Mimo że nie gadali to Axel od czasu do czasu zerkał na Amy. Na to co robiła, czy miała dobry humor i czy wszystko było u niej w porządku. Nie byłby sobą, gdyby po prostu całkowicie olał swoją rodzinę. Mógł mało z nimi rozmawiać i ich unikać, ale chciał wiedzieć, że nic złego się nie dzieje. To może dlatego, że był najstarszy z nich wszystkich? No okej, Amy byla tylko o dziesięć minut młodsza, ale i tak to Axel czuł odpowiedzialność, jeżeli chodziło o jego rodzeństwo. W końcu nie bez powodu sam siebie nazywa "Królem Rogersów". Szkoda tylko, że tylko on sam do siebie tak mówi. A nie chwila! Mama też tak na niego mówiła.
Właśnie on miał czym się przejmować. Co pomyślą rodzice, kiedy się o tym wszystkim dowiedzą? Jak zareagują? Co pomyśli Ben, Destiny, Charlie, czy nawet Amy? Zakochał się w swojej najlepszej przyjaciółce i wcześniej bał się, że źle to o nim świadczy. Teraz powoli robiło mu się to wszystko jedno. Coraz ciężej było mu tłumić w sobie emocje i słowa względem Neptuny. Ba, on był bliski, żeby pójść do niej i niemal wykrzyczeć jej to wszystko w twarz, może nawet z pretensją, że nic nie zauważyła. W tej chwili naprawdę potrzebował swojej siostry.
- Ale nie powiesz mi, że ten radar nie jest przydatny - powiedział i poklepał się po tyłku. - Kiedyś sama się z tego cieszyłaś i przynajmniej raczyłaś się jakimiś serio dobrymi ciastami, a nie żałosnymi podróbkami.
Axel przez moment poczuł się jak kiedyś, kiedy takie niezobowiązujące rozmowy były codziennością, ich normą. To było wtedy, kiedy wszystko było w porządku, a Amy nie miała w głowie tego idioty, który cóż, rozdzielił jego rodzinę. Uśmiechnął się mimowolnie.
- Wydaje mi się, że Destiny też wzięła coś z domu, może ma coś w swojej walizce - mruknął Ax w zamyśleniu.- Myślisz, że zauważyłaby jakbym podwędził jej dyniowe paszteciki? - Uniósł pytająco brwi i zjechał z łóżka na ziemię. Podniósł się i podszedł do walizki młodszej siostry.- Stój na czatach - mruknął w stronę Amy, jakby właśnie podejmował się jednej z ważniejszych akcji w swoim życiu.
Szatyn otworzył torbę Destiny i zobaczył w niej ciuchy, a po bokach upakowane słodycze. Miała siostrzyczka łeb. Słodyczy było dosyć dużo, więc Axel cicho liczył, że młoda niczego nie zauważy... Bo wtedy mógłby mieć "odrobinkę" przechlapane u niej. Król wyjął dwa dyniowe paszteciki i rzucił jedną paczuszkę Amy. Wziął drugie i zamknął walizkę Destiny, po czym rzucił się z powrotem na łóżko, przez co szatynka podskoczyła.
- Trzymam cię za słowo. Już o tym nie mówmy, było minęło. Wiesz, że zrobiłaś źle, ale wróciłaś, a my ci wybaczyliśmy - powiedział Ax, otwierając pasztecik i biorąc dużego kęsa.- Po prostu chcę odzyskać bliźniaczkę.
Czując jak Amy unosi się i siada po turecku, Axel westchnął ciężko i zrobił to samo, przez co siedzieli naprzeciwko siebie. Uniósł brew, dokańczając pasztecika.
- Nikt nie powiedział, że czuję do niej coś więcej - prychnął, nieco piskliwym głosem. Po chwili odchrząknął. Dobra, nie miał zamiaru okłamywać swojej siostry.- Nie robię do niej maślanych oczu. Poza tym nie rozmawiałem z nią na ten temat, bo uznałem, że to po prostu bezsensu. Ona nie czuje tego samego do mnie. Zobaczyłbym to. Ona uważam nie tylko za najlepszego kumpla, na którym może polegać. Nie chcę zepsuć naszej relacji.

To smutne, że tylko mama tak na niego mówiła. Nawet tata podśmiewał się pod nosem, a rodzeństwo to w ogóle beke miało z niego za każdy razem. Głównie Amy, ale to nie znaczy, że tego głupka nie kochała i nie martwiła się o niego. Może w paru momentach na to nie wyglądało, jak tak uciekła, ale nie ma co wypominać. Nie było ani jednego momentu w ich życiu, żeby się nie interesowała, co się dzieje u niego, co wynika z ich dzisiejszej rozmowy. Tak bardzo dawno nie rozmawiali, że musiała nadrobić to i owo.
Rodzina by go nie skrytykowała, zwłaszcza Amanda, która popełniła gafę w miłości i wie, że zauroczenie może spotkać każdego w stosunku do obojętnie jakiej osoby, w najmniej spodziewanym czasie. Czasami zastanawia się, co jej odbiło, ale nigdy nie umiała na to odpowiedzieć, bo jednak, mimo wszystko, uczucie, którym darzyła Anatola, miało podnóże w sercu, gdzieś głęboko i uparcie. Wspierałaby go i nie zostawiłaby. Zachowywała spokój i... może nawet shipowała? W końcu w pierwszym dniu, uroczo wyglądali.
- Przypominam ci, że jesteśmy bliźniakami, skąd możesz wiedzieć, że nie mam swojego radary we własnym tyłku? - zapytała, patrząc na niego z powątpiewaniem. - Podróbką precz! Za kogo ty mnie masz? Nawet ciasta dyniowego ciotki nie jadłam - rzuciła z oburzeniem. Ciasto mamy, to ciasto mamy. Nic dodać, nic ująć, żeby to zrozumieć, trzeba najnormalniej w świecie spróbować.
- Nie wiem sama - mruknęła i obserwowała, jak Axel zjeżdża na ziemię. - Może ma wyliczone. Będziesz chciał jej wmówić, że zjadła przez sen? - Uniosła lekko brew. Kto tam ją wie, może jeszcze w torbie zainstalowała alarm na łakome rodzeństwo. W końcu widać, jak to potrafi u nich być. Przesunęła się na łóżku, uważnie zerkając na schody jakby wsłuchując, czy ktoś zaczyna się wdrapywać po nich na piętro. Żadnego skrzypienia, żadnego hałasu - tajna misja Axel najwyraźniej zakończyła się powodzeniem, bo zaraz dostała w łeb pasztecikiem. Po chwili chłopak się rzucił na łóżko, a dziewczyna zaśmiała się, czując jak podskakuje. Rzeczywiście, było jak dawniej. To kiedyś było normą, ich rozmowy, kiedy reszta coś robiła, a oni siadali, rozmawiali i coś przy okazji wymyślali.
Pokiwała lekko głową i również otworzyła swoje opakowanie.
- Odzyskałeś - powiedziała, uśmiechając się i biorąc gryza. No bo odzyskał. Rodzina jej wybaczyła i teraz zostało ogarnąć sprawę a Neptuną no i Anatolem, który do niej pisał i uraził biedną dumę Amandy, że nie jest pociągająca! Szczyt chamstwa.
- Aha, kłam dalej. - Ugryzła pasztecika, przyglądając mu się z zastanowieniem. Pewnie po części też, jak tak można szybko jeść. Nie żeby ona szałowo wolno spożywała żarcie, ale nie była do końca pewna, czy Axel gryzie swoje jedzenie, czy tylko połyka. - Ty tak na to patrzysz, a może ona ukrycie też o tym myśli. Albo nie jest tego świadoma, że też czuje do ciebie coś więcej, bo jest przyzwyczajona, że jesteś jej przyjacielem, a nie... kimś z zabarwieniem romantycznym. - Zgniotła papierek w ręce. - Porozmawiaj z nią, Axel. Jeżeli nie spróbujesz, to nie dowiesz się na czym stoisz.

Niech się śmieją, proszę bardzo! Potem będę go prosić o pomoc czy radę, wtedy to będą mówili do niego "królu", a on się uśmiechnie i powie, że za późno... Ooo tak, czekał na tą chwilę, aż przypomni im jak się z niego śmieli. Halo, mają się do niego zwracać z szacunkiem, w końcu jest najstarszy, a to do czegoś zobowiązuje. Na przykład do puszczania go pierwszego do łazienki rano, oddawanie ostatniego kawałka ciasta czy pomaganie mu w pracach domowych, ale to ostatnie tyczy się głównie Amy i Bena (który był rodzinnym, psychogeniuszem).
Gafy, nie gafy, Axel po prostu się bał! Szczerze mówiąc to pierwszy raz był w takiej sytuacji, w której to on musiał ukrywać to, co czuje. Jasne, miał już dziewczyny, ale one nie były jego najlepszymi przyjaciółkami i to było jakieś takie łatwiejsze.
- Nie wiem, nie sprawdzałem - powiedział, dusząc śmiech.- Ale myślę, że ty też umiesz rozpoznać podróbkę. Nie jesz byle czego. Ech, kolejna rzecz, która nas łączy. Jakkolwiek dziwnie to brzmi. Myślałem, że bliźniacy mają choć kilka rzeczy inne. Jestem szczerze zaniepokojony. Nie chcę być twoim męskim klonem. - Pokręcił głową z dezaprobatą, bo ten pomysł naprawdę mu się nie podobał.
Nie to, że nie lubił swojej siostry, po prostu chciał też być sobą - Axelem, którego nie da się ot tak podrobić. Axel Niezastąpiony - o, nowy tytuł. Jakoś łatwo mu to wszystko szło. Ax zaczął wybijać jakiś rytm palcami na swoich kolanach, słuchając Amy. Całym tym tematem odrobinkę się zestresował.
- Wątpię - powiedział. - To jest Neptuna. Ona chyba nawet nigdy nie spojrzała na mnie w inny sposób. To już trochę męczy. Siedzenie przed dwa lata i udawanie, że no wiesz, nic między nami nie ma. - Wzruszył ramionami. - Ale wiesz co? Masz rację. Porozmawiam z nią, jeszcze przed powrotem do szkoły, bo mam dość duszenia tego w sobie.

Jak będzie czegoś od niego potrzebować to szybciej powie do niego leczu do królu. A gdyby tak patrzeć, to ona była jego siostrą bliźniaczką, najstarszą z sióstr, jest należał się tytuł królowej. Jej nie powinny obowiązywać te wszystkie jego wymagania, bo również zasiada na tronie! Taka prawda i by śmiał się z nią nie zgodzić! Ostatnim kawałkiem ciasta musi się z nią dzielić, a pierwszeństwo dla kobiet obowiązuje nadal, więc królowa, powinna iść pierwsza. Z pracą domową niech nie przesadza i tak całe życie spisuje.
- Powinieneś czuć zaszczycony, że możesz być moim męskim klonem i hej, mamy parę cech innych. - Zrobiła chwilową pauzę. - Jestem zdecydowanie bardziej urocza od ciebie, kochana i mniej leniwa. Chociaż w sumie nie, obydwoje jesteśmy leniwi. Ale lepiej od ciebie gotuję! - powiedziała, wysuwając w jego kierunku język. - A poza tym pomyśl sobie, jak fajnie by było, gdybyśmy byli klonami. W sensie wiesz, jednej płci. Moglibyśmy się wymieniać na zajęciach! - To by było super. Serio. Obydwoje lubili obronę przed czarną magią, ale na przykład Axel wolał Transmutacje, a Amy Zielarstwo. Jedynym minusem było to, że chodzili do jednej klasy no i nie wyglądali ze sobą tak samo, więc zostawało wspólne wspieranie się i pomaganie w nauce.
Zawsze będzie sobą. Nowy tytuł jest jak najbardziej trafiony, Axela nie da się zastąpić, nigdy w życiu. Taka prawda.
- Właśnie, Axel, to jest Neptuna, jej coś trzeba uświadomić dokładnie, żeby czasami to zobaczyła. Mogę się mylić, ale hej, kto nie ryzykuje, ten nie zyskuje prawda? - Złapała go za rękę i uśmiechnęła się lekko. Możliwe, że rzeczywiście trzeba jej to uświadomić, a jak się nie uda... cholera, przyjaźnią się tyle lat, na pewno nie będzie tak źle! - Zrób to jeszcze w Kolumbii, może ten klimat da wam więcej do myślenia, co jest tak naprawdę grane.

To niech ona tylko spróbuje go o coś poprosić! Phi! Wtedy jej wypomni, jak go nazwała, a co! W końcu on nie jest leszczem, przynajmniej w jego przeświadczeniu. No, ale w jednej sprawie zdecydowanie miała rację - skoro on jest królem rodziny, to ona niewątpliwie była królową. Chcąc nie chcąc musiał się z nią zgodzić. Uroki posiadania siostry bliźniaczki; nawet tytułami trzeba się z nią dzielić, po prostu katastrofa! Natomiast jeżeli chodzi o jego zadanie domowe to Amy też musi się do czegoś przydać, sorry bardzo, ale musi mieć jakiś pożytek z tej siostry, prawda?
- Aha? - prychnął. - To ty powinnaś czuć się zaszczycona, że jesteś moim damskim klonem. Naprawdę muszę ci przypominać kto urodził się pierwszy? Przerabialiśmy to kilkadziesiąt razy - parsknął, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Okej, lepiej gotujesz, ale to ja jestem najbardziej leniwy w tym domu i wiesz co? - zawiesił teatralnie głos. - Nie wstydzę się tego! - wyszeptał.
Kiedy Amy wspomniała o wymianie na zajęciach, Axel zrobił zbolałą minę, bo sam niejednokrotnie o tym myślał i w takich momentach naprawdę żałował, że Amcia nie jest chłopcem. No bo osobiście to nigdy nie chciałby zostać dziewczyną. Są dziwne. Skomplikowane. Zastanawiał się czy mają instrukcję obsługi.
- Chyba najlepiej będzie jak zrobię to po powrocie do Londynu. Chcę to zrobić na spokojnie, a nie przed samym wyjazdem. - Uśmiechnął się lekko, dosyć niepewnie i przymknął oczy. Już zaczął się zastanawiać co jej powie.

/zt x 2