna do zakochania się w chłopaku, ktôrego nawet nie zna? Czemu Beth ją tak ocenia, jestem pewwna ze ślizgonke to urazilo. Thompson westchnęla.
- Nie czuję nic do Sebastiana, po prostu jestem ciekawa i wypytuje o niego. Czy to takie dziwne?!
Ostatnie słowa dziewczyna niemal wykrzyczała machając zabawnie dłońmi na wszystkie strony. Cały zapał oraz humor Lynnette opuścił ją. Słowa dziewczyny ją zabolały.
- Po za tym mówiłaś że ma już kogoś na oku a ja za świętych sie nie biorę.
Mrukneła obojętnie.

-Rozumiem, rozumiem powiedziałam ze śmiechem wybacz mi proszę że troszkę bawiłam się tobą, i naprawdę nie sądzę że jesteś jedną z tych idiotek które zakochują się w kimś choć nawet go czy jej nie widzieli.
Czyżbym trochę przesadziła pomyślałam, mam na dzieje że nie będzie zła
-Więc masz kogoś na oku? Mogłabym dowiedzieć się jak ten szczęściarz ma na imię?
Powiedziałam to lekko przechylając głowę z niewielkim uśmiechem

Lynn machnęła lekko ręką na znak, że nie jest zła na dziewczynę. Boże Thompson naucz się w końcu nie obrażać o takie głupoty. Po zatym przyznam twojej przyjaciółce rację zachowujesz się jak byś czuła coś do niego. Lynnette westchnęła.
- Nic sie nie stało, ale trochę mnie to uraziło.
Skrzywiła się z niesmakiem i uśmiechnęła sie lekko.
- Nie mam i chyba zostaję starą panną z kotami czy czymś tam. A ty masz kogoś na oku?
Ciekawość pojawiła się na jej twarzy.