Z I M N O. Oto i słowo przewodnie tego wyjazdu, a chociaż można było jeszcze dodać takie, które umiejscawiałyby dokładniej gdzie jest tak zimno, Sheila nie rozwodziła się nad nimi specjalnie. Po prostu było jej zimno, co już samo w sobie uważała za koszmarnie absurdalne. Nigdy nie była kimś, kto uważałby się za lepszego od innych, ale w tym momencie jakoś tak przebiegło jej przez głowę zwątpienie. Dlaczego, do diaska, miała tutaj marznąć, skoro jej ojciec był taką szyszką? Ano może właśnie dlatego, że nigdy nie chciała jego pomocy. Zawsze sama sobie rzepkę skrobała i teraz nie miało być inaczej, a to, że zaraz miała przymarznąć do klamki było jedynie małą niedogodnością, z jaką raz i dwa sobie poradzi. Prawda? Oby, bo nie chciałaby przecież, aby współlokatorzy zastali ją w tej niekomfortowej sytuacji, gdy trzęsła się jak osika na wietrze. Co prawda nie była wychuchanym w domu dzieciakiem, który wyżej celował nosem niż widział, ale i tak czuła jak bardzo warunki jej nie sprzyjają, żałując, że nie mogli wybrać się gdzieś, gdy słońce nieustannie prażyło i trzeba było uważać, aby nie nabawić się udaru. Przekroczyła próg pokoju, ciesząc się, że jest pierwsza. Dzięki temu mogła wybrać sobie łóżko drugie od drzwi, a jednocześnie znajdujące się daleko od okna. To był całkiem sprytny zabieg, który miał na celu osłonić ją przed zimnym powietrzem przeciskającym się przez różnorakie szczeliny. Przestawiła swój kufer pod łóżko, a następnie, mimo, że była jeszcze ubrana w kurtkę i zimowe buty, owinęła się ciasno dwoma kocami, robiąc z siebie prawdziwego naleśnika. Chociaż była ciepłym naleśnikiem, nie tak jak reszta tych obmierzłych goblinów, obrażonych na rozpalanie ognia w kominku. Najwyraźniej zamierzała tak leżąc tak długo, aż wreszcie poczuje, że wystarczająco się rozgrzała, co przy optymistycznych prognozach mogło jej zająć może kwadrans. Jakie miała plany na potem? Cóż, chciała pozwiedzać, ale w obecnej sytuacji trochę zwątpiła w pozytywną realizację swojego planu. Przymarznięcie do klamki wydawało się o wiele lepsze niż przymarznięcie do drzewa czy utonięcie w śnieżnej zaspie.

Tak, zimno to pierwsze co powiedział po dotarciu na miejsce. Szkoła chyba naprawdę chciała go przyzwyczaić do tego klimatu, niezła próba. Tylko jakże sprytny był Ettore, pierwsze co zrobił to zwianie do swojego pokoju mając nadzieję na to, że tam będzie ciepło. Z rękoma w kieszeniach kurtki i torba narzuconą na ramię praktycznie biegł przez korytarze. Nic innego nie było teraz ważne, no może jeszcze herbatka by się przydała. Nawet nie rozmyślał nad tym z kim będzie mieszkał i kiedy wyjdzie gdzieś z bratem, prawdopodobnie jego mózg stawał się już mrożonką. Gdy w końcu odnalazł to czego szukał wparował do pomieszczenia nie patrząc na to czy ktoś już tu jest. Wybrał łóżko pod oknem, bo jakoś to najbardziej mu pasowało, oczywiście nie pomyślał o tym co prawdopodobnie sobie zafundował. Rzucił torbę obok łóżka po czym zdjął buty i kurtkę, co było później? Również został naleśnikiem. Nie zamierzał dziś opuszczać motelu, o nie.

I leżały sobie tak dwa naleśniki. Jeden z nadzieniem serowym zaprawionym wanilią, a drugi najpewniej mięsny w sosie indyjskim… czy coś takiego. W każdym razie Sheila nawet nie wyściubiła nosa ze swoich koców, żeby zobaczyć kto przybył, a jedynie rzuciła cicho „kogo to znowu diabli niosą?” w tej swojej bostońskiej, prześmiesznej gwarze. Leżeli tak pewnie cały ten kwadrans, który to Violence postanowiła przeznaczyć na rozgrzewanie skostniałych palców i innych części ciała, a kiedy wreszcie wydostała się ze swojej naleśnikowej osłony, wcale nie chciała sprawdzić kto poszedł w jej ślady. Zamiast tego zaczęła wyrzucać z kufra różne rzeczy, od niedziałających w Hogwarcie odtwarzaczy muzyki, jakie swego czasu dorwała na wakacjach w domu, aż po nowe ubrania, jakie miała zamiar na siebie włożyć. Przez moment debatowała sama ze sobą nad tym co nadawałoby się na milion warstw, a potem klapnęła tyłkiem na zimną podłogę, odnajdując w tym jedyną możliwość na uratowanie swojej godności, gdyby ktoś nagle zapragnął otworzyć drzwi lub naleśnik indyjski postanowiłby się rozwinąć. Metodycznie ściągała z siebie ciuchy, aby zaraz zacząć wkładać na siebie nowe, tym razem cieplejsze, aż do chwili, w której poczuła, że to wystarczy. Trochę to trwało i wyglądała odrobinę śmiesznie, ale chociaż nie pizgało aż tak bardzo jak wcześniej. Tylko co teraz? Wypadałoby chyba znaleźć Ettore i chociaż zobaczyć w jakim pokoju rezyduje. Oto i właśnie się podniosła, kierując się w stronę wyjścia…

Z czasem było mu coraz cieplej, jednak zobojętnienie na to kto leży w łóżku obok trwało dalej. Wątpił, że będzie to ktoś znajomy, a tym bardziej Sheila. Może gdyby myślał inaczej już by ze sobą rozmawiali, ale zimno to zło i blokowało procesy, które pozwalałyby na jakiekolwiek logiczne rozumowanie. Na szczęście słuchu mu nie odebrało przez co mógł przetworzyć, że towarzysz naleśnikowania właśnie się przemieścił. Ba, był nawet tuż przy jego łóżku. Przez otwór, który pozostawił sobie, aby móc swobodnie oddychać zobaczył fragmenty tajemniczej postaci. Trochę zajęło mu rozpoznanie któż to był, jednak nie odezwał się, szczerze nie chciał, aby przerywała to co robiła, domyślenie się dlaczego nie jest trudne. Po wszystkim nadeszła chwila, kiedy musiał przestać naleśnikować, obiekt obczajań właśnie się oddalał, więc wypadałoby się ujawnić. Oczywiście nie zdradzając się z obserwacjami.
- Szukasz kogoś? - rzucił nagle nawet się nie odkrywając, mimo tego na jego twarzy ukazał się też firmowy uśmiech numer pięć. Nie pomyślał o tym, że mógł ją tym wystraszyć, z resztą wszystko za chwile się okaże.

Sheila Violence Villadsen z reguły spodziewała się niespodziewanego. Odkąd spłonęło Salem, chyba większość uczniów przyjeżdżających do Hogwartu z Ameryki miało podobne podejście do życia, co zresztą nie było specjalnie dziwne. Pomyślnie przewidywała burze czy potknięcia na korytarzu i coraz uważniej czytała ze swoich fusów po zakończeniu śniadania. Wieczorami natomiast wpatrywała się w mroczne niebo, szukając chociażby jednej pomyślnej gwiazdy, którą… z reguły znajdowała, ale nie o to chodziło. Po prostu przezorny zawsze ubezpieczony, prawda? Ano prawda, ale chyba ani herbaciane fusy, ani gwiazdy, ani nawet szklane kule nie mogły jej przygotować na to, że indyjski naleśnik okaże się rozmowny… ba, okaże się naleśnikiem arabskim, ale tego jeszcze nie wiedziała. Tymczasem, oczywiście, drgnęła wyraźnie, niemalże potykając się o własne nogi, kiedy tak ją wystraszył, co chyba nie było niczym dziwnym. Prawie zaklęła, ale zmełła brzydkie słowo w ustach nim zdążyło wydostać się na zewnątrz i odwróciła się w stronę łóżek z bardzo nieprzeniknioną miną.
- Jeszcze nie zaczęłam. - zauważyła w odpowiedzi, zresztą zgodnie z prawdą, bo dopiero co miała wyjść z pokoju, aby swój research rozpocząć, kiedy to coś przykuło jej uwagę. Mianowicie chodziło nie o samego naleśnika, a bardziej o jego dziwnie znajomy głos. Detektyw Szelka zmarszczyła brwi, opierając dłonie na biodrach, co nadało jej wyrazu rozgniewanej matki karcącej dziecko.
- A ty czemu tak się czaisz? Ubierz się, a nie małpujesz czyjąś taktykę. - zarzuciła naleśnikowi, najwyraźniej mając zamiar go rozpracować, chyba że zamierzał sam się „odnaleśniczyć”.