Ta rozmowa stała się moralnie bardzo, ale to bardzo szara, co Wacławowi w ogóle się nie podobało. Z jednej strony nie było dobrego i złego rozwiązania, więc mógł zrobić cokolwiek - wyszłoby na to samo.
  - Musisz wiedzieć, że czuję się z tym bardzo źle - powiedział niechętnie, pakując mu w ekologiczną torbę wszystkie przyniesione uprzednio eliksiry: nasenny, migrenowny i pieprzowy, bo to w sumie nigdy nie wiadomo. - I nie zrobię tego więcej jeśli nie podejmiesz żadnego kroku w dbaniu o siebie - zaznaczył tak twardo, jak tylko Puchon potrafił zanim wręczył znajomemu torbę z miksturami.
  Wszak to nie było tak, iż martwił się o niego, bo się znali. Poczyniłby tak z każdym, kto otworzyłby przed nim arkana podobnego problemu. Chociaż może na święta Wacek uwarzy Lokiemu porcje tak upragnionego przezeń eliksiru, aby mu się lepiej i na świeżo wiodło? Ale z drugiej strony: czy będzie mu się chciało spędzać święta nad kociołkiem? Bardziej niż wątpliwe.

Puścił puchonowi zaczepne oko, śmiejąc się:
- Jakoś Ci to zrekompensuje. - zapewnił, wydobywając garść galeonów i wykładając ich odpowiednią sumę na blat. Mimo wszystko, biorąc papierową torbę od aptekarza spojrzał na niego z pewną dozą powagi. Przygryzł wargi, marszcząc brwi, bo takie rzeczy nie przychodziły mu łatwo:
- Chce, żebyś wiedział, że bardzo to doceniam. - takie poważne słowa czy gesty z jego strony nie wychodziły zbyt często, ale naprawdę cenił sobie, że Wodzirej nie zostawił go na lodzie - Mam nadzieję, że kiedyś Ci wszystko wytłumaczę. - zapewnił, pakując eliksiry do przewieszonej przez ramię torby- I nie będziesz miał wtedy takich... wyrzutów sumienia. - uniósł kącik ust w pociesznym uśmiechu, po czym zasalutował dwoma palcami- Dziękuję za przesympatyczną obsługę, wystawie pozytywną opinię na GogleMags. - zapewnił i zebrał się do wyjścia, nieco przytłoczony tym, że musiał sprawić, by tak niewinne puchoniątko działało wbrew sobie, by mu pomóc.
Czy to już przyjaźń?

2 x zt
+

Wiedząc, że ma koneksje w sklepie z eliksirami, kiedy wynikła poważna potrzeba, niewiele się zastanawiając udał się prosto do Londynu na Pokatną. Niby właściwie dość daleko, skoro znacznie bliżej można było nabyć eliksiry, ale po pierwsze - nie miał właściwie nic lepszego do roboty, po drugie, miał w torbie ciastka dla Wacka, które przysłała mu matka a których on sam nie zamierzał jeść, po trzecie i najważniejsze, z Wodzirejem była większa szansa na to, że nie będzie zadawał zbyt wiele niepotrzebnych pytań, a nawet jeśli, to może zadowoli sie połowicznymi odpowiedziami.
- Witam. - powiedział, wślizgując się do środka z deszczowej ulicy, zamykając parasol i osuszając szybko zaklęciem - Jak idzie robota? - zagaił, rozglądając się, bo w sklepie było zaskakująco mało ludzi jak na porę dnia i sezon chorobowy. Spodziewał się, że po pieprzowy to będą właściwie kolejki, nawet sam rozważał, czy się w kilka nie zaopatrzyć.
- Mam coś dla Ciebie. - zaczął od przekupstwa, bo gorzka rzeczywistość posmarowana miodem zawsze wchodzi lepiej.

Widząc tego chłopaka, Puchon nie wiedział czy się cieszy, czy bardziej ma ochotę uciec do swojej bezpiecznej strefy na zapleczu, gdzie eliksiry ważą się na potrzebę klientów, a on sam nie musi się już martwić czymś takim jak ludzie napastujący go i sprawdzający jego cierpliwość tudzież wiedzę w zakresie eliksirowarstwa. Wiadomo, jedno się u niego reprezentowało lepiej niżeli drugie.
   - Świętnie, dziękuję - powiedział automatycznie, jakby pytał go oto sam szef. Ale nie pytał, więc mógł nieco zelżeć z tonu i się nie przejmować takimi niesnaskami jak swoje złe samopoczucie czy cokolwiek innego. - Czy przyszedłeś tutaj mną manipulować, bo jesteś ładnym chłopcem? - Zapytał półszeptem, żeby nikt go nie słyszał po czym zaprosił chłopaka na zaplecze, gdzie działa się cała magia tego sklepu.
  - No, ogólnie mów co chcesz. Im szybciej to powiesz to tym szybciej przestanie mnie boleć głowa - no, już po tym jak w ogóle go zacznie boleć. Trzeba umieć zachować jakąś chronologię w życiu. - Nic nielegalnego? Bo nie wiem czy ci mówiłem, ale ja jestem jak jebać magiipolicję, ale na 70%, bo się boję - bardzo się bał. A ta całą nielegalność to tak u niego pół na pół działała.

Zamrugał zbity z tropu takim preludium rozmowy, jednak zaraz uśmiechnął sie znów pięknie i miło:
- Manipulować? Za kogo mnie masz. - zmarszczył brwi. No, za ładnego chłopca i manipulatora najwyraźniej. Wyciągnął mimo to z torby pakunek z ciastkami i położył go na ladzie. Nawet nie zajrzał do pudełka, wiedział co w nim jest. Jego matka miała zajęcia w szpitalu i co jakiś czas przysyłała mu ciasteczka zrobione na kursie kucharskim. Nie chciał ich jeść, nie chciał ich mieć, ale były dobre więc nieładnie było marnować. Nie powiedział jednak nic więcej o pudełku, czując sie niemal urażony zarzutami puchona, mimo, że były całkiem na miejscu i bardzo trafne.
- Co Ty taki spięty, Wacek. Ja bym chciał tylko migrenowy i spokoju, to chyba legalne. - uniósł brwi. Nie dobrze, za szybko go wyczuł. Nie będzie mógł tak od progu prosić o dwie butelki gregoryego.

Pudełko z nieznaną sobie zawartością schował pod ladą z podziękowaniem, szczerym, ale bardzo przelotnym, gdyż ono stanowiło jedynie materialny manifest średnio czystych intencji Ślizgona.
   - Dobrze, Swansea, ale robić z kogoś debila to my, a nie nas - powiedział z takim trochę politowaniem, ale kapray uśmieszek kręcił mu się po twarzy, czym rozładował dziwne wewnętrzne napięcie, które spowodowało przyjście chłopaka do jego miejsca pracy. Nie było to nękanie, prawda, ale już blisko tej kaprawej czynności leżało.
   Już z pewną lekkością na barkach Wacław zaczął dodawać jak z automaty zioła do gotujących się wywarów. We własnej pracowni tworzenie eliksirów zdawało się takie łatwe i machinalne. Od czasu do czasu przeleciał tylko przepis spojrzeniem, żeby wiedzieć czy dobrze domierza końskie dawki składników i tyle z eliksirowarskich trudności w owym przybytku mu pozostało.
   - Rozmawialiśmy o tym kilka tygodni temu. Bez recepty od lekarza nie dostaniesz u mnie żadnej porcji migrenowego - wyznał beznamiętnie, opierając ciężar ciała na jednej nodze, mieszając jeden z eliksirów głęboką chochlą. - I ja uważam, że robię to dla twojego dobra. - Bo uważał, że ma rację. Koniec kropka.

Przewrócił oczami wydymając lekko usta. Chyba spędzał za dużo czasu w towarzystwie puchona, skoro ten go już tak dobrze czytał jak z nut i przewidywał na wylot jego wszystkie niecności. W tym momencie widział tylko dwa potencjalne rozwiązania sytuacji: albo ochłodzić relacje z puchonem, by ten czytał go trochę gorzej, lub dokurwić w ten licznik, żeby całkiem zamydlić mu trzeźwość oceny sytuacji. I tak źle i tak niedobrze.
- No weź nie bądź taki. - jęknął - Ja tu cierpię, nie macie jakiegoś kodeksu aptekarza chorym dopomóc czy coś? - złapał się dramatycznie krawędzi lady- A jeśli powiem, że to nie dla mnie? Hm? Jeśli powiem, że to dla koleżanki, to będzie Ci lżej na sercu? - oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że mieli obaj tyle szczęścia, że Wodzirej nie widział Loka w sytuacji krwotoczno-wymiotnej, kiedy się kulił w wannie przełykając z bólu smarki, ani kiedy, tak jak na przykład Solberga, odwiedzał kogoś siurając krwią z uszu i tracąc przytomność, ale i tak miał dotychczas nadzieję na większą wyrozumiałość i większą puchońskość puchona.

Obrócił głowę trochę jak taka sowa, która z niedowierzaniem i ignorancją spogląda na swoją ofiarę. Oczy zapewne też zrobiły mu się nienaturalne, wyłupiaste i wielkie. Zazwyczaj - najczęściej - Puchon nie znajdował się w sytuacji, w której stawał się Panem i Władcą sytuacji. Raczej sprawiało mu to dyskomfort. Odpowiedzialność za kogoś więcej niż tylko siebie. Ot, gdyby właśnie za siebie umiał się wziąć to jeszcze pół biedy.
   - Ja nie jestem aptekarzem - powiedział stanowczo. - Ja nie znam się na uzdrawianiu. Tylko robię potiony. I jeśli mam taki kaprys to nie muszę ci nic sprzedawać - uzasadnił swoje stanowisko w tym temacie, jakby to rzeczywiście jedynie kaprys miał mieć moc ofiarowania bądź nie upragnionego eliksiru.
   - Korzystając z okazji, że nikt nas nie słucha - zaznaczył, ciesząc się swoim eliksirowarskim zapleczem, gdzie mógł w spokoju poświęcać czas swoim kociołkom z różnymi, ciekawymi substancjami. - Przychodzisz tu, w dniu ślubu mojej córki - to tak, żeby było śmiesznie. - Jak pierdolony ćpun - to tak, żeby pokazać powagę sytuacji. - I błagasz mnie o eliksir. Chłopie? Czy cie nie stać na to gdzieś indziej? Czy gdzieś indziej ci nie sprzedają? Bo to czy go dostaniesz nie jest twoim problemem. - W tym momencie Wacławowi zawahała się ręką, przesypując musze skrzydła siatkoskrzydłe do eliksiru. Ten z wielką złością wybuchł mu w twarz gorącą parą. Ta wydobyła z twarzy Polaka wszystkie przeszłe i przyszłe zmarszczki. Z niedowierzaniem na swoją roztropność i emocjonalność, poszedł po ręcznik, aby wytrzeć się oparów. - Pragnę się mylić - oznajmił.

Przewrócił oczami, jako, że opór Puchona przestawał być dla niego uroczy, a zaczynał być ewidentnie drażniący.
- No to skoro nie jesteś aptekarzem i wszystko opiera się o kaprys, to coś się tak usrał tej recepty? - uniósł brwi- Miej kaprys sprzedać i wszyscy będą szczęśliwi, Ty będziesz miał utarg, ja nie będę miał migreny, w czym problem. - rozłożył ręce, naprawdę nie widząc big dealu w całej sytuacji, oczywiście poza tym big dealem, że się Wodzirej upierał jak debil przy czymś, przy czym nie było po co sie upierać jak debil.
Pokręcił z niedowierzaniem głową, słysząc następne słowa padające z ust Puchona, otwierając oczy wcale niemniej wielce jak ta wspomniana sowa, taki był zadziwiony, tak pełen zaskoczenia.
- Naprawdę? Będziesz mnie wyzywał od ćpunów? - zamrugał, opuszczając ręce - Wyobraź sobie, że przychodzę tu po ten durny eliksir, bo chce Cie odwiedzić w pracy. - przyznał, zbity z tropu tym, że Wacław w ogóle o to pytał. Inna rzecz, że ta sytuacja rzeczywiście wzbudziła w nim nagłą refleksję odnośnie tego, czemu właściwie tak uparcie zapierdalał po eliksiry do Londynu, skoro były apteki bliżej w takiej Dolinie, czy nawet Hogsmeade. Prychnął, oburzony sam sobą, zadzierając wyżej podbródek i spoglądając na Puchona z góry.
- Bez problemu, mogę już tego nie robić. - dodał znacznie chłodniej.

Czasem tak bywa w życiu, że rozmowa od uroczej do niepewnej wobec całej swojej agresji rosła w ciągu trzydziestu sekund. To szybciej niż rozpęd miotły, a to zabawne, bo Wacław nie ujeżdża ani dram, ani mioteł.
   - Ale ty doskonale wiesz w czym jest problem - powiedział jak przedszkolanka do dziecka, które rzuciło pieluchą w ścianę i nie widzi problemu, chociaż ktoś temu dziecku już go klarował niejednokrotnie. Właśnie taki był Ślizgon w tym momencie. Tacy byli wszyscy Ślizgoni.
   - To było porównanie. Taka figura stylistyczna - wyjaśnił w formie rozmowy, gdyż nie chciał przyznać sam przed sobą do przemocy werbalnej. Zrobiło mu się głupio a pąs godny dojrzałej kaliny rozlał mu się po odsłoniętej szyi, przechodząc niemrawo na poliki. Wacław czuł jak rumieniec oblewa jego twarz, będąc wielce niechcianym intruzem. Niemal tak bardzo jak Swansea w tym momencie.
   Puchon westchnął głośno, biorąc głęboki wdech. Świeże powietrze zrobiło fikołka w jego płucach, wylatując z nich jako dwutlenek węgla. Obrzydliwa czynność.
   - Dobrze, tak rób - rzucił mu, oddając się swojej pracy. Kręcił się długo przy kotłach, czekając na ruch z drugiej strony aż sięgnął po stołek. Podszedł do Lokiego i stanął przed nim. Na stołku, żeby byli czoło w czoło. - Jeśli chcesz mnie widywać w Londynie to zaproś mnie na randkę - uśmiechnął się kwaśno, bo nie był w nastroju do dzielenia się radością. Po czym pochylił się w stronę Lokiego. Sięgnął ręką do półki za nim i stuknął jego nosek fiolką z wysuszonym zielskiem. - To jest krwawe ziele. Gówna ingredencja migrenowego, uzależnia bardziej niż kofeina - dodał, schodząc ze stołka, aby znów ruszyć w stronę kociołków.

Przekrzywił głowę, patrząc na to, jak się Wodzirej zalewa rumieńcem, choć ani jeden element jego zachowania nie sprawił, by Lockie wyczytał w nim jakikolwiek wstyd czy żal za swoje, jakże wielkie wobec niego, grzechy. Zmarszczył więc brwi jeszcze groźniej, jeszcze bardziej niezadowolony.
Prychnął ponownie, przewracając oczyma, zupełnie nieświadom i nie łącząc ani faktów, ani kropek, niczego nie łącząc poza neuronami złości i niezadowolenia z baterią zawodu i pretensji.
- Ta, randka to jest dokładnie to, co mam teraz w głowie. - prychnął. W głowie, to mu się zaczynała migrena, a migrenowego jak nie uświadczył tak nie miał, więc cała misja była porażką i to do potęgi, jako, że ani specyfiku pomocnego nie było w zaopatrzeniu jego kieszeni, a przeciwnik z którym wolał sie nie musieć mierzyć, pojawił się na horyzoncie.
- O, super. - zaironizował - Może spróbuję zaleczyć pękający łeb okładem z kawusi, ale nie, czekaj, przecież to uzależnia. - obraził się, a jakże, po czym prychnął i wyszedł ze sklepu ze złością trzaskając drzwiami.

Spojrzał na zamykające się drzwi z uczuciem, którego nigdy wcześniej nie czuł. Nigdy się tak jeszcze z kimś nie rozmówił. Jednak nad Wacławem paliła się lampka ze światełkiem, że mimo wszystkich nieprzyjemności robi dobrze. Robił, prawda? Miał na uwadze prawdziwy problem i chciał, aby znalazł on prawdziwe, długodystansowe rozwiązanie. A nie jedynie korzystać z doraźnych środków, bo boli kogoś mniej.
   Dramatyczna sytuacja. Brigide Jones z pewnością by już coś jadła i odpaliłaby ze dwa szlugi.
   Wacław jednak nie był dziennikarką z Londynu. Postanowił wrócić do pracy, jako profesjonalista, chcący dostać pieniądze. Zaczął mieszać chochlą w kotle, z każdą sekunda wkładał w to mniej siły aż po dwóch minutach wyjął wyżartą przez eliksir łyżkę. Wzruszył ramionami, będąc niezadowolonym ze swojej niefrasobliwości.
   - I bardzo, kurwa, dobrze - powiedział po nosem, rzucił wręcz w stronę drzwi, którymi Ślizgon trzasnął kilkanaście dobrych minut temu. Rozczarowanie, tak można było określić tę wizytację.

/zt