Drobne kradzieże bardzo rzadko były czymś czym się zajmowałem, ale od jakiegoś czasu w Dolinie było ich coraz więcej i najwyraźniej magibageity nie mogły się tym odpowiednio zajęć. Wysłali więc mnie, co wyjątkowo mi nie przeszkadzało, bo po ostatnich większych sprawach z przyjemnością chciałem zająć się czymś... znacznie spokojniejszym.
Wyglądało to trochę jakbym poszedł sobie na wielkie zakupy do Doliny. Chodziłem od jednego sklepu do drugiego, pozornie oglądałem pilnie każdą rzecz, przewracając ją w dłoniach. Mrużyłem z zastanowieniem brwi i szedłem dalej. Od czasu do czasu rozmawiałem ze sprzedawcami - jeśli ktoś był w pobliżu zadawałem pytanie jakbym szukał prezentu dla kogoś kto akurat wpasowywał się do stereotypy osoby, która mogłaby dostać tu prezent. Jeśli nikogo nie było wokół - pytałem o niepokojące sytuacje, które ostatnio utrudniały pracę sprzedawcom.
Wchodzę do kolejnego sklepu, gdzie okazała się być wyjątkowa przecena magicznej bielizny - bardzo kuszące rzeczy, które miały rozniecić w lędźwiach ogień przy nadchodzących walentynkach. A przynajmniej tak twierdziła reklama, która wisiała nad półkami pełnymi skąpych ubrań. Niektórych bardzo ładnych, innych bardzo wątpliwie pociągających.
Próbowałem szczerze mówiąc podsłuchać co mówią do siebie dwie asystentki sklepowe i nawet nie zauważyłem, że utknąłem przed takimi rzeczami. Wyglądałem na bardzo zamyślonego nad jakimś biustonoszem, skubiąc delikatnie grzywkę, w niepasującym do tego kolorowego obrazu czarnym płaszczu i eleganckim garniturze.

Prosto po dyżurze przenoszę się z Londynu do centrum Doliny, aby załatwić tzw. sprawunki. Wpadam do apteki, aby zrobić zapas eliksirów, w słodkościach u Betty zaopatruję się w zapas słodyczy dla Adaline, zahaczam o sklep z zabawkami i zmierzam w kierunku przybytku Fairwynów, bo rozważam kupno nowej różdżki, kiedy przez przypadek w witrynie sklepu ze średnio eleganckimi ubraniami dostrzegam znajomą sylwetkę. Momentalnie zmieniam plany i wchodzę do "Unicorna", aby przywitać się z przyjacielem. Wolf w tym swoim porządnym i szytym na miarę garniturze, wybitnie pasował do otaczającej go scenerii i ciuszków, których nie użyłby nawet do wytarcia podłogi. - Planujesz jakieś szalone spotkanie w najbliższym czasie? - pytam, nawet nie ukrywając swojego rozbawienia, wskazując delikatnie głową na fikuśną bieliznę, przy której się zatrzymał. Chichoczę z chwytliwego sloganu o rozpalaniu ognia, bo w mojej opinii jedyne co te wszystkie skąpe i nieco krzykliwe stringi mogą wzniecić to chęć wniesienia pozwu o rozwód.
Wolf wygląda na bardzo zafrasowanego i skupionego, więc wyjaśnienie czemu akurat tu się znalazł, wydaje mi się oczywiste - sprawy zawodowe, bo nie podejrzewam go o zakupy w akurat takim miejscu. Ściskam go mocno w ramach powitania i całuję w policzek. - Kogo aż tak nie lubisz? - naśmiewam się dalej i czekam na odpowiedź co tu w ogóle robi. - Bardziej byś się przydał w sklepie obok, tym z zabawkami. Byłam tam przed chwilą, żeby kupić Adaline jakieś pluszowe lunaballe i sprzedawczyni mi lamentowała, że ukradli jej lalkę. Przysięgam, nigdy w życiu nie widziałam tak creepy zabawki, nikt o zdrowych zmysłach by tego nie zabrał. No, ale była bardzo roztrzęsiona - dodaję jeszcze anegdotę sprzed chwili.

@wolfgang aniston

Patrzę przez chwilę zdziwiona na Wolfa, który w odpowiedzi na mój super dowcipny tekst hojnie proponuje mi cokolwiek z asortymentu sklepu. - Od razu widać, że znamy się jak łyse hipogryfy, skoro wybierasz mi prezent w takim miejscu - klepię go w ramię i kontynuuję small talk, z którego przyjaciel wychwytuje coś, co rzuciłam mimochodem. Zerkam na jego zapiski i kiwam głową, gdy jego palec wskazuje sklep, w którym byłam zmuszona słuchać irracjonalnej historii o kradzieży. - Tak, tu, a co? - dopytuję, bo to coś, o czym nie pisały nawet portale plotkarskie, więc wizja, że dowiem się o czymś jako pierwsza, jest bardzo kusząca. I już mam zacząć wymieniać więcej szczegółów, gdy dopada nas sprzedawczyni, a Wolf macha jakimś stanikiem jakby to była jego biała flaga i możliwość ucieczki przed czymś niezręcznym. Wychodzi wręcz przeciwnie, zwłaszcza gdy z bielizny wyskakują imponujące wuwuzele ryczące na pół Doliny Godryka. - O ten jest idealny! - mówię ledwo ukrywając śmiech, obejmuję mężczyznę i pod pretekstem podziękowania mu za uroczy podarunek, odchodzę na bok, w międzyczasie uśmiechając się do ekspedientki i oznajmiając jej, że teraz sami poszukamy równie imponującego dołu, który będzie pasował do kompletu.
- O co chodzi? - mrużę oczy z ekscytacji, gotowa na przygodę rodem z przedstawień kryminalnych. Jedyne co mam wspólnego z aurorami to to, że większość z nich składam do kupy po trudnych akcjach. To, co teraz przedstawia mi się w głowie za sprawą akcji, w której - można powiedzieć - pobieżnie brałam udział i zapisków Wolfa, powoli się klaruje w jakiś niezły przekręt. I iskry w moich oczach mogą być podpowiedzią, że nie odpuszczę tak łatwo i będę naciskać na to, aby brać udział w tej akcji. - Myślisz, że mamy do czynienia z jakąś szajką? Albo m a f i ą? - wypowiadam słowa, które dosłownie zawsze padają w czytanych przeze mnie książkach. - Gdzie jeszcze coś się działo?

@wolfgang aniston