Musiał się przejść.
Stawiał krok za krokiem. Zatapiając dłonie w głębinach dresowych kieszeni, z lewej wyciągnął niewielki przedmiot. W palcach przewrócił doskonale mu znany, szorstki kartonik. Nie musiał unosić go na wysokość oczu. Niezawodny przyjaciel, paczka pełna Hogsów. Jak na razie jego kontakt sprawdzał się znakomicie. Nigdy nie miał problemów ze świeżą dostawą, kiedy kończyła mu się poprzednia porcja. Prychnął przyjemnie, mrużąc przy tym oczy. Pudełko zniknęło w czeluściach materiału.
Co prawda dopiero przybył w to miejsce, jednak już zdecydował się od niego oddalić. Czy to ze względu na to, że zdecydował się na wyjazd w ostatniej chwili i oto teraz, kiedy wreszcie tutaj jest, nie ma nawet z kim współdzielić kwatery? Nie tak to sobie wyobrażał. Wizja roześmianej, tętniącej życiem i radosnymi melodiami chatki wciąż nieśmiało przypominała o sobie, pojawiając się na chwilę tylko po to, by za moment zniknąć, zostawiając po sobie uczucie zawodu. No nic, nie będzie przecież bezczynnie czekać na to, aż ostatni spóźnialscy dołączą do wesołej ekipy z Hogwartu w tej części świata, by zająć wolne łóżka w tym, póki co, opustoszałym, zawieszonym wśród drzew domku.
Zagłębiając się w dżunglę, dobył swej różdżki, aby w razie czego móc odpowiednio szybko zainterweniować. Co prawda miał nadzieję, że nie będzie koniecznym stosowanie magii do obrony własnej, jednak nie mógł wykluczyć takiego scenariusza.
Wreszcie dotarł do celu. Skryte wśród obrośniętych tropikalną roślinnością skał źródło odsłaniało przed nim swe piękno, nie krępując się przy tym wcale. Może i kogoś bardziej wrażliwego zachwyciłaby cała ta sceneria: przemykające po śliskich ścianach światło księżyca, smagana delikatnymi podmuchami ciepłego wiatru niewzruszona tafla wody... On jednak nie należał do tego typu ludzi. Podobało mu się to, że był tu sam. Mógł w spokoju usiąść i zapalić.
Zaczepiając palcami o piętę, wydostał stopy z butów i skarpet, by następnie przysiąść obok. Ściągnął z siebie koszulkę z kapturem, którą akurat miał na sobie i położył niedbale na obuwiu. Wtedy to wydobył z kieszeni paczkę papierosów, wetknął jedną sztukę pomiędzy wargi i sięgnąwszy po różdżkę, przyłożył ją do szluga. Drewno rozżarzyło się licznymi iskrami.
Tak. Również i Aaron potrafił być typem samotnika. Przynajmniej w tych momentach, kiedy tytoń zajmował się ogniem, a płuca wypełniały duszącym dymem...

//Przed aferą w domku

Spacer zdecydowanie był świetnym pomysłem. Sama na to wpadła chcąc odetchnąć świeżym powietrzem i uniknąć ciągłych wojen, jakie trwały w jej domku niemalże przez cały czas. Ciągle ktoś miał do kogoś pretensje, wyrzuty. Głownie pewna irytująca parka miała je do niej. Nie obchodziło ją to jakoś szczególnie, jednak to potrafiło być męczące. Miała wielką ochotę wyrwać się stamtąd i posiedzieć trochę samotnie. Miejsce, do którego zmierzała wydawało jej się być do tego idealne. W końcu kto miałby o tej porze wybierać się do Przybrzeżnego źródełka? Wszyscy mieli jakieś zajęcia, dlatego miała wrażenie, że świat nagle opustoszał. Może powinna się trochę obawiać chodzenia samej po obcym kraju, jednak nie myślała o tym. Była na tyle samodzielna, by nie takie rzeczy robić. Nie przyzwyczajona do tego, że ktoś o nią dba, czy opiekuje się nią. Mało było takich osób w jej życiu. Dlatego musiała sobie radzić sama. Tym bardziej, gdy akurat marzyło jej się obecnie pobyć tylko w swoim towarzystwie.
Szła przed siebie ubrana w sukienkę, pod którą miała tylko strój kąpielowy. Kolejny. Niektórych dziwiło, po co jej taka ilość tego typu ubrań. Jak widać tutaj przydały się jak najbardziej. Nawet późnymi wieczorami często było tu za ciepło na normalne stroje. Wszystko musiało być lekkie, przewiewne. Inna sprawa, że w tego typu ubraniach wyglądała po prostu świetnie.
Chciała być sama, jednak to nie wyszło. Najpierw zobaczyła plecy jakiegoś chłopaka, potem poczuła charakterystyczny zapach papierosów. No trudno. Nie chciało jej się łazić dalej, więc postanowiła tu zostać. A nóż widelec będzie mogła pogadać? Ah... W sumie to facet. Może nawet znajdzie się okazja, by przećwiczyć na nim swoje wilowe zdolności? Nikt tego nie będzie widział, a ten może nie będzie tego nawet pamiętał. Podeszła do niego i korzystając z faktu iż jej nie zauważy kucnęła obok i położyła dłoń na jego ramieniu. Domyśliła się, że dostał zawału więc uśmiechnęła się szeroko.

Jakże cieszył się, że ten rok szkolny już dobiegł końca. Roczna przerwa w meczach quidditcha mocno dawała mu się we znaki, podobnie jak wybity bark, który był powodem tej sportowej abstynencji. Nie wiedzieć czemu odbiło się to mocno na jego ocenach końcowych. Mógłby przysiąc, że radził sobie całkiem nie najgorzej. Wyniki były jednak dalekie od jego oczekiwań. Widocznie nie potrafił skupić się na tym, na czym powinien, nie mogąc dać upustu drzemiącej w nim energii.
Czuł, jak dym papierosów wypełnia jego płuca, by następnie wydostać się z jego ust i zasrebrzyć w świetle księżyca, unosząc ponad gładką taflę źródła. Noc była wyjątkowo ciepła. Nie pamiętał już, czy w rodzinnej Hiszpanii musiał znosić takie upały. Nie przeszkadzały mu one bynajmniej. Można nawet powiedzieć, że był zwolennikiem tego typu temperatur. Mógł swobodnie przechadzać się po okolicy bez zbędnej ilości ubrań. Co jednak najważniejsze - nie on jedyny. Wszystkie, długonogie czy nieco niższe, o buzi ładnej czy wręcz pięknej, pełnych lub bardziej subtelnych kształtach... Wszystkie kobiety miały pretekst, by również pozbyć się nadwyżki garderoby, odsłaniając przed światem to, co miały w sobie najlepszego. Nie to, żeby był jakimś zboczeńcem, który polował na tego typu kąski. Można rzec, że był swego rodzaju wielbicielem. Entuzjastą kobiecego ciała.
Tonąc w rozmyślaniach, trochę się rozmarzył. Do tego stopnia, że kiedy chłodna dłoń spoczęła na jego odkrytym ramieniu, ten nawet nie wzdrygnął się, a jedynie głęboko westchnął. Dopiero po chwili zorientował się, co właśnie uczynił. Odsunął się nieco w bok i szybko odwrócił głowę, by zobaczyć, kto postanowił mu towarzyszyć. Dojrzał piękną Ślizgonkę, którą swego czasu śledził wzrokiem już kilkukrotnie na korytarzach Hogwartu. Nigdy wcześniej nie miał jednak okazji, aby zamienić z nią więcej niż choćby słowo. Witała się z nim, odsłaniając rzędy równych, białych zębów. Nie odwzajemnił uśmiechu.
- Tori, cześć! Wybacz, trochę się zamyśliłem - zaczął tłumaczenia, podnosząc się na równe nogi. Był od niej o głowę wyższy. Spojrzał na nią i natychmiast się opamiętał. On znał jej imię, jako że ów blondynka była bardzo popularna w jego kręgach. Podejrzewał jednak, że ona nie znała go tak dobrze.- No tak, zapomniałem wspomnieć. Jestem Aaron. - Dopiero wtedy zdobył się na jeden z arsenału uśmiechów. Oprzytomniał, czując ciepło w lewej dłoni. Od kiedy zwichnął prawy bark, nauczył się palić lewą ręką. Przełożył go do prawej ręki, by wydobyć paczkę z lewej kieszeni. Otworzywszy ją, uniósł nieznacznie. - Palisz?

Ona wprawdzie nie była zachwycona tymi wielkimi upałami, ale to i tak lepiej niż deszczowy Londyn, do którego wybierała się co jakiś czas choćby na spacer po parku. Na co dzień jednak mieszkała w Hogsmeade i to uważała za najlepszy wybór. Tu natomiast pozostawała w przekonaniu, ze temperatura jest najlepsza do tego, by nie ubierać na siebie nic innego niż stroje kąpielowe. To był świetny pomysł, by tyle ich ze sobą zabrać.
To normalne, że zwracał uwagę na kobiety. Ona sama również spoglądała na mężczyzn z spodenkach kąpielowych. Naturalny odruch, którego jej zdaniem nie było sensu się wstydzić. Choć akurat Tori miała łatwość, w takiej bezczelności jak np. gapienie się przystojnemu facetowi na tyłek. Nigdy nie przejmowała się jakoś szczególnie zasadami, które mówiły iż to niegrzeczne. Może to dlatego, że wychowała się z facetami i generalnie przez to miała inne spojrzenie na świat. Zdecydowanie prostsze. Starała się nie utrudniać sobie życia na siłę, bo i po co? Jak to jednak wychodziło w praktyce, to już inna sprawa. W końcu miała również talent do przyciągania kłopotów, przed którymi co jakiś czas ktoś ją musiał ochraniać.
Zamrugała zaskoczona, że chłopak nie zareagował w pierwszej chwili. Przekrzywiła twarz w bok i już miała się znowu odezwać, gdy ten jednak dostrzegł jej obecność. Teraz już się nie szczerzyła, a uśmiechała delikatnie.
- Cześć... Ee.. - Zatrzymała się nie mając pojęcia, jak chłopak się nazywa! Skojarzyła, że jest krukonem. Ci zazwyczaj ją irytowali, więc prędzej rozróżniała ich po byciu z domu Ravenclaw, niż personalnie - po imieniu i nazwisku. Ten na szczęście się przedstawił jakby czytając w jej myślach, więc od razu poczuła się spokojniej.
-Nad czym tak myślałeś, Aaron? - Zagaiła chcąc pociągnąć rozmowę. W międzyczasie postanowiła wejść do wody. Zostawiła więc na brzegu wszystko z wyjątkiem stroju kąpielowego, by usiąść na brzegu i jak na razie włożyć tylko stopki. Gdy ten zasugerował jej papierosa, pokiwała głową na "nie". Jak na razie nie szalała z papierosami. Wystarczyły jej inne używki.

Jej biała, zwiewna sukienka odsłaniała wystarczająco dużo, by przykuć uwagę chłopaka. Przez krótki moment jego wzrok błądził po jej ciele, wyłapując najdrobniejsze szczegóły. Zupełnie, jakby ktoś podsunął mu na moment ściągę na egzaminie, a ten starał się zapamiętać jak najwięcej, by później bez problemu odtworzyć to w pamięci. Opamiętał się w chwili, gdy ta pokiwała głową, odmawiając. Zrobił wówczas minę w stylu "no nic, twoja strata", lecz nie schował paczki do kieszeni. Zaciągnął się za to jeszcze dwa razy, szybko wypuszczając dym w bok tak, by nie uraczyć nim blondynki. Nie wiedział, czy nie ma ochoty na papierosa, czy też w ogóle odrzuca ją tytoń. Przygasił go o skałę i już miał wrzucić do wody, kiedy oprzytomniał. Schował go więc do kartonowego pudełka, by na powrót wrzucić je do kieszeni.
- Ee... Co? - próbował przypomnieć sobie pytanie zadane przez dziewczynę, która właśnie postanowiła zadbać o własny komfort. Znów wpatrywał się w nią, urzeczony. Nie mógł uwierzyć w to, co tu się wyczyniało. Dopiero co rozmyślał o wyeksponowanych, kobiecych wdziękach, a teraz działo się TO. Czyżby jego wyobraźnia i siła podświadomości pozwalała mu na tak wiele? Uśmiechnął się pod nosem. - A wiesz, takie tam. Nieważne.
Wyglądała zjawiskowo, nie da się ukryć. Jej jasne włosy, zasypane srebrzystym światłem księżyca niczym magicznym pyłem, otulające smukłe ciało dziewczęcia, kiedy ta przysiadała na brzegu. Maleńka stópka figlarnie trącająca wodę źródełka. Stał tak przez chwilę, nie wiedząc, co ze sobą zrobić, by wreszcie otrząsnąć się i przysiąść tuż obok niej.
- Mam nadzieję, że nie pokrzyżowałem ci planów? W końcu do takiego miejsca o tak późnej porze raczej nie przychodzi się dla towarzystwa.

Zauważyła to, że chłopak ma przy niej problemy z logicznym i trzeźwym myśleniem. To dało jej pomysł dość podły, jednak wiedziała, że jest to konieczne. Musiała. Musiała na kimś ćwiczyć. Odrzucić na bok wszystkie wyrzuty sumienia i pozwolić sobie na rozwijanie swojego daru. Przecież nie może ciągle robić tego na pewnym ślizgonie, to tylko jeden manekin. Nie pomoże jej w opanowaniu przypadkowej hipnozy. Do tego potrzebowała wiele więcej, dużo czasu na treningi. Dużo osób do tego. Walczyła z myślami siadając na brzegu i rozmawiając z nim odrobinkę.
-Domyślam się, że ty chciałeś być sam. Ja chciałam być sama. Pobędziemy sami. We dwójkę - Logiczne, prawda? Nie ma co się dziwić, że myślała w ten sposób. Tori jest osobą bardzo sprzeczną. Sama ma bardzo dziwne myślenie, natomiast innych odbiera bardzo prostolinijnie. Nigdy nie czyta między wierszami. Takich przykładów, gdzie jedna cecha kłoci się z drugą można by wymieniać miliony.
-Popływamy? - Wyrzuty sumienia przegrały. Dziewczyna przekrzywiła lekko głowę w prawo, uśmiechnęła się delikatnie i zamknęła przy tym oczy. Wiedziała, że wygląda w tym momencie niezwykle uroczo. Może nawet znacznie piękniej. To jeden krok. Poza tym jej głos stał się niższy, bardziej kuszący i seksowny. Ostatnim krokiem było otworzenie oczu, wejście do wody i w międzyczasie spojrzenie na niego, a przy tym oblizanie dolnej wargi w charakterystyczny sposób. Słodka i seksowna. W tym momencie jej urok działał najsilniej, a utrzymanie kontaktu wzrokowego pozwalało na próby użycia hipnozy. Miała nadzieję, że się uda. Są tu sami. Nikt nie będzie widział, że przejęła nad nim kontrole. A on? Najpewniej mało z tego będzie pamiętał. Lub będzie uważał to za właściwe i normalne.

Mruknął przyjaźnie pod nosem, przyznając jej rację. Faktycznie, obecność dziewczęcia nijak mu nie przeszkadzała. W gruncie rzeczy, od momentu, w którym się pojawiła, zaczął się zastanawiać, do czego tak naprawdę potrzebowałby tej całej samotności. Przecież zawsze raźniej było posiedzieć we dwoje. Jeżeli tak im na tym zależało, mogli to czynić w ciszy.
Wtedy dostrzegł, że jego towarzyszka zanurza się w wodzie, zerkając przy tym na niego. Poczuł, że robi mu się gorąco. Krtań nieco się zacisnęła, serce przyspieszyło. Z trudem utrzymywał kamienną twarz, a przynajmniej tak mu się wydawało. Rezultat był co najmniej kiepski.
Nie czekał na to, aż zadzieją się pewne rzeczy, na które nie miał większego wpływu. Wciąż siedząc na brzegu, uniósł się nieznacznie na dłoniach, by zsunąć z nóg spodenki, pozostając przy tym w samych niebieskobiałych szortach kąpielowych o nieco dłuższych nogawkach. Nie zwlekając ani chwili, znalazł się w wodzie, od razu zanurzając głowę pod wodę, by się ochłodzić. Wynurzył się, ręką przegarnął włosy do tyłu i spojrzał na Tori.
Nie dało się ukryć, że była jedną z piękniejszych osób, jakie kiedykolwiek dane mu było spotkać. Przy tym każdy jej ruch wydawał się tak subtelny i wyważony. Zapewne nieświadomie, jak wydawało się chłopakowi, kusiła go zmysłowymi spojrzeniami. Nie miał najmniejszej ochoty z tym walczyć. Podpłynął do niej bliżej.
- Może zabrzmi to banalnie, ale... - zaczął. Gdyby mogła poczuć na sobie jego wzrok zapewne wyszedłby na zboczeńca. - Jesteś taka śliczna.
Nie uśmiechnął się przy tym. Zupełnie oszołomiony widokami, jakie dane mu było podziwiać, ledwie pamiętał o tym, żeby poruszać nogami.

Jak widać, jak najbardziej się udało. Dziewczyna odczuwała pewnego rodzaju satysfakcję, że poszło tak szybko i łatwo. Tylko, co teraz? Mogła go "poprosić" o zrobienie dokładnie wszystkiego. Jak więc wykorzystać taką władzę nad człowiekiem, który obecnie zapewne świata poza nią nie widział? I jak utrzymać ją wystarczająco długo? Tego właśnie musiała się nauczyć. Musiała wiedzieć jak to zrobić, by w ten sposób ułatwiać sobie życie - jak przystało na wilę. Tego od niej wszyscy oczekiwali. Że będzie właśnie taka. Że specjalnie będzie uwodzić ludzi dla swoich szalonych celów.
- O, dziękuję. Jesteś taki miły - Odpowiedziała z wielką radością, jednak wewnętrznie miała ochotę postrzelić go. Ona na prawdę nie przepadała za komplementami dotyczącymi jej wyglądu. Zbyt wiele nasłuchała ich się w życiu. Wciąż zbyt mało na temat tego, jaka była poza tą całą otoczką.
- Weźmiesz mnie na barana i pójdziemy pod ten mały wodospad? Będzie zabawnie - Tylko to jej wpadło do głowy. Ani to wredne. Ani przydatne. Problem jest w tym, że Tori choćby chciała, to nie potrafiła bezwzględnie wykorzystać ludzi, którzy nie byli jej wrogami. A chłopak wydawał się być spoko.

// wybacz ze krótki

Chłopak nie miał pojęcia, jaką wewnętrzną wojnę prowadziła obecnie Tori. Liczyło się tylko to, co czuł w tamtej chwili on sam - rozpierającą go euforię i fascynację ubraną jedynie w bikini blondynką. Miał ochotę pochwycić ją w ramiona i już jej nie puścić. Kiedy jeszcze mówiła, zbliżył się do niej na bardzo niewielką odległość. Jego twarz nie wyrażała wiele, za to jego oczy, wpatrzone w dziewczynę, mówiły wszystko. Czuł na swej mokrej skórze jej oddech. A być może był to jedynie powiew wieczornego wiatru? Tak bardzo pragnął jej dotknąć.
Delikatnie opadł, zanurzając się pod powierzchnię wody, aż niemal całkowicie znikną jej z oczu. Wtedy to zbliżył się jeszcze bardziej, odnajdując palcami jej zgrabne nogi, by silną dłonią pchnąć je nieznacznie, by zrobić sobie wystarczająco dużo miejsca. Kiedy poczuł na swoich nieco zaokrąglonych ramionach jej dotyk, oparł się mocno o twarde dno i uniósł ją lekko ku górze. Zupełnie, jakby nic nie ważyła. Nim się obejrzała, opadający na nich strumień wody oblewał ich ciała.
- Zawsze tak łatwo przychodzi ci zawiązywanie nowych kontaktów? - odnalazł w sobie odrobinę przytomności umysłu, by sklecić odpowiednie pytanie.

// jak widzisz - mój wcale nie dłuższy

Wszystko było w jak najlepszym porządku. Robił dokładnie to, co chciała i nie próbował się na nią rzucić z jakąś wielką falą miłości i pocałunków. Jej satysfakcja zdecydowanie rosła. Już całkiem przyćmiła wyrzuty sumienia. Był jak grzeczny piesek. Bez słowa wykonywał jej polecenia. Pewnie gdyby kazała, to by nawet zaszczekał. Jednak aż tak bardzo nie chciała go poniżać. Jak to już kiedyś komuś powiedziała, była wilą - nie potworem. Choć dla większości ludzi na świecie jest to jednoznaczne. Nic więc dziwnego, że tego typu osoby muszą przyjąć jedną z dwóch strategi. Jedna polegała na wycofaniu się z życia społecznego, przebywanie tylko w swoim towarzystwie i zrażanie ludzi do siebie. By nigdy ich nie ranić. By nie dawać im powodu do nienawiści. Druga strategia natomiast to życie pełnią życia, razem ze wszystkimi konsekwencjami swoich działań. Tori przez długo stosowała pierwszą. Zbyt długo. Obecnie nie zamierzała już chować się przed światem tylko dlatego, że potrafi robić z ludźmi... Właściwie wszystko.
- Nie, nie zawsze. Najwyraźniej jesteś wyjątkowy - Odpowiedź idealna, by podtrzymać hipnozę. Uniosła twarz do góry pozwalając wodzie spływać na nią, a potem po jej ciele. Powoli zsunęła się z jego ramion, by stanąć obok i oprzeć się o ściankę za wodospadem, by nie moknąć, a na niego patrzeć.
-A ty? Wszystkie dziewczyny nosisz na barana, jak Cię poproszą? - Zagaiła go chcąc wyciągnąć trochę Aarona z tego stojącego obok zombie. Ale tylko po to, by z nim gadać. Cisza potrafiła być przygnębiająca. Nie znosiła ciszy.

Czuł, jak chłodna woda obmywa ich ciała, spływając szybko po jego wciąż rozgrzanym od wieczornego słońca ciele. Powieki miał przymknięte, by woda nie dostała się do oczu. Doświadczenie siedzącego mu na ramionach dziewczęcia był na swój sposób niecodzienny. Nie miał pojęcia dlaczego. Z rozmyślań wydarł go jednak zalotny głos, który ponownie przyprawił go o szybsze bicie serca.
Wierzył jej. Jak idiota. Bzdurne zapewnienia o byciu wyjątkowym zaburzały cały jego światopogląd, dotyczący pięknych pań, karmiących naiwniaków słodkimi słówkami, jakich ci chcieliby słuchać. Gdyby tylko mógł wtedy głębiej się nad tym zastanowić.
Kiedy ześlizgiwała się z niego, czuł każdy fragment jej ciała, który ocierał się o niego. Powoli odwracał się w jej stronę, gdy Tori odsuwała się od niego, by wreszcie przystanąć pod ścianą. Zrobił krok w jej stronę, by ściana wodospadu odbijała się o jego kark i plecy, nie zalewając mu już twarzy strumieniami wody.
- Tylko te, które są tak zjawiskowe - począł iść w jej stronę. Na twardym dnie stawiał kolejne, małe kroki. - Te, które sprawiają, że będę w stanie zrobić dla nich wszystko. - Był już bardzo blisko. - Wszystko. - Szepnął, stając tuż przy niej. W jego oczach czaiło się pożądanie.
Czuł, że oszalał.

Ups. Miała wrażenie, że chyba powoli hipnoza zaczyna być jednak zbyt silna. Z jednej strony na prawdę dobrze byłoby mieć zombie na posyłki. Z drugiej jednak jeśli ten zbliży się zbyt bardzo... Może być pewna, że w najbliższym czasie zdarzy mu się wypadek z rąk pewnego ślizgona. Z trzeciej jednak strony obecnie chyba z nikim się nie spotykała. Nawet facet, którego uważała za swojego partnera i swój trafny wybór obecnie przepadł, jak kamień w wodę. Skoro więc nie jest w stałym związku, to jaki miałaby mieć problem z przebywania tak blisko krukona? Boże. Jaki burdel w głowie. Chyba życia jej nie starczy, by to kiedykolwiek poukładać. Wiedziała jedno. Powinna brać życie pełnymi garściami. Do tego została stworzona. I niczego nie żałować
- Wszystko, co tylko sobie zażyczę? - Wyszeptała równie cicho, jak on przed chwilą. Uniosła dłoń, by założyć sobie za ucho niesforny kosmyk. Potem opuściła nią sunąc wzdłuż szyi, dekoltu i odsuwając ją dopiero, gdy dotarła do górnej części stroju kąpielowego. Dała się porwać temu diabełkowi mieszkającemu w jej głowie i szepczącym, że nie ma nic do stracenia i powinna się zabawić. W końcu są wakacje.
Nie zbliżyła się do niego. Wręcz przeciwnie. Osunęła się po ścianie sprawiając, że tylko jej ramiona i głowa wystawały z wody po ewidentnie próbowała odpłynąć mimo iż dopiero co go drażniła i prowokowała. Co za kobieta! I jak tu się nie zirytować, kiedy ktoś chce się bawić w kotka i myszkę?

Dzielił ich zaledwie cal. Kiedy tonął w błękicie jej oczu, Tori na krótki moment ukryła się za drobną dłonią, by zaplątać palec w kosmyk jasnych włosów. Wodził za nią wzrokiem, śledząc uważnie trasę, jaką sobie obrała. Byli na tyle blisko siebie, że kiedy sięgnęła do górnej części stroju kąpielowego, chcąc nie chcąc, musiała dotknąć również jego. Nim zdążyła wprowadzić w życie swój chytry plan, chwycił ją za przegub nadgarstka, by na powrót przycisnąć ją do ściany powolnym ruchem.
Nie odpowiedział. Nie czuł się w obowiązku odpowiadać. Miast tego nachylił się nad nią, by otulić jej szyję swoim oddechem. Wciągnął w nozdrza jej zapach. W tym czasie, poszedłszy jej śladem, również i Aaron podniósł swą dłoń, sięgając jednak jej odkrytego ramienia. Trącając wilgotną skórę, przesunął po niej, aż nie dosięgnął jej biodra. Następnie wdrapał się nieco wyżej, opierając ostatecznie dłoń na wcięciu w jej talii. Zdecydowanym, lecz nie gwałtownym ruchem, przysunął ją do siebie, zwierając z nią w szczelnym uścisku.
Zdawał się w ogóle nie myśleć. Zupełnie, jakby władzę nad jego ciałem przejęły naturalne instynkty, nakazujące mu zachowywać się tak, a nie inaczej. 
Odsunął się od niej na krótki moment tylko po to, by przyjrzeć jej się raz jeszcze. Chciał zapamiętać ten widok. Następnie, nie czekając na pozwolenie dziewczyny, złączył swe wargi z jej ustami, składając nań delikatny pocałunek.

Nie za bardzo powiódł się jej plan, by jeszcze trochę go pomęczyć, pokusić. Może dlatego, że był kompletnie nieprzemyślany? Zbyt spontaniczny. Zbyt chaotyczny. Nic dziwnego więc, że nie pozwolił jej na to, by uciekła, czy pobawiła się z nim jeszcze trochę. Nie pozwolił jej na to i to w sposób, którego by się po chłopaku nie spodziewała. Nawet, jeśli miała nad nim kontrolę. Pozwoliła się przycisnąć do ściany. Pod wodospadem, zza którego było widać tylko ich rozmazane ciała. Wpatrywała się w niego z zaciekawieniem. Raczej nie wyglądał na kogoś, kto działa w ten sposób. Raczej na faceta, którego we wszystkim trzeba prowadzić za rączkę. Może będzie to miłe i ciekawe doświadczenie? Przekonamy się. Jak na razie pozwoliła by się zbliżył i ją dotknął. Sama nie robiła jeszcze nic.
Gdy ją pocałował przez chwilę nie zrobiła nic. Wyrzucała z siebie ostatnią, walczącą zaciekle iskierkę moralności. Potem już pozostała tylko ochota na spędzenie tego wieczoru w taki, a nie inny sposób. Dlatego odwzajemniła jego pocałunek, jednak z jej strony nie było to już delikatne. Niemal od razu go pogłębiła choć jeszcze nie dołączyła do niego języka. Jedynym dodatkiem było objęcie go dłońmi za szyję. Szkoda, że był zombie. Gdyby wiedział co robi, byłoby na pewno dużo fajniej.
Gdy ją przyciągnął zamruczała cicho pod nosem. Lubiła być traktowana w ten sposób, więc nic dziwnego, że kompletnie nie zgłaszała sprzeciwu. Lubiła, gdy się ją dominowała w tego typu sytuacjach - na co dzień było to prawie niemożliwe.