First topic message reminder :

Czarodziejskie pola

Objęte silnymi zaklęciami zwodzącymi mugoli, magiczne pola od wielu już stuleci stanowią największe skupisko wolnych terenów wybiegowych dla hipogryfów. Niejednokrotnie są także wykorzystywane jako miejsca uprawne bądź zagospodarowuje się je w razie potrzeby zorganizowania magicznych rywalizacji bądź festynów. Od kilkudziesięciu lat są głównym miejscem organizacji zabaw obchodzonych z okazji święta Barda Beedla.

Kazdy komu sie wydawalo, ze znal Benja mogl o nim powiedziec, ze jest zadufany w sobie. Wlasciwie to nawet nie trzeba bylo go znac, zeby moc to zrobic. Nie nalezal do osob skromnych, a tym bardziej wstydliwych. Smieszylo go wrecz to, jak ludzie potrafia byc slabi przez swoja niesmialosc. A wychodzil z zalozenia, ze samemu w siebie wierzymy najmocniej. Jesli nie bedziemy w stanie sami przed soba byc z siebie dumny to nikt inny za nas tego nie zrobi.
Slyszac jak dziewczyna zaczyna swoj wywod na temat mugolstwa polozyl sie na plecach i zamknal oczy. Mogla miec racje, ale wlasciwie go to nie obchodzilo. Sam wiedzial co jest dla niego dobre.
- Moze ja wymyslam druga kategorie? - zapytal. Zamierzal zaproponowac jej prosty wyscig, kto pierwszy dobiegnie do wskazanego miejsca. Jakze mugolska czynnosc, ale to on byl facetem. Mimo, ze w Quidditcha nie gral, to sprawnosc fizyczna mial na wysokim poziomie.

//pisze z tele, przeaszam za jakosc :( btw. Moze ten turniej oprzemy na kostkach? :)

//zdecydowanie, też o tym myślałam.

Widząc przychylność dziewczyny na jego propozycję co do zmienności wybierania dyscyplin Benj się uśmiechnął. Popatrzył na dziewczynę i podniósł się z ziemi. Jego kategoria wymagała tego, żeby oboje wyznaczyli wspólnie trasę którą będą biec.
- Więc tak: jak dla mnie zmierzymy się w zwykłym biegowym wyścigu. Wszelkie użycie czarów oczywiście również niedozwolone. - powiedział i podał dziewczynie rękę, żeby pomóc jej wstać.
Nie wiedział właściwie czemu wzięło go na tak miłe gesty. może to przez to, że zbudowali w miarę przyjemną atmosferę, którą nasycała ekscytacja z powodu nieznanego.
- Jak dla mnie musimy biec cały czas prosto przez około tysiąc stóp. Co Ty na to? - zapytał dziewczyny wyznaczając różdżką linię startu.
Ustawił się w gotowości do biegu i popatrzył na dziewczynę.
- Gotowa? - zapytał i dał znak, że jak dla niego bieg może się już rozpocząć

/wybacz za jakość posta, spałem 4h :D, trafiłem 5 -> http://czarodzieje.forumpolish.com/t10446p510-kostki#301380, musisz trafić 5 albo 6 żeby mnie pokonać :D

//Wyrzuciłam 1, wybacz, że tak długo.

Bieg nie sprawił mu olbrzymiego wysiłku. Czuł jednak lekkie zmęczenie. Dawno nie miał tak gwałtownego zrywu. Ogólnie mało dbał o swoją kondycję, gdyż uważał, że jest na wystarczającym poziomie. Poza tym mógłby się teleportować w razie zagrożenia. A sporty czarodziejskie nie wymagały ogromnej pojemności płuc.
- Jeden do jednego. - powiedział widząc, że dziewczyna dotarła tuż za nim. Czyli wszystko poszło po jego myśli. Teraz tylko wygrać pozostałe kategorie i będzie mógł się cieszyć zwycięstwem.
- Teraz Twoja kategoria. Do ilu zwycięstw gramy? - zapytał. Miał nadzieję, że ich mały pojedynek nie będzie się odwlekał w nieskończoność. Zbyt duża ilość wysiłku nie wpłynęłaby na niego pozytywne. Dlatego zamierzał skończyć to jak najszybciej.
- Ja proponuję, żebyśmy zmierzyli się jednak również w umiejętnościach czysto czarodziejskich. Co Ty na to?
Miał nadzieję, że nie zbłaźni się w pojedynku na czary. W końcu wierzył w swoje umiejętności i ewentualna porażka nie była by dla niego dobrym znakiem. Byłby to kolejny sygnał do tego, żeby wziąć się za porządną pracę nad sobą.

Może nie było to najczęściej odwiedzane miejsce, jednak to akurat na korzyść wydarzenia, które miało się tu już za chwilę rozegrać. Okolica wyludniona, ale wciąż wystarczająco publiczna, by branie udziału w nielegalnych pojedynkach niosło za sobą dreszczyk emocji. Uczestnicy jednak wiedzieli, na co się piszą, teraz już nie mogli stchórzyć, zresztą wysłane przez Tajemniczego Organizatora galeony-świstokliki nie dawały zbyt wiele czasu do namysłu.
Zbliżała się dziewiąta wieczorem i było już prawie ciemno. Magiczne światła oświetlały miejsce pojedynku na tyle, by biorące w nim udział osoby wiedziały, w którą stronę rzucać zaklęciami. Zresztą chybienie nie powinno mieć żadnych przykrych skutków, skoro dookoła nie było żadnych zabudować. Chyba że ktoś trafi w widownię, która już zaczęła się zbierać. Cóż, wszyscy powinni znać ryzyko.
Punkt dziewiąta na polach pojawili się @Bastian Madsen i @Bell Rodwick. Pokażcie, na co was stać.

Pojedynek

Znów piłeś. Nie próbuj zaprzeczać, widzę to doskonale. Lepiej skończ, czuję, że pożałujesz jeżeli weźmiesz jeszcze choć jeden łyk. Dobrze, grzeczny chłopiec. Znów marnujesz życie na upijanie się i imprezowanie z ludźmi których nie znasz. Właściwie robisz to tak długo, że nie pamiętam kiedy twój dzień wyglądał inaczej. Sam również nie jesteś w stanie sobie przypomnieć, więc przynajmniej jest nas dwóch. Pamiętałeś w tym wszystkim o eliksirach za które dostawałeś galeony, które miałeś skrzętnie odkładać na mieszkanie. Szkoda tylko, że ciągle o tym zapominałeś. O galeonach i ich odkładaniu, a nie eliksirach.
Co się dzieje, Bastianie? Zdążyłeś już wrzucić w otchłań swojego umysłu, że będziesz brać udział w nielegalnym pojedynku albo pojedynkach. To twój kolejny zakład czy inna bzdura którą zrobiłeś pod wpływem alkoholu i roślinek odurzających. Winszuję, a teraz zbieraj dupę. Nie zapomnij o różdżce. Świstoklik nie będzie czekał…
Jesteś już na miejscu, nie przypominasz sobie, abyś był tutaj wcześniej. Może to przez to, że jest ciemno, a oświetlenie pozostawia wiele do życzenia. Nie jesteś tutaj sam. Widzisz zbierających się ludzi, którzy już zaczęli obstawiać wyniki. Tak bardzo również chcesz postawić kilka galeonów, że zapominasz na chwilę jaka jest twoja rola w tym wszystkim. Nie wiem jakim cudem uda ci się rzucić jakiekolwiek zaklęcie. Dobrze, że nie piłeś więcej bo wtedy od razu mógłbyś unieść dłonie w obronnym geście. No dalej, przywitaj się z przeciwnikiem. Pokaż, że ktoś kiedyś poświęcił chwilę, aby nauczyć cię kilku zasad. Pewnie nie pamiętasz ich zbyt dobrze, ale trudno. Nie ma czasu na odświeżenie pamięci. Skinąłeś przeciwniczce głową na powitanie. Jak grzecznie, ale skończ już odkładanie tego co jest nieuniknione. Sam tego chciałeś, czujesz adrenalinę, podniecenie czy co? Dobrze, opowiesz mi później.
- Aquasudo - ambitnie, szkoda tylko, że chybiłeś. Nawet nie można powiedzieć, że było blisko. Nadal nie żałujesz, że zdążyłeś już się dzisiaj napić?


Pojedynek (pierwsza)


/jak czegoś nie ogarnę to Bell krzycz xd

Zapisała się na te pojedynki jakoś mnóstwo czasu temu, tuż po zakończeniu szkoły, chyba po to, żeby uczcić swoją dorosłość. Zignorowała głosik gdzieś z tyłu głowy, mówiący jej, że to może być niebezpieczne. Ba, nielegalne! Bell właściwie nie robiła rzeczy nielegalnych, czasem tylko naginała zasady. Tak było w szkole. Czym miało być naginanie zasad w dorosłym świecie? Chyba jeszcze się nie dowiedziała i musiała uczyć się na błędach co warto robić, a czego nie. Czuła się nieco niepewna, jak wrzucona na środek jeziora, bez zbytniego przekonania, że na pewno potrafi pływać.
Moneta świstoklikowała ją gdzieś na pole. W czarodziejskiej szacie z kapturem nie było wyraźnie widać jej pomarańczowych włosów. Miała wrażenie, że w tłumie pojawiających się ludzi dojrzy kogoś znajomego, a wcale tego nie chciała. Wreszcie stanęła naprzeciwko swojego przeciwnika i po krótkim przywitaniu - zaczęło się. Bez wielkich trudności udało jej się uniknąć pierwszego zaklęcia, ale jego potencjalne efekty sprawiły, że zaczęła mieć wątpliwości. Więc w pojedynku dla dorosłych używało się takich czarów? Nie było to zbyt fajne.
- Musisz się bardziej postarać! - rzuciła niby wesoło do mężczyzny, chociaż tak naprawdę na jej twarzy pojawił się grymas. - Homenum Illuminati! - Poleciało jej zaklęcie i w tym samym momencie zacisnęła mocno oczy. Wiedziała, że jeśli tego nie zrobi, również ona oślepnie na chwilę. A tak, cała widownia... będzie miała niezapomniane wrażenia.

Pojedynek 1

Wiesz z kim walczysz? Nie? Szkoda. Zawsze uważałeś, że to lepiej kiedy znasz przeciwnika, a teraz nie dość, że jest ciemno to jeszcze czarodziej naprzeciwko ciebie ma zarzucony na głowę kaptur. Bijesz się z myślami, ale dobrze ci w tym miejscu. Nie wywyższasz się, bo wybacz, nie jesteś mistrzem zaklęć, ale wiesz o tym, więc tym cię na pewno nie skopię. Na pewno do końca pojedynku będę miał okazję, bo zrobisz coś głupiego, ale póki co… Broń się. Wiesz, że pierwszy atak ci nie wyszedł, więc nie opuszczasz różdżki czekając na dalszą część.
- Protego - wypowiadasz w punkt i odbijasz zaklęcie. Jak dobrze, bo przykro byłoby gdybyś oślepł, nawet na te kilkadziesiąt sekund. Jednak nie zapomniałeś jak się włada różdżką, może teraz przypomnisz sobie, że jak to jest móc się nią posługiwać. Jednak nie spoczywaj, bo do dopiero początek. Wszystko się może jeszcze zdarzyć. Już wiesz, że naprzeciwko ciebie stoi dziewczyna, poznałeś po głosie. Jednak nie wiesz nadal czy ją znasz, czy po raz pierwszy się spotykacie.



Pojedynek (pierwsza)

Uśmiechnęła się z satysfakcją, chociaż jej zaklęcie nie dosięgło przeciwnika. Ale efekt był, trzeba przyznać, całkiem widowiskowy, kiedy odbiło się od wyczarowanej przez niego tarczy i rozprysło gdzieś pomiędzy nimi. Bell co prawda przez chwilę widziała tylko rozbłysk światła zza zamkniętych powiek, ale kiedy po chwili je otwarła, mogła zobaczyć, że widownia się tego nie spodziewała. A przynajmniej nie wszyscy.
W zwyczajnym pojedynku, gdzie istniały zasady, pewnie teraz druga osoba powinna zaatakować. Ale... to było inaczej. Od razu, nie czekając aż przeciwnik się zastanowi, rzuciła w niego czarem zmniejszającym. Nic szkodliwego, a już na pewno w porównaniu do tego czego on wcześniej użył, ale mogło być tak zabawnie.


Pojedynek 2

Na chwilę zapomniałeś o ludziach, którzy się zebrali, aby oglądać pojedynek. Nie widzisz ich twarzy, bo stoją poza tym nikłym oświetleniem, które i tak niewiele daje. Nie wiesz po co to robią, bo o ile sam walczysz, to w tłumie gapiów na próżno cię wypatrywać.
Uśmiechasz się z satysfakcją kiedy pierwsza tura należy do ciebie, początek miałeś nienajlepszy, ale teraz masz w głowie, że może jednak coś umiesz. Niepotrzebnie patrzysz na tłum i zaczynasz myśleć o czymś innym niż pojedynek. Przeciwnik to wykorzystuje, przyznaj, że głupi by był gdyby tego nie zrobił. Nim odrywasz wzrok od tłumu dostajesz zaklęciem i to jednym z tych, których wręcz nienawidzisz. Wolałbyś już znaleźć się w powietrzu, a później z łoskotem spaść na ziemię. Połamać rękę albo i dwie. Więcej nie masz, więc może jeszcze lewą nogę. Jesteś wściekły, tylko skieruj to w dobrym kierunku. Czujesz się teraz mały i to dosłownie.

Pojedynek (druga)

Znowu uśmiechnęła się radośnie. Kto by pomyślał, że była tak świetnym pojedynkowiczem? Ale to chyba nic dziwnego, w końcu była byłą krukonką i takie rzeczy miała po prostu wrodzone... Powstrzymała się od jakichkolwiek złośliwych komentarzy, patrząc na małego przeciwnika, chociaż wyglądał naprawdę komicznie. Nie była w końcu jakimś ślizgonem, że aż tak naśmiewać się z cudzego nieszczęścia. Och, no i zdawała sobie sprawę, żeby w końcu się zdenerwuje... oby nie szybko, bo zaklęcia mogą wtedy nie być zbyt przyjemne w skutkach.
Odczekała nawet chwilę, żeby dać mu szansę na atak. Ale chyba musi być ciężko posługiwać się różdżką, kiedy jest się tak malutkim.
- Dimaksimendo - wyszeptała. Cóż za poczucie humoru - jeśli zaklęcie go trafi, powróci do swoich pierwotnych wymiarów, jednocześnie pozwalając Bell zdobyć kolejny punkt w pojedynku. Jeśli nie... mógł przecież sam się odczarować. Zaczynała czuć się chyba zbyt pewnie, oby to nie sprawiło, że przestanie uważać.

Pojedynek 3

Sądziłeś, że pójdzie ci lepiej? Z pewnością tak myślałeś.
Teraz stoisz pomniejszony, ale na szczęście masz różdżkę w dłoni i możesz jej użyć, aby doprowadzić się do stanu używalności nim kolejna tura się zacznie. Obyś miał więcej szczęścia, bo na umiejętności nie masz co liczyć. Znów nie ty zaczynasz, zaczynasz się gubić w zasadach, ale jakoś dajesz radę. Przybierasz pozycję obronną i tym razem bezbłędnie odbijasz zaklęcie. Nie zachłystnij się tylko tym, że coś ci się udało…
- Acusdolor - wypowiadasz pewnie, tym razem nie kombinując z zaklęciami, chociaż w głowie nadal masz te ciekawsze. Może za chwilę albo dwie, nigdy nie wiesz jak długo potrwa pojedynek, bo twój przeciwnik nie wydaje się łatwo poddać. To dobrze. Wymaga od ciebie więcej niż ty sam od siebie. Zapominasz, że stoisz przez grupką ludzi, którzy zebrali się tutaj, aby oglądać pojedynek. Zupełnie jakbyście byli tutaj tylko we dwójkę, ale tak nie jest i dopiero czyjś okrzyk z twojej prawej strony przywołuje cię do świata. Dosłownie, bo zapatrzyłeś się na… no właśnie na co? I jak z tym twoim zaklęciem? Odniosło w ogóle skutek?

Pojedynek (trzecia)


Pojedynek (trzecia)

Jaka szkoda, że nie trafiła. Jednak przeciwnik poradził sobie sam i kiedy stał, znowu taki duży, to wydawał się nawet groźniejszy niż wcześniej. Może niesłusznie, skoro jeszcze ani razu nie trafił? Tak naprawdę, poza jego jednym niepowodzeniem, pojedynek był całkiem wyrównany, rzucali w siebie zaklęciami, a ona już nawet straciła rachubę, kto wygrywa. Ale czy były tu jakiekolwiek zasady?
Chociaż wydawało jej się, że jest skoncentrowana i gotowa na kolejny atak, to kiedy rzucił zaklęcie i tak była zaskoczona. Na tyle, że zamiast obronić się Protego, rzuciła się na ziemię, cudem tylko unikając czaru żądlącego.
Przez krótką chwilę przytulała się do suchej trawy, a serce biło jej szybko. To nic takiego. Musiała natychmiast się pozbierać, a nie leżeć jak jakaś ofiara, która uniknęła klątwy przez przypadek. Przecież to było specjalnie, całkowicie zamierzone... Żeby przeciwnikowi chociaż przez chwilę wydawało się, że mu się udało. Wstała więc, cały czas już śledząc go wzrokiem, pewna, że zechce wykorzystać jej chwilę nieuwagi.

Pojedynek 3

/chwilę przed rozpoczęciem roku

Lato z pewnością należało do jednej z ulubionych pór roku. Miało w sobie wiele cech, które cenili sobie inni ludzie. Posiadało też w sobie najwięcej ciepła. Bowiem kto nie lubił budzić się, czując blask słońca wpadającego przez okno, jakby nieśmiało muskającego ramiona wystające spod cienkiego przykrycia, które wręcz zapraszała by wyjść na dwór. By przeżyć kolejną przygodę. O ile łatwiej funkcjonowało się, gdy nasze ciało skryte było tylko pod jedną, lekką i przewiewną, wartwą ubrań, nie zaś pod trzeba ciepłymi i puchowymi.
Tuna lubiła lato. Lubiła je za ciepło, ale i za burze, które czasem się zdarzały. Lubiła je za lekki chłodny wiaterek, który nie raz był ukojeniem podczas gorących dni. Przede wszystkim jednak lubiła je za to, że nie było wtedy szkoły. Nie zrozumcie jej źle. To nie tak, że nie kochała Hogwartu. Kochała go, całym sercem! Naprawdę. Ale potrzebowała w życiu przygody, zmienności, nowości. Była jak rzeka, której wody były w ciągłym ruchu nigdzie nie zagrzewając miejsca na dłużej. Obiecała sobie, że wyjdzie po studiach, ale przecież dopiero co je zaczęła. Musiała poczekać jeszcze dwa długie lata, zanim wybierze się w obiecaną sobie samej podróż. Ale i to nie było do końca pewna. Potrzebowała popchnięcia, chyba w środku siebie miała coś z tchórza.
Wakacje minęły nieprzyjemnie szybko. Chyba jak dla każdego ucznia. Neptune miała wrażenie, jakby dosłownie chwilę temu się zaczęły, a już za kilka dni miały się skończyć. Dni zrobiły się krótsze, a wieczory chłodniejsze. A ona nie zamierzała zmarnować żadnego z pozostałych jej dni wolności. Tak więc dzisiaj wyszła na Czarodziejskie Pola. Nie było żadnej zabawy. Często jednak spędzała tu czas z Axelem, kładli się na plecach i odnajdywali w białych chmurkach kształty. Jednak puste płótno, które od jakiegoś czasu stało puste, zerkało na nią smutnie, jakby prosząc ją, by je w końcu zapełniła. Dlatego spakowała swoje farby, zmniejszyła sztalugę i schowała do torebki, a płótno wzięła pod pachę, krzycząc na odchodne, że wychodzi. Jeśli ktoś w ogóle był w domu.
Na miejscu zaś rozstawiła się i nie wiele czekając zaczęła malować.
Nie wiedziała ile czasu minęło, ale słońce powoli zniżało się ku horyzontowi. Jak zwykle umazała polik farbą, tym razem była ona kolory akwamaryny. Obraz był skończony, ale ona w jakiś dziwny sposób nie chciała jeszcze iść do domu. Nigdzie jej się nie spieszyło, nie miała innych planów. Dlatego usiadła. Dłońmi podpierając się za plecami. Dzisiaj nie zamierzała podziwiać chmur – robiąc to samemu nie miało się takiej frajdy. Przymknęła powieki i pozwoliła, by jedne z ostatnich promieni tego lata oplotły jej twarz, oraz wzięły w swoje objęcia gołe ramiona i wyeksponowane gołe nogi. Przyjemny, lekko chłodny, wietrzyk co jakiś czas owiewał jej ciało wprawiając w ruch niebieski kosmyk, który niepostrzeżenie nie został złapany w utworzony na czubku głowy kucyk. Czuła się dobrze, swobodnie, leniwie – ale w ten dobry sposób. Błogo. Tak, z pewnością było jej błogo.

// Lemonek taki piękny i z bródką, specjalnie dla Cukiereczka


Cytrynek do końca nie wie, jakim cudem jego zaproszenie dotarło w ręce nieznajomej studentki. Rabarbar - jego sowa - rzadko kiedy się myli. Całkiem dobrze zdarzyło się, że zwierzę zgubiło drogę. Lemony ostatecznie nie miał najmniejszego pojęcia, do którego z jego znajomych nie dotarło nieszczęsne zaproszenie. Mało go to jednak obchodziło - przecież miał przed sobą nowe możliwości, obietnicę nowej przyjaźni, a przede wszystkim: dobrą zabawę. Trudno powiedzieć, dlaczego tak łatwo zgodził się spotkać z dziewczyną zaledwie pół godziny po wymianie listów. Przecież niedawno brał udział w męczącym meczu, powinien odpoczywać całymi dniami! Bo mu wolno. I większość drużyny to robiła. Zarabiali całkiem niezłe pieniądze, ale mało kiedy mieli czas dla siebie. Może właśnie to było głównym powodem, dla którego Carman zerwał się z łóżka i w kilkanaście minut gotowy był do wyjścia. Bardzo brakowało mu rozrywki. Dawno też nie przebywał sam na sam z żadną kobietą, która nie jest związana z Quidditchem. Warto też zaznaczyć, że dziennikarki się nie liczą. One co prawda odczuwają przyjemność z obcowania z Lemonym, ale narzuca im to praca.
Cukierek, dziewczyna, która odpowiedziała na jego list, wydawała się być osobą wielce interesującą. Cytryn dobrze się bawił podczas krótkiej wymiany zdań i miał nadzieję na jeszcze ciekawsze doznania. Jednym z problemów mogło jednak być jego usposobienie - mężczyzna, pomimo wieku, często zachowuje się jak dziecko. Zdarza mu się, że zapomina o tym, jak traktować damy, rzadko kiedy czegokolwiek się domyśla. Jednak w jego infantylności jest też nieco uroku - potrafi czarować uśmiechem i specyficznym poczuciem humoru. Wbrew pozorom jest też bardzo inteligentny.
Na czarodziejskich polach pojawił się punktualnie. Chociaż jest skrajnie nierozważny, nienawidzi spóźnialskich. Miał nadzieję, że Cukierek go nie zawiedzie. Zgodnie z obietnicą, nie tylko przećwiczył sobie dla niej piosenkę z "Krainy Lodu", ale też skoczył do mugolskiego sklepu po bardzo osobliwy pierścionek. Okazało się przecież, że Candy zna jego ulubione bajki! A jako, że Carman jest człowiekiem słownym, musi się jej oświadczyć. Obiecał.
Szorował nogami po śniegu, robiąc dwie równoległe ścieżki, aż przeszedł kilkadziesiąt metrów. Naciągnął zimową czapkę trochę bardziej, bowiem minusowa temperatura nie jest tym, co Tygryski lubią najbardziej. Schylił się i ujął w zakryte materiałem rękawiczek dłonie śnieg, lepiąc solidną kulę. Nie miał zamiaru proponować Candy bitwy na śnieżki - nie był jeszcze świadomy jej postury, a bardzo nie chciał, by po pierwszym spotkaniu na jej ciele pozostały siniaki.
Przez chwilę bawił się śniegiem, aż zauważył małą postać podążającą w jego stronę. Poczekał, aż znajdzie się w niewielkiej odległości, po czym rozłożył ręce i uśmiechnął się szeroko.
- Cukierku?! - krzyknął, zakładając, że to jego nowa znajoma. Któż inny mógłby przechadzać się w taką pogodę po terenach za miastem? - Ulepimy dziś bałwana? - zafałszował okrutnie, chociaż włożył w ten wers całe swoje serce. Starał się, naprawdę! A to chyba najważniejsze. Upuścił trzymaną kulkę śniegu i ruszył szybko w stronę dziewczyny, nie tracąc zadowolonej minki. - No chodź, zrobimy toooo! - dodał z szerokim uśmiechem, zaledwie metr przed studentką.

@Cándida Feliciana Miramon przywołuję cię.

Nie mogła uwierzyć, że po raz kolejny dała się przekonać do wyjścia w taki mróz na zewnątrz i nie była to wycieczka do pobliskiego sklepu po składniki do kolacji. Nie było to też towarzyskie spotkanie w pubie, w którym mogłaby się rozgrzać grzanym winem. Z pełną świadomością zgodziła się na spotkanie z nieznajomym mężczyzną, który przynajmniej podawał się za tego sławnego gracza, o którym tyle opowiadał Nate, aby ulepić bałwana. Wielkiego, białego, mugolskiego bałwana. Bez pomocy magii, miała nadzieję. W końcu Lemony miał w swoich żyłach mnóstwo mugolskiej krwi, a do tego znał niemagiczne bajki, na pewno też miał czasami ochotę odsapnąć od latających wokół niego przedmiotów.
Koniec końców nie miała wyjścia. Skoro to był ten Lemony, to nie mogła odpuścić sobie spotkania i zdobycia jego sympatii. Liczyła na to, że mężczyzna tak ją polubi, że ustalenie terminu imprezy pasującego im obojgu będzie tylko formalnością i będzie mogła zrobić niespodziankę przyjacielowi. Po raz kolejny ubrała się tak ciepło, jak tylko mogła, żeby nie przeziębić się przed samymi urodzinami, i ruszyła dziarskim krokiem przed siebie. Kolejny raz zapomniała o zaklęciu rozgrzewającym, a teraz w puchatych rękawiczkach wygrzebanie różdżki było niemożliwe, więc wierzyła w zbawczą moc mugolskich swetrów.
Ledwo doszła do Hogsmeade, a już przestawała czuć palce u stóp, a szalik jakby zamarzł wraz z jej oddechem. Nie poddawała się jednak i wpadła na chwilkę do kawiarni na herbatę (i tak wyszła dużo wcześniej, jako że nie była do końca pewna, czy trafi w umówione miejsce bez problemów, dotychczas tylko słyszała o czarodziejskiej polanie za Londynem i wydawało jej się, że będzie to odpowiednie miejsce na spotkanie). Mały lokal, ale niezwykle przytulny, a do tego miał uwielbiany przez Hiszpankę kominek. Aż żal było go opuszczać, ale po wypiciu herbaty i rzuceniu zaklęć rozgrzewających (tak szybko nie zapominała o mrozie) wywlokła się znowu na zewnątrz i gdy była pewna, że nikt na nią nie wpadnie (pamiętała sytuację z Williamem), teleportowała się do Londynu. Tam również było mroźno, a mugole dreptali szybko, żeby szybko znaleźć się w pracy, domu albo innym celu podróży. Candida doskonale ich rozumiała. Tyle że jej droga była odrobinę dłuższa…
Na szczęście zdążyła przed czasem! Wprawdzie zgubiła się dwa razy, ale rozsądnie wracała do punktu wyjścia i wreszcie jakimś cudem dotarła do miejsca, w którym czekał na nią @Lemony Carman. Nie kłamał – wciąż miał mnóstwo energii, więc nie był starym dziadem potocznie nazywanym nieuchwytnym seryjnym mordercą. Uśmiechnęła się pod nosem. Obserwowała mężczyznę przez chwilę, zanim on ją zauważył. Widać było, ze mógł ustać w miejscu i po prostu musiał coś robić. Zauważyła, że właśnie robił kulkę, więc dla bezpieczeństwa sama sięgnęła po śnieg. Skrzywiła się z zimna, ale nie miała wyboru, jeżeli nie chciała przegrać tak szybko. Nie planowała atakować pierwsza, ale nie zamierzała się nie bronić.
Lemony podniósł wzrok i utkwił w niej spojrzenie, więc pomachała wesoło. Zbliżała się powoli, bardziej czaiła niż po prostu szła. Nie zdążyła podejść jakoś strasznie blisko, a Lemony z wielkim uśmiechem rozłożył ramiona i nabrał powietrza w płuca, żeby tylko go usłyszała. Zaraz odpowiedziała na jego wołanie:
– CYTRYNKU? – Musiała się bardziej wysilić, żeby ją porządnie usłyszał, więc w konsekwencji zakasłała. Kiedy zaczął śpiewać, sama nie mogła powstrzymać się przed nuceniem. Rzeczywiście, o ile głos mężczyzny był naprawdę donośny i miał nawet przyjemną barwę, tak kiedy próbował to wszystko wykorzystać… cała ziemia płakała. Siłą powstrzymała się, żeby nie zakryć uszu dłońmi. W odpowiedzi zaśpiewała: – Tak dawno nie widziałam cię…! Nie chowaj się… – Również zafałszowała, chociaż o wiele mniej niż Lemonek. Mężczyzna taką ją zauroczył swoją postawą, że rzuciła śniegową kulkę w bok i z szerokim uśmiechem na twarzy prawie rzuciła się na gracza. W rozrachunku tylko przytuliła go, jakby był jej dobrym przyjacielem.
Szlag, tak łatwo było ją przekupić mugolką piosenką?

dodatek

Rozpoczął się pierwszy Magiczny Festiwal Muzyczny na polach za Londynem. Miejsce, które na co dzień jest bardzo spokojne przemieniło się w magiczny jarmark. Oprócz wielkiej, doskonale oświetlonej sceny na miejscu znajdują się stoiska z jedzeniem i piwem kremowym, małe sklepiki z gadżetami, namioty fanclubów konkretnych grup muzycznych.  Nad bezpieczeństwem uczestników czuwa grupa aurorów specjalnie przeszkolonych w zabezpieczaniu tak wielkich imprez.
Jest 17, pierwszy koncert rozpocznie się dopiero za godzinę. Wykorzystaj ten czas by kupić sobie coś fajnego albo zajmij dobre miejsce przy scenie.  Uważaj jednak, żeby się nie zgubić – wśród kilku tysięcy czarodziejów jest to bardzo łatwe.

Rzuć kostką na zdarzenie losowe

Zdarzenia losowe:

Pogoda zdecydowanie nie rozpieszczała. Potężny wiatr potrafił zerwać się w najmniej oczekiwanym momencie, opady deszczu stały się już normą. Leonardo w gruncie rzeczy trochę cierpiał, ponieważ zdecydowanie wolał cieplejsze klimaty. Nic dziwnego, że zwykle w każdej wolnej chwili wyjeżdżał do rodziny, albo ze znajomymi. W tym roku nieco przystopował, koncentrując się bardziej na nauce i związku z najcudowniejszym na świecie Krukonem.
A poza tym teraz część pieniędzy musiała iść na mieszkanie, pensja w Miodowym Królestwie nie powalała, a Leo nie chciał zostać bez grosza. Krótko mówiąc, na chwilę obecną odpuścił sobie jakieś większe wyskoki i skazany został na beznadziejną pogodę. Raczej na szczęście nie narzekał - mógł sobie spędzić więcej czasu z @Ezra T. Clarke, lepiej poznać słodką Chione... Przysiąść czasem do książki od transmutacji. Jakimś cudem faktycznie udało mu się "nawrócić" i trzeba przyznać, że ten wrzesień spędził bardziej pracowicie, niż cały zeszły rok szkolny. Ciekaw był tylko, na ile starczy mu tego zapału. Tęsknił trochę za częstymi treningami i tym przyjemnym luzem, chociaż całkiem nieźle odnajdywał się w swoich nowych postanowieniach. Wszystko pokazać miał czas.
Pomimo tej jakże tragicznej (dla Meksykanina) pogody, nie można było siedzieć ciągle w domu. Leo miał tego świadomość, poza tym ciężko było mu wytrzymać długo w czterech ścianach. Kiedy usłyszał o Festiwalu Muzycznym w ogóle nie wyobrażał sobie, że mogliby na to nie pójść. Tutaj nawet nie trzeba było kombinować z zapraszaniem, bo przecież wiadomo, że miał idealnego towarzysza na taką imprezę. Szybko się okazało, że Ezrze plan spodobał się trochę za bardzo, ponieważ wyciągnął Vin-Eurico z mieszkania o wiele, wiele za wcześnie. Koniec końców wylądowali na festiwalu już o godzinie siedemnastej - i o dziwo pola wcale nie były takie puste. Leo z zaciekawieniem przyglądał się oświetlonej scenie, małym straganom i stoiskom. Nie oszukujmy się, byli tylko ludźmi... Nic zatem dziwnego, że tak szybko wylądowali przy wacie cukrowej. Nie było sensu w sterczeniu w kolejce w dwójkę, dlatego Ezra dostał misję rozejrzenia się po okolicy. Gryfon z kolei grzecznie czekał wśród ludzi, zastanawiając się, jakim cudem pracuje w Miodowym Królestwie i nie ma dość słodkości. W zupełnym zamyśleniu o mały włos nie zignorowałby ślicznej dziewczyny z zabójczym uśmiechem, która znikąd pojawiła się u jego boku. Kiedy już zwrócił na nią uwagę, odwzajemniając ten sympatyczny gest, został zasypany całą lawiną ciekawostek i informacji dotyczących magicznych zwierząt i jakiejś fundacji. Leo nawet niezbyt miał jak dojść do słowa, zatem po prostu z niejakim zainteresowaniem słuchał. Udało mu się tylko wtrącić "skoro pracują tam takie osoby...", "piękna i o wielkim sercu!" i jakieś sporadyczne "o, serio?"... Co oczywiście było szalenie miłe i, jego zdaniem, jeszcze bardziej żartobliwe. Później miało się okazać, że trochę sygnały im się pomieszały. Przy okazji zerkał na ulotkę, którą czarownica mu wręczyła - ale był na tyle grzeczny, że jakiś tam kontakt wzrokowy utrzymywał. Cała rozmowa nie trwała długo, a dziewczyna skończyła na poinformowaniu go, że zatrzymuje się teraz na parę dni w Dziurawym Kotle. Leo w pierwszym odruchu potem się zaśmiał, potem zaś poczuł, jak nieznajoma chwyta go za rękę.
- Hej, dzięki, ale... - Zaczął całkiem pewnym tonem, chociaż dalej rozbawionym. Łagodnie chciał zabrać rękę, ale ta już zdążyła zapisać mu na nadgarstku numer pokoju i zniknęła w tłumie, zarzucając jeszcze widowiskowo włosami. Vin-Eurico pokręcił głową sam do siebie - no, ego to miał teraz mile połechtane. Wbił ponownie spojrzenie w ulotkę, wyczytując coraz to nowsze informacje o ochronie magicznych stworzeń. W końcu i tak dalej stał w kolejce, no i czekał na Ezrę!

5

Nielegalne zaciągniecie na festiwal @Harriette Wykeham było okropnie trudnym wyzwaniem. Po pierwsze - transport. Przeniesienie tam chociażby z Hogsmeade było dość problematyczne, bo Etka nie była jeszcze pełnoletnia, od czego jednak była teleportacja łączna. Dobrze, że opanowałem ją już dawno. Większym problemem okazali się kontrolerzy sprawdzający wiek wszystkich wchodzących, ale na to również znalazłem radę - zakupiłem dla Etki fiolkę eliksiru postarzającego, który dziewczyna wypiła tuż przed kontrolą. I udało się - już po chwili przechodziłem przez barierki niosąc przyjaciółkę na barana (swoją drogą była bardzo lekka), tak żeby mogła obserwować okolicę i wypatrywać, które kolejki są godne uwagi i czy czasami artyści nie pojawili się na scenie odrobinę za wcześnie.
Z niecierpliwością oczekiwałem koncertu DJ'a Mudblooda - byłem jego wielkim fanem. Miałem też cichą nadzieję, że pod słowem "przyjaciele" kryje się Amortentia West, którą po cichu fanboyowałem. W kwestii muzyki byłem dość dziwnym okazem - chociaż na co dzień słuchałem mniej popularnej, często nietypowej muzyki, to pod prysznicem, gdy nikt nie słyszał marzyłem o pięknej Amortentii nucąc jej największe przeboje, a w chwilach alkoholowej słabości okazywałem się specjalistą od przebojów Lady Morgany. Obciach max.
- Na kogo najbardziej czekasz? - zapytałem przyjaciółkę. Trochę dziwnie się czułem widząc tylko jej kolana.
Podeszliśmy do długiej kolejki po watę cukrową, gdzie zaczepiła nas uśmiechnięta czarownica podając mi jakąś ulotkę. Z racji tego, że kolejka była długa i trochę nam się dłużył czas zacząłem czytać ją Etce na głos. O dziwo dowiedziałem się paru naprawdę ciekawych rzeczy na temat zagrożonych gatunków!


Kostka: 5

Mieszkanie w Hogsmeade miało swoją zasadniczą zaletę - Ezra znał  prawie na pamięć wszystkie ogłoszenia, które mijał, wracając do domu po  skończonych zajęciach. (Przez wzgląd na zakłócenia magiczne, Clarke wolał  zbyt często nie ryzykować z teleportacją. Zbyt mocno lubił swoje ciało,  by ryzykować jego uszkodzeniem.)
Zupełnym przypadkiem w oko wpadł mu  plakat, który rozsławiał jakieś bardziej lub mniej ciekawe wydarzenie.  Wystarczyło jednak, by wzrok Krukona padł na widniejący na ogłoszeniu  nagłówek dotyczący "Pierwszego na świecie Czarodziejskiego Festiwalu  Muzycznego", żeby zamienił się w rozentuzjazmowaną kulkę szczęścia. Ezra  uwielbiał duże imprezy w stylu festynów i uwielbiał dobrą muzykę, jak zatem miałby się nie pojawić w miejscu łączącym obie te rzeczy?
Jak się później okazało, Leonardo wpadł na identyczny pomysł spędzenia wolnego czasu. Pewnie nie wiedział tylko, że wyrażenie takiej chęci równać się będzie z wysłuchiwaniem paplaniny Ezry, głównie na temat twórczości wszystkich zaproszonych zespołów i  wokalistów. Musiał przyznać, że wszyscy prezentowali interesujący  poziom, najbardziej jednak do gustu przypadł mu Druzgotek, mający okazję  otworzyć całą imprezę. Nic więc dziwnego, że Clarke nie  potrafił usiedzieć na miejscu i znaleźć sobie odpowiedniego zajęcia - co kilkanaście minut zerkał na zegarek, aby przekonać się, czy aby na  pewno to nie jest już czas na to, by wyjść. To za jego sprawką na  Czarodziejskich Polach znaleźli się praktycznie godzinę przed koncertem -  ale przynajmniej mogli sobie zająć lepsze miejsca!
Kiedy Leonardo poszedł kupić watę cukrową, Ezra stwierdził, że własną misję też może okrasić jakimś łupem. A jak znał swojego chłopaka, mogło się też przydać coś na ugaszenia pragnienia. Wychodziło na to, że piwo kremowe był jedyną słuszną opcją, bo Ezra tylko takie stoiska widział.
Kolejka, którą wybrał może nie była zbyt długa, ale Ezra i tak trochę się niecierpliwił,  często przestępując z nogi na nogę i uważnie skanując wzrokiem otocznie.  Scena była f e n o m e n a l n a. Jak tak na nią patrzył to uświadamiał  sobie, że sam pewnego dnia na podobnej stanąć ze świadomością, że  ludzie chcieli oglądać właśnie jego.
Na razie jednak był po drugiej stronie. Przesunął się o krok w kolejce, a wtedy wyłapał tajemniczy błysk w trawie, który okazał się być 20 galeonami. Nie dość, że wchodził za darmo to jeszcze taka przyjemna niespodzianka go spotkała!
Kiedy próbował przedostać się przez tłum, żeby wrócić do Leo, zauważył, że chłopak rozmawiał z jakaś śliczną dziewczyną. Ten to się umiał ustawić! Ezra zostawił go dosłownie na parę minut, no dajcie spokój.
- Widziałem, że znalazłeś sobie towarzystwo - zaczepił go raczej żartobliwie. Jeśli była w tym jakaś zazdrość, to tylko błądząca po powierzchni, a nie zakorzeniona mocno w wypowiedzi. Podał mu piwo, bo chyba oczywiste było, że było kupione z myślą o Gryfonie. Wtedy też zauważył drobny zapisek na jego ręce. - Nawet na noc. No, no, szybki jesteś. - Pokręcił głową z lekką dezaprobatą, jakby to była wina Leonardo. A w sumie była, bo gdyby nie był taki atrakcyjny, dziewczyna nie próbowałaby go wyrwać. - Chyba muszę ci robić więcej malinek, żeby było wiadomo, że jesteś zajęty - zażartował, chwytając go za rękę - jebać zdegustowanych homofobów - i radośnie się uśmiechając.


Kosteczka: 4