Kochał rodzinne przypadłości, które - obiektywne - mogły zdawać się pewną dewiacją lub deprywacją. Niemniej Honeycottowie w tej zakrzywionej rzeczywistości odnajdywali się świetnie. Niemal jak każdy ród czarodziejski, słynący z pewnej konkretnej dziedziny - oni swojej oddawali się do reszty.
  - Nadal się cieszę, iż Mairion miała słabość do słodyczy a nie świeżonki - usta ułamały mu się w dziwnym uśmiechu, a głowa zalała się falą wspomnień z innymi, rodzinnymi sposobami na przepraszanie.
  - Zależy czy chcemy to czynić legalnie, czy nielegalnie. Jeśli to drugie... Wystarczy zapytać Solberga, w którym miejscu chowa cały swój sprzęt do przetwórstwa - wzruszył ramionami, zakładając, iż niejeden student miał podobne plany, co do zagospodarowania przestrzeni w zamku zaś akurat Ślizgon nieśmiałe plany mógł już zrealizować.
  Oczywistym, że zakaz używania różdżki na warsztatach nie połączył się z zakazem używania magii w główce Viegosława. Ten więc zamiast babrać się w mięsie nożem, użył zaklęcia aby odseparować elementy zwierzony od siebie. I wtedy też wleciał w niego łokieć Gwen. Jak przez wodę usłyszał coś o walentynkach, ale jego spojrzenie zamiast iskierek romantyczności, niosło zgiełk irytacji. Powoli otworzył usta, aby uświadomić siostrę o swojej dezaprobacie, ale wtedy kawał jego mięsa dostał nóg i zaczął wszystko wywracać na ich blacie roboczym.
  Blondyn nie wiedział czy łapać spadające rzeczy, czy może raczej samo mięcho. Nieporadnie rzucił się na to i na to, aż kawałek ex-świniaka uciekł w las. Oczywiście, pewna ambicja Viego kazała mu go gonić.

@Viego Honeycott

Nie była mistrzynią noża, daleko jej było do finezji posługiwania się ostrzami i różdżką w taki sposób, jaki robił to Monty, z jednej strony tak szalenie uzdolniony, z drugiej aż przerażający w tym swoim rzeźniczym talencie. Mimo to, starała się jak mogła, bo ileż to filozofii w porcjowaniu półtuszki. Inna sprawa, że przecież tu z Viego przyszli bardziej by cieszyć się Grecją i Greckimi smakami niż rzeczywiście się czegoś uczyć, ale czy to istotne?
- Pewnie w swoim klubie. Wyobrażasz sobie, że ten dzieciaczek ma klub nocny? - pokręciła głową. Nie mieściło się jej w głowie, że Brytyjskie prawo pozwalało tak po prostu komukolwiek otworzyć biznes, ale ponoć prządł dobrze i przynosił profity więc jedynie chapeau bas dla młodego ślizgona. Ambicje w tym domu były silne, zresztą Viego był tego doskonałym przykładem.
Dalej by mu świergotała o tych walentynkach, bo choć sama już od ładnych paru lat była singielką, romantyzm tego święta nie był dla niej obcy. Oczywiście kapitalistyczne i świńskie święto nastawione na zarobki, ale z drugiej strony, czy ważny był pretekst, skoro ludzie byli dla siebie odrobinę milsi i lepsi?
- Viego? - spojrzała na niego, nim nie zauważyła mięsnego podrobu nawiedzonego przez iskrę niewerbalnej magii - Miało być bez różdżki... - westchnęła, bo wiedziała, że w sumie pewnie i było. W końcu był uzdolnionym czarownikiem nie potrzebującym tego patyka do czarów. Pospiesznie połapała pozostałe, porozwalane po tym dramacie elementy, po czym rzuciła szybkie i pełne urokliwego uśmiechu "Zaraz wracamy!" do skonfundowanych organizatorów i pobiegła za bratem.
- Zostaw te świnie! - zawołała - Aż tak cenna nie jest, jakiś zwierzak ją zje..!

Chciwość, zazdrość albo lenistwo... No coś z tych powyżej jest uznawane za pierwszy stopień do Piekła a czy w tym magicznym świecie wyobrażenie czegoś takiego istniało? Nie wiem, niemniej Viegosław nie chciał mieć do czynienia z tak obrzydliwymi odczuciami na poziomie on-uczeń.
  - Należy się cieszyć jego szczęściem, prawda? My znamy pato-gastro, ale nie chcę sobie wyobrażać, co dzieje się w klubach nocnych. - Pokiwał głową ze zrezygnowaniem, gdyż w miejscu, do którego wprasza się alkohol w ilościach obrzydliwych, również wchodzą jeszcze gorsze ludzkie postępowania i występki.
  - Ja? - Zapytał niemal niewinnie, jakby tylko zaledwie świadom swojego lekkiego przewinienia... A później zaczął się chaos, którego opanowanie zdawało się łatwe zza ławki po drugiej stronie stanowisko. Czoło blondyna zhańbiło się kroplami potu, które niechlujnie strzepnął ruchem dłoni.
  Po momencie - kiedy głos siostry doszedł nie tylko do jego uszu, ale i głowy - stanął nagle. Poczuł jak ciało Gwen wbiło się w niego i obydwoje upadli na ziemię. Natychmiast uderzyła ich cisza, brak miejskiego zgiełku i koncert natury dyrygowany florę a grany przez faunę.
  - Głupio tak porzucać składniki, kiedy tylko ci uciekają z rąk - wszak przyznać się, że chciał uciec przed własną nieudolnością zdawało się takie mało męskie.

Parsknęła, kiedy znów był, jak zawsze, tym rozsądnym i opanowanym starszym bratem. To, co chodziło jej po głowie nie wiązało się z życzeniem chłopcu nieszczęścia, a bardziej zadziwieniem kuriozum działania tego świata, w którym byli npcami. Mimo to wspominka o pato-gastro rozbawiła ją na tyle, że całkiem jej wypadło z głowy rozważanie o prawidłowościach systemowych magicznej gospodarki. I on i ona swoje w życiu w gastronomii przepracowali, toteż ani on, ani ona w cyrku się nie śmieją.
Za to Gwen chichotała pod nosem goniąc brata, goniącego świński podrób z nóżkami. nawoływała jeszcze prosząc go o rozsądek, wiedziała jednak, że Viego niekoniecznie łatwo się poddaje i pewnie gdzieś w jego męskim umyśle już zakorzeniła się myśl o tym, że albo złapie albo przegra z kawałkiem wieprzka, gdy nagle wbiegła w niego jak w ceglaną ścianę.
- Ała! - stęknęła, odbijając się jak kauczukowa kulka i upadając do tyłu na tyłek, patrząc jak Viego leci wprzód na mordę. Co za piękny wykon baletniczy- Ale tu pięknie. - powiedziała rozglądając się. Byli w Grecji, jasne, piękne plaże, zabytki, te sprawy, ale las miał w sobie coś magicznego, nawet ten niemagiczny. A taki las przy świątyni? Wydawał się pulsować jakąś starożytną magią.
Spojrzała na brata:
- Podaruj tę świnkę w ofierze starym bogom. - zaproponowała remedium na skaleczoną przegranym pościgiem męską dumę i podniosła się, otrzepując dupę z resztek kory i liści - Skup swoje szare komórki na wymyśleniu, którędy do wyjścia... - zmrużyła powieki, podpierając się pod boki i rozglądając dookoła. Pędzili dobrą chwilę, ale z której strony w sumie?

Wokół trwały drzewa, niemal niczym wieczne byty, strażnicy świątyni i staży opiekunowie greckiego spokoju. Od stuleci stanowili opokę dla fauny, skrywającej się w ich cieniu przed słonecznym żarem. Zapachy śródziemnomorskiego klimatu ukrywały się w płucach, wspomagające każdy oddech. Sama skóra zdawała się już jaśnieć, mięśnie twarzy automatycznie się uśmiechać i nawet ruchy zdawały się takie mniej skrępowane. Jeśli można było mówić o jakimś szczęśliwym miejscu to właśnie za takie Viego uznałby ten kawałek ziemi w tym borze. Mimo tego, że gdzieś czekał wieprz do upolowania.
  - Pięknie - zawtórował cicho za siostrą, będąc niemal oszołomionym tym miejscem. Kiedy już zwolnił, otarł krew z policzka i miał czas pocieszyć się niezwykłym miejscem. - Czyli mam krzyknąć głośno w niebo, że oddaję świńskie szczątki starym bogom? To brzmi głupio - odparł, rozważając ten pomysł, ale zupełnie w niekolorowych barwach. - Pewnie wrócimy tym pokiereszowanym szlakiem, którym biegliśmy - zasugerował, kiwając głową w tył, aby wskazać na miejsce, z którego przybiegli. I jak się okazało to las wcale nie wyglądał na pokiereszowany, a pod Viego zachwiały się nogi kontrolowane strachem przed zagubieniem w nieznanym. - Zrobię z tego kija łuk - powiedział, czekając może na jakieś błogosławieństwo od Apollina, tym samym Gwen mogłaby poprosić o takie od jego bliźniaczki Artemidy.

Przyglądała mu się, w tej jednej rzadkiej chwili, których było w życiu niewiele, kiedy Viego okazywał takie surowe emocje gdzieś z wnętrza siebie. Uśmiechnęła się pod nosem, gdy szaroniebieskie oczy tak chłonęły otoczenie. Zdawało jej się, że odetchnął jakby głębiej, na chwilę zgubił się w tej zieloności i naturze. Nie chcąc mu zapaskudzić takiej chwili rzadkiej swoim trefnym żartem rozejrzała się, próbując ocenić gdzie dokładnie się znajdują i czy w ogóle cokolwiek w którąkolwiek stronę widać.
- Zrób to. - zaśmiała się głupio, czując, jakby znowu mieli po kilka-kilkanaście lat i namawiała go na jakiś idiotyzm, na który nigdy nie dał się namówić. Co więcej, zawsze był tak bystry i sprytny, że to ona kończyła ten idiotyzm robiąc- Bogowie! - uniosła ręce do góry, unosząc jednocześnie brwi w zachęcie, by kontynuował, choć wiedziała, że nic z tego nie będzie. Wyciągnęła zapaskę zza, no, paska i podeszła bliżej mężczyzny, by przetrzeć jego piękną twarz.
- Jak na moje jesteśmy w ciężkiej dupie. - powiedziała z jakimś wspaniałym, gryfońskim entuzjazmem, z szerokim uśmiechem na ustach, bo na chwilę obecną nie umiała nawet pobieżnie powiedzieć, z której dokładnie strony przybiegli- Ale nie takie rzeczy, nie takie wyzwania. Pamiętasz jak zgubiłam się w kanałach technicznych w fabryce? - zgarnęła włosy z twarzy i ściągnęła gumkę, by związać włosy nieco mocniej- Poradzimy sobie. - tu spojrzała na jego domniemany łuk, a raczej patyk wobec którego miał takie plany - Bez łuku. Chociaż patyk się przyda... - ułamała gałązkę i udeptała kawałek trawy - Myślisz, że wskaż mi zadziała na gałązce? - zapytała kucając i patrząc na niego od dołu wyczekująco, w końcu o on tu był bezróżdżkowym mistrzem.

Taka możliwość jak przywołanie i oddanie czci antycznym bogom nie wchodziło w rachubę. Pomijając jakieś etyczne zamiary - Viego uważał to po prostu za durną głupotę. Takie dalekie od kultury, w której ich dwójka się wychowała. Z innej strony zdawało się to zwyczajnie dziwne: krzyknąć elo, siema, bogowie, macie tu ofiarę ode mnie, biega sobie po lesie. To wręcz brzmiało jak barak szacunku do abstrakcyjnego konceptu bogów greckich.
  Blondyn spojrzał zatem na Gwen z pewnym politowaniem, aby darowała sobie dalsze próby namawiania go. Nagabywania. Szantażu emocjonalnego. Cokolwiek w jej gryfońskiej główce mogłoby zaistnieć jako świetny pomysł. Często tak było. Chociaż równie często nie.
  - Zadziała - wyznał zdeterminowany. Rozciągnął plecy, cofnął kark do tyłu i skupił się na tym, aby zaklęcie tym razem mu wyszło, a nie, że znów wyjdzie coś niespodziewanego. Powiedział inkantacje, a patyk ułożony na ziemi wskazał im drogę. - Revelio - dodał jeszcze, aby potwierdził, iż droga wskazana przez kawałek kijka jest drogą słuszną. Mu zdawała się być - stąd chyżą zaczął nią podążać.

@Viego Honeycott

Kwestia szacunku do bogów mogła być podwaliną pod piękną dyskusję, chociażby przez to, że w bogów Gwen nie wierzyła wcale, więc też nie umiała pojąć konceptu obrażenia ich. Kiedy zezowała na brata, próbując wyczuć, czy zamierza on dołączyć do inscenizacji, natychmiast rozpoznała w jego twarzy pełną powątpiewania minę dezaprobaty, którą widziała już tyle razy w swoim życiu, że choć talentu rysowniczego nie miała za grosz, to umiałaby go z nią sportretować z dokładnością jeden do jeden. Zachichotała jak chochlik, czyli totalnie nie jak przystało na dorosłą, odpowiedzialną kobietę.
Wystarczyło jej, że Viego powiedział, że zadziała. Zawsze wystarczyło. Kucając niczym słowiański dresiarz koło patyka ułożonego na wydeptanej trawie, patrzyła na jego posunięcia i popisy, gotowa zerwać się jak sarna i pognać tam, gdzie wskaże jej drogę opanowana magią gałązka.
- O! - pokazała palcem patyk, patrząc na brata, jak małpa próbująca skomunikować się z drugą małpą gestami, po czym podniosła się z kucek i podparła pod boki, wypatrując między gałęziami efektów revelio.
- Ty myślisz, że te żółte błyski w trawie, to znak, że mamy tam iść, czy jednak to tropy jakiegoś zwierzęcia? - zapytała, wypatrując i mrużąc oczy. Z ich dwójki to on miał lepsze oceny na opiece nad magicznymi stworzeniami, więc Gwen nawet nie pretendowała do miana zoolożki. Nie umiałaby rozpoznać śladów dzika ani odróżnić ich od jakichkolwiek innych mylących śladów ukrytych w trawie.
- Idę przodem. - powiedziała mimo to i choć bez różdżki, jak ostatni debil na skazanie, bezmyślnie jak zawsze, ruszyła dziarskim krokiem przed siebie- Chciałam Ci powiedzieć, że się namyśliłam. Weźmiemy te maszynę do preparowania pestek z oliwek. Nie wiem, gdzie ją zmieścimy w kuchni, ale jak się Mairion dowie, że mogliśmy ją kupić i nie kupiliśmy to nam urwie wszystko zewsząd. - przypomniało się jej, że trafił im się intratny biznesik na domową maszynę do produkcji oliwy.

Z takim sarkastycznym niesmakiem, jakoby Gwen straciła szacunek do siebie i do niego jednocześnie, mlasnął. W takim zastanowieniu na odpowiedź siostry. Gdyż rzeczywiście efekt Revelio mogły sugerować, iż ślady w trawie należą do zwierząt to blondyn miał na to inną teorię.
  - Absolutnie nie - chociaż czarodzieje byli zwierzętami więc właściwie ślady do zwierząt należały. Tylko kto by się przejmował biologiczną nomenklaturą? Nie Viego w tym momencie. - To ślady najbliższego hot samca, który tutaj był. Więc podejrzewam, że to ten kucharz, który spłoszył mojego kurczaka - blondyn aż się uśmiechnął nieśmiało. Szkoda tylko, że prędko mina powróciła do tej grobowej, kiedy przypomniał sobie czemu drób w ogóle dostał nóg i zaczął błądzić po lesie. Honeycott chyba nie umiał zaakceptować, iż jego dzisiejszy obiad stanie się kolacją greckiego drapieżnika. No i tym razem nie mówimy tu o hota samcu od garów. - Nie myślałem, że ci to kiedyś powiem, ale chyba czas zaufać mojej chuci - udając, że jego słowa wcale nie należały do tych obrzydliwych, poluzował mankiety koszuli, powijając ją do ramion i ruszył w ślad pogoni za tym, co przeczy intelektowi. Oczywiście, za siostrą, bo kozak w necie, pizda w świecie.
  - Ta maszyna to taki prototyp mugolskiego termomiksa i wyzbywa tłoczenia oliwy swojego piękna kłopotliwej, nudnej, monotonnej pracy - wyliczył na palcach, starając się nie zdeptać ścieżki, by dać się nakryć jakiejś sowie czy innej leśnej bestii. Ogólnie to nawet czuł się pozytywnie, ich mała drużyna pierścienia średniego czarodzieja i ex-pałkarkę Kłidiczową czy czym tam Gwen miotała w swojej sportowej karierze.

@Viego Honeycott

Zdziwiła się na jego słowa, ale to zdziwienie trwało tylko chwilę. Nie powinno jej wcale dziwić, że zaklęcia brata ukierunkowane są w jednym, konkretnym celu. W jakimś stopniu była pełna podziwu, kiedyś nawet zazdrości. Viego był niesamowicie atrakcyjnym mężczyzną i w swoich latach młodości trudno było go dwa razy zobaczyć w towarzystwie tej samej osoby. Przynajmniej tak to pamiętała blondyna.
- Ten kucharz był całkiem. - uznała za stosowne przypomnieć, kiwając sugestywnie brwiami. Zaraz jednak parsknęła, kręcąc głową, bo że będą podążać za pożądaniem Viego, to nie spodziewała się w najśmielszych snach. Ale czy było coś, czego nie była gotowa z nim zrobić? Normalnie powiedziałaby, że nie, ale w perspektywie obecnej rozmowy należało jednak postawić gdzieś jakieś granice.
- No dobra. - zgodziła się, wchodząc na błyskającą złotymi śladami ścieżynę- Tylko niech Tobą nie zawładnie, jak już go wyśledzimy.
Dzielna a jakże mistrzyni pały ruszyła przodem, zawsze zresztą gotowa ochoczo bicepsami i pięściami rozwiązywać problemy. Wypatrywała w wysokiej trawie śladów hot samca, by nie zgubić tropu.
- Coś czytałam o tych termomiksach. Dobry patent, może trzeba się tym bardziej zainteresować. Taffy mówił, że planują zacząć nagrywać jakiś program kulinarny do MagiTV, dobra platforma na promocje. Myślisz, że weszliby z nami w biznes? - Viego miał dar przekonywania. To pewnie jego piękna twarz, ale zawsze warto było go brać na jakieś rozmowy o interesach, nawet jeśli wybierał akurat siedzieć w kącie i dobrze wyglądać, zamiast czynnie brać udział w dyskusji.

Po tych żarcikach i śmiesznostkach przyszedł czas, aby Viego spoważniał. Otarł krople potu z czoła i zmienił swój uśmiech, którym obdarzał siostrę w wesołych chwilach na taki, który zawsze, statycznie i majestatycznie zdobił jego twarz. No, o ile można to nazwać uśmiechem.
  - Dziś raz już to zaważyło na mojej pracy, nie mam zamiaru powtarzać takiej głupoty - odparł i chociaż mógł się uznać za napalonego to nie na tyle, aby miało to dalej niszczyć jego kulinarne wojaże z siostrą. Jeden zaczarowany kurczak wystarczył. Teraz pozostało dobre jedzenie, ładne widoki oraz zachwycające greckie słońce. Ewentualnie wyspa Mamma Magick Mia do zwiedzenia. Chociaż czy to było w Grecji oby na pewno?
  - Nie wiem czy warto ufać telewizji - wyznał, odsuwając sobie sprzed twarzy jakiś badyl. - Raz robisz z nimi poważne interesy, a raz wciskają cię do programu kulinarnego, w którym masz gotować Infernusom odbyt jednorożca. To taki miecz obusieczny. - Przyznał, chociaż to temat, na którym nie chciał się skupiać. Był najstarszy z rodzeństwa, co wiązało się z najdłuższym doświadczeniem z branżą kulinarną - nawet od niechcenia. - No i to korporacja nastawiona na zysk, warto się zastanowić czy ich cele są wspólne i tak samo dalekosiężne. - Skoro już zapytała to musi, bo się udusi to powiedzieć. Wiadomo.

@Viego Honeycott

Westchnęła, przewracając oczami na brata:
- Wiesz, nawet Tobie się coś należy od życia. Mogę wybyć z pokoju na jakiś czas, albo wynajmiesz sobie oddzielny apartament i przeżyjesz grecką przygodę. - rzuciła przez ramię - Nie mówię, że masz z nim od razu brać ślub czy coś. Ale ładny chłopiec, który zerka na Ciebie ukradkiem, to nie wiem, czy taka głupota zaraz i takie wielkie rozproszenie. - zafilozofowała.
Osobiście nie miała miejsca w głowie, ani potrzeb na związki, więc nie kierowała swojego zainteresowania nigdzie, ale skoro hucie brata były takie, że potrafił je pokazać zaklęciem lokalizującym, to kimże by była, by mu stawać na drodze przyjemności miłosnych uniesień? Nic bardziej inspirującego w kuchni, niż szczypta pasji, jaka by ona nie była.
- Ja też wole tradycyjne media, ale Taffy jest przekonany, że przyszłość to MagiTV. - westchnęła na myśl o jednym z dalszych kuzynów. Pasjonował się nauczaniem gotowania, ale niespecjalnie widziała mu się kariera w szkole. Wpadł na genialny pomysł stworzenia serii podróżniczo-kulinarnej, w której uczyłby przepisów z różnych zakamarków świata magii i mugolandu.
- Nie wiem, czy Ci już opowiadał o swoim biznesplanie, ale jak tylko spróbuje, to spodziewaj się, że zechce wcisnąć Ci udziały, żebyś mu się dołożył finansowo do organizacji, bo dziadek już powiedział, że palca nie przyłoży. - uniosła brwi.
Złote ślady w wysokiej trawie skręcały gdzieś w kierunku strumienia, po czym jak słoneczne błyski pokazywały trasę w kierunku jego źródła, odbijając się w wilgotnych kamieniach. Może hot samiec, którego tropili, był syreną?

Propozycja siostry zdawała się wielce kusząca, jednak czy odpowiednia? Jasne, że odpowiednia. Chłop tylko nie wiedział czemu nie chciał skorzystać z tej propozycji. Może czułby się jak neandertalczyk, polujący na mięso (w domyśle - krągły, grecki zad). A to jest uwłaczające dla obojga zainteresowanych. W odpowiedzi Miodek pokiwał jedynie głową i równie wymownym co słowa skinieniem głowy zakończył temat cielesnych wybryków w hotelu.
  I teraz można pomyśleć, że jeśli istnieje odpowiedni wiek do ustatkowania się to Viegosław powoli osiąga. Wszak gdyby miał partnera to nie rozpraszałby się na widok męskich wdzięków. Z drugiej strony - czy wtedy chciałby spędzać z siostrą każdą wolną chwilę. Tak, oczywiście, że tak. Szkoda tylko, że tych wolnych chwil by nie było.
  - Żyjemy w czasach, w których mugole zastępują magie technologią a my zaskarbiamy sobie ich wynalazki, przerabiając na naszą modre. Na brodę Merlina, to obrzydliwe - skomentował od razu ponuro. - Więc myśl że, że MagiaTV to przyszłość i Taf ma rację. Poza tym kim my jesteśmy, aby nie dać mu się realizować? - Zdobył się na uśmiech, gdyż nie miał zamiaru ograniczać nikogo z rodziny. Tylko też niekoniecznie wiedział jak ma wspierać wszystkich na raz. Trochę jak na meczach ulubionego czarodziejskiego sportu. Na trybunach Viego pojawiał się z koszulką "Naprzód nasi", kimkolwiek "nasi" byli.
  - Nie rozmawialiśmy o tym, ale chyba każdy ma świadomość, że nie jestem najbardziej dochodowym członkiem rodziny. - Wyłącznie stąd, iż aktualnie nie miał ambicji nim być i wolał się realizować jako opiekacz młodych umysłów w wiekowym zamku. - Stój - polecił siostrze, widząc jak ich trasa prowadzi w stronę zwodzącej wody. - Świątynia ma piękny widok na nabrzeże, do którego wpada ta rzeka. Powinniśmy pójść w druga stronę - zasugerował, gdyż w niektórych momentach logika powinna stanowić siłę silniejszą niżeli magia.

@Viego Honeycott

Uśmiechnęła się do niego jednym kącikiem ust, po czym pokręciła głową. Zdążyła się przez te wszystkie lata nauczyć, kiedy odpuścić temat. Mogła mu jeszcze pewnie podrążyć dziurę w boku, ale jeśli nie planował nic więcej w temacie dodać, to nie doda. Przynajmniej dopóki się hot samiec tu nie znajdzie.
Chciałaby i życzyła mu, coby się jednak skusił. Jaka to byłaby romantyczna historia, gdyby z Grecji wrócili nie tylko z opalenizną i jakimś mięsnym certyfikatem, ale i narzeczonym dla tego rosłego chłopa? Mogła fantazjować o szczęśliwym pożyciu obu swoich braci, jednak miała wrażenie, że żadne z ich trójki nie miało dużych szans na znalezienie idealnej drugiej połówki. Głównie przez to, że ich standardy - po doświadczeniu jakie oferowała im ich własna rodzicielska drużyna związkowa - były szalenie wygórowane.
- Brzmisz prawie, jakby to był jakiś problem. - zmarszczyła brwi, mając wrażenie, że nazywanie rozwoju "obrzydliwym" tylko dlatego, że opierał się o mugolskie wynalazki, wydawało jej się dość skrajne poglądowo, a tych skrajności nie widywała często. Ani w nim, ani w sumie z nikim, z kim się zadawała jakkolwiek bliżej.
- Myślę, że to nawet nie chodzi o dochody. - zastanowiła się - Taffy chyba czuje, że idzie na przekór dziadzi i mu z tym źle. Myślę, że potrzebuje po prostu czuć wsparcie, a nie wykluczenie. - tak było, że Honeycottowie jeden dla drugiego odda własną drabinę do sukcesu, a jednak czasem, jak masło posmarowane na zbyt wielu kromkach, nie starczało ich do wspierania wszystkich. Mogli się ze sobą zgadzać, kiwać głowami, ale do swoich sukcesów w pewnym stopniu każdy musiał doczłapać sam.
- Co? - obejrzała się na niego zaskoczona. W ogóle nie zwróciła uwagi na widoczki ze świątyni, a tym szczególniej na jakieś rzeczki, które tam dopływają. Uśmiechnęła się mimo wszystko:
- Jeśli tak mówi Twój zwierzęcy instynkt myśliwego, to ja wierzę. - kiwnęła głową, zawracając, by skierować kroki w drugą stronę płynącej wody.
- Myślisz, że mógłbyś tu zostać? Tak na zawsze? - gdybała. Może trochę zainspirowana fantazją o tym, czy Viego mógłby się hajtnąć z przystojnym Grekiem, ale też dlatego, że było tu pięknie. Wydawał się tu jakiś bardziej... swobodny?

- Przecież to zwykłe lenistwo i boję się, że za dziesięć lat nasz świat i mugolski świat będą się różnić tym, że my przyciągniemy sobie pilot zaklęciem a oni będą musieli zrobić pół brzuszka - nawet nie cały brzuszek, bo wiadomo, że lenistwo nie pielęgnuje dbania o ciało. Stąd zaleganie przed telewizorem. - Stracimy piękno swojego świata, nie będzie nam na niczym zależeć i skończymy jak biedna wersja Kardaszianów. - Nie mówił tu o swojej rodzinie, tę widział jako dumnie się trzymającą swoich wartości. Opisywał tak społeczeństwo, obserwując młodzież w zamku i czarodziejów w kawiarniach.
  - To zabawne - zauważył w temacie Taf, co stało się nagle interesujące w zupełnie inny sposób. - Całe życie wychowujemy się w tolerancji, miłości oraz wsparciu i kiedy zbytnio oddalimy się od idealnego wyobrażenia Honetcotta to czujemy żal. Może Taffy potrzebuje interwencji w zrozumieniu czym jest zdrowy egozim i czemu go potrzebuje? - Nawet jeśli siostra miała na myśli coś innego to nawet ułatwiona droga do sukcesu musi być okupiona czyimś poświęceniem i pasją.
  - Twoje pytanie brzmi jak wizja emerytury - uznał od razu jej myśl za głupowatą, głupią w miły sposób. - Wiesz jakie są greckie babki, które prowadzą restauracje? Otwarte, bardzo interesujące się gośćmi i przekochane. Opowiadają w swojej restauracji o tym jak to lokalne gospodarstwa dostarczają im składników oraz jak cała ich rodzina pracuje, aby turyści mogli zjeść ich regionalne przysmaki. To bardzo piękne wizje, niemal tak urokliwe jak cały ten region - aż zrobił w miejscu obrót o te śmieszne 360 stopni. - Ale to brzmi jak wieczne wakacje, a ja dostałbym na takich świra - przyznał szczerze. - A ty myślisz o czymś takim? - Zagaił zaciekawiony.

@Viego Honeycott

Słuchała go z zaskoczeniem, by nie powiedzieć, że jakimś... przestrachem? Uśmiechnęła się jednak zaraz dość wesoło, kręcąc głową:
- Ciekawe, czy jak czarodzieje przechodzili z kosturów na różdżki, to też jakiś Viegosław Honecotton mówił, że uschnął im ręce, bo już nie będą musieli w nich niczego dźwigać. - zagdybała, udając zamyślenie. Rozumiała w pełni jego punkt widzenia, ale jednocześnie była też niepoprawną romantyczką, fantazjującą o bajecznym jutrze, przyszłości kolorowanej imaginacjami rozwoju, wsparcia i ogólnoludzkiego szczęścia.
Spojrzała na niego z uwagą, gdy wspomniał o Taffy'm i zmarszczyła lekko brwi. To było coś, czego zasadniczo nikt nie mówił na głos, ale każdy dostrzegał. Byli tak tolerancyjni, dobrzy, kochani, że przekręcali się z tym już na lewą stronę.
- Myślisz, że posłucha? - zapytała z rozbawieniem, gdzieś w głowie jednak rejestrując, by spróbować taką rozmowę napocząć. Jak zwykle, Viego wymyślał coś mądrego i rzucał jak iskrę w stronę młodszej siostry, a ona? Jak sucha szczapa podłapywała ten ogień i leciała te pomysły realizować.
Walnęła go lekko w ramię, śmiejąc się wesoło, kiedy wytknął jej przepowiadanie mu emerytury. Przysłuchiwała się opowieści o lokalnych gospodyniach w restauracjach i restauracyjkach. Zawsze miał nieco lepsze oko, do wyłapywania takich szczegółów otaczającym społeczeństwie. Teraz kiedy to powiedział, rzeczywiście łatwiej było jej to wyłuskać z pamięci, ale gdyby miała chwilę temu powiedzieć, jakie są greckie babki? Powiedziałaby, że zakochane w oliwie z oliwek i gęstym jogurcie z miodem.
- Kiedyś wyplenię z Ciebie ten pracoholizm. - parsknęła, trącając butem kamyk na leśnej ścieżynce - I będziesz mógł żyć życiem wiecznych wakacji. - spojrzała na niego - Dla mnie tu trochę za spokojnie. Bardzo ładnie, ale ja potrzebuje głośnego miasta, tłumów ludzi, ciągłych bodźców, wiecznej inspiracji. Grecja jest idylliczna... - westchnęła - Niemniej Ciebie bym tu chętnie odwiedzała, jak już znajdziesz greckiego męża.  - miała skończyć temat swat, ale taka już była z niej kupidynica!

Spojrzał na nią - jak to nikt by nie powiedział w Anglii - sassy. Może też trochę z jakąś rozbrykaną oceną we spojrzeniu. Gdyby jeszcze miał na sobie okulary przeciwsłoneczne, z pewnością zerkałby spod nich.
  - No ja nie wiem, chyba tylko Merlin nosił kostur, a tak od zawsze istniała instytucja różdżki - chłop nie chciał iść dalej w swoim toku myślowym. Z jednej strony można teraz płacić wszędzie różdżką. Z drugiej, mugole wymyśliły to jeszcze zanim Potter zaczął chodzić do tej szkoły podług kanonu (na którym ktoś się tutaj nie zna). - Z drugiej strony to ja cię nie będę poczuć jak w czarodziejskiej historii prowadzano się z pałkami - bo Gwen jakąś machała w swoim ulubionym sporcie? Czy coś podobnego. Zależy, co robiła w powietrzu, ale aby to wiedzieć Viego musiał posiadać pewną umiejętność. Mianowicie - rozumieć kłidicza. - A posłucha? - Dopytał, trochę z przekorą, głównie z ciekawością.
  Na słowo pracoholizm chciał się zbuntować. Prędko jednak spokorniał, przypominając sobie, że czasem nie należy zakłamywać rzeczywistości tak bardzo. I tak już robił pewien wytrych, czarując bez różdżki. Nie czuł potrzeby uskutecznienia takiego podstępku dalej.
  - A kto powiedział, że tu się osiedlimy? Może wyruszymy w podróż to Itaki, pozostaniemy niedostępni przez dwie dekady, a ty będziesz mnie wyglądać z utęsknieniem? - Skoro mogli już wejść w mitologiczne klimaty to pociągnął trochę dłużej. Viego westchnął ciężko, kiedy zobaczył znajomy budynek i odgłosy szczęśliwych kucharzy. Magia i seks chyba nie powinny iść w parze.

/zt (x2?)