Z lekkim uśmiechem wszedł za ladę, nie przejmując się spojrzeniami pozostałych klientów. Pospiesznie umył ręce i złapał za fartuch, którego nie zdążył jeszcze do porządku zawiązać, a już był ciągnięty na zaplecze. Zdołał jedynie pospiesznie przywitać się z drugim pracownikiem, który nie wyglądał na przesadnie zaskoczonego, gdy go zobaczył. Najwyraźniej naprawdę brakowało im rąk do pracy, co w pewnym stopniu było zaskakujące. Tak jak gadatliwość dziewczyny, która najwyraźniej była w swoim żywiole. Huang spojrzał w stronę przepisów, o których mówiła, po chwili podchodząc do nich, gdy zdołał już zawiązać do końca fartuch.
- Wszędzie teraz panuje takie zamieszanie. W Ministerstwie również brakuje niektórych osób z powodu nagłych napadów śmiechu. Nie byli zdolni wykonywać swojej pracy - powiedział spokojnie, wczytując się po chwili w przepis na bułki z ziołami i ziarnami, zaraz też rozglądając po się kuchni, aby namierzyć wszystkie składniki, których potrzebował. Nie był pewien ziół, więc od razu dopytał o nie, jednocześnie zaczynając szykować stanowisko pracy i odmierzać właściwą ilość mąki potrzebną do przepisu. Widział, że musiał jeszcze przygotować drożdże, więc po chwili prostymi zaklęciami przywoływał do siebie potrzebne składniki, zaczął ogrzewać wodę i mleko.
- Ile blach bułek jest potrzebne? - zapytał, chcąc mieć pewność, ile miał ich szykować. - Jesteś tutaj w tej chwili jedynym piekarzem? - kolejne pytanie zadawał już z ciekawości, nie dostrzegając nikogo w piekarni poza Scarlett i chłopakiem, który próbował okiełznać tłum klientów.

- Ha, ja to już chyba wolałabym ten śmiech, a nie tłum klientów, którzy nie wiedzą, co chcą zjeść, ale chcą to dostać natychmiast. Ile można jeść? To znaczy, ja wiem, że bardzo dużo i to w pewnym sensie normalne, ale tak naprawdę, ile można? - stwierdziła, podkreślając to, co widziała od kilku dni. Przede wszystkim rzesze niesamowicie głodnych ludzi, którzy nie umieli zatrzymać się nawet na chwilę, jakby coś ich pchało naprzód, jakby nie wiedzieli, jak zapełnia się żołądki i czy w ogóle jest to możliwe, bo mogło się okazać, że taka zdolność nie była prawdopodobna albo, jak uważała Carly, wyszła zwyczajnie z mody.
Odpowiedziała pospiesznie w sprawie bułek, dodając, że biorąc pod uwagę to, co widzieli przed chwilą i tak okaże się, że potrzebowali ich jeszcze dwóch tuzinów, a jej zachowanie jasno świadczyło o tym, że nie zamierzała wypuszczać Huanga z kuchni we wspaniałej piekarni pani Chambers. Skoro już postanowił pomóc, to wpadł jak śliwka w kompot, więc musiał tutaj z nią siedzieć, kiedy brała się za zakwas, kiedy sprawdzała drożdże i przywoływała do siebie pojemniki z suszoną żurawiną i orzechami włoskimi, jakie uwielbiała. Chociaż, gdyby jej zapytać o to, co naprawdę kochała, musiałaby przyznać, że kochała jedzenie i to właśnie była cała jej tajemnica. Dlatego też z prawdziwą ekscytacją zabrała się do wyrabiania ciasta na chleb.
- Ha, więc, proponuję zioła prowansalskie, bo ostatnio jest na nie jakieś szaleństwo. A ziarna, to najczęściej schodzą chyba bułki ze słonecznikiem i sezamem, ale te wielozbożowe z kolei korzystają z innych ziarenek... Ale dobrze, podstawy! Myślę, że możesz skupić się na tych dwóch opcjach! - zawyrokowała, jakby miała wyłączność w tym temacie i być może tak właśnie było, trudno było stwierdzić, skoro tak mknęła z miejsca w miejsce, że wyglądała, jak wariatka nad rosnącym wspaniale ciastem, które zdawało się wręcz śmigać w jej dłoniach, jakby potrafiła je zaczarować na każdy możliwy sposób. - Och, nie, ty teraz też jesteś piekarzem, więc jest nas cała dwójka!

- Ciekawe, czy ten głód może być związany z tym samym, co napady śmiechu - zastanawiał się na głos, ale rozumiał podejście studentki. Podejrzewał, że z kolei uzdrowiciele mogliby powiedzieć coś przeciwnego. Nie miał jednak żadnej rady dla dziewczyny i problemów z wygłodniałym tłumem, poza oczywiście użyczeniem swoich rąk i podstawowych zdolności. Lubił pomagać innym i lubił innych karmić, a w tej chwili mógł zaspokoić jedną i drugą potrzebę, więc z uśmiechem słuchał odpowiedzi Scarlett, kiwając lekko głową, gdy przyznała, jak wiele bułek może być potrzebnych. Skoro były najczęściej kupowanymi, a tłum nie zdawał się maleć, zdecydowanie miała radę.
Miał przygotowane podstawowe składniki, więc pozostawał temat ziół, w którym po chwili otrzymał odpowiedź. Od razu poszukał ziół prowansalskich, a później nasion sezamu i słonecznika. Położył je po swoich dwóch stronach, aby na pewno nie wymieszać ze sobą, po czym zabrał się za przygotowywania ciasta. Częściowo korzystał z zaklęć, częściowo działał ręcznie, nie będąc jeszcze tak biegłym w kulinariach.
- Skoro zostałem zaliczony do piekarzy, dam z siebie wszystko - zapewnił, uśmiechając się lekko, po czym znów spoważniał, pomagając zaklęciem wyrosnąć zaczynowi na bułki. Na ułamek sekundy zastanowił się, czy na pewno to, co wyjdzie spod jego rąk będzie, odpowiadało klientom, ale zaraz przypomniał sobie minę Maxa, kiedy jadł to, co mu przygotował, albo Mulan. To wystarczyło, żeby przestał przejmować się sprawami nieważnymi i skupił w pełni na wyrabianiu ciasta.
- Zioła rozumiem wmieszać w ciasto, a nasiona? Mają być tylko na wierzchu bułek, czy również w ich środku? - zapytał, dodając kolejne składniki do ciasta, spoglądając na moment na Scarlett. - A jeśli chodzi o smoka, któremu pomogłaś, gdy był jajem. Wrócił do rezerwatu i jest już całkiem dużym osobnikiem o silnym charakterze. Przysparza czasem problemów - dodał, przypominając sobie, że miał ją informować o stanie smoka, a co przez oczywiste problemy z Avalonem i Starszym Smokiem odeszło na drugi plan.

- Bo ja wiem? Może? W końcu to nie może być tak, że nagle zaczęli być głodni, bo, nie wiem, kończy się styczeń? Na wiosnę powinni robić formę, a nie sadło, bo nie wiem, jak oni się pokażą na wakacjach – zakomunikowała, ocierając czoło przedramieniem, śmiejąc się przy okazji, ale widać było, że nie traktowała tej sprawy aż tak niesamowicie poważnie. Była, na swój sposób, rozbawiona tym, co się działo, co oznaczało, że nie zamierzała robić z igieł wideł, tym bardziej że nie działo się nic złego. Będąc zaś dokładnym, obecnie Carly bardziej przejmowała się tym, czy uda im się zrobić odpowiednio wiele pieczywa i czy przypadkiem nie powinna zająć się również rogalikami. Dlatego też łypnęła na Longweia, obserwując go, dochodząc do wniosku, że pracownik był z niego porządny, a to wiele znaczyło, bo dzięki niemu mogła bez dwóch zdań podciągnąć się w tym, co robiła.
- Świetnie! Nauczę cię w takim razie, jak robi się rogale z nadzieniem malinowym i orzechowym, kiedy już uda nam się wepchnąć te wszystkie bułki i chleby do pieca, w końcu nie możemy pozwolić, żeby ludzie chodzili głodni i najwyżej sami coś zjemy, mówię ci – stwierdziła, rozbawiona tym, co się działo, by zaraz zacząć ugniatać przygotowywane ciasto, kręcąc nad nim nosem, próbując stwierdzić, czy jest w dobrym stanie, czy nie do końca, jednocześnie czując jakąś przemożną chęć spsocenia albo sprawdzenia czegoś nowego, zobaczenia, czy będzie w stanie stworzyć jakiś nowy cud natury. Nie miała jednak na to czasu i zwyczajnie zaczęła dorzucać do ciasta żurawinę, jednocześnie tłumacząc Huangowi, co powinien zrobić z ziarnami, przypominając, że musieli posmarować bułki białkiem, żeby pięknie się spiekły, a później aż westchnęła.
- Och i co on robi? Duży jest? Mam nadzieję! W końcu starałam się o niego dbać – powiedziała, a jej oczy zabłyszczały, kiedy nastawiała ucha. Chciała, żeby smoki się uspokoiły, ale siłą rzeczy, w sposób oczywisty, była ciekawa tego, co działo się z jej dawnym podopiecznym, którego spakowała pod pachę, nie do końca wiedząc, z czym miała do czynienia. – A smoki jedzą coś poza mięsem? Może mogłabym coś dla niego przygotować?

Uśmiechnął się lekko, słysząc słowa dziewczyny, ale nie potrafił mniej poważnie myśleć o problemie z pyłem. Obawiał się efektów, jakie przyjdą na wiosnę, tego co się stanie, jeśli nie znajdą jego źródła ani tym bardziej sposobu na radzenie sobie z konsekwencjami jego osiadania na wszystkim. Z drugiej strony z pewnością tak swobodne podejście do problemu było prostsze i nie przeszkadzało w wykonywaniu codziennych obowiązków. Huang próbował więc nie myśleć o tym dłużej, skupiając się w pełni na tworzeniu bułek.
Przepis był dość prosty, jeśli pamiętało się o prawidłowym wykonywaniu poszczególnych kroków i żeby odpowiednio dbać o temperaturę zaczynu i później ciasta. Do tej pory Wei pilnował podobnych elementów przy tworzeniu bułek bao, więc tworzenie zwykłego pieczywa nagle było prostsze. Skupiał się na pilnowaniu ciasta, kiedy to zwiększało swoją objętość, aby wyrobić je raz jeszcze, dodając do połowy zioła, a do reszty ciasta ziarna. Nie był jednak w stanie zatrzymać procesu mieszania ciasta, kiedy dostrzegł, że dostał się do niego pył, który wpadł na zaplecze wraz ze świeżym podmuchem wiatru. Przez chwilę Wei zastanawiał się, co powinien z tym zrobić, ale ostatecznie zdecydował się nic nie mówić. Kończył wyrabiać ciasto, które należało jeszcze podzielić na porcje, posmarować białkiem, o czym przypomniała Scarlett i później mógł dawać je do pieca.
- Rogale z nadzieniem brzmią kusząco - przyznał w międzyczasie, kończąc wyrabianie ciasta. Prostym zaklęciem podzielił je na równe części i każdą z nich uformował w kształtną kulkę układając na blachach. - A co do smoka… No jest duży, jak na rogogona przystało i charakterny, a ponieważ młody, jest naprawdę silny. Ich dieta to przede wszystkim mięso, w przypadku twojego niedoszłego to owce i kozy. Z innych przysmaków są po prostu inne rodzaje mięsa. Owoce i warzywa mogłyby im zaszkodzić. Jak już ci mówiłem, smoki są twarde z zewnątrz, ale bardzo miękkie w środku, trzeba uważać na to co się im podaje - powiedział, w międzyczasie szykując białko, którym zaczął smarować bułeczki, dostrzegając że te nieznacznie mieniły się od pyłku. Miał nadzieję, że nic się z nimi nie stanie w trakcie wypiekania. Włożył blachę do pieca i spojrzał na Scarlett. - No to pierwsza partia w trakcie pieczenia.

Carly nadal śmigała dookoła niego, zachowując się, jakby nie umiała znaleźć dla siebie miejsca, ale jednocześnie nie było w tym niczego dziwnego. Nie robiła niczego, czego robić nie powinna, mknęła przed siebie, po doskonale znanych sobie ścieżkach, rozpędzając się do nieznanych sobie prędkości, robiąc wszystko na raz. Nic zatem dziwnego, że kiedy ciasto się mieszało, by dobrze się wyrobić, z pieca wyfrunęły blachy z szarlotką, która pachniała niesamowicie apetycznie. Dziewczyna zaś sprawdziła, czy wszystko jest w porządku, czy coś się nie spaliło, czy coś nie wymagało większej uwagi albo poprawek, jakich nie wzięła wcześniej pod uwagę. Potem zaś odesłała blachy prostym zaklęciem na półki, gdzie ciasta miały stygnąć, ona zaś wpakowała palce w przyszły chleb, z namysłem oceniając jego konsystencję.
- Ty to chyba nie jesteś zbyt gadatliwy – zauważyła rozbawiona, przywołując do siebie odpowiednie formy na niewielkie chleby, jakie właśnie szykowała, dzieląc przygotowywane ciasto na porcje, a później ugniatała je z zadowoleniem, bawiąc się przy tym świetnie, nim nie odesłała przygotowywanej potrawy we właściwe miejsce. Hop, hop. Hop! Chleb za chlebem wypełniał przewidzianą na niego formę, blaszkę, koszyk, wszystko zgodnie ze znaną jedynie Carly kolejnością i sposobem wypieku, o jakim nie mówiła głośno, zachowując to dla samej siebie. Bo tak właśnie działali najbardziej tajemniczy twórcy, a co tam!
- To nie brzmi dobrze, bo chyba nie bardzo mogę kupić mu owcę, ale przypilnuj go, żeby był dobrym smokiem, wolałabym, żeby nie spalił niczego w okolicy, gdy będzie taki łaskawy. A teraz proszę, weź tamtą książkę, otwórz na setnej stronie i będziesz miał przed nosem wspaniały przepis, zacznij od tego, a ja, ha, ja przygotuję w tym czasie odpowiedniej konsystencji nadzienie malinowe – zakomunikowała, sięgając po miski, których potrzebowała do tej sztuki.

Huang spojrzał na dziewczynę, kiedy zauważyła, że nie należał do zbyt gadatliwych osób i jedynie uśmiechnął się w odpowiedzi. Nie mógł nazwać samego siebie milczkiem, wiedząc zbyt dobrze, że bywały chwile, kiedy nie potrafił przestać mówić, ale w większości wyrażał się tak, że nie każdy go rozumiał. Wolał więc mówić mniej, szczególnie kiedy nie znał kogoś na tyle dobrze, aby wiedzieć o czym rozmawiać, albo gdy druga osoba mówiła za dwóch, jak było w tym przypadku.
- Czasem jestem, ale zdecydowanie mniej, kiedy robię coś pierwszy raz i wiem, że nie mogę się pomylić - powiedział, zajmując się bułkami, mając jednocześnie nadzieję, że pył, który się do nich dostał, nie będzie miał wpływu na jakość pieczywa. Postanowił jednak wpierw sprawdzić, co będzie się działo, kiedy bułki się wypieką, a także, czy będzie dostrzegalna różnica w ich smaku. Byłaby to również cenna informacja dla Ministerstwa, więc tym bardziej milczał, czując się jednocześnie źle, że decydował się testować coś na innych, bez poinformowania ich o tym.
W końcu kształtne bułki trafiły do pieca, a Wei czuł się częściowo z nich dumny i próbował zapamiętać przepis, aby spróbować odtworzyć go w domu. Podejrzewał, że podobne pieczywo zasmakuje domownikom, jak i gościom, a skoro i tak lubił siedzieć w kuchni, mógł testować nowe przepisy. W międzyczasie zapewnił, że przypilnuje smoka, jednocześnie mając ochotę zapytać, czy chciała nadać mu imię. Odpuścił jednak pytanie o to, skoro sam spędzał teraz więcej czasu za biurkiem.
- Setna strona i tajemny przepis - powiedział bardziej do siebie niż do niej i otwarł wskazaną książkę na odpowiedniej stronie, aby czytając przepis na rogaliki przywoływać do siebie kolejne składniki, poprzednie odkładając na miejsca. Musiał przyznać, że choć nie wyobrażał sobie pracy na kuchni, czy w piekarni, była to całkiem miła odmiana do tego, czym zwykł się zajmować. - Próbowałaś używać do wypieków mleka jaka, tego który zwykle jest podawany w trakcie obchodów Celtyckiej Nocy, a który ma różne właściwości? - zapytał w trakcie łączenia pierwszych składników, spoglądając uważnie w stronę pieca, w którym piekły się bułki, czy aby na pewno nic im się nie dzieje, ale póki co wyrastały jak każde zwykłe pieczywo.

- Ach, czyli musisz się skupiać całym sobą, żeby coś zrobić. Rozumiem, chociaż też nie rozumiem, bo wiesz, mnie zwyczajnie jest wszędzie pełno, nigdy nie mogę się zatrzymać i muszę coś robić. A kiedy mam do kogo, to zwyczajnie mówię - zakomunikowała, jakby to miało wyjaśnić wszystko i nic, z czym obecnie się mierzyli. Lubiła ciszę, ale najczęściej jedynie z tymi osobami, z którymi czuła się naprawdę komfortowo, przeważnie bowiem wolała gadać, opowiadać, machać rękami i robić całą masę innych rzeczy, jakie wydawały się jej konieczne do życia. Dokładnie tak, jakby w innym wypadku nie żyła, a jedynie egzystowała i nie przynosiłoby to pożądanych efektów. Nic zatem dziwnego, że nawet w kuchni śmigała z taką zadziwiającą prędkością, robiąc wszystko i nic, jednocześnie tworząc dzieła, od których nie dałoby się w żaden sposób uciec. Była gotowa do tego, by kombinować, by pilnować, by mieć pod swoją władzą dosłownie wszystko. I, jak wiedziała, nie dotyczyło to jedynie kuchni, ale również pracowni eliksirów. To one dawały jej również sporą satysfakcję, pozwalając na prawdziwe, nieograniczone działanie, o którym jednak wolała nie mówić na głos.
- Ha, czego ja nie próbowałam, to jest lepsze pytanie, mój drogi! Jeśli tak cię interesują takie kwestie, to ja serdecznie zapraszam częściej do pomocy - zakomunikowała, obserwując go przez chwilę spod przymkniętych powiek, kiedy przygotowywał ciasto, odsuwając na bok gotowe już nadzienie, a później pomogła mu w jego pracy, pokazując, co i jak powinien zrobić, ostatecznie z niezwykłą wręcz łatwością i precyzją zwijając ciasto w kształt rogalików. Były dokładnie takie, jak być powinny! Pokazała również Huangowi, jak powinien rozkładać na nich nadzienie, żeby nic się nie spaliło, instruując go, że to mogło być naprawdę różne i dodała, że mogą także zrobić mięsną wersję, bo właściwie przydałoby się im coś przegryźć, gdyż praca była co najmniej wymagająca.
- Ding, bułki się zrobiły! - oznajmiła, wyciągając wszystkie blachy, kiwając do siebie głową, bo wyglądało na to, że faktycznie osiągnęli sukces i będą mogli usiąść i odpocząć, kiedy tylko wszystkie rogaliki wjadą do pieca.

- Więc nie krępuj się i mów. Chętnie słucham innych - zapewnił Huang, uśmiechając się szerzej do dziewczyny, aż zmrużył przy tym oczy. Nie przeszkadzało mu słuchanie innych w trakcie pracy, nie odrywało go od tego, czym się zajmował, a skoro Scarlett wolała opowiadać o wszystkim i niczym w trakcie gotowania, nie widział powodu, żeby tego nie robiła.
Odmierzał ostrożnie kolejne składniki do ciasta na rogaliki, co rusz zerkając to do książki kucharskiej, to na piec z bułkami. Póki co z pieczywem nie działo się nic złego, więc najwyraźniej pył nie reagował na wysoką temperaturę. Kto wie, może w żywności nie miał żadnego znaczenia, choć z tego co widział w lesie, spodziewał się jednak jakiegoś działania. Być może na efekt musieli jeszcze chwilę poczekać. Wrócił swoją uwagą do ciasta na rogaliki, aż usłyszał odpowiedź panny Norwood na jego pytanie i uśmiechnął się lekko pod nosem.
- A bardzo chętnie skorzystam z oferty - zapewnił, ze spokojem przyjmując jej pomoc przy cieście, uśmiechając się, kiedy pokazywała mu, w jaki sposób powinien je zawijać i gdy opowiadała, jakie nadzienia można tam dodać. Była to wartościowa wiedza, którą zastanawiał się, czy nie mógłby w jakiś sposób wykorzystać później w domu. Zaraz jednak bułki okazały się gotowe. Zawijając dalej rogaliki z przygotowanym przez Scarlett nadzieniem, obserwował, jak podawała bułki do sklepu, gdzie wygłodniali klienci rzucili się je wykupywać. Huang przyglądał się chwilę temu wszystkiemu, dostrzegając, jak paru awanturujących się czarodziejów zaczyna jeść bułki jeszcze na sucho i nagle ich zachowanie ulega zmianie. Uśmiechali się błogo, przestawali kłócić i odchodzili dalej. Jeśli pył miał więc jakieś działanie, a nie chodziło o samo jedzenie, było ono raczej pozytywne.
Longwei pomógł do końca z rogalikami i kolejnymi wypiekami, jakie były tego dnia potrzebne, aż w końcu nadszedł koniec zmiany Scarlett i on również uznał, że pora wracać do mieszkania. Podziękował za udzielone mu rady i możliwość pomocy, po czym zapewnił, że gdy znów będą potrzebować pomocy, mogą po niego posłać, a chętnie użyczy swoich rąk do pracy.

z.t. x2 +