Największe pomieszczenie w zamku, to tu odbywają się wszystkie uczty i bale. Oświetlone jest przez lewitujące w powietrzy tysiące świec. Wspaniałe, wysokie sklepienie zawsze odzwierciedla prawdziwe niebo, bez względu na to czy świeci Słońce, czy pada deszcz. Każdego ranka, przy śniadaniu zlatują się sowy przynosząc gazety i listy od rodziców oraz znajomych. Lądują przy stołach czterech domów - Slytherinu, Ravenclawu, Hufflepuffu i Gryffindoru, które zawsze zastawione są mnóstwem pysznego jedzenia. Na samym końcu sali ustawiony jest mniejszy stół, nauczycielski, gdzie na honorowym miejscu zasiada dyrektor.
Ostatnio zmieniony przez Bell Rodwick dnia Sob Wrz 06 2014, 18:00, w całości zmieniany 4 razy
- Ok. W końcu dla kilku osób tego robić nie będziemy - szepnęła. Sama wyciągnęła z kieszeni detonatory pozorujące i proszek natychmiastowej ciemności. - Im więcej, tym lepiej. No i odciągną od nas uwagę - zachichotała.
Ze spuszczoną głową weszła do Wielkiej Sali. Tak... Rozpoczęła się pora śniadaniowa. Ciutkę zaspana, ciutkę zmęczona maszerowała do stołu puchonów, mając nadzieję, że gdzieś spotka Hannę. Cóż, jak zwykle się zawiodła. Usiadła na swoim stałym miejscu, a następnie chwyciła za tosta. Jakoś nie miała apetytu... Wzięła gryza, tępo patrząc na pomarańcze.
William siedział przy stole Ślizgonów i popijał swoją wzmocnioną czekoladę, ale rozmowa chyba na dobre stanęła w martwym punkcie. A szkoda, bo była nawet interesująca. Chłopak ponownie przywołał maskę obojętności i rozejrzał się po Wielkiej Sali w poszukiwaniu nowego rozmówcy. I zobaczył. Cassie Lancester przy stole Żółtych. Wstał z miejsca, uśmiechając się charakterystycznie i ruszył w jej kierunku. Przysiadł się obok i spojrzał na nią uważnie. Nie wyglądała najlepiej. - Zły dzień? - zapytał, opierając się łokciem o stół. Nawet nie pamiętał, jak dawno nie rozmawiał z dziewczyną.
Uniosła głowę, patrząc z dość dziwną miną na chłopaka. Nie rozpoznała go za prędko - może to zmęczenie. Ogarnęła włosy, które zasłoniły jej Willa. - Heej. - rzekła przeciągle, spoglądając na kubek, którzy trzymał w dłoni. Uśmiechnęła się do niego słodko, zabierając go. - Był, ale widzę, że zapowiada się lepiej. Dawno Cię nie widziałam, Williamie.
Hayley weszła do wielkiej sali. Co mogłaby dzisiaj robić? Nie miała ochoty na czytanie, nawet o smokach. Nie chciało jej się pójść do lasu, czy nad jezioro. Nie miała ochoty odwiedzić pokoju życzeń. Stanęła przy drzwiach i przyjrzała się ludziom w wielkiej sali.
Przy jednym ze stołów siedziała Ivette. Uśmiechnęła się do Hayley i przywołała ją gestem. Miała dzisiaj dobry humor, więc chętnie z kimś porozmawia. Liczyła tylko na to, że Gryfonka podzieli jej dzisiejszy entuzjazm.
Ktoś zamachał, co przyciągnęła wzrok Hayley. Zobaczyła Ivette siedzącą przy swoim stole, przywołującą ją gestem. Uśmiechnęła się i podeszłą do niej. - Cześć, Ivette. Jak leci? - powiedziała, siadając.
- Straszne nudy - powiedziała gryfonka, przyciągając do siebie dzbanek z sokiem. Nalała pełną szklankę i wypiła duszkiem. - W ogóle nie ma co robić, to straszne - powiedziała, kręcąc głową.
- Zaraz coś wymyślimy. - uśmiechnęła się pogodnie po czym upiła spory łyk kawy. - Tylko ludzie nudni się nudzą, a my z pewnością do nich nie należymy. - dodała z przekonaniem.
- Zgadzam się. - Hayley zaśmiała się. - Z pewnością nie można nazwać nas nudnymi. To co, masz jakieś pomysły? Dziewczyna sięgnęła po winogrona i włożyła kilka owoców do ust.
Na usta Hayley wpłynął zadziorny uśmieszek. - Dobry plan - powiedziała, rozglądając się konspiracyjnie po sali. - Masz na oku jakiegoś wyjątkowo naiwnego, który da się nabrać?
- Hmm... jakiś puchon. - powiedziała z łobuzerskim uśmiechem. - O, jest. Widzisz tego piegowatego w okularach? - zachichotała, wskazując jej odpowiedniego chłopaka.
Hayley przejechała spojrzeniem po rzędzie siedzących uczniów. Po chwili natrafiła spojrzeniem na chłopca wskazanego przez Ivette. - Wygląda nadzwyczaj naiwnie - powiedziała i pokiwała głową. - Jaki jest nasz plan?
Hayley zmarszczyła brwi w zastanowieniu. - Może... powiedzmy mu, że dyrektor pilnie go wzywa w sprawie wyznaczenia najmłodszego prefekta w historii - powiedziała bez przekonania.
Uśmiechnęła się błogo. - Tak, dobry pomysł. Z pewnością to kupi. - zaśmiała się. - Tylko pamiętaj, powaga. I nie możemy mu się przedstawić, bo potem jeszcze nas w to wplącze.
Hayley zaśmiała się pod nosem, po czym przywołała na twarz wyraz pełnej powagi. - Chodźmy - powiedziała wstając. Wyprostowała się i podeszłą do chłopca, sprawdzając, czy Ivette idzie za nią.
Ivette podeszła do chłopaka. - Witamy. - powiedziała mglistym, poważnym głosem. Chłopak z przerażenia upuścił jabłko, które trzymał w dłoniach. - Zostałyśmy wydelegowane, by przekazać Ci pewną ważną informację. - zaczęła po czym przeniosła wzrok na Hayley.
Hayley skinęła głową, patrząc z powagą na malca. - Wysłał nas pan dyrektor w bardzo ważnej sprawie - powiedziała, splatając ręce za sobą. - Bardzo ważnej - podkreśliła.
- Mianowicie, zostałeś wybrany na najmłodszego prefekta w dziejach szkoły. - przeszła do sedna sprawy. - W ostatnim stuleciu. - poprawiła się. Z satysfakcją obserwowała reakcję chłopca, który oblał się rumieńcem. Skinęła do Hayley, by ta kontynuowała.
- Tak, możesz czuć się wyróżniony. Dyrektor wzywa cię do siebie, by omówić szczegóły - powiedziała. - Masz ubrać się ładnie, najlepiej w szatę wyjściową, posiadasz, prawda? Wieczorem będzie oficjalny bal, na którym cała szkoła się o tym dowie.
- Dokładnie tak. - potwierdziła słowa Hayls, siląc się na powagę. - Dyrektor prosił o niezwłoczne pojawienie się. Postaraj się udać się tam jak najszybciej. - dodała, przesłodzonym głosem.
- I gratulujemy! - dodała Hayley z promiennym uśmiechem, powstrzymując gwałtowny wybuch śmiechu. Gdy Puchon wybiegł z sali z wypiekami na twarzy, parsknęła dzikim śmiechem. - Muszę robić to częściej - powiedziała do Ivette.
Roześmiała się, zginając się w pół. - To było genialne! - powiedziała z rozbawieniem, gdy już się trochę uspokoiła. - Ciekawe, jaką będzie miał minę jak się dowie, że to tylko dowcip.
:: 
1 ... 14 ... 24, 25, 26 ... 32 ... 39 
