Co z tego, że Mop nie był nauczycielem, skoro też zaliczał się w jakis tam sposób do, y... pracowników Hogwartu. Postanowił więc przyjść na zebranie, a nuż akurat coś ciekawego się wydarzy. Charlie wpadł pierwszy, otworzył z hukiem drzwi i usadowił się na krześle, a zaraz potem wszedł Sebatian niosąc ogrome pudło wypełnione papierami.
- Jestem! - zawołał od progu i poszedł do krzesła gdzie czekał już jego fioletowy przyjaciel. Zeskoczył od razu na ziemię, ustępując woźnemu miejsca. - Cześć wszystkim - powiedział z uśmiechem i postawił pudło na jakimś stoliczku. - Przyniosłem wszystkie kartoteki! Co prawda tych nowych jest mało, bo dopiero ostatnio pan dyrektor powiedział, żeby znowu zacząć je prowadzić, ale na pewno gdzieś tu są, trzeba je tylko znaleźć.
Zerknął na Estellę i Momiję i Betty i Marco. Tak, ten... mógł jednak już przyjść przygotowany, no ale przecież nie miał czasu. Co tam, wesoło będzie poprzeglądać stare kartoteki, no nie?

Spojrzał po zgromadzonych,. Pomału wypełniali komnatę, nie widział jednak pozostałych opiekunów, ciekawe, co ich zatrzymało. W jego głowie znowu zagościła migrena tym razem przeczuł jej atak, wyciągnął z kieszeni torebkę pigułek spokojnie wysypał dwie na rękę i szybko je przełknął powinny na dziś wystarczyć, miał taką nadzieje. Atmosfera w pokoju zaczęła się zagęszczać docinki Mor i Bonawentury, ciekawe, co go ominęło, jeszcze niech się tu Regis z Shane’m pojawią to będzie ubaw. Kiwnął głową w odpowiedzi na powitania i zaczął przeglądać dokumenty leżące przed nim.

A Bonawenturze do całkowitego poczucia się jak w szkole brakowało mu paru obrzydliwych pryszczów, obciachowego sweterka i generalnej atmosfery beznadziei, którą się otaczał. Jednak i tak było beznadziejnie, o.
- Ta, nikt cię i tak nie zaprasza. – powiedział, obracając głowę z powrotem na ścianę. – O to się nie martw.
Patrzył na pojawiających się w pokoju nauczycieli. Znał ich, oczywiście, wiedział czego uczyli, ale chyba nie miał okazji jeszcze z nimi porozmawiać. No, cóż. Taki z niego już samotnik.
Na każde przywitanie odpowiadał skinięciem głowy.
Po jakimś czasie oparł głowę na łokciu, nie zważając na to że tak chyba nie bardzo wypada. Ale cóż zrobić, skoro się nudził?

Mormija w ostatniej chwili ugryzła się w język by nie odpowiedzieć znowu Bonawenturze. Zamiast tego, skupiła się na przychodzących nauczycielach. Gdy doszło do niej, iż wśród grona pedagogicznego nie było Regisa, poczuła lekki smutek - z drugiej jednak strony czego się spodziewała? To całkiem normalne, ze po tym wszystkim co się stało, gajowy będzie chciał jej unikać.
Głupia Mormija.
Gdy przyszedł Sebastian, bibliotekarka nieco oderwała się od myśli o Regisie. Mop wszak miał przy sobie coś niezwykle ciekawego, kartoteki - a to ostatnio fascynowało bibliotekarkę.
- Cóż! - zawołała kobieta, klaszcząc w przy tym w dłonie - Może tak w końcu rozejdziemy do konkretów? Proponuję omówić bardzo ważną sprawę. Szlabany i uczniowie, którzy nagminnie wręcz łamią regulamin... ie ukrywam, ze już mnie powoli krew zalewa łapiąc kolejnych to uczniów... cóż... dobrze wiecie na czym.
Urwała, bo jakoś wizja mówienia o tym, jak to Draco maca na oczach Mormiji Cornelię była zbyt odrzucająca, by juą opoiwiadać na głos.

Przetarł mostek nosa, nareszcie konkrety do tego migrena pomału staje się znośna.
-Popieram wniosek Mormiji, załatwmy to szybko i sprawnie.-odpowiedział na jej wniosek.- Nie zapomnijcie aby o innych przewinieniach naszych podopiecznych, skupiając się za bardzo na ich podburzonych hormonach. Jak widzę nasz drogi Sebastian przyniósł nowe kartoteki. Wiec zaczynajmy.- Zwrócił się do zgromadzonych, mając nadzieje że uwiną się z tym szybciej nim wróci migrena.

Czemu wcześniej nie trafiła na to miejsce? Może nic, co znajdowało się poza granicami jej gabinetu nie było ważne? Ceniła sobie spokój, ciszę... Swoje towarzystwo. Nie musiała się starać... Uważać na słowa. Choć i tak, nigdy tego nie robiła. Ale mniejsza. Chyba wiadomo o co chodzi. Cicho westchnęła i wsunęła się do pomieszczenia. Pierwsze co zrobiła, to usiadła na pierwszym fotelu. Była zmęczona? W sumie, to nie wiadomo. Poprawiła kilka kosmyków włosów, które wyszły z jej luźnego koka. Dopiero po kilku sekundach, gdy dochodziła do siebie, zauważyła kolejną... I najwyraźniej, jedyną osobę, która była w tym pomieszczeniu. Oparła podbródek na dłoni i przyjrzała się postaci mężczyzny. Obserwacje... Coś w czym była naprawdę dobra.
-Witam.-Powiedziała spokojnie. Przywitała się... Czemu? Bo od teraz, będziesz wśród ludzi, Af. Będzie odstawać od nich? Zapewne tak. Przejmowała się tym? A po co?

Lubiła takie ciepłe, miłe powitania. Nie no, jakoś nie przejmowała się czymś takim. Nie miała ku temu, najmniejszego powodu. Jakby miała się przejmować wszystkich co usłyszy, co ktoś zrobi... Nie pożyłaby pewnie długo z tego stresu i zadręczenia się. Uniosła delikatnie brwi. To nawet ona wykazała się czymś takim jak przywitanie! No szczyt wszystkiego. Wzruszyła lekko ramionami i wyjęła z kieszeni paczkę fajek. Podniosła się powoli, bo gdzie miałaby się spieszyć? Podeszła do parapetu i uchyliła okno. Wyszukała czarnej zapalniczki i po chwili, z jej ust wydobywał się szary dym. Przeszkadza? Nie będzie specjalnie wychodzić. Przystanęła z nogi na nogę i przegryzła lekko wargę, spoglądając na widok, jaki rozpościerał się zza okna.

Brown był dziś wyjątkowo rozleniwiony i śpiący (a przy okazji mega znudzony), toteż z teatralnym gestem zasłonił usta dłonią i ziewnął przeciągle. Spojrzał kobiecie prosto w oczy, wychwytując dzikie komentarze z jej myśli. Uniósł brew jeszcze wyżej, niż wcześnie, a po chwili ziewnął kolejny raz, okazując tym razem swoje przejęcie. Poczuł woń odpalanego papierosa i zmarszczył nos. Owszem, był palaczem, ale nie lubił, gdy palono w zamkniętych pomieszczeniach w JEGO towarzystwie. Błyskawicznie wyciągnął różdżkę z kieszeni i mruknął w myślach "Essentia Mirabile", zmieniając zapach dymu tytoniowego na zapach mięty i świeżo wydanej książki. Tak, znacznie lepiej się oddycha.
-Tutaj się nie pali - stwierdził krótko, zaplatając dłonie. Nie był w najlepszym nastroju i miał ochotę na konfrontację. Ooo taak, mógłby się nawet bić. Czasem to też dobra rozrywka. Ehe.

Dzikie? Nie lubiła gdy ktoś jej grzebał w głowie, była na tym punkcie przewrażliwiona. Ale skoro tak bardzo chciał wiedzieć, co sobie myślała... Proszę bardzo. Potrafiła wyczuć niektóre rzeczy, wcale nie było to takie trudne, jakby się to mogło wydawać. I tak nie dowie się tego, czego by nie chciała aby odkrył.
Zmarszczyła lekko brwi i spojrzała na mężczyznę. Rzecz biorąc, uchyliła okno, przez które dym uciekał... Jednak nie dało się powstrzymać otaczającego ich zapachu. Wzruszyła jedynie ramionami. Nie był tak przeraźliwy, osobiście nie przepadała za mocnymi zapachami.
-Nie widzę nigdzie znaku...-Powiedziała spokojnie, zaciągając się po raz drugi. Wypuściła powoli dym, który zalegał jej w płucach.
Chciał się bić? Szukał zaczepek? Nie znajdzie tego w jej osobie. Nie, że za takimi nie przepadała. Nie widziała żadnego powodu. Uniosła jedynie lekko brwi a jej wyraz twarzy pozostał taki sam, niekwestionowanie obojętny. A może znajdzie jakiś powód, aby się uczepić? Choć zawsze takie rozwiązania ją bawiły. Jak dzieci, prawda? Zgasiła papierosa w pudełku fajek. O wiele lepsza była papierośnica, nie powie. Przegryzła lekko wargę i oparła się plecami o parapet. Czy tutaj zawsze było tak pusto? W sumie... W niczym jej to nie przeszkadzało.

Uwaga Browna odwróciła się od osoby kobiety, powrócił do sprawdzania prac domowych. Nudne, nudne, obleśne, nie na temat, nudne... i tak w kółko. Nużyło go to. Potrzebował przestrzeni, tłumu ludzi, a nie...
Nie ma znaku? Ehe, ale to chyba nie był problem, w każdym razie nie dla niego.
-Oczywiście, że nie ma znaku, pewne rzeczy są wpojone w społeczeństwo; to, że palący pyta osobę czy nie przeszkadza jej towarzystwo dymu również wchodzi w te rzeczy, panno...? - cisnął w przestrzeń. Istotnie, ludzie są tacy naiwni w swym myśleniu, że sekrety w ich umysłach są bezpieczne od cudzych rąk. Ach, Ci ignoramus, stwierdził we własnej głowie, po czym wstał i nalał sobie herbaty do filiżanki.

To było chyba oczywiste. Jednak nie musiała o tym mówić głośno, prawda? Uniosła jedynie kącik ust, ironicznie. Robiła to wszystko, bo mogła. To wszystko były zbędne słowa, ale skoro chciał, mógł na ten temat rozwinąć się bardziej.
-Corvin. Afra Corvin.-Powiedziała spokojnie.
Przynajmniej się przedstawiła, chyba nie była takim gburem, za jakiego ją uważano. Odwróciła się w kierunku okno i spojrzała na błonia.
Nie nazwała by tego naiwnością, ale co ona wiedziała? No właśnie.
Sama powinna zająć się przygotowywaniem lekcji, czy czegokolwiek. Nie może być tak, że będzie całymi dniami przesiadywać w jednym miejscu. Może powinna mieć jakiś plan? Punkt zaczepienia? Uh, nie lubiła planować. Oparła się biodrem o parapet i zmarszczyła lekko brwi.

Nie musiał nawet udawać. Jakoś nie przejmowała się tym za bardzo, bo po co miałaby sobie czymś takim zaprzątać głowę? Miała o wiele więcej zmartwień. Uniosła jedynie kącik ust do góry, grymas skierowany do niej samej. Nie mający jakiegoś większego znaczenia. I vice versa. Odwróciła wzrok, który skierowała na prace, które sprawdzał. Ułamek sekundy wystarczył i ponownie utkwiła swoje spojrzenie w błoniach. Niczego tutaj ciekawego nie znajdziesz, Af.
Trzeba było coś jeszcze załatwić, w końcu za niedługo jest ten cały wyjazd. Chwyciła swoją książkę i wyszła z pomieszczenia. Tak, trzeba było coś jeszcze zrobić.

[z/t]

Jakoś tak, coś uderzyło w nim by wyjść ze swojego gabinetu i pochodzić do miejsc w których jako uczeń nigdy nie był. Wolnym krokiem skierowałem się na trzecie piętro aby potem skierować się do Pokoju Nauczycielskiego. Zawsze chciałem go odwiedzić ale dla uczniów był on zawsze zamknięty. Nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka. Zdziwiła mnie przestrzenność tego pomieszczenia. I to że było puste. Wolnym krokiem podszedłem do jednego z wielu stolików i nalałem sobie do filiżanki kawy, która o dziwo, była gorąca. Czary? Cholera, pewnie że czary... Uśmiechnąłem się i usiadłem na jednym z fotelów zakładając nogę na stolik przede mną.
- Ciekawe czy ktoś tu w ogóle bywa...
Zapytałem sam siebie i upiłem łyk napoju. Ciepło rozlało się po moim przełyku. Przymknąłem oczy i odpoczywałem w tym pomieszczeniu.

Niesamowite! Pierwszy rok w Hogawcie a Cassandra wcale a wcale nie bywała w Pokoju Nauczycielskim. Może wypadałoby się jakoś zintegrować, poznać? Teoretycznie przecież znała tych ludzi. Uczyli ją ledwo kilka miesięcy temu. Może nie wszyscy, ale o ile nie zaczęli pracy w tym roku, to nie sposób było ich nie znać! Jednak wypadałoby zadbać o relacje w Hogwarcie! Nie chciała mieć wrogów w gronie pedagogicznym, już wystarczy, że nie miała kolorowych stosunków ze swoim byłym mężem Morpheusem.
Cassandra nie była klasyczną nauczycielką. Nie nosiła szaty i wielkiego kapelusza. Może własnie dlatego, że ledwo skończyła studia i była po prostu wyluzowaną osobą? Jej ubranie naprawdę nie należało do klasycznych. Na szczęście wiele młodych nauczycielek nie chciało zamykać się w tych paskudnych ryzach: czarnej szaty i podręcznej teczki. Założyła skórzane spodnie, które tylko podkreślały jej figurę. Z każdym dniem w końcu nabierała kobiecych kształtów, których brakowało rok temu. Sweter zawsze przydawał się w jesienne dni. Trzymając garść wypracowań, weszła do pokoju nauczycielskiego.
- Witam profesorze - rzekła oficjalnie, bo co miała nagle wyparować do niego: o siema mordo teraz jesteśmy na równi to nie muszę ci panować? Poprosiła skrzata o ciepłą herbatę, a następnie zajęła miejsce przy stole. Naprawdę dziwnie się czuła w Hogwarcie jako nauczycielka.
- Co słychać, nie wygląda pan na zadowolonego - odpowiedziała, lekko się uśmiechając. Liczyła na jakieś opowieści o ciężkich szlabanach i w ogóle!

Szczęk naciskanej klamki, lekkie skrzypnięcie drzwi. Otworzyłem leniwie oko i spojrzałem w stronę wejścia do pokoju. Przez chwilę zastanawiałem się "jakim cudem" dopóki nie przypomniałem sobie że ta osoba skończyła szkołę. Uśmiechnąłem się sam do siebie i wypiłem kilka łyków kawy. Po czym odpowiedziałem na powitanie.
- A witam witam...
Odłożyłem filiżankę na stolik i wygodnie zapadłem się w fotel. Ilość papierów niesionych przez, teraz już, profesor Lancaster, wywołał na jego twarzy uśmiech. Słysząc jej kolejne słowa westchnąłem cicho i spojrzałem z uśmiechem na kobietę.
- Doskonale Pani wie dlaczego wyglądam tak a nie inaczej. Była pani na studiach i wie że niektórzy przejawiają wielki wpływ do idiocenia sobie mózgów. A moja ostatnia grupa zdawała się być jakąś kumulacją kretynów.
Powiedziałem to niemal sam do siebie, dając upust tłumionych od końca ostatnich zajęć, emocji.
- Zresztą. Sądząc po ilości papierów, Pani również nie jest do śmiechu. Chce się Pani to sprawdzać? Przecież to równie męczące co uczenie druzgotka mowy ludzkiej...
Chwyciłem w dłoń filiżankę i wypiłem kilka łyków czarnego napoju który przyjemnie rozlał się ciepłem po mym ciele.

Dwa tygodnie zastanawiałam się, jak nazywa się ten dźwięk naciskanej klamki, teraz wygrałam życie. Cassandra wcale nie czuła się swobodnie w pokoju nauczycielskim. W końcu była gówniarą, która mogła się od wszystkich profesorów dalej uczyć. Zwłaszcza od Aleksandra, który w jej dziedzinie był jakimś guru. Papiery z hukiem runęły na blat stołu. Dźwięk aż echem odbił się od ścian, przez co Cassandra nieznacznie podskoczyła.
- Rzeczywiście studia to nie przedszkole i nie są obowiązkowe, ale czy naprawdę jest tak źle? - spytała z nikłym uśmiechem. Cassandra doskonale pamiętała, jak to jest trudno znaleźć dobrego nauczyciela, który nie będzie ich zasypywał nudnymi informacjami, a sprawi, że pokochają ten przedmiot do końca życia. I kto wie, może nawet zaczną też go nauczać?
- Och, panie Price, to nie są nudne wypracowania. Poprosiłam uczniów, aby opisali, jaki eliksir chcieliby wymyślić i jednocześnie, aby wspomnieli o tym, który eliksir jest najpotrzebniejszy dla nich. Niektóre są naprawdę ciekawe. - przecież młoda wyobraźnia nie zna granic. Cassandra chciała nauczyć uczniów twórczego myślenia a nie schematów. W końcu nawet Severus Snape ulepszał receptury. Kto wie, może mieli w Hogwarcie małego geniusza?

Uśmiechnąłem się szczerząc zęby słysząc słów młodej nauczycielki. Ten zapał do pracy, ta chęć pomagania uczniom. Z tym że znałem już wielu takich profesorków. Niektórzy całkiem normalni, jednak przerażająca większość miała jasne kryterium podziału uczniów. Albo jesteś debilem i skończysz na najniższej ocenie albo coś potrafisz. I to jest najgorsze, bo wtedy taki nauczyciel próbuje zrobić z ucznia geniusza, co zazwyczaj nie kończy się dobrze dla przyszłego "geniusza". Spojrzałem na papiery i zamyśliłem się.
- Pani uczy eliksirów, tak... To chyba dość praktyczny przedmiot. Po co kazać uczniom pisać takie wypracowania, skoro większość z nich i tak nie ma sensu. Wyobraźnia jest nieograniczona, nauka też. Jednak eliksiry są ograniczone do stopnia poznania i dostępnych środków, chyba że się Pani ze mną nie zgodzi.
Powiedziałem wpatrując się w twarz Cassandry. Nie należałem do nauczycieli którzy zlecają uczniom prace pisemne. Zrobiłem to raz i takich głupot już dawno nie czytałem.
- Według mnie lepiej uczyć praktyki. Tam uczeń może się pomylić a taką pomyłkę zapamięta na długo, zwłaszcza jak dany eliksir poparzy mu twarz, czar wypali włosy i tak dalej. Teoria nie przynosi za dużo dobrego, chyba że w sferze "czego jeszcze chcę się nauczyć". Ale w tym wypadku te Pani wypracowania zaczynają tracić sens, skoro można tam znaleźć eliksiry które jeszcze nie powstały a może i nie powstaną.
Chyba trochę za ostro, ale jak już znalazłem temat do rozmowy to czemu nie. No i... Młoda kobieta, której nie uczyłem, nie znałem... Konflikt to najlepszy sposób na poznanie drugiej osoby. Uśmiechnąłem się kącikiem ust i dłonią przywołałem dzbanek z kawą po czym dolałem sobie tego napoju.

Zapał w Cassandrze zawsze tkwił. Trudno było powiedzieć, że nauczycielka nie była pogodna. Nawet w najtrudniejszym momencie anoreksji udawała, iż jest wszystko w porządku. A to wszystko dzięki uśmiechowi! Stanowił on najlepszy makijaż dla kobiety. Nie dzieliła nigdy uczniów ani w ogóle ludzi. Uczył ją tego ojciec, ale nie chciała tego praktykować. Każdy był inny, a wymagania musiała ujednolicić. Zaśmiała się, odkładając wypracowania na bok i chwytając za kubek herbaty.
- Ma pan całkowicie rację, to praca dodatkowa. Chcę ich nauczyć, żeby wychodzić poza schematy, myśleć, tworzyć. Próbowali nieznanego, nawet jeśli w podręczniku jest napisane, aby dodać czegoś dwa prążki, to dlaczego nie spróbować dodać więcej albo w innej formie? Może eliksir nabierze nowych kształtów? Może będzie o wiele lepszy od podręcznikowego? - spytała w końcu, odkładając kubek na bok. Zastanawiała się, czy znała nauczyciela wcześniej. Czasami wymieniła z nim kilka słów, oddając pracę domową albo ją prezentując na manekinie. Jednak nigdy nie wdawała się w filozoficzne dyskusje. No może, gdy była w ciąży i miała problem z chodzeniem do szkoły, prosiła o prywatne zaliczenia.
- To jest tylko dodatek, nie chciałabym, aby moi uczniowie znali całą teorię eliksirów. Wolę, aby robili coś na intuicję, próbowali, tworzyli, myśleli. Podobnie było na Pana lekcjach przecież

Spojrzałem uważnie na kobietę. Wiedziała o czym mówi. Tylko że ja widziałem obraz ucznia który zaczyna robić eliksir po swojemu. Uśmiechnąłem się na widok kolejnych efektów jego pracy. Moja wyobraźnia czasami mnie przerażała. Spojrzałem uważnie na dziewczynę gdy wspomniała o moich zajęciach. Pamiętałem, w większości, swoich uczniów. Jej jednak nie mogłem sobie przypomnieć. Odchyliłem opartą głowę trochę w bok i przypatrywałem się kobiecie która chwyciła za kubek ze swoim napojem.
- Czyli mam rozumieć, po ostatnim Pani zdaniu, że uczęszczała Pani do mnie na zajęcia. Ciekawe, zwłaszcza że albo mam starczą demencję albo to nie kawa tylko eliksir zapomnienia. A wiem że to nie eliksir a staro się nie czuję.
Odparłem z lekkim uśmiechem
- Więc, który rocznik, i kiedy skończyła pani szkołę. Wtedy powiem czy uczyłem Panią czy robił to jakiś inny nauczyciel
Krótko i na temat. Nie lubiłem rozwodzić sie o przeszłości. Ale fakt, ona zainteresowała mnie trochę. Wiedziała co działo się na moich lekcjach. Albo z opowieści albo faktycznie na nie uczęszczała.

Oczywiste było, że nie można było spuszczać uczniów z oczu. Oni nawet na zaklęciach potrafili sobie wbić różdżkę w oko. Nieważne czy to był pierwszak czy student - w zasadzie wyobraźnia wzrastała z wiekiem. Trudniej było upilnować siedemnastolatka od jedenastolatka. Zaśmiała się, gdy aż tak badawczo się jej przyglądał. Co miała powiedzieć? Nie chciała zapisywać się na przedmiot, wolała przychodzić po prostu fakultatywnie jako inna osoba? Wszak Cassie była metamorfomagiem.
- Zapewniam, że nie ma Pan żadnych problemów z pamięcią. - odparła ze śmiechem. Trudno byłoby jej wytłumaczyć, że łamała sobie zasady i chodziła na lekcje jak się jej podobało? Ale z drugiej strony jak mogłaby ominąć Magię Żywiołów czy historię z profesorem Morrisem?
- Dopiero co skończyłam szkołę i zaczęłam uczyć. - sprostowała, nie chcąc się rozwodzić zbytnio nad tym, że wielokrotnie wbija na lekcje do innych nauczycieli!
- Traktuje pan to pomieszczenie jako azyl? I w ogóle proszę mi mówić po imieniu

Azyl? nigdy tak o tym miejscu nie myślałem chociaż słowa dziewczyny zmusiły mnie do pewnych przemyśleń. Faktycznie, to miejsce, całkowicie oderwane od reszty szkoły, dawało poczucie nie tylko bezpieczeństwa ale dodatkowo relaksu. Wiedząc że ma się przed sobą jeszcze kilka godzin zajęć z uczniami i wysłuchiwania ich teorii, to miejsce było faktycznie azylem, oazą spokoju i odpoczynku od krzyku i wszechobecnego śmiechu.
- Fakt... Tak myślę że można nazwać to miejsce azylem. Tutaj dobrze się odpoczywa i mało kiedy kto tutaj zagląda. Od początku roku przychodzę tutaj na kawę i trochę odpocząć. A dopiero Pani...
Zreflektowałem się słysząc zdanie o możliwości przejścia na Ty. Dlaczego tego nie robić. Kadra nauczycielska winna być sobie równa, nie ma lepszych i mocniejszych.
- ...dopiero Ty pierwsza przybyłaś tutaj. No chyba że ktoś tutaj bywa gdy mnie nie ma.
Uśmiechnąłem się delikatnie nadal wpatrując się na przemian, w stertę papierów, na kawę w mym kubku i na Cassandrę.

Nawet w gabinetach, o ile ich się specjalnie nie wyciszyło, gwar dzieciaków odbijał się od ścian. To pomieszczenie zapewniało jakieś bezpieczeństwo. Żaden uczeń nie był w stanie złapać tu nauczycieli, chyba że będzie czatował pod drzwiami. Można było się odprężyć, sprawdzając nawet wypracowania. Cassandrze brakowało tego relaksu. W końcu własne dziecko dawało jej nieźle w kość, a co dopiero uczniowie, którzy nie zawsze mieli super stosunek do nauki. Savouir - vivre niezbyt zaakceptowałby to, że młodsza kobieta proponuje przejście na Ty. W zasadzie Cassandra myślała, aby tylko on tak do niej mówił i chyba powinna się tego trzymać!
- Wolą własne gabinety lub błonia, ale wiatr jest tak straszny, że kartki latają, a w dodatku nie jest to dobra pogoda dla maleństwa. - westchnęła, biorąc łyk jeszcze ciepłej herbaty. Zarejestrowała, że wzięła kubek podpisany imieniem i nazwiskiem innego profesora. A może to skrzat pomylił ją z Amelie? Chyba była zbyt zakręcona.
- Panie Price, uważa Pan, że teraz są mocni uczniowie, czy wraz z biegiem czasu słabną tak, że spychają naukę na boczny tor? - spytała, unosząc kaskadę rzęs.

Coś w tym było. Większość profesorów zamykała się w wolnym czasie w swoich gabinetach. Żeby nie być wyjątkiem, też tak robiłem. Ale też nie dlatego że chciałem unikać uczniów. Niektórzy byli nawet sympatyczni i ciekawi dziedziny magii którą wykładałem. No ale zdecydowanie to miejsce było lepsze i dużo bardziej przytulniejsze od gabinetu. Gdy kobieta wspomniała o "maleństwie" nie mogłem zrozumieć. Mówiła o sobie? czym może miała dziecko? Zresztą, nie moja sprawa, po co się mieszać w jej sprawy prywatne. Wysłuchując jej pytania odłożyłem kubek z kawą na stolik. Dziewczyna zadała pytanie które było tak chaotycznie że niemal dla mnie nie zrozumiałem. Jednak nie chciałem jej tego wytknąć. Nie była już uczennicą, którą można zbesztać za brak umiejętności poprawnego składania pytań. Wzruszyłem ramionami i spróbowałem odpowiedzieć, asekuracyjnie, na dwa możliwe typy tego pytania.
- Uczniowie jak to uczniowie. Dla nich nauka nigdy nie jest priorytetem. Zapomniała Pani jak to z tym jest? Dużo ciekawiej zabawić się na korytarzach albo połazić po błoniach niż siedzieć w bibliotece albo co gorsze na lekcjach. To się nigdy nie zmieni wśród uczniów.
Uśmiechnąłem się delikatnie i kontynuowałem swoją wypowiedz.
- Co zaś się tyczy ich siły... Z tym też jest jak dawniej. Jeśli ktoś chce posiąść moc i siłę ten ćwiczy pomimo wszystkiego co jest dookoła. Takich geniuszy czy tytanów pracy jest niestety mało. Gdyby bylo ich więcej może nie było by takiego zamieszania z Lunarnymi. Ale... Tacy geniusze są też niebezpieczni. Warto przytoczyć przykład Czarnego Pana... I już wiemy czym to się może w skrajnych przypadkach skończyć.
Dlaczego użyłem sformowania "Czarny Pan" tego sam nie wiedziałem. Przyzwyczajenie czy co? Teraz gdy go nie było powinno się bez skrępowania używać jego pseudonimu albo prawdziwego nazwiska, a i tak przyłapywałem innych ludzi na używaniu tego sformowania. Jego nie było, ale pamięć o nim trwała...