Kurs - asystęt uzdrowicieli
Retrospekcja - 15 sierpień 2012 rok.
Cz. 1
Od kąd pamiętam, zawsze byłam bardzo pojętna i szybko się uczyłam. Postanowiłam w końcu spróbować swoich sił w kursie i zdobyć doświadczenie w przyszłym wymarzonym zawodzie.
Pierwszy tydzień nie wydawał się być trudny, pierwszym pacjętem, którego dostałam w moje ręce była sówka,  ze złamanym skrzydełkiem. Aby ją uleczyć niewątpliwie potrzebny był mi eliksir szkle-  wzro. Na szczęście, w mojej głowie od razu pojawił się przepis oraz sposób przygotowania lekarstwa.
-Nic się nie bój maleńka, zaraz ci pomogę- powiedziałam w kierunku mojego pacjęta, wiedząc o tym, że kontakt z osobą poszkodowaną jest niezwykle ważny. Krzątałam się po spółkach szukając składników do Eliksiry, a gdy tylko był gotowy, podała go sówce.
- Pij maleńka- odpowiedziałam uradowana z sukcesu. Z uśmiechem na twarzy obserwowałam, jak zwierzątko cieszy się i macha skrzydełkiem, potem zostałam udziubana kilka razy w rękę i szczęśliwa opuściłam miejsce pracy czekając na nowe wyzwania.
Kostki-  najpierw 5 potem poprawka na 1
Cz.2
Drugie zadanie było już stanowczo trudniejsze niż pierwsze. W dzbanie utknął biedny mały, chory puszek. Najpierw obejrzałam dokładnie cały wazon i wybrałam najlepsze zaklęcie aby wyciągnąć małego przyjaciela z naczynia. Przymieżyłam się i wypowiedziałam zaklęcie, po czym delikatnie położyłam zwierzątko na stoliku. Już miałam wypowiedzieć formułke uzdrawiającą,  gdy okazało się, że moja ręka jest pokryta wielką brodawką. Na początku nie wiedziałam co robić, ale potem żuciłam na moją rękę zaklęcie Vulnus alere, a potem to samo wykonałam na puszystym pacjęcie. Kolejny tydzień kursu dobiegł końca.
Kostki - 1
Cz.3
Uspokajanie ludzi to moja specjalność, więc gdy tylko zobaczyłam tę przemiłą gromadkę wiedziałam jak do niej podejść. Spokojnie wytłumaczyłam co i jak rodzicą, a potem krok po kroku objaśniałam wszystko małemu urwisowi. Dla takiej osoby jak ja brzmi to banalnie, a jednak tak nie było. Pierwszy raz ktoś sprawdził moje poczynania w roli uzdrowiciela, a do tego cały czas musiałam robić dobrą minę do złej gry. Niestety źle zdjagnozowałam małego pacjęta,  a jego rodzice byli strasznie źli, z resztą nie tylko oni. Starszy uzdrowiciel powiedział, że muszę się jeszcze dokuczyć, ale na szczęście w poprzednich tygodniach dobrze mi szło, wiec zaliczył mi ten kurs.
Kostka - 6
Kurs skończony

Kurs - Uzdrowiciel
Retrospekcja - 26 wrzesień 2012 rok.
Cz.1
Po pomyślnym przejściu kursu na asystęta uzrowiciela, przemyślałam wszystkie za i przeciw i wybrałam się na kolejny. Tym razem jednak był on dużo trudniejszy, a zadania niczym nie przypominały tych poprzednich.
W pierwszym dniu od razu zrobiło się cięszo, na oddział przywieziono chorego mężczyznę, który oblał się eliksirem. Zrobiło mi się go bardzo szkoda, ale na szczęście wiedziałam co robić. Skierowałam w niego różdżkę i wypowiedziałam zaklęcie Episkey, a potem uporałam się jakoś z tą koszmarną raną. Jednak dalej nie byłam pewna, czy nie ma on jakiś obrażeń wewnętrznych. Odwróciła się na chwilę, aby zlecić mojemu współpracownikowi odpowiednie badania, jednak gdy się odwróciłam on w dziwnych okolicznościach zniknął. Na szczęście osoba, która była ze mną pomogła mi znaleźć pacjęta, a ja wróciłem do domu z myślą, że jutro tu wracam.
Kostka - 3
Cz.2
Dzisiejszy dzień, nie zapowiadał się aż tak źle, przecież zwierzęta nie mogą robić aż takiej dużej krzywdy człowiekowi prawda? Okazało się, że jednak mogą. Na oddział przywieziono mężczyznę, który został mocno pokiereszowany przez hipogryfa. Połamane ręce i noga, to dopiero początek listy obrażeń, a w dodatku jedno złamanie było z przemieszczaniem. Niestety ja pod tym względem byłam bardzo delikatna i omal nie zwymiotowałam. Wszystkie czynności zrobiłam w wielkim stresie, nawet nie myśląc co robię. Byłam pewna, że coś w końcu pójdzie nie tak. Najpierw podała pacjętowi dwa Eliksiry. Potem wypowiedziałam jeszcze dwa Zaklęcia i spojrzałam na prowadzącego, który był uśmiechnięty, udało mi się przejść dalej.
Kostki - 4
Cz.3
Dzisiejszy dzień, nie różnił się aż tak bardzo od pozostałych. Jednak ja byłam już bardzo zmęczona po nie wysłanej nocy. Do szpitala przywieziono chorego na... No właśnie na co? Miał jakieś tam bąble na sobie, więc pomyślałam, że to smocza ospa. A późniejszych pomyłek było jeszcze więcej. Najpierw nie wiedząc czemu odizolowałam pacjęta, a potem podałam mu zupełnie inny lek niż potrzebował. Gdy się zorjętowałam było za późno. Jednak, okazało się, że te leki mu pomogły i że źle go zdjagnozowałam. Czasem warto mieć więcej szczęścia niż rozumu.
Kostka - 2
Cz.4
Pacjęt, którego dostałam tego dnia najwyraźniej zatruł się Langustnikiem. Byłam wręcz pewna, że zrobił to z niewiedzy, bo gdybym się nie znała sama bym go pomyliła z homarem. Wytłumaczyłam mu wszystko, od deski do deski, powiedziałam, że jego mięso jest w pełni toksyczniej, a te wszystkie poradniki na wizzbooku kłamią, opowiedziałam jak można rozróżnić go od homara i wystawiłem poprawna diagnozę. Teraz już było z górki, leczenie tego pacjęta nie trwało zbyt długo, a ja zostałam pochwalona przez mojego szefa.
Cz.5
Gdy tylko zobaczyłam tego poszkodowanego, było mi go niesamowicie żal. Na szczęście kiedyś, chyba jeszcze w hogwarcie czytałam książkę o zaklęciach czarno magicznych. Rozpoznałam tutaj skutki zaklęciach Remendo i id razu wiedziałam, że z tym nie ma zabawy. Po chwili chwyciłam potrzebny mi eliksirem i podała go mężczyźnie.
Mój szef był ze mnie bardzo zadowolony, co oznacza, że czeka mnie jutro test.
Kostka - 2
Od samego rana byłam niezwykle podekscytowana, wczoraj wieczorem powtarzałam sobie jeszcze niektóre elikksiry i zaklęciach magiczne. Po otrzymaniu testu od razu wzięłam się do pracy, moja pióro latało pomiędzy kolejnymi pytaniami, niczym smoki. Gdy skończyłam, nigdy się tak nie stresowałam. Na szczęście wyskoczył pozytywny napis a ja ukończyłam kurs.
Kostki - 6,4,2
Kurs ukończony

Staż - uzdrowiciel, etap - I
Kostki - 6, 4
Retrospekcja - 13 październik 2012
Pierwszy tydzień stażu, był dla mnie bardzo ciężki, oczywiście nie był to mój pierwszy raz na oddziale, przecież skończyłam już dwa kursy i zostałam dobrze zapamiętana. Dzięki temu też, mój szef poznał mnie już bardzo dobrze i stałam się dla niego ,,pupilkiem". Strasznie tego nie lubiłam, bo chociaż dobre układy z szefem były potrzebne, to wiedziałam, że faworyzowania kogo kolwiek nigdy nie jest dobre. Ponadto kogoś takiego jak ja, stres działał na mnie bardzo mocno, często nie mogłam się skupić. Wszystkie słoiku i pudełka, które tylko tknęłam wylatywały mi z rąk, a znajomi z pracy zaczęli mnie nazywać ,,pani niezdara". Wszystkie te sytuacje dały mi dużego kopniaka nowej energi.

Staż- uzdrowiciel, etap 2
Kostki- 1, potem nieparzysta-1
Retrospekcja- 20 październik
Podczas ostatnich tygodni bardzo się starałam, wykonywałam bardzo dokładnie wszystkie zadania, począwszy od diagnozowania pacjęta, aż po dezynfekowaniu przedmiotów. Jednak nie dawno na salę przywieziono nowego pacjęta. Był zarażony jakąś dziwną chorobą, przez którą na niego ciele wyskakiwały mu niezwykle bolący chrosty. Żal mi się go zrobiło, więc gdy tylko mnie poprosił bez wachania podała mu jego okulary do czytania. I to był mój błąd! Gdy tylko dotknęłam tego przedmiotu, poczułam że na mojej skórze coś się pojawia. Kiedy weszła do łazienki, zauważyłam że jestem cała w czerwonych krostach, które dodatkowo bardzo bolały. Początkowo chciałam to jakoś ukryć, ale w końcu nie wytrzymałam i poszłam do jednego z uzdrowicieli. Na szczęście skończyło się tylko na zarzywaniu eliksiru, po którym od razu mogłam wrócić do pracy.

Etap 1

Azalia nie byłaby sobą gdyby się nie denerwowała, w końcu rozpocznie kurs o jakim marzyła od dziecka. Tylko pytanie czy jej się powiedzie tak dobrze jakby chciała, z nerwów na pewno coś przekręci chociaż wiedzę z uzdrawiania i eliksirów ma nie taką małą.
Gdy przyszło jej do wykonania pierwszego zadania, czyli pomocy chorej sówce poprzez przygotowania Szkiele-Wzro. Myślała, że zna recepturę na pamięć i wszystko zrobiła tak jak trzeba, a jednak. Czasem zmiana kolejności, pomieszanie czegoś w złym kierunku i po wszystkim. Nie wiedziała co zrobiła nie tak gdy podała lekarstwo sówce. Bo jednak efekt nie był taki jaki powinien być, jednak nie chciała niczego robić na własną rękę i natychmiast wezwała Uzdrowiciela, który na pewno cos na to zaradzi i wybaczy jej błąd. Tak było, jakoś jej to podarował i mogła kontynuować kurs bez problemu.

Kostka: 6

Etap 2

No cóż Azalia mieszkając w Norwegii i pomagając przy hodowli granianów nauczyła się tego i owego o magicznych stworzeniach. Z ciekawości przeglądała księgi i wiedziała, że każde stworzenie wymaga wyjątkowego traktowania. Gdyby usłyszała tylko, że ma się zająć brudawkolepą od razu wiedziała z czym do czynienia i co z tym zrobić by sobie nie zaszkodzić, o co nie było trudno.
Nie pytała nawet po co była leżąca obok dzbanu rękawica ze smoczej skóry. Głupi tylko by nie wiedział do czego w ogóle ma posłużyć. Po prostu ją ubrała by móc jakoś dobrać się do brudawkolepa. Nie takimi rzeczami będzie musiała się zajmować w Św. Mungu, więc nic nie komentowała, robiła swoje. Rzuciła pewnie siebie zaklęcie Vulnus alere, które zadziałało. No bo jak inaczej, nie było jakoś specjalnie trudne jak na umiejętności jakie Azalia posiada.

Kostka: 6

Etap 3

Kolejny tydzień kursu. Wiedziała, że z każdym dniem będzie czekało ją coś gorszego, no i miała rację. Gdy dowiedziała się, że ma tym razem zajmować się w końcu czarodziejami przełknęła tylko ślinkę. Bo jednak opieka nad zwierzętami to nic w porównaniu do ludzi. Bo jednak mówią, krzyczą, wymagają swojego i często nie rozumieją wielu rzeczy, które im się tłumaczy. Jednak stres sprawił, że wydzieliła się w Azalii adrenalina i trzymała głowę na karku, nie poddała się pretensjom i krzykom rodziców. Chciała zrobić swoje i pomóc jakoś dziecko przynajmniej tak jak potrafi.
Jakoś to poszło, oceniła co dziecku jest i była z siebie zadowolona. Jednak do czasu. Gdy czuwający nad nią Uzdrowiciel stwierdził, że jednak trochę spartaczyła robotę pokiwał jej palcem i okazało się, że dziecko musi zostać w szpitalu to ją zmurowało. Do końca życia się będzie się zastanawiać co zrobiła nie tak i na pewno będzie musiała się wiele jeszcze nauczyć. Cieszyła się, że Uzdrowiciel był jednak łaskawy i zgodził się na zakończenie jej kursu z powodzeniem.

Kostka: 3

Staż Uzdrowiciela
Retrospekcja, wakacje 2017

Etap I

Staż będzie chciała wspominać miło, ale na pewno nie szefa. Nie mogła zrozumieć dlaczego tak jej się uczepił, przecież robi wszystko jak należy, a nie brakuje mu docinków i komentarzy w jej kierunku. Wszyscy dookoła są zadowoleni z jej pracy, haruje jej mróweczka i do tego za troje. Bo w końcu tak się wykorzystuje stażystów, do najgorszej roboty, czego Azalia oczywiście się spodziewała i obiecała sobie, że to przetrwa. Choćby i miała sprzątać wymiociny i inne obrzydlistwa.  
Wszyscy raczej byli zadowoleni z jej pracy i nie narzekali, dbała o wszystko i żeby nikt się jej nie czepiał. Jednak wyjątkiem jest właśnie jej szef, który z jakiegoś powodu postanowił uciąć jej pensję. No myślała, że coś mu zrobi, ale wolała przemilczeć temat i go jakoś po prostu przeżyć.  Nie ma zamiaru się zniechęcić bo wie, że nie wszyscy pracownicy Świętego Munga tacy są. Jednak Azalia taka nie będzie, może będzie mogła liczyć na jakieś ułaskawienie kiedy do szefa dotrą informację, że jednak się spisuje.

Kostki:  1, 6

KURS - ASYSTENT UZDROWICIELA
Kostki: 1, 6, 6

Początek lipca 2017

Po ukończeniu Hogwartu nie wiedziała, co powinna ze sobą zrobić. Zamiast świętować ukończenie edukacji z innymi osobami ze swojego rocznika, przez dobry tydzień siedziała w domu, wychodząc na zewnątrz jedynie po najpotrzebniejsze zakupy. Właściwie sytuacja ta nie była czymś nowym w przeciągu kilku ostatnich miesięcy. W jej życiu pozmieniało się tak dużo, że nie do końca wiedziała czy jeszcze sobie z tym wszystkim radzi, czy działa już w amoku, a teraźniejszość wydaje się być pięć kroków przed nią, wcale nie mając zamiaru zwolnić. Miała za sobą tak wiele rozstań - przez brata zmieniała szkoły jak rękawiczki, kilka młodocianych związków też przewinęło się przez jej życie. Niektóre kończyły się z powodu wyjazdów, niektóre, bo Carma po prostu mówiła „dość”. Zwykle zbierała się po rozstaniach kilka dni, teraz - nawet kolejne miesiące niczego nie zmieniały. Nie wiedziała czy tęskni, czy nie, już zbyt długo zagłuszała własne emocje.
Dorosłość ją przerosła. Na miesiąc przed egzaminami zwolniła się z apteki, co zmusiło ją do proszenia matki o pomoc w utrzymaniu. Musiała znaleźć jakiś cel w życiu, obmyślić plan na siebie. Od pół roku myślała właściwie tylko o tym, czy jest w czymś na tyle dobra, by odnaleźć w tej dziedzinie sposób na zapewnienie sobie w miarę godnego życia.
No a nie była specjalnie dobra w niczym szczególnym. Jedynie lekcje z uzdrawiania nie szły jej tak całkowicie źle - a gdy sobie to uświadomiła, zaczęły jej sprawiać jeszcze więcej przyjemności.
Dlatego znalazła się w szpitalu św. Munga. Po miesiącach naprawdę ciężkiej pracy i nauki, postanowiła zostać uzdrowicielem i poświęcić swoje życie dla innych osób. Szczególnie cieszyła ją myśl, że będzie mogła pracować z dziećmi, a na widok oddziału pediatrycznego oczy zaczynały jej się świecić.
Udział w kursie na asystenta uzdrowiciela był dla niej kolejnym wyzwaniem i to w całkiem nowym miejscu. Jak zwykle weszła do sali, zaszywając się gdzieś w jej najciemniejszym kącie i przysłuchując się uzdrowicielowi, który objaśniał zasady działania kursu. Kilka osób wydawało się być w niego zapatrzonym jak w obrazek i Carma już wiedziała, że prawdopodobnie trafiła na kogoś ważnego w całym tym przybytku.
Uwarzenie eliksiru Szkiele-Wzro, wyleczenie małej sówki…, powtórzyła w myślach za prowadzącym, zerkając na recepturę eliksiru. Lubiła eliksiry. Mimo tego, że kojarzyły jej się głównie z Rasheedem, od którego zawsze na nich ściągała, to jednak nieśpieszne podążanie za instrukcją całkiem ją relaksowało - no, przynajmniej wydawała się być bardziej zrelaksowana od reszty osób, które najwyraźniej przejmowały się swoją rolą w tym miejscu ponad wszelkie standardy. I prawdopodobnie to właśnie ten sentyment i spokój ducha pozwoliły jej na dokładne przygotowanie eliksiru. Serce Carmy zabiło szybciej, gdy zobaczyła reakcję sówki na powrót do zdrowia i nawet niespecjalnie się przejęła lekkim udziabaniem w palec. Najważniejsze, że się udało.
Kolejny tydzień nie przyniósł większych zmian. Co ciekawe, Charisme nie była najlepsza w ONMS, a już kolejny raz miała zmierzyć się z magicznym stworzeniem, co nie napawało ją specjalnym szczęściem - chociaż pufki były przez większość dziewcząt uważane za słodkie. Dziwnym trafem wiedziała jak obchodzić się z Brodawkolepem - głównie dlatego, że w czasach szkolnych przerażały ją na eliksirach substancje, które mogłyby zrobić krzywdę jej perfekcyjnej skórze. Zaklęcie leczące nie było dla niej większym wyzwaniem… Z czego bardzo się ucieszyła.
Ostatni etap kursu był dla Carmy niemałym zaskoczeniem - wyjątkowo nie musiała już ratować sów, pufków czy innych niewdzięcznych, małych stworzonek. Chociaż na widok krzyczącego dziecka i rozhisteryzowanych rodziców miała jedynie ochotę wrócić się do pokoju sanitarnego i zrobić kolejną herbatę. Czy naprawdę wszyscy rodzice są tak przewrażliwieni na punkcie swoich dzieci? I zanim odpowiedziała sobie na to pytanie, wyobraziła sobie siebie z gromadką pociech, co doprowadziło jedynie do powstania kolejnych nieprzyjemnych ciarek na jej plecach. 
Robiąc dobrą minę do złej gry, zajęła się dzieckiem, chociaż przez stres nowicjusza nie wzięła pod uwagę jednego z symptomów choroby, o którym mówili rodzice. Prawdopodobnie dlatego, że jedno nie dawało drugiemu dojść do słowa, a nalot bezsensownych informacji jedynie zbił z tropu młodą uzdrowicielkę - co skończyło się złą diagnozą i pobytem dziecka wraz z rodzicami w szpitalu św. Munga.
Dziękowała swojemu przełożonemu za przepuszczenie przez ostatni etap - w końcu wcale nie musiał tego robić. Z westchnięciem odebrała papier uprawniający ją do wykonywania zawodu. A to był dopiero początek całej drogi.

Staż Uzdrowiciela
Retrospekcja, wakacje 2017

Etap II

Staż trwał dalej. Dziewczyna z przyjemnością przychodziła do szpitala, aż pracownicy się dziwili skąd u niej taki entuzjazm, ale tak chyba wszyscy świeżacy przeżywają pierwsze kroki w karierze i pracy. Za kilka lat, o ile los jej na to pozwoli, również będzie marudzić na pracę i tylko marzyć o tym skończyć dyżur. Jednak teraz wykonuje wszystko, zgodnie z poleceniami, sprawdza wszystko po dwa razy by mieć pewność, że wszystko jest w porządku.
Kiedy otrzymała drobne zadanie dostarczenia pewnego przedmiotu kierownikowi myślała, że zejdzie na zawał. Zaczęła panikować kiedy się okazało, że zgubiła tą rzecz. Lepiej od razu uciec, zrezygnować niż się przyznać, że po prostu to zgubiła? Miała trochę czasu w zapasie i szukała wszędzie gdzie się tylko da. Półki, pod łóżkami, a może w torebce, ubikacji, pytała nawet i pacjentów. Współpracowników omijała bo nie chciała, żeby rozeszła się jakaś fama o zgubie. Naprawdę, przez dłuższą chwilę latała jak szalona po korytarzach udając, że wszystko jest w porządku. Nie chciała, żeby tak to się skończyło, czyli wyrzuceniem. Była gotowa nawet to odkupić byle tylko tu zostać i nikt się nie zorientował o jej niezdarności. Usiadła na krześle, gdzie nikt jej nie widział i obgryzała paznokcie cały czas rozmyślając co mogło umknąć jej pamięci. W stresie zawsze tak jest, ostatnia myśl, która nei chce wrócić to właśnie ta odpowiednia. Chyba po wszystkim, trzeba będzie jednak poświęć kilka galeonów, ale jednak ją oświeciło gdy tylko wstała. Wiedziała gdzie szukać i jednak jej głowa tym razem jej nie zawiodła, oby tylko nie robiła jej często takich niespodzianek.
Udała się szybko do kierownika bo i tak długo już na nią czekał. Nie mogło się obejść bez przeprosin, ale poszło się i zamknęła drzwi gabinetu z wielką ulgą. Koniecznie będzie musiała tego wieczoru się zrelaksować w długiej kąpieli i dobrej kolacji, co z tego, że w pojedynkę, ale zdecydowanie jej się należy za ciężki dzień. O zgrozo na myśl, że przed nią wiele lat pracy w szpitalu.

Kostka: 6

Downey uważała, że kończąc dwadzieścia cztery lata powinna już przystępować do kursu na uzdrowiciela, a nie dopiero zaczynać staż na asystenta. Niestety jej życie bardzo się skomplikowało pod koniec trzeciego roku studiów w Hogwarcie. Zaszła w ciąże. Oczywiście mieć dziecko to nie żadna choroba, ale młoda Gabe, wkraczająca w dorosłe życie z dopiskiem młoda matka nie mogła sobie poradzić, a na dodatek dostała w prezencie depresje po porodową. Taki bonus w pakiecie. Nie ironizujmy. Ludzka rzecz mieć dzieci czy dostać depresji. Nasz mały, pokręcony świat.
W końcu nadszedł czas, kiedy Gabrielle rzuciła wszystko w cholerę i zaczęła realizować swoje marzenia. Ruszyła na odbycie stażu w szpitalu św. Munga, gdzie sama przyszła na świat te dwadzieścia cztery lata temu. Jak sądziła praca ta nie będzie łatwa. Na samym początku dowiedziała się, że czekają ją trzy tygodnie ciężkiej pracy. Miała poznać i opanować eliksir leczniczy i zaklęcie uzdrawiające. Trzeba było przyznać, że tego najmniej się bała. Wręcz pchała się na ten kurs jak do skorzystania z toalety, kiedy bardzo ciśnie. Mina jej zrzedła po usłyszeniu słowa dzieci. Powiedzmy sobie wprost. Praca z jakimkolwiek dzieckiem wywoływała na jej twarzy zakłopotanie i poczucie, że jest beznadziejną matkę. Oj, w tej dziedzinie traciła pewność siebie. Jednak nie miała zamiaru rezygnować z kursu.
Kurs Asystent Uzdrowiciela w Świętym Mungu
Część Pierwsza
Kostki 5 i 3
Poprawa 1
Pierwszy tydzień. Pogoda w miarę ładna. Samopoczucie dupy nie urywa. Nie chciało jej się wstać na ten kurs. Jakaś zaspana była. Może jakieś głupie sny. Nie pamiętała. Budziła się w nocy co chwila, modląc się do Wielkiego Merlina o to, żeby jeszcze trochę pospać bo chyba palnie głową w blat. Trzeba było przyznać, że pierwszy tydzień był katorgą. Delikatny stresik z codziennym niewyspaniem, doprawiony mocną herbatą. Nie ma to jak zacząć swój kurs od "nie wiem jak uwarzyć eliksir". Tak spaprać sprawę na samym początku? Mogła się usprawiedliwiać tym, że zmęczenie, niewyspanie, zimna herbata... No, ale i tak w końcu musiała się poddać i udać do domu. Musiała zaczynać od nowa, ale wiedziała jedno będzie przychodziła na ten kurs, aż do skutku! W tamtej chwili liczyła się tylko jej determinacja i zapał. Po dobrej lekturze z eliksirów i tym razem gorącej herbacie, ruszyła przygotowana. Do tego stopnia, że szczęśliwa sówka pohukiwała przyjaźnie. Eliksir udało jej się zrobić bez problemu i to taki dobry. Myśląc o sobie w samych superlatywach nie zauważyła, kiedy sowa dziobnęła ją w palec.
Kurs Asystent Uzdrowiciela w Świętym Mungu
Część Druga
Kostki 4 i 4
W drugim tygodniu nasza Downey miała uczyć się wykorzystywać zaklęcia uzdrawiające. To co bardzo lubiła i była w tym bardzo dobra. Stres już nie dokuczał, tak jak w pierwszym tygodniu. Udało jej się przejść pierwszy etap. Fakt jest taki, że dopiero za drugim razem, ale udało się i tylko to się liczyło. Najlepsze było to, że Gabe kompletnie nie wiedziała czym jest stworzenie, które miała uzdrowić. Grunt to zachować ostrożność w takich sytuacjach. Po wsadzeniu lewej ręki do dzbanka, wyjęła ją zaraz i jakby nigdy nic uzdrowiła siebie samą zaklęciem, które bez problemu znała. Umiała sobie poradzić, co zwiększyło jej pewność do tego stopnia, że w trzecim tygodniu zadań jej przydzielonych już się nie bała. A trzeba przyznać, że miała ogromnego cykora przed tymi dzieciakami.
Kurs Asystent Uzdrowiciela w Świętym Mungu
Część Trzecia
Kostki 6
No dobra cykor wcale nie zdechł i Gabrielle Ophelia Downey, wcale nie była na to przygotowana. Na początku wszystko układało się po jej myśli, aż za bardzo. Radziła sobie z małym pacjentem, a nawet z upierdliwymi rodzicami, którzy o dziwo nie sprawiali żadnych problemów. Szło coś za dobrze i to właśnie było podejrzane, ale i tak dziewczyna się cieszyła, że tak sobie świetnie radzi. Jak to mówią: "Nie chwal słońca przed zachodem?" Jakby nie mówili to okazało się, że Gabe błędnie zdiagnozowała tego smarkacza. Jego pobyt w szpitalu św. Munga się nieco wydłużył. Nikt nie był zadowolony. Super nastrój prysł. No, ale uprawnienia się zyskało. Downey wróciła do domu zmęczona, na skraju wykończenia. Zastanawiało ją jedno. Czy była poczytalna, kiedy przystąpiła do tego kursu.

Staż uzdrowiciel- etap 3
kostki- 2
upominek- 5
Retrospekcja- 27 październik 2012
Miałam taką wielką nadzieje, że w końcu ktoś zauważy mój talent i wyróżnię się spośród wszystkich innych pracowników. Jednak dziwny trafem, zawsze wtedy kiedy mam taki wspaniały humor coś z góry postanawia, iż nie może być tak dobrze i zsyła na mnie złą passę. Miałam za zadanie dostarczyć pewien bardzo poufny list jednej z przełożonych, wydawało by się, że nic nie może stanąć na przeszkodzie. Przecież zawsze potrafiłam dochować tajemnicy, a prawdopodobieństwo zapomnienia o tak ważnej przesyłce było znikome. Jakie więc było moje zdziwienie, gdy okazało się, że tego niezwykle ważnego, dla mojej przyszłej kariery kawałka papieru nie ma w mojej torbie. Przeszukałam całą mniejszą izbę przyjęć, nawet łazienkę i kawiarenkę, ale nie udało mi się odnaleźć zguby. Byłam naprawdę załamana, jednak postanowiłam się nie poddawać, bo przecież po każdej burzy przychodzi słońce. Zawsze należy przyznać się do błędu, poszłam więc do gabinetu mojego szefa. Wytłumaczyłam mu wszystko, co się stało, próbowałam jak najdokładniej opisać sytuację i poprosić o wybaczenie, o dziwo przyjął on to niezwykle spokojnie, gdy już szczęśliwa szłam w stronę wyjścia, powiedział on jednak zdanie, które trochę mnie zabolało: ,,gdyby w moim biurze było piętnaście wolnych miejsc pracy, wolałbym wszystko robić sam niż zatrudnić Ciebie do pomocy". Jak to ja, postanowiłam się tym w ogóle nie przejmować i czekać na nowy los szczęścia.
Nie minęło dużo czasu, a mój staż dobiegał już końca. Ze zdziwieniem odkryłam, że mój przełożony jest niezwykle hojną osobą. Na pożegnanie otrzymałam od niego 100 galeonów i ku mojej uciesze mimo wcześniejszych niepowodzeń i nieporozumień pożegnaliśmy się uściśnięciem dłoni. Na pewno dobrze zapamiętam chwile spędzone w mniejszej izbie przyjęć.

Retrospekcja (2017) wiosna/lato - etap I (staż)

Nadszedł właśnie taki dzień, kiedy Gabrielle Downey miała odbyć swój pierwszy staż. Nie było to od razu po studiach. Większość młodych osób i na pewno młodszych od niej właśnie miało odbyć swój staż razem z nią. Poznała fajną dziewczynę o rudych włosach, jakąś zarozumialskom puchonkę dopiero co po szkole, a nawet w jej oczy rzuciło się kilu znośnych młodzieńców.
Musiała jednak się skupić na pracy. Chciała dobrze wypaść, a wiadomo pierwszy tydzień stażu wiążę się z tym, że szef i personel ma bardziej na ciebie oko. Normalne i trochę stresujące, ale da radę. Zawsze jakoś sobie radziła ta Downey, więc tym razem też miała zamiar.
Tak jej mijały dni za dniami. Jak wyglądał jej szef? Nie miała pojęcia. Pewnie przełożony nawet nie wiedział o jej istnieniu. W końcu doszła do wniosku, że lepsze to niż narażanie się w jakikolwiek sposób. Chociaż o swoją wypłatę można było się upomnieć. W tej robocie nie była jej potrzebna peleryna niewidka.

Kostka 3

Staż Uzdrowiciela
Retrospekcja, wakacje 2017

Etap III

Norweżka była zadowolona ze swojej pracy. Nikt o nic się jej nie czepiał, nie sprawiała kłopotów, a jak już się trafiły to sobie jakoś z nimi radziła. Nie wiele brakowało by poświęć swoją kieszeń co kosztowało ją sporo stresu.  Z dnia na dzień przyzwyczajała się do tego miejsca, aż niektóre czynności stawały się dla niej rutyną i nudnymi obowiązkami, które wrażenie robiły tylko za pierwszym czy drugim razem, a teraz mieszanki ziół podaje na dane przypadłości z pamięci. Jednak ostatecznie nie wykazała się niczym szczególnym, żeby ją pochwalić, poza tym, że niczego nie psuje i nie potrzebuje pomocy Uzdrowicieli.  Tyle dobrego z niej mieli, ale nie robiła kłopotów i niczego nie zepsuła, a tym bardziej kogoś, czyli pacjenta.
Jednego z kolejnych dni pracy rozeszła się informacja o zaginięciu pupilka szefa, Maniuś.  Naszła ją dziwna myśl, że to dobra okazja do popisania się, chociaż co ma szukanie kota do leczenia czarodziejów? No cóż, coś jej odbiło i postanowiła szukać kociaka. Na wszystkie sposoby, gdzie się da, była zdeterminowana by go odnaleźć przez odkładała, niektóre rzeczy na później i będzie musiała to jakoś odrobić. Trudno, jeśli czeka ją jakaś nagroda za znalezienie rudzielca to przeżyje siedzenie po godzinach pracy.  Jak sobie coś postanowi to już musi to zrobić. Tak też się stało, kiedy dostrzegła zwierzę na korytarzu. Była zadowolona z siebie mogąc go oddać w ręce szefa i dostać małą nagrodę w postaci galeonów, a jeszcze na samym początku jej wypłata została ucięta. Warto było, naprawdę i nie obchodziło ją co inni sobie myśleli, kiedy dostała małe fory do końca stażu. Jak widać, czasem warto się podlizać i mieć trochę lżejsze zadania przez kilka dni. To była szansa na rozluźnienie i jakiegoś rodzaju odpoczynek, bo zajmowała się błahymi rzeczami.
Staż dobiegł końca. Była taka dumna z siebie, że tak jej się to udało. Nie obeszło się bez przygód, ale też obyło się bez akcji lub problemów, dlatego była dumna, że nie znalazł się powód by ją ostatecznie wyrzucić. Szef był na tyle zadowolony z jej pracy, że na koniec stażu postanowił ją nagrodzić. Szczerze nawet się tego nie spodziewała, 100 galeonów na do widzenia i dzień dobry, bo jednak zostanie w Świętym Mungu na dłuższą chwilę.

Kostki: 3,  6

Dzisiejszy dzień miał być trudny dla wszystkich. @Azalia Aristow pracowała sobie spokojnie w szpitalu, gdy jeden z jej przełożonych (akurat ten, za którym nieszczególnie przepadała) poinformował ją o konieczności przeniesienia jej dzisiaj na mniejszą izbę przyjęć. Azalia może rozumiała, że jak mus to mus, a może podeszła do sprawy niechętnie? To wiedział jedynie mężczyzna, który musiał zaczekać, aż dziewczyna dokończy aktualnie wykonywaną czynność. Potem zaprowadził ją tam, zupełnie tak, jakby była cielęciem, jakie nie potrafi samodzielnie dojść do tak nieodległego celu i musi być prowadzone za rączkę. Nakazał jej siedzieć tutaj i zajmować się wszystkimi, którzy potrzebują pomocy, a dzisiejszego dnia św. Mung przeżywał prawdziwe oblężenie. Na mniejszą izbę przyjęć przekierowywano całe grupy rannych czarodziejów, niezależnie od stopnia ich uszkodzenia, a nad tym całym bałaganem czuwał jeden starszy uzdrowiciel, jaki zdecydowanie musiał zwolnić już tempa, aby nie wyzionąć ducha w połowie zmiany. Udał się na kilka minut do szpitalnego baru, ufając swoim dzisiejszym współpracownikom, że przez tych dziesięć minut nie pozabijają własnych pacjentów. Pech chciał, że wtedy zjawił się @Jack Greywolffe. Z jego ramienia spływała krew, barwiąc sterylne, szpitalne kafelki na czerwono, a mina zapewne wyrażała ból. Jedno ze stworzeń, które chciał pochwycić dotkliwie go zraniło, niemalże rozszarpując jego kurtkę. Pod strzępami materiału kryło się mnóstwo większych, bądź mniejszych ranek kwalifikujących się do zaleczenia. Los tak chciał, że akurat przyszła pora Azalii na przyjęcie kolejnego pacjenta, a kto pierwszy zacznie dialog, tego dowiemy się za chwilę.

Zaczyna którekolwiek z was. W razie pytań czy potrzeby dodatkowej ingerencji MG, piszcie śmiało do Rileya. Miłej gry!

Przeklęty kuguchar... I jeszcze bardziej przeklęty handlarz, który opchnął Jackowi trefną linę... Wszystko byłoby w porządku, kot był praktycznie związany, a tu nagle jak nie wyrwał przednich łap z uwięzi, jak nie skoczył! Na szczęście druga lina, krępująca jego tylne łapy, wytrzymała i zwierzę po skoku upadło. Greywolffe zdołał zasłonić się ręką, lecz nie do końca. Całe prawe ramię, jak i kawałek klatki piersiowej oberwało. Jego ulubiony płaszcz był w tych miejscach w strzępach, trzeba będzie kupić nowy... przyciskając zranioną rękę do piersi, Jack strzelił jeszcze w zwierzę ogłuszającym zaklęciem, gdy tymczasem parobcy jego zleceniodawcy biegli już z klatką. Jack przyjął zapłatę, a klient zaproponował, że przeteleportuje go do Londynu. Z wdzięcznością przyjął tę propozycję i udał się zaraz do św. Munga. Jak na złość, akurat ruch był spory, ale łowca przepchnął się do przodu, rozpychając bez pardonu wszystkich, którzy wyglądali na mniej potrzebujących pomocy niż on. W końcu stanął przed @Azalia Aristow w mniejszej izbie przyjęć.
- Dobry - powiedział przez zaciśnięte z bólu zęby. Uzdrowicielka była młodą dziewczyną, wyglądała, jakby dopiero co skończyła studia. Może jeszcze była tylko stażystką? No świetnie... Jack był daleki od oceniania książki po okładce, niemniej przez jego głowę przemknął cień wątpliwości. Jeszcze przy tych zakłóceniach magii... Do tego dziewczyna miała zdecydowanie niezbyt angielski typ urody. Cudzoziemka? - Zrobi pani z tym coś na szybko?
Z grymasem bólu na twarzy oderwał ramię przyklejone dotąd do ciała, ukazując rany pod postrzępionym ubraniem.

Pomimo wielu zadań do wykonania Azalia nie czuła specjalne wywieranej na niej presji. Wszystko co dziś robiła przechodziło bardzo gładko i bez komplikacji. Bez stresu i popędzania z powodu nadmiaru pacjentów bo o dziwo wszystko szło jednak sprawnie. Do czasu. Kiedy Azalia uzupełniała karty pacjentów przeszkodził jej szef, jego sama obecność w jej okolicy oznaczała jedno. Coś będzie nie tak i coś będzie od niej chciał, nie zdziwiło jej to ani trochę.
Tyle, że jego ton i sposób w jaki się zwracał do Norweżki wcale nie sprawiał, że pałała szczęściem do powierzonego jej zadania. Potwierdziła, że się zjawi na izbie przyjęć jak tylko skończy to co zaczęła. Nie mogła pozwolić na to, że coś jej zostanie na później i prawdopodobnie będzie miała na tyle nowych zajęć, że nie będzie szans na dokończenie.
Jak tylko pojawiła się na izbie przyjęć od razu miała co robić. Po prostu robiła swoje, a kolejka była dość długa. Naprawdę teraz strach używać zaklęć i się nie dziwiła, że tyle tu trafiało czarodziei w wyniku nieudanych zaklęć przede wszystkim. Całe szczęście elikisry wspierają pracę Uzdrowicieli bo inaczej byłoby kiepsko. Kolejnym pacjentem był mężczyzna, przyjrzała mu się z góry na dół.
-Dzień dobry - przywitała się z typowym akcentem, dość twardym. No cóż, na pewno rzucała się w oczy z takim wyglądem oraz językiem. Założyła rękawiczki i od razu wzięła się do pracy. Delikatnie wzięła do rąk ramie mężczyzny - Wyjątkowo rana nie spowodowana zaklęciem - co do rozpoznania nie miała wątpliwości, już się naoglądała urazów po nieudanych zaklęciach, aż stały się dla niej nudne - Najpierw trzeba zdjąć kurtkę, zobaczymy co da się z tym zrobić. Raczej obeszło się bez złamania - mówiła spokojnym głosem i pomogła mężczyźnie w pozbyciu się okrycia wierzchniego. Raczej nie wyobrażała sobie podejmowania leczenia nie widząc ran w całości.

Głos uzdrowicielki potwierdził przypuszczenia Jacka, że nie pochodziła ona z Anglii. Nie żeby to miało znaczenie. Najwyżej było nieco dziwne, cudzoziemka akurat w św. Mungu? No nieważne. Oby tylko miała odpowiednie umiejętności. Nieco był zaskoczony, że ma się rozbierać tak o, na środku sali, a nie gdzieś na łóżku czy coś. Ale nastrajało go to optymistycznie. Może to kwestia jakiegoś uzdrawiającego zaklęcia i będzie po wszystkim. Ale Azalia musiałaby być bardzo pewna siebie. Jak sama zauważyła, zakłócenia powodują nieraz poważniejsze rany niż inne wypadki.
- Tak, to sprawka kuguchara - potwierdził jej przypuszczenia i wyjaśnił pochodzenie rany. - Jasne - zgodził się z nią i krzywiąc się, spróbował z jej pomocą uwolnić się od płaszcza i strzępów koszuli, odsłaniając tors umięśniony znacznie lepiej niż u przeciętnego czarodzieja. Greywolffe'owie w swojej misji tępienia zła nigdy nie zapominali o treningu fizycznym. W przeciwieństwie do innych, zgnuśniałych czarodziejów, szczególnie tych fircykowatych czystokrwistych. Ktoś inny może wykorzystałby tę sytuację do rzucenia jakiegoś głupiego tekstu o rozbieraniu się, w końcu dziewczyna była młoda i całkiem ładna. Ale Jack nie był takim typem człowieka. Zresztą teraz jego myśli zaprzątnięte były innymi sprawami, na przykład tym, żeby panować nad sobą i nie dać się bólowi. Rany były dość paskudne, szarpane pazurami. Nie takie ładne, czyste cięcia, jak od noża. Mocno krwawiły i były nierówne, postrzępione. Tu i ówdzie z piersi i ramienia zwisał kawałek nie do końca oderwanego mięśnia. Jack odwrócił wzrok. Kiedy nie patrzył, zdecydowanie mniej bolało.

Kostki za pierwszy, drugi i trzeci etap kursu na asystenta uzdrowiciela to kolejno: 1, 1, 6.

Etap I

Enzo udało się poprawnie uwarzyć eliksir Szkiele- Wzro. Powoli podał go małej sówce by przypadkiem jej nie spłoszyć. Nie miał na celu by ją w jakikolwiek sposób spłoszyć. Obawiał się nawet tego, gdyż gdyby do tego doszło mogła zrobić sobie jeszcze większą krzywdę. Na szczęście udało mu się podać ptaszkowi eliksir bez jakichkolwiek komplikacji. Sówka chyba jednak zapomniała o tym że to właśnie ten blondyn umożliwił jej ponowne latanie i zaczęła dziobać go po palcach. Była bardzo niewdzięczna, a Enzo nawet myślał by się nią zająć. Od teraz nie będzie taki miły.

Etap II

W kolejnym tygodniu szkolenie blondyna polegało na wyciągnięciu pufka z dzbana. Nie wiedział czemu takie ma zadanie jednak nie sprzeciwiał się i używając leczniczego zaklęcia starał się uratować stworka. Nie obeszło się i tym razem bez komplikacji gdyż po wydostaniu już pufka ręce Enzo zostały ubrudzone śluzem lecz udało mu się nad tym zapanować.

Etap III

Tutaj to była już masakra. Praca z dziećmi i obserwacja przez ich rodziców to istna zmora zawodu lekarza. Przez stres i zmęczenie Enzo pomylił dwie podobne choroby i postawił błędna diagnozę. Dobrze że miał kogoś doświadczonego przy sobie kto posprzątał po nim bałagan, a sam Enzo został odesłany z powrotem do książek. Obawiał się że nie zda tego egzaminu, jednak ze względu na dobre wyniki w poprzednich etapach udało mu się zaliczyć i został pełnoprawnym asystentem uzdrowiciela.

Nie widziała raczej żadnego problemu w tym, że jest obcokrajowcem. Norwegia jest dużo uboższa i w tym ludzie widzieli problem, dlaczego przypałętała się aż tutaj gdzie czarodziei na brakuje. Priorytety i chęć właśnie wyrwania się z tamtego miejsca, nie żeby nie kochała swojego kraju oraz domu, wręcz przeciwnie. Z wzmożoną przyjemnością wraca do domu na święta czy wakacje, tylko bardziej docenia czas spędzony w rodziną.
Jednak o tym teraz tutaj. Pomogła mężczyźnie zdjąć kurtkę by przyjrzeć się ranie, chwilę to trwało. O dziwo ramie trzymało się całkiem całkiem, myślała, że tak naprawdę gorzej to będzie wyglądać. Nie mogła nie zauważyć tego jak sam mężczyzna odwrócił wzrok do poranionego ramienia, aż poczuła taką dziwną satysfakcję. Taki duży mężczyzna co nie potrafi spojrzeć na to co się kryje pod jego opaloną skórą.
-Nie wygląda tak strasznie, proszę za mną - dodała trzymając cały czas delikatnie ramię mężczyzny i wskazała na wolne łóżko obok - Niestety muszę panu powiedzieć, że teraz nie mogę zaryzykować by rzucić zaklęcie. Chociaż dałoby się to łatwo naprawić i byłby pan wolny, ale też mogłoby być tylko gorzej. Eliksiry ułatwią sprawę, ale dłużej to potrwa... najpierw coś na oczyszczenie, a potem eliksir Wiggenowy powinien wystarczyć- wytłumaczyła mężczyźnie pokrótce sytuację i szukała dostępnych fiolek z szafce, znajdującej się przy każdym łóżku wykorzystywanych do działań podstawowych. Tak też dobyła najprostszy jaki może być, czyli czyszczący rany.
Otworzyła fiolkę - Może trochę piec - zaznaczyła przed wypuszczeniem pierwszej kropelki na ranę. Nie potrzebowała dużo do tego, ale dym jaki się pojawia przy jego stosowaniu może wywołać obawy co do niego - Po wiggenowy będę musiała pójść

Jacka średnio interesowało, jak to wygląda, bardziej był ciekawy, jak szybko da się to zaleczyć. Odpowiedź nie była satysfakcjonująca. Zakłócenia wszędzie już rozciągają te swoje macki. Wg "Proroka Codziennego", Ministerstwo już wie, w czym rzecz, ale uwaga, bo im uwierzy. No cóż... tak jak mówiła uzdrowicielka, trzeba zdać się na eliksiry. Jack odebrał ją jako oschłą i zimną i cóż, raczej niezbyt miłą. Może to kwestia tego, że miała tego dnia nawał klientów, a może to ten twardy północny akcent. W każdym razie nie zachęcała do rozmowy Greywolfe'a, który sam był raczej małomówny. Tym bardziej, kiedy wszystko cholernie go bolało i wolał nie otwierać niepotrzebnie gęby, tylko raczej zagryzać wargę, żeby nie krzyczeć. Kiwnął głową i posłusznie usiadł na łóżku, a dziewczyna pokropiła jego rany eliksirem oczyszczającym. Odruchowy skurcz wstrząsnął jego ciałem, ale stłumił go szybko. Tylko mięśnie pod skórą drgały pod dymem unoszącym się z oczyszczanych ran. Jack wziął głęboki, świszczący wdech i powoli wypuścił powietrze. Piekło znacznie bardziej niż "trochę". Rany zadane pazurami dzikiego zwierzęcia to nie rany zadane czystym ostrzem. Odkażanie ich było wyjątkowo bolesne. Na szczęście (albo nieszczęście) nie był to pierwszy raz, kiedy Jack został tak zraniony, więc przywykł do leczenia - jeśli można tak powiedzieć.
- Dobrze. Przeciwbólowych nie macie? - Zawsze zadziwiało go, że takie np. Szkiele-wzro działało tak boleśnie. Byli przecież czarodziejami! Potrafili wyhodować kość w ciele żywego człowieka, ale uśmierzyć bólu takiej operacji już nie? Opatrywany w terenie umiał znieść ból, ale ze wszystkich miejsc na świecie był akurat w św. Mungu! Tutaj chyba potrafią leczyć nie tylko skutecznie, ale i bezboleśnie, co?

Retrospekcja (2017) wiosna/lato - etap II (staż)

Do kolejnych tygodni stażu Gabrielle podeszła z większym luzem. W końcu już wiedziała, na czym stoi, a mianowicie była niewidzialna. Może nie dosłownie, ale chodziło o to, że początek tej praktyki wydawał się jej jakiś dziwny. No bo ten cały jej szef to nawet nie wiedział, że taka Downey sobie pracuje. Pewnego dnia poszła do szefa i się przedstawiła. Koleś to przeżył jakiś szok. Właściwie to nie, ale Gabe tak sobie mówiła. Po prostu mężczyzna zaakceptował fakt z istnienia Gabrielle O. Downey. Według dziewczyny to było jakieś śmieszne, ta cała sytuacja.
No, ale jeśli chodzi o te kolejne dwa tygodnie, to tu można by było trochę powiedzieć. Po pierwsze to nic się nie działo, aż dziwnie mówić coś takiego na oddziale zatruć. Niestety to była najprawdziwsza prawda. God zastanawiała się nawet czy dobrze wybrała sobie ten zawód, z tych nudów to nawet sądziła, że jest to jej niepisane. Tak sobie spacerowała po korytarzu i czasami zaglądała do sal, aż tu nagle sobie znalazła samonotujące Pióro! Znalezione niekradzione. Jakoś tak to się mówiło. Fajna rzecz na pewno się przyda.

Kostka 5

Miła czy nie miła, jak kto myślał. Azalia była po prostu sobą, a przynajmniej przybierała taką pozę jaką powinien mieć Uzdrowiciel. Nie chciała nikomu słodzić, ani jeszcze bardziej psuć humoru. Była nijaka, to wszystko. Tego przede wszystkim się nauczyła w czasie kursu oraz stażu, że trzeba robić swoje i nie owijać w bawełnę. To, że miała dzisiaj multum pacjentów to nie miało znaczenia. Nawet gdyby zaczął na nią wrzeszczeć czy płakać, Azalia by została niewzruszona i robiłaby dalej to co trzeba.
Po zgrywaniu takiej sztucznej wraca do domu i dopiero przeżywa to wszystko co widziała, słyszała i robiła. Praca magomedyka nie jest łatwa.
-Gdyby, aż tak bardzo pana bolało to nie zniósłby pan, że pana w ogóle dotykam. Jest pan dużym chłopcem, na pewno ręki pan nie straci. To najważniejsze prawda? - no cóż chyba nie wychodziło jej zagadywanie pacjentów. Poza szpitalem jest dużo łatwiej, ale tutaj wystarczy jedno słowo i coś może zostać źle odebrane. Sięgnęła po bandaże i owinęła nimi delikatnie ramię mężczyzny - Proszę tutaj poczekać, za minutkę wrócę - nie udała się daleko. Jej blond włosy można było śledzić, aż do samego końca izby przyjęć, gdzie zniknęła na moment z jedną z zasłon. Nie trwało to długo. Wróciła na swoich krótkich nóżkach w miarę szybko z flakonikiem w ręce i małą szklaneczką. Postawiła je na stoliku, otworzyła butelkę pełną eliksiru i przelała do szklanki - To pomoże - zwróciła się do mężczyzny podając mu szklankę. Sama oparła się o szafkę i skrzyżowała ręce pod biustem obserwując czy pójdzie gładko.

A myślałby kto, że uzdrowiciele powinni troszczyć się nie tylko o życie, ale też zdrowie pacjentów. Jack westchnął. Trudno, gorszy ból już znosił, i dłużej. Niemniej, co jest nie tak z tym światem? W którą stronę idzie magia, kiedy pojawiają się nowe zaklęcia niewybaczalne, a uśmierzające ból eliksiry już nie... No nieważne, trzeba przez to przejść. Po zabandażowaniu rany, uzdrowicielka wróciła z flakonikiem i szklankę. Jack wypił, co mu podano, lekko się skrzywił, ale zacisnął zęby i udawał, że wszystko jest w porządku. Grunt to myśleć o czymś innym, wtedy nie boli.
- Dziękuję - odezwał się. - Od razu czuję się lepiej - nie był to sarkazm, raczej autosugestia. - Ile czasu zajmie, zanim wszystko będzie w pełni zagojone?
Dawno nie leczył takimi, niby zwyczajnymi, sposobami. Medycyna polowa, z którą miał do czynienia to albo zaklęcia, albo nawet sposoby mugolskie. Nie znał się na tym zbytnio.
- Jak wygląda praca tutaj, kiedy są te problemy z czarami? - zagadnął, z jednej strony po to, żeby skupić się na czymś innym, a z drugiej dlatego, że ta sprawa cały czas go interesowała.

-To świetnie. Wydaje się, że eliksiry działają bardzo szybko. Teoretycznie może pan wrócić do pracy już jutro, ale wiadomo... Nikt panu nie broni odpoczynku. Dzień lub dwa - no tylko głupi by nie skorzystał z takiego wolnego z powodu wypadku. Co prawda po eliksirach razy potrafią goić się równie szybko co po zaklęciach, ale Azalia zawsze doradza by się nie przeciążać. W końcu nigdy nie wiadomo co może się wydarzyć. Jakby nie wystarczyło, że zaklęcia nawalają to jeszcze do eliksirów z tego powodu nie może mieć stu procentowej pewności. Tylko tego już na głos nie powie, bo jeszcze tylko zaniepokoi pacjenta. W końcu to tworzenia eliksirów czasem trzeba skorzystać z pomocy różdżki, stąd te wątpliwości co do ich skuteczności.
-Praca? No pewno wszystko twa dłużej - odbiła się od szafki żeby podejść do pacjenta. Mimo wszystko bandaż był przesiąknięty krwią i trzeba było go zmienić... kwestia higieny, co to zagojenia się ran nie miała żadnego "ale". Wzięła do dłonie jego ramię i zaczęła rozwiązywać bandaż -Pacjenci narzekają dlaczego nie możemy po prostu rzucić zaklęcia leczniczego, ale to kwestia bezpieczeństwa. Proszę sobie wyobrazić co się tu działo nim było jasne co się dzieje, przed oficjalnym ostrzeżeniem Ministerstwa Magii - to dopiero były ciężkie dni. Pojawiały się wątpliwości co do umiejętności Uzdrowicieli, ale tak wszystkich na raz? Szybko pojawiały się podejrzenia, że coś jest nie tak. Z tego powodu niektóre przypadki były tylko pogorszone i trzeba było wziąć sprawy w swoje ręce.
-Tam skąd pochodzę na szczęście nie zabrakło nauki przetrwania. Dlatego bez różdżki czy nawet eliksirów jakoś bym podołała.. co prawda to znacznie trudniejsza sztuka i bolesna, ale co poradzić - skończyła ściągać bandaż, który wyrzuciła od razu do kosza. Ręka była cała, zdążyła jej się przyjrzeć z każdej strony - Może pan się ubrać

Retrospekcja (2017) wiosna/lato - etap III (staż)
W pierwszych dwóch tygodniach stażu Gabrielle Downey nudziła się okropnie. Powiedzmy sobie szczerze dziwne, że nic się nie działo na oddziale zatruć eliksiralnych i roślinnych. Nawet alkoholicy zrezygnowali z picia. Szpital chyba nigdy nie był taki pusty, a może jej się tylko wydawało. Downey po prostu nic nie robiła albo błąkała się po miejscach, w których nie powinna przebywać. Była tylko asystentką na stażu, więc co ona mogła. Szef personelu to jej nawet nie zauważał. Przecież pchała się w szpony kłopotów a tu nic. Świat chciał zabić ją za pomocą bardzo nudnego stażu.
Najlepsze było to, że tak się Gabe obijała, a później czekała ją ta papierkowa robota, która należała do najgorszych zajęć w tej robocie. Przyszła ostatniego dnia do biura. Wiadomo, chciała zdążyć ze wszystkim. Nie lubiła mocnej kawy, ale tym razem musiała się poświęcić dla dobra tej dokumentacji. Oczywiście musiała lecieć, się wysikać, bo wypiciu takich ilości... tej obrzydliwej substancji ciśnie na pęcherz. Po chwili Downey leżała już na ziemi. Najwidoczniej nie tylko jej doskwierała nuda, ale żeby w ostatni dzień roboty! Przewracając się, uderzyła głową o kant biurka i straciła przytomność. Nie miała pojęcia, ile tak leżała. Obudziła się mocno skołowana. Tragedia! Spojrzała na swoje trampki. Jakiś dowcipniś przywiązał jej sznurówki do krzesła. Nie było jej do śmiechu i strasznie bolała ją głowa. Dotknęła dłonią rany i skrzywiła się z bólu. Uporała się z butami. Siedząc przez dobre pół godziny, gadała do siebie od rzeczy. A ja narzekałam na nudę. Westchnęła.
W gruncie rzeczy nie chciała rozstawać się ze swoim miejscem pracy, mimo że często wiało nudą i miała ciekawy wypadek. Przyszła po swoje rzeczy i zastała na biurku lewitujący kapelusz od współpracowników. Chociaż oni ją zauważali. Możliwe, że też polubili. W końcu kto dostaje taki prezent od kumpli z pracy? Nie mogła się doczekać, kiedy go w końcu użyje.

Kostka 1 -> 3 (nieparzysta)
Upominek 3

/Zaraz po studiach, kurs na asystenta uzdrowiciela w świętym Mungu

Musiała się podjąć tego kursu, on (i jeszcze kilka innych) stanowiły mała barierę oddzielającą ją od spełnienia swoich marzeń. Wiedziała, że da sobie radę. W końcu przygotowywała się do tego od piętnastego roku życia.Szła z podniesioną głową świadoma tego, że Iva uśmiecha się szeroko. Ona też nie mogła się doczekać momentu, w którym Diana rozpocznie swoje szkolenie na uzdrowiciela. To takie ekscytujące! piszczała z przejęcia Jeszcze trochę i będziesz prawdziwym uzdrowicielem! Diana pokręciła tylko głową świadoma tego, że nie warto w tym momencie odpowiadać siostrze.
Pierwszym zadaniem, które zostało przed nią postawione, było uwarzenie eliksiru. Nie byle jakiego, bo Szkiele-Wzro. Gdy tylko usłyszała tą nazwę, zbladła. I co, teraz już nie jesteś taka wygadana? Rzuciła tylko do siostry. Ale Iva tym razem nie raczyła jej odpowiedzieć. Diana wiedziała, że to zakończy się fiaskiem. Nie miała pojęcia, jak powinna zacząć w ogóle swoje działania.
Tik, tak, tik, tak kochana. Iva nie odpuszczała. Chciała w ten sposób jej pomóc? Czy zestresować.
-Zamknij się - wyszeptała, a to był znak, że naprawdę jest wkurwiona. W końcu jednak przypomniało jej się, jak powinna zabrać się za ten eliksir. Zaczęła mieszać składniki, niekiedy słuchając porad siostry, ale wyszło z tego jedno wielkie gówno.
Kolejnego dnia, było lepiej. Razem z Ivą spędziły całą noc ucząc się poprawnego sposobu przyrządzania eliksiru. Nic dziwnego więc, że już po pierwszym podaniu, zadziałał idealnie na małą sówkę, która szybko ozdrowiała. Prawie... Iva zaśmiała się dźwięcznie, gdy Diana została zrugana przez uzdrowiciela dyżurnego.

Nie chciała więcej dać plamy, nie mogła sobie na to pozwolić. Nie po to tyle lat poświęciła nauce, aby teraz okazać się durniem i nic nie wartym idiotą. Nie mogła polec na kolejnym zadaniu. Musiała tylko wyjąć tego brudawkolepa z jego kryjówki i rzucić odpowiednie zaklęcie. I zrobiła to, dosyć mocno uciszając wcześniej radosne pląsy Ivy w jej głowie. Chyba tylko dlatego w porę udało jej się zareagować na fakt, że to małe zwierzę oblepiło całą jej dłoń. Szybko poradziła sobie z tym problemem. Zatkało? Zapytała Ivę. Ale odpowiedziała jej tylko głucha cisza. Wiedziała, że to oznacza obrażenie się siostry.

I przyszedł ten dzień, kiedy to miała zakończyć swój kurs. A zadanie które postawiono przed nią na koniec, było chyba najtrudniejszym ze wszystkich dotychczasowych. Miała poradzić sobie z żywym dzieckiem. I to w dodatku chorym! Iva, co mam zrobić? ale zamiast sensownej rady, usłyszała tylko taka jesteś cwana, to radź sobie sama. i nastała głucha cisza.
Dziecko płacze, ale, o dziwo, ten płacz nie przeszkadza w żaden sposób Dianie. Wie jak sobie z nim poradzić. Wie, że nie chciałaby dla niego takiego samego losu, jaki spotkał ją siostrę.
-Jak dalej będziesz ryczał, to nie będę w stanie Cię uleczyć i umrzesz - szepcze mu do ucha, jednocześnie posyłając ciepły uśmiech zadziwionej matce. Płacz małego czarodzieja ustał w momencie, tylko zielone gluty dalej ciągnęły się z jego nosa. Diana poradziła sobie z sytuacją, która ją spotkała. A Uzdrowiciel dyżurny z radością informuje ją, że udało jej się zakończyć cały kurs.

Kostki:
Etap 1
5,2,2 a potem od nowa, 6
Etap 2
1
Etap 3
5

Staż na uzdrowiciela, część pierwsza, świeżo po studiach

Kostki: 6 i 3

Co tak naprawdę sobie myślała, kiedy tutaj przychodziła? Chciała pomagać. Chciała leczyć i zapobiegać chorobom. Chciała, aby nikt nie musiał konać w takich męczarniach, jak jej siostra. By ktoś docenił jej starania i powiedział "tym razem Ci się udało Hazel, dobra robota".
Ale wiedziała, że uwaga, której tak bardzo pragnęła, nie mogła jej osiągnąć. Była od dawna zdana tylko sama na siebie i nikt inny nie mógł jej pomóc. Miała tylko siebie. I Ivę. Kogoś, kogo tak naprawdę nie wiedziała, jakim mianem powinna określić. Bo jej siostrą nie była. Jej siostra została już dawno zeżarta przez robaki.
Nie wiedziała czemu, ale szef przyjął ją o wiele lepiej, niżby się tego ktokolwiek spodziewał. Dosłownie ktokolwiek. Diana widziała, jak na nią spoglądał, kiedy uważał, że nikt nie patrzy. Ale ona widziała. A jeśli nie ona, to Iva ostrzegała ją w stosownym momencie. To było dziwne. Przecież na tym stażu było o wiele więcej pięknych kobiet, które mogłyby zostać uwodzone. Diana nie wyróżniała się niczym, co mogłoby sugerować, że jest kobieca. Nie zmienia to jednak faktu, że po kilku dniach otrzymała premię w wysokości 15 galeonów. Nawet Iva zrobiła wielkie oczy na widok uśmiechu malującego się na ustach przełożonego Hazel. Idiota Cię podrywa. Wiem, ale nie mogę nic na to poradzić.
Nie obawiała się zwolnienia. Wiedziała, że to nie nastąpi. Wiedziała, że powinna dać z siebie więcej, ale nie dawała. Nie wiedziała tylko dlaczego. Jeśli musiała to odzywała się do innych współpracowników, ale byłoby kłamstwem, gdyby powiedziała, że sprawiało jej to przyjemność. Tak nie było, ona szukała izolacji. I otrzymywała ją. W końcu dali jej spokój, bo ile można zabiegać o cudze względy? A ona chodził korytarzami nie przejmując się nikim, kto nie mógł doprowadzić jej do upragnionego sukcesu.Dobra decyzja mała, nie potrzebujemy ich. Nie potrzebujemy nikogo. usłyszała od Ivy. Ale bała się jej odpowiedzieć, że najbardziej nie potrzebuje jej, przebywającej wciąż w jej głowie.