Był w ciężkim szoku, kiedy usłyszał, że potrącony przezeń mężczyzna miał go niebawem uczyć w Hogwarcie. I to jego ukochanego przedmiotu! O ile można mówić o jakiejś miłości... Nie dało się jednak ukryć, że to właśnie transmutacja pozwoliła mu chociaż podczas jednych zajęć nie odstawać od grupy za bardzo. Niewiele brakowało, a nawrzucałby Liamowi za jego pretensjonalność, jak sam sobie tłumaczył jego zachowanie. Wtedy z pewnością straciłby serce również do tego przedmiotu.
- No to tym bardziej powodzenia! Szkoda by było, żeby nowy pan psor nie doczekał się rozpoczęcia roku szkolnego! - rzucił w stronę @Liam S. Dear na odchodne.

Siedział na trawie, która raz po raz stawała się obiektem, na którym dawał upust swej złości. Miotła rzucona niedbale obok niego i nos zwieszony na kwintę mogły sugerować, jak bardzo był z siebie niezadowolony. Wtedy jeszcze nie wiedział, że sprawy miały się pogorszyć. @"Harriette Wykeham, której marne wyczyny obserwował wcześniej, podleciała do niego i zaczęła się wydzierać. Duarte skrzywił się na jej widok, po czym na jego twarz wkradło się najszczersze zdziwienie i... coś na wzór obrzydzenia. W jednej chwili Aaron pomyślał bowiem, że dziewczyna jest obłąkana. Nie przywiązywał wagi do zgryźliwych komentarzy, którymi opisywał jej lot, tym bardziej, że do żadnej konfrontacji nie doszło. Dlatego też, zanim jeszcze zdążyła odlecieć, puknął się parę razy w czoło, by dać jej do zrozumienia, co o niej myśli.

Z podziwem oglądał wyczyny przyszłego nauczyciela. Nie mógł jednak ukryć tej nutki zazdrości. Jakim cudem ten stary, w jego mniemaniu, pryk mógł być lepszy na miotle niż on? Obiecał sobie, że jeśli tylko nadarzy się okazja do sprawdzenia swoich umiejętności indywidualnie, zmierzy się z Liamem i da z siebie wszystko. Chciał zapunktować choć u jednego pracownika Hogwartu, co na razie nie szło mu zbyt dobrze.
Z ulgą dostrzegł, jak @James Waters pakuje się w ziemię. Odetchnął, zdając sobie sprawę, że niewielu będzie pamiętać o jego marnym występie. Wtedy to pojawiła się ona. @Cándida Feliciana Miramon pojawiła się tuż obok, najwyraźniej tylko po to, by zepsuć mu humor, z którym przecież i tak nie było zbyt dobrze.
- Odwal się - rzucił jej odruchowo. Dopiero kiedy wspomniała o jakichś naukach, poprawił pomiętą koszulkę, gładząc ją rękoma. - A kto potrzebuje pomocy? Jest ładna? Bo sama wiesz, że stać mnie na więcej! Rozkojarzyłem się na moment, to wszystko! - Zamyślił się na moment, najwyraźniej szukając argumentów. Wreszcie twarz mu się rozchmurzyła. - No przecież widziałaś ten slalom, prawda?
No tak, cały Duarte...

Storm dyndał na końcu toru, który utworzył dokładnie obserwując poczynania wszystkich. Każdego na sam koniec częstując uśmiechem. Próby też należało nagradzać, a przynajmniej tak mówiła zawsze jego siostra. Każdy wynik zapisywał, to nic że nie znał imion i nazwisk, dawał im swoje własne ksywki. Tak więc w jego oczach Aaron został Alvarem, Candy była Margeritą, Naeris była Naeris, bo ją znał, Jamesa oznaczył jako pana Brewkę, Harriet nazwał Roszupnką z której może coś być, Liama nie przezywał, kojarzył go z Hogwartu, a Scarlett jako japoneczkę. Przy każdym z nich zaś zapisywał sobie ich wyniki. I jasne, każdy mógł mieć gorszy, czy też lepszy dzień, ale na naborach nikogo to nie interesowało. Trafiła mu się całkiem niezła grupa, bo mimo potknięć widać było w nich chęć, która i jemu towarzyszyła zawsze, gdy wsiadł na miotłę. Kilka osób nie podeszło do drugiego etapu, prawdopodobnie mieli ciekawsze rzeczy do roboty, nie dla każdego latanie na miotle było sensem życia. Ale hej, Storm nie trzymał w związku z tym żadnej urazy. Gdy wszyscy chętni skończyli machnął różdżką a tor zniknął wylądował na ziemi niedaleko.
-Dobrze wam poszło. Na dzisiaj kończymy. - oznajmił częstując ich uśmiechem. Spojrzał na każdego po czym ponownie wskoczył na miotłę uprzednio chowając notes. - Do zobaczenia następnym razem! - zakrzyknął i już po chwili można była usłyszeć charakterystyczny świst towarzyszący mknięciu miotły połączy z jego oddalającą się sylwetką.  

/Storm zt, jak chcecie jeszcze pisać nie krępujcie się. Osoby które ukończyły jeden etap otrzymają 1 pkt osobą które dotrwały do końca przysługują dwa. Ci którzy nie mają kuferka w profilu niech go tam wklepią. Punkty dodam dzisiaj przy odrobinie szczęścia, bądź jutro.

Chociaż jakiś czas temu chłopak wybaczył jej zdradę w Calpiatto, wciąż wyglądało na to, że za nią nie przepada i ledwo z nią wytrzymuje. Zwykle starał się być choć trochę miły, ale dzisiaj trafiła na gorszy dzień. I nic dziwnego, biorąc pod uwagę jego zamiłowanie do Quiddicha, ten trening całkowicie go przytłoczył. No, prawie.
Spiorunowana spojrzeniem i zniesmaczona tonem, jakim do niej mówił, zdecydowała się przysiąść obok na trawie. Miotłę niedbale położyła obok (nie była jej, do tego ledwo działała, więc nie było jej Candy szkoda tak bardzo jak nowej, pachnąć książki), aby oprzeć się rękoma z tyłu i wyprostować swobodnie nogi.
Na pytanie chłopaka, zmrużyła lekko oczy i wzruszyła ramionami.
– Taka jedna dziewczyna, jakiś w twoim wieku chyba. Brunetka – tłumaczyła w nadziei, że zainteresuje chłopaka, a może nawet trafi w jego typ kobiety. Patrzyła na niego z dołu tak natarczywie, jak tylko mogła, aby sam zrozumiał, o co jej chodzi. Zadzieranie głowy z czasem przyprawi dziewczynę o ból karku. – Wiesz, nie jestem lesbijką, żeby oceniać kobiece wdzięki, ale chyba lubisz krągłe, ciemnowłose dziewczyny, co? – Nie kłamała, aczkolwiek starała się opisać potencjalną uczennicę tak, aby nie skojarzył jej bezpośrednio z nią. – Słyszałam, że bardzo jej zależy na nauce. Chciała kiedyś zagrać w drużynie i przyczynić się do ich wygranej. Raz, gdy weszła, zepsuła jedno zagranie. Uważa, że gdyby nie jej chybiony strzał, jej drużyna mogłaby wygrać. – Tak, najlepiej wspomnieć coś o wyrzutach sumienia i wygranej. Wtedy zawsze łatwiej przekonać zawodowca, a przynajmniej miłośnika gry, żeby pomógł. – Nie śmiem wątpić w twoje umiejętności. Widziałam co nieco w Calpiatto. Slalom był świetny, o wiele lepszy niż mój – przyznała bez skrępowania. Ona potrąciła kilka pachołków, on żadnego. I udało mu się nieźle rozpędzić na używanej miotle.

Twarz chłopaka stawała się coraz bardziej promienna, wraz jak dziewczę opisywało potencjalną uczennicę. Oczyma wyobraźni już widział tę ponętną istotę, z którą przyjdzie mu ćwiczyć. Oczywiście nie wpadł na to, że Candida opisywała mu samą siebie, ale że na razie nie zamierzała go wyprowadzać z błędu, to i tkwił w nim nadal, niczego nie świadomy.
- No wiesz, może i mógłbym jej pomóc, tylko... - już miał poruszyć kwestię nie tyle zapłaty, co okazania przez nią wdzięczności i formy, w jakiej miało się to odbyć. Postanowił jednak przyhamować, nie chcąc w ten sposób spłoszyć kandydatki na "nową" (jak mu się wydawało) koleżankę. - Już w Hogwarcie, tak? To jeżeli zechce spróbować swoich sił na boisku, to niech mnie odnajdzie. Myślę, że najlepiej to uczynić zanim jeszcze rozpocznie się sezon. - Oczywiście chodziło mu o to, że nie mógł się już doczekać, kiedy będzie dla kogoś nauczycielem, a druga osoba będzie zapewne wpatrywać się w niego jak w wielkiego mistrza, któremu nie poskąpi podziękowań. - W ten sposób będziemy mogli poćwiczyć sami i w lepszych godzinach, bez ryzyka, że któraś ze szkolnych drużyn zarezerwuje ten czas na swój trening.
Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że szczerzy się głupio. Natychmiast zacisnął usta i wziął głęboki oddech przez nos, by się uspokoić. No ale czemu się dziwić? Pierwszy raz ktoś poprosił go o to, by go w tym podszkolić!