Odwróciła się. W jednej chwili wyciągnęła różdżkę i niemal jednocześnie krzyknęła:
-Incarcerous- a dziewczyna nawet nie zdążyła zareagować. Już leżała związana na ziemi.
Pomyślała jeszcze szybko "Protego" A wokół niej pojawiła się niewidoczna tarcza.
Odwróciła się na pięcie i pobiegła w stronę domków.

Chodziła sobie w lesie ze słuchawkami w uszach, dopóki tego spacerku nie przerwała przebiegająca obok niej dziewczyna, ta sama, którą spławiła na pomoście. Zdziwiona spojrzała na nią, a gdy z powrotem odwróciła głowę, ujrzała niecodzienny widok. Ta puchonka, z którą zamieniła kilka słów na klifie, leżała na ziemi związana. Wtf?! pomyślała wciąż się dziwiąc.
- Diffindo - powiedziała, gdy już wyjęła różdżkę i wycelowała nią w więzy - Co się dzieje?

Nie zdążyła zrobić nawet kilku kroków, a usłyszała zaklęcie. Nie zdążyła się obronić i leżała na ziemi spęta więzami. Próbowała się oponować, bo już sobie obiecywała, że jak dorwie tego bękarta, to zabije. Najnormalniej w świecie zabije. Jak można być takim... idiotą? I tchórzem. Tak, tchórzem. Rzucać zaklęcie w plecy... Cóż za odwaga!
- Dorwę ją! - warknęła. Pięknie, teraz się stąd nie ruszy, póki ktoś jej nie pomoże. Z poranionego policzka skapnęło kilka kropel krwi. Rana powstała, kiedy Rose odwraca głowę, słysząc kroki. Czując, że jest wolna, natychmiast wstała. Nie była w najlepszym stanie. Roztrzepane włosy, poranione nogi, ręce i jeszcze ten nieszczęsny policzek.
- Och, cześć, Vera - mruknęła, odwracając się. Teraz na siłę chciała przypomnieć sobie zaklęcie maskujące.
- Dziecku się nudziło - powiedziała.

Megan idąc piaszczystą plażą zawędrowała aż do lasu. Widok był niecodzienny. Dziewczyna była pełna optymizmu, nucąc sobie weszła między drzewa i od czasu do czasu się kręcąc opierała się o jedno z nich patrząc wysoko w niebo. Nie wiedziała co ją opętało, z twarzy nie schodził jej uroczy uśmiech, a na twarzy można było dostrzec rumieńce oraz migoczące ogniki w jej piwnych oczach. Jeszcze dzisiaj z nikim nie rozmawiała, ale jak tylko kogoś zobaczyła posyłała mu szeroki uśmiech. Zobaczywszy głaz, którego powierzchnia była niesamowicie gładka i płaska, Megan postanowiła usiąść.

Tego dnia, chociaż słońce było ukryte pod grubą warstwą chmur na dworze było parno i ciężko było oddychać. Idealna pora na zwiedzenie wyspy. Pech chciał, że jakimś sposobem znalazła się w lesie. Plus był taki, że było tu o wiele chłodniej niż na plaży czy w domkach, jednak wszędzie łaziły te wielkie skrzydlate mrówki.
Na szczęście w pewnej chwili zauważyła dziewczynę. Nie miała na sobie szkolnej szaty, inaczej, Alexis na pewno by nie podeszła wiedząc z jakiego jest domu. Ale teraz gdy żyła w niewiedzy co jej zaszkodziło podejść?
-Cześć - powiedziała i usiadła obok dziewczyny na dużym wysokim kamieniu, na którym o dziwo nie było żadnych insektów.

Przytłoczony wydarzeniami dnia dzisiejszego, postanowił wybrać się d lasu, ponieważ chyba tylko w tym miejscu na Malediwach, mógł się zrelaksować. Przeszkadzał w tym nawet zwykły upał, chociaż i tak teraz, w wieczór, temperatura zmalała. Ubrany był w przewiewną koszulę w kratę, i spodenki trzy czwarte. Jak zwykle miał swoje ulubione adidasy.
Po drodze rozglądał się ciekawie, szukając jakichś zwierząt do obserwacji, ale wszystkie przez przypadek płoszył.
Spojrzał po raz ostatni z dezaprobatą na odlatującego ptaka, który odleciałna jego widok. Postanowił się jakoś zrelaksować, a nie jeszcze niepotrzebnie psuć sobie nastrój. Obejrzał się za siebie, pewny że nikogo nie ma, i usiadł pod drzewem, i wpatrzył się w zachodzące, czerwone już słońce...

Bell, jak to Bell szwendała się po lesie bez jakiegoś większego powodu. Ot tak podziwiała roślinki i mrówki znoszące nasionka, i takie tam, do budowy swojego mrowiska. Jakoś tak się złożyło, że nim zdążyła się na to wszystko napatrzeć Słońce zaczęło już zachodzić. Nie bardzo chciało jej się wracać, ale przecież nie chciała zostać w lesie sama kiedy już zapadnie zmrok. Co innego z kimś... w towarzystwie zawsze raźniej.
I gdy już zmierzała w stronę, jak jej się przynajmniej wydawało, promienie Słońca przebiły się poprzez konary drzew i oślepiły ją tak mocno, że przez krótką chwilę zupełnie nic nie widziała.
Padła. Wywaliła się na kogoś kto niczego nie spodziewającego się człowieka.
- Umarłeś? - spytała cicho, podnosząc się na rękach.

Wpatrzony w zachód słońca, nie spodziewał się, że kogoś spotka, a tym bardziej że ktoś wywróci się o jego nogi. Zauważył, że się rumieni, i aby tego nie zauważyła, wstał w pośpiechu, i podał jej rękę grzecznościowo, pytając:
-Pomóc ci wstać? - Spytał. Czuł się totalnie głupio. - Wybacz, po prostu nie spodziewałem się że ktoś tu przyjdzie. Przyjrzał się bliżej dziewczynie, i ze zdumieniem przyznał, że to Prefektka Ravenclavu. Tym bardziej zrobiło mu się głupio. Rozejrzał się po okolicy, aby się upewnić czy nikogo innego tu nie ma. Nie pozwolił, by po szkole rozeszła się jakaś głupia plota. Czekał na reakcję dziewczyny.

Juliet spacerowała sobie po lesie. Nagle usłyszała czyjś głos. Ze zdenerwowaniem wskoczyła za pobliskie drzewo i obserwowała dyskretnie. Z tego co zaówarzyła wywnioskowała że w oddali stoją dwie osoby, ha lepiej jakiś chłopka i... Jej oczy przybrały kształt dwóch orzechów. Dojrzała tam jeszcze Prefekt Ravenclavu.

Skoro się podniósł to już nie musiała się martwić. Chociaż była jeszcze opcja, że stał się żywym trupem, brr. Ta myśl zdecydowanie nie była przyjemna więc Bell wolała o niej nie myśleć.
- Fajnie by było - odparła, oczekując, że poda jej rękę albo co, a nie tylko będzie się patrzeć. Najwyżej tak sobie poleży. Było nawet całkiem wygodnie. - A ja nie spodziewałam się, że na kogoś wpadnę - powiedziała, unosząc głowę do góry, żeby przyjrzeć się chłopakowi. Przy takim oświetleniu był to... cóż, ciekawy widok, mimo, że nie bardzo widziała twarz.

Megan patrząc na nowo przybyłą dziewczynę, uśmiechnęła się do niej szeroko, po czym przesunęła się trochę aby zrobić jej więcej miejsca.
- Witam - Meg podała jej rękę w geście powitalnym - Widzę, że ty także postanowiłaś pozwiedzać to przepiękne miejsce.
Megan zauważyła, że w lesie pojawiło się jeszcze kilka osób. Jedną z nich prawdopodobnie była Bell, jednakże widząc, że znalazła towarzystwo, Meg swój wzrok przeniosła na blondynkę, która siedziała koło niej.
- Jestem Megan Hewson.

Juliet Spojrzała na dziewczynę siedzącą tuż obok niej. Delikatnie się uśmiechnęła i powiedziała.
-Cześć jestem Juliet Riddle
Była lekko zmieszana nie wiedziała czy dziewczyna widziała jak patrzyła na Krukonkie i Gryfona.

[Przecież napisałem ci że podałem ci ręke w tamtym poście ^^ I sorry za krótkiego posta]

Cóż, pewnie Bell nie zauważyła ręki wyciągniętej w jej stronę, więc wyciągnął ją jeszcze bardziej.
-Prosze, wtsawaj. - Powiedział życzliwie. Trochę go już bolała ręka ale co tam. Aby się upewnić, czy nikogo nie ma, odwrócił głowę. Zauważył jakiś ruch za drzewem, ale uznał że to mogło być jakieś zwierze, lub po prostu mu się przewidziało.

[xd]
Gdzie tam. Bell zauważyła, że chłopak coś macha przed sobą ręką ale skąd wiedziała, że to właśnie jest ta podana? Uśmiechnęła się lekko, kiedy wyciągnął jeszcze dłoń i ją złapała. W jej mniemaniu powinien ją właśnie podać, a nie tylko wystawić przed siebie. Ale to już nie było ważne.
- Czekałeś na kogoś? - spytała, ciągle się uśmiechając. Czy było to widoczne w takim świetle? Nie miała pojęcia.
I nie, nie zdawał sobie sprawy, że zza pobliskiego drzewa obserwują ją aż dwie osoby.

[Wyciągnięcie ręki w twoją stronę miało oznaczać podanie ci ręki xd]
Gdy Krukonka podniosła się przy pomocy jego ręki, upuścił ją z ulgą. Po chwili jednak odzyskał siłę w ręce, przynajmniej na to, aby przywitać się z Prefektką. Gdy już miał to robić, usłyszał pytanie.
-Nie, na nikogo nie czekałem, po prostu mi się nudziło, to przyszedłem. - Odparł z uśmiechem na twarzy. Zauważył, że uśmiechnęła się, ale było to mało widoczne w tym świetle. Wyciągnął dłoń w jej stronę:
-A poza tym. Jestem Mark White. - Na jego twarzy zatańczył uśmieszek. - A ty pewnie musisz być Bell.

( Alexis, Juliet siedzimy w trzy na tym samym kamieniu. Zrobiło się lekkie zamieszanie.)

Megan patrzyła nadal na dziewczynę, która wyglądem przypominała ślizgonkę, gdy nagle usłyszała za sobą głos. Była to także blondynka. Meg uśmiechnęła się do niej. Tak bardzo chciała z kimś porozmawiać, a teraz siedziała z dwiema nieznanymi dziewczynami. Czas poszerzać horyzonty. Megan spojrzała na Julliet, po czym przeniosła swój wzrok na blondynkę, która zjawiła się przy niej pierwsza.

Dziewczyna popatrzyła na obie z lekkim zdenerwowaniem. Nie wiedziała co powiedzieć. Była l zamotana w własne myśli, które szumiały jej w głowie. Z małym uśmiechem dosiadła się do dwójki dziewczyn i zapytała:
-Z jakich domów jesteście?
Chciała jakoś rozpocząć a zarazem rozładować lekkie napięcie. Miała nadzieje że jej się to uda.

[cicho, musiałam to jakoś wyjaśnić xd ]
- Aha - powiedziała, chociaż wypowiedzią tego za bardzo uznać nie można. - Więc przyszedłeś. Wiesz, myślałam, że natknęłam się na trupa. Tak przez chwilę leżałeś bez ruchu - zniżyła głos do szeptu, jakby się bała, że zaraz ktoś wyskoczy zza drzewa i będą dwa trupy. - Może musiałabym ci robić sztuczne oddychanie... żeby sprawdzić, czy może nie zemdlałeś. Chciałbyś? - wyszczerzyła się do Gryfona.
- Mark White - powtórzyła. - Tak,jestem Bell. Skąd wiesz?
Ha, teraz Viv już jej nie powie, że nie jest w Hogwarcie znana!

Zmierzyła gryfonkę wzrokiem. Nie wyglądała na rozgarniętą, więc zignorowała pytanie. Na pewno z lepszego niż ty, skarbie, pomyślała, ale powstrzymała się od jakiegokolwiek kąśliwego komentarza.
-Alexis Brooxter - powiedziała do Megan i podała jej rękę. Widać ta dziewczyna była bardziej na jej poziomie niż Juliet. Dobrze, że Alexis nie wiedziała z jakiego jest domu. Prawdę mówiąc wszystkich puchonów, oprócz Cass, którą niedawno poznała, uważała za kompletnych, godnych pożałowania idiotów.
-Zgubiłaś się koleżanko? - swoje pytanie skierowała do nowo przybyłej gryfonki.

-Ależ nie-powiedziała to z wrednym uśmiechem
Wiedziała że nie polubi tej dziewczyny. Było w niej tyle ślizgońskiej natury. Tyle wrogości. Juliet dobrze to wyczuwała dlatego też przybrała postawę bojową. Wyprostowała się i zapytała:
-A czemu pytasz?

[ok, ok xd]
Po wysłuchaniu jej odpowiedzi, a szczególnie na końcu, Mark wyszczerzył się do niej. Zauważył, że Bell nie jest tak wstydliwa, jak reszta dziewczyn, które dotąd znał. Spodobało mu się to.
-No jak by trzeba było, to oczywiście. - Uśmiechnął się. - I nie wiedziałem że tak dobrze udaję trupa. Przyda się w przyszłości. - Dokończył.
-Skąd wiem? Czasami się słyszy wśród krukonów różne plotki i szepty na temat ,,Prefektka Bell Rodwick''. - Zakończył, i się wyszczerzył. Po jej pytaniu na jej twarzy pojawiło się coś w stylu triumfalnego uśmiechu, ale nie wiedział co on mógł oznaczać.

- Miło mi cię poznać, Alexis. Ciebie również Juliet.
Meggie spojrzała na obie dziewczyny. " Robi się gorąco." - pomyślała, po czym postanowiła odpowiedzieć na pytanie gryfonki.
- Ja jestem z Hufflepuff, to znaczy byłam. Skończyłam już naukę w Hogwarcie, także po tych wakacjach wracam już jako dorosły czarodziej. - Na swoje ostatnie słowa Meg się nieco skrzywiła. "Dorosły czarodziej", jak to w ogóle brzmi? Megan nie wyrosła jeszcze ze swoich fantazji, zwariowanego trybu życia, gdzie tu mówić o dorosłości.
- A wy dziewczyny z jakich jesteście klas? - rzekła z lekkim uśmiechem próbując przenieść rozmowę na inny tor. Nie miała za złe Alexis tego ataku na gryfonkę, rzecz jasna nie była z tego szczęśliwa, ale ona akceptowała ślizgonów, takich jacy są. Spotykała ich wiele razy, ona jakoś traktowała ich wszystkich życzliwie. Nie ważne czy to był gryfon, krukon, ślizgon czy ktoś z jej domu. Meg spojrzała na Juliet i posłała jej ciepły uśmiech, aby się rozluźniła. "Była" puchonka miała pewność, że dziewczyny dojdą do porozumienia.

Posłała Juliet kpiący uśmiech i sięgnęła po paczkę papierosów.
-Ależ z czystej troski o ciebie. - powiedziała z ironią w głosie. Dziewczyna dobrze wiedziała, że jej los wcale nie interesuje Alexis. A jeśli nie wiedziała, to już był jej problem.
-Chcesz, Meg? - zapytała, podając dziewczynie paczkę papierosów. -Tobie Juliet nie proponuję, dzieci nie powinny palić. - skwitowała.
-Hufflepuff? - powtórzyła a na jej twarzy pojawił się grymas ale nic nie powiedziała. -Ja teraz w siódmej. Co planujesz robić po wakacjach ? - zapytała, całkowicie ignorując gryfonkę.

Megan pokręciła głową na znak, że nie chce.
- Wiesz nigdy nie paliłam, więc obawiam się, że mogłabym się udusić - rzekła żartobliwie, po czym przesunęła się w stronę Alexis, aby zrobić miejsce Juliet, która cały czas stała.
- Co zamierzam robić po wakacjach? - powtórzyła niczym papużka. - Wiesz myślałam o zajęciem się smokami, później chciałam uczyć w Hogwarcie, ale nie wiem czy to dobry pomysł. Wiesz, wszyscy mnie znają, przynajmniej z widoku. Mówili mi po imieniu, żartowali ze mną a teraz będą musieli mówić pani profesor. Obawiam się, że niektórzy mogliby być kłopotliwi na lekcjach. - Meg nabrała powietrza, po czym uśmiechnęła się do Alexis - chyba wybiorę coś z dziedziny o mugolach. Oni zawsze byli dla mnie niezwykli.
- A ty już myślałaś o swoim dorosłym życiu, czym będziesz się zajmować?

Mark White, czyżby Jaydon nie mruczał coś o nim pod nosem kiedy przychodził do domku? Oczywiście, nie spytała się o co chodziło, bo niby dlaczego miało ją to interesować? Domyśliła się tylko, że Ślizgon zbytnio za nim nie przepada... No, a nieprzyjaciele Jaya są jej przyjaciółmi oczywiście jeśli jakoś da się z nimi gadać. W końcu nic na siłę.
- Mogłabym na tobie poćwiczyć - stwierdziła. - Właściwie, robiłam to tylko jeden raz i to na manekinie. Umiem też zrobić masaż serca... ale to bym ci prędzej je zgniotła.
Tak właśnie myślała. Przecież naciskając tak mocno na klatkę piersiową... brr. Chyba tylko ktoś naprawdę nieprzytomny mógł tego nie odczuwać.
- Tak? A co dokładniej mówili o mnie? - Szczerze ją to zaciekawiło. Przecież ostatnio nie zrobiła czegoś, co zasługiwałoby na uwagę całej szkoły.

Juliet poczuła się urażona kąśliwością ślizgonki. Mruknęła pod nosem, ale zrobiła to tak aby żadna z nich nie usłyszała. Nagle zobaczyła że Megan zrobiła jej odrobinę miejsca, więc usiadła. Nie miała żadnego zamiaru kontynuowania tej głupiej rozmowy z Alexis. Potem obdarzyła puchonkie lekkim uśmiechem, ale nie odpowiedziała na pytanie. Czuła że nie może nic powiedzieć złość utkwiła jej w gardle. Miała wielką ochotę dogadać tej wrednej ślizgonce. ,,Za kogo ona się uważa'' powtarzała sobie w myślach.