Nawet nie wiedziała, w którym momencie mężczyzna do niej podszedł. Była tym odkryciem cholernie mocno zaskoczona. W końcu, przecież przed chwilą stał za ladą! Skonsternowana zmarszczyła mocno brwi i próbowała poukładać sobie to w głowie. Przecież, to było nierealne, aby przegapiła to, jak się przemieszczał. Odchyliła się automatycznie kiedy ten zaczął mierzyć obwód jej głowy i robić różne inne dziwne rzeczy, których prawdopodobnie robić nie powinien. Coś jej tutaj nie pasowało. I to bardzo.
Skinęła lekko głową, gdy potwierdził, że to autentyk, niemniej za knuta mu nie wierzyła i nie wiedziała nawet, czemu zachowuje się w taki a nie inny sposób. Coś w sposobie bycia i zachowaniu tego mężczyzny bardzo mocno jej nie odpowiadało. Owszem, nakrycie głowy robiło wrażenie, ale mimo wszystko, coś bardzo głęboko w jej głowie podpowiadało, że coś tutaj nie gra! Nie potrafiła wyciszyć tego głosiku, a nauczona doświadczeniem, nie zamierzała też go ignorować.
Niemniej, cholernie kusiło, aby go kupić. Naprawdę, miała na to ogromną ochotę. No i pasowałby do jej szaty wyjściowej… Było więcej argumentów za, niż przeciw, a te bardzo szybko wykluczała w swoich wyliczeniach. Już chciała go kupić, już sięgała w stronę swojego portfela…
Głupia, naiwna...
Słowa wujka rozbrzmiały w jej głowie bardzo głośno i wyraźnie, przywracając ją do rzeczywistości. Rozmarzony wzrok ponownie zyskał na ostrości, a ona w końcu zrozumiała z czym miała do czynienia. A raczej z kim. A odkrycie to wywołało uśmiech na jej ustach.
- Oh, wystarczy papierowa torebka - wzruszyła lekko ramionami, próbując nie pokazać tego, co czuła naprawdę. A czuła się oszukana, ba! Wiedziała, bądź podejrzewała, co ten facet właśnie zrobił i zamierzała zrobić dokładnie to samo. Uśmiechała się ślicznie w jego kierunku, bez najmniejszego skrępowania patrząc prosto w jego oczy. Więziła go swoim spojrzeniem, nie mając zamiaru odpuścić. Doskonale wiedziała, co robić i w jaki sposób powinna to zrobić. Po ostatnich próbach z Eskilem, zrozumiała więcej. Dlatego teraz od razu, z uporem zaczęła wtaczać do jego umysłu nowe myśli, te, które były dla niej korzystne. Bo przecież cena tego kapelusza na etykiecie nie była prawidłowa. W końcu wiedział to, czyż nie? Doskonale zdawał sobie z tego sprawę a ona po prostu mu to ułatwiała. - To co, sprzeda mi pan to pięć galeonów. - Nie pytała. Wiedziała, że nie może tego robić. Upewniała go w przekonaniu, że to dobry sposób i jedyny, aby faktycznie zaroił, czyż nie? Podawała mu od cholery argumentów, prosto do jego umysłu, a jednocześnie dalej słodko się uśmiechała. Naciskała na jego umysł jeszcze bardziej, nie pozwalając się wycofać. W końcu to on zaczął…

@Darren Shaw

Nie wierzyła w to, co widziała. Próbowała używać hipnozy na tym mężczyźnie i wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że osiągała sukces. Jego wzrok stał się bardziej matowym, dokładnie taki, jaki powinien być. Jak czytała, że powinien wyglądać. Tyle że coś nie do końca jej odpowiadało. Instynkt podpowiadał jej, że nie wszystko było w porządku. Nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego, jednak czuła się oszukiwana. Utrzymywała ten magiczny czar jak długo była w stanie, czując, że powoli zbliża się do swojego kresu. Nie wiedziała kompletnie, dlaczego nie może poradzić sobie z tym lepiej.
Usłyszała nagłe ”wystarczy” po czym postać właściciela sklepu zniknęła. Cała moc, którą Robin dotychczas wkładała w zahipnotyzowanie mężczyzny, zniknęła, jak za pomocą jakiegoś zaklęcia, a ona poczuła się nagle pusta. Oddychała szybko, płytko, próbując wrócić do siebie. Dopiero po dłuższej chwili zauważyła, że oryginalny pan McHavelock stoi za ladą i zamknął właśnie proroka.
- Doppler - odpowiedziała instynktownie, gdy zapytał o jej godność. Nie widziała sensu, aby ją ukrywać, zwłaszcza po tym, co właśnie pokazała. Mogłaby udawać, że jest kimś zupełnie innym, choć prawdopodobnie jej prawdziwe miano wyciągnąłby z niej tak, że nawet nie wiedziałaby, w którym momencie to zrobił. - Ja… nie chciałam tego robić. Jednak kiedy poczułam że pan… znaczy się ten hologram to robi, to zadziałałam instynktownie - próbowała jeszcze wyjaśnić swoje postępowanie. Pokazać, że jakby nie zawsze od razu atakowała ludzi, jedynie w chwilach zagrożenia. A właśnie tak w tamtym momencie się poczuła. Zagrożona przez ten wytwór.
Słuchała go dalej, delikatnie kiwając głową. Przynajmniej tym razem nie miała mdłości po nadużywaniu hipnozy, co i tak uznała za spory sukces.
- Chyba właśnie dlatego tutaj jestem… - powiedziała po chwili, patrząc prosto w oczy tego mężczyzny. Nie chciała zrobić nic złego, ale jednocześnie czuła, że może to był właśnie ten człowiek, którego potrzebowała na swojej drodze. - Ja… mam problem z tym i nie wiem, co robię nie tak. - powiedziała nieśmiało, dalej uparcie się w niego wpatrując. Wzięła głęboki oddech, aby spróbować uspokoić myśli, które wirowały w zastraszającym tempie w jej głowie. - Kupię od pana ten kapelusz, jednak w zamian, czy mógłby mi pan pomóc? - zapytała. Liczyła na cud, że jednak mężczyzna się zgodzi, że nie odeśle jej z kwitkiem. Może gdzieś daleko sądziła, że jej pokaz umiejętności wywarł na nim na tyle duże wrażenie, że zgodzi się jej pomóc. Cholera wie, jednak czuła, że nie miała innego wyjścia. Zabrnęła tak daleko… nie zamierzała poddać się, gdy nieomal widziała już linię mety.

@Darren Shaw