Kim nie wiedziała czego może się spodziewać po rzeczonym sfinksie i czy zaraz jej nie skrzywdzi. Na całe szczęście jednak wyszło na to, że będzie musiała odpowiedzieć poprawnie na kilka jej zagadek. Jednakże to mimo wszystko wcale nie było takie zabawne. Samo znalezienie się tutaj w środku spowodowało, że jest nieco sparaliżowana strachem. Najchętniej cofnęłaby się do momentu decyzji czy wchodzić tutaj czy nie. Teraz jednak musi zmierzyć się ze sfinksem i wykorzystać swoją wiedzę i inteligencję.
Mityczne stworzenie w końcu zadało pierwszą zagadkę. Na pierwszy rzut oka wydawała się być ona banalna, ale przez najbliższe kilka sekund starała się intensywnie poszukiwać ewentualnej innej odpowiedzi. Nic jednak nowego nie przyszło jej do głowy, więc postanowiła po raz kolejny w dniu dzisiejszym zaryzykować.
- Świstoklik. – rzekła. - Odpowiedź brzmi: Świstoklik. – dodała po chwili raz jeszcze wpatrując się nerwowo w sfinksa.

Sfinks był wyjątkowo łaskawy w swoich zagadkach i nie postawił poprzeczki aż tak wysoko. A może to był dopiero początek, rozgrzewka, która miała przejść w coś trudniejszego? Odpowiedź dziewczyny jak najbardziej była prawidłowa i nie pozostawiało to żadnych wątpliwości. Widział jej zdenerwowanie i niepewność przy podawaniu odpowiedzi, ale jego wyraz twarzy pozostawał nieodgadniony, aż do moment w którym nie upewnił się, że to jej ostateczne rozwiązanie. Nie wydawał się zadowolony tym, że dziewczynie poszło tak gładko, jednak kolejne słowa jakie wypowiedział niekoniecznie o tym świadczyły. Kolejna również nie zaskakiwała ogromną trudnością i dziewczyna z pewnością miała duże szanse na poprawną odpowiedź.

- Gratuluje, za tobą pierwsza zagadka
Do odważnych należysz, to przypadłość rzadka.
Tym razem zapytam cię o pewne stworzenie
Przy nim uratuje cię tylko zbawienie
Chcesz wygrać z nim? To graniczy z cudem
Pokonali go nieliczni, lecz zrobili to z trudem
Nie wiesz jak uderzyć, gdzie zaatakować
Weź szczelną opaskę - tak możesz spróbować

I zaczęły się schody, a sfinks zadał jej dopiero zagadkę numer dwa. Wysłuchała ją z uwagą i starała się wyłapać jakieś wskazówki, ale szczerze powiedziawszy nie bardzo jej to wyszło. To co sfinks jej teraz dał do rozwiązania wydawało się być niemożliwie trudne. Właściwie nie miała żadnego punktu zaczepienia, od którego mogłaby pójść dalej. Pierwsze jej dwa wersy to były gratulacje dotyczące rozwiązania pierwszej zgadywanki, ale co jej po gratulacjach? Postanowiła, że będzie bardzo skrupulatnie analizować każdy kolejny wers i może tak sobie pomoże. Wers numer trzy dał jej tylko taką pewność, że to nie chodzi o rzecz, a o jakieś zwierzę. Właściwie nie jest tak dosłownie powiedziane, że zwierzę, a stworzenie. W końcu może chodzić sfinksowi o ducha, który zwierzęciem nie jest, a jest stworzeniem, bytem niematerialnym najściślej mówiąc. Dwa kolejne analizowane wersy jeśli miały jej coś powiedzieć to niestety na nic się zdały. „Stworzenie niebezpieczne” – pomyślała sobie w głowie Kim. ”To stworzenie musi być cholernie niebezpieczne, skoro nieliczni je pokonali. – podrapała się w tym momencie po brodzie. W dalszym ciągu jednak nie wiedziała jak ugryźć tę zagadkę i co może być jej ewentualnym rozwiązaniem. Ostatnią nadzieją mogły być dwa wersy na końcu, które może będą jakimś punktem zaczepienia. I rzeczywiście tak było.
„Nie wiesz jak uderzyć, gdzie zaatakować, Weź szczelną opaskę - tak możesz spróbować” – powtórzyła sobie jeszcze raz dwa ostatnie wersy. ”Opaska.” – powtórzyła po raz kolejny drapiąc się po brodzie i łapiąc się za brodę. ”Opaska to jedyny mój punkt zaczepienia” – myślała intensywnie. Jakie stworzenie nosi opaski? Skrzaty domowe? Nawet jeśli to one nie są na tyle niebezpieczne żeby zrobić człowiekowi krzywdę. No chyba, że są w posiadaniu różdżki, albo niebezpiecznych przedmiotów. Ale to na pewno nie jest rozwiązanie zagadki. Poza tym do skrzata domowego bardziej pasowałaby stara i wyświechtana szata. ”Irytek? Albo inny duch?” – pomyślała, ale znów wybiła sobie to z głowy. Irytek może jest trudnym duchem, ale nie trzeba wiele by go pokonać. Poza tym ta opaska w ogóle do niego nie pasowało. Żadne trójgłowe psy, hipogryfy, ani inne zwierzęta też nie były jej zdaniem rezultatem finalnym zagadki zadanej przez sfinksa. I żadnego nijak nie dało rady połączyć z opaską. ”A może warto by inaczej do tego podejść? Może opaska nie ma być częścią tego stworzenia, a przedmiotem, artefaktem, które ma pomóc chronić atakowanego, a nie uzbrajać atakującego?” – myślała i to wydawał się być dobry, a na pewno ciekawy trop prowadzący do rozwiązania zadania przez Kim.
„Opaskę można użyć w wielu sytuacjach.” – stwierdziła Kim z cała pewnością w swoich myślach. ”Kapitanowie drużyn quiditcha ją zakładają, ale chyba w tym momencie o nich nie chodzi.”. Na pewno o nich nie chodziło, bo to by było zbyt proste. Kim miała wiele pomysłów do tego, do czego może służyć opaska. Na rękę, na nogi, na głowę, na oczy… I właśnie ją w tym momencie olśniło – oczy! Opaskę można założyć na oczy! Tylko przed jakimż to stworzeniem może chronić opaska? Bo ewidentnie służy do ochrony, a nie do ataku. Chyba że udusi się tą opaską to stworzenie. Ale akurat to, które miała na myśli Kim, nie dałoby się tak załatwić.
Puchonka była już pewna swojej odpowiedzi i nie chciała przedłużać. Jedyne co jej przyszło do głowy to to, że opaskę można założyć na oczy i chronić przed zabójczym wzrokiem bazyliszka. Bazyliszek – mityczne stworzenie, nazywane czasami królem węży. Jego wzrok jest zabójczy dla każdego, kto śmie spojrzeć w jego oczy. Najlepiej jest zamknąć je przy spotkaniu z takim stworzeniem albo chronić w inny sposób – na przykład zakładając opaskę na oczy. Kim Hunter znalazła rozwiązanie tej z pozoru łatwej, aczkolwiek sprawiającej pewnego rodzaju trudność zagadki.
- Bazyliszek. Odpowiedzią moją na tą zagadkę jest bazyliszek. – odpowiedziała Kim Hunter trzęsąc się ze strachu. Mimo że to wydawało się jej za prawidłową odpowiedź to jednak wcale tak do końca pewna tego nie była. Ale jakby nic nie odpowiedziała to sfinks uznałby, że zmarnowała szansę, a to jest idiotyczne podejście. Zawsze warto próbować, nawet jak się poniesie pewną porażkę.

Sfinks obserwował wahania dziewczyny i cierpliwie czekał na odpowiedź. Nie miała żadnego ograniczającego ją czasu, mogła siedzieć i myśleć tak długo, jak tylko miała ochotę. Jednak przed nią było jeszcze sporo do rozwiązania, więc zwlekanie nie byłoby dobrym pomysłem. Tak czy inaczej decyzję na pewno trzeba było przemyśleć, a zagadki analizować, aby dojść do jedynej poprawnej i trafnej odpowiedzi. Kiedy w końcu z jej ust padło rozwiązanie, sfinks musiał przyznać jej rację. Właśnie o bazyliszka tutaj chodziło. Dwa trafienia z rzędu to było naprawdę dużo i warto było spróbować zadać coś trudniejszego, na co odpowiedź dziewczynie nie przyjdzie tak łatwo. Miał nadzieje, że kolejna zagadka wzbudzi więcej wątpliwości.

- Dobrze, odpowiedź twoja jest poprawna
Dwie masz za sobą, to gwarancja żadna
Pomyśl o silę, która wszystko zmienia
Złość i gniew pokona, w moment cię docenia
Wystarczy kilka kropel tego oto płynu
Aby skłonić cię do najgłupszego czynu
To uczucie silne, przez to wywołane
Tylko w twojej opinii jest za normę brane.

Na całe szczęście Kim poprawnie odgadnęła drugą zagadkę zadaną przez tajemniczego sfinksa, co przyjęła z ulgą i aż z wrażenia wypuściła długą strugę powietrza. W normalnych okolicznościach skakałaby pewnie z radości, ale jakoś tak ją strach sparaliżował, że nie miała ku temu żadnej sposobności. Jak tylko ta cała zabawa ze sfinksem się skończy to wówczas wyskacze się ze szczęścia za wszystkie czasy. Na razie musiała postarać się przynajmniej w małym stopniu uspokoić nerwy i skupić na kolejnej zagadce, którą do niej wypowiedziało mityczne stworzenie. I z całą pewnością mogła stwierdzić, że była to najtrudniejsza z tych wszystkich zagadek, które dziś usłyszała. Jedyne co było pewne to to, że chodzi o jakiś bardzo silny eliksir. W pierwszej chwili pomyślała o wywarze żywej śmierci. Szybko jednak porzuciła tę myśl, bo nie było mowy tutaj o śmierci. Chodziło o silne uczucie, które ten, który go spożył, uważa za słuszne. Szkoda, że nie przykładała się wcześniej z dużo większą starannością. Eliksiry to była jej kula u nogi. Miała z nimi problem odkąd tylko pamięta. Znała kilka z nazwy, mniej więcej skutki, ale nie na tyle dokładnie by móc z całą pewnością stwierdzić o jaki eliksir chodzi sfinksowi. Pod uwagę zaczęła brać Veritaserum – eliksir prawdy oraz Amortencję – eliksir miłosny, który wywoływał sztuczne zauroczenie bądź obsesję, a nie prawdziwe uczucie miłości. Z całych nerwów nie była sobie w stanie przypomnieć nic innego, a na coś było się zdecydować.
- Amortencja. – rzekła do sfinksa, choć głowy by sobie nie dała uciąć.

Trzecia poprawna odpowiedź gwarantowała dziewczynie bezpieczeństwo. Ona sama jednak o tym nie wiedziała, nie zdawała sobie sprawy, że właściwie nagrodę ma już przed nosem. Sfinks mimo wszystko postanowił zadać jej dwie pozostałe pytania. Był ciekawy jak na nie odpowie i czy uda jej się wyjść z tego pomieszczenia bez żadnej pomyłki. To byłaby nie lada sztuka, szczególnie jak na tak młodą puchonke. Widział jej stres i zdenerwowanie - to z całą pewnością nie pomagała podejmować racjonalnych decyzji i udzielać odpowiedzi na trzeźwy, opanowany umysł. Łatwo było wykrzyczeć coś zbyt szybko, nieroztropnie i bez przemyślenia. A jednak póki co wszytko szło jak należy. Kiwnął głową na dziewczynę i znowu przemówił do niej:

- Trzy już pokonałaś bez wahania
Przybycie twoje nie wymaga ukarania
Mam jednak jeszcze dwa pytania
Pamiętaj - mam wiele do zaoferowania:
Boleśnie przerwie ciche chwile
Ten dźwięk nie traci na swej sile
Myślisz więc sobie, bezużyteczna
Lecz co jak pomoc będzie konieczna?
Co gdy padniesz sztywno na ziemie?
Wierz mi - tylko ona ocali ciebie

Tak właściwie to była przekonana, że udzieliła błędnej odpowiedzi, a sfinks zaraz spróbuje ściąć ją o głowę, albo poćwiartować jej ciało wykorzystując tym samym jej błąd. Ta amortencja to był strzał, którego nie była w żaden sposób pewna, co na pewno zostało zaobserwowane przez jegomościa. Na pewno zauważył strach w jej oczach i zachowaniu oraz braku pewności w wypowiadaniu odpowiedzi. Całe szczęście, a przynajmniej tak się jej wydawało, choć w tym też pewna nie była, amortencja okazała się być strzałem w dziesiątkę. Trafiła, choć eliksiry nie były jej mocną stroną. Prowadzący te zajęcia powinien być dumny, że udało mu się coś w jej pustej głowie zostawić. Czas był jednak na kolejną zagadkę.
Pierwsze cztery wersji nowej szarady dotyczyły poprzedniej. Zaznaczył w nich jednak, że ma kolejne dwie dla niej. ”Boleśnie przerwie ciche chwile… To z pewnością mandragora.” – pomyślała, ale z drugiej strony następny wers ją trochę zmylił. ”A może to chodzi o magię bezróżdżkową?” – podrapała się po głowie. Bo skoro „dźwięk miał nie tracić na swej sile” to niekoniecznie musiał być on dźwiękiem wypowiadanym czy słyszanym gdziekolwiek i przez kogokolwiek. Zwłaszcza, że następne cztery wersy jakoś tak pasowały jej do tej drugiej opcji, którą mogła podać jako swoją ostateczną odpowiedź.
”A może chodzi o zaklęcie Petrificus Totalus?” – to jej pasowało do tego sztywnego leżenia na ziemi. Ale z drugiej strony… Jak miało jej to pomóc? Zresztą, jakby sztywno leżała na ziemi trafiona tym zaklęciem to nawet nie mogłaby z niego skorzystać. Tu nawet magia bezróżdżkowa by nie pomogła w żaden sposób. Zaraz, zaraz… Coś się jej przypomniało! Apropo mandragory to przecież z niej można było zrobić taki… Eliksir. A co on robił? Ożywiał spetryfikowanych. Tylko czy aby na pewno to było dobrą odpowiedzią na zagadkę sfinksa? Tego nie była pewna. Chciała jak najszybciej opuścić to pomieszczenie, bo jak tak dalej pójdzie i zagadki będą coraz trudniejsze to ona zejdzie na zawał.
Kim zamknęła oczy i spuściła głowę w dół.
- Mandragora. – wyszeptała niemalże niesłyszalnym tonem licząc, że i tym razem uda jej się trafić z odpowiedzią. Jak jednak będzie w rzeczywistości to się to okaże za kilka chwil.

W ciszy obserwował jej dalsze rozważania. Zostało przed nią już naprawdę niewiele. Długo się zastanawiała, myślała i sfinks nawet zaczął patrzeć na nią trochę ponaglająco. W końcu należało się odezwać i zakończyć ten konkurs wiedzy. Jej odpowiedź była prawidłowa. Chodziło o mandragorę, nie dało się z tym nawet kłócić i podpiąć pod tę zagadkę czegokolwiek innego. Wdział przerażenie dziewczyny i niewiele sobie z niego robił, chociaż prawdę mówiąc mogła już odetchnąć z ulgą. Nawet jeżeli nie rozwiąże tej ostatniej zagadki wypuści ją stąd cało, chociaż nie było aż takie pewne, że otrzyma jakąś nagrodę. Natomiast jeżeli ostatnie słowo, które padnie z jej ust będzie zgodne z prawdą sfinks z pewnością to doceni i nagrodzi w odpowiedni sposób. Warto było się postarać i wsłuchać w jego słowa, które po chwili wypowiedział w kierunku dziewczyny:

- Dobrze, zostało zadać ostatnie pytanie
Gdy nagle niespodziewanie niepokój nastanie
Strach ponad wszystko weźmie górę
Rozwiązań tego masz niewielką pulę
Niestandardową walkę się prowadzi
Wierz mi - głośny śmiech nie zawadzi

Miała dziwne wrażenie, że jednak trafiła z tą mandragorą, tak samo zresztą jak z odpowiedziami na poprzednie zagadki mitycznego stworzenia. Z tego całego stresu jednak nie była pewna czy rzeczywiście można było uznać, że trafiła odpowiedzi. Nie miała czasu na tego typu rozważania, bo sfinks już wypowiedział słowa następnej roszady, którą niechybnie trzeba było ogarnąć.
Zagadka numer pięć była nieco krótsza niż poprzednie cztery, ale wcale to nie oznaczało, że łatwiej będzie ją rozwiązać. Gdzieś tam w głębi serca i umysłu chyba jawiło się jej jakieś rozwiązanie, ale po raz kolejny strach sparaliżował ją doszczętnie. Chyba będzie musiała udać się do jakiegoś psychologa magicznego, który doprowadzi ją do ładu i składu. A po takim spotkaniu ze sfinksem nie będzie jej łatwo wrócić do normalności.
Strach i śmiech to słowa klucze tej roszady. Według słów wypowiedzianych przez gospodarza tego pomieszczenia to właśnie śmiech ma być tą bronią, która pokona ową straszną rzecz. Kim główkowała przez dobrą minutę co tutaj można pokonać poprzez śmiech i nagle nad jej głową, nie dosłownie, pojawiła się lampka niczym u mugolskiego Pomysłowego Dobromira. ”Bogina można pokonać śmiechem. Ale czy tu Riddikulus nie będzie bardziej odpowiednią odpowiedzią?” – zastanawiała się w myślach Puchonka. Nie może się zastanawiać w nieskończoność, bo cierpliwość stworzenia w końcu sięgnie granic i będzie nieprzyjemnie.
- Bogin! – krzyknęła i w tym momencie zasłoniła sobie rękoma oczy żeby nie patrzeć na to jak sfinks może przypuścić atak by ją zabić.

No i nadszedł koniec gry. Dziewczyna odpowiedziała poprawnie absolutnie na każdą zagadkę i sfinks nie miał powodu, żeby robić jej krzywdę. W dodatku nie dało się ukryć, że zasłużyła na nagrodę, którą obiecał jej na samym początku. Zamierzał się ze wszystkiego wywiązać i dać Kim coś wyjątkowego. Zastanowił się chwilę i przeanalizował, czego mogłaby chcieć dziewczyna. Po dłużej chwili jego milczenia, podczas którego niewątpliwie puchonka nadal nie miała pojęcia czy jej odpowiedź jest prawidłowa, otworzył usta w jej kierunku i zakończył tym samym ich spotkanie.

- Z Boginem jak najbardziej trafiłaś
Dobrze, że  się nie rozmyśliłaś
Nadszedł koniec naszego spotkania
Jak obiecywałem - miałaś wiele do wygrania
Oto wyznaczona dla ciebie nagroda
Tak oto kończy się twoja przygoda.

Otrzymujesz od sfinksa dar, a drzwi otwierają się na oścież, sugerując, że powinnaś jak najszybciej opuścić to pomieszczenie. Chociaż wyszłaś z walki zwycięsko, dalsze prowokowanie stworzenia byłoby bardzo nieodpowiedzialne.

Co otrzymałaś? Możesz wybrać!

1. Beret uroków
2. Czujnik tajności
3. Krzyż Dilys

Pamiętaj zgłosić się po otrzymany przedmiot do kuferka! Dziękuje za zgadywanie.

I na całe szczęście nadszedł koniec tej gry zainicjowanej przez sfinksa. Mistyczne stworzenie zadało Puchonce piątą, a jednocześnie ostatnią zagadkę, którą panna Hunter odgadła, choć miała pewnego rodzaju zawahania. Mówiąc szczerze obawiała się, że nie wyjdzie z tego pomieszczenia już nigdy, albo wyjdzie z pewnym uszczerbkiem na zdrowiu. Na całe szczęście jednak jej najgorsze myśli odsunęły się bardzo daleko z chwilą, gdy sfinks obwieścił koniec i pozwolił jej wyjść. W pierwszej chwili nie była pewna czy aby nie jest to kolejna zagadka, albo jakiś żart, ale na całe szczęście drzwi zostały otwarte i mogła opuścić Pokój Zagadek.
Wzięła nagrodę od sfinksa darowaną i opuściła pomieszczenie, a zanim wyszła, nie wiedzieć czemu, ukłoniła się jeszcze i wyszła czym prędzej. Może jeszcze kiedyś tu wróci…

z/t

Wejście: 2
Widziadła: NIE

Spacer korytarzami Hogwartu nie był czymś wyjątkowym w jego przypadku. Akurat miał kilka godzin wolnego, bo postanowił odpocząć od zajęć i nie przejmować się za bardzo niczym innym. Numerologia i tak nie plasowała się na jego liście priorytetów, a na wróżbiarstwo chodził tylko, jak chciał wychillować i się pośmiać. Dzisiaj tego nie potrzebował, więc przechadzał się po szkole, raz po raz wrzucając do mordy przekąski.
-Adelcia? - Zauważył znajomą twarz, wychodzącą zza rogu, więc od razu skorzystał z okazji, by się dołączyć. Jeśli była zajęta, to trudno, już nie była. -Zmieniamy kierunek jazdy. Idziemy na górę, pobuszować trochę wśród krzyżówek. - Oznajmił, kierując ją w stronę schodów, by wspiąć się na wyższe piętro. Cel miał określony od kilku sekund, a że uwielbiał sprawdzać, czy szkolne plotki są prawdą, to nie potrafił już z niego zrezygnować. -Widziałaś kiedyś sfinksa? - Zapytał niby od niechcenia.

@Adela Honeycott

Wejście: Wchodzę z Maxem
Widziadła: Tak
Scenariusz: Gwiazda

Adela spokojnie zmierzała w stronę schodów, chcąc przemieścić się do Wielkiej Sali, żeby coś przekąsić. Niestety, najpierw skręciła w złą stronę, a potem ni stąd, ni zowąd dopadły ją nowe widziadła, których dotąd nie doświadczyła. Wydawało jej się, że ktoś ją obserwuje, co wywołało w dziewczynie naprawdę duży niepokój. Na dodatek, gdy tylko próbowała się odezwać, z jej ust wydobywało się chrumkanie lub muczenie, co było bardzo, ale to bardzo niekomfortowe. Adela snuła się po korytarzu zdezorientowana.
Nagle, usłyszała dziwny chichot, po którym te okropne, obsesyjne wrażenia nagle ustały, ale mimo to absolutnie straciła apetyt. Nie zdążyła jednak podjąć decyzji co robić dalej, bo nagle zza rogu wyłonił się @Maximilian Felix Solberg, który najwyraźniej zaplanował jej popołudnie w trybie ekspresowym, co mimo poczucia dezorientacji, bynajmniej jej nie przeszkadzało.
- Heeej - odparła lekko niemrawo, bo choć pokój zagadek wydał jej doskonałym pomysłem, to mimowolnie potrzebowała chwili, by pozbyć się złego samopoczucia po ataku widziadeł - Jeszcze nigdy. Serio jest tam sfinks?
W gruncie rzeczy to było bardzo dziwne, że tak ciekawska istota jak Honeycottówna, dotąd nie dotarła w ten rejon zamku, ale to tylko świetnie pokazywało, że tajemnice Hogwartu były nieskończone.

Nie wiedział, że Adela przed chwilą padła ofiarą widziadeł, ale widział, że przez chwilę jest nieco skonfundowana. Tym bardziej uznał, że potrzebuje przecież jego wyśmienitego towarzystwa na poprawę humoru. Nie było niczego lepszego niż mały wypadzik tam, gdzie raczej nie powinno ich być.
-A widzisz, to dobrze się składa, bo nie ma nic lepszego niż pierwszy raz z Solbergiem. - Posłał jej żartobliwie oczko, po czym skręcił za róg, gdzie niedaleko mieli odnaleźć pokój, o którym była mowa. -Tak słyszałem, więc trzeba to sprawdzić. Bardzo cenisz sobie swoje kończyny? - Odwrócił się przed drzwiami i zlustrował ją wzrokiem, jakby zastanawiał się, czy dziewczyna ma na tyle sił, by zmierzyć się z legendarnym stworem, choć była to tylko gra. Bawił się świetnie, bo już się nie nudził i miał wyborowe towarzystwo. -Dobra, to czas na prawdę. Panie przodem? - Nacisnął w końcu na klamkę, zapraszając Adelę do środka. W końcu była kobietą i gryfonką, oni lubili się wszędzie pchać. W wypadku, gdyby było jednak inaczej bez marudzenia sam pierwszy przekroczył próg pomieszczenia.
Zacmokał z podziwu, gdy wszedł do środka i ich oczom faktycznie ukazał się sfinks. Co prawda mniejszy, niż Solberg się spodziewał, ale zawsze sfinks.
-No nie kłamali. Myślisz, że specjalnie szkolony do zjadania uczniów? - Nachylił się do ucha Adeli, jakby się bał, że istota go usłyszy i się obrazi, czy coś podobnego.

Parsknęła z uwagi o pierwszym razie, bo jakkolwiek można było uznać ten tekst za prymitywny, to wpisywał się on w ramy humoru Honeycott, która wolała śmiać długo i głośno niż silić na wyszukane, inteligenckie żarty.
- Dosyć – odparła na pytanie dotyczące kończyn, nie wspominając o tym, że jej największym lękiem, który pojawiał się jako bogin, było zostanie kadłubkiem – Wiesz, jedni mają w głowie, drudzy w nogach. Jakbym straciła kończyny, to za wiele by ciekawego nie zostało.
Adela była dość surowa wobec swojego intelektu, bo faktycznie – nie uchodziła za najostrzejszy nóż w gryfońskiej szufladzie ze sztućcami. Nie wynikało to jednak absolutnie z jakiejś głupoty, tylko z bycia nierozgarniętym chochlikiem, który bardziej niż teorię, cenił sobie organoleptyczne poznawanie i doświadczanie świata.
Nie dało się ukryć, że możliwość wejścia do pokoju zagadek i spotkania z prawdziwym Sfinksem, trochę odwróciła uwagę Honeycottówny od niefortunnych widziadeł. W tym konkretnym momencie była podekscytowana i niemalże czekała na starcie wyścigu zwanego „przygodą”.
- Dzięki – powiedziała, wchodząc do pomieszczenia. Niemal natychmiast zaniemówiła, wpatrując się w Sfinksa, który robił naprawdę kolosalne wrażenie. Oczywiście, na podstawie podręczników wiedziała jak takie zwierzę wygląda, ale co innego było zetknąć się z nim twarzą w twarz. To było niesamowite przeżycie, nawet jeśli odrobinę przerażające.
- Gdyby tak było, wszystkie szlabany u Patola odbywałyby się w tym pomieszczeniu – szepnęła w stronę Maxa, niemal wstrzymując oddech z wrażenia.

@Maximilian Felix Solberg

Dobrze, że nie brała go za bardzo na poważnie, bo inaczej mieliby ogromny problem z komunikacją. Na szczęście śmiech Adeli pokazał Solbergowi, jak bardzo nadają na tych samych falach. Przynajmniej w kwestii humoru, ale to było przecież niezwykle ważne.
-Okej, czyli w razie pożaru będę kierować go w stronę Twojej głowy. - Wyszczerzył się, nie mając zamiaru pozwolić, by jakkolwiek bali się wejść tam, gdzie obecnie szli. Może sfinks nie był bezpieczny, ale w końcu spotkanie go liczyło się za jakąś przygodę, a w takie sytuacje nie warto było pchać się ze strachem w sercu, bo to odbierało według chłopaka całą zabawę.
Spojrzenie istocie w twarz było o wiele bardziej emocjonujące, niż ślizgon się spodziewał. Widział po towarzyszce, że i ona jest nieco pod wrażeniem.
-Może się odbywają, tylko o nich nie wiemy. Ciężko wytłumaczyć nagłe zaginięcia po szlabanach. - Zauważył, choć na szczęście wątpił, by było to prawdą. Sam zarobił u Craine`a nie jeden szlaban i był pewien, że gdyby wysyłał swoje ofiary tutaj, Max już dawno stanąłby twarzą w twarz z monstrum.
-Powinniśmy do niego zagadać, czy co? - Zapytał gryfonki, nie do końca wiedząc, jak obejść się z istotą. Nic nowego, mistrzem ONMS to Solberg nie był i jedyne co wiedział to to, że sfinksy sypały zagadkami, jak Max koksem na imprezach. Czyli bardzo dużo.

@Adela Honeycott

Nie dało się ukryć – Adela i Max mimo dość krótkiego stażu znajomości bliższej niż skinięcie głową na korytarzu, bardzo szybko złapali wspólny język, szczególnie w dwóch, de facto najważniejszych dla Honeycottówny obszarach, czyli w poszukiwaniu przygód i poczuciu humoru. Te dwa aspekty jednoznacznie świadczyły o tym, że ta znajomość była nie tylko cenna, ale też miała szansę przechylić się w stronę bliższej przyjaźnie.
- W moim przypadku chyba faktycznie lepiej bez głowy niż bez ręki – przytaknęła, by po chwili zaśmiać się perliście.
Sfinks oczywiście był stworzeniem niebezpiecznym, ale Adela niespecjalnie się tym przejmowała. Po pierwsze – uwielbiała przygody, a nie uznawała takich pozbawionych przynajmniej odrobiny ryzyka i ekscytacji. No cóż, sfinksowi nie można było odmówić żadnego z tych aspektów. Po drugie – Gryfonka doszła do wniosku, że skoro stwór jest tutaj, a nie w Zakazanym Lesie to nie może być on aż tak bardzo niebezpieczny. Albo przynajmniej zabezpieczono go przed byciem skrajnie niebezpiecznym.
Nie dało się odmówić temu majestatycznemu stworzeniu, że wzbudzało respekt, ale uwagi Maxa skutecznie odwracały uwagę dziewczyny od bycia poważną i ostrożną względem stworzenia.
- Chyba nie ma na co czekać – zgodziła się cichutko, po czym wróciła do normalnego tonu głosu i bez cienia żenady zagadała sfinksa – Dzień dobry!
Nie przemyślała, co chce powiedzieć dalej, ale uznała, że przywitanie się jest zawsze kulturalnym początkiem rozmowy. Miała tylko nadzieję, że sfinksy akceptują takie, zbyt nadmiernie entuzjastyczne przywitania. I że nie przestrzegają jakiegoś savoir-vivre, bo w takim starciu Adela zawsze była na przegranej pozycji. W kontakcie z ludźmi również.

@Maximilian Felix Solberg

To, że się dogadywali było równie oczywiste, jak nie. Max miał skomplikowane relacje z gryfonami. Nie wiedział czemu, ale uczniowie tego domu zazwyczaj oznaczali dla niego kłopoty. Albo ich nienawidził, albo kochał, nie było niczego pośrodku.
-Jak teraz patrzę, żal by mi było pozbywać świat tak pięknego uśmiechu. - Machinalnie wszedł w starego dobrego Solberga, posyłając dziewczynie komplement. Nie żeby oznaczał cokolwiek więcej, ale taki już chłopak był, że ciężko było mu się powstrzymać.
Sam o sfinksach wiedział gówno, ale nie to się liczyło. Liczyła się adrenalina, która powoli pojawiała się w organizmie ślizgona. Tak, nie wiedział co ich czeka i strasznie go to jarało, choć ze względu na życiowe doświadczenia, mimowolnie robił wszystko, by w razie czego samemu znaleźć się na pierwszej linii ognia i obronić Adelę przed ewentualną krzywdą.
-Dzień dobry? - Spojrzał na nią, o mało co nie parskając śmiechem. W życiu nie widział, by ktoś tak podchodził do magicznej istoty. No dobra, on tak do nich nie podchodził, bo nie miał do nich za grosz szacunku.
-Masz dla nas jakąś zagadkę? Chcę sprawdzić, czy nadaję się na krukona z najwyższej komnaty w najwyższej wieży. Jakiś smok na pewno już czeka żeby mnie tam pilnować, albo pożreć. - Jakby na dowód tego wszystkiego, Solberg odezwał się do istoty jak na siebie przystało, nie mogąc się doczekać pewnego rodzaju testu. Adela nie miała o tym pojęcia, ale gdy przekroczył po raz pierwszy próg Hogwartu, Tiara Przydziału myślała, czy nie umieścić go w Ravenclaw, ale jednak wyglądało na to, że inne cechy charakteru chłopaka przesądziły nad wyborem magicznej czapki.

W przeciwieństwie do Maxa, Adela nie miała rozterek dotyczących relacji z innymi domami. W każdym z nich znajdowała i skończonych idiotów, i wspaniałe ciepłe duszyczki. Choć wcale nie eliminowało to gryfońskiej przynależności i chęci dopierdolenia Ślizgonom (Krukonom, Puchonom, uczniom z wymiany who cares) w Pucharze.
Na usłyszany komplement Honeycott uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Z jej wyrazu twarzy dało się odczytać niemal wszystko, a dziewczyna nie musiała już nawet dziękować, bo komunikat był jasny.
Wracając do sedna – Max mógł stawać w pierwszej linii ognia i chcieć chronić Adelę ze wszystkich sił, niemniej w finalnym rozrachunku ta głupiutka, choć przesłodka istotka, robiła swoje i z wielką radością wpadała w kolejne tarapaty – niezależnie czy chodziło o starcie z Pattonem Crainem, czy wkurzanie krwiożerczej bestii. I tak, tylko Adela Honeycott była w stanie z tą bestią przywitać się słowami „Dzień dobry”, ale w tym lekko naiwnym podejściu tkwił cały urok Gryfonki. Nie zdążyła jednak powiedzieć nic więcej, bo stwór obrzucił ich spojrzeniem, odpowiadając na pytanie Maxa:
- Mam – zaczął, dziwnym trafem nie przybliżając im zasad – Ten kto mnie tworzy, nie potrzebuje mnie, kiedy to robi. Ten, który mnie kupuje, nie potrzebuje mnie dla siebie. Ten kto mnie użyje, nie będzie o tym wiedział. Czym jestem?
Adela jako największy trzpiot Wysp Brytyjskich nie była szczególnie biegła w zakresie zagadek. Może i nie była skończoną debilką, ale na spektrum bliskości z Ravenclawem, znajdowała się możliwie najdalej, dlatego słysząc tę dziwną zagadkę, miała nadzieję, że Max wykaże się intelektem.

@Maximilian Felix Solberg

Oj nie wątpił, że jeśli coś się zadzieje, Adelka nie będzie zgrywać damy w opałach, ale odruch był silniejszy. Słyszał, jak niebezpieczne potrafią być sfinksy i choć sam pchał się w ich paszczę bez namysłu, nie miał zamiaru pozwolić na to, by dziewczyna sama robiła to samo. Może i była to hipokryzja, ale wynikająca z dobroci serca.
Sfinks postanowił w końcu się odezwać i dać im zagadkę.
-Że co kurwa? - Solberg zareagował, jak na niego przystało, bo nic z tego bełkotu nie rozumiał. -Dobra, to trzeba porozmyślać. Czekaj. - Odpowiedział ni to do Adeli, ni do sfinksa. Odpalił peta, nie bacząc na szkolny regulamin, który i tak już łamali i zaczął główkować. -Myślę, że trzeba skupić się na początku i końcu, bo kupować prezenty to można każdemu w każdej formie. - Zaczął mruczeć pod nosem, analizując te słowa. Przez głowę przechodziło mu milion odpowiedzi, ale każda zdawała się zawierać jakiś błąd. Po kilku minutach, Max był pewien, że zaraz mózg mu umrze z przegrzania. Umrze... Wtedy właśnie w jego głowie zapaliła się lampka.
-No i cyk, chodzi o trumnę, albo urnę. - Odpowiedział, pstrykając palcami. Był tego bardziej niż pewien. W napięciu oczekiwał więc na to, czy przeżyje jeszcze jeden dzień, czy jednak sfinks postanowi go zeżreć na podwieczorek.

Gra się rozpoczęła. Sfinks z nieskrywaną tajemniczością wyrzucił swoją zagadkę, a dwie komórki mózgowe Honeycottówny dzielnie walczyły o przetrwanie, starając się wymyślić jakieś rozwiązanie. Rzecz jasna, odpowiedź była łatwiejsza, niż mogłoby się wydawać, jednak emocje związane ze spotkaniem ze sfinksem wzięły górę, więc Adela nie miała pojęcia, co może być rozwiązaniem.
Jak się okazało – z perspektywy Maxa to też nie była łatwa zagadka. Ślizgon dwoił się i troił tak bardzo, że Gryfonka już niemal straciła nadzieję, że coś uradzą. Bardzo nie chciała przegrać, co potęgowało stres zdecydowanie bardziej niż strach przed dzikim zwierzęciem. Na całe szczęście, Solberg wyprzedził ja intelektualnie i w końcu doszedł do rozwiązania, które okazało się niezbyt zawiłe.
- No tak… - westchnęła, lecz nie zdążyła dodać nic więcej, bo bestia wygięła usta w czymś, co przypominało uśmiech.
- Dobra odpowiedź. Gotowi na kolejną zagadkę? – rzekła w końcu, powodując, że Adela wypuściła powietrze z ust. Co za ulga – pomyślała, śląc w stronę Maximiliana spojrzenie pełne podziwu.

@Maximilian Felix Solberg

Max długo myślał, bo zdecydowanie nie chciał zostać pożarty przez sfinksa. Śmierć w Hogwarcie była ostatnim, czego sobie życzył i nie chodziło o samą kwestię umierania tylko o to przeklęte miejsce. Jeszcze zostałby duchem i musiał przez wieczność tkwić w tym kurwidołku. Co to, to nie. Nie na to się w życiu pisał. Dlatego też nie pozwalał sobie na impulsywną odpowiedź i z ulgą przyjął fakt, że to do czego doszedł było poprawne.
-Nie taki zły ten sfinks, jak go malują, co? - Szturchnął Adelkę z uśmiechem, ale za wcześnie się cieszyli, bo bestia już szykowała się do kolejnej zagadki.
-Czy my Ci wyglądamy na pierzastych? - Odpowiedział, wzdychając, bo choć lubił intelektualne wyzwania, to jednak liczył na to, że nie będą tu tkwić do jutra i odpowiadać przed sfinksem.
Istota wydawała się jednak nie przejmować tym, czego chciał ślizgon i zaraz wyrzuciła z siebie kolejne zadanie.
-Jestem tak szybki, że nie możesz mnie zobaczyć, chociaż inni widzą mnie na wylot. Nie przestanę aż do dnia Twojej śmierci. Czym jestem? - Maxiowe oczy aż wybałuszyły się słysząc treść zagadki. No ładnie, czyli może jednak przyjdzie im tu umrzeć...

- No nie wiem, nie wiem – skomentowała Adela, bo choć Max zgadł rozwiązanie zagadki, to gdyby go tu nie było, to ona najpewniej zostałaby przekąska tego stworzenia. Nawet jeśli po zgadnięciu, słowa stworzenia skleiły się w logiczną całość, to wcześniej nie było to tak jasne. Nie chciała się jednak przyznawać przed Ślizgonem, że jest bystra jak woda z kibelka, dlatego tylko lekko się uśmiechnęła, wbrew temu mówił chłopak, licząc na coś łatwiejsze.
Tak się jednak nie stało. Zagadka niemal od razu przegrzała jej mózg, sprawiając, że ostatnie dwie komórki mózgowe, którymi się posługiwała ledwo to przeżyły. Niemniej, upokorzenie nie było czymś co Honeycottówna znosiła dobrze, dlatego nie planowała się poddawać.
- Widzę sfinksie, że lubisz śmiertelne klimaty – skomentowała zgryźliwie, rozważając różne odpowiedzi, szczególnie te związane z czasem. Niestety, nie nasuwało jej się żadne sensowne rozwiązanie. Już była gotowa poprosić Solberga o pomoc, gdy nagle spadła na nią światłość z niebios.
- Mrugnięcie oka? – wyrzuciła z siebie odrobinę zbyt błyskawicznie, bez przemyślenia tego. Miała nadzieję, że zaufanie swojej intuicji było dobrym wyborem, bo byłoby strasznie głupio przegrać przez własną spontaniczność.

@Maximilian Felix Solberg

Słysząc kolejną zagadkę, Max był pewien, że zbladł nieco. Na trumnach to się znał, ale to? Co to, kurwa, miało być? Spojrzał skonfundowany na Adelę licząc, że ona okaże się od niego inteligentniejsza. Owszem, była gryfonką, ale czasem nawet tam dało się znaleźć jakieś komórki mózgowe. Można by rzec, że jego życzenie się spełniło, choć Solberg wstrzymał oddech, czekając na werdykt sfinksa.
-Udowodniliście swoją mądrość. Idźcie stąd! - Odpowiedział sennie, szykując się do ponownego zapadnięcia w sen.
-Nieźle wykminione, młoda! - Przybił Adeli piąteczkę, mając na ustach wielki uśmiech. -Chyba nie będziemy ryzykować wkurwieniem go, co? Spadamy na resztki z kuchni i głębokie pogawędki na temat mrugania i śmierci? - Zaproponował, wskazując na drzwi, którymi tu uprzednio weszli.

W sumie Adela była nawet zaskoczona tym jak świetnie im poszło. Nie, żeby jakoś specjalnie wątpiła w intelekt Maxa - jeśli wobec kogokolwiek miała niskie oczekiwania, to była to ona sama. Tak czy siak, wygrali, a stwór pozwolił im odejść w spokoju, czy też raczej nakazał natychmiast iść stąd. Niezależnie od perspektywy, można to było uznać za sukces.
- Ty też się popisałeś, staruszku - odbiła w stronę Maxa, odwzajemniając uśmiech i entuzjastycznie przybijając piątkę - Resztki z kuchni brzmią świetnie, ale może odpuśmy dyskusje o naszych zgonach, co myślisz?
Zadowoleni z tego jak im poszło i że nikt ich nie przyłapał, wyszli z pomieszczenia i ochoczo podreptali na dół, by delektować się pysznościami z kuchni. Wszystko wskazywało, że ten wieczór może być jeszcze lepszy.

@Maximilian Felix Solberg

/zt x2

+