Miał ręce pełne roboty, więc w ostatnich dniach sporo siedział w Hogwarcie, zamiast spieszyć się z powrotem do domu. Tylko tutaj potrafił uzyskać pełnię skupienia, szkolne mury kojarzyły mu się nieodłącznie z setkami godzin, które spędził tutaj nad książkami i chyba już całkiem automatycznie wprawiały go w odpowiedni stan umysłu. Do tego dochodziła kwestia wciąż ładnej pogody, przez którą będąc w Dolinie Godryka nie potrafił wysiedzieć w spokoju, gotów szukać albo inspiracji do zdjęć, albo po prostu wiatru w polu.
Dużo czasu zajmowało mu nie tylko prowadzenie lekcji, ale i rozmyślanie nad tym, jak w tym roku poprowadzić koło realizacji twórczych. Pierwsze spotkanie poszło zaskakująco dobrze i naprawdę chciał, żeby nie był to słomiany zapał, a prawdziwe zaangażowanie w coś, co może zaowocować ciekawym projektem. Wiedział, że wszystko leży w jego rękach, bo to właśnie on ma możliwość zainspirować młodych ludzi do działania.
Czuł się bardzo staro, kiedy uświadamiał sobie, o czym właściwie myśli.
Dzisiejsze popołudnie spędzał w pokoju nauczycielskim, z którym bardzo się polubił. Miejsce było przestronne i dobrze wyposażone, idealne do pracy i odpoczynku. Na tyle duże, by nie przeszkadzać sobie nawzajem, jeśli inne osoby akurat sobie tego nie życzyły. Przed sobą miał dwa wydania Balladyny – w oryginale oraz przetłumaczoną na anielski, biografię Juliusza Słowackiego, o którym przed tygodniem nigdy nawet nie słyszał i obszerny, zapisany w połowie dziennik, w którym od czasu do czasu eleganckim, pochyłym pismem dopisywał kolejne słowa. Na nosie miał okrągłe okulary w złotej oprawce, a sam nos nieopatrznie przybrudzony atramentem.

Jej zdaniem, pokój nauczycielski był trochę onieśmielający. Z wielu powodów. Zarówno sam wystrój, klimat, to jak bardzo był elegancki i niezwykły. Dużo większe znaczenie miało jednak towarzystwo, które się tu obracało. Nauczyciele, których przecież doskonale znała, bo sama niedawno opuściła mury tego zamku. Momentami czuła się, jakby po prostu wróciła tu na studia i nie powinna tu przebywać, nie sama, nie bez wyraźnego dyskomfortu.
A jednak, teraz była częścią grona nauczycielskiego. Nawet jeżeli tylko asystentką, to jednak, pokój nauczycielski to było jej miejsce pracy. Czuła się jak oszustka, ale nie zamierzała dać tego po sobie poznać, więc jeszcze przed drzwiami wzięła głeboki wdech i uśmiechnęła się do potencjalnych znajomych twarzy, kiedy znalazła się w środku. Okazało się, że pomieszczenie było prawie puste, ale faktycznie znalazła znajomą twarz. Widziała już Elijah czy to na ceremonii, czy na korytarzu, ale jeszcze nigdy nie było okazji, żeby zamienić z nim słowo. Postanowiła więc trochę przeszkodzić mu w pracy i dosiadła się.
- Hej! Eli. Dobrze mieć tu kogoś, do którego nie muszę się zwracać panie profesorze. Może dasz mi parę wskazówek, bo przyznam, szczerze, jestem kompletnie zagubiona. Przed chwilą popchnął mnie jakiś piątoklasista i nawet nie drgnął, poleciał dalej. Dziecięca twarz nie pomaga - pokręciła głową, wyciągając swoje notatki na stół. Planowała już pierwsze zajęcia, które miała przeprowadzić sama. Nie trzeba było dodawać, że to też ją przerażało. To wszystko oczywiście było pozytywną ekscytacją, po prostu chodziła bardziej nakręcona niż zwykle i póki co, każdy dzień wydawał się jej ciekawym wyzwaniem. Nie mogła się doczekać, kiedy wpadnie w rytm lekcji i będzie mogła realizować przeróżne pomysły, które zasypywały jej myśli.

Kiedy tylko usłyszał niezbyt głośny trzask drzwi, spojrzał w ich stronę, gotów przywitać kogoś, kto w szkolnej hierarchii stał wyżej niż on – nie było to takie trudne, niektórzy traktowali asystentów na równi z woźnymi. Nawet gajowy miał tutaj wyższą pozycję, bo miał stały etat i nie musiał na każdym kroku udowadniać, że na niego zasługuje.
W pierwszym odruchu miał ochotę zapytać, co tutaj robi i przypomnieć, że jeśli chciała pogadać z kimś z kadry, powinna poprosić i poczekać na zewnątrz, zamiast jak gdyby nigdy nic wchodzić do środka. To, że Emily sama jest członkinią kadry, doszło do niego z opóźnieniem, ale na szczęście nie takim, by zdążył się skompromitować. Byli zabiegani, nie widzieli się często, a nawet jeśli mijał ją na korytarzu, zdawało mu się zapomnieć.
— Emily — odezwał się miękko, trochę z ulgą, że nie musi nikogo strofować. Naprawdę nie przepadał za tą konkretną częścią tej pracy, być może przez to, że jeszcze niedawno sam był dość lekkomyślnym studentem. Zresztą cenił sobie wolność swoją i cudzą, nic więc dziwnego, że nie podobało mu się, że musiał stać na straży jej ograniczania.
— Może powinnaś zacząć nosić tradycyjne tiary? Wtedy na pewno nie wezmą Cię za jedną z nich — zażartował, uśmiechając się lekko. Zdjął okulary, uznawszy, że i tak był to dobry moment na przerwę i krótko pomasował spiętą nasadę nosa. — To miłe, że sądzisz, że jestem w stanie udzielić Ci wskazówek... ale obawiam się, że sam wciąż wiem niewiele. Wiesz, to takie dziwne, część osób, które pojawiają się na moich zajęciach, znam jeszcze ze szkoły. Kiedy zjawiłem się tu na samym początku i poszedłem na trening Krukonów, żeby przywitać się z Julią, myśleli że przyszedłem sprzedawać herbatę — parsknął na to wspomnienie krótkim, niezbyt głośnym śmiechem — O, właśnie! Napijesz się? — przypomniał sobie nagle o swoich manierach i wskazał ręką na imbryczek, który miał przed sobą. Przyniesienie tutaj prywatnego serwisu do herbaty było jednym z lepszych pomysłów, jakie zdążył zrealizować w tej pracy. Zrobił na blacie trochę miejsca i przywołał do siebie drugą filiżanką z tego samego kompletu w błękitne kwiaty. W imbryczku wciąż znajdowało się wystarczająco dużo wiśniowego gryfa dla nich obojga.
— Jak tam, miałaś już pierwsze zajęcia? — zagadnął ją, nalewając jednocześnie herbaty do jednej z filiżanek — zastanawiam się, czy kiedykolwiek przyjdzie moment, kiedy przestaną mnie stresować — dodał, kręcąc lekko głową. Był kapitanem drużyny przez tyle czasu, umiał przecież przemawiać, kiedy było to potrzebne. Lekcje chyba też wychodziły mu nieźle, ale kosztowały go sporo stresu. Kiedy stawał przed drużyną, czuł w nich wsparcie. Ale na lekcjach nie potrafił pozbyć się wrażenia, że co najmniej kilka z osób na każdej z nich tylko czeka, aż powinie mu się noga.

@Emily Rowle

Najlepsze w tym wszystkim było to, że Emily zawsze ubierała się jakby była starsza, niż była w rzeczywistości. Nawet jak była jeszcze w siódmym klasie, eleganckie, delikatne swetry, spodnie w kant, koszule, golfy i marynarki to byli jej najlepsi przyjaciele. Sportowa wersja oznaczała jeansy. Mimo to zawsze wyglądała na młodszą niż była, dlatego dawno uznała te walkę za przegraną. Teraz wzmocniła tylko odrobinę makijaż, wcześniej zadowalając się czerwoną szminką i odrobiną tuszu, teraz jej oko było trochę bardziej wyraźne a kontur twarzy miał dodać jej trochę surowszych rysów.
Wychodziło jak wychodziło. Dziecięcą buźkę trudno było oszukać.
- Może i tak... dziwne uczucie. Dobrze, że przynajmniej ja nie mam już zbyt wiele znajomych twarzy na korytarzach - stwierdziła, bo w końcu skończyła studia cały rok temu, a zresztą i wtedy nie była duszą towarzystwa, więc większość ludzi kojarzyła tylko jako tako.
- Właśnie jeszcze nie! Niedługo będę miała, pomyślałam, że trochę się do nich przygotuje. W sumie mam parę pomysłów, ale chyba najtrudniej jest zacząć. Chciałabym trochę poznać grupę. No i prawdę mówiąc, boje się, że ktoś mnie zagnie. Spędziłam wśród mugoli tylko rok, a sporo uczniów pewnie pół życia - powiedziała otwarcie, bo chociaż zagłębiała wiedze aktywnie, pewnych rzeczy nie dało się oszukać - Na szczęście Scrivenshaft mnie rozumie, chociaż oczywiście spędził tak dużo więcej czasu, niż rok... ale ogólnie, cieszę się, że to akurat z nim mam współpracować. Niektórzy nauczyciele Hogwartu przerażają mnie do dzisiejszego dnia - powiedziała pół szeptem, z uśmiechem rozbawienia, ale jednak mówiła śmiertelnie poważnie. Nie chciała sobie wyobrażać bycia asystentem transmutacji.
- A ty? Jesteś zadowolony z pracy?