Nawet osoba tak ciągnąca do ludzi i ciesząca się z towarzystwa innych potrzebuje czasem odetchnąć i w spokoju zebrać myśli. Miło jest przesiadywać w gwarnym pokoju wspólnym, śmiać się z głupich żartów, słuchać najświeższych plotek i obmyślać coraz to nowe kawały, ale niekiedy cisza i samotność działała kojąco na niespokojne młode serce. Szczególnie, kiedy ów młode serce należy do pewnego lekko znerwicowanego Puchona, który od dłuższego czasu nosi w sobie ogromne poczucie niesprawiedliwości. Od samego początku czuł, że nie do końca pasuje do reszty uczniów Hogwartu, którzy czuli się swobodnie pośród czarów i magii, a wśród zamkowych murów odnaleźli drugi dom. Jego dom, jego życie i prawdziwe ja pozostało w Edynburgu, a na dziesięć miesięcy przybierał maskę, która, jak sam zauważył, ciążyła mu coraz bardziej. Momentami łapał się na tym, że zastanawiał się, kim tak właściwie jest, a odpowiedź coraz częściej okazywała się mglista. Nie pomagało nieszczęsne zauroczenie Jinwoo, z góry skazane na porażkę. Terry westchnął ciężko i chwycił leżący niedaleko płaski kamień, by cisnąć go w kierunku wody nieruchomej niczym zwierciadło. Przyszedł tu zebrać myśli, a póki co jedyne, co udało mu się osiągnąć, to jeszcze bardziej się zirytować. Choć zimny kamień przyjemnie chłodził rozgrzaną słońcem skórę, chłopak czuł się jak w gorączce, przechadzając się tam i z powrotem po stojącej na uboczu przystani. Dzień był ciepły, przyjemny i wiele uczniów wyległo na szkolne błonie, by korzystać z ostatnich letnich dni, Terry wątpił jednak, by ktokolwiek znalazł go tutaj, w oddalonym od zamku hangarze. Wybrał to miejsce z premedytacją, kołyszące się łodzie przypominały mu bowiem pierwszy dzień, kiedy zjawił się w czarodziejskim świecie, niemal równo cztery lata temu. Pamiętał doskonale, jaki był wówczas zagubiony, jak bardzo się bał, że się nie odnajdzie w tej nowej rzeczywistości. I poniekąd właśnie tak się stało. Do tej pory czuł się wśród czarownic i czarodziejów jak intruz, zdołał jednak nawiązać kilka przyjaźni i zagarnąć dla siebie mały skrawek magii, jakim była transmutacja. Kąciki lekko mu drgnęły, na myśl o cudach, które był w stanie stworzyć za pomocą własnej różdżki. Wiedział, że akurat z tego przedmiotu nie miał sobie równych na roku. Kilka razy usłyszał, że ma naturalny talent, że gdyby tylko chciał, mógłby osiągnąć naprawdę spektakularne wyniki, ale zawsze brakowało mu motywacji, by zgłębiać pozostałe dziedziny czarów. Zapatrzył się w dal, na rozpościerające się przed nim jezioro, próbując dostrzec przeciwległy brzeg. Gdzieś tam znajdował się dworzec kolejowy, z którego odjeżdżał ekspres do Hogwartu. A dalej, za horyzontem, być może wcale nie tak daleko stąd leżał Edynburg z jego mglistymi wzgórzami i bajkowymi szeregowcami. Ile dobrego Terry mógłby zdziałać, gdyby pozwolono mu używać magii poza szkołą. Pomyślał o tych wszystkich rozpadających się dachach sąsiadów, o chorujących na pylicę górnikach i chodzących spać z pustym brzuchem dzieciakach z osiedla. Dlaczego czarodzieje byli tak samolubni i nigdy nie pomagali w mugolskich szpitalach? Kiedy jego mama wypruwała sobie żyły na oddziale zakaźnym, on dla zabawy zmieniał filiżanki w motyle. Kiedy zimą całe rodziny marzły, nie mogąc sobie pozwolić na węgiel do pieca, oni w ramach ćwiczenia wyczarowywali tańczące, różnokolorowe płomyki. Terry coraz częściej zadawał sobie podobne pytania, ale nigdy nie udało mu się znaleźć wystarczająco dobrego rozwiązania. Wiele by dał, by w jego życiu wydarzyło się coś, co pochłonęłoby całkowicie jego uwagę, nie pozostawiając miejsca na podobne dylematy. 

@Jamie Norwood

Nie miał pewności, czy był najstarszym w tej chwili studentem, ale czuł się, jak starzec między niektórymi. Często nie rozumiał zachowań młodszych od siebie osób, tego że nie potrafili panować nad swoimi hormonami, że nie potrafili utrzymać rąk przy sobie. Nie rozumiał żenujących żartów ani nie dostrzegał zabawy w idiotycznych podchodach. Z tego powodu nie raz uciekał gdzieś dalej, z dala od oczu pozostałych albo trenując, albo spędzając czas ze swoją sową, dbając o nią. Coraz częściej zastanawiał się nad posiadaniem jeszcze jakiegoś zwierzęcia, ale wiedział, że zwyczajnie chciał psa, a tych nie wpuszczano do Hogwartu.
Tego dnia także szukał dla siebie spokojniejszego miejsca, mając na ramieniu swoją sowę i kilka przysmaków dla niej. Wiedział, że sów nie da się wytresować bardziej, niż już były wytresowane, jako pocztowe ptaki, ale lubił zabawy z Torcikiem. Wybierał dla niego zawsze takie miejsca, gdzie mógł na coś zapolować, gdzie nie było zbyt wiele osób i żeby miał gdzie latać. Nie było więc lepszego miejsca niż teren nad jeziorem. Skierował się tam, przystając na moment, kiedy usłyszał plusk, a jednak niezbyt podobny do dźwięków jakie wydawały trytony wypływające na powierzchnię. Ruszył więc dalej, aby ku swojemu zaskoczeniu zobaczyć Puchona, którego kojarzył bardziej z kółka i miotlarstwa, niż innych zajęć. No i jednak, dzieciak był w tym samym domu co Carly, wypadało więc wiedzieć.
- Jak twoja ręka? - zapytał w ramach powitania, pamiętając, że został zaatakowany, jeśli można było tak powiedzieć, przez glicynię błyskawiczną. Nie czekał na jego odpowiedź, tak jak nie pytał czy może podejść, po prostu to robiąc. Zaraz też wyjął zabawkę przypominającą szczura, aby zaklęciem posłać ją nad wodę, czując po chwili, jak puchacz puszcza jego ramię i startuje w pogoni za zabawką, aby złapać ją, nim ta wpadnie do wody i zrobić gwałtowny zwrot, wracając w stronę Jamiego.
- Puchoni zwykle siedzą z innymi. Masz już dość jedzenia, że nie jesteś z pozostałymi? - zapytał, spoglądając na Terry’ego, zastanawiając się mimowolnie, czy planowane kolejne spotkanie kółka było dobrym pomysłem, czy powinien jednak poszukać czegoś spokojniejszego.

@Terry Anderson

Ciekawy dobór słów - zapomniał o całym zajściu - jakby wydarzyło się coś więcej, niż potraktowanie błyskawicą przez glicynię i walka z miodownicami. Choć może dla tego dzieciaka tak było? Nawet jeśli, Norwood nie zamierzał przejmować się tym bardziej. Dopytał o rękę, było w porządku, więc nie musiał martwić się, że jednak źle dobrał zajęcia, czy nie upilnował miejsca. Zdecydowanie wolał bawić się z Torcikiem, posyłając mu zabawkę, aby na nią polował, podziwiając absolutną ciszę, jaka temu towarzyszyła. Skrzydła sowy nie wydawały żadnego dźwięku, kiedy ta ruszała w pogoń za zdobyczą. Było w tym coś niepokojącego, a jednocześnie zachwycającego, co Jamie uwielbiał obserwować. Zabawne, że ludzie zwykle unikali dziobów i skrzydeł, ale to w szponach sów mieściła się cała zabójcza siła, gdy zwyczajnie miażdżyły ofiary przed zjedzeniem. Tak jak zabawkę, którą rzucał puchaczowi.
Słuchał jednym uchem Puchona, aby w końcu spojrzeć na niego z uniesioną brwią, kiedy zapytał, co on tu robił. Naprawdę musiał mu odpowiadać, kiedy sam wskazał wszystkie pozytywne strony miejsca za hangarem? Prychnął pod nosem, wysyłając zabawkę znów nad wodę, a Torcik polecał za niby szczurem.
- Potrzebujemy miejsca, żeby mógł swobodnie latać, ale też, żeby nagle nie postanowił zapolować na czyjegoś szczura, czy kociaka, czy nawet pomniejszą sowę. Sam tez powiedziałeś, że nikt tu zwykle nie zagląda - odpowiedział prosto, nieco twardym tonem, wyciągając ramię, kiedy widział, że sowa zawraca z zabawką w szponach. Kiedy tylko ptak usiadł na jego ręce, uniósł wolną dłoń, aby pogłaskać go po piórach, wypowiadając cichą pochwałę.
- Nie bawi mnie spędzanie czasu między kolejnymi chłopakami, którzy myślą, że są zajebiści, bo złamali regulamin, albo dlatego, że obściskują się na oczach innych, czy też słuchać świergotania dziewczyn o tym, kto im się podoba. Wolę odejść na bok z sową i cieszyć się zwykłą ciszą… Wymyślając nowe spotkanie kółka - dodał po chwili, odwracając się w stronę Terry’ego. Nie wiedział, co miał myśleć o dzieciaku. Dostrzegał determinację w jego spojrzeniu, a jednocześnie miał postawę kogoś, kto wiedział, że przegra. Dwie strony, które się ze sobą mieszały, co o dziwo, było irytujące.

Choć przez cztery spędzone w Hogwarcie lata chłopak zdążył przyzwyczaić się już do tego, że czarodzieje mają zupełnie inne standardy bezpieczeństwa niż normalni ludzie, to jednak nie codziennie obrywa się dawką prądu od niewinnie wyglądającej rośliny. Nie chciał robić z siebie ofiary losu czy słabeusza, jednak całe wydarzenia zapadło mu w pamięci jako zdecydowanie mało przyjemne i liczył, że nie doczeka się prędkiej powtórki z tej wątpliwej rozrywki. Przed Ślizgonem starał się zgrywać obojętnego, lekceważąco podchodzącego do tematu, nie chciał bowiem wypaść na strachliwego dzieciaka, dla którego byle problem w cieplarni stanowi wielkie halo. Męczyło go takie udawanie, niekoniecznie w tej chwili, lecz w ogóle, w Hogwarcie. Brakowało mu poczucia swobody i bezwarunkowej akceptacji, do której przywykł dorastając. Tutaj ciągle musiał grać, nieustannie czuwać, czy aby nie powiedział czegoś, co zdradziłoby jego czarodziejską nieudolność. Stan wiecznego zaalarmowania wprawiał chłopaka w notoryczne zmęczenie, odbierając jego zwykły dobry humor i wypełniając powstałą w ten sposób pustkę rozdrażnieniem i poirytowaniem. 
– Mhm…no tak. – mruknął w odpowiedzi, zrażony szorstkim tonem rozmówcy. Powiedział coś nie tak? Może na początku sam zabrzmiał trochę oschle, ale starał się naprawić swój błąd. Może czymś go uraził? Zerknął z ukosa na starszego chłopaka, który najwidoczniej czuł się w hangarze jak u siebie, bez choćby krzty zawahania rzucając puchaczowi zabawkę. W jego postawie i ruchach nie było ani śladu skrępowania, czego nie można było powiedzieć o Puchonie, który z każdą chwilą czuł się coraz bardziej onieśmielony niespodziewanym towarzystwem. Nagle Terry doznał olśnienia. Ślizgon traktuje go w ten sposób, bo liczy, że ten postanowi opuścić kryjówkę i zostawi go samego w sową. Niedoczekanie! Był tu pierwszy i nie zamierzał uciekać z byle powodu. Wyprostował się i przybrał nieco butny wyraz twarzy, jakby chciał zasygnalizować, że nigdzie się stąd nie ruszy. Może i był młodszy, niski i wątły, ale to nie dawało nikomu prawa do pomiatania nim na prawo i lewo. 
Słysząc dalszą wypowiedź Ślizgona prychnął cicho, coraz bardziej zirytowany postawą Ślizgona. Chłopak przypomniał mu w tej chwili Leroy’a, który również nosił się po zamku z wyrazem wyższości przyklejonym do twarzy. Terry nie uważał, żeby opisane przez Jamiego zachowania były jakkolwiek złe lub nie na miejscu – w końcu przebywali na terenie szkoły pełnej dzieciaków o buzujących hormonach. 
– Czego innego oczekujesz od nastolatków? Że będą chodzić pod krawatem? – rzucił, po czym zdał sobie sprawę z idiotyzmu własnej uwagi. Jednym z elementów ich obowiązkowego mundurka były krawaty… Zreflektował się na tyle szybko, że piegowata cera nie zdążyła się nawet zarumienić. – Wiesz o co mi chodzi. – przewrócił oczami, wyraźnie zniecierpliwiony – To chyba normalne, że przejmują się takimi sprawami…. Chociaż zgoda, czasem też mnie to irytuje. – dodał po chwili zastanowienia, przemilczał jednak, że powód jego irytacji był zgoła inny. Podobne przejawy beztroski lat młodzieńczych przeszkadzały mu nie dla tego, że uważał je za niedojrzałe i durne, lecz z powodu ukłucia zazdrości, które uderzało go, ilekroć widział rozchichotane grupy przyjaciół, pogrążone w rozmowach, w których on sam chciałby uczestniczyć. Starał się nie dać po sobie znać, w jakim kierunku pogalopowały jego myśli, skupiając się na ostatnim wypowiedzianym przez Ślizgona zdaniu.
– Masz już pomysł na następne spotkanie? – zapytał ostrożnie, choć w jego oku błysnęły iskierki zainteresowania. Koło Miłośników Przyrody skupiało się na dwóch przedmiotach – zielarstwie i ONMS, a skoro ostatnie spotkanie dotyczyło roślinek, to Terry po cichu liczył, że następne będzie miało związek z drugą z dziedzin, o wiele bardziej przez niego lubianą.

Norwood zwykle mówił tonem, który mógł brzmieć szorstko, który mógł sprawiać, że ludzie nie czuli się przy nim dobrze, ale tak naprawdę nigdy tym się nie przejmował.  Z tego powodu nie zwrócił uwagi na nagłe zmieszanie Andersona, choć dostrzegł, jak nagle się napuszył. To było dość śmieszne, ale nie znając kontekstu, Norwood jedynie uśmiechnął się krzywo, posyłając znów zabawkę swojej sowie, obserwując, jak Torcik leci bezszelestnie za swoją ofiarą. I choć obserwowanie puchacza było przyjemne, tak po chwili jasne spojrzenie Jamiego skupiło się na Puchonie, gdy miał wrażenie, że chłopak plącze się w tym, co chciał powiedzieć, kiedy próbował zarzucić mu coś, może ignorancję, a po chwili przyznawał mu rację.
- Więc co, przez to że buzują hormony, mam ignorować wszystko i siedzieć między nimi jak między królikami? Przez to że większość jest nastolatkami, mam ignorować zachowanie jakby byli zwierzętami? A kiedy moja cierpliwość się skończy i któregoś zaatakuję, też będę mógł zrzucić to na hormony, czy geny? W końcu wile nie są znane ze swojego panowania nad emocjami - mówił chłodno, patrząc na chłopaka, nim prychnął znów, wystawiając ramię, aby Torcik mógł na nim przysiąść. - Wolę po prostu unikać ich, kiedy mogę, zamiast przyjmować wszystko za normalne, bo są nastolatkami. Każdy ma prawo być, jaki jest, ale nie znaczy to, że musimy się wzajemnie tolerować i spędzać czas zawsze wspólnie - dodał jeszcze, drapiąc sowę pod dziobem.
Nienawidził zachowywania pozorów i udawania przed wszystkimi, że dobrze się bawił. By,ly chwile, kiedy robił coś wbrew sobie, ale nie musiał tak spędzać każdego dnia. Samotność w towarzystwie swojego pupila była tym, czego potrzebował do szczęścia, czego potrzebował, żeby wytrwać w Hogwarcie, mimowolnie zastanawiając się, czy nie było prościej rzucić pracę.
- Poza tym, że naprawdę myślę nad zajęciami na temat glicynii, to chcę porozmawiać z profesorem Swannem, czy jest coś, w czym moglibyśmy przy okazji pomóc. Mógłbym zabrać nas do zagrody pegazów i zrobić kółko, gdzie próbowalibyśmy, nie wiem, urozmaicić ich dietę odpowiednio, ale wolę, żebyśmy przy okazji uczenia się czegoś nowego, mogli jakoś pomóc. Nie będziecie się nudzić, ale nie obiecuję bezpiecznych kółek - odpowiedział po chwili, kiedy rozmowa zeszła na temat kółka, uśmiechając się całkowicie szczerze w stronę Puchona.

Z każdą mijającą minutą spędzoną w towarzystwie Norwooda, Puchona ogarniało coraz silniejsze poczucie dyskomfortu. Chłopak czuł się ogromnie skrępowany, jakby coś fizycznie uniemożliwiało mu swobodne poruszanie się, czy prowadzenie normalnej rozmowy. Miał wrażenie, jakby powietrze dookoła niego gęstniało z każdą zdawkową odpowiedzią Ślizgona, nabudowując coś, co wkrótce będzie musiało pęknąć, by dać sobie upust. Niezmiernie irytował go stoicki spokój chłopaka, a wyważone, celne komentarze odbierał jako wyraz pogardy i poczucia wyższości. Nie mógł wiedzieć, co tak naprawdę siedzi w głowie rozmówcy, był za to w pełni świadomy, że jego własna cierpliwość powoli się ma się ku końcowy. Gromadzone od dłuższego czasu rozdrażnienie i poczucie niesprawiedliwości coraz usilniej dawały o sobie znać, objawiając się twardym spojrzeniem, czy zaczepnym tonem. Można powiedzieć, że Terry sam szukał zwady.
- Nikt cię nie zmusza, żebyś spędzał z nimi czas, ale nie musisz od razu gardzić wszystkimi za to, że mają po paręnaście lat. – rzucił równie chłodno, odwzajemniając spojrzenie Jamie’go, choć nie należało to do łatwych dokonań. Przenikliwe, jasne oczy zdawały się przeszywać chłopaka na wylot, odgadując przy okazji wszystkie głęboko skrywane sekrety. Ostatnie zdanie Ślizgona zbiło go nieco z tropu. Naprawdę mógłby kogoś zaatakować? Nie znał się na willach, mógł więc jedynie zgadywać, że Jamie żartował… Choć jeden rzut oka wystarczał, by przekonać się, że chłopak raczej nie należy do osób z poczuciem humoru. Słysząc dalszą część odpowiedzi, tym razem to on prychnął, niedowierzając wypowiedzianym przed sekundom tezom.
- Ze wszystkich rzeczy, które nie zasługują na tolerancje wybierasz akurat to? Musisz mieć nieźle poprzewracane we łbie… - pokręcił sceptycznie głową. Żeby nie tolerować kogoś z powodu buzujących hormonów? Terry uważał, że to ogromna przesada ze strony chłopaka. Jeśli tak mu przeszkadzają migdalący się do siebie uczniowie, to niech ich zwyczajnie ignoruje, zamiast zadzierać nosa. Pan „jestem starszy i dojrzalszy”.
Nawet silne oburzenie na kontrowersyjne opinie Ślizgona musiało ustąpić, przed wrodzoną ciekawością piętnastolatka. Koniec końców naprawdę lubił kółko, a każdy strzępek informacji na temat kolejnych spotkań może pomóc mu lepiej się do nich przygotować. Na wzmiankę o pegazach, oczy chłopca rozbłysły żywym zainteresowaniem. Pokiwał głową, posyłając w kierunku Jamie’go figlarny uśmieszek, który zdecydowanie bardziej pasował do piegowatej twarzy niż nadąsany grymas.
- O tak, zajęcia na temat glicynii na pewno by się przydały…żeby nikogo więcej nie ujebała prądem. Ale te zajęcia z pegazami, to brzmi super. No i moglibyśmy naprawdę w czymś pomóc, na pewno jest mnóstwo roboty przy tylu zwierzakach.

Jamie wpatrywał się w Puchona, który nagle zdawał się bawić w obrońcę wszystkich, którzy nawet nie mieli pojęcia, że Norwood za nimi nie przepadał. Po chwili krzywy uśmieszek pojawił się na ustach Ślizgona, pełen chłodnego rozbawienia. Czy naprawdę to, że ktoś był nastolatkiem, nie mogło wystarczyć, aby nim gardzić? Aby chcieć odsunąć się od tych, którzy nie widzieli świata poza swoimi przyjemnościami i nie dbali o nic więcej? Aby nie gardzić tymi, którzy nie mieli za grosz szacunku czy do profesorów, czy innych dorosłych, choć sami nie potrafili nic? Czym te powody różniły się od spoglądaniem z góry na innych, ponieważ ktoś był półwilą, ktoś był wilkołakiem, ktoś pochodził z mugolskiej rodziny? Niczym, ale o tym Jamie nie zamierzał rozmawiać z Andersonem, nie mogąc się zdecydować, czy chłopak był w końcu słaby, czy zwyczajnie jeszcze nie wydarzyło się nic, co cisnęłoby nim w jednym kierunku - w stronę bycia ofiarą, czy też walczenia o swoje. Zdawał się pełen sprzeczności, co było niezwykle irytujące.
Jednak zdecydowanie mieli wspólne zainteresowania, które dodawały powodów, żeby nie być tak chłodnym wobec Puchona. Choć może nie wykazał się przy glicynii, jego żywa reakcja na wzmiankę o pegazach i zwierzętach była wystarczająca, żeby Norwood spoglądał na niego nieco łagodniej.
- Nie wiem czy będą to pegazy. Wpierw dowiem się, czy jest coś, z czym moglibyśmy pomóc, a jeśli nie będzie nic koniecznego, to będę wymyślał. Robienie wymiennie zajęć z zielarstwa i z opieki nad magicznymi stworzeniami wydaje się w porządku, więc może będę tak je prowadzić - przyznał, wzruszając ramionami z lekkim uśmiechem. - Jeśli masz jakieś życzenia co do tematyki, konkretnej rośliny, czy stworzenia to też możesz dać znać mnie albo profesorowi - dodał jeszcze, posyłając ostatni raz zabawkę dla puchacza.

Terry z pewnością nie należał do osób, które zjednują sobie wszystkich dookoła, sam zresztą jawnie nie przepadał za co poniektórymi ze szkolnych kolegów. Istniała jednak znacząca różnica między zwykłą niechęcią a bezceremonialną pogardą. Na to drugie chłopak zwyczajnie nie mógł się zgodzić, święcie przekonany, że każdemu należy się choć podstawowy szacunek… no może poza naprawdę skrajnymi przypadkami, jak mordercy gwałciciele czy zbrodniarze wojenni, ale nad tym jego piętnastoletni rozumek nie zastanawiał się szczególnie często. Puchon wychodził więc z założenia, że stanowisko Jamiego jest z definicji nie w porządku – drobne uczniowskie wybryki nie przesądzały przecież o naturze człowieka, a już na pewno nie odbierały mu prawa do poszanowania własnej godności. I choć Terry nigdy nie nazwałby się obrońcą uciśnionych, tak postawa Ślizgona budziła w nim silne poczucie niesprawiedliwości, którego nie mógł ot tak zignorować. Wstawiał się w końcu nie tylko za jakimiś obcymi mu osobami – sam wśród przyjaciół zachowywał się czasem jak skończony palant, niedojrzale i bezmyślnie, ale to właśnie te beztroskie chwile w Hogwarcie wspominał najcieplej. Pozbawiony ów ludzkiego czynnika, zapewne już dawno zrezygnowałby z czarodziejskiej edukacji.
Pomimo złości, którą jeszcze przed chwilą wzbudził w chłopcu Norwood, Terry nie potrafił ukryć zainteresowania na wzmiankę o nadchodzącym spotkaniu koła. Puchon długo nie chował urazy, posiadając mimo wszystko miękkie serce i wierząc głęboko, że każdy zasługuje na drugą szasnę. W końcu nie znał Ślizgona zbyt dobrze, nie mógł więc wiedzieć, jaka jest jego historia i skąd u niego tak silna niechęć do młodszych osobników. Może chłopak miał swoje powody, by nie tolerować nastoletniej lekkomyślności? Podobna myśl, choć niemożliwa do zweryfikowania, obudziła w Terry’m nowe pokłady sympatii.
– Nie no jasne, zależy co będzie do roboty. – zgodził się, śledząc w zamyśleniu latającego tam i z powrotem puchacza – Cokolwiek by to nie było, fajnie móc przyczynić się do czegoś dobrego. Wiesz, nie tylko tak teoretycznie, żeby odbębnić podstawę programową, ale naprawdę przy czymś pomóc. – uśmiechnął się blado, jakby sam do siebie. Lubił czuć się przydatny, a w Hogwarcie nie miał ku temu zbyt wiele sposobności. Czy nie dlatego ostatnio chodził rozdrażniony, jak zwierzę zamknięte w zbyt ciasnej klatce? Widział tyle możliwości, jak za pomocą czarów pomóc zwykłym ludziom w ich codziennych problemach, a ze względu na jakieś głupie, elitarystyczne zasady zmuszony był biernie obserwować bolączki bliskich mu osób.
– Dam ci znać, jeśli coś mi przyjdzie do głowy. Ale prawdę mówiąc, nie mam wygórowanych wymagań, każdy zwierzak potrzebuje trochę uwagi. – wzruszył ramionami, mimowolnie zastanawiając się, czy rzeczywiście zebrałby się na odwagę, by zagadać do Ślizgona, gdyby wpadł na jakiś pomysł związany z kołem. Trudno powiedzieć dlaczego, ale nadal czuł się niesamowicie skrępowany w obecności chłopaka.
– Sam ją tego nauczyłeś? – zapytał wreszcie, ruchem głowy wskazując sowę, która wracała właśnie z zabawką w szponach. Jego własny pupil prędzej utopiłby się w kroplach deszczu, niż cokolwiek upolował, lecz nie zmieniało to faktu, że Terry pałał niewyobrażalną czułością do tej nieporadnej ptaszyny. – Masz jakieś inne zwierzaki?

Puchoni po prostu byli pełni sprzeczności. Do tego wniosku doszedl w końcu Jamie, kiedy tylko chłopak zaczął znów z nim rozmawiać bez tego bojowego błysku w spojrzeniu. Kiedyś Norwood uważał, że Carly dostała się do Hufflepuffu tylko dlatego, że nie była w pełni czystokrwistą czarownicą, ale teraz zaczynał się zastanawiać, czy Helga Hufflepuff nie lubiła po prostu tych z pozoru ciapowatych i sympatycznych, którzy jednak zdawali się w środku chować pokłady odwagi i złośliwości większe, niż były u Gryfonów i Ślizgonów. Terry potwierdzał tę teorię, co niejako bawiło Jamiego. Skinął lekko głową na słowa chłopaka, czując się zadowolony, że przynajmniej jedna osoba z kółka nie zamierzała robić problemów, jeśli będą pomagać pracownikom Hogwartu.
- Skoro praca ci nie straszna, to myślę, że nie będziesz się nudzić. Też wolę robić coś przydatnego, niż po prostu przesadzać roślinki z doniczki do doniczki, albo rzucać piłki pegazom. Jeśli mamy się czegoś przy okazji uczyć, to lepiej, żebyśmy robili coś przydatnego - wyraził i swoje zdanie, a w jego głosie dało się wychwycić cień uznania dla chłopaka. Pracowitych nastolatków należało się doceniać, bo przynajmniej po nich było widać, że Hogwart nie był Szkołą Zabawy i Melanżu, czy czymś podobnym.
Spojrzał jedynie z ukosa na Puchona, kiedy ten stwierdził, że nie ma wygórowanych wymagań. To było najgorsze, bo z jednej strony można było zadowolić taką osobę dosłownie czymkolwiek, a z drugiej strony mogli mieć pretensje o wszystko. Ślizgon odnotował w myślach, aby uważać na chłopaka, na którego po chwili spojrzał z zaskoczeniem, jakie szybko przeszło w niewielki uśmiech, gdy jasne spojrzenie powróciło do puchacza.
- Mieliśmy dość czasu, żeby nauczyć się kilku wspólnych zabaw, ale to… aportowanie, jest najlepszą. Sowy są trochę jak koty, musisz stymulować ich intynkt łowiecki, aby któregoś dnia lecąc z twoim listem nie rzuciły się za zdobyczą zapominając o zadaniu. Oczywiście nie wszystkie, ale ten tutaj jest dość humorzasty, więc wolę z nim ćwiczyć, kiedy mamy chwilę, niż później zastanawiać się, gdzie znika - odpowiedział na pytanie Terry’ego na kolejne kręcąc głowę. - Mieliśmy kiedyś psy, ale w tej chwili mam tylko Torcika. Tu i tak nie mógłbym mieć nawet psidwaka, więc nie szukam dodatkowych zwierząt. A ty? Czym się opiekujesz? - zapytał, pierwszy raz czując naprawdę zainteresowanie odpowiedzią Puchona.

Podział na szkolne domy budził w chłopcu wiele kontrowersji. Miło było być częścią pewnej wspólnoty, przeżywać wraz z innymi sukcesy i porażki, czuć przynależność do czegoś większego. Kiedy pierwszy raz usłyszał, że przez siedem lat pobytu w Hogwarcie będzie nierozerwalnie związany z pewną grupą, jego jedenastoletnie serce zabiło mocniej – oto został wyrwany z dobrze znanej rzeczywistości i wrzucony do świata, który rządził się całkowicie innymi prawami. Nie znał w nowej szkole nikogo, cieszył się więc w duchu, że współdomownicy zastąpią mu przynajmniej namiastkę przyjaźni, które były dla niego tak ważne w rodzinnym mieście. Ależ się przejechał na tych złudnych marzeniach… Wystarczyło zaledwie kilka tygodni spędzonych w zamku, by Terry przekonał się, z czym naprawdę wiąże się podział na domy. Stereotypy, poniżanie i wywyższanie, tworzenie się hermetycznych klik, a to dopiero wierzchołek góry lodowej. Oczywiście znalazł wśród Puchonów kilku wspaniałych przyjaciół, za którymi bez zastanowienia wskoczyłby w ogień, a z którymi być może nigdy nie zamieniłby słowa, gdyby nie mieszkali razem. W gruncie rzeczy jednak uznawał napuszczanie na siebie nastolatków, tłumacząc to „zdrową rywalizacją”, za skrajnie niewłaściwe, okrutne i zwyczajnie niepotrzebne.
Czy gdyby mógł, wybrałby inny dom? Absolutnie nie.
- Jasne, że tak. – zgodził się ochoczo z chłopakiem, głęboko przekonany, że wszystkie spotkania szkolnych kółek powinny kierować się zasadą przydatności – No i też lepiej wchodzi do głowy, jak faktycznie robisz coś sensownego, a nie tylko bezmyślnie wykonujesz polecenia. Przynajmniej w moim przypadku.
Nigdy nie był orłem, ani nawet względnie dobrym uczniem; nie miał pamięci do dat, nazwisk, wzorów i innych suchych faktów, którymi próbowano wypełnić im głowy zarówno w mugolskiej podstawówce, jak i w Hogwarcie. Zdecydowanie lepiej wychodziły mu ćwiczenia praktyczne, nauka przez zabawę lub intuicyjne podłapywanie umiejętności i wiedzy od innych. Był dobrym obserwatorem, dlatego czasem wystarczyło zaledwie, by ktoś pokazał mu, co ma zrobić, a chłopak w mig łapał co i jak.
Obserwował sowę z niemałym zafascynowaniem, pełen podziwu dla jej gracji, powagi i morderczej precyzji. Ponoć to psy upodabniają się do swoich właścicieli, ale zdaniem Terry’ego puchacz prezentował nadzwyczaj wierny obraz Jamiego – przynajmniej na tyle, na ile znał chłopaka. Pokiwał głową, przysłuchując się z żywym zainteresowaniem temu, co Ślizgon miał do powiedzenia na temat opieki nad pupilem. Być może kiedyś sam będzie sowim opiekunem, kto wie?
- W domu mamy psa, kundelka, nazywa się Artur. Przypałętał się kiedyś i już tak został. Nie jest może zbyt mądry, ale ma swoje momenty… no i ma złote serce. – powiedział, czując ukłucie tęsknoty za czworonożnym towarzyszem. Brakowało mu go w zamku, miałby tutaj tyle miejsca, żeby pobiegać. Słysząc pytanie Ślizgona, mimowolnie zarumienił się lekko, doskonale świadomy reakcji, której mógł oczekiwać na informację o nietypowym skrzydlatym podopiecznym.
- Mam gołębia pocztowego. Na co dzień wydaje się ofermowaty i nieporadny, ale jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się, żeby pomylił adresy i nie dostarczył listu. Problem w tym, że chyba sowy za nim nie przepadają, albo on nie przepada za sowiarnią. – Biscuit faktycznie częściej przesiadywał w wieży Gryffindoru, odwiedzając Harmony albo Oliviera, niż na przydzielonej sobie żerdzi - Mam słabość do takich trochę ciamajdowatych zwierzaków. – dodał po chwili, wzruszając ramionami.
+

Podział na domy nigdy nie był właściwy, ale też tylko to odpowiadało idei założycieli. Jamie, choć nie był zagorzałym fanem podobnych podziałów, nie widział w nim tak wiele zła, jak zdawali się dostrzegać inni, czy też może tylko ci z mugolskich rodzin. Jego zdaniem skupienie ludzi o podobnych charakterach w jednym miejscu nie było niczym złym. To, co oni później robili, było zupełnie inną sprawą, na którą w większości nie mieli wpływu. Wiedział jednak, że najprościej było znaleźć odważnego idiotę między Gryfonami, kujona który zna wiele odpowiedzi między Krukonami, miłośnika roślin i zwierząt, albo kucharza pomiędzy Puchonami, a jeśli chciało się kompana do pogardzania innymi, Ślizgoni byli w tym mistrzami.
Spojrzał na Andersona, przypominając sobie incydent z glicynią i mimowolnie uśmiechnął się kącikiem ust. Skoro w ten sposób chłopak podchodził do nauki, to nie powinno być najmniejszych problemów na przyszłych zajęciach. Nie wszystkie miał zaplanowane, ale wiedział, że nie będą po prostu oglądaniem kwiatków i zwierzątek.
- Błędy uczą lepiej niż sukcesy, a praktyka lepiej niż teoria. Wygląda więc na to, że powinno nam się dobrze współpracować na następnych spotkaniach koła - powiedział prosto, spoglądając na swoją sowę, gdy ta trąciła go lekko skrzydłem, domagając się uwagi. Zaraz też zaczął ją delikatnie drapać pod dziobem, aby znieruchomieć, kiedy usłyszał, jakiego towarzysza miał Puchon. Po chwili Ślizgon próbował powstrzymać śmiech, aż musiał odchrząknąć i pokręcił lekko głową.
- Nie dziwię się, że nie siedzi w sowiarni. Taki Torcik żywi się również gołębiami, zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Z pewnością twój czuje się tam jak przystawka pośród gości na przyjęciu - zauważył, spoglądając znacząco na Terry’ego. - Jeśli nie myli adresów i jest dobry, jako ptak pocztowy, to w porządku, ale musisz zdecydowanie zadbać o jego bezpieczeństwo i nie próbuj nawet zostawiać go w sowiarni. Albo szybko będziesz potrzebował sowy - dodał, po czym schował zabawkę swojego puchacza i spojrzał w stronę zamku. - Przemyśl to i do zobaczenia na zajęciach - powiedział, żegnając się prosto, po czym odszedł bez oglądania się za siebie.

z.t. x2

+