tworzenie przedmiotu - badania

Wiedział, że miał wyznaczony termin na stworzenie kolii dla Elizabeth do świąt, ale w ciągu ostatnich miesiący wiele się działo, przez co nie był w stanie do porządku podejść do jej stworzenia. To, że wiedział, jak miała wyglądać, to jedno. Potrzebował jednak w pełni zgłębić temat nie tyle samego tworzenia biżuterii, co zaklinania kamieni. Z tego powodu wypożyczył z biblioteki książkę, z którą rozsiadł się wygodnie w wynajmowanym mieszkaniu, czytając ją uważnie i sporządzając stosowne notatki. Arenaria i Bazalto zdawali się rozumieć, że potrzebował skupienia i w ciszy leżeli przy sofie, powoli zasypiając.
Pierwsze rozdziały książki poświęcone były rozróżnieniu kamieni na te szlachetne i naturalne, minerały i skały. Znał już ten temat, ale i tak z zaciekawieniem czytał książkę, notując co ważniejsze informacje na temat trwałości poszczególnych kamieni. Nie pamiętał ich nigdy na tyle, żeby być pewnym, które mógł zaklinać, a które lepiej było jedynie oprawić we właściwy metal. W kolii, którą chciał stworzyć, zamierzał użyć pereł, więc z większą uwagą wczytywał się w informacje na ich temat.
Perły jako materia organiczna, twór stworzeń, nie jest trwałym kamieniem. Pod wpływem nadmiernej wilgoci zaczyna pęcznieć, zaś przy suszy wysycha i kruszeje. Należało zadbać o odpowiednie warunki przechowywania biżuterii z wykorzystaniem pereł, a najlepiej rzucić na nie zaklęcia ochronne, które zabezpieczałyby biżuterię przed czynnikami zewnętrznymi. Larkin chwilę spoglądał na te informacje, aby w końcu dodać właściwe notatki, aby odnaleźć odpowiednie zaklęcie, które mogło w tym pomóc. Nie chciał, żeby tworzona przez niego kolia była nietrwała. Wrócił po chwili do czytania, upewniając się w teorii, że perły były również delikatnym materiałem, więc łączenie ich z metalem musiało być starannie przeprowadzone, gdyż uszkodzona perła mogła całkowicie rozpaść się na kawałeczki. Być może pomogłoby w naprawie zwykłe reparo, ale Larkin nie dopuszczał do siebie myśli, że mógłby coś podobnego rzeczywiście zrobić. Naprawiane raz dzieła miały tendencję do niszczenia o wiele szybciej, niż wykonane bezbłędnie, a to co wychodziło spod jego rąk, musiało być idealne.
Kilka rozdziałów dalej dotarł do informacji na temat samego zaklinania kamieni i minerałów. Podane było zaklęcie, które zamykało w przedmiocie inne zaklęcie, a więc coś, czego potrzebował, żeby perły lśniły przy kontakcie ze skórą. Były wskazane najczęściej używane zaklęcia, ale tę część Larkin pominął. W końcu ponownie skupił się na tekście, kiedy autor książki zwracał uwagę na ilość zaklęć nakładanych na kamień. Jeśli materiał był twardy i nie ulegał szybko uszkodzeniom, możliwe było użycie wielu zaklęć, a następnie odnawianie ich. W przypadku delikatnych kamieni bądź minerałów, które mogłyby rozpaść się pod wpływem ingerencji, zalecano ograniczenie zaklęć do pięciu i rzucenie ich w umiejętny sposób tak, aby nie było konieczne odnawianie zaklęć. Były to informacje, które Larkin pospiesznie przepisał do notesu, podkreślając parokrotnie, aby nie zapomnieć. Wiedział, że przy rzucaniu zaklęć na perły będzie potrzebował pomocy, ale teraz miał również pewność, że wpierw musiał znaleźć takie inkantacje, których działanie zawierałoby jak najwięcej efektów, których potrzebował.
Wrócił do czytania książki, przepisując dodatkowe informacje, nie przejmując się, że noc zapadła szybciej, niż podejrzewał. Miał jednak podstawy, z którymi mógł iść do jubilerów, aby rozeznać się w podobnych przedmiotach oraz zakupić potrzebne materiały.

z.t.