Targ znajduje się na dużym placu niedaleko plaży. To tutaj przychodzą turyści, aby kupić pamiątki z Malediwów. Kolorowe stragany stoją niemal wszędzie, a każdy z nich ma do zaoferowania co innego. Pełno tu błyskotek oraz tubylców, z którymi nie zawsze jednak idzie się dogadać. Niemal zawsze są tu tłumy. Nic dziwnego – tylko tutaj można kupić niezwykłe przedmioty i usłyszeć mnóstwo ciekawych historii. Należy uważać na drobnych złodziejaszków, których może i nie jest tu pełno, ale i tak potrafią okraść i nieźle namieszać! W nocy targ obumiera i świeci pustkami, aczkolwiek zdarza się, ze można spotkać osoby, który wybrały się na nocny spacer.
Przedmioty:
Skrzeloziele (30 G) – magiczna roślina, która przystosowuje czarodzieja do oddychania pod wodą. Jedna porcja wystarcza na godzinę.
Bęben bodu beru (100 G) – Taniec przy akompaniamencie tych tradycyjnych malediwskich bębnów rozpoczyna się od powolnych ruchów, przechodząc następnie w część rytmiczną, by skończyć się tanecznym szałem, niekiedy nawet stanem podobnym do transu. Kiedy wokół rozlegają się dźwięki bodu beru, nie sposób nie poderwać się do tańca. Ponadto jego dźwięki podobno doskonale wpływają na przejrzystość wizji jasnowidzów, choć nie jest to potwierdzone działanie. [+2 Działalność artystyczna] Kategoria: trudne do zdobycia
Dhathurukurun (150 G) – niewielkie naczynie ceramiczne z pokrywką, zdobione i lakierowane według tradycyjnego malediwskiego rzemiosła. Sprzedawane zawsze w dwóch sztukach, które utrzymują ze sobą magiczną więź niezależną od odległości tak długo, aż któreś z nich nie zostanie stłuczone. Jakikolwiek włożony do naczynia przedmiot po nakryciu go przykrywką znika i pojawia się w drugim, bliźniaczym, który daje o tym znać, drgając i emanując delikatnym światłem tak długo, aż przedmiot zostanie z niego wyciągnięty. Tradycyjnie tego przedmiotu używano do wysyłania wiadomości między odległymi wyspami. Nie występuje w rozmiarach większych niż standardowa waza. Próba transportu żywych organizmów zawsze kończy się tragicznie. Kategoria: trudne do zdobycia
Legendarna mapa czarodziejskich gwiazd (70 G) – wykonywany od pokoleń szkic ukazujący przypuszczalne położenie legendarnych gwiazd, które spadły do oceanu podczas tworzenia Malediwów. Wspomaga wizje początkujących wróżbitów, którzy skupiając się na wizerunkach gwiazd, osiągają spokój i uczą się łagodzić skutki własnych wizji. [+1 Astronomia i Wróżbiarstwo]
Magiczna Karimba (150 G) – nieduży instrument, na którym stosunkowo łatwo nauczyć się grania prostej melodii. Podczas korzystania z niego, roztacza dookoła grającego magiczną barierę odpychającą ludzi oraz większość zaklęć (wczesnoszkolne, proste i złożone). [+2 OPCM] Kategoria: Trudne do zdobycia
Maski malediwskich duchów (80 G) – z pozoru dekoracyjne maski utrzymane w stonowanych kolorach sprzedawane są w kompletach po pięć. Każda z nich przedstawia innego legendarnego ducha, który według wierzeń nawiedza Malediwy. Gdy mamy do czynienia z gościem w naszych progach, maska, która najlepiej reprezentuje intencje tej osoby, nabiera blasku i kolorów. [+1 Historia Magii]
Miseczka z żółwiej skorupy (80 G) – wykonana ze skorup tutejszych żółwi miseczka idealnie sprawdzi się nie tylko w profesjonalnej kuchni, ale i w każdym magicznym domostwie. W zależności od tego, co się w nich znajduje, zmieniają kolor i potrafią pomieścić zdecydowanie więcej jedzenia, niż na to wygląda, przez co są idealnym przedmiotem do zabrania na biwaki i dłuższe podróże. Łącząc ze sobą dwie miseczki, można stworzyć szczelny termos, który utrzyma świeżość i temperaturę posiłku przez długi czas. [+1 Magiczne Gotowanie]
Model tradycyjnego statku (60 G) – przepięknie wykonany z lokalnej roślinności model Dhoni zabrany z podróżnikiem na wyprawę i umieszczony na wodzie, potrafi wskazać kierunek do najbliższej cywilizacji – jego dziób, zupełnie jak kompas, odwraca się w odpowiednim kierunku.
Muszla Bodu Niyami Kalēfanu (70 G) – ponoć działa jeszcze lepiej od eliksiru spokoju! Roztacza wokół siebie przyjemnie kojącą aurę, a dla wzmocnienia efektu należy w nią zatrąbić. Jest to średnich rozmiarów skręcona muszla, która raczej rzadko nadaje się na biżuterię i częściej używana jest jako talizman lub brelok. Kategoria: trudne do zdobycia
Naszyjnik z czarnego koralowca (130 G) – jako że wywożenie czarnego koralowca z Malediwów jest nielegalne, trzeba się nieźle namęczyć lub mieć głupie szczęście, by natrafić na ten rarytas. Niestety zdobycie biżuterii nie zwiastuje szczęścia, a wręcz przeciwnie. Koral nasączony jest klątwą i za wszelką cenę chce powrócić do „domu” - choć większość czasu pozostaje uśpiony, ma tendencję prowadzenia swojego właściciela do zbiorników wodnych. Im bliżej wody, tym wyraźniej się aktywuje i wreszcie zmusza swoją ofiarę, by płynęła aż do utraty sił i, tym samym, utonęła. [+1 Czarna Magia] Kategoria: trudne do zdobycia
kostki na przedmioty trudne do zdobycia:
1, 6 - chyba przypadłeś sprzedawcy do gustu, bo bez problemu podaje ci to, czego chcesz 2, 3 - sprzedawca twierdzi, że obecnie nie mają tego przedmiotu na stanie, ale możesz spróbować za tydzień 4, 5 - sprzedawca dziwnie na ciebie patrzy i twierdzi, że nigdy czegoś takiego nie oferowali
Gdyby nie on teraz pewnie już pływałaby na swoim brzydkim, czerwonym pontonie gdzieś po oceanie. Na szczęście jego gust i bystre spojrzenie uratowały ją od takiej klęski. Nim się obejrzał, nawet nie zdążył mrugnąć Hanna już płaciła brzydkiemu facetowi, który na pewno ich obraził. A może tylko podziękował. - Szybka jesteś - powiedział z przekonaniem, gdyby na jej miejscu była Alexis wciąż staliby przy pierwszym stoisku bez większych perspektyw na szybkie odejście stamtąd. - Skoro tutaj już wszystko załatwiliśmy… - odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku z którego przyszli. I tak już do tej pory wystarczająco dużo brzydkich ludzi się o niego otarło teraz będzie musiał stać pod prysznicem dobre trzy dni, aby to wszystko zmyć z siebie.
- Możliwe. - Odparła cicho wzdychając ciężko. Tak szczerze, spodziewała się czegoś lepszego po tutejszym targu. Nie wiedziała dokładnie czego tu brakowało, ale ten element sprawiał, że jej humor nagle się pogorszył. Zawsze jej wyobrażenie na temat owego miejsca, było inne. Zamiast tych rozzłoszczonych klientów, widziała zadowolone osoby z szerokim uśmiechem na twarzy obserwujący na wystawie prawdziwe kury i ich jajka, a i inne ciekawsze rzeczy znajdowały się na targu jej marzeń. - Zupełnie zapomniałam, że miałeś mi pokazać coś ciekawego. - Odparła podążając za nim z dużym pudłem umieszczonym pod pachą. - Więc jestem niezwykle, ciekawa, co to.
Im szybciej chciał wyjść z targu tym więcej osób go zatrzymywało albo bezczelnie wchodziło pod nogi. Ci mugole byli okropni i nie wiadomo skąd pojawiali się na jego drodze. Odwrócił się za Hanną, która to taszczyła wielkie pudełko ze swoim pontonem. - Pomogę Ci - zaoferował wielkodusznie biorąc je od niej. Słysząc jej słowa prychnął pod nosem. Jak to nic jej nie pokazał ciekawego. - Pokazałem Ci to czarne coś - obruszył się, przecież właśnie teraz umniejszała jego udział w tych śmiesznych zakupach. - Ale teraz wypadałoby wypróbować ten ponton. - zauważył. - Czy w ogóle działa i takie tam.
- Dziękuje. - Odparła podając mu pudełko, które swoją drogą nie było wcale ciężkie, ale tak duże, że trudno było je zmieścić pod drobnymi ramionami dziewczyny. - To wcale nic niezwykłego ! - Zaprotestowała przyspieszając korku i doganiając jego osobę. Trudno było tak szybko iść, kiedy co jakiś czas na Twojej drodze stawał jakiś mugol mruczący jakieś przekleństwa pod nosem. - Choć gustu nie można Ci odmówić. Spuściła wzrok i omal nie krzyknęła, kiedy zobaczyła, że zaraz przed nią leży jakiś owoc o dziwnym kolorze. Przeskoczyła go, omal się nie przewracając. Stanęła próbując złapać utraconą równowagę, przez, co jak zwykle idiotycznie wymachiwała rękoma. Po skończeniu całego żałosnego przedstawienia, jęknęła cicho. - Jeśli go nadmuchasz, możemy go wypróbować.
Jaki się uczynny zrobił, to wszystko przez Malediwy. Oby wszystko wróciło do normy kiedy wróci do szkoły, ale o co on się martwił. Przecież hogwarckie mury na pewno odpowiednio na niego wpłyną. - Niezwykłego - upierał się dalej przy swoim. Sam fakt, że właśnie na tym targu się znalazł można nazwać niezwykłym. Ale nie jego już wina, że się zagubił w tych wszystkich ścieżkach. Słysząc krzyk Hanny przystanął na chwilę i odwrócił się w jej kierunku. Tym samym ktoś na niego wpadł, ale na szczęście nie robiąc tym żadnych szkód. Nie warto nawet było aby otwierał usta i rzucił jakąś uwagę w kierunku tych wszystkich mugoli. Przecież wiadomo, że by go nie zrozumieli. - Postanowiłaś balet poćwiczyć? - patrząc na Hannę i jej usiłowanie ominięcia jakiejś niewidzialnej przeszkody tylko to przyszło mu do głowy. - Czy to jakiś dziwny tutejszy taniec? - zgadywał dalej. - Możemy iść pod jaskinie i sobie do niej popłynąć Twoim cudem - miał tutaj na myśli czarny, dziwny ponton.
Spojrzała na niego nieco zbita z tropu. Jak mógł być tak nie czuły na jej nieszczęście! Gdyby nie jej wspaniała zdolność utrzymywania równowagi, mogła by przecież wylądować na ziemi i wtedy musiał by ją zanieść do pielęgniarki, bo to przecież przez to, że za szybko chodzi. - A, co nie podoba Ci się ? - Zapytała unosząc brwi w górę i ściągając w dół sukienkę, która przez jej szaleńczy 'taniec' podniosła się nieco w górę. - A co jak się przebije, bo natrafi na skałę ? - Zapytała wydymając wargi i kręcąc z niezadowoleniem głową. - Wtedy będziesz mi musiał kupić taśmę. Przytaknęła sama sobie i ruszyła dalej. W końcu była ciekawa jak jej cudo spisze się na wodzie i czy czasem nie wyrzuci jej i Alexa przy pierwszej, większej fali.
Była jedna rzecz, którą Cassandra nienawidziła z całego serca. Pchającego się tłumu. Czyżby nie mógł omijać takiej delikatnej istoty? Och, Cassandro, co Cię skłoniło, aby przyjść tutaj? Ciekawość, ciekawość, to ona temu winna. Poza tym chciała kupić parę naprawdę nietuzinkowych ramek do zdjęć. W kieszeni sukienki ciążyły jej mugolskie monety. A może kupi też parę bransoletek? Uniosła kaskadę rzęs do góry, aby spojrzeć na niesamowicie wysokiego mężczyznę, do tego czarnoskórego! Wyróżniały go piękne, duże oczy. Uśmiechnęła się i zaczęła oglądać muszelki.
Przyszedł na targ z nadzieją zakupienia szlachetnych kamieni, które podobno można dostać tylko tutaj. Jakoś średnio w to wierzył, ale nic mu nie szkodziło sprawdzić. Co prawda o tej godzinie tłumy były niemiłosierne, a sprzedawcy męczący i wrzeszczący ci do ucha zalety swojego produktu. Gdy któryś raz z rzędu przydarzyło mu się uchylić od krzyku grubej kobiety ubranej w kolorowe chusty, nie wytrzymał i odwarknął jej coś na co ona spojrzała na niego jak na kosmitę. Durne babsko.. pomyślał. W tłumie ludzi zauważył znaną mu z widzenia dziewczynę. Oglądała muszelki. Gdy podszedł bliżej rozpoznał w niej Cassie, uczennicę z Hufflepuffu. Uśmiechnął się, stanął obok niej i sięgnął po wielką błękitną muszlę w kształcie ślimaka. - Ta jest wspaniała. - powiedział pokazując jej przedmiot. - Nie sądzisz?
"Tanio muszle!" Cóż za tupet! Sprzedawca krzyknął jej wprost do ucha. - Słyszałam - warknęła, przewracając coraz to wymyśle muszle. Nawet widziała jedną w różu, lecz nie zachwyciła ją specjalnie. Była jakoś mało kształtna. A przecież gdy kupi parę muszeleczek będzie mogła zrobić z nich bransoletkę. I na pewno zachwyci ją swoją oryginalnością. Zlękła się i podskoczyła w górę. - Wystraszyłeś mnie - zaśmiała się cicho, unosząc dłoń do klatki piersiowej, chcąc uspokoić serce. Taki tłum a znalazł ją znajomy z Hogwartu? Pamiętała jego twarz, którą często mijała na korytarzach wielkiego zamczyska. - Tak, rzeczywiście piękna. - dodała.
- Przepraszam, nie chciałem. - uśmiechnął się promiennie, odkładając ją na miejsce. - Szukasz czegoś konkretnego czy tylko tak oglądasz? Jeśli chcesz to mogę ci pomóc w poszukiwaniach. Spojrzał na wrzeszczącego sprzedawce krytycznie. - Są nie do zniesienia. - prychnął. - Zachowują się jakbyśmy byli głusi, albo niedorozwinięci. Jakbym nie wiedział co i za ile kupuję. Pokręcił ze zrezygnowaniem głową, gdy jakiś staruszek najpierw go popchnął a potem wbił mu łokieć między żebra. - Uważaj pan! - miał ochotę oddać mężczyźnie, ale w ostatniej chwili się powstrzymał, gromiąc go jedynie wzrokiem. Speszony dziadek, zaczął raz po raz przepraszać i szybko się ulotnił. - Jeśli chcesz możemy też obejrzeć inne stragany. - zaproponował Cassie i włożył ręce do kieszeni.
- Och, wierzę, że nie chciałeś - rzekła potulnie i również odłożyła wcześniej wybrane muszle. Rozpuściła zwinnych ruchem włosy z długich warkoczy. - Wiesz, chciałam znaleźć jakieś wyjątkowe ramki i coś dla brata. - rzekła najzupełniej szczerze. Pominęła fakt bransoletek, bowiem nie każdy musiał wiedzieć, że ma na ich punkcie świra. Oczywiście zdradzały to jej nadgarstki... - A Ty, Rav? - długo głowiła się nad imieniem. Niestety jej pamięć była nieszczelna i często się śmiała, że już dawno powinna odwiedzić pielęgniarkę, prosząc coś na przedwczesną sklerozę. Pogłaskała go po ramieniu - Szkoda nerwów, oni i tak Cię nie rozumieją.
- Na samym końcu targu widziałem kobietę, która sprzedawała własnoręcznie robione przedmioty. Wydaje mi się, że były też tam ramki i to dość ładne. - powiedział ruszając wolno do przodu, żeby tłum ich nie rozdzielił. - A brat młodszy, starszy? Poczuł jak w niemożliwie coraz większym tłumie ludzi robi mu się gorąco. Miał na sobie białą koszulę z krótkim rękawiem, ale i to nie pomagało. Rozpiął kilka guzików i z zadowoleniem przyjął fakt, że przyjemnie chłodny wiatr pieści mu skórę. - Słyszałem, że tutaj można dostać wyjątkowe i rzadko spotykane kamienie szlachetne. - odparł z rozbawieniem, widząc jak kilka minut upłynęło Cassie zanim zorientowała się jak on się nazywa. - Chciałbym kupić kilka, ale wątpię, że je dostanę.
- Myślisz, że są naprawdę dobre i szybko się nie rozwalą? - spytała, rozdzielając kosmyki włosów. Ruszyła szybko za nim, ufając, że dzięki Ravenowi się nie zgubi. Wciąż ktoś ich potrącał i wsadzał łokcie, tam gdzie nie powinien. - Ci ludzie coś nieznośni - burknęła, rozmasowując sobie brzuch. - Brat jest starszy. Z młodszym wątpię, abym się dogadywała. A Ty masz rodzeństwo? - spytała, zatrzymując się przy stoisku z kamieniami. Chwyciła jeden z nich zielony - Wow, myślisz, że to o nich słyszałeś? Od razu ujrzała, jak rozpina koszulę i lekko się uśmiechnęła. Zrobiło się jej momentalnie głupio - Przepraszam, po prostu mam coraz gorszą pamięć - wytłumaczyła szybko - ale przypomniałam sobie! - rzekła z tryumfem, podając mu kamień. Nie powiedziałaby, aby należał od do szlachetnych, był jakiś za lekki.
- Myślę, że tak. - kiwnął głową na potwierdzenie i odepchnął nachalnego sprzedawce łokciem. Skończył się dzień dobroci. - Obejrzałem kilka jej rzeczy i mogę stwierdzić, że są zrobione solidnie, a nie na 'odwal się'. Gdy zauważył, że natręt znowu się zbliża odwrócił się w jego stronę, uśmiechnął słodko i zwyzywał go w tutejszym języku tak, że tak zrobił się czerwony i grożąc pięścią poszedł w swoją stronę. Przejechał dłonią po włosach i westchnął. - Nie mam rodzeństwa i dlatego w pewnym sensie ci zazdroszczę.. - urwał i spojrzał na zielony kamień w jej dłoni. - Możliwe. Wydaje mi się, że tutaj wszystko jest możliwe. Wziął go od niej i zmierzył w dłoni. Przyjrzał się również czerwono-niebieskim i biało-fioletowym kamieniom. Jeden miał nawet barwę czysto lazurową i indygo. Skinął na sprzedawcę i wziął ich kilka. Wątpił, żeby były szlachetne, ale zawsze może postawić je sobie na szafce. Schował je szybko do torby i ruszył przed siebie, łapiąc przy okazji Cassandrę za rękę, bo wchodzili w najbardziej zaludnioną i gwarną część targu. - Naprawdę nie szkodzi - zawołał do niej po chwili i uśmiechnął się pocieszająco. - Że w pierwszej chwili nie pamiętałaś. Zdarza się. Mi również.
- Zaryzykuje i Ci zaufam - puściła mu oczko, przeglądając poszczególne kamienie. Uniosła czerwony do góry, przyglądając mu się uważnie - Myślisz, że jest prawdziwy? Umiesz to jakoś sprawdzić? - spytała, odwracając się w jego stronę. Od razu sprzedawca się oburzył, jednak nie rozumiała go i trudno było jej stwierdzić, o co mu chodzi. Zaśmiała się ujrzawszy, jak Raven krzyczy. - Coś Ty mu na opowiadał? Wygląda jak obrażona tchórzofretka. - parsknęła śmiechem. Zaczęła się zastanawiać, czy było czego zazdrościć. Miała idealne kontakty z Chuckiem, bo od zawsze musieli się trzymać razem. Pytając innych, czy równie zadowoleni jak ona z rodzeństwa, kręcili nosem. Westchnęła - Wiesz, Raven, nie ma, czego zazdrościć. Zależy, na kogo się trafi. Poza tym przyjaciele czasem są jak rodzeństwo. Są wzloty i upadki, ale chyba tylko on wie, ile na starość przez Chucka przybędzie mi zmarszczek. - zaśmiała się. Po chwili poczuła silne szarpnięcie. Przez opowiadanie o bracie nawet nie zarejestrowała, jakie kupił kamienie. - Dzięki - szepnęła nadal speszona, że nie pamiętała imienia. Twarz owszem, tyle razy mijali się na korytarzu! Dlatego była za plakietkami z imieniem. - Jakie kupiłeś kamienie? - spytała, przepychając się między klientami, którzy oglądali "perski" dywan.
- Nic takiego mu nie powiedziałem.. - zaczerwienił się lekko jak ktoś przyłapany na gorącym uczynku. - Tylko pare rzeczy, które o nim myślę, gdy tak się szlaja obok nas i denerwuje.. A co do rodzeństwa to może masz rację, ale wtedy przynajmniej uwaga denerwującej ciotki dzieliłaby się na dwoje, niż skupiała tylko i wyłącznie na mnie. Uwierz to męczące bardziej, niż ci natręci. Szli powoli dalej uważając, aby nikt ich nie staranował albo co gorsze nie okradł. - Pokaże ci jak tylko wyjdziemy z tego tłumu. - uśmiechnął się, gdy zobaczył, że tłum znacznie się przerzedza, a największe zagrożenie stratowania przez ludzi minęło. Mimo wszystko całkiem zapomniał o puszczeniu ręki Cassie, na której brzęczały bransoletki. - Nie umiem tego sprawdzić, ale znam świetnego jubilera, który to stwierdzi. Jeśli nie nadadzą się na wisiorki to trudno. Postawię je sobie na szafie i będą robić za tandetną ozdobę. Kątem oka spostrzegł mały sklepik wciśnięty między kolorowe stragany. Był to sklep ze skromnym napisem "Wyroby ze złota i srebra". - Zamknij oczy. - poprosił uśmiechając się tajemniczo.
Pogroziła mu żartobliwie palcem. - Biedaczyna, zobacz, jak się napuszył. Aż resztki jedzenia pozostały mu na brodzie - rzekła ze współczuciem, zerkając w stronę mężczyzny. Próbowała zaszufladkować jego urodę. - Masz taką okropną ciotkę? - spytała z lekkim uśmiechem. Od razu wyobraziła sobie ją jako starą pannę, która co wieczór robi na drutach. - I nie ma na nią żadnego sposobu? Tak, zgadzała się z Ravenem. Tłum był okropny, wręcz nie do wytrzymania. Wszyscy krzyczeli, próbując negocjować. Co tańsze, to lepsze, co droższe, wywoływało jeszcze większą awanturę. Odetchnęła z ulgą, gdy swobodnie mogła nabrać powietrza do płuc. - Hm... Całkiem fajny pomysł, czy ja wiem czy to takie tandetne. Ma swój urok na pewno. W chwili gdy prosił o zamknięcie oczu, poczuła się nadzwyczaj niepewnie. Oczywiście nie puszczała jego dłoni, aby zaraz się nie zgubić wśród wysokich ludzi, którzy co i raz ją potrącali. - Jeśli chcesz mnie zabić, to ostrzegam, jestem niesmaczna. - dodała poważnym tonem i spełniła jego prośbę.
- Mam straszną ciotkę! - zaśmiał się. - Okropną i brzydką po pięćdziesiątce, która właśnie wychodzi za mąż. Oby nie planowali dzieci, bo jak odziedziczą charakter po niej to chyba wykituję. A sposobów jest mnóstwo tylko każdy praco i czasochłonny, a na to zwykle nie mam czasu.. W momencie, gdy zamknęła oczy złapał ją za ramiona okręcił kilka razy tak, żeby straciła orientację i wprowadził Cassie do sklepu delikatnie popychając do przodu. Podniósł jej rękę do swojej twarzy i przyjrzał uważnie. Poprosił o coś szeptem sprzedawcę tak, żeby dziewczyna tego nie usłyszała. Po dwóch minutach poprosił, aby otworzyła oczy. - Podobają ci się? - zapytał pokazując jej różnokolorowe bransolety i kilka całkiem gustownych złotych i srebrnych. - Co myślisz o tej? Wskazał jej bransoletę w jasno i ciemno czerwone, pionowe pasy.
- Och, musi być okropna i marudna, gdy wychodzi za mąż. Czyli wesele Ci się szykuje w rodzinie! Ciotki zazwyczaj w swoim całym uroku musiały być irytujące, markotne. Na pewno były mistrzyniami w dziedzinie uwodzenia mężczyzn (tudzież płakania przez nich po nocach, lecz było to słodkim sekretem). Starała się jednak brać rady kobiet do serca i nigdy ich nie wykorzystywać. Wręcz jak na zawołanie zaczęła się kręcić i głośno śmiać. - Co Ty wyprawiasz? - spytała, próbując się zatrzymać. Zdecydowanie był za silny na taką kruszynkę. Zaczynało się jej robić niedobrze. Cass czuła jakby małe stworki chodziły po jej mózgu, uznawszy, że chętnie zrobią sobie karuzelę. Błędnik wariował. Chwilę dochodziła do siebie. - Mogę już otworzyć? - spytała niepewnie, choć znała odpowiedź. - Wooow! - tyle zdołała z siebie wydobyć, gdy tylko zobaczyła, gdzie się znajduję. Och, chętnie wykupiłaby wszystko! Oczywiście, niektóre modele, które spełnią wymagania. Pogładziła dłonią gablotę, obserwując uważnie każdą bransoletkę. Taki wybór! W każdym kolorze tęczy! - Czy się podobają? Raven, są boskie! - rzekła, prosząc sprzedawcę o podanie bransolety, o której mówił chłopak. Od razu przed oczami pojawiło się je kilka kompletów, pasujących do owej biżuterii - Wow, jest śliczna. Pomożesz mi ją przymierzyć? - spytała, ujrzawszy zamek z którym nie poradzi sobie lewą ręką. Była ciekawa, jak taka czerwień będzie wyglądała na anemicznej cerze.
Uśmiechnął się widząc euforię na twarzy dziewczyny. Uwielbiał, gdy ludzie wokół niego byli szczęśliwi i ta jedna cecha różniła go od innych Ślizgonów. Właściwie czasem miał wrażenie, że Tiara Przydziału się pomyliła, że powinien być gdzie indziej. Może gdyby nie poprosił? Czasami tak jak teraz trochę żałował swojego wyboru. Mógłby sprawić, że tyle osób było by szczęśliwych.. ale dlatego, że był ze Slytherinu, wiele uważało, iż jest zwykłym egoistą, snobem i Bóg wie czym jeszcze. A może był? Tylko czasami budził się w nim człowiek? Potrząsnął głową odpędzając od siebie te dziwne myśli i natychmiast zabrał się za zapinanie bransolety na chudym nadgarstku Cassie. - Cieszę się, że ci się podobają. - uśmiechnął się jeszcze szerzej. - I jak? Zapiął go i poprawił na ręce, żeby odpowiednio się układał. - Jeśli ci się podoba to kupię ci ją i będzie to taki mój mały prezent dla ciebie. - zaproponował czekając na reakcję dzieczyny.
Przyglądała się zamyślonej twarzy Ravena. Zastanawiała się, o czym tak głęboko myśli. Nie wiedziała nawet, czy powinna zgadywać. Na pewno nie był to jutrzejszy ciuch lub późniejszy posiłek. Jakoś nie pasowały do niego banalne sprawy, które wręcz wybijają go z codziennych czynności. Zaśmiała się cicho, ujrzawszy, jak odgania owe myśli. Korciło ją, aby zapytać, co go tak zastanowiło. Przyglądała się, jak układa bransoletę na nadgarstku puchonki i z wielkim uśmiechem, podziwiała jego gust. Sama na pewno by tu się nie przepchnęła. Na pewno ktoś by ją znokautował przy próbie przejścia chociażby dziesięć metrów. - Świetnie wygląda, po prostu wow. - rzekła, potrząsając nadgarstkiem. Ten brzdęk pieścił jej uszy. Gdyby go nie słyszała na co dzień, poczułaby się nieswojo. - Raven, nie mogę od Ciebie jej przyjąć. Naprawdę. - dodała, zerkając w jego oczy. Taka była prawda. Oczywiście jak każda kobieta kochała prezenty, lecz czułaby się nieswojo. Coś za coś.
Przyjrzał się jej uważnie. Bardzo chciał, żeby mogła przyjąć od niego ten mały prezent. Czułby wtedy, że choć w małym stopniu sprawił komuś radość. Zagryzł dolną wargę szukając pretekstu. - Kończysz w tym roku Hogwart, prawda? - zapytał, bo tak naprawdę wątpił, żeby ta krucha istotka była już pełnoletnia, ale doświadczenie podpowiadało, że nie należy oceniać książki po okładce. - Uznaj to jako prezent pożegnalny od przypadkowego nieznajomego.. Przyjrzał się również innym bransoletom i szeptem, tak żeby Cassie tego nie usłyszała, kazał sprzedawcy spakować kilka najlepszych i najładniejszych po cichu. Po czym znowu odwrócił się do niej i wskazał inną o błękitnym kolorze, żeby odciągnąć jej uwagę. - A ta?
O tak, kończyła Hogwart, a nawet nie zdążyła się pożegnać z zamkiem. Chciałaby móc tam wracać i czasem posiedzieć pod dębem, wejść na lekcje, poczuć się jak dawniej. Zapach świeżo skoszonej trawy zmieszanej z bryzą. Przytaknęła smutno głową. - Tak. W zasadzie to już skończyłam. Żegnaj szkoło, witaj praco - skrzywiła się nieznacznie, wciąż przyglądając się bransoletce. - Hm... Przypadkowy nieznajomy? Brzmi stosunkowo romantycznie, aczkolwiek jeśli sprawdzi Ci to taką przyjemność... - zamyśliła się na chwilę. Od razu podążyła wzrokiem, kiedy powiedział "a ta". Że też musiał ją tu zabrać... Przecież sam sobie wykopał grób. - To nie będę Cię zatrzymywać. Naprawdę są przecudne. Tylko jak Ci się odwdzięczę? Są na pewno drogie.
Nie mógł się powstrzymać. Zaśmiał się widząc jej ponurą minę. Podszedł do niej i przytulił ją delikatnie tak, żeby nie zgnieść tej małej kruszynki. - Nie martw się. Nie będzie tak źle. - zapewnił, posyłając jej pokrzepiający uśmiech. - I.. Tak. Sprawi mi to AŻ taką przyjemność. W końcu w nowej pracy musisz olśnić wszystkich wokół! - mrugnął do niej porozumiewawczo. Sięgnął po błękitną bransoletę i ją również założył jej na nadgarstek. Uwagę o zatrzymywaniu dyskretnie pominął. - Cieszę się, że ci się podobają, poza tym to drobiazg. Nie musisz się odwdzięczać. - zapewnił.
Zaśmiała się, będąc wzruszona jego sposobem, dość trafnym, na pocieszenie. Uśmiechnęła się blado. - Sugerujesz, że mam podbijać pracowników Ministerstwa i odciągać ich uwagę? - parsknęła śmiechem, potrząsając nadgarstkiem. Skarciła go spojrzeniem, za nakładanie kolejnej bransoletki, lecz mimo to uśmiechnęła się bardzo szeroko. Wspięła się na palce i ucałowała go w polik - Naprawdę dziękuję.
- Oczywiście tych wolnych! - uniósł ręce na wysokości ramion, robiąc tym samym gest niewinności. - Nie żebym cię namawiał do podrywania żonatych, ale.. licząc na premię u szefa zawsze można co nieco pokokietować. - uśmiechnął się psotliwie. Nie przejął się zbytnio jej karcącym spojrzeniem. Przyzwyczaił się już do takiego u swojej ciotki i żaden inny nie robił już na nim wrażenia. - Nie ma za co, naprawdę. - uśmiechnął się szeroko i odebrał od sprzedawcy ładnie opakowane, podłużne pudełeczko w kolorze fioletu i schował je do torby. Wyciągnął zaś z niej pieniądze i zapłacił mu. Za dwie bransolety na ręce Cassie również.
:: 
1, 2, 3, 4, 5 
