To byłoby na tyle z rozmowy o korzonkach. Nie zdążyli przejść do dalszej części, bo ich dyskusja została niespodziewanie przerwana przez chodzący kociołek, coś dość mocno rozbawiło Maxa, ale jednocześnie spowodowało, że zdał sobie sprawę z tego, że w Mungu faktycznie nigdy nie można było być niczego pewnym. Wszystko, a jakże, zmieniało się tutaj z minuty na minutę, mknęło gdzieś przed siebie i nie można było być pewnym tego, co wydarzy się dosłownie za chwilę. Zawsze, tak jak i teraz, mógł trafić się jakiś uparty pacjent, który zwyczajnie nie chciał zrobić tego, czy tamtego i choćby wołami go ciągnąć, nic by to nie zmieniło. Na takich, być może, skuteczne byłoby pacqui, ale mimo wszystko Max wiedział, jak niestosowne byłoby zasugerowanie czegoś podobnego. Nie mówiąc o tym, jak bardzo byłoby to niebezpieczne.
- Baw się dobrze, Rhode - powiedział, uśmiechając się do niej kącikiem ust, ale nie mógł odejść od eliksiru pozatruciowego, który wymagał jego obecności. Był już prawie na ukończeniu i Max właśnie dodawał kolejne składniki, by nadać mu wyrazistości i osiągnąć właściwy koloryt, który dopiero wyłaniał się z mikstury. Dlatego też nie mógł poprawnie przywitać się z nowym towarzyszem niedoli, mając świadomość, że jego błąd kosztowałby go porcję tego specyfiku, a skoro im się paliło, to na jakieś problemy tego typu zwyczajnie nie było ani czasu, ani miejsca i trzeba było na wszystko uważać.
- I tak się właśnie pracuje w tym szpitalu, każą nam w czymś pomóc, a później nie ma dla nas miejsca - stwierdził, wzdychając z cieniem rozbawienia, przy okazji zapewniając mężczyznę, którego kojarzył o tyle o ile, że w niczym nie przeszkadzał i spokojnie mogli skończyć zaczętą pracę. Nie było sensu jej przerywać, a skoro i tak wymagano od nich eliksirów do uzupełnienia, Max nie zamierzał wybrzydzać, że ktoś inny z nim pracował.

- To prawda… Ale nie wiem czy inna praca dostarczałaby tylu wrażeń - odpowiedział Stephan, wzruszając lekko ramionami, kiedy skupiał się nad przygotowaniem ostateniego składnika, którego brakowało w eliksirze pieprzowym, który zaczęła robić Rhode. Choć zwykle był raczej niezdarny, przy kociołki zachowywał się, jakby mógł przygotowywać eliksir z zamkniętymi oczami. Było to przydatne w chwilach takich, jak teraz, kiedy każda porcja eliksiru była na wagę złota.
- Pan jest uzdrowicielem na którym oddziale? Ten eliksir wygląda naprawdę dobrze, to pozatruciowy prawda? - zapytał mężczyzna zaciekawiony, dopytując od razu, ile jeszcze brakowało eliksiru zarówno pieprzowego, jak i pozatruciowego. Był gotów zaszyć się w pokoju i przygotowywać jeden eliksir za drugim, jednak wolał zająć się tymi, których najbardziej było potrzeba, a jak wiadomo, najwięcej schodziło tych “pierwszego leczenia” dla czarodziejów, którzy nie uznawali aptek.


~Josh

- Pewnie znaleźliby się tacy, którzy na jednym tchu wymieniliby kilka innych zawodów, zaczynając od aurora - powiedział, nie spoglądając w stronę drugiego mężczyzny, mając świadomość, że nie mógł w tej chwili odwrócić się od kociołka. Eliksir faktycznie przybrał właściwą barwę, a on pilnował jeszcze temperatury, wiedząc, w którym momencie powinien go przelać, żeby przypadkiem nie zrobić czegoś, czego później by żałował. Zniszczenie całej mozolnej pracy na tym etapie byłoby niestety skończenie głupie, ale miał świadomość, że czarodzieje nie takie rzeczy partolili, a on zdecydowanie nie chciał być jednym z nich. W odpowiedniej chwili zgasił ogień i zaczął rozlewać miksturę do przygotowanych wcześniej fiolek, zadowolony z końcowego efektu, jakim niewątpliwie można było się pochwalić.
- Urazy magizoologiczne. Ale nie jestem taki znowu najgorszy z eliksirów, jak widać - stwierdził, marszcząc w rozbawieniu nos i odstawił fiolkę na blat, by prędko posprzątać to, co zostało po przygotowaniach eliksiru. Nie mógł w końcu tkwić tutaj w środku całkowitego, nieopisanego wręcz bałaganu. - Wydaje mi się, że najtrudniej jest z pieprzowym, mamy taką porę, że przychodzą do nas wszyscy ze smarkami do pasa i nie ma przez nich czasu dla innych pacjentów - dodał, wzruszając lekko ramionami, a potem drgnął, kiedy jego lusterko dało mu znać, że najwyraźniej on również był potrzebny w innej części szpitala. Teraz.
- Powodzenia! - rzucił jeszcze do mężczyzny, zapewniając go, że tutaj nikt nie powinien za bardzo ingerować w jego działania i zwyczajnie skierował się do kolejnych obowiązków, zadowolony z tego, że udało mu się pomóc w kwestii eliksirów.

z.t+