Choć siatkówka nie jest mi obca, przyznam szczerze, że do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak nazywają się poszczególne pozycje. Jest ich 5.
Libero - to osoba, która ma za zadanie przyjmować zagrywki. Nie może atakować, ponieważ jego zadaniem jest wyłącznie gra obronna. W celu odróżnienia go od reszty drużyny ma on na sobie koszulkę innego koloru. Jak wiadomo siatkówka to drużynowy sport, ale umiejętności libero mają duże znaczenie dla powodzenia całego meczu.
Atakujący - to do niego kieruje się większość piłek, jego rolą jest zdobywanie punktów i kontratakowanie. Największą przeszkodą, która stoi na jego drodze są oczywiście bloki.
Rozgrywający - ma za zadanie wystawiać piłki atakującemu, środkowemu i przyjmującemu. Oczywiście najpierw musi przejąć ją od libero. To od jego decyzji podejmowanych w ułamku sekundy w dużej mierze zależy przebieg akcji.
Środkowy - odpowiedzialny jest za blokowanie ataków przeciwnika. Ze względu na specyfikę, często środkowymi są osoby szczególnie wysokie.
Przyjmujący - to pozycja, która charakteryzuje się zarówno ofensywą, jak i defensywą. Jego zadanie polega na odbieraniu piłki po zagrywce i obrona. Może atakować, ale jedynie ze skrzydła lub głębi pola.
Ufna, że wyczerpałam temat

 

   

Jedną z fascynujących dziedzin, która może zostać wykorzystana do tworzenia magicznej sztuki, jest dziedzina eliksirów. Nie jestem z niej orłem, ale szanuje i doceniam eliksirowarstwo. Eliksiry oferują nieskończone możliwości dla artystów dążących do wyrażania swojej kreatywności w unikalny sposób.

Wyobraźmy sobie na przykład stworzenie płynnej kompozycji, która na płótnie tworzy dynamicznie zmieniające się obrazy. Używając specjalnych eliksirów, które reagują na zmiany temperatury, światła, a nawet emocji obserwatora, artysta mógłby tworzyć dzieła, które żyją własnym życiem i stale ewoluują. Takie interaktywne płótna mogłyby odzwierciedlać emocjonalny stan widza lub zmieniać się w zależności od pory dnia czy sezonu.

Innym przykładem jest wykorzystanie eliksirów do tworzenia trójwymiarowych instalacji. Poprzez zastosowanie eliksirów powiększających lub zmniejszających, artysta mógłby stworzyć dzieła, które zmieniają swój rozmiar i kształt. Takie dzieło mogłoby zapewniać zupełnie różne doznania w zależności od odległości i kąta, z jakiego jest obserwowane.

Eliksiry mogą być również wykorzystane do tworzenia żywych rzeźb roślinnych, gdzie rośliny pod wpływem eliksiru poruszają się, kwitną lub zmieniają kolory w odpowiedzi na bodźce zewnętrzne, takie jak dotyk, dźwięk czy światło. To połączenie zielarstwa i sztuki stwarza możliwość stworzenia nie tylko estetycznie pięknych, ale i interaktywnych instalacji.

   
   

Szanowny Profesorze Scrivenshaft,

zwracam się w temacie pracy domowej z Działalności Artystycznej.

Moją domyślną dziedziną magii, którą stosuję nie tylko do rzeźbienia, ale i na co dzień niemal od początku mojej hogwarckiej edukacji jest transmutacja. Jej największą zaletą w ramach kreatywnych zajęć jest to, jak ściśle współpracuje z wyobraźnią, jak, z odrobiną wprawy, umożliwia osiąganie każdej wizji i stworzonego w głowie projektu za kilkoma machnięciami różdżką. Jej poważną wadę stanowi natomiast rzecz, o której przekonaliśmy się na ostatniej lekcji i co uwypukla się przy niemal każdej okazji wymagającej pracy manualnej - nawet zręcznym i uzdolnionym plastycznie dłoniom odbiera z czasem wprawę i potrzebne do przelewania wyobraźni w rzeczywistość pewność i tempo działania.
Czy zatem warto szkolić się z transmutacji i dążyć do perfekcji w posługiwaniu się nią, by ruchami różdżki tworzyć wspaniałe rzeźby, wyśnione obrazy, czy kształtować wokół siebie pożądaną rzeczywistość nawet jeżeli odbywałoby się to poniekąd kosztem zdolności do dokonywania tychże bez pomocy magii, nakładem własnych mięśni i godzin? Choć wybór wydaje się być dość oczywisty, jak w każdym przypadku wysługiwania się potęgą magii, osobiście próbuję osiągnąć w tym pewien niedościgniony złoty środek.

Z serdecznymi pozdrowieniami,

Morgan A. Davies

Gryffindor, II rok studencki

Profesorze Scrivenshaft,

W odpowiedzi na zadane przez Pana profesora zadanie domowe, chciałabym odnieść się do wykorzystywania elementów odzwierzęcych w sztuce. Pomijając już fakt, jak popularne stało się używanie zwierzęcych printów lub tekstyliów mających doskonale udawać sposób rozmieszczenia na zwierzęcym ciele kształtów i kolorów w modzie, mamy całą gamę pozyskiwanych od zwierząt atrybutów, które mogą przysłużyć się stworzeniu dzieła sztuki.
W rzeźbie można pomóc sobie poprzez doczepienie lub doklejenie do gliny, drewna, czy innego głównego nośnika artystycznej ekspresji, pochodzących od zwierząt elementów, by nadać jej realizmu i wzmocnić wizualne oraz sensoryczne walory. Chociażby pióra, na co dzień gubione przez rozliczne ptaki, mogą przysłużyć się do ozdoby wykwintnej sukni czy nadania skrzydłom rzeźby hipogryfa autentyzmu. Do podobnych zadań świetnie sprawdzą się również łuski smoka, które dodatkowo mogą usprawnić trwałość dzieła ze względu na swoją własną wytrzymałość.
Nie tylko w rzeźbie pióra, pancerze, skrzydełka czy łuski będą się sprawdzać - mogą mieć one również świetne zastosowanie w sztuce kolażu.

Z poważaniem,
Kate Milburn, VIII, Gryffindor

Anna Boleyn jest tajemniczą i wpływową postacią z historii świata zarówno czarodziejskiego jak i mugolskiego. Jej losy są głęboko związane z magią. Była ona osobą o wyjątkowych zdolnościach magicznych, używającą swojej wiedzy i talentów do zdobywania wpływów na dworze królewskim.
W świecie czarodziejów Anne Boleyn jest znana głównie jako mistrzyni zaklęć i eliksirów, a jej inteligencja i charyzma czyniły ją postacią, z którą wielu czarodziejów chciałoby się związać. Wiadomo jednak, że jej małżeństwo z angielskim królem Henrykiem VIII było częścią większej gry politycznej o wpływy w różnych frakcjach magicznego świata tamtego wieku, a jej upadek był finałem wielu intryg i konfliktów na wyższych szczeblach magicznego świata.
Anne Boleyn była, jak teraz wiemy, fałszywie oskarżona o praktykowanie czarnej magii, co przyczyniło się do jej tragicznego końca. Jej egzekucja była wynikiem napięć między mugolskim a magicznym światem, a także niepisanym ostrzeżeniem dla innych czarodziejów o niebezpieczeństwach związanych ze zbyt bliskimi związkami z mugolami.
Dla mugoli Anne Boleyn jest postacią historyczną, drugą żoną HHenryka VIII i matką Elżbiety I. Jej historia jest opowieścią pełną intryg, miłości i zdrad o tragicznym końcu - została ona bowiem ścięta pod zarzutem knowań i czarownictwa. My, jako czarodzieje, wiemy, że pespektywa Boleyn była zgoła inna. Postrzegamy ją jako jedną z nas, kobietę o wielkiej mocy i talencie, której historia została wypaczona przez mugolską histografię. Jej życie i upadek były wynikiem konfliktów wewnątrz magicznej socjety jej czasów, a jej interakcja z mugolami jedynie postawiła kropkę nad i.
Takie porównanie pozwala zauważyć, jak różne mogą być perspektywy na tę samą osobę w zależności od kontekstu kulturowego i posiadanej wiedzy. Dla mugoli Anne Boleyn jest tragiczną postacią historyczną, podczas gdy dla czarodziejów to wybitna i wpływowa czarodziejka, której prawdziwa historia i osiągnięcia oraz próby politycznych ruchów pozostają po dziś dzień źle rozumiane przez mugolski świat.

Kirke to postać wzbudzająca zainteresowanie ze względu na swój tajemniczy charakter i potężne umiejętności magiczne. Była cenioną czarodziejką, a zwłaszcza znakomitą transmutatorką. Jej zdolności obejmowały również wróżbiarstwo, eliksiry lecznicze oraz kontrolę nad niektórymi elementami natury.
Wśród magicznych źródeł Kirke jest często wspominana jako jedna z najbardziej renomowanych postaci w dziedzinie alchemii i zielarstwa. Jest wiedza na temat magicznych ziół i substancji była bezcenna. Chociaż chyba najmocniej zasłynęła ze zdolności w zakresie transmutacji, bo zdobyła tym uznanie społeczności czarodziejów, a także rozgłos wśród mugoli. Jednak dla nich, Kirke pozostaje postacią z mitologii i literatury. To córka boga Heliosa i nimfy Perseis. W mitach greckich miała ona magiczne zdolności, które obejmowały przemianę ludzi w zwierzęta poprzez zaklęcia, a także umiejętność przywracania im ludzkiej formy. Opowieści o niej przekazywane przez mugoli kształtują jej wizerunek jako postaci tajemniczej, niemożliwej do zrozumienia dla zwykłych ludzi. W ich wyobrażeniu, jej potężne umiejętności magiczne są źródłem strachu, a jej wyspa staje się miejscem zatopionym w niebezpieczeństwie. Mugole postrzegają Kirke jako postać baśniową, a jej mocne powiązania z przyrodą przekładają na wizję potężnej czarodziejki.

Profesorze Scrivenshaft,

W odpowiedzi na zadaną pracę domową, przesyłam swój esej.
W mugolskim świecie "potwór z Loch Ness" jest kryptydą, czyli hipotetycznie istniejącym zwierzęciem, które nie zostało potwierdzone przez zoologów, a wciąż jest przedmiotem badań kryptozoologów. Potwór według podań świadków pojawiał się jako podłużny lub trójkątny grzbiet nad powierzchnią jeziora, czasem jako szereg garbów, a wielokrotnie opisywany był jako ciemnoskóry stwór z jedno lub dwugarbnym grzbietem oraz długą szyją zakończoną paszczą. Najbardziej popularnymi teoriami próbującymi wyjaśnić naturę pochodzenia Potwora są te przyrównujące go do plejozaurów, fok lub węgorzy.
W rzeczywistości wiemy, że jezioro było zamieszkiwane przez największego przedstawiciela gatunku kelpii. Kelpie jako stworzenia zmiennokształtne potrafiły przybierać różne formy. Najczęściej były to konie z wiechami sitowia w miejscu grzywy, aczkolwiek ta konkretna kelpia najczęściej przybierała postać węża morskiego.

Kate Milburn, VIII, Gryffindor

Morgana Le Fay, stanowiąca temat tej pracy, w kulturze mugolskiej jest jedną z najbardziej znanych wiedź wszechczasównaj, gdzie wśród czarodziei, chociaż uchodzi za bardzo potężną wiedźmę, dorównującą swoją potęgą najbardziej znanym czarnoksiężnikom – określanie jej najbardziej znaną i najwyraźniej zapisaną w historii czarodziejskiej ikoną, mija się z prawdą. Morgana, wbrew wierzeniom osób niemagicznych, obok bohatej znajomości czarnej, mrocznej magii, pałała się też bogato magią białą – jak uzdrowicielstwo, czy transmutacja, o czym świadczy fakt, że potrafiła zmieniać się w ptaka. A chociaż w historii zapisała się jako arcywróg Merlina, te relacje, dla czarodziei są znacznie mocniej zbudowane i mniej lapidarnie, jednoznacznie przedstawione. Ich konflikt mógł być znacznie mniej zero-jedynkowy, niż wydaje się to mugolom.