Podróż była taka sobie. Gdyby wiedziała, ze będą musieli iść taki kawał po oblodzonej drodze ubrałaby inne buty, specjalnie zrobione na takie sytuacje. Niestety nikt z nauczycieli nie był łaskaw ich o tym poinformować, przez co po drodze zaliczyła dwie wywrotki. Dobrze, ze szła z tyłu, przynajmniej uniknęła ośmieszenia. Gdy już dotarli na miejsce jej oczom ukazał się stary hotel w którym już kiedyś była. Gdy miała jakieś 7-8 lat rodzice przywieźli ją tutaj na urlop zimowy. Niewiele pamiętała z tej wizyty, głównie to, ze podczas wieczornego bankietu ze znajomymi rodziców matka na nią nawrzeszczała za wylane wino i wysłała na resztę wieczoru do pokoju. Teraz na szczęście jej tu nie było, za to było kilkadziesiąt innych uczniów, a z niektórymi z nich zapewne będzie musiała dzielić pokój, jak co roku. Gdy już dostała swój klucz powoli udała się na poszukiwanie pokoju "O". Gdy już go znalazła była mile zaskoczona, ponieważ na liście lokatorów było tylko jej nazwisko. Mimo to spodziewała się, że kogoś jej dokwaterują, bo w pokoju stały jeszcze 3 dodatkowe łóżka.
Elena podeszła do łóżka pod oknem i na szafce nocnej postawiła swoją torebkę. Na środku pokoju stał jej kufer, więc zaczęła z niego przekładać rzeczy do dużej szafy zajmującej całą przeciwną ścianę pokoju.

Musiała przyznać, że dotąd nie było jej dane wyściubiać nosa spoza swojego domowego otoczenia (jakieś pół hrabstwa) i okolicy szkoły. Nie była typem podróżnika, a przynajmniej tak o sobie sądziła. Tak daleka wyprawa trochę ją przerażała, choć próbowała zdusić w sobie to uczucie. Próbowała też ukryć podekscytowanie, choć to wychodziło jej dużo gorzej.
Bardzo starała się, żeby nie wytrzeszczać oczu i nie mieć głupiej miny, jednak po przyjeździe czuła się oszołomiona, jednocześnie zauroczona. Nigdy nie widziała podobnego miejsca (temu akurat się nie dziwiła). Niestety okazało się, że nie będzie jej dane dzielić pokoju z przyjaciółka, więc pożegnały się pod pokojem O i obiecały, że zaraz spotkają się w tym samym miejscu. Lucy westchnęła i podniosła rękę chcąc zapukać. Zawahała się - w końcu to jej pokój. Zerknąwszy na listę lokatorów postanowiła jednak zapukać. Uchyliła drzwi i wsadziła głowę, lustrując otoczenia.
- Cześć. - rzuciła dziewczynie, którą kojarzyła z widzenia i weszła do pokoju. Położyła torbę na wolnym łóżku po czym sama usiadła obok.
- Jestem Lucy - powiedziała w stronę dziewczyny, która właśnie rozpakowywała walizkę. Marshall sama miała zamiar to zrobić, nie chciała jednak się przepychać. Poczeka, aż ona skończy. Miała tylko nadzieję, że jej współlokatorka nie okaże się jakąś flądrą.

Elena już prawie skończyła, właśnie wieszała ostatnie suknie i zastanawiała się czy nie iść czegoś zjeść. Wtedy rozległo się ciche pukanie i do pokoju weszła wysoka blondynka o niebieskich oczach. Panna Marion jej nie znała. Była może ze 2 lata młodsza i na pewno nie była z gryffindoru.
Elena ledwo na nią zerknęła i skinęła głową na znak, ze słyszała jej pozdrowienie.
-Elena Marion.- powiedziała wpatrując się w swoje stroje i próbując coś wybrać na wyjście.
W końcu chwycił jeden w wieszaków, podeszła do swojego łóżka i bez ogródek zaczęła ściągać szmaragdową suknię, którą miała na sobie. Od niechcenia wrzuciła ją do pustego kufra i zaczęła zakładać długą aksamitną suknię w kolorze rubinów i długimi rękawami z czarnej koronki. Niestety ostatnio miała mały uraz ramienia i nie była w stanie zbyt mocno wykręcić prawej ręki do tyłu, a suknia miała tam suwak. Z długim westchnieniem podeszła do współlokatorki.
-Zapniesz?- spytała bezosobowym tonem.

Nie martwiła się o Donnę, z którą rozstała się pod drzwiami. Dziewczynie na pewno dłużej zajmie rozpakowywanie się i poznawanie współlokatorów. Lucy miała jeszcze trochę czasu. Trudno było nie kojarzyć Eleny - choćby z widzenia. Marshall podejrzewała, że raczej nie złapią wspólnego języka. Poza tym rzadko sama nawiązywała znajomości. Tak czy inaczej, siedziała sobie na bardzo miękkim łóżku przyglądając się Elenie, która skończyła się rozpakowywać i zaczeła rozbierać. W pierwszym odruchu Lucy chciała odwrócić wzrok, jednak zrezygnowała. Wodziła wzrokiem po dziewczynie, uśmiechnąwszy się mimowolnie. Gdy ta się odwróciła, Lucy potrząsnęła głową przywołując neutralny wyraz twarzy.
- Pewnie. - powiedziała niezbyt głośno, zsuwając się z łóżka. Bez trudu zasunęła suwak. Następnie jednym ruchem ominęła dziewczynę, podeszła do szafy i machnięciem różdżki przywołała swój kufer. Rozpakowując się, spoglądała na Gryfonkę, która nie wyglądała na rozmowną. Lucy tez do nich nie należała, szczególnie wobec nieznajomych. Jednak czuła się zobowiązana do nawiązania jakiejś rozmowy.
- Wiesz może z kim jeszcze będziemy dzieliły pokój? - gdy przekraczała próg, na liście były tylko dwa nazwiska.

Gdy Lucy zapięła jej suwak, dziewczyna machnęła różdżką w stronę małego kuferka pod ścianą na którym również widniało jej nazwisko. Pudełko zaczęło się powiększać i otwierać, a w nim schowane byłby całe rzędy butów, najróżniejszych. Elena podeszła i wybrała czarne wysokie kozaki na koturnach z kolcami na podeszwie. Były to specjalne buty do śniegu i lodu wspomagane zaklęciem antypoślizgowym. Z szafy przywołała jeszcze parę pończoch w majestatyczne czarne wzory. Podciągnęła suknię i opierając nogę o kant łóżka zaczęła wciągać pierwszą pończochę.
-Nie znam ich.- odpowiedziała na pytanie dziewczyny.
Zmieniła nogę i wciągnęła drugą pończochę. Później wciągnęła buty i stanęła przed dużym lustrem na drzwiach szafy. Znów machnęła magicznym kijaszkiem i ze szkatułki przy lustrze przywołała rubinowy naszyjnik i kolczyki.
-Wychodzę. Radzę uważać na moje rzeczy.- powiedziała zamykając wszystkie kuferki.- Lubią parzyć nieznajomych.- dodała spokojnie po czym wzięła długi czarny płaszcz z białym futerkiem i wyszła z pokoju.
Ostrzegając ja przed swoimi rzeczami bynajmniej nie miała zamiaru straszyć Lucy. To było ostrzeżenie, ponieważ każda z jej szkatułek i kuferków był zaklęty przeciw kradzieży. Niektóre po prostu wyły, a inne np. parzyły palce każdemu kto próbował je otworzyć. Zrobić to mogła tylko Elena.