Wylosowałeś H jak Hipnoza.

To nie był Twój najlepszy dzień, śmiało można tak powiedzieć, skoro wszystko postanowiłeś posprzątać i cóż, zatrzeć wszelkie ślady, prawda? Aurorzy chyba teraz niewiele będą mogli zrobić, a to będzie całkowicie Twoja wina. Może możemy to zrzucić na wczesną godzinę, może niewyspanie, bo może balowałeś do późna… Teraz to jednak mało ważne, kiedy pani Montgomery zbliża się do lady, przy której stoisz i już od pierwszych chwil marszczy brwi. Może i jest porządek, ale zapach zmieszanych eliksirów wciąż się unosi, a emerytowana nauczycielka nie jest głupia, by nie wiedzieć, że coś było nie tak. Patrzy więc na Ciebie podejrzliwie, zupełnie jakby spodziewała się, że zaraz zza Twoich pleców wyskoczy czarodziej celujący w nią różdżką, a może to Ty nim byłeś?
— A to dlaczego? Zamówienie robiłam miesiąc temu, co takie musisz sprawdzać? — czyżby między słowami o coś Cię oskarżała? Szybko jednak możesz spostrzec, że nie tak łatwo będzie ją spławić a Merlin jeden tylko wiedział jak bardzo niezadowolony będzie szef, jeśli ją tu zastanie w tym dniu, po Twojej wiadomości. Nie jesteś chyba głupi, a pani Montgomery nie powinno tu być kiedy przełożony przybędzie, najpewniej w obstawie aurorów, przecież było włamanie, a to cały jego dobytek!
Upierdliwi klienci to codzienność w handlu, kto z czarodziejami kiedyś pracował, ten w magicznym cyrku się nie śmieje. Bojowo nastawiona emerytka stoi i ściska laskę w dłoni, aż jej kłykcie pobielały, a Ty pewnie zastanawiasz się czy przypadkiem nie za mało Ci jednak płacą… Może wzdychasz, może nie, ale musisz coś zrobić, zanim to babcinka wezwie służby…

urok… 3

Jednego był pewien - straci pracę. Miał świadomość, która nabierała na sile z każdą mijającą sekundą, że zwyczajnie zjebał. Powinien był od razu wezwać aurorów i powiadomić szefa. Tego drugiego poinformował o zdarzeniu przed momentem i był pewien, że gdy tylko niedźwiedź skończy przekazywać wiadomość, szef teleportuje się do apteki, a po nim aurorzy. Tej klientki zwyczajnie nie mogło tutaj być, a on nie miał czasu na to, żeby wszystko jej tłumaczyć. Nie był pewien, jak wielką plotkarą była, więc cokolwiek miałby jej powiedzieć, nie mogła to być prawda.
Z tego powodu po prostu popłynął z prądem i skoro prosząc o to, żeby wróciła później, zaczął uśmiechać się do niej tak, jak zawsze, kiedy czegoś chciał. Kiedy jednak podeszła do lady zdał sobie sprawę, że nie obejdzie się bez czegokolwiek więcej. Niemal warknął pod nosem, skupiając się w pełni na kobiecie.
- Pani Montgomery, doszło do pewnego wypadku i nie mogę wydać pani zamówienia bez upewnienia się, że wszystko jest w porządku. Dlatego proszę, niech pani wróci za godzinę - powiedział tak uprzejmie, jak tylko potrafił, całą silę woli wkładając w urok, mając nadzieję, że to wystarczy. Gdyby z jakiegoś powodu okazało się, że nie, chciał wierzyć, że chociaż wymówka zostanie przełknięta przez klientkę i ta rzeczywiście wyjdzie. Z drugiej strony sam miał ochotę wyjść, ale nie chciał być oskarżonym o całe zamieszanie i braki w asortymencie apteki. Dlaczego akurat on musiał mieć takiego pecha…

@Ruby Maguire

NIEPARZYSTA – hipnotyzerowi nie udało się złamać czaru wili

Przynajmniej masz świadomość, że wszystko poszło nie tak, jak powinno. To był błąd, nie wzywać od razu kogo trzeba i brać sprawy w swoje ręce, ale może nie wszystko było jeszcze stracone. Masz plan, jak chociaż trochę naprawić sytuację i dlatego używasz na emerytowanej czarownicy uroku wili, a ta poddaje mu się bezwiednie, bo za dużo już w życiu przeszła, by teraz myśleć, że jakiś przystojny młodzieniec będzie chciał ją do czegoś nakłaniać, ona nie ucierpi, twoje sumienie może trochę tak.
— A dobrze, dobrze, kochaniutki, mam nadzieję, że jednak wszystko będzie w porządku w końcu nie chcecie mieć starem Montgomery na sumieniu — powiedziała i już dreptała, stukając rytmicznie złoconą laską o podłogę. Chyba nie żartowała, w końcu pressura nie była zbyt bezpieczną chorobą. Warto chyba pomyśleć o jak najszybsze zorganizowanie zapasu, który obiecałeś jej za godzinę… Nie było jednak co się stresować i co denerwować emerytki, tutaj miałeś rację.
Dosłownie kilka minut po opuszczeniu apteki przez klientkę – miejmy nadzieję, że tym razem zamknąłeś porządnie drzwi – usłyszałeś trzask aportacji na środku sklepu. Dotarł do ciebie piżmowy zapach właściciela, a auror stojący za nim miał minę jakby kot mu defekował na buty, ale taki już chyba był urok aurorów. Może to był jeden z wymogów tej posady – krzywa mina?
— NA GACIE MARLINA NORWOOD CO SIĘ STAŁO, NIE WIDZE TU NIEPORZĄDKU WŁAMANIA — zagrzmiał twój szef, aż witryny zatrzeszczały. Temu budynkowi przydałby się remont jakieś sto lat temu… Bałeś się, że stracisz pracę, ale teraz pojawiła się szansa, by wyjść z tego wszystkiego obronną ręką. Oczywiście jeśli pokonasz brak komfortu, spowodowany przenikliwym wzrokiem aurora.
— To jest pan West, poprowadzi dochodzenie w sprawie tego włamania, tylko wszystko mu powiedz — dodał jeszcze kierownik i pogroził w twoją stronę palcem.

humor aurora 60

Odetchnął z ulgą, kiedy kobieta po prostu odeszła, choć jednocześnie czuł niechęć kierowaną do samego siebie. Czy naprawdę upadł tak nisko, żeby uciekać się do uroku wili? Z drugiej strony, skoro już miał w sobie tę krew, dlaczego nie miał korzystać z jej możliwości? Od razu rzucił na drzwi zaklęcie zamykające je, chcąc upewnić się, że nikt więcej nie przyjdzie do środka i nie spróbuje mu przeszkodzić. W końcu mógł wrócić do sprawdzania spisu asortymentu, choć nie był w stanie odczytać całości. Nie tylko z uwagi na kiepskie pismo szefa, ale również przez kolejną aportację. Chciał warknąć, że apteka jest zamknięta, kiedy zauważył swojego przełożonego w towarzystwie aurora i miał wrażenie, że to koniec jego pracy w aptece. Co prawda nigdy nie był zachwycony z pracy w tym miejscu, ale nie była również najgorsza, więc wolał zachować posadę. Pozostawało jednak pytanie, czy jego szef będzie chciał takiego pracownika.
Skinął głową obu mężczyznom, przekazując sprawdzony przez siebie spis swojemu przełożonemu.
- Jeśli będzie taka konieczność, możemy wyciągnąć moje wspomnienie tego, jak tu wyglądało - zaczął spokojnie, chcąc dać znać, że był gotów do wszelkiej współpracy z aurorem. - Kiedy przyszedłem do pracy, nie zwróciłem uwagi na unoszący się zapach. Zauważyłem, że wszystko z półek było na podłodze, szuflady i szafki były pootwierane, wszystko właściwie zniszczone. Wyglądało, jakby ktoś czegoś szukał, ale żeby stwierdzić czego, musiałem sprawdzić spis. Nie było to możliwe do zrobienia, kiedy panował taki bałagan, więc w pierwszej chwili rzuciłem zaklęcie sprzątające, a później powiadomiłem szefa o tym, co się wydarzyło, zaczynając sprawdzać spis - mówił dalej w stronę aurora, po czym zacisnął zęby i odwrócił się do swojego szefa.
- Pani Montgomery była po swój eliksir spokoju. Udało mi się namówić ją, żeby przyszła za godzinę, ale jej zamówienie uległo zniszczeniu w trakcie włamania - powiedział do mężczyzny, wskazując gestem na miejsce, gdzie zwykle odkładali zamówienia, a gdzie leżały resztki fiolek, a rozlany eliksir został wyczyszczony.

@Ruby Maguire

Czy to była praca marzeń, czy też nie – stanowiła stały dochód, a to należało docenić. Nie od dzisiaj wiadomo, że galeony rządziły światem, niezależnie od tego, co mówili poeci. Biednym nie powodziło się najlepiej i być może to wcale nie były Twoje pobudki, by pracować, ale ostatnimi czasy czarodziejskie bezrobocie nieco podupadało i ponoć ostatecznie skazywało wszystkich na sprzątanie hipogryfich odchodów. Może niektórzy to lubili, ale na Merlina, praca w aptece wydawała się jednak przyjemniejsza.
Miałeś w sobie dziedzictwo, które wykorzystałeś i jedynie Twoja własna moralność mogła ocenić, czy zrobiłeś to w dobrej wierze, czy może innych swoich pobudek. Jedno jednak było pewne – Twój szef nie byłby zadowolony, gdyby zastał na miejscu panią Montgomery. Cóż, nie dzisiaj, bo jednak zostawiała w aptece sporą część swojej nie tak marnej emerytury, więc szkoda byłoby stracić taką klientkę.
Auror, który teleportował się z właścicielem tego dobytku miał minę jakby mu kot na buty narobił, ale nie odezwał się jeszcze ani słowem, za to notując każde Twoje w swoim małym kajeciku. Sam co prawda nie notował, bo miał do tego samonotujące pióro, które skrupulatnie zapisywało nawet przecinki obok głowy aurora, jednak nie czepiajmy się takich szczegółów prawda…
Z każdym słowem jednak buzia właściciela apteki stawała się coraz bardziej czerwona. Trudno stwierdzić czy to ze złości na Ciebie, czy może tę sytuację, ale nie wyglądało to wcale najlepiej.
— CZY POWIEDZIAŁA, ŻE WRÓCI?! — zagrzmiał, odnosząc się do wzmianki o staruszce, wspomniałam przecież o tym, że była jedną z bardziej dochodowych klientek, a jeśli nie zgodzić się ze stwierdzeniem, że galeony rządziły światem, to zdecydowanie rządziły kierownikiem apteki „Pod Tymiankiem”. Wyrwał Ci niemal księgę ze spisem asortymentu i już ją gorączkowo przeglądał, aż niemal można było zobaczyć trybiki pracujące pod siwizną, które liczyły straty.
Nie na nim jednak auror skupił swoją uwagę. Byłeś gotowy do współpracy, ale Westowi nic nie umykało.
— Posprzątałeś… A może miałeś konkretny powód, by zatrzeć wszystkie ślady? — zawrócił się do Ciebie, mrużąc nieprzyjemnie szare oczy. Te słowa sprawiły, że brwi kierownika zmarszczyły się znienacka. Głos aurora był nieprzyjemny dla ucha, zupełnie jakby wypalane codziennie papierosy wypaliły mu już struny głosowe.

kostki I , 15

Jamie spojrzał na swojego szefa z chwilowym zaskoczeniem, kiedy mężczyzna właściwie na niego krzyknął. Miał ochotę powiedzieć, że nie, że kobieta nie wróci i pójdzie do innej apteki, ale zdusił w sobie tę odpowiedź.
- Tak, ma przyjść za godzinę - powiedział spokojnie i choć wiedział, że nie było to zbyt wiele czasu, przynajmniej nie stracili klientki. Jeszcze. Wszystko zależało od tego, czy uda im się przygotować na czas eliksir spokoju dla kobiety, a z tym mógł być problem, jeśli jego szef nie miał zapasu podstawowych składników, albo nawet eliksirów. Z drugiej strony, Jamie podejrzewał, że nie byłoby problemu kupić składniki szybko w cieplarni, czy drugiej aptece, choć w tym przypadku mógł się mylić.
Nie podobało mu się jednak, że auror przyglądał mu się zbyt podejrzliwie, a kiedy mężczyzna wypowiedział na głos swoje insynuacje, zwracając tym uwagę przełożonego Norwooda, Jamie zacisnął zęby. Próbował zachować spokój, aby nie odpyskować mężczyźnie, za dobrze wiedząc, że nie każdy auror był jak jego ojciec i wielu wolało mieć sprawy szybko zamknięte, bez względu na to, czy mieli rację czy nie. Powtarzał więc sobie, że mężczyzna jedynie wypełnia swoją pracę i spokojnie wypuścił powietrze, wstrzymane wcześniej z irytacji.
- Moim jedynym powodem mogło być to, że prawie spóźniłem się na otwarcie apteki, ponieważ zaspałem - powiedział spokojnie, nie robiąc sobie nic z tego, jak to mogło o nim świadczyć, jako pracowniku. W końcu każdy mógł mieć gorszy dzień, tak jak on w tym przypadku. - Gdybym miał jakikolwiek inny powód, czy proponowałbym oddanie swoich wspomnieć, aby zweryfikować moje słowa? Nie wiem, czego włamywacz mógł szukać, większość składników i eliksirów została po prostu zniszczona. Wie pan, co można byłoby z nimi zrobić? Takie skrzeloziele, czy skrzydła muchy siatkoskrzydłej… Wszystko musi być odpowiednio przechowywane, inaczej nie nadaje się do żadnego eliksiru, ale włamywacz wolał wszystko zniszczyć, strącając słoje na podłogę. Wszystko było na niej, a ja po wejściu pomyślałem o tym, że muszę posprzątać przed otwarciem, żeby sprawdzić, czego brakuje. Tak, powinienem od razu wezwać szefa, czy was, ale myślałem tylko o tym, że jest bałagan, a za chwilę będą klienci - mówił powoli, przyznając się do swojej, cóż, głupoty w danym momencie. Nie był z tego zadowolony, ale nie zamierzał być oskarżony o współudział, czy też o spowodowanie tego wszystkiego samemu.

@Ruby Maguire

I (samogłoska) – szef nie pomaga w Twojej sytuacji

Kierownik to spoglądał na Ciebie, to na pracownika Ministerstwa, ale nic nie powiedział na Twoją obronę. Najwyraźniej fakt, że pani Montgomery nie poszła do konkurencji wcale nie wystarczał, żebyś zyskał w oczach szefa na tyle, by gorąco zapewniać aurora o Twojej dobrej pracy i tym, że taki miły z Ciebie chłopak, przecież zawsze dzień dobry mówisz…
Po stróżu czarodziejskiego prawa od razu było widać, że nie przyszedł tu na pogaduszki. Wyglądał jakby naprawdę nie chciał tu być i wolał mieć to szybko z głowy, a Ty, cóż, idealnie się nastawiłeś, zacierając absolutnie wszystkie dowody dokonanego przestępstwa. West mrużył więc podejrzliwie oczy, wcale nie odpuszczając, choć Twoje słowa miały jakiś sens. Nie w jego mniemaniu, jako wielki służbista uważał, że powinieneś był w pierwszej kolejności zabezpieczyć wszystkie ślady, a nie je niszczyć. Ci gówniarze, pomyślał sobie, że słowa te nie opuściły jednak jego ust. Był dupkiem, ale miał trochę samokontroli, nie wyglądało jednak na to, że zamierzał to tak zostawić, choć trochę się naprodukowałeś w swoich tłumaczeniach. I chyba tylko dlatego nie zamierzał ciągnąć cię przed Wizengamot, a przecież mógł, miał do tego odpowiednie podstawy.
— Czasem należy ruszyć głową, zanim coś się zrobi, może dowiedzielibyśmy się szybciej czego szukał włamywacz, gdyby wszystkie dowody nie zostały przez Pana doszczętnie zniszczone — powiedział, kręcąc głową — Ma Pan szczęście, że także przez Pana głupotę nie chce mi się marnować czasu na skierowanie sprawy do Wizengamotu, chyba, że właściciel jednak by chciał to zrobić — tu spojrzał na kierownika.


— Niemniej, zgodnie za artykułem tysiąc czterysta pięćdziesiątym ósmym czarodziejskiego prawa karnego, za zniszczenie dowodów zapłaci Pan mandat wysokości stu pięćdziesięciu galeonów, niech Pan wie, że traktuję pana wyjątkowo łagodnie, uznając za zwyczajnie ułomnego. — i na tym skończyło się bycie miłym. Auror jednak przeszedł już w głąb apteki, próbując zobaczyć czy chociaż coś zostało po Twoich porządkach… Ty jednak dostałeś już zadanie od szefa, w końcu niedługo wróci pani Montgomery, a eliksirów spokoju jak nie było tak nie ma! Nie mogliście stracić klientki, co już dawno powinieneś wiedzieć, dlatego miejmy nadzieję, że szybko skądś skompletujesz zamówienie, już dzisiaj lepiej żebyś nikomu nie stawał na odcisk, na pewno nie kiedy w pobliżu kręci się ten auror…

Mandat odnotuj w odpowiednim temacie, po odpisaniu możesz dać sobie zt!

kostka H

Przez moment przez głowę Jamiego przemknęły dwie myśli. Jedna o tym, żeby może spróbować zwilować aurora i w ten sposób pozbyć się problemu, jakim był, gdy tak nadawczo i wyraźnie z uprzedzeniem, wpatrywał się w niego. Zrezygnował jednak z tego pomysłu dość szybko. Drugą myślą było, czy dziadek Norwood - stary William nie kazał przypadkiem swoim podwładnym być równym dupkiem dla swoich wnuków. Ta myśl, choć z jakiegoś powodu wydawała się prawdopodobna, szczególnie gdy padła groźba Wizengamotu, również została przez Ślizgona odrzucona.
Jednak żadna z tych myśli nie zmieniała jednego – szef był tylko szefem i wyraźnie mu nie ufał tak, jak Jamie do tej pory sądził. Owszem, szef to nie przyjaciel i inne pierdoły, ale kiedy widział, że mężczyzna w żaden sposób nie interesował się tym, czy jeden a jego pracowników nie zostanie bezpodstawnie oskarżony o współudział we włamaniu, Jamie postanowił złożyć wypowiedzenie. Może nie tego dnia, ponieważ czuł się w jakiś sposób odpowiedzialny za całą sytuację z panią Montgomery, ale nie zamierzał pracować dłużej w aptece.
W milczeniu przyjmował dalsze upomnienia i krytykę, gryząc się mocno w język za mandat jaki otrzymał. Miał ochotę zacząć się wykłócać z pieprzonym urzędasem, ale cudem zapanował nad sobą. Skinął lekko głową na znak, że zrozumiał, co miał zrobić, zapłacił mandat, a kiedy auror deportował się z apteki, jeszcze złorzeczył mu w myślach. Podobnie, jak swojemu szefowi, którego interesował jedynie zysk i dochodowa klientka. Dla niej, żeby na pewno nie musiała mierzyć się z bólem, jaki z pewnością towarzyszył jej chorobie, Norwood skupił się na kupieniu dodatkowych składników i przygotowaniu zamówienia dla kobiety. Skończył w ostatnim momencie. Kiedy przelewał eliksir do fiolek, kobieta weszła do apteki. Pozostawało jedynie uśmiechnąć się do niej równie czarująco, co wcześniej i odebrać zapłatę za zamówienie. Po wszystkim pomagał jeszcze szefowi w uporządkowaniu tego, co pozostało i skompletowaniu zamówienia. Były to jednak ostatnie czynności, jakie wykonywał w aptece, zdeterminowany do zmiany pracy.

z.t.