Za czarnymi drzwiami ozdobionymi herbem szkoły, kołatką w kształcie głowy smoka i srebrną tabliczką o treści:
Mistrz Eliksirów Profesor OPCM Opiekun Ravenclaw Aleksander Brendan Proszę pukać
Znajdują się kręcone schody prowadzące w górę, do ośmiobocznej wysokiej komnaty zwieńczonej u szczytu ośmioboczną szklaną kopułą o konstrukcji szkieletowej, która zastępuje zarówno dach jak i sufit komnaty o bazaltowej gładkiej podłodze z wtopionymi weń srebrnymi liniami, tworzące kręgi i symbole magiczne. Nad schodami na ścianie wiszą sztandary szkoły i domu. Do pokoju przez wysokie gotyckie okna o niskich parapetach wpływa światło dnia, a z nich samych roztacza się widok na niemal całą okolice Hogwartu. Naprzeciwko schodów po drugiej stronie pokoju znajduje się wysokie hebanowe biurko ozdobione na swoich ścianach płaskorzeźbami, na jego wypolerowanym i zaczarowanym blacie tak by ukazywał prawdziwą postać niezależnie od zaklęć i eliksirów, nie ma nic poza podkładką do pisania kałamarza i długiego szkarłatnego pióra, oraz malutkiego słupka obsydianu, przypominającego świeczkę który zapala się drobnym płomieniem w oczach jego właściciela, gdy w pobliżu rzucone zostaną zaklęcia zakazane płomień ten ujawni na makiecie miejsce i typ zaklęcia, dla postronnego to po prostu tylko słupek z obsydianu.. Za biurkiem stoi wysokie krzesło o pięknie rzeźbionym oparciu, na jego szczycie znajduje się rzeźba kruka o rozpostartych skrzydłach, a za fotelem w oknie Witraż przedstawiający Rowena Ravenclaw, z mottem domu.
Wit beyond measure is man's greatest treasure
Oba sąsiadujące z witrażem okna to w rzeczywistości drzwi prowadzące na taras który znajduje się wokół komnaty. przed biurkiem znajdują się również dwa fotele dla gości, pod witrażem znajduje się półka na Trofea. W samym Centrum podłogi nad powierzchnią unosi się srebrna misa z przeźroczystą cieczą otoczona drobnymi miseczkami zawierającymi drobne kryształki, która przyjmuje wizerunek Makiety Hogwartu, gdy skupisz odpowiednio w niej wzrok możesz ujrzeć i podsłuchać w niej każde miejsce na jego terenie i ludzi w nim się znajdujących. Misa pojawia się jedynie na wezwanie Profesora wyłaniając się z podłogi, gdy jest ukryta jej miejsce zajmuje unosząca się w powietrzu kula płomieni,wypełniająca pomieszczenie ciepłem i aromatem zależnym od upodobań gościa. W pobliżu wejścia Stoi metalowy posąg człowieka, niezwykle realistyczny, gdy nań spojrzysz może wydawać się że patrzy non stop na Ciebie obserwuje Cię i Cię ocenia, ale to tylko wrażenie, ale czy na pewno....
Ostatnio zmieniony przez Aleksander Brendan dnia Nie 26 Lut - 21:23, w całości zmieniany 6 razy
- Tego nie da się ładnie powiedzieć - Mruknął cicho zajmując sobie spokojnie. - Normalnie do tego mogła się posunąć tylko banda, debili, egoistów, zboczeńców, erotomanów, ja bym normalnie takim jak oni na miejscu wykastrował. Normalnie pier... - Urwał bo ugryzł się w język. Nie no nie będzie teraz dawał sobie upustu swoich emocji. - Kontynuuj - Powiedział cicho wbijając zakłopotany wzrok w ziemię. Co jak co, ale jeszcze trochę i pewnie by poleciała taka wiązanka, że lepiej odciąć sobie uszy bo zatkanie ich pewnie nie przyniosło by wielkiego efektu. Gryfon potrafił dać taką wiązankę, ale tylko wtedy kiedy naprawdę coś go wnerwiło.
-Hmm-zamyślił się- usiądźcie, narazie nic nie mów, postaram ci się to ułatwić.-Wstał zza biurka i podszedł do szafki. Wyciągnął z niej dwie fiolki i szklankę napełnił ją wodą, doprawił ją trzema kroplami ekstraktu odwagi, pięcioma kroplami środka uspakajającego. Potem przygotował drugą z samym eliksirem uspakajającym. Podszedł do Kaede Kawchi i podał jej szklankę- Wypij powinno pomóc ułatwić ci wyduszenia z siebie o co chodzi a co do pana Panie Seo- podał mu szklankę z środkiem uspakajającym- wypijcie i nie bójcie nie będę was osądzał za to co powiecie.
Kae napiła się tego co podał jej nauczyciel. No cóż od razu poczuła się nieco bardziej odważna. SPojrzała na profesora. - Moi bracia w wieku 15 lat...- zaczęła.-... To było w opuszczonej klasie, pod pretekstem tego że mam pomóc najstarszemu bratu w eliksirach zwabili mnie do wspomnianej klasy. Była cała czwórka. Napiła się jeszcze by się uspokoić. - dwóch przytrzymało mnie bym się nie wyrywała, jeden mnie rozebrał a potem...- Łzy popłynęły jej z oczu- ... A potem cała czwórka mnie zgwałciła. Trudno było jej o tym mówić, nawet po tym napoju dodającym dowagi. - A dzisiaj zagrozili że zrobią mi to jeszcze raz.- wyszeptała.
W sumie Kame nie miał co mówić, ale jak dają to się pije. Tak więc wypił sobie spokojnie i jak zobaczył, że Kae się rozkleiła coś w nim pękło. Delikatnie i bardzo ostrożnie położył jej rękę na ramieniu. - Namówiłem ją na to aby tutaj przyszła bo jak by tego nie zrobiła nadal czuła by się sama. A po za tym miała do wyboru to, albo ja bym poszedł i ich zamordował po prostu. Ale to było by już mniej przyjemne dla mnie - Powiedział i wbił wzrok w ziemię. Nie obejmował dziewczyny ani nic z tych rzeczy. Tylko normalnie trzymał jej rękę na ramieniu. - Wie Pan trzeba to załatwić w taki sposób aby ona nie ponosiła konsekwencji. Boi się, że rodzice jej nie wybaczą tego, jak wsypie ich. A po za tym z tego co mi mówiła to się rozwodzą a ona musi zdecydować z kim chce mieszkać. I właśnie boi się, że po tym nikt jej nie będzie chciał i zostanie bez domu - Powiedział.
Gdy usłyszał co się stało padł na fotel zza biurkiem. Na jego ramionach zaczął osadzać się szron wytrącony z wilgoci a w całej komnacie temperatura spadła o kilkanaście stopni, spowodowane gniewem Aleksandra. Rzadko się zdarzało by jego magia stawała sie niekontrolowana i wyciekała obniżając temperaturę loków niego. Odezwał się spokojnym głosem, a z jego ust zaczęła pojawiać się mgiełka oddechu. -Dziękuje że się do mnie zgłosiłaś i obdarzyłaś zaufaniem, jeśli to prawda to te zwierzęta zobaczą co to piekło-odpowiedział patrząc nie wiedząc co może dodać więcej.
Kae poczuła to zimno które nagle przeszyło jej ciało. No niestety biedna nic ciepłego na sobie nie miała... Spodnie i biała bluzka nie ochraniała jej ciała od zimna. Spojrzała na profesora. Po oddechu widziała że naprawdę jest zimno bo za każdym wydechem pojawiała się mała mgiełka. - Szczerze?? Nie chciałam o tym mówić... Ale ktoś mi uświadomił że jak nie powiem to może się stać krzywda komuś innemu a tego bym nie chciała... Zresztą... nikt by nie chciał by innym przytrafiło się to samo co osobie skrzywdzonej- szepnęła a za każdym jej słowem unosiła się lekka mgiełka. Czuła że jeszcze trochę i zamarznie w tym gabinecie.
- Ej od kiedy ja to jestem ktoś - Oburzył się Kame. No tak nie dość, że namówił ją do tego aby tutaj przylazła to jeszcze nazywa go jakimś ktosiem. To jest po prostu niewybaczalne, ale tak czy siak uśmiechnął się lekko. - No i widzisz. Mówiłem ci, że jak powiesz to świat się nie zawali. W moim wypadku było podobnie. Nadal wszystko jest na swoim miejscu. Wszechświat nie zmienił się, i czarna dziura nie wciągnęła naszej ziemi. - Powiedział z lekkim rozbawieniem. No to teraz zostało mu wykombinować w jaki sposób przełamać ten jej strach do ludzi. Dlaczego akurat on się brał za to. Przecież powinien był ją od razu odesłać do psychologa, albo psychiatry czy kogo tam, ale cóż może nie było z nią jeszcze aż tak źle.
Kae nie wytrzymała w końcu. Nie czekając nawet na odpowiedź nauczyciela. Z przerażenia że już to powiedziała zaczęło ją mdlić. Wstała i spojrzała na profesora. - Przepraszam... muszę wyjść... źle sie czuje- szepnęła i ładnie mówiąc wyleciała z gabinetu jak poparzona. Wszystko było ok dopóki o tym nie powiedziała. Teraz bała się 3 razy bardziej niż wcześniej. No teraz dałaby wszystko by ktoś ją przytulił. Nawet jeśli miałby to być Kame... Chłopak którego wcale nie znała.
- Kae czekaj - Powiedział cicho i zerwał się ze swojego miejsca. - Przepraszam, ale lepiej teraz jej nie zostawiać samej - Powiedział do profesora i wyleciał dokładnie za nią. Niestety po drodze zgubił ją i teraz będzie musiał szukać jej po całej szkole a to może trochę zająć. No tak po takim wyznaniu nie wiadomo co człowiekowi może przyjść do głowy. W sumie ona mogła by zrobić wszystko. A tego on by nie chciał. Biegł tak przed siebie zaglądając we wszystkie zakamarki tego miasta. W sumie to nie wiedział gdzie miał by jej szukać. W zamku jest od groma miejsc w których można się ukryć. z/t
Spojrzał jak oboje nagle opuścili jego gabinet, pozostawiając go z cała robotą, w końcu nie poznał imion tych zwierząt, no cóż czas wyszukać je w teczce osobowej Kae, potem przeprowadzić kwerendę poznać miejsce ich pobytu, zwyczaje przyzwyczajenia i plan dnia. Ale nim to nastąpi. -Lugh- zwrócił się do feniksa – przypilnuj jej, będzie potrzebowała wszelkiej ochrony, a ty wiesz co jej najbardziej pomożesz, wybacz że cię proszę ale bądź jej aniołem stróżem aż nie rozwiąże tego problemu. –zastanowił się- Poproszę też o przydzielenie z dwóch skrzatów do pilnowania dziewczyny żeby nic sobie nie zrobiła, ani żeby nic się jej nie stało.-popatrzył na feniksa, który znikł w błysku płomieni. Sam zaś zasiadł przy teczce wyciągając potrzebne mu dane, a także pisząc pismo o przydział skrzatów do ochrony dziewczyny.
Siedział przy biurku spożywając posiłek, jadł spokojnie i schludnie. Spożywał od dłuższego czasu, spore ilości jadła, czego śladem są rosnące góry talerzy. jego wynędzniała wychudłą twarz powoli się wypełniała, za sprawą substancji odżywczych, które przyswajał w sposób błyskawiczny, za sprawą kilku wypitych wcześniej eliksirów, przyśpieszających przemianę materii i doprowadzając ją do 100% wydajności. Jego długotrwała i niezamierzona hibernacja w lochach doprowadziła do znacznego spadku jego wagi ale po kilku dniach powinna wrócić ona do normy.
Zapukała do gabinetu i od razu wślizgnęła się do środka, za co u większości nauczycieli spotyka ją reprymenda. ("Panno Trowsent! Wybada poczekać za zaproszenia, zanim tam niespodziewanie wparuje się do czyjegoś gabinetu!) - Dzień dobry! - zawołała radośnie podchodząc bliżej do profesora. - I smacznego. - dodała szybko, przypominając sobie, że jako Puchonka powinna siać wszędzie swoje dobre maniery, o których zazwyczaj zapominała. Stanęła kilka kroków od biurka, uśmiechając się wesoło do mężczyzny. Co prawda nie po to tu przyszła, jednak wchodząc do gabinetu od razu nabrała nadziei, że dostanie coś smacznego do jedzenia. Hera to taki mały chudzielec, w którym schowany jest odkurzacz. Pochłania zadziwiające ilości jedzenia i zdaje się nie przejmować nieodpowiednim ich mieszaniem... Wiedzieliście, że nie powinno się jeść sardynek z Nutellą i nie można popijać mięsa mlekiem? Miała nadzieję, że profesor będzie miał dobry humor i nie wyrzuci jej z gabinetu zanim w ogóle zdąży powiedzieć po co tu przyszła. Wiecie jak to jest... z nauczycielami nigdy nic nie wiadomo, a na przykład z taką Herą zawsze wszystko jest jasne. Co prawda jest nieobliczalna, jednak raczej trudno spotkać ją w złym humorze!
Podniósł wzrok znad posiłku i odłożył pusty talerz na stojąc obok wieży ułożoną z pustych które już nikły. Przetarł usta serwetką,prostując się zza biurka, ujął w dłoń kieliszek wina przepłukując nim usta delektując się jego bukietem. Schylił głowę ukłonie do krewniaczki, kuzynki czy wnuczki, boże poplątane są te drzewa rodzinne (sic!). Wskazał jej miejsce naprzeciwko siebie zapraszając bezdźwięcznie do posiłku z nim, głos mu jeszcze charczał a struny głosowe odmawiały posiłku, temuż to nie mówił nic.
Wpatrzyła się z zaciekawieniem w krewnego(?). W sumie teraz już nawet nie wiedziała czy Brendan naprawdę jest jej rodziną czy tylko tak to sobie wymyśliła. Nie zmienia to faktu, że jeśli należałby do jej rodziny, to niewątpliwie byłby jednym z niewielu, których Hera lubi... W sumie i tak ją mają wydziedziczyć i nie będą się do niej przyznawać, więc to chyba teraz zbyt ważne nie jest. Mimo wszystko postanowiła ryzykować i mówić do profesora na "TY", jeśli to będzie zły ruch - poprawi ją, a jeśli nie - to punkt dla niej! Zawsze łatwiej prosi się kogoś o prośbę, gdy ten ktoś jest tobie bliższy. A gdy uczennica mówi do nauczyciela wprost, to chyba znak, że ich relacje są bliższe. Hera jest taka trochę... niedomyślna. Pod tym względem jest jak typowy facet. Trzeba powiedzieć jej wprost, by zrozumiała. Dlatego klapła tylko na wskazanym miejscu i uśmiechnęła się niewinnie. Tak, bo Hera była niewinna! A przynajmniej ostatnio nie zrobiła nic takiego, za co mężczyzna mógłby się na nią wściec... Oprócz wysadzenia krypty, ale ciii... Tajemnica. - Mam pewną sprawę. - zaczęła, przybierając nagle rzeczowy ton. - Jako, że jesteś obecnie zdecydowanie najwybitniejszym mistrzem eliksirów w Hogwarcie... chciałabym prosić o pomoc w wyważeniu kilku eliksirów. A właściwie chodzi mi o eliksir, który uodporniłby mnie na Veritaserum.
Podniósł na nią wzrok, zanurzył palec winie po czym napisał palcem na blacie. " Jutro kufer przy łóżku, dwie porcje do odbioru" Poczekał aż zauważy po czym starł je powierzchni. Dając znać że nie chce już wracać do tej sprawy, wypił winno do końca, odłożył kieliszek i wrócił do posiłku, nie poodnosiwszy już na nią wzroku. Zaczynał powoli nabierać coraz bardziej ludzkich kolorów a jego skóra z sekundy na sekundę poprawiała swój wygląd. z/t
Pewnego popołudnia Bell przeglądała zawartość swojego kufra, strach było nawet pomyśleć, jakie rzeczy można było tam znaleźć, ale postanowiła być dzielna. Kiedy już się za to zabrała, to czas zaczął strasznie uciekać, bo zamiast szybko decydować co trzeba wyrzucić, co naprawić czy schować znowu do kufra, przyglądała się dokładnie każdej rzeczy, wspomniała skąd ją ma itd. W taki właśnie sposób znalazła malutką fiolkę, która na pierwszy rzut oka była pusta. Dopiero po dokładniejszym przyjrzeniu, można było dostrzec ciemny włos znajdujący się w środku. Bell przypomniało się w jakiś okolicznościach go zdobyło, jak później miała się spotkać z Aleksem, ale została porwana razem z Ver... Tak dawno się to wydawało! Ale włos nadal był, ciągle nie wiedziała co miał jej powiedzieć, a od tamtego czasu chyba ani razu nie widziała Shane'a. Postanowiła, że sprawę trzeba doprowadzić do końca, tym razem mało prawdopodobne było, żeby ktoś lub coś przeszkodziło jej w spotkaniu Aleksa, a więc wsadziła fiolkę do kieszeni szaty i udała się do jego gabinetu. Stanęła pod drzwiami i zapukała, czekając na jakiś znak czy może wejść czy nie, bo Aleks chyba nie lubił jak się wchodziło bez pozwolenia...
Drzwi się otworzyły przed Bell. W tym czasie Aleksander siedział zza biurkiem obserwując niebo. Przed nim na blacie leżały wszystkie różdżki które pozyskał w wyniku pojedynków i innych źródeł, obok nich znajdowały się akcesoria do pielęgnacji różdżek, oraz lekko już używana ściereczka unurzana w wosku do drewna. W całym gabinecie roznosiła się woń olejków i wosków, zaś w uszy wpadały delikatne nuty jazzu.
Bell weszła więc do środka, bo otwierające się drzwi niewątpliwie musiały być zaproszeniem. Od razu zobaczyła Aleksa i mnóstwo jakiś przedmiotów - różdżek, jak się okazał kiedy już troszeczkę się przyjrzała. To było tak bardzo podobne do Aleksa - kolekcjonowanie czegoś, nie wiadomo po co, wolała nie wnikać skąd ma tyle różdżek i do czego są mu potrzebne. - Cześć, Aleks - przywitała, uśmiechając się lekko, zdążyła już podejść do biurka i teraz stała tuż przed nim. - Mam do ciebie taką ymmm... prośbę, którą w sumie już miałam kiedyś, ale coś nie wyszło - zaczęła, nie będąc pewną czy powinna tak do razu przejść do konkretów, jak to własnie zrobiła, czy może najpierw wypadało zagaić o pogodzie i jakiś innych bzdetach. Bell ostatnio nie była dobra w kontaktach międzyludzkich.
Spojrzał na Bell: -W godzinach urzędowych wolałbym psorze niż po imieniu- puścił Bell oczko - O co dokładnie Ci chodzi. Ostatnią prośbę do mnie miałaś około roku temu w Egipcie, potem nie przypominam sobie byś z czym zwracała się do mnie .-Zwrócił się do niej. W między czasie podniósł jedną z różdżek spojrzał na nią wzdłuż sprawdzając czy nie jest uszkodzona, po czym sięgnął po aksamitną ściereczkę. Nabrał na nią odrobiny środka do polerowania po czym zaczął nim delikatnie wzdłużnymi ruchami preparować wiśniowe drzewo tej różdżki.
A niech to, ależ ona nie lubiła zwracać się do niego per psorze, taaakie to sztuczne jej się wydawało. - Jasne, panie profesorze - powiedziała więc, na moment spuszczając wzrok jakby to w geście zawstydzenia. Nie no, serio jej głupio było, że trzeba o takich rzeczach jej przypominać ALE mimo że w tej chwili Bell i Aleksa dzieliło aż sześć lat, to ona wciąż pamiętała, że niedawno było to mniej. - Ymmmmmmm... no więc... w sumie, to wciąż o to chodzi - przyznała, uśmiechając się delikatnie, tak jednym kącikiem ust. - Nie odpowiadałeś... nie odpowiadałeś profesorze na moje listy, znaczy jeden list, no więc pofatygowałam się w końcu sama. Po co było wspominać, że od wysłania listu minęło ponad pół roku... - Tak jakoś znalazłam tę fiolkę... no i gdyby to nie był problem to chciałabym wiedzieć kto to jest. Nie wiedziała czy Aleks wciąż pamięta, że chodziło o zbadanie ewentualnie istniejącego pokrewieństwa owej osoby co miała jej włos z nią, w sensie, że z Bell.
Wyczyścił różdżkę i odłożył ją do pozostałych na stojaku. -Bell primo nie przepadam za listami, za bardzo przypominają mi papierkową robotę której za waszą sprawą nigdy nie ubywa, po drugie zawsze jestem dostępny w gabinecie.- Zwrócił się do niej. - Hmm jeśli byłaby to krew to wystarczył by rytuał dziedzictwa, hmm-zamyślił się- Możesz mi przypomnieć co za materiał miał być badany. W zależności od wieku próbki zależeć będzie co się z tym uczyni i jakimi narzędziami, jeśli do tej pory sama tego nie uczyniłaś.- Spojrzał w jej oczy
Uśmiechnęła się nieco zakłopotana. No bo jak ona niby miała wiedzieć, że Aleks listów nie odbiera. Kiedy ona dostawała sowę, to zaraz go czytała i (jeśli tylko miała pod ręką pióro) odpisywała, nawet na drugiej stronie przysłanego pergaminu. Weź tu wiedz wszystko o wszystkich! - Nie pomyślałam o tym - powiedziała tylko, chociaż jakby tak już się czepiać szczegółów, to pomyślała o przyjściu (w końcu dzięki temu tutaj teraz była) tylko dosyć późno. - Niestety nie jest to krew... - zaczęła. Pamiętała, że wtedy, w Egipcie, mówiła Aleksowi, że to włosa i wtedy coś tam opisywał, co trzeba zrobić (i oczywiście stwierdził, że sama powinna to potrafić, ale to nieprawda, bo zrezygnowała z Eliksirów natychmiast po SUMach) z tym, że rok temu nie wydawało się istnieć aż tyle komplikacji. - To włos. I ma już rok... niecały rok. Jeśli o taki wiek chodzi, został wyrwany niecały rok temu. Pomyślała, że może po takim czasie niemożliwe będzie już przeprowadzić eksperyment. Może to byłoby rozwiązaniem? Nigdy nie dowiedziałaby się kim był Shane, bo też od dawna nie widziała go w Hogwarcie, także nie było jak zdobyć kolejny włos.
- To co nieco komplikuje sprawy, jak co to wykorzystam parę przysług wśród znajomych z centrum badań genetycznych, ale czego dokładnie chcesz dokładnie na jego podstawie chcesz się dowiedzieć, bo na jego podstawie będę mógł powiedzieć czy jesteście spokrewnieni nic więcej, a znając naszą społeczność pewnie tak jest. - Zastanowił się nad innymi możliwościami- Hmm a ile tych włosów masz od tego zależą nasze opcje w tym zakresie, jeden to niewiele materiału kilka już lepiej kosmyk powinien wystarczyć więc ??- Spojrzał wyczekująco na Bell
Słuchając tak tego co mówił Aleks, aż głupio jej się zrobiło, że miałby korzystać z takich jakiś znajomości i przysług jakie byli mu winni, tylko i wyłącznie dla niej, dla jakiegoś jej "widzimisię", że wydaje jej się, że Shane może być jakiś tam jej krewnym. A co jeśli nic z tego nie wyjdzie? Będzie czuła się jeszcze gorzej, że wszystko na nic. - To trzeba aż tak...? Mówiłeś kiedyś, że taki eksperyment jest łatwy i że ja sama powinnam go umieć zrobić. Nie myślałam, że trzeba będzie aż tak kombinować - powiedziała dość cicho, ale istniało całkiem spore prawdopodobieństwo, że mimo wszystko Aleks dobrze słyszał co mówiła. - Chciałam wiedzieć czy to ktoś, kogo mogę nazwać rodziną. Rozumiesz. - dodała, chociaż przecież nie wiedziała czy rozumie. - Kilka, nie wiem, może ze cztery. Chyba nic z tego nie będzie - stwierdziła, słysząc te wszystkie trudności. Naprawdę nie myślała, że aż tyle tego będzie. Miało być łatwo, a do najtrudniejszych elementów całego pomysłu miało należeć zdobycie włosów, a potem ewentualna rozmowa.
Stojąc przed gabinetem profesora Brendana, dostała gęsiej skórki. Lubiła profesora, ale była pewna, że dostanie szału jak się dowie, co zrobiła. Zastanawiała się co ona mu powie. Przecież nie wyzna, że chciała spotkać się z centaurami. To istne szaleństwo! Wzięła głęboki oddech i zapukała. Odczekała chwilę i uchyliła drzwi. Weszła nieśmiało do gabinetu. -Dobry wieczór.- wybąkała. Miała szczęście, że jej twarz wróciła już do dawnej postaci. No bo cóż zrobiłby gdyby wciąż miała twarz profesora eliksirów. Miała nadzieję, że tamten facet powiedział profesorowi już wszystko i nie będzie musiała.się tłumaczyć.
Nie podnosząc głowy znad pergaminów i zwojów, zwrócił się do uczennicy: - Proszę wejść i usiąść Panno Anabeth i ze względu na nasz ograniczony czas proszę przejść do wyjaśnienia zajścia które sprowadziło panią do mojego gabinetu, byłbym jednakże wdzięczny za zwięzłą i szczerą wersje wydarzeń. . - Powiedział spokojnym głosem, nie podnosząc głosu ani wzroku. Przekładając skończony zwój sięgając po następny który zaczął czytać.: - Słucham więc.- Czekając na opowieść uczennicy za nic nie dają poznać po sobie emocji ani że już został zarówno wtajemniczony przez aurora jak i sam był świadkiem zajścia poprzez własny system monitoringu.
:: 
1, 2, 3, 4, 5 
