Dzień jak codzień, jedna z wielu wizyt w mugolskiej części Londynu po to, żeby zarobić lepsze pieniądze i stopniowo oduzależniać się od Ezry, który pomagał jej zdecydowanie za bardzo. I chociaż w pewnym stopniu była przyparta do muru, nie uważała się za ofiarę sytuacji, nie uważała, że tylko desperacja popychała ją do tańca z dala od magicznego świata, faktycznie to lubiła. Odnajdywała się w tym miejscu lepiej, niż by pewnie wypadało przyznać a fakt, że jej magiczni znajomi raczej nigdy nie mieli tu zagościć dawał jej komfort psychiczny. Nie, żeby Heaven była wstydliwa, ale były pewne granice, zwłaszcza teraz, kiedy miała dziecko. I bez tego obawiała się, że jej opinia możei kiedyś wpłynąć na Milkę, wolała nie odsłaniać się jeszcze bardziej.
Nie uważała tego za uwłaczające, ona dobrze się bawiła, goście dobrze się bawili i prawda była taka, ze udało jej się poznać kilku ciekawych ludzi, kilku takich, których lepiej byłoby nigdy nie poznać, wdała się w parę niebezpiecznych sytuacji i poimprezowała po pracy zdecydowanie za bardzo, ale to dawało jej ucieczkę od matczynej codzienności. Teraz, kiedy przez chwilę nie miała Milki pod swoimi skrzydłami wiedziała, że może pozwolić sobie na więcej i wrócić do domu o tej, na którą miała ochotę.
Kiedy tańczyła, była tylko i wyłącznie tu i teraz. Nie zwracała uwagę na męskie twarze wokół niej, wszystkie rozmywały się w jej oczach i skupiała się na wyćwiczonych ruchach. Z rurą czy bez, Heaven po prostu kochała tańczyć i pewnie dlatego ta kontrowersyjna praca sprawiała jej tyle przyjemności i pozwoliła uwolić się od pułapek własnego umysłu. Pewnie dlatego dopiero po dłużej chwili rozpoznała w tłumie znajomą twarz i zamarła na krótką sekundę.

Czerwiec okazał się niezwykle męczącym miesiącem. Asystowanie samemu szefowi biura rzeczoznawców dawało mu w kość - nie tylko dlatego, że mężczyzna był wyjątkowo wymagający, ale również z tego względu, że sam Theo nie chciał wypaść przed nim blado. Nic dziwnego, że ostatnie dni ślęczał nad stosem opasłych ksiąg i odręcznych notatek, próbując nabyć wiedzę, którą inni chłonęli przez lat. Tak, był zdecydowanie zbyt ambitny, co zresztą przypłacał nieprzespanymi nocami i podkrążonymi, zasinionymi ślepiami. Nie wyobrażał sobie normalnego funkcjonowania bez kubka czarnej kawy, a jednak mimo tego, kiedy wreszcie przytrafił mu się jeden wolny wieczór, nie potrafił spędzić go w zaciszu czterech ścian i położyć się wcześniej do łóżka. Niewykluczone, że miał już dość siedzenia w swojej samotni i potrzebował wyjść do ludzi. Ostatecznie wybrał się więc na spacer w półmroku latarni, a następnie przekroczył próg pierwszego napotkanego klubu, żeby choć przez chwilę zaznać relaksu i wychylić kufel dobrze schłodzonego trunku.
Zasiadł przy barze sam, z niemałym opóźnieniem zdając sobie sprawę z tego, że trafił do klubu ze striptizem. Prawdę mówiąc, nie taki był jego plan, ale zaczynał się cieszyć, że było już zbyt późno, a w konsekwencji nie zaciągnął na miasto nikogo ze swoich znajomych. Przynajmniej nie musiał się tłumaczyć, dlaczego obrał taki kierunek, a nie oszukujmy się, raczej nikt nie uwierzyłby, że to naprawdę dzieło przypadku.
Położył barmanowi na ladzie kilka galeonów i sięgnął po swoje piwo, rozglądając się po dość skąpo oświetlonym lokalu, kiedy nagle jego oczom ukazała się znajoma sylwetka. Musiał na dłużej skupić na niej wzrok, by wreszcie rozpoznać w niej dziewczynę ze szkoły. Heaven. Tę samą Ślizgonkę, która kiedyś śmiała wyrzucić mu w szerokim gronie znajomych i nieznajomych mu osób, że w jego żyłach płynie brudna krew. Uśmiechnął się pod nosem. Wyglądało na to, życie jest przewrotne, a wielka obrończyni czystości krwi nie miała nic przeciwko kręceniu tyłkiem dla spoconych, pijanych mugoli.
Wziął swój kufel i usiadł wprost przed panną Dear. Nie odezwał się póki co ani słowem, ale niesubtelnie dał jej znać o swojej obecności, podnosząc do góry kciuk i szczerząc się z nieskrywaną wcale a wcale bezczelnością.

Sekunda w której zamarła ciągnęła się w nieskończoność, na szczęście tylko w jej głowie, bo w rzeczywistości szybko kontynuowała swój taniec, chociaż już ze znacznie mniejszym skupieniem. Heaven nie była typem osoby, który zignorowałaby obecność mężczyzny i udawała że nic się nie stało. Wiedziała, że konfrontacja jest potrzebna i miała te kilka minut przed swoją przerwa, żeby opracować plan działania. Musiała upewnić się, że Theo nie puści wiadomości w obieg w żaden sposób, ale tak, żeby nie okazać mu, że wstydzi się teo co robi.
Unikała kontaktu wzrokowego, starając się chociaż trochę skupić na swojej pracy. W końcu muzyka ucichła i Heaven zeszła na przerwę.
Było kiepsko, ale nie było najgorzej. Wiedziała, że nie jest jej największym fanem po tym jak go potraktowała, ale kojarzyła go też jako względnie miłego i naiwnego i wierzyła, że uda jej się go łatwo ograć. Były osoby, z których pojawienia się byłoby znaczenie trudniej się wykręcić. W końcu zgarnęła drinka dla siebie samej i dosiadła się do jego stolika.
- Nigdy nie podejrzewałam cię o bycie fanem takich miejsc, a tu proszę. To w ramach celebracji własnej kultury? Jestem pewna że mugole mają więcej do zaoferowania - najlepszą obroną był atak i może to dlatego, że nigdy nie miała szansy naprawdę go poznać, ale wydawało jej się, że wprowadzenie go w zakłopotanie nie powinno być aż takie trudne. W końcu na koniec dnia to on pośrednio płacił za oglądanie jej, nie odwrotnie. Postanowiła zaryzykować ruch w tę stronę i obserwować czy obrała dobry kierunek.
Mężczyzna nie miał pojęcia jak bardzo nie obchodziło ją jego pochodzenie, ale nie zamierzała tego przyznać. Można by pomyśleć, że wystarczyło naprostować sytuacje, może nawet przeprosiny załatwiłyby sprawę, w końcu naprawdę nie była dumna z tamtego zachowania. Ale to tak nie działało, nie w jej głowie.
Heaven przy rodzicach była marionetką, mówiła to, co wiedziała, że chcą usłyszeć po to, żeby mieć święty spokój i niepotrzebnie się nie narażać. Poza zasięgiem ich wzroku nie zniżyłaby się do takiej formy ataku. Jakby miała na niego ochotę, uderzyłaby w zupełnie inny punkt. To nie znaczy, że po fakcie prostowała fakty i starała się naprawiać sytuacje. Po pierwsze, to, że ktoś uznawał ją za niemiłą czy fałszywą, nie miało dla niej znaczenia, po drugie, nie zamierzała okazywać słabości i przyznawać, że robi coś niezgodnego ze sobą. Pozostawało jedynie iść z prądem i ograć sytuacje w okół tego.

Nie miał nic przeciwko kobietom tańczącym w nocnych klubach. Ba, potrafił nawet zrozumieć te, które oferowały dalej idące usługi. Czy pochwalał taką formę zawodu? Oczywiście, że nie, ale daleki był również od krytyki. Zdawał sobie bowiem sprawę, że ludzie mogą znaleźć się w różnych sytuacjach, a co jak co, ale sprzedaż własnego ciała zwykle przynosiła wysokie zyski. Nie należał zresztą do grona osób, które zaglądałby innym do portfela, czy wygłaszały tyrady o moralności. Wręcz przeciwnie, był tolerancyjnym młodzieńcem, który uważał, że każdy może robić w swoim życiu, co mu się żywnie podoba, o ile tylko nie krzywdzi swoim zachowaniem innych. Niestety był zarazem osobą pamiętliwą, a w tym przypadku nie miał do Heaven pretensji o sam fakt, że wygina śmiało ciało przed mugolską publiką. Po prostu znalazł idealną okazję do tego, by się jej odgryźć, wytknąć jej hipokryzję i ukarać za to, że kiedyś sama go ośmieszyła. A poza tym… jej obecność tutaj była mu również na rękę z innego względu. Nie chadzał bowiem zwykle do takich miejsc i gdyby nie ona, w otoczeniu skąpo ubranych pań i napalonych facetów czułby się pewnie mało komfortowo. Już wolał skupić wzrok na niej, sącząc swoje piwo – dzięki temu przynajmniej znalazł jakikolwiek punkt zaczepienia. Będąc zupełnie szczerym, nie spodziewał się jednak, że ta w przerwie dosiądzie się do jego stolika. Prędzej pomyślałby, że zażenowana zniknie z jego oczu. Cóż, nie wziął pod uwagę tego, że to panna Dear, która zawsze musi mieć ostatnie słowo.
- Trafiłem tu przypadkiem, najwyraźniej w przeciwieństwie do Ciebie. – Odburknął dziewczynie podobnie nieprzyjemnym tonem. Może i zapamiętała go jako miłego i uczynnego chłopca, ale ten miły i uczynny chłopiec z biegiem lat na szczęście nauczył się walczyć o swoje i odwdzięczyć się pięknym za nadobne. Właściwie chyba nawet na to czekał. Nosił w sercu wystarczająco wiele gniewu i nienawiści, dla którego potrzebował znaleźć ujście. – Widzę, że nie przeszkadza Ci kręcenie tyłkiem dla mugolskich bogaczy… – Kontynuował więc z tą samą bezczelnością w głosie, pozwalając sobie przerwać jedynie po to, by uszczknąć łyka schłodzonego piwa. Dopiero kiedy odłożył kufel na blat stolika, ostentacyjnie pociągnął nosem. – Czujesz ten smród unoszący się w powietrzu? To twoja hipokryzja. - Prychnął dumny z wymyślonej na poczekaniu obelgi. Naprawdę, nie czuł się z tym źle. Całe życie starał się trzymać język za zębami, dbać o opinię, i co mu z tego przyszło? Jedynie gorycz i rozczarowanie.

Prychnęła ze szczerym rozbawieniem na jego odpowiedź. Jak bardzo prawdziwe to w jego przypadku nie było, pracowała już tu wystarczająco dużo, żeby kątem oka widzieć przypadkowo spotykających się znajomych, udających że wpadli tylkno na piwo. Z jakiegoś powodu ludzie nie lubili przyznawać się do tego, że odwiedzają takie miejsca.
- A w Azkabanie są sami niewinni. Serio myślisz, że nie slyszałam tego tekstu? - zauważyła. Cóż, widocznie Kain trochę dorósł i zszedł na ziemię, dobrze dla niego, może nie najlepiej dla niej, ale wciąż nie dawała się zbić z tropu i obrócić sytuację na swoją korzyść.
- Pieniądz nie śmierdzi, skoro jest tylu zdesperowanych mugoli gotowych płacić za trochę tańca - wzruszyła ramionami. Nie wiedziała jak wybrnąć z zarzutu o hipokryzji, nie, żeby się nie dało - ale trudno było to zrobić bez kolejnego rasistowskiego tekstu, który obecnie nie przechodził jej przez usta. Mogła przyznać, że nie obchodzi jej status krwi, ale tego w tej chwili również nie mogła wydusić. - Szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie co o tym myślisz, tak długo, jak nie zaczniesz o tym paplać. Ale wierze, że jesteś na tyle bystry, żeby niczego ze mną nie zaczynać - wiadomo, że u Heaven nie działało prośbą, więc pozostawała groźba. Na szczęscie nie dzielili ze sobą grona znajomych, ale czasami miała wrażenie, że świat jest mniejszy niż się wydaje, w dodatku wiedziała, że gość pracuje w ministerstwie do którego pośrednio może niedługo dołączyć.

Początkowa radość płynąca z odgryzienia się po latach nielubianej koleżance szybko spełzła mu z twarzy, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że tym razem to on został pozbawiony jakiejkolwiek możliwości obrony. Nie był głupi. Doskonale wiedział przecież o tym, jak naiwnie wybrzmiały jego słowa. Znalazł się w tym miejscu zupełnie przypadkiem. No tak, prawdopodobnie trzy czwarte regularnie uczęszczających tu mężczyzn nadużywała tego tekstu, a nawet jeśli on sam nie potrzebował do szczęścia widoku tańczących, półnagich pań, to nie był w stanie nikomu skutecznie przetłumaczyć, że nie jest jeleniem.
- Wybacz, ale wolę piwo od widoku twojego tyłka. – Próbował walczyć, ale nie brzmiał już tak przekonująco jak wcześniej. Pewnie dlatego, że sam zaczął zastanawiać się, dlaczego nie kręci go taki rodzaj rozrywki. Od dłuższego czasu był przecież singlem, nie wdawał się w relacje z innymi pannami i stronił od jakichkolwiek romansowych relacji. Wcześniej tłumaczył to sobie niezwykle prosto. Zranionym sercem. Ale upłynęło już przecież wystarczająco wiele wody w rzece, by zapomniał o dawnych niepowodzeniach i spróbował czegoś nowego. Może po prostu przyzwyczaił się już do tej swojej samotni i nie potrzebował cielesnych wrażeń? A może zbyt wiele czasu poświęcał pracy, a przez to zapominał o życiu towarzyskim?
Tak się zamyślił, że nawet niespecjalnie słuchał swojej rozmówczyni. Obudził się dopiero wtedy, kiedy ta zaczęła mu grozić. Jeśli dobrze zrozumiał, chyba tylko po to, żeby nie wygadał innym, że trudni się tak kontrowersyjną pracą. Nagle zapomniał o wcześniejszych przemyśleniach i prychnął wyraźnie rozbawiony. – Oj, Heaven, Heaven…To nie czasy szkoły, żebyś mogła mi jakkolwiek zagrozić. – Westchnął ciężko i teatralnie przewrócił oczami, ponownie sięgając po swoje piwo. Jednocześnie założył nogę na nogę, by pokazać jak bardzo niewzruszony pozostał na jej nieudolne próby szantażu. – Nie chcesz, żebym o tym mówił, to po prostu o to poproś. – Wiedział, że wymuszenie na niej uprzejmości może okazać się najskuteczniejszą bronią. – A jeśli nie, to zaoferuj mi coś w zamian… No, dawaj, jaką cenę ma dla ciebie moje milczenie? – Pozwolił jej jednak łaskawie wybrać drogę do celu. Nie był pewien dlaczego, bo jakby nie patrzeć, miło było się trochę nad nią poznęcać.

Chyba najbardziej ironicznie było to, że niedługo już planowała rzucić tę pracę, wystarczyło tylko dokończyć studia i znaleźć dobrą, pełnoetatową posadę. Na początku nie wiedziała jak się za to zabrać, zawsze była przekonana, że zaczepi się w rodzinnym biznesie, ale w tej sytuacji musiała radzić sobie sama, od zera. Kariera aurora wydawała się atrakcyjna, ale też wyjątkowo trudna dla kogoś, kto przez większość czasu olewał szkołe i skupiał się jedynie na eliksirach. Bez znajomości i kogoś, kto mógłby pomóc jej przepchnąć się choć trochę? Korzyści, jakie kiedyś dawało jej nazwisko Dear i po jakie jeszcze czasami starala się sięgać były większe, niż może się wydawać.
Niemniej z tej sytuacji nie za bardzo pozwalało jej się wykręcić. Co nie znaczy, że zamierzała prosić i zamienić atak na obronę.
- Bo zrobiłes się bardziej wygadany i ktoś wystarczająco wiele razy nadepnął ci na odcisk, że twoja bańka naiwności pękła? Doceniam samorozwój, ale mierz siły na zamiary - trochę próbowała go zwieść, trochę wierzyła w to co mówi. Heaven była mściwa i kiedy trzeba było, potrafiła przekraczać granicę, których ktoś inny nie ośmieliłby się przekroczyć. - Czaje. Zraniona duma dalej doskwiera i myślisz, że słowo proszę z moich ust pozwoli ci się poczuć lepiej z samym sobą, ale możesz o tym zapomnieć - dopiła swojego drinka, trochę nabierając pewności siebie - trudno powiedzieć, czy próbowała ją sobie wmówić, czy alkohol dał jej hojną dawkę, czy może naprawdę sytuacja wydawała jej się coraz mniej stresująca i wierzyła, że wybrnie z niej z godnością. - Za milczenie też nie będę płacić, bo oboje wiemy, że ta cała nowa otoczka to powłoka, która w rzeczywistości jest krucha jak diabli i nie chcesz testować, jak łatwo ją rozbije ktoś, kto nie musi udawać, że nie boi się wycelować różdżki - chociaż nie zastanawiałaby się dwa razy nad pojedynkiem, tutaj miała na myśli jak najbardziej metaforyczne znaczenie wyrażenia. Jego zdecydowanie absolutnie nie pozwalało jej podkulić ogona i pozwolić mu na upragnioną chwilę satysfakcji. Nie tak łatwo, nie dopóki wierzyła, że może ograć to kiepskie rozdanie.

Czysta krew, znane nazwisko, koneksje i układy… naprawdę nienawidził tego świata i nienawidził osób, które patrzyły na kogoś takiego jak on z góry, a za taką właśnie uważał pannę Dear. Niewykluczone, że wcale jej tak dobrze nie znał i że miał o niej mylne wrażenie, ale wierzył święcie, że dzięki swemu pochodzeniu nie musiała się martwić o swoją edukację i nie wiedziała, czym jest ciężka praca. Z drugiej strony teraz zaczynał w to wszystko powątpiewać, bo co czarownica o tak szlachetnej krwi robiłaby, tańcząc w mugolskim klubie? Raczej nic nie wskazywało na to, że to jej pokręcone hobby. Prawdę mówiąc, zaczęło go interesować to, co takiego wydarzyło się w jej życiu, że skończyła w takim miejscu, ale nie zamierzał dać tego po sobie poznać.
- Za to widzę, że ty niewiele się zmieniłaś. Nadal w twoich słowach za dużo jest jadu, a za mało współpracy. – Znów westchnął głośno, bo ta dyskusja zaczynała go męczyć; jak gdyby wiedział, że nie zwieńczy jej nic konstruktywnego. – I masz chyba zbyt wysokie mniemanie o sobie, jeśli myślisz, że tak bardzo mnie obchodzisz. – To akurat nie była do końca prawda, a panna Dear miała rację, mówiąc że niegdyś dotkliwie zraniła jego dumę. Theo był pamiętliwy i nadal miał do niej żal o tę dawną obelgę, ale nawet planując swą zemstę, nie umieściłby Heaven zbyt wysoko na liście tych, których należałoby ukarać. Nie dlatego, że jej wybaczył. Po prostu natrafił w przeszłości na wiele innych osób, które bardziej go skrzywdziły. Inna sprawa, że w tym momencie dziewczyna z niezwykłą wręcz bezczelnością testowała jego cierpliwość, jakby upominając się o to, że i jej winno się mocniej oberwać.
- Myślisz, że bym się bał? – Rzucił do niej pewnym, zadziornym tonem, pomiędzy kolejnymi łykami piwa. – Skoro chcesz, sprawdź mnie. – Również nie oczekiwał, że wyciągną swoje różdżki, ciskając w siebie zaklęciami. Jeżeli miał być szczery, nie zależało mu nawet na tym, by chodzić po mieście i rozpowiadać plotki o tym, że kręci tyłkiem w nocnym klubie. To nie było w jego stylu. Był jednak ciekaw jak zareaguje lwica w natarciu (choć w tym przypadku bardziej odpowiednim określeniem byłaby pewnie żmija), przyzwyczajona najwyraźniej do tego, że jej ofiary zwykle nie próbują się nawet bronić.

Czy patrzyła na niego z góry? Pewnie niejednokrotnie, ale bynajmniej nie ze względu na swoje nazwisko. W sumie jej nazwisko było jedną z niewielu rzeczy, które negatywnie wpływały na jej poczucie własnej wartości, czy teraz, czy wcześniej. Nigdy w szkole nie próbowała niczego na nim ugrać i odcinała się od tego jak mogła, ale nie było nic dziwnego w tym, że Kein miał inne wyobrażenie. Jakby nie patrzeć, czystokrwiste rodziny wciąż otwierały duzo możliwości i zdarzało się, że przemykały ponad ogólnymi zasadami i Heaven gardziła tym, zwłaszcza teraz, kiedy wiedziała, że musi trzymać bepiezczny dystans od jej rodziny, na wypadek gdyby wpadł im do głowy dziwny, utrudniający jej życie pomysł. Miała to szczęście, że jej rodzice nigdy nie traktoali jej poważnie, nigdy nie była ich ulubienicą i nadzieją, więc mogła zakładać, że mimo jej niezaprzeczalnego jednostronnego biletu, nie powinni mieć wielu powodów do wejścia na wojenną ścieżkę. Tak długo, jak nie wywołała jeszcze większego skandalu.
- Nie? To co tu dalej robisz? - pokręciła głową. Może nie szukał zemsty sam z siebie, ale kiedy okazja trafiła mu w ręce, nie zamierzał całkiem jej przepuścić. Czy zachowała by się na jego miejscu tak samo? Pewnie gorzej. Albo wyniosłaby szantaż na wysoki poziom, albo po prostu puściła wieści w świat zdjęciem z tego jak dobrze się bawi na wizbooku.
- Myśle, że powinieneś - pokręciła głową. Zastanawiała się, czy naprawdę powinna go sprawdzać, w końću prowokując go zdecydowanie zwiększyła szansę, że zadziała wbrew jej przewidywaniom. Pewnie najlepiej byłoby, gdyby w ogóle tu nie podeszła, ale oczywiście, to była ona, nie mogła się powstrzymać. Jeśli każdy był od czegoś uzależniony, to dla Heaven była to zdecydowanie konfrontacja i prawdę mówiąc, od dawna była od niej na odwyku. Może dlatego podświadomie zamiast ugasić niewielki ogień rozpalała pożar. Odstawiła szklankę na jego stolik i wstała. - Jeśli masz trochę rozumu, dokończysz piwo i wyjdziesz zanim wróce do pracy - poklepała go po ramieniu i poszła na zaplecze, zestresowana bardziej, niż dawała to po sobie poznać. Nadszedł moment na odsłonięcie kart i miała nadzieje, że wciąż potrafiła rozpoznać blef.

Z pewnością nie wszyscy czystokrwiści czarodzieje wykorzystywali swoją pozycję, ale Theo doświadczył ze strony tej grupy społecznej zbyt wielu krzywd, by móc nadal traktować ją sprawiedliwie. Całe życie harował jak wół, rywalizując z osobami ze znanym nazwiskiem i szlachetnym rodowodem, najczęściej przegrywając w tej nierównej walce przez wzgląd na zupełnie nieracjonalne kryteria oceny. W końcu mugolak nie mógł zająć stanowiska, na które aplikował również syn ministra, czyż nie? Ta sytuacja nie przydarzyła się akurat jemu, ale nie oszukujmy się, podobnych przykładów można było odnaleźć bez liku. Nic więc dziwnego, że z czasem Kain zaczął wrzucać wszystkich czystokrwistych do jednego wora, uznając że te pojedyncze chlubne jednostki to tylko wyjątki potwierdzające przykrą regułę.
- Piję piwo, to ty się do mnie dosiadłaś. – Wypunktował ją wręcz wyśmienicie, mimo że co do zasady nie mógł odmówić jej racji. Co do zasady, bo panna Dear nie wzięła pod uwagę jednego małego szczegółu. Sam fakt, że nadarzyła mu się idealna okazja do odwetu nie oznaczało jeszcze, że naprawdę z niej skorzysta. W gruncie rzeczy miał zamiar się podroczyć, skonsternować ją tylko samą swoją obecnością i nachalnym spojrzeniem, ale im dłużej słuchał jej ujadania, tym większej ochoty nabierał, by jednak roznieść w świat ploty o jej ponętnie falującym w tańcu tyłku. Tylko po to, by wymazać z jej twarzy ten pełen pewności siebie uśmiech i pokazać, że pochopnie deprecjonuje go jako swego przeciwnika. Jeśli więc chciała go sprowokować, to trzeba było powiedzieć, że była skuteczna. Podziałała na niego jak czerwona płachta na byka i sam nawet nie zauważył jak szybko dokończył stojące przed nim piwo.
- Poważnie? Biorąc pod uwagę twoje położenie, dziwię się, że nadal masz czelność mówić mi co mam robić. – Rzucił do niej na odchodne, ale wcale nie kierował się w stronę wyjścia. – Chyba jeszcze zostanę, zaczęło mi się tutaj podobać. Może tym razem jak wyjdziesz na scenę, puścisz mi chociaż oczko? – Dodał jeszcze złośliwie, zanim udał się do baru. Z=Tam zamówił sobie jeszcze jedno jasne pełne, po czym powrócił na wygodną kanapę, przyglądając się kocim ruchom panny Dear. Merlinem a prawdą, miał wrócić do domu po tym jednym piwie, ale teraz nie mógł dać Heaven za wygraną. Ba, okazał się jeszcze większym skurwielem, niż można by się było spodziewać, bo po kilku łykach chmielowego trunku, korzystając z dogodnej okazji, strzelił jej również z ukrycia niezbyt przyzwoitą fotkę. Nie, nie po to, żeby wrzucić ją wizbooka. To byłby cios poniżej pasa. Dobrze było jednak mieć na nią jakiegoś haka.

Pokazała mu tylko środkowy palec, nie przenosząc na niego ponownie spojrzenia, przynajmniej narazie. Musiała ochłonąć i przemyśleć swoje położenie. Czy nie podejmowała za dużego ryzyka? W końcu przy odpowiedniej prowokacji każdy potrafił zachować się trochę nieprzewidywalnie, a ona nie rozegrała tego tak dobrze, jak pewnie mogła. Jej ślizgońska natura czasem gubiła się w emocjach, gdyby chciała rozegrać to naprawdę sprytnie, trzeba było dużo delikatniej wybadać grunt, może udać, że to nie ma większego znaczenia - w końcu i tak nie mieli wspólnych znajomych, więc nic nie powinno wypłynąc przypadkiem. Ale teraz, kiedy go podburzyła, mógł znaleźć sposób, żeby wkopać ją znacznie skuteczniej. Przebrała się w pośpiechu, bo już była prawie spóźniona na swoje wejście i wróciła do głównej sali klubu, starając się nie zerkać w jego kierunku zbyt często, ale jednak kątem oka obserwować go na tyle uważnie na ile mogła. I to dyskretnie zrobione zdjęcie też zobaczyła i aż w niej zawrzało, do tego stopnia, że przerwała taniec i podeszła do niego w środku swojego występu, nie oglądając się na nikogo. Na szczęście spojrzenie innych klientów zwyczajnie przeniosło się na inne tancerki, mieli tu dużo lepszą rozrywkę niż przyglądanie się przypadkowej kłótni.
- Prosisz się o kłopoty Kain, usuń to zdjęcie - cóż, jej głos już z pewnością nie był spokojny i oparła rękę o oparcie, trzymając się resztek cierpliwości, powstrzymując się od uderzenia go na środku klubu. Mimo wszystko, nie mogła wylecieć. I musiała się go jakoś pozbyć, bo z takim twardym dowodem ryzyko było zdecydowanie za duże. - Co naprawi twoje zranione ego? - zapytała niecierpliwie, będąc pod wrażeniem, że naprawdę zdecydowała się na to zdanie, zamiast dużo bardziej skuteczne w jej mniemaniu sięgnięcie po przemoc i przygarnięcie sobie jego wizbooka.
Macierzyństwo naprawdę zmieniało ludzi.

Pokręcił głową ze zrezygnowaniem, nie wierząc, że dziewczynę stać jedyne na wskazanie mu środkowego palca, a potem odprowadził ją wzrokiem aż do wyjścia z głównej sali klubu, zastanawiając się, co powinien zrobić. Prawdę mówiąc, nie spodziewał się, że sytuacja zabrnie tak daleko. Nie był przygotowany na taki rozwój wydarzeń i nie miał w zanadrzu żadnego planu, a jak długo mógł polegać wyłącznie na improwizacji? Zapewne powinien odpuścić już jakiś czas temu, bynajmniej nie ze względu na strach przed panną Dear. Kiedyś może wywołała w nim pewne obawy, ale teraz naprawdę było jej do tego daleko. Wyrobił się. Powinien jednak odpuścić dla własnego komfortu psychicznego, bo im dalej brnął w otchłań, tym częściej ta spozierała również na niego. Nie był przecież plotkarzem, który rozpowiadałby wszystkim, że jakaś ślizgońska niewiasta kręci tyłkiem w pubie. Nie chciał także publikować nigdzie zrobionego jej ukradkiem zdjęcia, uważając że byłoby to co najmniej niesmaczne. Dlaczego więc strzelił jej tę fotkę? No właśnie. Problem tkwił w tym, jak daleko oboje zaszli i jak wiele jadu skrywało się w ich wypowiedziach. Teraz nie mógł już się już wycofać, żeby jego przeciwniczka nie potraktowała go jak tchórza, który nagle zdecydował się uciec przed nią z podkulonym ogonem. Szczególnie teraz, kiedy przerwała nawet swój taniec, wyrywając się do okupowanej przez niego kanapy.
- A jakieś magiczne słowo? – Mruknął znudzonym tonem, nonszalancko wzruszając przy tym ramionami. Nie wychodził ze swojej roli, mimo że ofensywna postawa Heaven wcale nie była mu w tym przypadku na rękę. Niestety żadne z nich nie potrafiło zrobić tego jednego kroku w tył, żeby jakkolwiek załagodzić atmosferę. Impas. Doskonale wiedział o tym, jaka jest odpowiedź na zadane przez nią pytanie, dlatego zbył je milczeniem. – Wytłumacz mi dlaczego, aż tak bardzo Ci na tym zależy. Podaj chociaż jeden powód, dla którego miałbym usunąć to zdjęcie i zapomnieć o tym, że w ogóle Cię tu spotkałem. – Rzucił zamiast tego agresywnie, zaczepnie, chociaż z pewną nadzieją, że tym razem Ślizgonka nie odrzuci jednak złożonej przez niego – może w mało przyjemny sposób, ale jednak – ugodowej propozycji. Po cichu na to liczył, bo w razie odmowy nie wiedział, jak mógłby ją ukarać. Wrzucenie tego pikantnego zdjęcia w eter zdawało się kuszącą opcją, ale mimo wszystko, nie był chyba aż taką świnią.

Naprawdę oczekiwał, że jakkolwiek otworzy się przed nim? Z dwojga złego już chyba wolała wypłynięcie tych zdjęć, niz tlumaczenie się z tego, dlaczego tu pracuje i dlaczego nie chce, żeby informacja wypłynęła. Zwłaszcza ze względu na to, jak dużego haka miałby na nią, gdyby wiedział. Gorączkowo szukała alternatywnego rozwiązania, dzięki któremu ani nie miała wylecieć stąd, ani wpakować się w kłopoty. Skoro proszenie ani tłumaczenie się nie wchodziło w grę, bezpośrednia przemoc też nie, to zawsze pozostawał klasyczny magiczny pojedynek.
- Nie muszę ci się tłumaczyć - zagryzła zęby. - Ale mam pomysł, jak możesz spróbować naprawdę odzyskać swoją dumę. Pojedynek. Wygram, usuwasz zdjęcie i zapominasz, że mnie tu widziałeś. Przegram - robisz z tą informacją co chcesz, a ja wiszę ci jedną, dowolną przysługę. Jeśli myślisz, że masz szanse - powiedziała. Nie była mistrzynią magicznych pojedynków, dużo lepiej radziła sobie w tych mugolskich, ale skoro chciała być aurorem, cóż, trening nie mógł zaszkodzić. Pytanie tylko, czy jemu ta forma będzie pasować? Mógł zamiast tego dalej bawić się w szantaż, albo mógł zaryzykować i mieć znacznie więcej do ugrania. Pewnie nie powinna wychodzić w środku pracy, ale teraz było jej wszystko jednego i raczej jej szef pod tym względem i tak był elastyczny. Mogli załatwić tu i teraz, bo nie zamierzała na nic czekać i zadręczać się potencjalnym ryzykiem.

Nie wiedział z jakiego powodu Heaven została zmuszona do takiego aktu desperacji jak taniec w nocnym klubie, ale domyślał się, że w takich okolicznościach sprawy powód musiał być naprawdę ważny. Wbrew pozorom nie szukał jednak sensacji i nie oczekiwał od niej wcale spowiedzi, a jedynie jakiejkolwiek aktu dobrej woli czy magicznego słowa „proszę”. Problem w tym, że takie grzecznościowe wyrażenia najwyraźniej nie przechodziły dziewczynie przez gardło. Chyba nigdy wcześniej, ani nigdy później nie spotkał na swej życiowej drodze kogoś tak dumnego jak ona. Poważnie, wystarczyłoby przecież, żeby powstrzymała ten kąśliwy, jadowity ton, a na pewno doszliby do porozumienia, ale nie… ona musiała nęcić i prowokować, pokazując przy tym wszystkim wokoło, że nie powinno się z nią zadzierać. A on… niestety, ale także nie popisał się tym razem rozsądkiem. Powinien być tym mądrzejszym, nie odpowiadać na jej zaczepki, ale też nie był tutaj bez winy. Chciał usilnie udowodnić jej i samemu sobie, że od czasów szkoły się zmienił i że nie pozwala już innym z taką łatwością skakać po swoich pagonach.
Westchnął w duchu, słysząc jej słowa. Najgorszy z możliwych scenariuszy się ziścił, ale przecież spodziewał się po niej takiej odpowiedzi. Na szczęście jednak los się do niego uśmiechnął, bo poza zagryzaniem zębów panna Dear zaraz złożyła mu sensowną propozycją. Taką, dzięki której mógł stanąć z nią w szranki, jednocześnie nie musząc robić czegoś, czego w rzeczywistości nie chciał. Do takich czynności niewątpliwie należało ewentualnie upublicznienie zdjęcia. Cios poniżej pasa. Ale pojedynek? Zdążył nawet zatęsknić za pojedynkowym klubem, więc nie mogła trafić lepiej. – Zgoda. – Odpowiedział niemal od razu, bez cienia zawahania. Akurat zaklęcia zawsze były jego mocną stroną, a wiele nauczył się również podczas kursów i szkoleń aurorskich. – Ale chyba nie wiesz kogo wyzywasz do walki. – Dodał zresztą śmiało, dopijając pozostałe w kuflu piwo. Może i nie powinien godzić się na takie rozwiązanie po alkoholu, szczególnie kiedy nie znał umiejętności przeciwnika, ale mimo wszystko czuł się pewien swego.
- W takim razie poczekam na zewnątrz. – Rzucił jeszcze na odchodne, odstawiając puste szkło na blat stolika, po czym poprawił kurtkę i opuścił lokal. Przystanął niedaleko drzwi, oparty o mur, żeby chociaż przez chwilę zmrużyć ślepia i pooddychać świeżym, przyjemnie chłodnym powietrzem. Otworzył oczy dopiero wtedy, kiedy ponownie usłyszał głos Heaven.

zt. x2

+