W barze na plaży można nie tylko schować się przed słońcem, porozmawiać z uśmiechniętą barmanką, która chętnie opowie Ci jedną z fascynujących historii, jakie już nie raz rozegrały się pod tym barem, ale i możesz spróbować klasycznych, kolumbijskich napoi. Jesteś w Ameryce Południowej, lepiej porzuć nadzieje na znalezienie tu Ognistej!
• Champús - To żółty napój z pływającymi owocami. W jego skład wchodzą gotowane ziarna kukurydzy, pokrojony owoc lulo, liść drzewka pomarańczowego, pokrojony w kosteczkę ananas, panela, sok z pomarańcz, skórka pomarańczowa, cynamon i goździki. Napój ten podaje się z łyżką, ze względu na jego gęstą konsystencję i podaje się na zimno. Jego oryginalny kwaskowo-słodki smak na długo zapada w pamięć. • Avena- Kremowy, zimny, gęsty napój z owsa. Mówi się, że sekret jej smaku kryje się w odrobinie brandy dodawanego do tego białego napoju. Smak zimnej aveny zaraża nawet osoby, które mlecznych napojów nie lubią. Avena to słodka i kremowa ochłoda w gorące tropikalne popołudnie i podwieczorek w najlepszym towarzystwie. • Lemoniada kokosowa - To połączenie chłodnego, świeżo wyciśniętego soku z limonki wymieszanego z mlekiem kokosowym. Jeśli do tego dorzucimy sporą ilość lodu, nie ma na świecie lepszego napoju. Lemoniada kokosowa to kremowa przyjemność, którą człowiek się upaja, degustuje i której za nic w świecie nie chce skończyć. • Herbata z pomarańczami i ananasem - W Kolumbii często robi się herbatę z owoców. Są to po prostu ugotowane owoce z aromatycznymi przyprawami. Dojrzałe owoce zawierają wystarczająco dużo słodyczy. • Chicha - Pije się ją z miseczki zrobionej z tykwy. Naczynie z orzeźwiającym trunkiem krąży z ust do ust (podobnie jak fajka pokoju). Chicha zawiera około 6% alkoholu - wydaje się, że to niewiele, ale w gorącym i wilgotnym klimacie dżungli ta pozornie znikoma ilość potrafi dać znać o sobie. • Caipirinha - Koktajl alkoholowy na bazie alkoholu z trzciny cukrowej, zwanego cachaça. To dobry drink dla tych, którzy lubią Mojito, bo choć tu nie ma mięty, to właściwie te koktajle są do siebie trochę podobne. • Mojito – Jeden z najpopularniejszych barowych, klubowych drinków – można go spotkać wszędzie. To koktajl alkoholowy na bazie białego rumu o orzeźwiającym słodko-kwaśno-miętowym smaku.
Liam przyleciał na plażę pod postacią nietoperza. Pomimo późniejszej godziny, wciąż było gorąco, nic dziwnego że już po chwili postanowił zrobić sobie przerwie. Znalazł odpowiednio zaciszne miejsce, przemienił się w człowieka i podszedł do niedużego baru. Przeurocza barmanka zapytała go zaraz w swoim rodzimym, hiszpańskim języku, co mogłaby mu zaoferować. - Poproszę Avenę. - zdecydował, przeglądając cennik. Nie był znawcą, ale napój wyglądał dobrze. Co najważniejsze - był zimny. - Wspaniałe. - westchnął z zadowoleniem, uśmiechając się do barmanki. Pił niespiesznie, rozglądając się po plaży. Było tu zdecydowanie luźniej, niż wcześniej. Tylko nieliczni się tu teraz zjawiali - gdzieś dalej pewnie była impreza, może ktoś siedział w barze? Liam jednak był szczęśliwy, że siedzi sam, w ciszy i spokoju. Podziękował kobiecie, zapłacił 5 galeonów i poszedł za bar, gdzie nikt nie mógł go zauważyć. Przymknął na chwilę powieki, a gdy je uniósł, widział już w odcieniach szarości. Wydał z siebie cichy, nietoperzy pisk, po czym pomknął z powrotem do domku numer 21.
Bar na plaży był, jak nietrudno się domyślić, miejscem, które Misha odwiedzał w Kolumbii najczęściej. Nad miasteczkowymi miał tę przewagę, że był na wybrzeżu. Morza szum, ptaków śpiew i jego obnażony tors robiły swoje i chociaż porządnych drinków to tu nie mieli, chłopak szybko się z tym miejscem zaprzyjaźnił. - Lo mismo de siempre, mi preciosa – uśmiechnął się do barmanki. Kolejny powód, żeby spędzać tu każdą wolną chwilę. Nie miał jakichkolwiek szans na akcję z nią - widziała i słyszała już za wiele – nie broniła mu jednak ze sobą flirtować i nigdy nic nie mówiła, kiedy stawiał drinki co noc innej pannie. W ogóle była świetną dziewczyną. Podając mu mojito, spytała zaczepnie, czy wczorajszą partnerkę zgubił tam gdzie poprzednią. - Nie dajesz mi wyboru, querido. Nie mogąc mieć ciebie, zatracam się w nierządzie. Wywróciła oczami wróciła do wycierania kieliszków.
No więc przyszła. Czuła lekką tremę, ale głównie dlatego, że jakoś wyjątkowo do serca wzięła uwagę Marcellusa na temat różnicy ich wieku. Rzeczywiście był jej opiekunem na tym wyjeździe, ale... Bądźmy szczerzy, większość "starszaków" sama niedawno potrzebowała opieki na takich wyjazdach, nie mówiąc o niektórych przypadkach, które w czasach szkolnych wymagałyby dodatkowo zwiększonego rygoru. Przy barze, jak zawsze zresztą, było mnóstwo osób. Tak właściwie to może nie konkretnie przy nim, ale wokół niego zebrała się grupka uczniów. Gdzieś w tle zauważyła bajerującego barmankę @Misha Destiel, ale że nie znali się nawet w najmniejszym stopniu, nie zwróciła na niego większej uwagi. Miała nadzieję pozostać niezauważoną, na tyle, na ile wila może zostać niezauważona w sąsiedztwie pijanych mężczyzn. Usiadła na jednym z wysokich hokerów, nasłuchując jedynie zaczepnych komentarzy kolegi ze szkoły, który to obrał sobie za cel pracującą w budzie barmankę, najwyraźniej nie mając ciekawszych planów na spędzenie wolnego czasu. Wypadało jej się dziś w ogóle upić? Trudne pytanie, bo właściwie nigdy w przeszłości sobie go nie zadawała. Poprawiła swoją podwijającą się spódniczkę, przy okazji prosząc barmankę o cokolwiek, co będzie mocniejsze niż mojito.
Ostatnio zmieniony przez Adagio Cayenne dnia Czw 11 Sie 2016 - 20:43, w całości zmieniany 3 razy
Wyszła z domku, ubrana tak, jak przez kilka ostatnich dni - w skąpe bikini i krótkie szorty, ukazując wszystkim swój tatuaż oraz znamię na biodrze - to jednak nijak nie pomogło, czuła się przepocona i miała wielką ochotę na zimną kąpiel (chyba już piątą dziś...). Tego dnia postanowiła zawitać do baru na plaży, usiąść w cieniu jego dachu, chcąc dać skórze trochę odpocząć - i tak nabrała już przyjemnie jasnobrązowego koloru. Kusił ją już ostatnio, gdy postanowiła nabrać trochę opalenizny na plaży, ale dopiero dziś zasiadła na jednym z barowych stołków koło nieznajomego mężczyzny. -Buenos días!- Przywitała się donośnie, z kiepskim akcentem, który mógł zdradzać, że z pewnością nie jest stąd, a potem zaczęła rozglądać się ciekawie za jakimś menu, odgarniając przepocone kosmyki z czoła. W końcu odnalazła. Zmrużyła lekko oczy i przejrzała wzrokiem po liście, z zawodem zauważając brak ognistej. Ah! Będzie musiała zadowolić się czym innym! -Mojito poproszę...-dodała więc w czystej angielszczyźnie, a dopiero gdy otrzymała trunek, przyjrzała się mężczyźnie @Misha Destiel. I posłała mu jeden ze swoich filuternych uśmiechów.
Gruchał sobie w żartobliwym tonie z barmanką, kiedy ta nagle wskazała mu nieznacznie wzrokiem coś za jego plecami. Chwilę później prawie przy nim usiadła zdumiewająco piękna dziewczyna. Spojrzał zaskoczony na Kolumbijkę. - Hej, mi dulce, próbujesz się mnie pozbyć? - zaśmiała się tylko głośno i poszła zbierać zamówienia od innych klientów. Wyprostował się na stołku i spojrzał na @Adagio Cayenne. Jej strój pobudzał wyobraźnię... Zamierzał do niej podejść, ale kiedy już się podnosił, ona zwróciła na niego wzrok. Misha był bardzo podatny na czar wili i kiedy ich oczy się spotkały z wrażenia zakrztusił się listkiem mięty ze swojego mojito. Kaszląc, oparł się o bar. Pozbył się w końcu roślinki z gardła i wyprostował, ale zamarł w połowie drogi w górę. Przed jego nosem, na czyichś plecach znajdował się jego tatuaż. Warto dodać, że były to bardzo urodziwe plecy. Wisiał z twarzą nad wydziaranym pentagramem, kontemplując to ciekawe zjawisko, dobre kilka sekund. Z zamyślenia wyrwał go głos właścicielki pleców, proszący o - no proszę, cóż za zbieg okoliczności - drinka, którego też pił. Wyprostował się i zwrócił się do koleżanki po fachu. - Por mi cuenta - barmanka kiwnęła głową bez zaskoczenia. - Ja płacę - przetłumaczył @Leesha Williams - Przypadek czy przeznaczenie? - zapytał wskazując własny tatuaż. Tak, oczywiście że napiął przy tym mięśnie.
Tatuaż rzucił się jej w oczy niemal natychmiast, to głównie dzięki niemu zwróciła uwagę na mężczyznę. Dopiero później zwróciła uwagę na ten niesamowity uśmiech i jasne oczy, które w jakiś sposób ją pociągały. Ogólnie chyba miała słabość do jasnych oczu. O tak, zdecydowanie! -Przeznaczenie, zdecydowanie.- Odpowiedziała na jego pytanie, wciąż uśmiechając się na ten swój dziwny sposób, gdy spotykała kogoś, kto się jej podobał. Taki już miała odruch po prostu. -I nie, dziękuję. To zapłacę sama.- dodała, sięgając po drinka by upić z niego trochę przez słomkę, delektując się orzeźwiającym smakiem, dalej zerkając na niego kątem oka z wielkim zainteresowaniem. W końcu jednak dodała. - Tobie pozwolę postawić następną kolejkę. Posłała mu przy tym jeden ze swoich najbardziej czarujących uśmiechów. Mógł to odczytać oczywiście jako zachętę - że z chęcią go pozna przy kilku drinkach, porozmawia...
- Cóż, nie można ignorować przeznaczenia - odwzajemnił uśmiech, jednoznacznie mówiący, że mu się podoba. - Jak chcesz - zgodził się, gdy nie pozwoliła mu zapłacić za pierwszego drinka. W jego oczach zyskała właśnie +5 do atrakcyjności. Niezależne dziewczyny były zazwyczaj trudniejsze do zdobycia, a Misha szukał nowych wyzwań. - Masz więcej tatuaży? - zapytał. Skąpy strój dziewczyny nie dawał wielu możliwości na ich ukrycie, ale dla chcącego nic trudnego. Misha mógł teraz, na szybko wymienić kilkanaście miejsc. - Zagrajmy w grę - zaproponował - bardziej wyrafinowaną wersję "Nigdy nie...". Zgadujemy fakty o sobie. Zgadnę - pijesz, nie zgadnę - piję ja. Wbrew pozorom jego planem nie było najstarsze, najprostsze upicie dziewczyny i zaciągnięcie jej do łóżka. Gdyby chciał tak iść na łatwiznę zainicjowałby grę w knuty (zawsze trafiał). Owszem, nigdy nie zaszkodziło przytępić jej trochę alkoholem, wolał jednak, żeby była przytomna. To było dla niego jak wbicie na kolejny poziom w mugoslkiej grze. Nie wystarczało już przelecieć laski, nie wystarczało zbajerować ją w jedną noc. Teraz, żeby uznać ją za zaliczoną, musiał jeszcze dodatkowo coś o niej wiedzieć. Wtedy był w pełni usatysfakcjonowany. - Zacznę: masz ochotę na coś mocniejszego niż mojito - nie czekając na jej odpowiedź, poprosił barmankę o szoty z brandy. Wprawdzie nie były przewidziane w karcie, ale przecież po coś zabawiał Kolumbijkę od początku wakacji. Szczerze powiedziawszy, nie wyczytał tego nijak z dziewczyny. Sam miał już dość słabych kolorowych drinków i szukał dobrej okazji na wypicie jakiegoś prawdziwego alkoholu. Postawił przed Krukonką kieliszek czekając na odpowiedź.
No cóż, może nie powiedział tego wprost, ale czuła, że akurat ta lekka niezależność mu się spodobała. Nie zawsze umiała trafić odpowiednio - czasem mężczyźni czuli się urażeni, gdy odmawiała zapłaty za jej pierwszego drinka, a czasem wręcz stwierdzali, że skoro płaci za swojego to za jego też może. Nienawidziła obu typów. Całe szczęście, że jej nowy znajomy okazał się całkiem normalny w tej kwestii. Zaśmiała się melodyjnie, słysząc jego słowa. Czy miała inne tatuaże? -Nie. Póki co tylko ten jeden.- Odpowiedziała szczerze, bo przecież od dawna pragnęła zrobić sobie drugi tatuaż. Słyszała, że tak to już jest- gdy raz da się wydziarać, potem będzie się pragnęło więcej i więcej... a przynajmniej tak mawiała pewna jej mugolska znajoma. Której tatuaże pokrywały niemal 80% powierzchni ciała. -Znam tę grę. - Powiedziała powoli, patrząc na niego z lekko uniesioną brwią. Oczywiście, przez myśl przeszło jej, ze chciał ją upić i wykorzystać. Ale jej cholerna wrodzona ciekawość nie pozwalała jej powiedzieć "spadaj" ponieważ to byłoby za proste i pewnie nie zyskałaby w jego oczach (chociaż kto wie...). Z drugiej strony nie chciałaby też od razu wygadywać o sobie wszystkiego, kto wie, do czego wykorzystałby te informacje? Przecież tyle razy słyszała, że nie wolno ufać nieznajomym! Zaraz jednak na jej twarzy znów pojawił się szeroki uśmiech. -Podejmę wyzwanie. - Dodała i skinęła głową gdy zaproponował, że zacznie. Chwyciła w lekko palcami kieliszek i spojrzała na niego oczekująco. A po pierwszym stwierdzeniu po prostu zaśmiała się i napiła się, bo akurat to się zgadzało. Miała taką ochotę na ognistą! -Moja kolej. Zgaduję, że masz plan, jak coś mocniejszego zdobyć, właśnie tutaj, w tym barze. - No cóż, mogła go spytać o to samo, ale co by to dało, skoro całym sobą dawał poznać, że też nuży go picie słabego mojito?
W odpowiedzi na pytanie poprosił barmankę o brandy i wypił pierwszego shota. - My barmani musimy się wspierać - skomentował, zgrabnie tłumacząc swoją dobrą relację z Kolumbijką. W rzeczywistości nie był nawet pewny czy mówił jej, że wykonuje ten sam zawód. Podejrzewał, że tak, chociaż mogło mu to umknąć - słoneczne wybrzeże tak bardzo nie przypominało ponurego wnętrza "Pożogi", że aż się wierzyć nie chciało, że to ta sama profesja; mogło mu więc umknąć - Po powrocie do Anglii zapraszam do "Szatańskiej Pożogi". Znajomość drinków i koneserskie podniebienie mówiło, że pod barem na pewno znajduje się czysty rum i brandy. Za rumem po prostu nie przepadał. Oparł łokieć o bar i bacznie przyglądał się dziewczynie, mrużąc oczy. Nijak mu to oczywiście nie ułatwiało prześwietlenia dziewczyny, raczej tylko się wygłupiał. W ogóle nie był dobry w tę grę, ale była najlepszym pretekstem do szybkiego upicia się jaki znał. - Nie dogadujesz się z kimś w swoim domku - to mógł być dobry strzał. Wrzuć do jednego pokoju pięć różnych nieznających się osób - masz gotowy konflikt. Zamieszkaj z przyjacielem - masz jednego przyjaciela mniej. Ogólnie rzecz biorąc, wspólne mieszkanie rodziło mnóstwo problemów. A to ktoś nanosi do pokoju piachu, a to nie opuszcza deski klozetowej, a to ktoś zwala się do domku pijany nad ranem i wszystkich budzi, i tak dalej, i tak dalej...
-Szatańska Pożoga? Nigdy tam nie byłam, ale dość sporo słyszałam o tym miejscu.-powiedziała szczerze, z lekkim zainteresowaniem, patrząc to na niego to na Kolumbijkę. A więc barman! No proszę znowu czegoś się dowiedziała o nowym znajomym. Ona raczej do mieszania drinków nijak się nie nadawała. To pewnie też wiązało się z jej brakiem jakichkolwiek umiejętności kulinarnych i do warzenia eliksirów. Raz tylko zgodziła się dobrowolnie zrobić Amnezję, czyli drinka, którego piła tylko raz w życiu, a który tak jej zasmakował, ze postanowiła zrobić go sobie następnego dnia, na własną rękę. Efekt? Zamiast trzech warstw, niebieskiej, czerwonej i pomarańczowej, otrzymała brzydki mętny kolor, a w smaku ani trochę nie przypominał oryginału - za dużo wódki za mało soków. Naprawdę, do tej pory nie wiedziała, jakim cudem, skoro robiła wszystko według instrukcji! Na pytanie Mishy, musiała przyznać mu rację i wypić kolejkę. -Masz rację. Dwa lata starałam się unikać swojego byłego jak ognia, bo każde spotkanie kończyło się wielkimi kłótniami, a teraz nagle muszę z nim dzielić domek, pokój... -poskarżyła się, wykrzywiając usta w lekką podkowę i zerknęła na niego zarzucając włosy na plecy, ponieważ zaczęły przysłaniać jej widok. -A ty... hm... jako barman na pewno masz cały plik karteczek pozostawianych przez napalone kobiety, z namiarami na nie. -No, a przynajmniej spodziewała się, że tak może być. Misha nie dość że przystojny, to gadane miał - na pewno nie jedna pragnęła utrzymywać z nim kontakty.
- Jak ja cię dobrze rozumiem… - westchnął. Margo i Caroline nie były w prawdzie jego byłymi, ba! oficjalnie nie były nawet jego dziewczynami. Prawdę powiedziawszy, Misha sam nie wiedział na czym stoi. Margo nie chciała nic poważnego i było jej wszystko jedno czy ma kogoś na boku, mimo to na pewno nie chciała być ignorowana. Ale jak inaczej miał ją traktować, skoro Caroline była typową queen bee i z pewnością nie chciała się z nikim dzielić. Jedyne co mu w tej sytuacji pozostawało to unikać domku jak ognia. Musiał się zastanowi nad odpowiedzią. Miał sporą kolekcję namiarów na różne dziewczęta, raczej jednak zdobyte po stronie baru, którą zajmował aktualnie. Bądźmy szczerzy, „Pożoga” nie była miejscem, do którego ludzie przychodzili flirtować. Tamtejszym bywalcom zresztą daleko było do atrakcyjności. W prawdzie była wśród stałych klientów Stara Berta – bezzębna, cuchnąca czosnkiem czarownica, specjalizująca się ponoć w klątwach - która zwróciła uwagę na „przystojnego młodzieńca”. Jako barman, czy nie jako barman był w posiadaniu takowego pliku, wychylił więc kolejkę. - Powinienem im wysłać pocztówki – zażartował, notując przy tym w pamięci, żeby naprawdę wysłać jedną Bercie. Była obleśna jak mało która, ale zabawna i zostawiała spore napiwki. Zresztą utrzymywanie dobrych kontaktów z kimś, kto handluje przeklętymi amuletami było bezpieczną opcją. A skoro przy namiarach jesteśmy, uświadomił sobie, że nawet nie zapytał dziewczyny o imię. Tak samo jak ona nie pytała o jego. O ile jemu, podobne faux pas się zdarzało, o tyle dziewczyny nie podejrzewał o podobne do jego, przedmiotowe traktowanie drugiego człowieka. - Myślę, że mnie skądś znasz – ocenił. Mogła nie spytać o jego imię, bo po prostu już je znała.
No cóż, nie mogła wiedzieć, czy naprawdę wie, o czym ona mówi. Z Aaronem układało się jej po prostu źle, chociaż wcześniej ich relacja wyglądała wręcz fantastycznie - nie tylko był jej pierwszym, był dla niej po prostu całym światem, mogła z nim rozmawiać o wszystkim i o niczym a potem... potem się popsuło, a Lee zamiast rozpaczać, zapłonęła gniewem i tylko podsycała ich wzajemną nienawiść. Nad kolejnym pytaniem musiała się sporo zastanowić. Przyjrzała mu się przy tym, zupełnie bez krępacji, bowiem po prostu nie miała wyboru. Czy ona go znała? Albo chociaż kojarzyła? Może.Ba, całkiem możliwe! -Hm... nie mam pojęcia. -Przyznała w końcu, z cichym westchnięciem.-Bo owszem, wyglądasz znajomo, ale... czy ty nie jesteś przypadkiem z Hogwartu? Krukon? -Nagle jakby ją olśniło. Nie mógł być z jej rocznika, inaczej by go znała, ale ta twarz... no po prostu nie było opcji! Kojarzyła go, raz czy dwa chyba nawet słyszała jak ma na imię... Wypiła więc kieliszek, no bo jakby nie było, zgadzało się, a potem znów zaczęła wytężać umysł. -Ale za nic w świecie, nie mogę sobie przypomnieć, jak się nazywasz. - dodała nieco przepraszająco. Może nie pytała o imię, bo też nie zależało jej na jakichś bliższych relacjach? No, nie z początku. Raczej liczyła po prostu na jakąś odskocznię, a to, że nie wiedziała jak nazywa się jej rozmówca, po prostu sprawiało, ze cała ta rozmowa była dość tajemnicza i jeszcze bardziej niezobowiązująca. - Myślę natomiast, że ty nie masz zielonego pojęcia kim jestem ja. -dodała wesoło.
Wybacz, że nie odpisywałam, ale nie było mnie w domu :>
Czyli nie do końca trafił… Na szczęście dość luźno sformułował tezę. - Krukon w rzeczy samej – potwierdził, w myślach po raz setny pytając jakąś bliżej nieokreśloną siłę wyższą, czym zjarana była tiara przydziału, gdy go tam umieszczała i gdzie można to dostać. Myślałby kto, że się przez dziewięć lat nie przyzwyczaił. - Misha – przedstawił się, po czym karnie wypił swoją kolejkę - Wybacz, nie mam pamięci do twarzy. Muszę ją sobie przypiąć do imienia – usprawiedliwił się najoczywistszą z możliwych wymówek, chociaż zapamiętywanie imion szło mu znacznie gorzej niż twarzy - Jak to jest, że trzeba pojechać na koniec świata, żeby poznać kogoś z kim się chodzi do szkoły? – zapytał retorycznie, snując w tym czasie domysły na temat dziewczyny. - Hmmm… masz w rodzinie kogoś bogobojnego i ten tatuaż miał być po części prowokacją – nie wiedział co prawda co oznacza symbol na jego klacie (nigdy nie zainteresował się na tyle, żeby to sprawdzić), czegoś tam się jednak domyślał, bo po pierwsze każdy pobożny człowiek krzywił się na pentagram, a po drugie jego został wydziarany na życzenie „coś wykurwistego, po czym twoja anglikańska babcia zejdzie na zawał i będzie osobiście strzec bramy do raju, żebym nigdy nie przekroczył jego progu”. Co prawda marzyło mu się wtedy pokrywające połowę jego ciała istne piekło Dantego, marzenia te jednak nie były kompatybilne z zawartością jego kieszeni. Później zaś wytrzeźwiał i stwierdził, że mały symbol zupełnie go satysfakcjonuje. Co się zaś tyczy prowokacji: 87% tatuaży (według najnowszych statystyk, które właśnie sobie zmyślił) zrobionych przed 20 rokiem życia jest wyrazem buntu. Jego na przykład był. Nie pamiętał tylko przeciw czemu się wtedy buntował.
:: 
