Hogwart był bardzo nieogarniętym miejscem. Począwszy od tego, że wysyłał uczniów w tak nietuzinkowe, niebezpieczne, wręcz ekstremalne warunkowo miejsca (Pixie doszły słuchy o zeszłorocznej Syberii), dążąc poprzez sposób, w jaki mieli znaleźć się w docelowym punkcie, a skończywszy na zabieraniu w podróż delikwentów takich jak panienka Cheshire. W tym zamku bowiem zapisywała się głównie na stronach kartotek, spędzając woźnemu sen z powiek i odpowiadając za całą serię podpalonych zasłon (próbowała warzyć eliksiry w dormitorium), wybuchów (próbowała warzyć eliksiry w schowkach, pełnych niepożądanych substancji), zadymień (pomieszczenia niewentylowane), poparzeń ("idioto, kto kazał ci się zbliżać do tego kotła?!") oraz drobniejszych i poważniejszych zranień. Być może zdążyli pozbyć się tych zapisków i zapomnieć - trudno było ocenić. Pixie zgłosiła się jako opiekun wyjazdowy, nie planując zbytnio przejmować się swoją funkcją. Zamierzała jedynie pilnować, aby nikt nie zginął pod jej skrzydłami, reszta była jej całkiem obojętna, byleby nie pociągnęli jej do żadnej odpowiedzialności, bo ona sama po sądach ciągać się nie zamierzała. Stwierdziła, że może to być całkiem ciekawa przygoda, a że ostatnio Londyn zaczynał osnuwać się mgłą zimowej nudy, uznała, że zmiana miejsca będzie idealnym rozwiązaniem. Pakowanie zajęło jej nie więcej niż pięć minut. Swój dorobek zazwyczaj taszczyła ze sobą, a przynajmniej jego część - tę większą przetrzymywała po kątach znajomych. Dłużej żegnała się ze swoimi psami, opuszczając je bliska łez. Serce mogło krwawić, ale absolutnie nie mogła ich zabrać, wiedząc, w jakie miejsce w tym roku Hogwart postanowił przetransportować swoje pocieszne dzieci. Całkowicie świadoma, wyruszyła w podróż.
Dzielnie zniosła świstoklika, czując się całkiem dobrze, jeśli porównać to do nieprzyjemnych zjazdów po wszelakich substancjach odurzających. Pociąg również jakoś przeżyła. Najgorszy był spacer. I przeczucie, że w motelu nie znajdzie jedzenia, które chciałaby znaleźć. Miała pewne obawy co do tego miejsca. Dotarłszy jednak do celu, jak najszybciej odebrała klucze i truchtem udała się do sypialni C. Westchnęła niepocieszona, widząc wystrój pokoju. Przyjrzała się kocom, ścianom i, wreszcie, rogom upolowanej zwierzyny, po czym jęknęła przeciągle, wyrażając tym swoją rozpacz. Przyglądała im się nieustannie, nawet nie zauważając, że ktoś wchodzi do pokoju, bo zapomniała o zamknięciu drzwi. Wypruta ze wszelkiej nadziei, wciąż w kurtce i warstwach szalików, zasłaniających jej pół twarzy, odwróciła się w końcu i dostrzegła... kogoś. "Czy ty też masz wrażenie, że tu wszystko kiedyś żyło, a nam każą w tym spać i oglądać rogi?" zapytała, ale dwie chustki i szalik skutecznie zamieniły jej słowa w niezrozumiały bełkot. Westchnęła znów, nieco poirytowana i wyplątała się z nich, zdejmując również czapkę i odsłaniając swoje wytatuowane dłonie, gdy pozbyła się rękawiczek, rzucając wszystko na łóżko pod oknem - najbardziej oddalone od drzwi, z przynajmniej-trochę-ładnym widokiem. Chociaż widok, który rozpościerał się przy drzwiach, też prezentował się całkiem nieźle. Jeszcze nie wiedziała, że to jeden z trzech męskich pierwiastków, które jej tu dokoptowali.
- Czy ty też masz wrażenie, że tu wszystko kiedyś żyło, a nam każą w tym spać i oglądać rogi? - zapytała, przyglądając mu się i trzęsąc lekko, bo mróz zdawał się zamieszkać na chwilę w jej drobnym ciałku.

Kadenowi nic nie przeszkadzało. Nie miał najmniejszego nawet pojęcia jak to się stało, że tu był, ale to też mu w tym samym stopniu zupełnie nie wadziło. Możliwe, ze podpisał o jakiś jeden formularz za dużo, kiedy nadrabiał zaległości w starannie ułożonych w jeden stosik kartkach, które okazywały się dokumentacją i raportami zdawanymi ministerstwu. Kaden, ze swoim pedantyzmem potrafił utrzymać porządek i dbać o szczegóły, ale niektóre rzeczy przedkładał nad inne. Majsterkowanie zawsze było nad formalnościami. Stał sobie teraz więc przy oknie, zastanawiając się, gdzie cholibka w ogóle są. Wejście nowej koleżanki mu to dość jasno uzmysłowiło.
Gdzieś, gdzie jest bardzo zimno. Przechylił głowę na bok, opierając się na jednej ręce na parapecie, odchylając się bardziej do tyłu i obserwował dziewczynę, zdejmującą sukcesywnie wszystkie ciuchy. Nie mógł powstrzymać męskich instynktów, zastanawiając się na jakim etapie rozbierania się dziewczyna skończy. Czy młode dziewczęta zdawały sobie sprawę z tego, ze kobiecy sposób rozbierania się, całkowicie różni się od męskiego i wyglądają przy tym zabójczo seksownie? Aż zszedł z parapetu, podchodząc do dziewczyny, pomagając jej się wykałapućkać z chustki, którą narzucił sobie na głowę niczym arab, a trochę jak ręcznik, który narzuca się sobie luźno na głowie, żeby seksownie wyglądać. On zrobił to w odruchu, wciągając zapach ładnych perfum dziewczyny i uśmiechnął się, bo nie spodziewałby się dostrzec tyle delikatności w dziewczynie o takim wizerunku.
— Nie — stwierdził rozbawiony — Bo nie przejawiam tendencji do dramatyzowania — mimo kąśliwej uwagi, zaśmiał się tak szczerze, że można mu było to wybaczyć. Szczególnie, że zarzucił chustkę znów na szyję nieznajomej, wyciągając w jej kierunku dłoń.
— Kaden. Jedyny mężczyzna wśród poroży i wypchanych zwierząt. Doprawdy zacna konkurencja.

Ależ Pixie też niewiele przeszkadzało. Chciała tylko wytrwać w swoim światopoglądzie i uparcie trzymać się swojego buntu przeciwko okrucieństwom, zadawanym zwierzętom. Mróz nie był jej straszny, zawsze można było sobie z nim poradzić, a ona, tak lgnąca do pozytywnych myśli, nie bała się go wcale. Cała wycieczka też nie prezentowała się źle. Była zwyczajną odmianą. Najgorszym, miejmy nadzieję że jedynym, punktem były właśnie te rogi i różne rzeczy, sugerujące, że właściciele owych "ozdób" (aż ją wzdrygało na tę myśl) byli kiedyś żywi i biegali sobie po tej planecie, tak jak oni biegali sobie po śniegu i motelu goblinów. Nie zapowiadało się też na to, aby mogła tu dostać wegetariańskie jedzenie. Do etapu weganizmu jeszcze nie dotarła, ale wtedy, o, wtedy musiałoby się to już ocierać o dramat. Zaśmiała się, widząc jego próby zamiany w araba.
- Czyli w skrócie: jesteś mięsożercą - oceniła, ale nie zrobiła tego ani złośliwie, ani z wyrzutem. Już dawno zdążyła zauważyć, że narzucanie się nigdy nie jest odpowiednim wyjściem. Nie lubiła, kiedy ktoś naciskał na nią, aby jadła mięso, więc nie naciskała na innych żeby tego nie robili. Choć nie popierała tego, nie miała takiej mocy, aby uczynić świat lepszym w tym temacie. Dygnęła zgrabnie i również podała Kadenowi dłoń.
- Pixie. Chodzący dramat we wzorki - przedstawiła się, opisując swoją osobę w podobny sposób. - Pracujesz w Hogwarcie? - zapytała. - Ostatnio mają wysyp młodych nauczycieli, przestałam się orientować - przyznała, pozbywając się kurtki, aby dorzucić ją na stertę wcześniej zdjętych ubrań. Zbyt wiele nie odsłaniając, bo wciąż miała na sobie grubaśny sweter, ciągnący się od szyi do połowy ud. Przyjrzała się mężczyźnie badawczo, mrużąc nieznacznie oczy, z ciekawością. - Chociaż nie wyglądasz mi na nauczyciela. Bardziej na kogoś od, hm, precyzyjnej roboty - stwierdziła, zdając się na swój niezawodny instynkt. Nie miała prawie żadnych uzdolnień magicznych, więc przynajmniej instynkt czasem się ujawniał. - A propos konkurencji. Zawsze wybieram ciepłe. I żywe.

Nie bardzo rozumiał sprowadzenia tej rozmowy do tematu ich diety, ale niekoniecznie uznał za istotny moment, w którym przegapił to lekkie przepłynięcie z jednej kwestii w drugą. Uśmiechnął się kącikowo, opierając obie ręce na karku i patrzył na dziewczynę z góry. Podziwiał jej mlecznobiałą skórę okraszoną wzorami. Trochę drażnił go ciepły sweter zasłaniający mu pełen obraz tatuaży, ale nie na tyle, żeby pozbawić go tego lekkiego uśmiechu na ustach. Jedynie splótł palce razem powstrzymując się, żeby z całą swoją skrupulatnością nie pomóc dziewczynie rozwikłać postawionej przez niego zagadki dalszych zawijasów znaków na jej ciele.
— Mógłbym zobaczyć? — wskazał podbródkiem dość śmiało na jej dłonie i sugerująco, podnosząc zielono-niebieskie tęczówki oczu do jej własnych. Jego oczy rozświetliła dziecięca pasja i ciekawość, aż zapomniał od razu udzielić jej odpowiedzi na jej poruszoną kwestię. Kiedy chwilę się nad tym zastanowił, udzielił jednak komentarza:
— Jestem wszystkożerny — mruknął i usiadł na łóżku ze skonsternowaną miną wpatrując się w jej odsłoniętą skórę na dłoniach. Wzrok uniósł dopiero na jej imię. — Osobliwie się nazywasz i masz dużo do powiedzenia — uśmiechnął się słuchając jej poglądów na świat, chociaż nie znali się dłużej niż jakieś… zerknął na zegarek i dowiedział się, że było to może trzydzieści sekund. W ciągu, których już zdążyła go po części rozgryźć.
— Pracuję w Ministerstwie. Depertament Magicznego Transportu — podpowiedział jej, ale miał wrażenie, że jeszcze chwila, a sama by rozwikłała tą informację bez jego pomocy. — Jest coś co w tym zawodzie też Cię ziębi? — spytał rozbawiony, uśmiechając się pod nosem, kiedy na nią patrzył. Była całkiem zabawna, naprawdę. W ciągu krótkiego czasu jaki się znali, dowiedział się, ze nie lubi mięsa, młodych nauczycieli i ma niezawodną intuicję.
— Ty na pewno zajmujesz się czymś równie osobliwym, co Twoje imię — dodał bawiąc się w jej grę na instynkt, chociaż on lepszy był w obserwacji niż wydawaniu osądów, ale coś tchnęło go, żeby przejąć jej poziom dyskusji. Przechylił głowę na bok, ciekawy czy miał rację. Wszystko w niej było unikatowe. Wygląd, sposób wypowiadania się, poglądy.

Cheshire ogólnie nie wszyscy rozumieli. Przynajmniej nie tak od razu - taka zmiana tematów była dla niej czymś zupełnie naturalnym i choć potrafiła trzymać się jednej linii, po drodze lubiła chwytać się kilku innych odgałęzień, a że futra, głowy i poroża wiązały się z uśmiercaniem biednych i niewinnych stworzeń, powiązała to ze swoim protestem w tej sprawie, a co za tym idzie - z dietą. Całkiem prosta zależność, w jej mniemaniu zupełnie logiczna!
- Jasne - rzuciła luźno, zgrabnie unosząc dłonie i puszczając lekko palce, aby mógł sobie obejrzeć jej osobliwe znaczki. Wolała, kiedy ludzie pytali. Często nie mogli pochwalić się wystarczającą bystrością, aby to zrobić, za to obserwacje zwierząt w zoo musiały wychodzić im wyjątkowo dobrze, bo tak mniej więcej zezowali na jej tatuaże, starając się wyłapać wzrokiem wiele elementów w krótkiej chwili. Patrzyła na nich wtedy uprzejmie, z uśmiechem obserwując ich trudy i fakt, że próbowali ukryć ciekawość. Wyglądali wtedy przezabawnie. - Nie są zbyt dramatyczne - dodała.
- Oho, to musisz mieć dobre trawienie - skomentowała krótko, a na dalszą część wzruszyła ramionami. - Możliwe - przyznała, nigdy specjalnie nie przejmując się tym, ile w danym temacie mówi. Bywały takie, że nie mówiła nic, ale w zasadzie... miał rację. Pewnie dlatego, że nieskrępowanie dzieliła się swoimi uwagami ze światem, niezależnie od tego, jakie wielkości owe uwagi przybierały.
- Żartujesz! - zareagowała, wpatrując się w niego z lekkim niedowierzaniem. No bo jak to tak, w Departamencie Trans... - Nie, absolutnie! - zaprzeczyła, kręcąc głową, ale nie mówiąc nic więcej, tylko wciąż się dziwiąc. Właściwie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że do tego departamentu zaglądała dosyć często.
- Możesz zgadywać - zaproponowała, opadając lekko na swoje łóżko, kiedy ugięła kolana, aby na nim usiąść. Przypatrywała się Kadenowi, czekając na jakieś ciekawe teorie. Całkiem lubiła wiedzieć, na jakiego człowieka wygląda. A do młodych nauczycieli nic nie miała - zwyczajnie nie potrafiła się rozeznać w ich temacie, bo miała wrażenie, że wszyscy zrobili się nagle wyjątkowo zdolni i grzali ciepłe posadki w Hogwarcie. Może to jakiś spisek? Może powinna domagać się stanowiska?

Zatem ferie. Merlinie jak dobrze, że ktoś mu w ogóle przypomniał o tym wyjeździe. Inaczej pewnie robiłby teraz sobie kolejną kawkę w Hogs, zastanawiając czemu ruch taki słaby. A tu wszyscy byliby na tym zimowym wyjeździe. Szczęśliwie sam się dość szybko ogarnął z tym wszystkim. I tak, spakowany i wszystko wszystko, znalazł się na miejscu zbiórki. Po podróży jego oczom ukazał się motel. Okej, spoko. Zatem trzeba było jeszcze ogarnąć miejsca. To się dało zrobić. Ciekawe, czy mógł sobie wybrać jakikolwiek pokój, czy też jego nazwisko było już przypisane konkretnej sypialni? Jednak to drugie. Cóż trudno. Nie da się ukryć – poszukiwania chwilę mu zajęły. Ostatecznie stał drzwiami do sypialni C. Dziwne, doprawdy dziwne nazewnictwo, ale to nie jego rzecz krytykować właścicieli. W końcu każdy ma swoje dziwne odpały, pomysły i fetysze, prawda? Prawda!
- Cześć wszystkim, dzień dobry! – rzucił miło na przywitanie, po przekroczeniu progu sypialni i zorientowaniu się, że tak w sumie to ma towarzystwo. Ciekawe które z nich to jego współlokatorzy? Oboje? A może tylko jedno…? Cóż, gdyby miał wybierać, to zdecydowanie chciałby, by była to ona.. Tak. Tego gościa mógł sobie darować, kimkolwiek jest. Natomiast.. ta Pani. Tak zwróciła jego uwagę, ale hej! Czemu się tu dziwić? W końcu tak atencyjny wygląd musiał przyciągać spojrzenia i nie tylko mężczyzn, jak się założę.. Cóż. Mimo wszystko należało jakoś wrócić do normalności. – Jestem Joshua. Możecie mi mówić Jezus. – rzekł na odchodne, zajmując jakieś wolne łóżko. Powinien się rozpakować, co nie? Powinien. Póki co jednak, miał ochotę tylko na kawę. I tak też zrobił. Musiał tylko wydostać cały sprzęt ze swojego kufra. Uporał się z nim dość szybko, więc mógł przystąpić do ceremoniału jej parzenia. – Komuś kawy..? – zapytał tamtą parkę. Ej. A co jak oni byli razem? Chcieli właśnie mieć ten moment intymności, a on im bezpardonowo wbił i zabił cały nastrój? Nie, tego by nie przeżył. Tak się nie stało.
Prawda?