Nawet nie chciałby się licytować ani zastanawiać, kto w obecnych okolicznościach stanął na przegranej pozycji, chociaż prawdopodobnie do Maximilianowi trudnie było znieść obojętne, beznamiętne spojrzenie, do którego nie był przecież przyzwyczajony. Paco z kolei nie był pewien czy powinien kalkulować na chłodno, dalej dzielnie walcząc o odzyskanie wspomnień czy na siłę próbować odgrywać rolę, która została mu narzucona przez jego własnego przyjaciela i przez Brooks, a uwiarygodniona rozmowami z Felixem na wizbooku. Żadne z rozwiązań nie wydawało mu się idealne i obawiał się, że któregokolwiek by nie wybrał, krzywdził zarówno siebie, jak i kogoś, kto darzył go głębszym uczuciem, niżby zasługiwał.
- Zaufałem temu, co mi powiedziałeś i swojej własnej intuicji. – Nie potrafił lepiej wyjaśnić dlaczego się tutaj znalazł, chyba nawet samemu sobie. Skłamałby przecież mówiąc, że nie zastanawiał się nad rzuceniem tego wszystkiego w cholerę. Może łatwiej byłoby po prostu zapomnieć? Wychodził jednak z założenia, że doświadczenia kształtują osobowość, że bez nich nie jest tą samą osobą, a po tym co usłyszał od Walsha, tym bardziej nie potrafił ot tak zrezygnować z własnej przeszłości. Nie był jednak również w stanie udawać idealnego kochanka czy partnera, skoro nawet nie miał pewności czy takim był. Szczerze wątpił, jak znał swoje zwyczaje, chociaż… tkwiło w tym chłopaku coś niezwykle intrygującego i przyciągającego, co sprawiało, że chciał wierzyć, iż wypadł jak najlepiej.
- ¿Qué…? – Mruknął zaskoczony nerwową reakcją chłopaka. Wydawało mu się, że powinien się prędzej cieszyć, iż ktoś przypomniał mu o łączącej ich więzi, ale najwyraźniej znowu się pomylił. – ¿Cual es la diferencia? – Przewrócił teatralnie oczami, nie zamierzając wydać swojego informatora. Nie po reakcji, jakiej był świadkiem. – ¿Qué es lo que realmente quieres, qué? ¿Debería olvidarme de ti? Déjame recordar primero. – Zaczynał się już gubić w popieprzonych meandrach tej relacji, zwłaszcza gdy przypomniał sobie, co pisała mu Brooks. Solberg jest debilem i zrobi wszystko, byś sobie o nim przypomniał, bo najwyraźniej cię kocha. Cóż, dziewczyna chyba nie znała go wcale tak dobrze, wszak na razie nastolatek robił wszystko, byleby go od siebie odepchnąć.
- Dije que no me importa. – Westchnął bezsilnie, nie będąc już w stanie zrozumieć niczego. Chciał jedynie opuścić ten pierdolony jacht i pozbyć się tej pierdolonej amnezji. – De alguna manera no puedo, incluso si no siento nada... así que déjame sentir algo. – Poddał się. Nie miał sił już walczyć, dlatego puścił również ramiona chłopaka, bez nadziei wpatrując się w podłogę. Nawet nie zareagował już na kolejne słowa Felixa, kiwając tylko ze zrezygnowaniem głową.
+

Max już dawno pogodził się z tym, że zawsze jest na przegranej pozycji, więc zamiast specjalnie z tym walczyć, po prostu rozsiadł się tam i zadomowił. Starał się w miarę rozsądnie podchodzić do całej tej sytuacji, ale nie było to wcale proste, a maltretujący jego umysł głód narkotykowy, tylko pogarszał stan chłopaka.
-Jasne. - Prychnął, gryząc się w język, bo zdecydowanie miał wspomnieć coś o tym ogromnym zaufaniu w kontekście znajdującego się na jego młodych barkach namiaru, ale chyba powoli już tracił siły do tych przepychanek. Do idealnego do Moralesowi zawsze było daleko i chyba po części to Solberg do niego przyciągnęło. Jakkolwiek chore i toksyczne to nie było, ta dwójka w tym bałaganie naprawdę się odnalazła i potrafiła zasiać coś na kształt szczęścia. Szkoda tylko, że z dnia na dzień chuj wszystko strzelił i wrócili do punktu wyjścia.
-Respuesta. ¡¿Quién?! - Paco unikał odpowiedzi, ale Max nie dał się tak łatwo zbić z tropu. Miał nowy cel w życiu - dowiedzieć się, kto kurwa śmiał się wpierdalać w jego życie bez zaproszenia i zjebać go od góry do dołu. -No quiero nada de ti. - Skłamał z kamienną twarzą, bo przecież nie mógł tak po prostu wykrzyczeć mu prawdy prosto w twarz. Nie, lepiej było stosować starą dobrą taktykę i sprawić, żeby to wszystko przestało mieć jakąkolwiek rację bytu. Brawo geniuszu, brawo.
Jakkolwiek serce mu nie pękało po raz kolejny, tak nie miał zamiaru odpowiadać na ostatnie słowa Moralesa. Nie był w stanie stawić czoła nie tylko temu, co działo się w głowie mężczyzny, ale i własnym uczuciom, które sprowadziły go na tę przeklętą łódź. Nie powiedział więc nic, a gdy tylko uścisk ustąpił, skorzystał z okazji i ruszył na górę, by w końcu nabrać w płuca porządnego oddechu świeżego, nocnego powietrza.

//zt x2 +