Pogoda zaczynała się poważnie psuć i należało korzystać z ostatnich chwil na zewnątrz bez obawy o odmrożone kończyny czy chorobę. Park w Dolinie Godryka był jednym z lepszych wyborów na krótki wypad, było kolorowo od spadających liści a te które się uparcie trzymały na drzewach również stanowiły piękną kompozycję. Eryk bardzo często odwiedzał te tereny podczas wakacji, mógł się tutaj odprężyć i wyciszyć, a jeśli wiedział gdzie szukać to i poobserwować magiczne zwierzęta. Dzisiejszy dzień postanowił spędzić z kimś, dobrze się czuł będąc sam ale jak mówią co za dużo to nie zdrowo. Przebłyski z dzieciństwa, ze śmierci ojca a następnie rozpaczy i sprawiania bólu innym przez brak możliwości wyładowania negatywnych emocji. Jako swoją "kotwicę", która będzie trzymać jego myśli przy przyjemnych rzeczach, wybrał @Courtney Hill. Ślizgonka była jedną z niewielu osób które zdołały zdobyć sympatię Eryka, starał się spędzać z nią dużo czasu i dziękować jej za to, że jest. W taki oto sposób znaleźli się niedaleko wodospadu przy ścieżce z kamieni. Strumyk nie był głęboki ale kto lubi moczyć buty, szczególnie kiedy pogoda daje w kość? Godefroy zatrzymał się przed pierwszym z kamieni, odwrócił się by posłać towarzyszce uśmiech i swobodnym, płynnym ruchem przeskoczył po kamieniach na drugi brzeg. Odwrócił się tam w kierunku Courtney, założył ręce na piersiach i krzyknął:
-Kto pierwszy się potknie ten stawia ognistą w gospodzie!

Kostka: 4

Pogoda w Anglii dopisywała, zdaniem Courtney, bardzo rzadko - dziewczyna była przyzwyczajona do słonecznej Kalifornii, a nieustanne opady i zaostrzająca się jesień sprawiały, że czuła się jak wielbłąd na biegunie.
Jednak nie byłaby sobą, gdyby zamknęła się w czterech ścianach i przeczekała zimowy okres w sweterku, z kakałkiem i pod kocykiem (ja za to chętnie). Nie, bo ślizgonka jest zawsze głodna - głodna wrażeń, rzecz jasna, bo jada może i sporo, ale zdecydowanie większą miłością darzy wycieczki po ciekawych miejscach, niż jedzenie. Jedzenie może poczekać.
I może nie do końca o to jej chodziło, kiedy znalazła się wraz z Erykiem przed ścieżką z kamieni - jasne, że nie chciała mieć mokrych butów, ani zrobić sobie krzywdy. Oczywistym również jest, że "droga" nie wyglądała na zbyt bezpieczną, ale kto dobrze ślizgonkę zna, ten wie, że właśnie to działa na nią jak płachta na byka. Podobnie, jak słowa Godefroya.
- Dobrze, że nie będę musiała nic ci stawiać. Za to ognista kupiona za twoje galeony rozgrzeje mnie podwójnie - oświadczyła z uśmiechem, jak zwykle pewna siebie. Mina zrzedła jej dopiero, gdy w chwilę później oboje przystąpili do działania i zobaczyła, jak ślizgon bez problemu porusza się po ścieżce. Z jednej strony wydawało się, że przejście po niej jest dosyć łatwe - Eryk szedł bowiem wyjątkowo płynnie - z drugiej zaś kamień, na który nastąpiła właśnie jedną nogą, był bardzo śliski. W dodatku chybotał się na wszystkie strony, wredny głaz. Postanowiła jednak nie spieszyć się - w końcu nie było w planach ścigania się. Nastąpiła drugą nogą na ścieżkę, by po chwili wczuć się w sytuację i stawiać kroki coraz pewniej. Spojrzała na Eryka z satysfakcją w oczach, choć trudno było ocenić, komu lepiej szło. Dopiero po chwili kamienie postanowiły zrobić jej psikusa, przesuwając się, by mogła zaliczyć niechybną glebę. Żeby zachować równowagę, złapała ślizgona odruchowo za rękaw, ciągnąc go za sobą.
- To nie było potknięcie! - zaprzeczyła od razu, pochylona w dziwnej pozie, z obiema stopami na dwóch różnych kamieniach, które niebezpiecznie się poruszały. Wszystko po to, by nie mieć z nimi spotkania bliższego niż tylko poprzez podeszwy butów. To definitywnie było potknięcie. - Zresztą zagapiłam się na ciebie, bo coś za dobrze ci idzie. Podejrzane - stwierdziła, a miał to być suchy żarcik odwracający uwagę, bo przecież zwyczajne przyznanie się, że Erykowi poszło lepiej, byłoby zbyt proste. Ale, ale! Między kamieniami dostrzegła błysk i nie było to bynajmniej słońce, które dziś postanowiło schować się za chmurami. Courtney wiele nie myśląc schyliła się, podnosząc błyszczące zawiniątko.
- Ha! Spójrz, galeony same mnie znajdują - oznajmiła triumfalnie, pokazując ślizgonowi dwadzieścia galeonów. - Za takie pieniądze to można pić, byleby nam się w głowach nie poprzewracało od tego dobrobytu - dodała żartobliwie,  odzyskując równowagę i wyczucie, co pozwoliło jej ponownie stąpać po kamieniach z wdziękiem.
Mawiają, że głupi zawsze ma szczęście. Ale jest jeszcze nasza mądra Courtney, której też los ostatnio sprzyja!

kostka 6

Widząc z jaką łatwością Courtney podejmuje wyzwanie szeroko się uśmiechnął. Poszło jej całkiem nieźle, raz się poślizgnęła ale było to bez znaczenia. Słysząc jak się tłumaczy pokiwał przecząco głową i parsknął śmiechem. Ktoś tu nie chciał pogodzić z przegraną!
-Mhm, jasne. Wiem, że jestem bardzo atrakcyjny i w ogóle fajny ze mnie gość, ale...biznesmen ze mnie jest lepszy.
Wyciągnął w jej kierunku rękę i ponaglił palcami by wyskakiwała z forsy. Żeby było śmieszniej ślizgonka podczas swoich akrobacji znalazła pieniądze akurat na ognistą. Takie wyprawy to on lubił, ktoś coś znajdywał a później za tą kasę pili. Był bardzo ciekawy czy Courtney da kasę bez mamrotania, Ray rzuciłby pewno tekstem "ale to ja ostatnio płaciłem" i schował całą sumę do kieszeni.
-Skoro wygrałem to wracajmy, nie mogę się już doczekać tego pieczenia w gardle.
W pierwszej wersji mieli zostać tutaj dłużej, kiedy zapraszał Hill na wycieczkę nie myślał o alkoholu i ostrych bibach, teraz jego umysł był stracony i potrzebował kopa by zacząć poprawnie funkcjonować. Kamienie zadbały o to w bardzo bolesny sposób. Najwidoczniej wściekłe, że znowu ktoś po nich łazi zmówiły się, że jeden z nich wystrzeli prosto w Erykową twarz. Ślizgon w porę się zasłonił, ale impet uderzenia pozbawił go równowagi i chłopak runął jak długi do strumyka. Upadł tak niefortunnie, że złamał sobie rękę. Krzywiąc się z bólu wstał i wrócił na brzeg gdzie stała Courtney. Był cały mokry, prawa ręką była wygięta pod dziwnym kątem a z uszkodzonego naskórka zaczynała sączyć się krew. Trzęsąc się z zimna spojrzał błagalnie na towarzyszkę by coś zaradziła, sam był amebą jeśli chodzi o uzdrawianie i wolał się za to nie zabierać.

Kostka: 3

Może wybrałeś się w teren w celach naukowych a może to tylko jeden z Twoich weekendowych spacerów, ale w pewnym momencie Twoją uwagę przyciąga kamień, który nie tylko nieco kolorystycznie różni się od innych, ale ma też przy tym nietypowo charakterystyczny owalny kształt. Jeśli decydujesz się podejść bliżej, możesz dostrzec łuskowaty wzór wyglądający jakby odlany był z cementu.
Jeśli tylko choć trochę interesujesz się wydarzeniami na świecie, to z pewnością pamiętasz wydanie Proroka Codziennego, w którym informowano jak należy postępować z odnalezionym smoczym jajem, jednak decyzja o tym, co z danym znaleziskiem zrobisz, zależy już tylko od Ciebie.

Auster wracał akurat ze strumyku, gdzie znalazł niewielki szmaragd. Był bardzo zadowolony z siebie, a na zewnątrz zapadł już zmrok. Czuł się pewnie w Dolinie Godryka, dlatego rzucił Lumos aby oświetlić swoją drogę, bo z tego, co wiedział czekała go przeprawa przez ścieżkę kamieni. Poradził sobie jednak świetnie, jak zwykle, bo we wszystkim przecież był cudowny.
Już miał skierować swe kroki dalej, gdy nagle zobaczył przed sobą coś ciekawego.
Jajo smoka.
Widział ich na pęczki, ale jak dotąd na zdjęciach. Pracował przecież w Proroku i nie żył pod kamieniem. Podszedł ostrożnie do owalnego jaja, które wyglądało jakby było odlane z cementu. Miało jednak na sobie charakterystyczny, łuskowaty wzór. Nie mógł mieć wątpliwości co do natury znaleziska.
Decyzję podjął bardzo szybko.
Wziął delikatnie jajo w rękę i aportował się z powrotem do swojego domu. Co z nim zrobi? Jeszcze nie wiedział. Nie był również świadomy tego, kiedy należy spodziewać wyklucia się ognistego stworzonka.
20 dni. Zegar rozpoczął odliczanie.

zt