Nie, nie jest to restauracja założona przez panią Hufflepuff, jednakże przez jednego z jej dalekich krewnych. W środku serwowane są dania zgodne z jej recepturami, a więc w smaku nie mają sobie równych! W dodatku w środku panuje miła, ciepła atmosfera. Aż chce się zostać na zawsze! Co do budynku na zewnątrz - tak, umieszczony jest on na ogromnym pniu drzewa i wysokości dorównuje wieżyczkom domostw w Hogsmeade. Do środka można się dostać za pomocą schodów, które umieszczone są z tyłu restauracji, aczkolwiek czarodzieje preferują zaklęcia pozwalające lewitować. Jest wtedy dużo zabawniej! Nie przejmuj się jednak, jeżeli masz lęk wysokości - kiedy wejdziesz do środka, zapomnisz o wszystkim dookoła.
Reem w kwiatkach Merlin na Bahamach Hopki - ukropki Czarodziejskie bliny Lazania Bouillabaisse Uśmiech kudłonia Trytoni przysmak Złocisty feniks Merlin bayildi (Omdlały Merlin) Stek z kołkogonka w bąbelkowym musie
- Jeśli masz jakieś konkretne sugestie, to mów. Przecież nie umrę jak użyję trochę mózgu – Zaśmiała się doskonale wiedząc, że i tak zapewne już teraz zmienią temat. Ale chciała, żeby Viki mimo wszystko wiedziała, że w razie czego dziewczyna jest gotowa się „poświęcić” nawet w tak heroiczny sposób. - Nie ma co mówić powiem Ci szczerze. Moje życie ostatnio jest tak nudne, że nawet sobie nie wyobrażasz – Westchnęła niezadowolona i to bardzo. Choć tak naprawdę może lepiej, że nie dzieję się nic niż żeby się miały dziać takie nieprzyjemne rzeczy jak u Vi.
- Jak coś mi się przypomni to zaprezentuje to z wielką chęcią – Widać , że ktoś tu miał krótką pamięć, albo po prostu niektóre myśli wlatywały jej i wylatywały, ponieważ po dłuższej analizie zostały uznane za nie warte zachodu. „Poświęcić” to dobre słowo, ale ona nie chciała, żeby ktoś się „poświęcał”. Wolała sama rozwiązywać swoje problemy, dopiero kiedy była na skraju przepaści, poszukiwała pomocy w rozwiązaniu problemu. - Lepiej żeby było nudne niż usiane nieszczęściami, ne? – to było oczywiste pytanie, jednak zadane na głos nabierało dopiero jakiegokolwiek sensu – Trzeba się cieszyć z tego co się ma, zanim to się straci – ostatnie słowa zabrzmiały smutno, dziewczyna zatrzymała się w trakcie jedzenia, po czym westchnęła i kontynuowała posiłek.
Westchnęła cicho słysząc, że dziewczyna wypowiedziała na głos jej myśli. W pierwszej chwili postanowiła, że jednak lepiej skupić się na posiłki i milczeć. Jednak Eli, przecież ty nie jesteś osobą, która ucieka od rozmowy – co się z tobą dzieje? Czy aż tak bardzo boisz się, że ją zranisz? Coż, gdyby nie fakt, że ślizgonka miała naprawdę mało ważnych dla siebie osób już pewnie dawno by coś palnęła. Jednakże teraz walczyła ze swoimi nawykami jak z ogniem piekielnym. - Myślę... - Zaczęła, ale potem ucięła pakując kawałek blina do buzi. Co właściwie miała do powiedzenia? No... W sumie nic. I wtedy nadarzyła się okazja. Lampka nad głową Li odpowiadająca za cwaniactwo zaczęła świecić jasno. Miała szansę odwrócić uwagę od smutnego listu i skupić ją na czymś innym chociaż i to nie było pozytywne. Przechodząca obok kelnerka niosła bardzo zapełnioną tacę. Dyskretnie, niemal niezauważalnie Elishia przesunęła nogę i nie było siły, żeby kobieta utrzymała równowagę. Runęła jak długa, a wszystko, co trzymała wylądowało w promieniu kilku metrów – w tym na głowie Victorique i na stole lekko obryzgując Eli (o ironio, jeszcze jej się poszczęściło). Ślizgona natychmiast wstała przyjmując aktorską pozę ogólnego wku*wienia.
Dziewczyna spoglądała na El. Wiedziała, że mówienie jej o tym nie było najlepszym pomysłem. Zepsuła całą atmosferę, mimo wszystko się nie poddawała. Wzięła kawałek lasagne do buzi i zerknęła na koleżankę. - Coś taka cicha? – w końcu się zapytała. Gdyby Victorique wiedziała jak o niej myśli Elishia byłaby nieziemsko szczęśliwa, że ktoś tak bardzo nie chce jej stracić, no ale nie wie. Nie mam pojęcia na czym miał polegać złowieszczy plan ślizgonki, ale Vivi wpatrywała się zdezorientowana przed siebie, a potem skupiła wzrok na wkurzonej Elishii. Nie chciała się odzywać. Prawdę mówiąc nie wiedziała co ma powiedzieć. Nawrzeszczeć na kelnerkę? Nie zrobiła tego specjalnie, ale nie powinna tego zostawić tak o. Tak więc czekała na reakcję towarzyszki.
Złowieszczy plan ślizgonki zadziałał chyba całkiem dobrze. Kelnerka zbierała się z podłogi lamentując, że to nie jej wina, przepraszając Gryffonkę za porcję omdlałego merlina, która leżała wesoło na jej głowie. Miała ogromną nadzieję, że to zdarzenie na tyle odwróciło uwagę Vivi, że nie będą wracać do poprzedniego tematu. Trochę ją jednak zmartwiło, że Mała nic nie powiedziała. W każdym razie musiało to nadal wyglądać na przypadek. - Wypadałoby nauczyć się chodzić, jeśli chce pani pracować w takim miejscu! - Jak na razie krzyknęła tylko tyle. Przy nowej przyjaciółce na razie nie chciała pokazywać jak bardzo wredna i agresywna może być.
Dziewczyna spoglądała na El po czym uśmiechnęła się. Ściągnęła z głowy to, co się na niej znajdowało, po czym wstała i podeszła do kelnerki. - W porządku? – zapytała spokojnie – Mogłabym prosić o coś do wytarcia? – dodała po chwili pozbywając się kobiety. Vi spojrzała na panienkę Brockway z uśmiechem. - Ależ ty ostra… – po czym usiała i zaczęła się wycierać, zaśmiała się pod nosem. Nabiła na widelec kawałek lasagne i zanim udało się wcisnąć go do buzi opuściła widelec w milczeniu. Jej oczy stały się puste, a ona bez słowa wyjęła notatnik z kieszeni i zaczęła w nim pisać. Jaskółki śpiew w zimowy dzień To nie jest zwykły sen Na białym tle życia Znajdziesz niezwykłe odkrycia. Jej ręka się zatrzymała, a ona zamrugała kilka razy wpatrując się nieprzytomna w słowa na kartce. Znowu? - Wiesz El… – zaczęła niepewnie i zerknęła na ślizgonkę. Nie chciało jej się myśleć o wpadce kelnerki, po co marnować życie na takie błahostki – ostatnio, niechcący napisałam wierszyk, chcesz przeczytać? – zapytała i nie czekając na odpowiedź przekartkowała notes i przeczytała słowa na nim zapisane. - ”Martwa ćma w księżycowym blasku Dziecięce wspomnienia spalone w brzasku Przeczucie biegnącego szczura, Którego litość wzbudza nadciągająca wichura. Siedem bazyliszków w płomiennych obręczach W kamiennym spojrzeniu spór swój rozjemcza. Matczyny strach o swoje dziecię To deszcz na twym ziemskim, ponurym świecie.”
No, jak już mówiłam zadanie wykonane. Kelnerka speszona, uwaga Vivi odwrócona, a Lili mogła się troszkę powyżywać na otoczeniu. Oj, jak tak długo się chowa w sobie frustrację, to ona w końcu prędzej czy później wybucha w taki czy inny sposób. Może stąd takie głupie pomysły? Oh chwała bogu, że nikt nie zauważył iż cały wypadek był tylko i wyłącznie jej sprawką. Słysząc o jej ostrości z jednej strony zrobiła się dumna jak paw, co było widać w jej oczach. Natomiast na twarzy pojawił się tylko lekki grymas, który chyba miał być uśmiechem. Wytarła patrząc, jak to kelnerka wyciera stolik. Kurcze, mogłyby przynajmniej dostać posiłki za darmo, ale nieee... Nikt tu nie dba o dobro klienta! Boże, Elishia to jest naprawdę wredna małpa – jeszcze by się kurde domagała o coś. I nagle stało się coś dziwnego. Vi szalona poetka? Bo jak inaczej wytłumaczyć to, że ignorując otoczenie usiadła i zaczęła pisać. Elishia obserwowała ją przez cały czas. Patrzyła na jej szybko poruszającą rękę. W końcu pstryknęła jej palcem przed oczami i akurat wtedy gryffonka oderwała od papieru. Potem to hasło o wierszyku. Nawet nie zdążyła ust otworzyć. A po zakończeniu wystękała tylko: - No, ładne? - Przekrzywiła lekko głowę wpatrując się w nią pytającym wzrokiem. Przykro mi, Eli nie była najlepszą osobą to oceniania poezji. Nie podobały jej się takie rzeczy i nie widziała w nich głębszego znaczenia. Dodatkowo wierszem nazywała wszystko, co się rymowało.
Dziewczyna nie zwróciła większej uwagi na wiersz. Właśnie o to jej chodziło. Nie o wychwalanie jej pod niebiosa, czy skrytykowanie jej beznadziejnej twórczości, tylko reakcje po usłyszeniu tego wiersza. Vivi wpatrywała się w niego jeszcze przez chwilę czując jak po jej plecach przechodzą ciarki, a w gardle stale gula. Czuła się bardzo nieswojo czytając te słowa, za każdym razem niepokój rósł, ale co ona może poradzić? Nic… po prostu on ma w sobie coś… coś dziwnego. Zamknęła notes i schowała go do kieszeni. To co stworzyła wcześniej przeczyta później, musi to sobie przeanalizować. Może powinna znaleźć sobie jakiegoś eksperta? Ale… po co? To tylko zwykły wiersz napisany w przepływie weny… więc dlaczego ona go nie pamięta? - Dzięki – dziewczyna wyszczerzyła białe ząbki i wytarła się już do końca- w ogóle mają tutaj zero szacunku dla klientów, nie sądzisz? – zapytała spoglądając na ślizgonkę kontem oka – Nie przepraszają, nie rekompensują wypadków… potykają się o nogi klientów – mówiąc ostatnie słowa zaśmiała się i powoli kończyła swój posiłek.
Coś dziwnego? Co przez to rozumiała? Chodziło jej o talent? Przecież posiadać do czegoś dryg to nic dziwnego. A czasem już tak jest, że jak człowiek coś wymyśli, to po prostu siada i pisze. Swego czasu ona pisała piosenki, ale z czasem matka przestała aż tak na nią naciskać, więc Eli śpiew postawiła na drugim miejscu w kolejce swoich pasji, zaraz za samochodami. I na ten moment głównie tym się interesowała. Lecz czasem będąc w domu dłubała przy swoim Subaru podśpiewując pod nosem i wtedy czuła, że jest na swoim miejscu. Do pełnego spełnienia brakowało jeszcze dwóch osób, które mogłyby stać obok niej. Przyjaciela i kogoś więcej... O kurna zauważyła! Może to znak, że jednak powinny się gdzieś przenieść. Sama już dawno zaprzestała jedzenia, więc teraz czekała tylko na Vivi. Uśmiechając się do niej cały czas z powodu tego, co jej wytknęła. - Masz może ochotę przenieść się w jakieś inne miejsce? - Zagadnęła w końcu o to przekrzywiając lekko głowę i czekając na jakąś reakcje, a może nawet pomysł? To by chyba byo najlepsze gdyby to gryfonka tym razem zdecydowała. Eli już się dzisiaj narządziła.
Gdyby jeszcze była świadoma tego co tworzy to byłaby inna sytuacja, a ona po prostu nie pamięta kiedy stworzyła coś takiego. Może z jej pamięcią jest już coś nie tak, albo nie wiem. Nie musiała długo czekać. Biorąc ostatni kęs spojrzała na ślizgonkę i uśmiechnęła się szeroko. - Też o tym myślałam. Masz jakiś pomysł? – zapytała niepewnie po czym zamyśliła się. - Może pójdziemy nad jezioro? Słyszałam, że pod wpływem niskiej temperatury w Hogwacie to jeziorko zamarza! - wydukała zakłopotana. Nie wiedziała, czy dziewczyna lubiła taki rodzaj zabawy - Mam ochotę się trochę poruszać.
No cóż. Nawet jeśli jej ciało pozostaje ciałem 10 latki, to umysł się starzeje – może dla balansy 2 razy szybciej? No już dobrze, Eli musi przestać tak dokuczać dziewczynie z powodu niskiego wzrostu i bycia filigranową. Dobrze, że chociaż nie robiła tego na głos. Jednak w każdej sytuacji, w której panna Moonlight dostawała od życia konsekwencje za to, że w niebie nie stała w kolejce po wzrost, zawsze ślizgonka dopowiadała sobie coś w myślach. Na jej twarzy pojawiał się wtedy bezwiednie zadziorny uśmiech, który mógł być zagadką dla otoczenia. Może i jest miła, ale z jakiegoś powodu jest jednak uczennicą Slytherinu. Miała swoje dokuczne usposobienie. - Jezioro... Wprawdzie z tego, co wiem to jest zakaz wchodzenia na nie nawet w zimie i... A! To tym bardziej! - W chwili kiedy zrozumiała, że mają zrobić coś teoretycznie nielegalnego natychmiast zdrowy rozsądek ustąpił adrenalinie. To bardzo silna emocja. Sprawiła, że dziewczyna odliczyła pieniądze, rzuciła je na stół. Potem momentalnie dopadła pieniędzy Vivi (byłaby dobrym i szybkim złodziejem), zrobiła to samo co wcześniej i łapiąc za ramię wyciągnęła dziewczynę z restauracji. Do Hogwartu marsz!
Prowadziłam @Theo Romeo U. Evermore przez Hogsmeade. Miałam szczęście, że zapamiętywałam miejsca o to jak do nich dojść, w przeciwnym razie mielibyśmy poważny problem. Jednak bez żadnego zawahania robiłam za przewodnika pewnie stawiając kolejne kroki. Doszliśmy na miejsce, a przed nami widniał wielki pień, na którym znajdował się żółty budynek. Tak, to było tutaj. Uśmiechnęłam się do chłopaka i zaczęłam wchodzić po schodach. Jakoś nie miałam ochoty na bawienie się w lewitujące zaklęcia, więc sprawnie weszłam po stopniach na samą górę. Restauracja była praktycznie pusta, nie licząc obsługi lokalu we wnętrzu siedziały zaledwie trzy osoby. Cóż, mało osób zapuszczało się w tę część wioski. Zajęliśmy miejsca przy oknie i od razu wzięłam kartę do ręki. To nie była wielka restauracja z nie wiadomo jak obszernym menu, ale byłam zadowolona - mniej do wybierania. Mimo to, miałam pewien kłopot. - Co zamawiasz? - zapytałam mojego towarzysza. Liczyłam na to, że jego odpowiedź jakoś mi podpowie co będzie najlepsze.
Miło było się przespacerować. Theodore rozglądał się z zaciekawieniem, ponieważ Hogsmeade było doprawdy uroczym i intrygującym miasteczkiem. Podobała mu się jego żywotność. Drobne straganiki, ludzie, którzy nigdzie się nie spieszą, nawet jeśli mają jakieś ważne plany. Evermore lubił przyglądać się nieznajomym i zastanawiać się, jak wygląda ich życie codzienne. Hogsmeade było pełne magii, a chłopak w swoim życiu wcale nie miał jej wiele. Lubił czarowanie, ponieważ ułatwiało wykonywanie obowiązków i zdawało się być tak... innowacyjne? Mimo wszystko tradycyjne metody, bardziej naturalne dla Włocha, zaliczały się do mugolskich. To dlatego Theo uwielbiał obserwować tych, którzy bez różdżki czuli się jak bez ręki. Jakież to fascynujące! Restauracja, do której doprowadziła ich Bianca, była niesamowicie urocza. Myśli Theo od razu pomknęły w stronę Helgi Hufflepuff - znana była ze wspinania się na drzewa, albo coś w tym rodzaju? A może właściciel przyjął tę nazwę tak po prostu, z sentymentu, podczas gdy sama kompozycja tego lokalu nie była brana pod uwagę. Tak czy inaczej, wszystko było niebywale malownicze. Kiedy usiedli i otrzymali menu, Theo przebiegł po nim szybkim spojrzeniem. Odnalazł nawet kilka dań, które jak najbardziej by mu pasowały, ale i tak nie miał problemu z podjęciem decyzji. - Myślę, że wezmę czarodziejskie bliny i kieliszek wina skrzaciego. - Stwierdził. Z przyzwyczajenia lubił napić się wina do obiadu i miał nadzieję, że jego towarzyszce nie będzie to przeszkadzało. To nie tak, że pił niewiadomo jak wiele i potem sprawiał problemy!
Siedzieliśmy w spokojnej restauracji i musiałam przyznać, że było bardzo miło. Ceniłam sobie towarzystwo Krukona i ono bardzo mi odpowiadało. Zaczęłam się rozwodzić co bym chciała i w końcu udało mi się zdecydować. Zawołałam więc kelnera i pozwoliłam sobie pierwsza złożyć zamówienie. - Poproszę Trytoni przysmak i do tego sok dyniowy. Poczekałam aż Theo zamówi. Zupełnie nie przeszkadzało mi to, że zamierzał pić wino. Nie zdziwiło mnie to nawet. Wiele osób tak robi, dajmy spokój, przecież to całkiem normalne. Sama lubiłam czasem napić się wina, albo nawet czegoś mocniejszego, ale po alkoholu miałam dziwne sny, więc raczej od niego stroniłam. Ponad to nie miałam tego dnia ochoty, a na wino ją mieć musiałam. Nie wiedziałam czemu, po prostu tak było. - Jak myślisz, dlaczego ta restauracja się tak nazywa? - zapytałam. Naprawdę nie miałam pomysłu skąd ta nazwa. Przecież w środku nawet nie było portretu Helgi. Dziwne, przynajmniej dla mnie.
Theo był pewien, że zapamięta to miejsce. Jego specyfika była dość oczywista - chłopak był pewien, że w najbliższej przyszłości wśród jego pracy pojawi się i budynek umiejscowiony właśnie na drzewie. Całkiem mu się ten pomysł podobał, był taki lekki i przyjemny. Taka bliskość z naturą zwykle dobrze przemawiała do klientów. Dodatkowym aspektem było towarzystwo - obecność Bianci był niesamowicie miła. Towarzyska, śliczna dziewczyna, z którą cisza nie bywała krępująca, to przecież skarb. Theo nie spodziewał się tak cudownego obiadu, a tu proszę! Na każdym kroku może spotkać człowieka niespodzianka... Złożyli zamówienie i teraz pozostało jedynie czekać. Krukon mógł spędzić ten czas na grzecznym rozglądaniu i zabawianiu puszka, który pomrukiwał i w sumie, to domagał się czułości. Evermore wyczuwał cudowną relację tworzącą się między nim a swoim nowym pupilem. I o to chodzi, naturalnie. - Powiem ci, że nad tym samym się zastanawiałem - przyznał. - Może właściciel był Puchonem i ma sentyment? Albo to po prostu zagrywa marketingowa, no wiesz, dobrze się takie nazwisko kojarzy. Hogsmeade ma spore dochody od Hogwartczyków, czemu więc tego nie podciągnąć? - Wzruszył bezwiednie ramionami, ponieważ nie miał lepszych pomysłów. Trochę liczył na to, że to miejsce jest trochę bardziej szczere i faktycznie ma jakiś związek z Helgą Hufflepuff, ale domyślał się, że zapewne chodzi o lepsze rozgłośnienie tego miejsca. Chociaż dla niego i tak lokale przy Alei Amortencji kojarzyły się z miejscami dla pobliskich mieszkańców, a nie dzieciaków z Hogwartu.
Z uwagą przyglądałam się Krukonowi i temu jak bawił się ze swoim pupilem. Przez chwilę zaczęłam się zastanawiać nad tym czy może sama nie sprawię sobie takiego zwierzaka, ale szybko ten pomysł odrzuciłam. Obiecałam sobie kiedyś, że jeśli kiedykolwiek będę miała zwierzę będzie to pies i na razie tego się trzymałam. Jak na chwilę obecną pies był dla mnie zbyt dużym obowiązkiem i nie sądziłam, że teraz bym sobie poradziła z opieka nad nim. Wiedziałam jednak, że koniec końców w mieszkaniu moim i Lysandra takowe zwierze się pojawi. Mieszkaliśmy w mugolskiej dzielnicy, więc tak naprawdę nie było żadnej przeszkody. No dobra, jednak jedna była - szkoła. Musiałam skończyć studia i nieco się ustatkować, dopiero potem będę mogła myśleć o tak obciążającym zwierzaku. Wsłuchiwałam się w słowa Theo z uwagą. Może i miał rację, ale jakoś nie chciałam wierzyć, że jest to tylko cel marketingowy. Wówczas całe to miejsce straciłoby swój urok. Wierzyłam, że faktycznie miało coś wspólnego z Helgą, przecież w innym przypadku nie nazywałaby się tak. Tego się trzymałam. - Nie, na pewno nie. To by było trochę głupie, no bo czemu akurat Helga? To już lepiej byłoby nazwać "restauracja założycieli Hogwartu" czy coś ten deseń. Myślę, że serio coś ma wspólnego z Hufflepuff. - odparłam, od razu odrzucając teorię Theo.
Theo naprawdę nie był znawcą i chociaż bardzo by chciał, to zdolności czytania w myślach nie posiadał. Mógł ewentualnie zahipnotyzować kelnera, aby wyciągnąć z niego jakieś ciekawe informacje o tej restauracji, ale raczej rzadko w taki sposób korzystał ze swoich umiejętności. Tak właściwie to był prawie pewien, że gdyby po prostu zapytali o genezę takiej nazwy, to dostaliby satysfakcjonującą odpowiedź. Było to jednak chyba za proste... - Może i masz rację... - Wzruszył lekko ramionami. Nim zdążył jeszcze coś dodać, zjawił się kelner z ich daniami. Theo posłał mu uprzejmy uśmiech i, skoro już tak sobie dyskutowali, to zapytał pracownika restauracji o nazwę. Najwyraźniej nie było to wcale jakieś dziwne i niespotykane pytanie. - Czyli jednak krewny Helgi Hufflepuff... - Podsumował, gdy już zostali sami. Spróbował wina skrzaciego i musiał przyznać, że było pyszne - bliny zresztą również pięknie wyglądały. Theo był za głodny na rozmawianie, także parę minut potrzebował na zaspokojenie pierwszego głodu. - Co myślisz o Hogwarcie? - Zagadnął po jakiejś chwili. Ciekawiło go, jaki pogląd na taką szkołę ma osoba, która widziała inne. W końcu każda szkoła była inna, a taki Hogwart w porównaniu do Drakensberg wydawał się być zupełnie odmienną rzeczywistością!
Byłam zadowolona, że Theo zapytał kelnera o co tak naprawdę chodziła z tą całą nazwą. Sama chciałam to zrobić, ale chłopak mnie uprzedził. Cóż, to w gruncie rzeczy było prostsze niż mogłoby się zdawać. Dobrze, że zasugerowałam tę restaurację. Jedzenie to było istne niebo w gębie. Zastanawiałam się dlaczego częściej tutaj nie przychodziłam. Średnio lubiłam gotować, sterczenie przy garach mnie nie fascynowało. Doszłam do wniosku, że od tej chwili będę jadać obiady w tym miejscu dużo częściej. Pytanie Kurkona było dla mnie zagadkowe. Właściwie nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Byłam w tylu szkołach, że starałam się nie przywiązywać do żadnej z nich. Chociaż to w Drakensberg poznałam Nnekę, więc właściwie to chyba tam podobało mi się najbardziej. Chociaż Hogwart był naprawdę wspaniały. - Jest super, ale szczerze mówiąc inne szkoły też są niczego sobie. Na przykład w Salem było pełno kotów, więc muszę przyznać, że było całkiem ciekawie. Z kolei w Drakensberg jest Nneka. Nie wiem czy ją pamiętasz? Była jedyną osobą, z którą łączyła mnie tak naprawdę jakaś większa relacja, nie licząc Lysandra, rzecz jasna... - odparłam zgodnie z prawdą. Lubiłam Hogwart, ale często zastanawiałam się jakby to było gdybym nie zmieniała tak szkół. Jakbym została na przykład w takim Salem od tej pierwszej klasy... Z drugiej strony lubiłam podróżować i odnajdywałam w tym część siebie. To wszystko było skomplikowane. Nigdy nie robiłam ojcu wyrzutów, że właśnie tak wyglądało moje życie.
- Drakensberg było niesamowite - przytaknął odruchowo. Jakimś cudem z tamtą szkołą wiązał zarówno najlepsze, jak i najgorsze wspomnienia. Miał wrażenie, że z Biancą dogadują się tak dobrze, bo wyczuwają swoje niespokojne, niestabilne dusze. W końcu żadne z nich tak prawdziwie nie zagrzało miejsca, ciągle podróżując... Z różnych powodów. - Ocean tak blisko szkoły to moim zdaniem bajka. Niby tutaj jest jezioro, ale... No, byłaś tam. Znasz różnicę. - Zaśmiał się cicho. Zebrało mu się na wspominanie, cudownie! Miał chyba cały notes krajobrazów Drakensberg i okolic. - Ale to prawda, każda szkoła ma w sobie coś wyjątkowego... Theo ogólnie kiedy podróżował, to chciał się w końcu ustatkować... Ale kiedy nagle okazało się, że ma wybór i może sam podjąć decyzję, to wszystko mu się pozmieniało. W końcu przeprowadzka do Wielkiej Brytanii była niczym niewymuszoną decyzją jego i jego sióstr. - Ale domy mi się tutaj podobają - machnął lekko reką, przypominając o tym, jak nazywała się restauracja, w której się znajdowali. - Ma to swój urok, prawda? Nie był pewien, czy taki z niego przykładny Krukon, ale cóż. Skoro Tiara Przydziału tak postanowiła, to kimże był, aby narzekać?
- Tak, było. - potwierdziłam słowa chłopaka, lekko się uśmiechając. Drakensberg to jedna ze szkół, z której miałam najwięcej wspomnień, więc nie mogłam och nie potwierdzić. Lubiłam tamtą szkołę i było mi naprawdę smutno kiedy znów musiałam się przenieść. Nigdy wcześniej tak nie miałam, ale zostawiając tam przyjaciółkę, zostawiłam także część siebie. Cieszyłam się, że nagle pojawił się w Hogwarcie Theo. To trochę jakby cząstka przeszłości do mnie wróciła. Mimo, że nigdy wcześniej nie łączyła mnie z nim jakaś bardzo poważna relacja. Byliśmy po prostu znajomymi, więc moje uczucia względem chłopaka nie były jakieś bardzo głębokie, ale miło spędzałam z nim czas i miałam nadzieję, że kiedyś to powtórzymy. Pokiwąłam głową na jego słowa. Domy w Hogwarcie były doprawdy czarujące. Nieco dziwne, ale ma swój sposób podobał mi się taki, a nie inny podział uczniów. To, że trafiłam do Gryffindoru napawało mnie pewną dumą. Właściwie nie miałam pojęcia dlaczego do niego trafiłam. Nie byłam pewna co do tej swojej całej odwagi i szlachetności... Nie chciałam się jednak nad tym zbytnio rozczulać. Kiedyś się dłużej nad tym zastanawiałam i doszłam do wniosku, że ja nigdzie nie pasuję. - Jest ciekawe, zupełnie inaczej niżeli gdziekolwiek indziej. Znaczy ja lubię Anglię, więc nie mogę narzekać. - odparłam i wyszczerzyłam się w stronę chłopaka.
Theo nie był pewien co do niektórych aspektów czterech domów Hogwartu. Zamykanie podobnych do siebie ludzi w jednym miejscu nie wychodziło zawsze na dobre... Dajmy na to stereotypowo wrednych Ślizgonów. I co, nie mordowali się w tych lochach? Albo lekkomyślni, spontaniczni Gryfoni... Theo wyobrażał sobie ich Pokój Wspólny trochę jako taką rzeźnię. Mimo wszystko wiedział, że ma takie wizje jedynie przez plotki i stereotypy, które siłą rzeczy do niego dotarły. A tak się starał pozostać otwartym na hogwarckie zwyczaje! Chyba jednak zwyczajnie nie miał na to wpływu. Bardzo chętnie powtórzyłby takie wyjście z Biancą. Doradziła mu, a potem jeszcze znalazła fajne miejsce, w którym podawali wyśmienite jedzenie. Krukon zajadał się z zachwyceniem blinami, co jakiś czas dając po kawałeczku Flou Puszkonatello I, który z zaciekawieniem wysuwał ten swój długaśny język. Wspaniałe zwierzę, serio. Raczej grzeczne (przynajmniej na razie), uroczo puchate i ogólnie jakieś takie wdzięczne. A imię to już w ogóle do niego przylgnęło - Theo używał w myślach pełnej formy, a ona wywoływała na jego ustach szeroki uśmiech. - Chyba jestem trochę bardziej ciepłolubny, ale w sumie to nie narzekam - uznał po chwili zastanowienia. - Wciąż się do tego miejsca przyzwyczajam - dodał, znowu uśmiechając się do kelnera, który tym razem przyszedł z rachunkiem.
Nie do końca rozumiałam to, dlaczego w Hogwarcie zostali tak podzieleni. Na początku kojarzyło mi się to z pewną dyskryminacją. No dajmy spokój, niby dlaczego cechy charakteru miały decydować o tym z kim będę sypiać w jednym dormitorium? Pogodziłam się z tym jednak i w końcu doszłam do wniosku, że to wcale nie jest takie złe. Często jednak rozmyślałam nad tym jak jest w innych pokojach wspólnych. Z drugiej strony jednak stereotypy robiły swoje. Nie wierzyłam w to, że każdy Ślizgon jest wredny, a Krukoni wiecznie ślęczą nad książkami. Ale... Niby wyjątek potwierdzał regułę. To wszystko było skomplikowane, a dzisiaj nie miałam głowy do takich refleksji. Zerknęłam na Theo, kiedy ten bawił się z Flou. Uśmiechnęłam się lekko. - Hmm.. Ja też lubię większe temperatury, ale Anglia ma taki swój urok. No i dużo deszczu, deszcze mnie inspiruje. - odparłam i wręcz wyszczerzyłam się do chłopaka. Wiedziałam, że mnie zrozumie. To było takie nieme porozumienia artystów, które mógł zrozumieć tylko jeden z nas. Naprawdę deszcz był dla mnie czymś niesamowitym. Toteż najlepiej malowałam kiedy lało jak z cebra. Nie miałam pojęcia dlaczego. Zastanawiałam się kiedyś, czy przypadkiem pierwszy raz nie pociągnęłam pędzlem po płótnie kiedy za oknem właśnie taka pogoda była. Średnio to jednak pamiętałam, więc wciąż to pozostawało dla mnie zagadką.
- Co kto lubi - uśmiechnął się szeroko. Rozumiał doskonale inspiracje Blanci. Sam chyba nie miał jednego takiego drobiazgu, który tak mocno by na niego wpływał... Ale miał również różne preferencje. Chociażby fakt, że wolał malować ludzi od krajobrazów. Każdy artysta czymś się wyróżniał, prawda? Theo nie widział zbyt wielu prac Bianci i właściwie, to żałował. Chętnie by zobaczył jakieś jej dzieła i oczywiście mógł się odwdzięczyć tym samym. - Musisz mi kiedyś pokazać jakieś swoje prace... - rzucił luźno, mało zobowiązująco. Nie chciał, żeby Bianca poczuła się zobligowana do wypełnienia jego prośby. W końcu gdyby chciała zachować swoje rysunki tylko dla siebie, to w pełni by ją rozumiał. Sam też nie pokazywał światu wszystkiego... Wyrwał się do płacenia przed Gryfonką. Kwota wcale nie była duża, a on lubił robić takie drobne gesty. Czasem się zastanawiał, czemu Tiara Przydziału dorzuciła go do tego Ravenclaw. Co, że niby taki inteligentny? Chwilami zachowywał się bardzo jak Puchon. Zresztą, do Gryffindoru pewnie też by jakoś się dopasował. Może ze Slytherinem byłoby najciężej, ale kto wie... Opuścili restaurację i Theo po raz kolejny zanotował sobie w pamięci, aby tutaj wrócić. Zerknął przez ramię na lokal umiejscowiony na drzewie. - To co, kierunek Hogwart?
Kiedy Theo rzucił, ze musi zobaczyć jak maluję, przed moimi oczami stanął obraz mojego pokoju. Wszechogarniający i przytłaczający z każdej strony bałagan. Nie, to przecież nie był bałagan. To, że wszędzie walały się farby i inne malarskie i niebywale potrzebne i użyteczne rzeczy nie znaczyło, że w moim pokoju był bałagan. Zresztą, i tak wszyscy powinni się cieszyć, że tylko w tym jednym pomieszczeniu tak wyglądało. Doszłam do wniosku, że kiedyś będę musiała zaprosić chłopaka i mu po prostu pokazać co potrafię. Byłam dość pewna swoich umiejętności w tej dziedzinie. Niedawno przecież nawet skończyłam staż i wytrzymałam cały miesiąc z zrzędzącym na każdym kroku malarzem, ale nauczyłam się wielu nowych i przede wszystkich całkiem użytecznych technik. Cieszyłam się, że udawało mi się kształcić w tym kierunku. Wiedziałam jednak, że prawdziwym sukcesem będzie idealne ożywienie obrazu. - Zgoda, pod warunkiem, że ty pokażesz mi coś swojego. - odparłam. Sama byłam ciekawa co chłopak potrafił. Co więcej, byłam przekonana, że jesteśmy w stanie wiele się nauczyć od siebie nawzajem i po prostu na tym skorzystać. Kiedy Evermore wyrwał się do rachunku spojrzałam na niego lekko przerażona. Nie mógł przecież za mnie płacić! Pracowałam dorywczo, więc miałam z czego wyłożyć. Czułam się po prostu źle z faktem, że chłopak za mnie zapłacił. To było w gruncie rzeczy bardzo miłe i doskonale zdawałam sobie sprawę, że zrobił to z czystych intencji i empatii, ale sam fakt, że stracił na mnie pieniądze mnie dobijał. Postanowiłam, że mu je oddam jak tylko wyjdziemy z restauracji. Skierowaliśmy się do wyjścia i zeszliśmy po schodach. - Kierunek Hogwart. - potwierdziłam słowa Krukona i w tym samym czasie się potknęłam, gdyby nie pobliskie drzewa na pewno wylądowałabym na tyłku.
Dzisiejszy dzień należał do tych mniej pracowitych. Uwielbiała swoją pracę i miejsce w którym ona się znajduje. Coś w tym jest, że akurat przyjęła się do pracy w restauracji swojej patronki domu. Czuła wielką satysfakcję, że mogła tutaj pracować. Co prawda w tej restauracji za dużo tłumów nie było, bo można powiedzieć, że przychodzili tutaj podopieczni Helgii, przynajmniej na jej zmianie zazwyczaj takich gości przyjmowała. Ale cieszyło ją to, że jednak uczniowie jej domu odwiedzają to miejsce. Na pewno jest w jakiś sposób z nimi związane. Restauracja świeciła pustkami dzisiejszego dnia z czego nawet się cieszyła, bo nie lubiła gdy było dużo klientów, a ona musiała skakać po wszystkich stolikach. Miała czas nawet na to, żeby zwyczajnie pomyśleć o tym co się teraz w jej życiu dzieje. Daniel wydawał się być takim dobrym przyjacielem, ale naprawdę miała nadzieję na coś więcej. Oczywiście nie oczekiwała nie wiadomo czego, bo mężczyzna był grubo od niej starszy poza tym był nauczycielem, więc z pewnością będzie się obawiał jakiś głębszych relacji ze studentką. Ale przecież spróbować nie zaszkodzi, tak? Poza tym Li nie miała nic do stracenia, ona tak naprawdę nie musiała się niczego obawiać. Najwyżej Daniel może mieć przez to problemy, ale na ten moment się tym kompletnie nie przejmowała. Będzie co będzie. Miała nadzieję, że tak to rozegrają, że nie będzie mieć żadnych problemów z jej winy. Stała za ladą i czekała na następnych klientów. Wiedziała, że dopiero wieczorem ludzie zaczną się schodzić. Ale przecież przyszła do pracy i nie przyszła tutaj leżeć.
Riley Fairwyn
Rok Nauki : III studencki
Wiek : 25
Czystość Krwi : 75%
Wzrost : 185cm
C. szczególne : cała górna lewa strona mojego ciała jest poparzona - ukrywam to za pomocą metamorfomagii; liczne blizny na dłoniach; blizna po dziobie bystroducha przebiegająca przez całą szerokość pleców
Spoglądając na zegarek, miałem wrażenie, że minuty zapomniały jak długo powinny trwać. Mój zaczarowany czasomierz zacinał się co parę chwil, a ja tkwiłem tak, zamknięty w barierze złożonej z sekund, minut i godzin, czując jak wiruje mi w głowie nie tylko tysiąc myśli i uczuć. To był niemalże fizyczny objaw, a ja sam nie do końca wiedziałem co się ze mną dzieje. Od ostatnich kilku dni trwałem w stanie takiego przedziwnego zawieszenia, próbując znaleźć dla niego jakiekolwiek racjonalne powody. Nieustannie natrafiałem na nieuchwytną pustkę, jaką trudno było mi jasno określić słowami. Owo coś kształtowało się w mojej głowie w coś nadzwyczaj nieprzyjemnego, a pazury nostalgii i żalu za przeszłość po raz kolejny próbowały mnie dosięgnąć. Jakby niegdyś mało już namieszały, na nowo starając się uszczknąć kawałek, tak ciężko wypracowanej, codziennej egzystencjalnej satysfakcji. Starałem się im nie poddawać, gdyż aż za dobrze pamiętałem jak zwykle się to kończyło, gdy byłem sam. Doprawdy, nawet nie próbowałem zgadywać ile luster padnie jeszcze moją ofiarą. Dlaczego sam sobie stawiałem tyle barier i wyszukiwałem dla siebie tyle potencjalnych zagrożeń? To było zupełnie tak, jakby szczęśliwe życie po prostu do mnie nie pasowało, a byłem przecież kolejnym rozpuszczonym gówniarzem i co ja tak naprawdę wiedziałem o problemach? Cóż, to chyba po prostu przywilej dorastania, że nadzwyczaj przeceniamy własne kłopoty. Wieczny, nieodgadniony smutek w oczach musiał mi się spodobać, bo jak inaczej to wyjaśnić? Powaga przylgnęła do mnie niczym wyjątkowo uparty wirus i jątrzyła w tym momencie moje rany. Miałem chęć, aby śmiać się i cieszyć z byle czego, a jednak byłem tutaj, na schodach restauracji i już od kwadransa paliłem zaciekle papierosa za papierosem, nie mogąc stanąć na nogi. Nie spieszyłem się przy tym zbytnio, ale i tak nietrudno jest się dziwić, że w pewnym momencie zrobiło mi się bardzo niedobrze. Zwymiotowałbym nawet, gdyby nie mój diabelnie twardy żołądek. Rzadko kiedy się zatruwałem i niemalże nigdy nie chorowałem w ten sposób, ale jeśli już do tego dochodziło, nie potrafiłem sobie w tym ulżyć. Teraz też oparłem tylko głowę o poręcz, czując jak jej chłód przyjemnie studzi moje rozgrzane czoło. Wyglądałem okropnie. Jeszcze bledszy niż zazwyczaj, z zaróżowiałymi od papierosowego chilli (ukrytego w srebrnych Wizz-Wizzach) wargami. Na mojej twarzy malowało się jedynie zmęczenie, ale brak nawet najmniejszego śladu po emocjach kotłujących się w głowie wcale nie sprawiał, że kompletnie one wyparowały. Czekały na odpowiednią chwilę, aby znów zaatakować, uderzając ze zdwojoną siłą. Czy będę gotów, aby ponownie odeprzeć atak? W międzyczasie nie mogłem liczyć na prywatność. Mijali mnie różni ludzie, obserwujący moje zachowanie, bądź wprost przeciwnie, udający że mnie nie widzą. Większość z nich pewnie od razu uznała mnie za czubka, albo kolejnego nastoletniego recydywistę z Hogwartu i nie chciała mieć ze mną do czynienia, a jednak odnalazł się ten jeden ktoś, kto zgłosił obsłudze restauracji, że pod ich drzwiami ktoś za moment zasłabnie. Zajmowanie się tego typu przypadkami na pewno nie było dla Li codziennością, a jednak nie samym serwowaniem jedzenia żyje pracownik tego typu przybytków. Nie chciałem stać się jej problemem, to po prostu samo tak wyszło.
:: 
1, 2, 3, 4, 5 
