- Doskonale, ułatwiasz mi randkowe rozpieszczanie - uśmiechnął się szerzej, doskonale widząc to wilcze zadowolenie i od razu też zwyczajnie ciesząc się, że trafił w dziesiątkę. - …bezczelne, ale w zieleni też mi do twarzy, więc niech będzie - parsknął, przerywając pospiesznie grzebanie w sakiewce z pieniędzmi, które wydawały mu się koszmarnie nielogiczne - bo po prostu inne od galeonów. - …Wilku - wyrwało mu się z rozbawieniem, zupełnie odruchowo, bo i chyba coś w nim zamarło, gdy chłopak przyklęknął na jedno kolano w tak teatralnym stylu. - Już myślałem, że tak ci naopowiadałem o mojej ulubionej randce, że teraz też się oświadczasz… - wyznał, potrząsając lekko głową z niedowierzaniem. Z tyłu głowy miał świadomość, że chyba przestraszyło go to nieco za mocno i nie do końca przez tę podaną Ślizgonowi wymówkę. Nie zamierzał jednak przecież wcale tłumaczyć się, że może odrobinę przesadza z celowym używaniem swojego uroku i przez to niezbyt orientuje się, kiedy już z niego nie korzysta… - Oczywiście, że przyjmuję… i zapamiętam ci tę dozgonną gotowość - obiecał, wyciągając już rękę po pierścionek, ale jeszcze wstrzymując się na sekundę, by najpierw zdjąć nałożoną wcześniej biżuterię, by łatwiej było dopasować nową błyskotkę. - A to niby ciebie miałem obdarowywać… - zganił sam siebie, ciągnąc już Wilka do góry, by przysunąć się po rozciągniętego uśmiechem całusa. - To co, teraz weźmiesz zabawkę dla siebie? - Podsunął, wrzucając nieco na oślep pieniądze do maszyny.

15!

Przez głowę przeszła mu myśl, że najwidoczniej nie tylko Romeo lubi patrzeć na niego z góry, a i on sam go do tego zachęca - co gorsza, nie potrafiąc nie cieszyć się z tego klęczenia przed nim publicznie, traktując to jako dość oczywisty dla siebie pozawerbalny komplement.
- Nie, nie, oświadczę się na takiej zorganizowanej przez siebie przecież - naprostował ze śmiechem, bo i tylko za żart to uznając, niezbyt widząc się w tej roli, nawet jeśli coś w nim wciąż wyraźnie krzyczało, że musi tę nową najlepszą randkę dla Romeo urzeczywistnić. - Możesz dziś ją przetestować… - mruknął nieco ciszej z nieskrywaną nadzieją, unosząc spojrzenie z powrotem do jasnych oczu, bo to zdążyło opaść gdzieś nieco niżej pod ciężarem oblepiających jego umysł wizji. Zaraz już jednak, gdy tylko upewnił się, że pierścionek siedzi solidnie na Romkowym palcu, dał podciagnąć się w górę, od razu wychylając się po jeszcze jeden pocałunek, przy pierwszym nie zdążając przyciągnąć sobie Romeo bliżej, dopiero przy drugim mogąc zrobić to dłonią ułożoną na jego lędźwiach.
- Mhm - mruknął na zachętę, odsuwając się nieznacznie, by wygodniej ująć raz jeszcze dłoń Gryfona, na granicy rozczulenia z rozbawieniem przyglądając się taniej błyskotce na jego palcu. - Na Tobie wszystko wygląda absurdalnie dobrze, więc jak się znów trafi jakaś biżuteria, to też będzie dla Ciebie - dodał nieco trzeźwiej, bo przecież zbyt dobrze wiedział, że na jego zbrukanych wieloletnią pracą fizyczną łapach wyglądałoby to po prostu niedorzecznie. - Wyglądasz jakbyś zszedł prosto z wybiegu, a gdybym ja się tak ubrał, to by wyglądało na słaby-łaa- Jak to się tu zmieściło bez magii?! - przerwał sam sobie, prawdopodobnie nieco za głośno, bo gdy tylko otworzył plastikową kulkę, to wyskoczyła z niej nieco większa od niej piłka, skutecznie ściągając do siebie całą jego uwagę. - Co to jest? W sensie, z czego to jest? - podpytał od razu, samymi opuszkami palców ściskając wylosowaną piłeczkę, by w końcu całą zgnieść ją w dłoni, zafascynowany stawianym przez nią miękkim oporem. - Idealna - szepnął przejęty, w idiotycznym nieposkromionym odruchu unosząc dłoń z piłką wyżej, chcąc przetestować jej sprężystość zębami, by jednak powstrzymać się w ostatniej chwili, unosząc nieco skrępowane tą swobodą spojrzenie do Romeo. - Moja.

- Słusznie, inaczej caaaałe zasługi byłyby przypisane do mnie… - Zaśmiał się tylko, chętnie wtórując Wilkowi, skoro już rozluźniał się w poczuciu, że tylko żartują i cały jego niepokój był zupełnie niepotrzebny. Nie zamierzał sobie psuć tym dalej humoru, mając jedynie świadomość, że jeszcze kiedyś wróci do niego ta myśl w pełni swojej natrętności. - Oj przetestuję - obiecał, śledząc uważnie ciemne spojrzenie i, cóż, będąc całkiem zadowolonym z jego rozmarzonej trajektorii.
- Mhmmm… - zgodził się tylko, mając już nawet plan na wytknięcie Wilkowi jak bardzo ten siebie nie docenia, by jednak zamilknąć pod wrażeniem tego, jak prędko stracił atencję Ślizgona na rzecz piłki. - Nie mam pojęcia - parsknął, a potem zaraz jeszcze to powtórzył, obserwując jak jego Wilk cieszy się nową zabawką. Nie potrafił ocenić czego spodziewał się po uniesieniu jej, a jednak w jego głowie już pojawił się pomysł jak mogli piłkę później wykorzystać. - Twoja, ale w kwestii ideałów to zdecydowanie tę twoją piłeczkę przebijam - zaznaczył, niby nie mając co do tego wątpliwości, ale i tak potrzebując, by Wilkie to usłyszał. Ujął też zaraz jego podbródek, wymuszając kontakt wzrokowy. - Jak wrócimy z kina, to przymierzysz mój outfit - poinformował go. - I nie zdejmę go z ciebie, dopóki sam nie przyznasz, że wyglądasz absurdalnie hot - doprecyzował, unosząc już kącik ust w mimowolnym uśmiechu. - Chodź, najwyżej wrócimy do tej maszyny na drugą rundę. Jak szybko wybierzemy przekąski, to wyrobimy się na jakiś taki fancy film o jakiejś grze… jak nie, to chyba zostanie nam tylko bajka albo komedia świąteczna - wyliczył z rozbawieniem, dopiero po muśnięciu wilczych ust swoimi kierując chłopaka do kas z przekąskami. - Ja na pewno chcę coś do picia… i nie chcę popcornu serowego, to zbyt dziwne - stwierdził, bawiąc się nowym pierścionkiem na palcu.

- Nie ma niczego, czego byś nie przebił - zapewnił dość pewnie, tym pewniej, że i w połowie tego zdania jego spojrzenie tonęło już w jasnych tęczówkach, a on sam wyciągał już tylko głowę, jakby próbował tym osadzić swój podbródek jeszcze mocniej w trzymających go palcach. - Zawsze wyglądam absurdalnie hot - zaprotestował, a może zapewnił, zwyczajnie chcąc zaznaczyć, że jego komentarz nie wynikał z niskiej samooceny, bo tą przecież - jak mu się wydawało - miał dość wysoką. - Co nie zmienia tego, że w tym wyglądałbym jak w kostiumie. Do Ciebie to pasuje, jakbyś się w takich ciuchach urodził - wyjaśnił ciszej, bo i starał się przytrzymać dla siebie tę bliskość jak najdłużej, zamykając dłonie na materiale Romkowej marynarki. - Ale co powiesz, to zrobię - obiecał na granicy słyszalności, bardziej odbijając te słowa ich kształtem na zaczepianych ustach, niż faktycznie je wypowiadając, bo i przecież nie wyobrażał sobie sytuacji, że miałby odmową rozczarować swoją randkę. Dlatego też bez ociągania się dał poprowadzić się do przekąsek, tylko trochę uciekając myślami do niewypowiedzianego na głos problemu - jak właściwie mugole robili popcorn z sera? Wybrał sobie mieszankę żelek, chcąc sprawdzić czy te mugolskie są w stanie go czymś zaskoczyć po różnorodności czarodziejskich słodyczy, dopełniając naręczę przekąsek klasycznym słono-maślanym popcornem i własnym kubkiem z colą (bo przecież nie narazi się Romeo podkradaniem jego picia), po czym dla własnego komfortu psychicznego odwrócił wzrok przy płatności, próbując nawet nie usłyszeć podawanej do zapłacenia kwoty.
- Scena - wyrwało mu się mimowolnie w zaskoczeniu, bo i choć przed ekranem nie było zbyt wiele miejsca - z pewnością nie tak dużo jak na scenie w sali teatralnej w Hogwarcie - ale niewątpliwie była to dla niego scena, na  którą dałoby się wejść w kilka osób i odegrać wyuczoną scenę. Uwaga jednak szybko przemknęła mu po siedzeniach, aż do zawieszonych na ścianach lamp i drobnych lampeczek przy ziemi, nie wspominając już o niemal magicznie wyglądających podświetlonych oznakowaniach wyjść. Próbował nie ekscytować się tym wszystkim zbytnio, więc i spinał się w próbie kontroli nad swoimi reakcjami, zwyczajnie dając poprowadzić się na wykupione przez Romeo miejsca, dopiero tam orientując się jak długo wstrzymywał oddech. Nie był pewien czy wypada mu się odzywać, czy nawet jeśli tak, to czy mówienie szeptem jest wymagane czy będzie czymś dziwnym, więc zdusił w sobie wszelkie komentarze, skupiając się na tym, by wyswobodzić jedną dłoń od jedzenia, od razu zaciskając ją na Romkowym udzie, dziękując losowi za to, że trafiło im się podwójne siedzenie. Zdążył przenieść spojrzenie na Romeo, a nawet uśmiechnąć się pod myślą, że może warto podzielić się z nim myślą, że z jakiegoś powodu strasznie się stresuje, jednak gdy tylko nachylił się do jego ucha, wszystkie światła nagle przygasły, a pusty do tej pory ekran przed nimi rozświetlił się gwałtownie. Zwabiony nagłą zmianą wykręcił głowę, ocierając się tylko policzkiem o policzek Gryfona, by z przejęciem wbić spojrzenie w wyświetlaną absurdalnie głośno reklamę McDonalda. - Wow - wyrwało mu się, bo niezależnie od tego co słyszał i co sobie wyobrażał, nijak nie mógł być gotowy na to, że otaczający go dźwięk zdawał się przenikać wibracjami aż do jego ciała. - Wow - powtórzył ciszej, gdy tylko odchylił głowę, dostrzegając w górze przecinający całą długość sali tunel światła, przepełniony tańczacymi drobinkami kurzu, które jednak samemu Wilkiemu - mieniąc się i błysząc wyświetlanymi kolorami - wydawały się bardziej magiczne od jakichkolwiek znanych mu zaklęć. Zupełnie jakby znów patrzył w pełne od gwiazd niebo rezerwatu. Zrobił wdech, chcąc coś powiedzieć, a jednak gdy tylko spojrzał znów na Romeo zdał sobie sprawę, że wcale nie ma do tego żadnych słów, poza prostym "dziękuje", którego teraz nie potrafił przecisnąć sobie przez gardło. Zamiast tego więc na oślep wcisnął paczkę żelek między siebie a ramię fotela, by wyswobodzoną w ten sposób dłonią sięgnąć do gryfońskiego policzka, przyciągając sobie Romeo do pocałunku, którego intensywnością chciał przekazać choć część kotłujących się w nim samym emocji.