Szaman to tajemniczy, dosyć gruby gość z brodą. Twierdzi, że umie wyleczyć wszystko, ale musisz tego naprawdę chcieć, no i odpowiednio mu zapłacić. W środku jest duszno i ciemno, światło tylko trochę przedziera się przez szpary w położonej korze. W różnych miejscach palą się wydzielające mocny zapach zioła, wiszą kolorowe piórka i koraliki. Na ziemi położono parę materacy, a w panującym mroku ciężko określić na ile są one czyste.
Aby się tu dostać, musisz najpierw przejść przez malokę.
Kiedy wchodzicie, w namiocie jest zupełnie ciemno i mocno pachnie jakimiś ziołami. Być może w pierwszym odruchu macie ochotę stamtąd uciec, ale szaman odzywa się spokojnym głosem i zachęca do zajęcia miejsca. Po omacku możecie znaleźć materace - może to i lepiej, że jest ciemno, bo nie musicie oglądać w jakim są stanie.
Rzuć kością, żeby zobaczyć czy na kogoś wpadasz: 1, 2 - Wpadasz na osobę, która napisała przed tobą (jeśli jesteś pierwszy - wpadasz na szamana) i przewracasz się, lądując na niej. 3, 4 - Depczesz po palach osobę, która napisała przed tobą (jeśli jesteś pierwszy - nikogo nie depczesz). 5, 6 - Udaje ci się na nikogo nie wejść i bezpiecznie zająć miejsce.
Kiedy wszyscy już się zbierają, mężczyzna zapala świecę, która dalej wystarczająco światła, żebyście mogli dostrzec kontury swoich twarzy. Zaczyna opowiadać wam o cudownym napoju, Ayahuasce. Mówi wam w jaki sposób się ją pozyskuje i że, pozwala realizować swoje pragnienia i zmienić życie, jeśli ktoś tego naprawdę chce. Przez pewien czas snuje opowieść o tym, jak to dzięki niej Inkowie uratowali swoje imperium przed najazdem Hiszpanów, chociaż niektórym wydaje się, że zostali przez nich całkowicie pokonani. Wreszcie zwraca się bezpośrednio do was - mówi wam, żebyście pomyśleli czego chcecie, czy macie jakiś cel w życiu, albo może jest coś, co bardzo byście chcieli wiedzieć. Robi się zupełnie cicho, a przed ten czas szaman dosypuje do miseczek jakichś listków i je podpala, znowu zaczyna mocniej pachnąć. Potem przygotowuje dla was napoje. Każdy dostaje swoją szklankę i możecie tylko spekulować nad jej zawartością, bo niespecjalnie widzicie co w niej jest, a pachnie jakby zawierała jedynie wodę. Szaman również dla siebie przygotowuje porcję i zarządza, że teraz należy ją wypić. Kiedy już upewnia się, że każdy to zrobił, bierze swoją miotełkę zrobioną z liści palmy i zaczyna każdego po kolei nią zamiatać, odprawiając przy tym jakieś modły w nieznajomym dla was języku.
Rzuć kostką, aby zobaczyć jak reagujesz na wypity napój: 1 - Nie masz żadnych wizji, ani nic. Cały spędzony w namiocie czas wymiotujesz - to efekt uboczny wypicia napoju. Szaman chyba jest na to przygotowany, bo dostrzegasz obok miskę jakby specjalnie przygotowaną dla ciebie. 2 - Wymiotujesz jak większość ludzi ale widzisz też bardzo ładne rzeczy. Twoje ręce poruszają się jakby wolniej i są kolorowe. Masz całkiem zwyczajne halucynacje, a poza tym nic specjalnego. Poza tym, że kiedy inni już dawno wydają się oczyścić swoje organizmy, ty nadal masz odruchy wymiotne i w całej tej duchocie robi ci się zimno. Okazuje się, że masz Vomilę. Od ciebie zależy czy udasz się do domku medyka i zrezygnujesz w wycieczki, czy też zostaniesz. Pamiętaj jednak, że do końca wyprawy będziesz zmagać się z opisanymi dolegliwościami. 3 - Twój organizm reaguje wyjątkowo źle na wypity napój i masz wrażenie, jakby chciał pozbyć się żołądka wraz ze zjedzonym posiłkiem. Poza tym nie czujesz jednak nic specjalnego. Tylko już wieczorem, kładąc się spać masz wrażenie, że dużo wyraźniej czujesz zapachy i słyszysz dźwięki. Kiedy obudzisz się kolejnego dnia, będziesz przekonany, że jesteś jednym z członków plemienia Yagua. Chociaż pójdziesz razem z resztą wycieczki, to ubierzesz się w ich typowy strój (kobiety – krótkie czerwone spódniczki i słomiane bluzki, mężczyźni – długie słomiane spódnice i nakrycie głowy ze słomy). Idąc przez dżunglę, będziesz w stanie rozpoznać każdą roślinę czy stworzenie. Efekt ten minie po V części wycieczki. 4 - Twoje wizje od samego początku skupiają się wokół jeden osoby (jedna z pięciu osób, z którą ostatnio pisałeś, możesz wybrać) widzisz ją cały czas, w różnych sytuacjach, które pamiętasz i nie, zupełnie jakbyś widział wspomnienia jej oczami. Następnego dnia, kiedy obudzisz się, nawet nie będziesz wiedział, że część twoich wspomnień gdzieś zniknęła. Zupełnie nie pamiętasz osoby, z którą masz wizje, jakby nigdy dla ciebie nie istniała. 5 - Zastanowiłeś się nad czymś, czego bardzo bardzo chcesz? Może jest to pytanie, na które pragniesz znaleźć odpowiedź? Jeśli tak - nagle dostajesz olśnienia i już wszystko wiesz. Być może twój ukochany cię zdradza, albo przyjaciel jest fałszywy - wszystkie te rzeczy stają się nagle dla ciebie oczywiste, bez względu na to, co to jest. Widzisz to w tajemniczych, kolorowych obrazach i doskonale je rozumiesz. Być możesz nie do końca im wierzysz, ale prędzej czy później okaże się, że moc Ayahuasci miała rację! (Uwaga! Możesz w ten sposób dowiedzieć się tylko jednej rzeczy.) 6 - Na początku trochę wymiotujesz, ale kiedy twój organizm już pozbywa się niepotrzebnych płynów, zaczynasz widzieć obrazy, zupełnie zapominając, że cały czas siedzisz w dusznym namiocie. Razem z innymi osobami idziesz przez pole porośnięte jakąś wysoką rośliną i nagle zauważasz, że z naprzeciwka zmierzają ku wam nieznajomi ludzie. Możesz też dostrzec, że mają ze sobą strzelby a co gorsza, celują w was nimi. Nagle słyszysz huk i patrzysz jak jeden z nich strzela to stojącej obok ciebie osoby... Przez dobre pół godziny doświadczasz podobnych wizji, podczas których, chociaż inni obrywają, tobie nic się nie dzieje. Tylko co to może znaczyć?
Kod:
<zg>Wejście do szałasu</zg> <zg>Kostka: </zg> <zg>Link do losowania: </zg>
Kod:
<zg>Wycpicie napoju</zg> <zg>Kostka: </zg> <zg>Link do losowania: </zg>
Shenae weszła do namiotu, nie mając pojęcia co gdzie stoi, ani czy nie kieruje się teraz na jakiegoś nieszczęśnika, który tam stał. Enzo bardzo mądrze posłał ją prodem, rpzez co przecierała szlaki. Wyciągając dłoń przed siebie, próbowała zorientować się w przestrzeni. Ciągnąc za sobą Halvorsena za rękę, w końcu udało jej się dotrzeć do jakiegoś materaca, na którym przysiadła. Puściła go, próbując przedrzeć się przez te ciemności, żeby spojrzeć mu w oczy, ale nie widziała nic. Spróbowała więc wyczuć kiedy Enzo siądzie obok niej. — A oni tak na poważnie? Wychyliła się w jego stronę, bardzo dyskretnie zadając to pytanie, a skoro było ciemno i skoro i tak nikt nie patrzył, ani szczególnie nic nie widział, objęła Enzo w pasie, opierając podbródek na jego ramieniu i wpatrywała się w sam środek namiotu, gdzie jak sądziła, powinien się znajdować jakiś tubylec, który zaraz zacznie im opowiadać kolejne historie jakich usłyszeli już tu wiele. W miedzyczasie bawiła się rękawem Enzowej koszuli, nie wiedząc czego ma się spodziewać p tym spotkaniu. Świeca oświetliła ich twarze, ledwie co. She szukając sobie zajęcia, uniosła nogę nad udami Halvorsena i trochę przy tym kombinując, przekroczyła nad swoim facetem i siadła w końcu przed nim, opierając się plecami o jego pierś. — Nie podoba mi się tu. Mam złe przeczucia — mruknęła i miała rację. Niewiele później zdążyła już nawet zapomnieć, jakie pytanie przed swoją wizją zadała, bo to, co zobaczyła nie należało do rzeczy, które chciałaby zapisać w pamięci.
Ostatecznie, kiedy już znaleźli się w domu szamana, Enzo wcale nie był taki pewien czy była to dobra decyzja. Całe to miejsce wydawało się odrobinę zbyt mroczne. Ciemne i duszne, pachnące nieznanymi mu ziołami, na myśl przywodziło mu te wszystkie mugolskie wróżki, jakie odurzającymi mieszankami silnych przypraw i roślin próbowały namącić w głowie przybysza na tyle, aby nie zwracał uwagi na ich oszustwa, kiedy przecież w takich praktykach magii było tyle co kot napłakał. Puszczenie Shenae przodem też chyba nie było dobre, bo kiedy tylko pociągnęła go, zmuszając go do zagęszczenia ruchów, niemalże natychmiast zdeptał jej palce. - Kurczę, przepraszam. - mruknął, całując ją przelotnie w głowę, chociaż i tak spodziewał się jakiegoś ciętego komentarza. Poruszanie się jak buchorożec w składzie eliksirów, część pierwsza. Zająwszy miejsce, Halvorsen wydawał się być zmartwiony. Nic się nie odzywał, skupiając się raczej na nasłuchiwaniu co się wokół nich dzieje. Ciemność zupełnie odbierała mu pewność siebie, zwłaszcza, że znajdował się na nieznanym terytorium. Te wszystkie opowieści o cudownym napoju zupełnie go zniechęcały i sprawiały, że miał ochotę natychmiast stąd wyjść. Obejmował Shenae ramieniem tak długo, aż nie zmieniła pozycji, potem przytulał ją od tyłu, ale kiedy przyszło do picia napoju, musiał się od niej odsunąć. Nie potrafił utrzymać w żołądku ani kropli tajemniczego wywaru i przez cały seans wymiotował, nie mając nawet siły aby przeklinać. - Cholera, co to za paskudztwo. - zdążył tylko wydusić, nim ponownie zwymiotował wprost do miski. Dopiero wtedy, gdy nie miał już czym wymiotować i targały nim „suche torsje”, poczuł, że może opróżnić zaklęciem miskę i zapragnął jak najszybciej stąd wyjść. - Chodźmy stąd. - podał Shenae dłoń, tym razem samemu prowadząc ich do wyjścia. - Daj mi minutkę. Poprosił, kiedy już wyszli z chaty. Świeże, nocne powietrze nieco go orzeźwiło, chociaż kiedy wracali do maloki, Enzo nadal był nieco zbyt cichy, nawet jak na samego siebie. Trzymał się blisko swojej narzeczonej, inicjując nawet drobny kontakt fizyczny tak często, jak tylko mógł, a kiedy zasypiali, uparł się, aby spała z nim w jednym hamaku. Długo nie potrafił zasnąć, ale kiedy wreszcie mu się udało, przez całą noc męczył się ze snami pełnymi pierścionków zaręczynowych.
[ztx2]
Wejście do szałasu Kostka: 4 Wypicie napoju Kostka: 1 Link do losowania: http://czarodzieje.forumpolish.com/t13279p500-kostki#357925
Maximilian Felix Solberg
Rok Nauki : I studencki
Wiek : 20
Czystość Krwi : 50%
Wzrost : 194 cm
C. szczególne : leworęczność, Znak zorzy w postaci czerwonej kreski na palcach lewej dłoni, tatuaż kojota na lewym ramieniu,tatuaż fiolki z syreną i sroką na lewym przedramieniu, Telepatyczne połączenie z Brewerem
W końcu udało mu się dotrzeć na miejsce. Już od progu potknął się i wleciał na osobę, która była przed nim. Okazało się, że była to osoba, której szukał. Przeprosił więc i zaczął powoli zadawać pytania na interesujący go tematu, ale niestety zawiódł się bardziej, niż kiedykolwiek mógł się tego spodziewać. Zamiast konkretnych odpowiedzi szaman postawił przed nią miksturę, która ponoć miała Maxowi otworzyć oczy na to, czego naprawdę szukał. Nie zastanawiał się nawet nad tym, co będzie w siebie wlewał, tylko od razu przechylił naczynie, wypijając każdą kroplę. Już miał się uskarżać na to, że eliksir nie działa, gdy nagle zaczęły nachodzić go wizje. Świat zrobił się kolorowy, a wszystko falowało, jakby nagle znalazł się pod wodą. Czas dla młodego eliksirowara stanął w miejscu, a on poczuł, że został oszukany. Nie widział odpowiedzi, był po prostu na haju. Skłamałby mówiąc, że kompletnie mu się nie podobało. Mięśnie się rozluźniły, a on pławił się w relaksie i kolorowym świecie, jaki go otaczał. Zaczął widywać różne istoty, które przemawiały do niego w niezrozumiałym języku i choć próbował się z nimi komunikować, niewiele mu to dało. Gdzieś w międzyczasie zaczął też wymiotować, choć póki co, nie był tego aż tak świadomy. Pochłonięty w kreskówkowych wręcz wizjach, nie potrafił rozróżnić, co jest fikcją, a co rzeczywistością, ale niespecjalnie chciał, by to uczucie się kończyło. W końcu jednak musiał zderzyć się ze ścianą realizmu i gdy narkotyk zaczął opuszczać jego organizm, powoli nachodziły go nieprzyjemne konsekwencje. Wiedział już, że żołądek wypluwa z siebie zawartość i był świadom tego, jak bardzo obolały jest. Nie miał pojęcia, jakim cudem przemieścił się w miejsce, w którym się teraz znajdował, ale zdecydowanie nie tam rozpoczynał swoją halucynogenna przygodę. Czuł, jak zaczyna się ogromnie pocić i modlił się w duchu, by ten zjazd trwał jak najkrócej. Niestety, nie miał jeszcze pojęcia, że ostatecznie skończy wykończony, na szpitalnym łóżku u Munga. Trochę minęło, nim był w stanie poprawnie funkcjonować, a raczej zasnął głęboko, obudzony dopiero przez przebijające się przez namiot szamana, wschodzące słońce. Czuł się fatalnie, a wymioty znów powróciły i choć próbował znów porozmawiać z tutejszym znachorem, to rozmowa była równie bezowocna, co przed wypiciem narkotyku, który ponownie został mu zaoferowany. Max nie wiedział, skąd miał w sobie tę siłę, choć prawdopodobnie była to złość i rozczarowanie, jakie przez niego przemawiały, jednak odmówił ponownego haju, zamiast tego wyczarowując świstoklik, by w końcu, po kilkutygodniowej tułaczce, powrócić do Wielkiej Brytanii.
//zt
______________________
I thought that I could walk away easily But here I am, falling down on my knees
:: 
