To sytuacja, w której Wacławowi pozostało zrobić niezręczny uśmiech i uciec z miejsca. Z początku ucieszył się, że puchońska brać współdzieli jego upodobania muzyczne. A później okazało się, że są w zupełnie innym spektrum upodobań, bo mimo elastyczności Eli w tym temacie to student nawet nie znał wymienionych przez nią zespołów.
  - Um, no - zaczął niezręcznie, rozważając swoje kolejne słowa jakby od tego zależało czy uda im się eliksir czy nie. - Absolutnie nie wiem o czym mówisz, ale ja jestem bardziej jak - nie zacznie jej tu zaraz śpiewać, że szedłby piechotą do lata albo że jest niezłą dżagą. Raczej musiał iść w amerykańską komerchę. - Happiness hit her like a train on a track - zaśpiewał Florens z maszynami, aby w pełnej krasie oddać cześć muzyce wspieranej przez sektę LBGT.
  - Gdyby wybuchł ci w twarz wrzątek z ognistym hibiskusem i miętą to najwyżej zaliczyłabyś mocny peeling - powiedział to całkiem poważnie, bo nie widział w tym nic złego. Ot, nie życzył Puchonce źle, chciał jedynie zasugerować, że wypadek przy pracy z tak bezpiecznym eliksirem skończyłby się pożytecznie w najgorszym wypadku. - Mi kiedyś wybuchł w twarz eliksir postarzający - temu Wacław zawdzięczał brak pytań o dowód gdziekolwiek i kiedykolwiek.
  - Tak szczerze to chciałem zapytać właśnie o rośliny, które lubisz - bo przecież nie zawsze to o co pytamy było tym, co chcemy usłyszeć. - Przytulam brzozy i czuje się szczęśliwy. To takie obcowanie z naturą w istocie natury. One są takie miłe w dotyku. Jeszcze jak ta ich kora nagrzana jest jesiennym słońcem - uśmiech mimowolnie wkradł się na jego twarz. Od niechcenia wrzucił ostatni składnik do kotła, zmniejszając pod nim ogień, aby nie zagotował się zbyt szybko.
  

Dostrzegając te niepewność, początkowo przeszło mi przez myśl, że powiedziałam coś nie tak. W jakiś sposób go obraziłam? Dopiero jego słowa pozwoliły mi odetchnąć. Machnęłam ręką, na znak, aby się nie przejmował. Przecież nie każdy musi znać te same zespoły, co ja. - Dog days are over? - zapytałam, rozpoznając słowa, ale nie mając stu procentowej pewności. Czy to zespoły typowo komercyjne, czy te bardziej niszowe, nie miało to dla mnie znaczenia. Te drugie szanowałam nawet bardziej - mała publika i nakłady, a niestrudzenie parli do przodu. Było kilkoro takich artystów, których obserwowałam od początku i byłam świadkiem jak wybijają się do popkultury. Czasami czułam się jak matka doglądając wzrost swojego dziecka.
- Myślę, że poprzez wrzątek byłoby to coś więcej. - peeling to jedno, poparzenie trzeciego stopnia delikatnej skóry twarzy i narządów, głównie oczu, nie leżało w polu moich zainteresowań. Zdecydowanie wolałam unikać tego typu problemów. Wystarczyły mi poranione ręce, przecięte nożykiem albo kolcami roślin.
No tak, kolejne pytanie z kategorii "co lubię". W tym przypadku moja odpowiedź była równie ciężka do podjęcia. - W zasadzie to wszystko, co jest ładne i przydatne. Na pewno nie przepadam za diabelskimi sidłami i innym cholerstwem, które na każdym kroku utrudnia życie. - tak, pnącza oplatające się wokół ciała i próbujące ciebie zadusić na śmierć nie leżały w polu moich zainteresowań. - Mmm...aha. Ja bym chyba wolała przytulić się do człowieka albo zwierzaka. - odparłam, starając się nie oceniać. Skoro ta czynność przynosiła mu szczęście, to kim byłam, aby to wyśmiewać czy patrzyć krytycznie.
Wróciłam spojrzeniem do kociołka, mieszając w nim nieco, aby zawarta w nim ciecz zmieniła swój kolor na wymieniony w podręczniku. Czas spędzony na warzeniu zdecydowanie minął szybciej i przyjemniej w towarzystwie Wacława. Przy okazji dowiedziałam się nowych, ciekawych rzeczy. Zdecydowanie było to przyjemniejsze od czytania po raz enty jakiegoś podręcznika

@Wacław Wodzirej

- Tak! - Powiedział podekscytowany, bijąc brawo dziewczynie z bananem na ryju, będąc ucieszonym jak mało kto. - Ano i jeszcze lubię Marinę z diamentami, ale bez diamentów. Tę śmieszną od Zielonej latarni, wiesz, Lorde - mógł tak długo mówić i mówić, ale chyba nie wypadało, bo warzyli eliksir, a nie mieli towarzyskiego spotkania.
  - Ognisty hibiskus absorbuje wrzątek poza kotłem, więc jeśli nie utrzymujemy temperatury wrzenia to eliksir pieprzowy się nie robi. Dlatego nigdy nie piłaś pipeprzowego na gorąco - albo kłamał i coś takiego nie miało racji bytu, ale to już wynikało ze sporej niewiedzy w dziedzinie zielarstwa głównie. Zaś zielarstwo to pierwsza rzecz, której Wacław zaczął się brzydzić w Hogwarcie. No, może poza grami miotlarskimi, ale to opowieść na inną historię.
  - Rozumiem, rozumiem - przytaknął i chyba nie chciał ciągnąc Puchonki dalej za język, bo ta jakoś tak nie zdawała się nader chętnie rozmawiać. Wacek się nie dziwił, sam ze sobą nie wytrzymałby długo z tak debilnymi pytaniami. Z drugiej strony - właśnie za takie rzeczy bardzo się lubił.- Coś ty, ludzie są obrzydliwi - zaśmiał się, bo samo przytulanie się dla przytulania było dziwne. Natomiast to co działo się w łóżku, działo się w łóżku.
  - Patrz, patrz, patrz - znów wrzasnął podekscytowany. Podbiegł do kociołka El i sztachną się eliksirem. - Gotowe, wow, jesteś z siebie dumna? - Zapytał pełen radości dla skończonego procesu. - Ja z nas jestem. Przelewamy? - Zapytał, biorąc chochlę i szykując próbówki.

/zt x2?

Wyszczerzyłam zęby, widząc, jak z zawiedzionego Wacława robi się taki, który emanuje energia. Tak, zdecydowanie wolałam go w tej formie. Może i nie trafiały do mnie wszystkie żarciki i komentarze, jednak na dłuższą metę zbytnio mi to nie przeszkadzało. Był taka starsza wersja Tercjusza, może nieco bardziej śmiałą. Brakowało tu nieco większego stosowania Maxa w rozumowaniu pewnych kwestii. A może to tylko była moja wyobraźnia i iluzja?
- E? - wydałam z siebie mądrze, nie za bardzo rozumiejąc słowa, jakie padły. Hibiskus absobruje wrzątek...nie pije się eliksiru na ciepło...co? To w ogóle jakikolwiek eliksir się pije na ciepło? Ja rozumiem, że mam niewielka wiedzę na temat eliksirowarstwa, ale nie za bardzo sobie przypominałam podobna sytuacja. Będę to musiała sprawdzić, w bardziej prywatnym otoczeniu.
Przekrecilam głową na boki, raz w lewo, raz w prawo, jednocześnie się zgadzając i nie. Sama nie patrzyłam na drugiego człowieka w takim pryzmacie, jak zdecydowana większość społeczeństwa. Nie czułam potrzeby zaspokojenia jakiejś żądzy. Po prostu lubiłam ciepło drugiego ciała, jego miękkość i poczucie bezpieczeństwa, jakie dawało. Uczucie tego, że jest się kochanym.
Z moich małych rozmyślań wyrwało mnie wrzasniecie Wacława. Doprawdy, ten to potrafił zwrócić czyjąś uwagę, jak nie swoimi czynami, to głosem. Czy byłam dumna ze swojej pracy? Częściowo pewno tak, jednak nie bardzo podobał mi się podstawowy błąd, jaki popełniłam. - Tak, przelejemy, posprzątamy i się zaniesie. - odparłem, przytakując głową i biorąc się za wymienione rzeczy.

z/t

@Wacław Wodzirej

Obydwoje mieli blisko do podziemi, więc nic dziwnego, że tutaj umówili się na spotkanie. Na szczęście w lochach nie brakowało miejsc do ćwiczeń oraz jedzenia, z którym ślizgon przyszedł w ilości znacznej. Oczywiście nie uważał, że z pełnym brzuchem zaklęcia wychodzą lepiej, ale zdecydowanie potrzebował wycieczki do kuchni i narobienia skrzatom dodatkowej roboty, bo czuł, że od śniadania wszystko już strawił i zaraz umrze z głodu, jak czegoś nie wpierdoli.
-To co bierzemy na warsztat? Specjalne życzenia, czy po prostu trening, żeby zamienić Pattolowi dupsko w kanarka? - Zapytał, napychając sobie mordę kociołkowymi pieguskami. Na szczęście zaklęcia można było rzucać niewerbalnie, więc nie przejmował się, że nie zdąży przełknąć nim przyjdzie czas wyjąć różdżkę i wziąć się do prawdziwej pracy, a nie tego, co pokazywano im na tutejszych lekcjach.

@Terry Anderson

Po tym wszystkim, co zaszło na biwaku, Terry jak nigdy wcześniej potrzebował skupić myśli na czym innym, a że w Hogwarcie chłopak nie mógł liczyć na wiele rozrywek odpowiednio pochłaniających jego roztrzepaną i ostatnimi czasy nerwową naturę, postanowił rzucić się w wir nauki. Nie byle jakiej nauki! Puchon przez ostatnie kilka dni niemal obsesyjnie pogłębiał swoje umiejętności transmutacyjne, pochłaniając kolejne lektury wypożyczone ze szkolnej biblioteki lub zaszywając się w jakiejś pustej klasie, gdy tylko nadarzyła się taka sposobność. Na posiłki praktycznie przestał chodzić, podkradając jedzenie z kuchni, kiedy miał pewność, że nikogo po drodze nie spotka. Wkuwał i wkuwał, ślęcząc godzinami nad poznanymi zaklęciami, aż wreszcie zetknął się ze ścianą. Wszystkie zaklęcia, których nauczył się przez cztery lata swojej czarodziejskiej edukacji, opanował już niemalże do perfekcji, a czary zaawansowane, przeznaczone dla studentów i absolwentów znacznie wykraczały poza jego zdolności samodzielnego przyswajania wiedzy. Początkowo nie wiedząc, co z tą sytuacją zrobić, chłopak postanowił dać sobie na chwilę spokój z zawrotnym tempem nauki i spróbować powrócić do normalnego trybu funkcjonowania. Zmusił się nawet, by zejść wraz ze wszystkimi na śniadanie, jednak, gdy tylko przekroczył próg Wielkiej Sali i zobaczył setki zebranych tam osób, wpadł w panikę i uciekł, nim ponownie straciłby panowanie nad sobą. Z mocno bijącym sercem powziął decyzję – musi znaleźć sposób, by kontynuować naukę transmutacji, skoro ona jedna trzymała go o zdrowych zmysłach.
Okazja natrafiła się sama, gdy pewnego dnia pośpiesznie przemierzał korytarz, chcąc uniknąć największej fali uczniów, która za kilka minut skończy obiad i wyleje się na zamkowe hole, zmierzając na popołudniowe zajęcia. Był tak zaaferowany, że z impetem wpadł na Ślizgona, upuszczając z rąk torbę i wszystkie książki, niczym największa ofiara losu. Czerwieniąc się jak burak przeprosił i już miał uciekać dalej, gdy do głowy wpadł mu pewien pomysł. Nim zdążył stchórzyć, zapytał, czy chłopak nie chciałby mu pomóc z transmutacją, starając się sprawiać przy tym wrażenie najbardziej uroczego stworzenia, jakie Solberg widział w życiu.
W wyniku całego zajścia, kilka dni później Terry krążył nerwowo po jednej z nieużywanych klas, zastanawiając się, czy Max zjawi się zgodnie z obietnicą, czy może w ostatniej chwili zmieni zdanie, zostawiając go na lodzie. Niepokój buzował w nim do tego stopnia, że kilka razy rozważał wyjście z sali i poszukanie Ślizgona na własną rękę, nie bacząc na potencjalne konsekwencję równie irracjonalnej decyzji. Bo i co by zrobił, gdyby go znalazł, dajmy na to na błoniach? Nakrzyczałby na niego? Przywalił mu twarz, tak jak Leroy’owi? Skrzywił się na samo wspomnienie konfrontacji. Nie, cierpliwości, na pewno zaraz się zjawi…
Słysząc dźwięk otwieranych drzwi, Puchon praktycznie podskoczył w miejscu, a na jego twarzy pojawił się wyraz tak ogromnej ulgi, że przypominał odrobinę wygląd narkomana na głodzie.
- Cokolwiek. – odparł z nutą desperacji w głosie, patrząc na Ślizgona wzrokiem niemalże obłąkanym. Kiedy zdał sobie z tego sprawę odchrząknął i wzruszył ramionami, starając się sprawiać wrażenie, jakby było mu wszystko jedno. Skutek był marny.
- Coś ciekawego, niecodziennego, może…. eksperymentalnego? – zaproponował w nadziei, że uda mu się wyciągnąć z Maxa psotną naturę. W końcu co prawda nie pozwolił im rozsadzić kociołka na poprzednim Labmedzie, ale Terry miał wrażenie, że wcale nie ma do czynienia z potulnym sztywniakiem, uważającym szkolny regulamin za świętość. A przynajmniej na to liczył.

@Maximilian Felix Solberg

Przypadkowe spotkanie i próby Terry`ego, by Max zgodził się na tę prywatną lekcję, na tyle urzekły ślizgona, że nawet nie myślał, by Andersonowi odmówić. Co prawda nie nabrał się na te niewinne sztuczki, ale zdecydowanie zobaczył w chłopaku coś, co sprawiło, że miał ochotę lepiej go poznać. No i dodatkowo sam miał okazję rozwinąć się w transmutacji, co zawsze było cholernie przydatne, a szczególnie teraz, gdy starał się zostać animagiem.
-Eksperymentalnego? - Powtórzył poniekąd zdziwiony, poniekąd bardzo mile zaskoczony, co odbiło się niebezpiecznymi ognikami w jego szmaragdowych ślepiach. Nie zaproponował niczego od razu, wpychając sobie żarcie do buzi i gestem zachęcając Terry`ego, by zrobił to samo. -Zdajesz sobie sprawę, że to może się skończyć tragicznie? - Zapytał z pełną paszczą, choć wcale nie wyglądał na takiego, co miał zamiar z tego powodu rezygnować z podjęcia się tego wyzwania. Wręcz przeciwnie, cała jego postawa świadczyła o niebywałym zapale do działania. Transmutacja była dziedziną, w której rzadko eksperymentował. Mimo zamiłowania, nie podchodził do niej tak jak do eliksirów i raczej nie myślał o tym, by specjalnie coś modyfikować. Uwielbiał za to posługiwać się nią kreatywnie i w tym widział potencjał dzisiejszego spotkania.
-Octopede. Kojarzysz? - Zapytał po dłuższej chwili, otrzepując dłonie z okruszków i chwytając w końcu różdżkę. -Włosy, macki, te sprawy. - Rzucił bez względu na odpowiedź puchona. -Normalnie wygląda to mniej więcej tak. - Wypowiedział formułkę, a czupryna puchona od razu zmieniła się w ruchliwe odnóża morskiego stworzenia o fioletowo-różowym zabarwieniu. -Ale spróbujmy pójść może bardziej w fantazyjnym kierunku. - Cofnął czar, po czym ponownie go rzucił, choć tym razem macki nie tylko zmieniły kolor, ale zamiast wypustek miał niewielkie kwiatki na sobie.
-Zrób ze mnie pięknego potwora, dajesz. - Sam stanął przed lustrem, przed którym wcześniej postawił Andersona i automatycznie poczochrał sobie włosy, choć nie miało to najmniejszego znaczenia w tej chwili, gdy za moment i tak miał już ich przecież nie mieć.

Kosteczki:

1 - tym razem nic się nie pali 

Terry bynajmniej nie uważał się za szczególnie zdolnego czarodzieja, mało tego, chłopak swoje magiczne popisy uznałby w najlepszym razie za przeciętne. Z eliksirami było mu nie po drodze – częściej udawało mu się wysadzić kociołek, niż uwarzyć zdatny do spożycia napój – za żadne skarby nie potrafił spamiętać gatunków czarodziejskich roślin, nadal nie nauczył się, jak odnaleźć planety na nocnym niebie, na wróżbiarstwie wymyślał co mu ślina na język przyniosła, a nawet zwykłe zaklęcia zdarzało mu się sknocić. Nic więc dziwnego, że Puchon zamiast zdawać się na wątpliwe umiejętności magiczne, zdecydowanie częściej sięgał po sprawdzone niemagiczne sposoby – czy to na przyszycie guzika czy wyleczenie kataru. Była jednak jedna dziedzina, w której chłopak czuł się jak ryba w wodzie, której mógł uczyć się godzinami i w której nie miał sobie równych – przynajmniej na własnym roku. Ogromnie był dumny zarówno ze swojej wiedzy teoretycznej, jak i efektów rzucanych zaklęć transmutacyjnych, i choć wiedział, że w zamku jest pełno uczniów zdolniejszych od niego, to i tak nie mógł pohamować szerokiego uśmiechu, ilekroć udało mu się skutecznie zamienić jeden przedmiot w drugi. Pomimo jednak ogólnego zadowolenia z własnych zdolności transmutacyjnych, nigdy nie odważyłby się na własną rękę eksperymentować z zaklęciami. Może gdyby był starszy i mądrzejszy, ale kto to widział, żeby piętnastolatek samodzielnie pałał się tak ryzykownym zajęciem. Terry może i był lekkomyślny, nie był jednak do cna głupi. Właśnie dlatego zebrał się na odwagę, by zapytać Ślizgona, czy nie zechciałby poćwiczyć z nim kilku zaklęć – w najlepszym wypadku będzie mógł poeksperymentować pod okiem kogoś bardziej doświadczonego, a w najgorszym… cóż, kazałby chłopakowi zjeżdżać.
Dopisało mu szczęście, a może zadziałała jego dziecięca buzia, w każdym razie miał teraz przed sobą Maxa pałaszującego w najlepsze kociołkowe pieguski z łobuzerskimi iskierkami w oczach. Widząc, że trafił w dziesiątkę z doborem korepetytora, Terry odetchnął z ulgą i pozwolił sobie na psotny uśmiech. Bingo.
- Ano może… - pokiwał głową, jak gdyby poważnie zastanawiał się nad słowami Ślizgona - …ale nie musi.
Żeby nie było, chłopak był w pełni świadomy zagrożeń płynących z bezmyślnego kombinowania z zaklęciami. Patton na ich pierwszych w życiu zajęciach w Hogwarcie wygłosił tyradę na temat tępaków, którzy postanowili pobawić się w wynalazców i potem trzeba ich było zeskrobywać ze ścian zamku. Puchon do dziś pamiętał te trzy zwoje pergaminu, które musiał napisać na temat niebezpieczeństw wynikających z nieumiejętnego rzucania zaklęć. Był wtedy przerażony do tego stopnia, że przez kolejny miesiąc nieufnie zerkał na swoją różdżkę, jak gdyby miała lada moment wybuchnąć. Ale od tamtych zajęć wiele się zmieniło – chłopak dorósł, ćwiczył, dużo czytał i był prawie pewien, że ma szanse na udaną modyfikację jakiegoś prostego zaklęcia. A jeśli coś pójdzie nie tak, to przynajmniej będzie ich dwóch, by naprawić szkody.
Ze skupieniem słuchał objaśnień Maxa, śledząc dokładnie ruchy chłopaka, kiedy ten postanowił zaprezentować zaklęcie, na moment upodabniając piętnastolatka do mitycznej meduzy.
- Dobra, w razie czego krzycz. – spróbował zażartować, by pozbyć się nerwów, choć wcale nie było mu do śmiechu na myśl, że jego pierwsze eksperymentalne zaklęcie będzie wymierzone w drugą osobę. Wziął głęboki oddech i skupił się na efekcie, który chciał osiągnąć – wijące się macki, upstrzone kolorowymi kwiatami zamiast wypustek. Odchrząknął i pewnym ruchem rzucił zaklęcie, nie mogąc pozwolić sobie na choćby cień zawahania – konsekwencje mogłyby być tragiczne. Z wyczekiwaniem przyjrzał się efektom swojej pracy i… - Ha! Popatrz! – wyrwało mu się na widok efektu rzuconego przed chwilą zaklęcia. Na głowie Ślizgona wiły się cienkie, ciemnofioletowe macki, ozdobione drobnymi, białymi kwiatuszkami. Nie było to może dokładnie to, co Terry zamierzał wyczarować, ale i tak był z siebie ogromnie zadowolony. Spojrzał wyczekująco na starszego chłopaka, jak piesek, czekający na pochwałę za poprawnie wykonaną sztuczkę.


@Maximilian Felix Solberg

Max był zdecydowanie bardziej lekkomyślny jeśli chodziło o wszelkie eksperymenty. Wizja znalezienia się w szpitalu przerażała go dlatego, że oznaczała zastój. Nie przejmował się bólem czy możliwością śmierci, ale nienawidził monotonii i bezczynności. Tak przynajmniej podchodził do eliksirów. Z zaklęciami się nie dogadywał za grosz, co było powodem jego powrotu do szkoły, choć ten był mocno rozczarowujący, jak miał być szczery. Widząc jednak zapał puchona, postanowił opuścić bezpieczną bańkę i nieco się zabawić. Owszem, poniekąd swoim kosztem, ale na ten moment nie myślał o tej części ich spotkania.
-A to już będzie zależało od Ciebie! - Wyszczerzył się, dając tym samym znać, że jeśli chodzi o magię, to już każdy sobie rzepkę skrobie, czy jak to tam się mówiło.
Objaśnił Andersonowi obrazowo, jakie jest jego pierwsze zadanie i... czekał. Spoglądał na ruch różdżki chłopaka i wsłuchiwał się w jego intonację, by wiedzieć mniej więcej, czego może się spodziewać. Na szczęście, efekty były lepsze niż gorsze. Nikt nie wybuchł, nikt nie płonął i ogólnie wszyscy wyglądali na żywych i zdrowych.
-No pokaż, co tam masz. - Mruknął, przeglądając się w lustrze i z zadowoleniem stwierdzając, że zaklęcie poskutkowało. -Nieźle! Trochę biednie, jak na moje oko, ale nadal poprawnie. - Dotknął delikatnie jednej z macek, a ta była dokładnie tak oślizgła, jak się spodziewał. -Chcesz spróbować dojebać coś bardziej efektownego? Spróbuj przeciągnąć delikatnie ostatnią sylabę. Ale delikatnie, bo jak polecisz za bardzo, to będziesz mnie zbierał jak puzzle po całej sali. - Zaśmiał się, dając jednocześnie wskazówki i wymawiając zaklęcie tak, jako powinno ono brzmieć. Uprzednio przywrócił sobie naturalną fryzurę, by Terry mógł ćwiczyć na czystym płótnie, co zdecydowanie ułatwiało sprawę.

Kostki:

4

Duma kroczy przed upadkiem, jak miał się już za chwilę przekonać młody Puchon, teraz rozgorączkowany z powodu zaskakująco dobrego rezultatu rzuconego zaklęcia. Może fryzura nie wyszła dokładnie tak, jak planował, ale udało mu się osiągnąć jakiś efekt. Na piegowatej twarzy wykwitł rumienieć podniecenia, kiedy chłopak praktycznie podskakiwał dookoła Maxa, chcąc obejrzeć pokryte kwiatuszkami macki z każdej strony. Nie było to łatwe, biorąc pod uwagę, że sięgał Ślizgonowi mniej więcej do piersi i żeby przyjrzeć się oślizgłym kosmykom, Terry musiał mocno zadrzeć głowę, stojąc jednocześnie na palcach. Jego entuzjazm opadł nieco na wieść, że oczekiwano od niego bardziej spektakularnego efektu, nie zniechęcał się jednak, postanawiając spróbować jeszcze raz, tym razem wkładając w rzucanego zaklęcie więcej mocy. Delikatne kwiatuszki? Nic z tych rzeczy, Anderson wyobrażał sobie Maxa przygniecionego gąszczem różnokolorowych egzotycznych kwiatów, które widział do tej pory jedynie na ilustracjach w podręczniku do przyrody. Miał na myśli przepych, ciężkie zapachy, wijące się pnącza – słowem całkowite przeciwieństwo drobnych, powściągliwych modyfikacji.
Pewny siebie, podbudowany niedawnym sukcesem, ponownie wycelował różdżką w swój Ślizgoński obiekt testów i rzucił zaklęcie. Już miał ocenić wynik swojej pracy, kiedy uśmiech zamarł mu na twarzy, na widok owszem, wielokolorowych, tyle że nie kwiatów, a jęzorów ognia, które z zawrotną prędkością pożerały brązowe kosmyki. Wrzasnął nienaturalnie piskliwym głosem i uniósł trzęsącą się dłoń, w której nadal dzierżył różdżkę, po czym zafundował Maxowi lodowaty prysznic. Chciał tylko ugasić jego czuprynę – a raczej to, co z niej pozostało – ale był w takiej panice, że nie mogło być mowy o jakiejkolwiek kontroli nad wyczarowanym strumieniem. Blady na twarzy i mokry od potu w niemal równym stopniu co stojący przed nim Ślizgon, Terry był na skraju omdlenia. Znów to zrobił. Znów skrzywdził drugą osobę.
- Cholera jasna, błagam powiedz, że żyjesz. – powiedział a raczej zapiszczał bez tchu – Jezu przepraszam, nie chciałem, naprawdę.

Czekał z wielką nadzieją na to, co Terry pokaże. Początek był naprawdę obiecujący, więc nic nie wskazywało na to, by nie mogli nieco podnieść poziomu. Dlatego też poinstruował puchona, dokładnie przeprowadzając go przez cały proces. Niestety, to co w teorii poszło świetnie, w praktyce okazało się katastrofą.
Max nie widział co się dzieje, ale poczuł ciepło, które po chwili już przeraźliwie go parzyło, a wokół roznosił się powoli smród palonych włosów. Na szczęście to trwało tylko chwilę, bo Terry ugasił pożar, mocząc Maxa od stóp do głów.
-Niestety żyję, nie martw się. - Uśmiechnął się od chłopaka, jak już szok mu minął, po czym potrząsnął głową jak pies, który tyle co wyszedł z wody. Niestety to był błąd, bo puchon musiał go nieco nadpalić, o czym świadczył ból w okolicy czaszki Solberga. -Nie z takich rzeczy wychodziłem. - Uspokoił jeszcze, bagatelizując to wszystko machnięciem ręki. Od razu zaczął rzucać na swój łeb kilka zaklęć leczących, na wszelki wypadek. Mimo wszystko nie chciał, by posądzono chłopaka o morderstwo.
-To co, próbujemy jeszcze raz? - Zaproponował po chwili, ciesząc się nie wiadomo z czego. Był jednak gotów na kolejną próbę. Jakby nie patrzeć, nadal żył, więc nie widział przeciwskazań do dalszej pracy.

Ostatnie, czego spodziewał się po zaklęciu zmieniającym włosy w macki, było wywołanie małego pożaru na głowie Ślizgona. Zakładał, że najgorsze, co może się wydarzyć, to nagłe ołysienie lub inny problem z fryzurą – kłopot, któremu z łatwością można zaradzić przy pomocy kilku zaklęć lub eliksirów, a z tymi Max nie miał przecież żadenego problemu. Oczywiście mogło się też okazać, że żaden efekt nie nastąpi – wizja przykra, lecz i tak po tysiąckroć korzystniejsza od tego, co czekało na piętnastolatka w rzeczywistości. Kamienne ściany dawno zapomnianej zamkowej komnaty odbiły echem piskliwy krzyk Puchona, który mimowolnie wykradł mu się z piersi na widok ludzkiej pochodni, w którą przemienił Maxa. Chłopca zalała fala czystego przerażenia, obezwładniająca i przyćmiewająca zmysły, niemal całkowicie odbierając mu możliwość zareagowania na wywołane przez siebie niebezpieczeństwo. Niewiele brakowało, a Terry zupełnie straciłby panowanie nad sobą, do cna spanikowany nagłym niebezpieczeństwem. Miał wrażenie, że serce na moment zatrzymało mu się w piersi, by chwilę później ruszyć ponownie ze zdwojoną prędkością. Na ziemi zakotwiczyła go tylko jedną myśl – ugasić ogień na głowie Maxa. Całą uwagę skupił na tym jednym celu, odsuwając na dalszy plan strach, wstyd czy zawód. Można powiedzieć, że działał instynktownie, unosząc różdżkę i rzucając jedno z najbardziej podstawowych zaklęć, które może i nie wyszło tak, jakby sobie tego życzył, ale skutecznie spełniło swoje zadanie, nie pozostawiając po małym ognisku nic, poza smrodem spalonych włosów. Charakterystyczny nieprzyjemny swąd unosił się w powietrzu, stanowiąc nieprzyjemne świadectwo sromotnej klęski Puchona, który pomimo zapewnień ze strony Maxa, nadal niepokoił się o stan zdrowia chłopaka.
- Jesteś pewien, że nic ci nie jest? Niecodzienne człowiek zostaje ludzką pochodnią. – upewnił się, obserwując uważnie rzucane przez Ślizgona zaklęcia lecznicze. Kiedy pierwszy strach minął, Terry’emu było zwyczajnie głupio, że własną głupotą doprowadził do podobnej sytuacji. W końcu Max wykazał się ogromną dobrodusznością, zgadzając się poświęcić swój czas nieokrzesanemu piętnastolatkowi, a ten w ramach podziękowania podpalił mu czubek głowy. Blondyn z lekkim przestrachem zerkał na Ślizgona, obawiając się, czy ten aby nie wybuchnie złością, wyrzucając mu lekkomyślność, przy okazji nie posiłkując się własną różdżką. Trudno było mu się dziwić, w końcu jeszcze przed chwilą stał w płomieniach z powodu nieuważności młodego imbecyla. Max wydawał się jednak nie chować urazy – co więcej, zaproponował, by spróbowali ponownie, jak gdyby samospalenie było jedynie nic nieznaczącą przeszkodą na drodze do świetnej zabawy.
- Jesteś pewny? – zapytał z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy, miejsce którego chwilę później zajął szeroki uśmiech. – Okej. Tym razem mi się uda, zobaczysz!
Odchrząknął, wziął głęboki oddech i przeanalizował wszystkie błędy popełnione podczas poprzedniej próby. Był zbyt pewny siebie, lekceważąco podszedł do zaklęcia, wkładając w nie zbyt wiele niekontrolowanej mocy. Pozwolił sobie na rozkojarzenie, godząc się na nieprzewidziane konsekwencje, które okazały się tragiczne. Tym razem będzie mądrzejszy. Nadal miał z tyłu głowy uwagę Maxa, że pierwotny efekt wypadł blado i nijako, jednak próbując swoich sił tym razem, nie zlekceważy pozostałych aspektów kombinacji kosztem efekciarskiego rezultatu. Uniósł różdżkę, wycelował i rzucił zaklęcie. Z niepokojem przyjrzał się czuprynie Ślizgona, jednak nigdzie nie dostrzegł nowych płomieni – zamiast tego brązowe kosmyki wydłużyły się, przeobrażając się w macki, nadal oślizgłe i wijące się obrzydliwie, jednak udekorowane wydatnymi kwiatami wyrastającymi z miejsc, w których normalnie znajdowały się ośmiornicze wypustki. Z pewnością dało się jeszcze wiele poprawić, by osiągnąć bardziej spektakularny efekt końcowy, jednak Terry i tak promieniał z zadowolenia i ulgi.
- Chyba nieźle, nie? – z wyczekiwaniem oczekiwał na ocenę chłopaka, szczerze ciekawy jego opinii, jako transmutowanego obiektu. – Czujesz coś w ogóle jak rzucam na ciebie zaklęcie?

kostki: 51

Zapłon nie do końca był dziś w planach Maxa, ale na szczęście, szybka reakcja puchona sprawiła, że obyło się bez ogromnej tragedii i ślizgon, choć nieco bardziej łysy, wciąż pozostawał żywy.
-Nic, czego dobra fiolka bujnego owłosienia, by nie załatwiła. - Starał się uspokoić Terry`ego, co raczej nie było proste biorąc pod uwagę okoliczności. Nie mówiąc już o fakcie, że ponowna próba podejścia do tego zaklęcia, po prostu była głupia, ale rozsądkiem w takich sytuacjach, to Max się za często raczej nie wykazywał. Nic więc dziwnego, że jak tylko ogień na jego łbie zgasł, już proponował rundę drugą, ku rozsądnemu zdziwieniu swojego towarzysza.
-Wierzę w Ciebie. To tylko macki. - Wyszczerzył się i stanął z różdżką w ręku, gotów na ewentualne wznowienie swojej magii leczniczej. Obserwował ruch nadgarstka puchona i słuchał jak intonuje słowa prawie pewien, że tym razem obędzie się bez tragedii. I się nie pomylił. Już po chwili, na jego głowie pojawiły się ozdobione macki sprawiając, że Max wyglądał jak ślizga menda. Czyli typowy ślizgon, nie ma co ukrywać.
-No i miodzio. Widzisz, wystarczyła tylko jedna prawie-śmierć i wyszło. - Wyszczerzył się do Andersona, podziwiając w lustrze jego dzieło. Czy mogło być lepiej? Zawsze, ale jak na eksperymenty i tak szło im całkiem dobrze.
-Okej, to teraz mi powiedz, jakie zaklęcie scala przedmioty w jeden. - Postawił chwilowo na teorię, by dać im odpocząć od wrażeń.

Jeżeli zamierzało się eksperymentować z zaklęciami, to trzeba było być przygotowanym na ewentualne porażki – te mniej i te bardziej spektakularne. I choć tym razem obyło się bez większych szkód (nie wysadzili klasy w powietrze, a Max nadal oddychał i wydawał się być w przyzwoitej kondycji), to Terry zanotował w pamięci, by przed kolejną próbą miksowania zaklęć podciągnąć się nieco z uzdrawiania. Nigdy nie wiadomo, kiedy przydadzą się podstawowe zaklęcia lecznicze…
Opanowanie Ślizgona i jego lekceważące podejście do całego zajścia naprawdę zaimponowały chłopcu, który – choć starał się to jakoś zamaskować – spoglądał na Maxa niczym na podręcznikowy wzór zajebistości, do którego młody Anderson mógł jedynie aspirować. A najlepsze w tym wszystkim było to, że pomimo bycia jednym z tym cool dzieciaków, które zazwyczaj panoszyły się po szkole dręcząc uczniów takich jak Terry, Max wydawał się naprawdę w porządku. Nie pogonił go, gdy Puchon poprosił o pomoc z transmutacją, nie wyrzucił z imprezy urodzinowej Remki i pomimo płomiennego incydentu, Terry nadal nie oberwał żadną klątwą czy innym nieprzyjemnym urokiem – czego chcieć więcej?
Kiedy pierwszy stres opadł, ogarnęła go tym większa motywacja, by poprawnie wykonać ćwiczenie. Nie mógł wyjść na ostatnią ofermę przed Ślizgonem, szczególnie gdy sam nieskromnie zaproponował, by spróbowali swoich sił z czymś trudniejszym niż rzucanie prostych zaklęć. Skupił się więc na dokładnym odtworzeniu zaklęcia, które tym razem wyszło zdecydowanie lepiej niż przy pierwszej próbie.
- Czym jest jedna prawie-śmierć w obliczu siedmiu lat spędzonych w tej szkole. – podłapał, przewracając oczami. Nie było tajemnicą, że Hogwart nie należał do najbezpieczniejszych miejsc w kraju. Czarodzieje najwyraźniej nie wymyślili czegoś równie bzdurnego jak zasady BHP, wychodząc z założenia, że im więcej zagrożeń w procesie edukacji, tym lepiej.
Kolejne pytanie nieco zbiło go z tropu, spojrzał więc podejrzliwie na Ślizgona, doszukując się jakiejś czyhającej na niego pułapki.
- No jeśli chcesz coś skleić to używasz Zlepa… - zaczął, ale wypowiadając nazwę zaklęcia doznał olśnienia. W pytaniu nie chodziło o „sklejanie” tylko o „scalenie”. Pacnął się w dłonią w czoło. – Cofam to, chodziło Ci pewnie o Miscere Vires. – zarumienił się ze wstydu. Jak mógł strzelić taką gafę? Nadal kręcąc z niezadowoleniem głową zaczął zastanawiać się, do czego Max chciał wykorzystać zaklęcie. 
– Wolałbyś zamiast wielu macek jedną wielką? Coś jak oślizgły irokez? – spróbował wyobrazić sobie niecodzienną fryzurę, co poskutkowało napadem tłumionego chichotu.

Max zdecydowanie nie był kimś, z kogo powinno brać się życiowy przykład. Owszem, przykładał się do nauki i pomagał ludziom, ale zazwyczaj tyczyło się to rzeczy, które po prostu lubił. W innych przypadkach ten zapał wyglądał różnie, a jako człowiek to już w ogóle popełniał błędy, których lepiej było nie naśladować.
Jeśli chodziło zaś o transmutację, to okazywało się, że Max ma mniejszy dar do przekazywania wiedzy, niż przy kociołkach, ale ostatecznie Terry zrobił postęp, co było zadowalającym rezultatem. Zaklęcie łatwe nie było i zdawał sobie z tego sprawę, ale zakładał innym poprzeczkę tam, gdzie samemu sobie, czyli praktycznie w kosmosie.
-Dzień jak co dzień w tym pierdolniku. - Uśmiechnął się na trafny komentarz puchona. Ta szkoła daleka była od bezpieczeństwa i Max wiedział o tym lepiej niż niejeden uczeń, a to dlatego, że uwielbiał testować, jak bardzo nielegalne są te wszystkie zakazy, które im narzucano.
Pogaduchy pogaduchami, ale mieli robotę do wykonania. Solberg zauważył zmieszanie na twarzy Terryego i choć chłopaka nie poganiał w żaden sposób, to nie miał zamiaru też mu podpowiadać nim tamten nie podejmie chociaż próby. Uniósł lekko brew, gdy Anderson wspomniał o Zlepie. Mylić się nie mylił, ale zdecydowanie nie były to te tory, o które im chodziło. Na szczęście pociąg wiedzy puchona wrócił na dobrą drogę i już mogli ruszać dalej.
-Po pierwsze, zlep to idealne narzędzie, jak chcesz zostawić po sobie ślad. A po drugie tak, Miscere Vires, bardzo dobrze. - Pochwalił go, wspominając w myślach kalendarz z gołymi babami, który nadal wisiał w uczniowskim dormitorium po tym, jak go tam na stałe przymocował kiedyś po pijaku.
-Czy bym wolał? Niekoniecznie, ale właśnie to będziemy robić. Będzie ciężej, bo już mamy do czynienia ze złożonym magicznie przedmiotem. Bez modyfikacji byłoby łatwiej, ale z tego co wiem, nie chciałeś "łatwiej". - Wyjaśnił puchonowi całą artykulację i gest, jaki potrzebował złożyć, po czym dał mu znak, że może rozpocząć działanie na mackach.

Kostki:

Kostki: 5, 2

+

Tutaj byli bardzo podobni. Max gardził magią, upatrywał w niej źródła wszystkich, a przynajmniej wielu swoich problemów i uważał, że w mugolskim świecie żyłoby mu się łatwiej i zdecydowanie przyjemniej. Albo by umarł już dawno z przedawkowania, opcji zawsze było kilka. Hogwart irytował go jednak o wiele bardziej niż inne magiczne miejscówki właśnie przez wzgląd na to, jak traktowało się tutaj uczniów. Profesorzy zdawali się kompletnie nie przejmować uczuciami i problemami podopiecznych, często jeszcze pogarszając ich stan poprzez nakładanie jakiś irracjonalnych kar. Solberg bardzo dobrze o tym wiedział, bo nie raz oberwał i choć nie był kimś, kogo by to załamało, tak sukcesywnie przestawał darzyć te mury jakąkolwiek sympatią mimo początkowego dziecięcego zajarania faktem, że ma w sobie magiczny pierwiastek.
Łączenie magii zawsze było bardziej skomplikowane. Wymagało idealnego wręcz zrozumienia esencji każdej z inkantacji i tego, jak mogą ze sobą współgrać. W pewien sposób przypominało to Maxowi łączenie składników w eliksirach, choć z różdżką zdecydowanie gorzej się dogadywał niż z chochlą. Szczerze nie spodziewał się, że Terry osiągnie dzisiaj jakikolwiek sukces, więc gdy ostatecznie przestał podpalać Solbergowy łeb, ślizgona był naprawdę pod wrażeniem.
-Tylko jak coś, nie wiesz tego ode mnie. - Rozpoznał te łobuzerskie iskierki w oczach puchona. To mogło zwiastować wydarzenie, o którym plotki rozejdą się po szkole, a jeśli tak, to Max wolał nie być w ten proces oficjalnie zaangażowany. W końcu tyle co go spowrotem przyjęli.
-Nie potrzebuję dodatkowych centymetrów. - Również wzruszył ramionami, po czym zachęcił Terryego do nowego podejścia. Pokładał w chłopaku nadzieję i wiedział, że jest on w stanie choć częściowo spełnić założenie, przed jakim Max go postawił. Zwykłe złączenie kilku elementów w jedną całość. I to jeszcze takich samych, choć magicznie zmodyfikowanych. Czekał w napięciu na to, jak Anderson poradzi sobie z tym zadaniem. Uśmiechnął się nawet, gdy usłyszał perfekcyjną inkantację, ale już widząc gest nadgarstka wyczuł, że wcale nie będzie tak dobrze. Solberg wziął głęboki wdech, ale nie poczuł swędu spalenizny. Kolejny sukces. Miał odwrócić się już do lustra, by spojrzeć na wyniki tej batalii, gdy poczuł na głowie ogromny ciężar.
-Żyję, ale dodałeś mi z dziesięć kilo. Za łatwo nie jest. - Podniósł dłoń i wymacał mackę. Owszem, została jedna z wielu, jakie jeszcze przed chwilą zdobiły głowę ślizgona, ale jej gęstość była niewiarygodnie wysoka. -Część sukcesu jest. Jesteś pewien, że użyłeś odpowiedniego chwytu? - Chciał przechylić głowę, by lepiej spojrzeć na swojego podopiecznego, ale przez cały ten ciężar coś mu aż się naciągnęło w karku. Wziął więc swoją różdżkę i przerwał działanie zaklęć, powracając do swojej klasycznej, rozczochranej fryzury. -Dobra, na dzisiaj koniec. Poczytaj sobie, albo przećwicz to wszystko. Transmutacja jest pojebana, a jak Ci się zbiera na eksperymenty, to warto minimalizować ryzyko śmierci. Chyba, że chcesz kogoś zabić to wiesz, nie znamy się. - Posłał mu oczko, po czym wyjął z torby niszową książkę na temat transmutacji eksperymentalnej i przekazał ją puchonowi. -Korzystaj ile chcesz. Polecam rozdział czternasty. - Rzucił jeszcze, nim pożegnał się z chłopakiem i udał prosto do wielkiej sali żeby napełnić żołądek.

//zt x2

+