Percival zdecydowanie zasłużył na wypoczynek. Od kilku miesięcy grał w reprezentacji Wielkiej Brytanii i na pewno się nie oszczędzał. Nie wiedział, co mu strzeliło do głowy, żeby zgłosić się jako opiekun, ale najwyraźniej miał sentyment. Może kierowało nim jeszcze coś innego, ale nie chciał się do tego przyznawać. Znalazł swój pokój bez większych trudności i ucieszył się w duchu, że był na tyle przewidujący, by zabrać ze sobą mnóstwo grubych swetrów w norweskie wzory. Zastanawiał się, czy gobliny odczuwają zimno inaczej niż ludzie, skoro wzięły sobie za punkt honoru utrzymanie temperatury na tyle wysokiej, by dłonie nie przymarzały do klamek. Cóż, on sam był przyzwyczajony do takich warunków, choć musiał przyznać, że życie w Londynie trochę go rozhartowało.
Korzystając z faktu, że zjawił się w pokoju przed resztą swoich współlokatorów, wybrał sobie łóżko i wyciągnął się na nim wygodnie, podkładając ramiona pod głowę i uśmiechając pod nosem. Miał nadzieję, że uczniowie nie dadzą mu się za bardzo we znaki, zresztą on sam wcale nie zamierzał jakoś szczególnie ich pilnować. Ostatecznie większość z nich była niewiele od niego młodsza. Momentami tęsknił za Riverside, a nawet Hogwartem. Tęsknił za swoimi znajomymi, którzy porozjeżdżali się po świecie. Nie miał ochoty się do tego przyznawać, ale czasami czuł się paskudnie samotny, mimo różnych dziewczyn, które pojawiały się w jego życiu na chwilę. Percival zawsze był towarzyskim typem, nawet jeśli czasem lubił zaszyć się w jakiejś głuszy i obserwować zwyczaje godowe hipogryfów. Nie był stworzony do samotności, zdecydowanie nie.

Była totalnie beznadziejnym opiekunem dla dzieciaków, ale kiedy tylko usłyszała, że można pojechać sobie na ferie z Hogwartem całkiem za darmo czy tam po dosyć niskiej cenie, na pewno nie mogła tego przegapić! Tak naprawdę nie chodziło o sam wyjazd, a o szkolną atmosferę. Bell strasznie za nią tęskniła, chociaż od paru miesięcy była na stażu w Wędrowcach skądś tam, wiec niby robiła to co uwielbiała. Dziwnie było przestawić się po treningach z She. Te były jakieś takie inne.
Była krukonka opatuliła się granatowym szalikiem, kiedy czekała aż wreszcie dostanie swój kluczyk. Widziała, że trochę były dorosłych ludzi, których totalnie nie znała, paru absolwentów... Szkoda, że pewnie z nimi trafi do pokoju. Wolałaby znaleźć się z jakimiś znajomymi, co jeszcze się uczyli w Hogwarcie. Wzięła w końcu kluczyk z literką D i ruszyła do pokoju. Słyszała jak uczniowie (głównie ci z Salem!) narzekali, że jak tu brzydko i w ogóle, ale jej się podobało. Było tak swojsko i pachniało starością i drewnem.
Drzwi były już otwarte, więc Bell tylko nacisnęła klamkę. A tam... zobaczyła samego Percivala Folletta!
- Ooo, Percival! - W sumie nie powinna się tak ekscytować, bo przez ileś tam czasu chodzili razem do Hogwartu i grali w przeciwnych drużynach podczas Mistrzostw Juniorów, ale w końcu on już dostał się tam, gdzie ona dopiero zmierzała. - Czyżby szykowały się jakieś quiddiche? Nawet chyba spakowałam miotłę... - wyszczerzyła się do niego, siadając sobie na jednym ze środkowych łóżek. Ależ one były miękkie!

Słysząc, że ktoś otwiera drzwi, Percy uniósł się na łokciu, ciekawy, z kim to przyjdzie mu dzielić pokój. W pierwszej chwili nie mógł sobie przypomnieć, skąd zna tę dziewczynę, ale trwało to tylko sekundę, a jego twarz rozjaśnił wesoły uśmiech. Usiadł na łóżku i spojrzał na Bell z wyraźną radością.
- Bell! Cześć! - zawołał ze szczerym entuzjazmem. Naprawdę nie spodziewał się spotkać nikogo znajomego, a co dopiero dzielić z nim pokój! Nie znali się zbyt dobrze, ale kojarzyli, a to już i tak było dużo. Nie żeby kiedykolwiek miał problemy z nawiązywaniem znajomości, ale i tak się ucieszył na jej widok. Przynajmniej miał gwarancję, że nie zabraknie im wspólnych tematów.
Na jej pytanie wywrócił komicznie oczami.
- Merlinie, niedługo przyrosnę do tej miotły. Ale i tak ją ze sobą wziąłem - przyznał z łobuzerskim uśmiechem. - Jakbyś miała ochotę, możemy kiedyś razem polatać, mimo że w taką pogodę naprawdę można sobie coś odmrozić. Myślisz o zawodowstwie? - spytał z żywym zainteresowaniem, pamiętając, że dziewczyna naprawdę miała do tego talent. Zastanawiał się, czy do ich pokoju jeszcze ktoś dołączy, ale jeśli nie, na pewno nie będzie miał nic przeciwko temu.

Całkiem miło jej się zrobiło, że znał, no i pamiętał, jej imię. W końcu to nie było takie oczywiste, chociaż być może kiedyś tam byli sobie przedstawiani. Fajnie, że Percival nie zachowywał się jak ważniak z reprezentacji, bo, nie wiedzieć czemu, Bell najpierw przyszło to do głowy. Może dlatego, że ona trochę bardziej szczyciłaby się, jakby była na jego miejscu?
- To chyba tak trzeba, nie? Zaraz się zestarzejesz i będzie ci jej brakowało! - stwierdziła, bo w końcu to był taki zawód, gdzie nie sposób było znaleźć czterdziestolatków, może jedynie na stanowisku trenera - Ooo, no pewnie, że bym chciała. Chyba nie może tu być tak źle? Wiesz, mam teraz staż w Wędrowcach i krucho u nich z wydawaniem galeonów na cokolwiek, więc ostatnio cały czas ćwiczymy w tych angielskich zamieciach, zamiast na jakimś krytym stadionie. Nie żeby równały się z tutejszymi - przerwała na chwilę, chyba tylko po to, żeby zrobić wdech. - Więc tak, myślę całkiem poważnie. Ciężko dostać się do reprezentacji? Tobie udało się od razu po szkole?
Rety, już wyczuwała tutaj długie rozmowy o quidditchu! Nawet nie wydawało się przeszkadzać, że połowy współlokatorów jeszcze nie ma. Bo co jeśli nie będzie im się podobać temat ich rozmowy i będą lekceważąco prychać pod nosem? Bell nie wytrzymałaby z takimi ponurakami.

Wcale nie zdziwiłby się, gdyby był najstarszym uczestnikiem całej tej wycieczki. W co on się dał wplątać? ‘No chooodź, będzie faajnieee’ namawiał go akurat przypadkowo wcięty Ivos, drogi przyjaciel. Tak, tak, ten od trumien i pogrzebów. Pojedziemy, zabawimy się, oderwiemy od nużącej rzeczywistości, mówił. Popilnujemy dzieciaków, a wieczorami…
Haydn zarzekł się, że nigdy więcej nie podpisze żadnych dokumentów będąc niewątpliwie pod wpływem alkoholu.
‘D’. Po środku korytarza, po prawej stronie. Drzwi były niedomknięte, a zza nich dobiegały dźwięki rozmowy. Ach, czyli nie był pierwszy. Zaraz, czy on usłyszał słowo ‘miotła’? Jeśli trafił na miłośników tej okropnej gry… Tak, nie przepadał za Quidditchem.
– Dzień dobry! – wszedł do pokoju, uśmiechnięty szeroko, tuż po tym jak zapukał do drzwi.
Jego bagaż stał tuż przy łóżku przy oknie, a zatem dobrze trafił. Niestety, nie znał żadnego ze współtowarzyszy, a, być może co gorsza, był starszy od nich o co najmniej dekadę. Przedstawił się z imienia i nazwiska, ukłonił się przed panią oraz uścisnął dłoń pana. Będąc poprawnym politycznie nie zamierzał się wtrącać w rozmowę, ani tym bardziej narzucać komukolwiek swoich przekonań. Ot, wątły za młodu, zawsze wolał bibliotekę niż szkolne boisko. Sto procent Krukona.

Fakt, Bell powinna czuć się wyróżniona, bo Percy znał tak wiele dziewczyn, że ich imiona czasem po prostu mu się myliły. A jednak - jej ogniste włosy i duży talent zapadły mu w pamięć na tyle, że był w stanie ją umiejscowić. Czasem bywał zadufanym w sobie bubkiem, ale zdarzało się to stosunkowo rzadko - i bardziej dotyczyło jego rozbuchanego ego, cech charakteru niż osiągnięć. Nie miał zbyt dużego dystansu do siebie, ale wcale nie czuł się królem życia, tylko dlatego że przyjęto go do reprezentacji narodowej. Fakt, był z siebie zadowolony, ale nie zaczął z tego powodu patrzeć na wszystkich z góry. Szczególnie jeśli tym kimś były ładne dziewczyny.
- Pff, zaraz zestarzeję. Co najwyżej dojrzeję, a i to wcale nie jest takie pewne - rzucił z łobuzerskim uśmiechem i nieco obrażoną miną. Oczywiście tylko na żarty!
- Też miałem staż w Wędrowcach, ale nie wspominam tego dobrze. Strasznie się żarłem z trenerem - skrzywił się na samo wspomnienie i odgarnął włosy z czoła. - Nie, wcześniej przez pewien czas grałem po prostu w klubie, w reprezentacji jestem jakieś... pół roku? Fajnie, że poważnie o tym myślisz, przyda nam się dobry ścigający... bo jesteś ścigającą, dobrze pamiętam? Żeby się dostać, trzeba trochę popracować, ale nie jest to niemożliwe. Jak widać - uśmiechnął się, po czym zwrócił głowę w stronę drzwi, w których stanął ich nowy współlokator. Wyglądał bardzo szacownie i z całą pewnością był od nich starszy, ale Percivalowi wcale to nie przeszkadzało. Uścisnął mu dłoń i przedstawił się z uśmiechem. Facet nie wyglądał na fana quidditcha, ale nie powinno się z miejsca szufladkować ludzi.

Ależ on był miły! Tak sobie wesoło gawędzili, że Bell zupełnie zapomniała, że w zasadzie to się wcale nie znali, tylko widzieli parę razy podczas meczy i na korytarzach. No i jeszcze na meczach reprezentacji. Ruda na pewno bywała na większości, ale wtedy to ona się na niego gapiła, a nie na odwrót. A tu patrzcie, rozmawia z nią jak ze zwyczajną koleżanką. Zresztą - niedługo pewnie rzeczywiście nią będzie.
Uklepywała poduszkę, żeby to sprawdzić czy jest tak bardzo miękka na jaką wyglądała, a potem położyła się cała na łóżku, tylko nogi pozostawiając na zewnątrz, bo nie chciało jej się ściągać długich, zasuwanych kozaków.
- Na pewno nie będzie to niedługo - uśmiechnęła się radośnie. - Bo do jakiego wieku pozwalają grać? Jakiejś trzydziestki? - zastanawiała się głośno, bo w sumie nie miała pojęcia, ale obstawiała jakoś tak.
- No co ty, też? - Ucieszyła się bardzo, bo to bardzo pocieszające, że również podążał tą drogą. - Trener wcale nie jest taki zły. Może się zmienił? Za to drużyna jest jakaś pokręcona, jakby mnie nie lubią... pewnie wiedzą, że już jestem od  nich lepsza. - Znowu się wyszczerzyła. - Tak, ścigającą. Mam nadzieję, że się uda, jak skończę ten staż to będę próbowała... - Rozmarzyła się trochę. To już niedługo. - Z taką kapitanową jak She, nic mi nie straszne! Kojarzysz ją? Pewnie jest tutaj, koniecznie muszę ją znaleźć.
Wtedy wszedł ktoś, na widok kogo Bell urwała swoje gadanie. Chyba był ich współlokatorem, ale wyglądał na jakiegoś dwa razy starszego. Szybko ustaliła, że nie jest przynajmniej byłym profesorem, bo wtedy to dopiero byłoby dziwnie.
- Dzień dobry, Haydn - powiedziała, kiedy ten już się przedstawił. Wyglądał tak poważnie i dostojnie, zupełnie jak z innego świata. Ona chyba takich dobrych manier nie miała, bo nawet nie podniosła się z łóżka.
- Więc... co was tu sprowadziło? Bo nie uwierzę, że chcieliście zobaczyć się z dawnymi przyjaciółmi, jak ja, albo, że lubicie spełniać się jako opiekunowie - zagaiła, chcąc wciągnąć w rozmowę również tego dziwnego pana Haydna. - Ja na twoim miejscu, Percy, siedziałabym gdzieś w Egipcie. W ogóle, mogę do ciebie mówić Percy? Percival brzmi tak poważnie!

Kiedy się patrzyło na to z zewnątrz, bycie zawodnikiem drużyny narodowej wydawało się jakimś niesamowitym osiągnięciem, bliskim wdrapania się na sportowy Parnas, ale w rzeczywistości... cóż, wszystkie te gwiazdy były nadal takimi samymi ludźmi jak wielu innych, choć niektórym woda sodowa uderzała do głowy. Percival, ku zdziwieniu wszystkich, którzy go znali, jakoś się przed tym uchronił, mimo że zawsze miał pewne skłonności do egocentryzmu i zadufania. Wygląda na to, że w końcu dojrzał - nic, tylko się cieszyć!
- Wydaje mi się, że to raczej kwestia formy zawodnika. Quidditch wymaga stuprocentowej sprawności, więc dopóki dajesz radę, dopóty grasz. Wiesz, jak jest z kontuzjami - wzruszył lekko ramionami, myśląc sobie, że szczęśliwie ma skończone studia i dyplom w kieszeni. W momencie, kiedy będzie musiał zrezygnować z quidditcha, nie zostanie na lodzie. Dziwnie było o tym myśleć teraz, kiedy dopiero co dostał się do reprezentacji.
- Powiedzmy, że trudniej mi się dogadać z facetami niż z kobietami - powiedział z lekkim rozbawieniem, targając sobie włosy. - Będę trzymał kciuki. A She... Shenae D'Angelo? Tak, kojarzę. Jeszcze trochę, a uda nam się rozegrać mecz. Mignął mi gdzieś Deven, przyjechał ze mną z Kanady na mistrzostwa, a teraz jest kapitanem gryfonów. - Wygląda na to, że moje postaci są szalenie utalentowane, jeśli chodzi o quidditcha, ale sza!
Wejście Haydna trochę ich zaskoczyło i sprawiło, że Percy stracił wątek. Zresztą, nie mieli chyba nawet szans go kontynuować, bo ich nowy współlokator nie wyglądał na miłośnika miotlarstwa, choć oczywiście jeszcze ma szansę ich zaskoczyć.
- Pewnie, że możesz - roześmiał się, moszcząc wygodniej na łóżku i patrząc na Bell wesoło. - Na Merlina, dlaczego właśnie w Egipcie? Wychowałem się w Kanadzie i zdecydowanie lepiej znoszę niskie temperatury. W sumie moją drugą opcją, jeśli chodzi o sprawy zawodowe, było coś związanego z magicznymi stworzeniami, pisałem pracę o hipogryfach. A Góry Skaliste to niesamowite miejsce, zwłaszcza dla takiego dzikusa jak ja, który lubi uganiać się za zwierzętami - podsumował, wzruszając lekko ramionami. W kąciku jego ust wciąż błąkał się lekki uśmiech. - Miałem szczerze dosyć Londynu, można się w nim udusić. I nie chodzi mi o samo miasto, ale też o atmosferę i obracanie się ciągle w tym samym gronie kolegów z reprezentacji.

No, no, chyba trafił na gwiazdę. Słowo ‘reprezentacja’ wyraźnie na to wskazywało. Było mu aż wstyd, że nie miał pojęcia przed kim stoi, mimo że obydwoje jego współlokatorów wyglądało na młodszych. Haydn zdjął w końcu płaszcz i długą marynarkę, potarł zmarznięte dłonie jedną o drugą. Wyjął z walizki nadszarpnięty kajet i pióro oraz niedużą fiolkę z atramentem, zostawił je na szafce tuż przy łóżku.
– Wybaczcie, ale naprawdę porządnie zmarzłem – próbował wytłumaczyć swoje zachowanie, objawiające się umoszczeniem na łóżku i dokładnym owinięciem puchatym kocem w zebrę – Mam znajomego Czecha, powiedzmy, że się przyjaźnimy. Ma pod opieką rozbrykaną dziewuszkę, która nie dość, że wierciła mu dziurę w brzuchu, by ją puścił, to jeszcze wymogła na nas obydwóch, byśmy przyjechali tu razem z nią. Przyznaję, że nie do końca pamiętam jak to się stało, ale wręcz podpisałem oświadczenie przygotowane przez tę młodą damę, że się na to zgadzam i obiecuję tu przyjechać. Nie rozumiem, jak to się stało, że jest Gryfonką. Ivoś jest w pokoju obok, sypialnia B, taki wysoki, zarośnięty blondyn, na pewno go poznacie.
Przysłuchiwał się ich rozmowie, jednocześnie rozważając wyprawę w celu zdobycia gorącej herbaty.

Być może kiedyś Bell zdawało się, że wspięcie się na ten quidditchowy szczyt było bardzo trudne, ale teraz jakoś tak miała wrażenie, że podążając obraną przez siebie ścieżką po prostu nie może być inaczej. I tak patrzenie na mecze tak ważnej drużyny wzbudzało w niej podziw, chociaż niedługo miała nadzieję się w niej znaleźć.
- Cztery osoby... przydałoby przynajmniej osiem... albo sześć, jakby grać bez pałkarzy i szukajacych - zastanawiała się już wszystko powoli planując, po czym przerwała, bo przypomniała sobie, że powiedziała trochę głupotę, bo przecież Percy był właśnie pałkarzem. - Och, no może jednak nie. Ale można by taką mini drużynę stworzyć. Tylko ciekawe gdzie tu jeszcze znajdziemy takich zapaleńców. - Zaśmiała się, już zapominając o swojej gafie.
Ona też zamilkła kiedy przyszedł Hayden, no ale przecież temat quidditcha był taki super ciekawy i sam cisnął się na usta.
- Tak sobie wyobrażam... że wiesz, tutaj kupa kasy, sława i w ogóle, to w wolnym czasie się leży z drinkiem na plaży - wytłumaczyła, wyobrażając sobie siebie w takiej sytuacji. - Zwierzęta! To dosyć odległe zainteresowanie. Ale nie wydaje ci się, że te tutaj mogą niekoniecznie być bezpieczne? W sumie ja sama pisałam pracę z wróżbiarstwa, więc też nie było to specjalnie związane z quidditchem - uśmiechnęła się sama do siebie. Nie wyobrażała sobie na razie co innego poza lataniem mogłaby robić po szkole, ale w końcu była pilną krukonką i osiągnęła dobre wyniki z wielu przedmiotów, więc coś by wymyśliła. Np zostałaby mugolską wróżką.
- Kim jest ten Ivoś? - zapytała Haydena, kiedy też podzielił się swoim powodem przyjazdu, bo nie kojarzyła, żeby był to któryś z nauczycieli. Była nieco zdziwiona słysząc, że jakaś uczennica przyjechała tutaj pod opieką dorosłego. Czyżby była pierwszoklasistką? - Więc pilnujesz tej gryfonki... w jaki sposób? Może powinna zająć to wolne łóżko? - zażartowała, chociaż nie była pewna czy pan Locke znał się na tego typu żartach.

Bardzo możliwe, że Percivalowi odbije lekka palma, jeśli znajdzie się w głównym składzie podczas Mistrzostw Świata i zobaczy te wszystkie twarze skierowane w jego stronę... między innymi oczywiście, ale to naprawdę mogło wbić w dumę. Póki co, wcale nie postrzegał siebie jako wielkiego zawodnika, wiedział, że jeśli chce przejść do historii quidditcha, musi włożyć w to dużo pracy - inaczej będzie to tylko krótki błysk i szybki koniec kariery.
- Nie przejmuj się, grałem przez krótki czas jako ścigający - wyszczerzył zęby w promiennym uśmiechu, nie biorąc do siebie uwagi Bell. - I tak nie mam ze sobą ani pałki, ani tłuczków, a kafla da się zrobić z czegokolwiek. Więc nie ma sprawy, mogę być ścigającym, choć to nie moja pozycja - zapewnił wesoło, wyciągając się wygodniej na swoim łóżku.
Pokiwał z rozbawieniem głową, kiedy Bell zaczęła się tłumaczyć, jednocześnie próbując się nie roześmiać.
- Wiesz, to fakt, płacą bardzo przyzwoicie, ale z tą kupą kasy bym nie przesadzał. W każdym razie, ja jeszcze tyle nie uzbierałem, a sprzęt najwyższej klasy do tanich nie należy - powiedział szczerze, bo w końcu skoro Bell ma zamiar iść w tę stronę, to powinna sobie zdawać sprawę, jakie są realia. - Nie ma ryzyka, nie ma zabawy! A tak na serio... cóż, wszystkie interesujące zwierzęta są niebezpieczne. Hodowla gumochłonów to nie dla mnie. Wróżbiarstwo? Nigdy nie miałem do niego zdolności, musisz mi kiedyś powróżyć! - zawołał, bo ta dziedzina magii miała jeszcze mniej wspólnego z quidditchem niż ta, którą on się zajmował.
Uniósł lekko brwi, patrząc na Haydna i zastanawiając się, kim może być tak zaradna istota, która zmusiła dwóch dorosłych mężczyzn, żeby przyjechali tu razem z nią.
- Nie, nie kojarzę... Swoją drogą, niezła z niej manipulatorka, skoro zawlokła was aż tutaj - powiedział z rozbawieniem, w którym nie było jednak złośliwości. - To faktycznie brzmi bardziej jak Slytherin niż Gryffindor.