Mijały minuty, a Chaldi nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Pochłonęła go lektura i chyba zapomniał o tym, że musi pilnować dwójkę studentów. W pewnym momencie przypomniał sobie o tym fakcie i szybko odłożył książkę na biurko. Energicznie wstał z fotela i ruszył w stronę Lucy i Emrysa. Chciał sprawdzić, jak radzą sobie z zadaniem. Oczywiście, zdawał sobie sprawę z faktu, że będę się ze sobą komunikować, na to nic się nie dało poradzić.
- I jak idzie? - zapytał, kiedy już znalazł się przy nich. Po głosie dało się poznać, że poprawił mu się humor. Najwyraźniej było to zasługą książki, którą czytał.

Wycierała kurze z tych starych ksiąg i uważnie słuchała i obserwowała swojego towarzysza. Nie sądziła, że tak szybko można zdobyć szlaban. Ona chodziła na wiele nielegalnych imprez i była w stanie zrobić tak, że ją nie złapią przy tym przy tym fakt, że wiedziała gdzie się schować i mniej więcej wiedza, które miejsca są najczęściej sprawdzane przez nauczycieli. Uśmiechnęła się delikatnie do EJ i postawiła książkę na półce.
-Widać, że bardzo z Ciebie zapracowany człowiek. Pewnie nie masz na nic czasu-uśmiechnęła się zadziornie do chłopaka i w tym momencie podszedł profesor. Odwróciła się całym ciałem do niego i jej uśmiech zmienił się na delikatny.
-Bardzo dobrze, radzimy sobie-już chciała spytać się, czy ma chęć im pomóc, ale w ten sposób zarobiłaby pewnie kolejny szlaban, więc wolała się już nie odzywać. Z powrotem odwróciła się do regału i zaczęła czyścić kolejną książkę.

Studenci poradzili sobie całkiem nieźle, co wyraźnie ucieszyło Corneliusa. Szybko posprzątali całą salę, która teraz mogła przyjąć uczniów. Kolejny początek roku szkolnego... Pomimo długiego stażu pracy ten moment nie przestawał go ekscytować. Zastanawiał się, czy nowych uczniów zainteresuje Historia Magii. Pewnie nie, ale do tego też zdążył się przyzwyczaić. Zresztą, nigdy nie miał złudzeń, że uda mu się wszystkich przekonać do tego przedmiotu.
Profesor podziękował studentom i pozwolił im odejść. Sam zaś przeszedł się po sali i sprawdził, czy wszystko jest na swoim miejscu. Książki, zarówno magiczne jak i te "zwykłe", dumnie wypełniały liczne gablotki. Oprócz tego na ścianach wisiały duże i wyraźne mapy z różnych epok. Pomieszczenie było też udekorowane różnymi przedmiotami, związanymi z samym profesorem - w końcu uczył tu już tyle lat.
Chaldi spokojnie zajął miejsce za biurkiem. Po chwili zastanowienia wyjął długopis i otworzył swój notes, który zawsze miał przy sobie. Rozpoczęło się oczekiwanie.

Elijah uchylił drzwi i wsadził do sali głowę a potem resztę siebie. Rozejrzał się po pomieszczeniu ale jeszcze było puste (nie licząc oczywiście profesora). -Dzień dobry -powiedział i zamknął za sobą drzwi. Miał wrażenie, że te pustki się utrzymają ponieważ Historia Magii nigdy nie cieszyła się dużą popularności. Wielkim zaskoczeniem będzie jeśli przyjdzie więcej niż jedna osoba poza nim samym. Chłopak zajął miejsce w środkowej ławce zaraz przy ścianie i wyjął pióro i pergamin. Notes też się przyda. Francuz miał wielką nadzieję, że na lekcja pojawi się jeszcze ktoś poza nim.

Setny post ^^

Do lekcji pozostało trochę czasu. Zatem nie spóźnił się. Wielce go to ucieszyło. Nigdy nie miał jeszcze lekcji z profesorem Chaldim. Słyszał jednak, iż nie bardzo lubi, gdy ktoś się spóźnia. No więc lepiej przyjść wcześniej, tudzież punktualnie. Obawiał się tylko, że będzie sam jeden na zajęciach. Tego by nie chciał. Wystarczyło, że sama w sobie historia magii była nudnym przedmiotem. Przynajmniej dotychczas tak uważał. Może ten nauczyciel zmieni jego nastawienie?
- Dzień dobry! – powiedział głośno rozpromieniony Puchon, wchodząc do klasy. No, okej. Widział starszego mężczyznę, zapewne profesora i… NIKOGO WIĘCEJ?! No to się wpakował. Wspaniale. Wspaniale! Wspaniale! Nie dość, że miał problemy na głowie, z tą całą Marigold i dziwnym czymś na jego ręce, to jeszcze ten starszy skupi na nim całą swoją uwagę. Chociaż! Może nie jest za późno! – Pan profesor Chaldi, tak? – zapytał przezornie w duchu mając nadzieję, że jednak nie. Że pomylił sale, zajęcia odbywają się na innym piętrze, albo w ogóle w innej części budynku. Wtem do pomieszczenia wszedł jakiś chłopak. Czyli to na pewno profesor Chaldi. No cóż. Przynajmniej nie jest tu sam, a to już jakiś plus!

Rozległo się pukanie do drzwi - nie za ciche, nie za głośne. Po nim nastąpiła krótka pauza, a następnie w wejściu do sali pojawiła się głowa Sam, niepewnie zaglądającej do środka. Przed sobą widziała rzędy pustych ławek, co wcale nie dodało jej pewności siebie. Spostrzegła jedynie kilku obcych jej, starszych uczniów. Nie przyglądała się im zbyt długo. Jej uwagę zwróciła dopiero sylwetka mężczyzny siedzącego za biurkiem. Paradoksalnie, na widok groźnego nauczyciela twarzyczkę Sammy rozjaśnił szeroki uśmiech. Nareszcie jakaś znajoma twarz!
- Cornelius! - zaszczebiotała, być może nieświadomie, przekraczając próg i pewnie wkraczając do sali. Choć Samantha była na ogół dziewczynką ułożoną i dobrze wychowaną, nikomu nie udało się jej wpoić, że nie zawsze powinna zwracać się do ludzi po imieniu tylko dlatego, że się jej przedstawili.
Kierując się w stronę pustej ławki (wybór był całkiem spory), rzuciła Profesorowi kolejny uśmiech.
- Dzień dobry. - rzekła, teraz już z pełną świadomością, zajmując miejsce w połowie klasy i prostując się, by okazać gotowość do zdobywania wiedzy.
Przyszła na lekcję z własnej, nieprzymuszonej woli. Była bardzo ciekawa, czego też się na niej nauczy. Odziała się w zakupiony niedawno mundurek i - oczywiście - nie wzięła ze sobą różdżki. W torbie miała jedynie zeszyt, książkę oraz pióro. Teraz wyciągnęła je i ułożyła na pulpicie, rozglądając się dookoła z zainteresowaniem.

Dziewczyna biegła przez korytarze ile sił w nogach, spóźniła! Jak ona mogła się spóźnić! Przecież ona nigdy się nie spóźniała! To było straszne!
Nikola zatrzymała się przed samymi drzwiami i położyła na nich rękę opierając się. To był bardzo zły pomysł biec, zwłaszcza dla osoby, która miała astmę. Wyjęła z torby leki i wzięła natychmiast uspokajając oddech.
Teraz mogła wejść. Otworzyła drzwi ukazując swoją bladą twarz i trochę niemrawy uśmiech.
- D… D… Dzień… Dzień dobry – wyjąkała z trudem i zarumieniona spojrzała w podłogę. No i znowu się zaczyna, mega nieśmiała dziewczyna wzięła przyszła i nie potrafi nawet się przywitać. Żałosne.
Nikola weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi.
- Przepraszam za spóźnienie? – wyszeptała nie będąc pewna, czy dobrze trafiła. Serio tak mało osób się pokazało?

Bo z Laili to taki przykładny, fajny prefekt, którego wszyscy lubią i któremu wszyscy się kłaniają i w ogóle. Taki z niej fajny prefekt, że aż miło na sercu się robi, kiedy właśnie ona zauważa, że jest spóźniona na lekcje i na nic już szukanie jej superkozackiego chłopaka, którego jej zazdrości pół dzielni, ani Herki, z którą od jej przyjazdu były prawie nierozłączne. No prawie, bo Lai dzieliła czas teraz na trzy: czas spędzany z Charles'em, czas spędzany z Herą, czas spędzany z Herą i Charles'em. Jeszcze musiała go podzielić na cztery i pięć, bo przecież Charlotte jej kochana kuzynka nie będzie na nią bez końca czekała. A już Sky, która wyszła ze szpitala to w ogóle. Jeszcze do tego słyszała, że Jude chyba niedługo miała wrócić... Nie miała pojęcia jak będą wyglądały ich stosunki, ale Lai nie chciała się jeszcze w to mieszać. Było jej teraz dobrze, bez problemów, bez dram... Jakby urodziła się właśnie po to, żeby dożyć tego spokojnego dnia.
No może nie tak spokojnego jak zakładała, bo teraz biegła przez zamek do klasy o mało co nie przewracając się na schodach. Ciągnęła przecież ze sobą torbę, która o dziwo rzeczywiście była pełna książek na zajęcia, które się dziś miały jeszcze odbyć. Ochoch. No jeszcze musiała podzielić czas na prefekciarskie obowiązki, bo przecież pierwszaki wciąż się plątały pod nogami jak rozsznurowane sznurówki. Życie naprawdę potrafi zmienić ludzi. Ale do klasy wmaszerowała z szerokim uśmiechem mówiąc głośne 'dzień dobry' od razu odnalazła miejsce gdzie z tyłu klasy i zaczęła się bawić końcówką żółtego krawatu. Achach.

Math ostatnio miała niewiele czasu na wszystko. Wciąż tylko wywoływała zdjęcia i przyglądała się im ze wszystkich możliwych pozycji, żeby zauważyć niedoskonałości, które można poprawić. Jej modelki były doskonałe. Miały ciekawą mimikę i ogólnie wszystkie były zgrabne jak cukierki. Ale Math wciąż czuła, że jej kreacje chyba nie są takie fajne. No może kiedyś zmieni zdanie i popadnie w samouwielbienie!
Na razie jednak nie chciała się tym zbytnio przejmować, bo jakoś nie. Całe dnie spędzała przy Kaim, który był rozgorączkowany plotką, że niedługo będzie mecz. Chłopak chciał wypaść jak najlepiej i przez to nawet się posprzeczali z Mattie, że ona nie dostrzega powagi sytuacji, kiedy on naprawdę odbiera to jako problem. Po raz pierwszy od dawna widziała takiego Young'a i wtedy wcale nie miała ochoty go przytulać. I poszła usiąść na inny parapet, żeby poczytać książkę, ale cóż. Chłopak po pięciu minutach przyszedł jej dać buziaka i przeprosić, ale on naprawdę przecież potrzebuje chwili spokoju na obmyślenie taktyki.
Zatem się rozstali na resztę popołudnia. Mattie przecież też często zamykała się w swojej pracowni nie wpuszczając do niej nikogo. I oto teraz szła na Historię Magii zamartwiając się oto, czy może Kai jest na boisku, a może gdzieś z chłopakami. Och ile ona by teraz dała za obecność Bambi obok siebie, albo kochanego Feliksa. Ale żadnego z nich nie było.
Dziewczyna niepewnie weszła do środka i skinęła nauczycielowi przy czym zajęła miejsce obok Samanthy Blackcrow.
Uśmiechnęła się do dziewczynki i wyciągnęła podręcznik, który znalazła w bibliotece!

- No cóż, osiągnęliśmy liczbę uczniów quorum praesentia sufficit. - powiedział z lekkim uśmiechem, kiedy już przyjrzał się uczniom. Po chwili dotarły kolejne osoby, co najwyraźniej go ucieszyło. Zdawkowo odpowiedział na ich powitanie, a Samanthę obdarzył przyjaznym spojrzeniem. Nie spóźnili się zbytnio, więc postanowił nie zaczynać zajęć od odbierania punktów. W końcu to mógł zrobić zawsze. Profesor wstał i wyszedł przed biurko, żeby być bliżej uczniów.
- Nazywam się Cornelius Chaldi i spróbuję nauczyć Was, czym jest historia. - przedstawił się i zrobił krótką pauzę - Zacznijmy od prostych spraw organizacyjnych. Po pierwsze proszę, żebyście usiedli bliżej, w końcu miejsca jest aż nadto. Chciałbym też, obyście na czas lekcji oddali mi swoje różdżki, gdyż nie będą one potrzebne. Jakieś pytania? - standardowy początek Corneliusa, bez zmian od lat niczym brytyjska monarchia. Mężczyzna zastanawiał się, czy ktoś w ogóle będzie chciał o coś zapytać.

Rozejrzała się po korytarzu, wychylając różowowłosą główkę zza filaru. Stwierdziwszy, że nie ma żadnych węgorzy, które chciałyby ją wyśledzić, uniosła różdżkę i wyszła ze swojej niesamowitej kryjówki (no cóż, nie była ona AŻ tak niesamowita jak bardzo dobrze ukryty bunkier w Hogs, ale zawsze coś!) i wykonała parę dumnych, zdecydowanych kroków, po czym puściła się przez korytarz z dzikim wrzaskiem NA POHYBEL WĘGORZOM. Nie spotkała, o dziwo, żadnego przedstawiciela tej mutanckiej odmiany japońskich ryb, za to udało jej się strzelić paru osobom zaklęciem zmieniającym kolor włosów w plecy, co wywołało na skajlowej twarzy uśmiech równy temu, który wykwitłby, o ile udałoby się jej złapać jednego ze sprawców jej wypadku i pobytu w Mungu.
Swoją drogą nie miała pojęcia, czemu jej banda gitowców jeszcze nie zaczęła przejmować lekcji i szkoły. Definitywnie musiały reaktywować swoją gangsterską działalność i poszukać butów w kant, o tak! Bo Scarlett różowy dres już miała, teraz to załatwić taki trzeba było wyłącznie Pornozosi - i wtedy już wszyscy będą drżeć przed hogwarckimi gitowcami.
- DOBRY - wpadła do klasy, zamykając drzwi z impetem dokładnie w tym momencie, w którym ktoś zaczął jej odgrażać za zmienienie koloru włosów na fiołkowy. - Skrócę o głowę. - dodała pogodnie, wykonując dłonią ruch taki, jaki wykonuje czarodziejowa emotka o nazwie latif, mam nadzieję, że wiecie, o co mi chodzi, hehs. Rozejrzała się po obecnych osobach, a kiedy gdzieś z tyłu klasy mignęła laikowa fryzurka, Sky w podskokach dopadła do ławki Howett, wysypując na nią (na ławkę, nie na Lailę) zawartość swojej torby, w której znalazły się pióro, dwa zeszyty z biegającym jednorożcem (przebiegał sobie z jednej okładki na drugą, spokojnie skubiąc trawę) i atrament , który dziwnym trafem nie potłukł się o wiekową ławkę.
Zaraz też klapnęła na miejsce obok puchonki i założyła nogę na nogę, udając, że się nie spóźniła.
- Lubię wymyślać do tych historycznych faktów własne historie, one są wtedy o wieeeeeele ciekawsze. To dziwne, że nauczyciele zawsze się krzywią, kiedy wspominam o tym, że wojna domowa goblinów wynikła jedynie z konfliktu o kolor brody ich władcy. Przecież to by było bez sensu rozpętywać wojnę o jakieś polityczne bzdury, prawda? Definitywnie chodziło o kolor brody. - szepnęła do Laili, po czym wstała i z głębokim westchnieniem położyła swoją różdżkę na biurku nauczyciela.

"Boże! Znowu się spóźnię, znowu się spóźnię!" - mniej więcej to myślała Bonnie biegnąc przez korytarze. Ostatnimi czasy traciła poczucie jestestwa(no i czasu). Potrafiła siąśc na kanapie w Pokoju Wspólnym o siedemnastej, a ruszyc się z niej o północy i nadal upierac, że minęło pięc minut. Na szczęście udało jej się dotrzec do sali, chyba nie aż tak spóźniona.
- Dzień dobry i przepraszam za spóźnienie - wydukała do nauczyciela, nadal trochę dyszała.
Puchonka usiadła, tak w środku sali i rozejżała się po niej. Przyszło naprawde mało ludzi. Ale to było jej najmniejsze zmartwienie. Ostatnio miała bzika na punkcie wilkołaków. Cały czas chodziło za nią przeczucie, że wkrótce zaatakują, znowu i znowu poleje się wiele niewinnej krwi.

Sala powoli się zapełniała. Sam dyskretnie pomachała do Laili, posyłając przy tym Prefektce wesoły uśmiech. Jeszcze więcej znajomych twarzy na niezbadanych ziemiach Hogwartu.
Dziewczynka siedziała już dość blisko biurka, ale nie chcąc podpadać nauczycielowi przesunęła się jeszcze o jedno miejsce do przodu. Teraz zajęła miejsce w drugim rzędzie ławek, pod ścianą - miała stąd dobry widok na całe pomieszczenie i wszystkich zgromadzonych w niej uczniów. Znów przeniosła spojrzenie na Corneliusa, wysłuchując dalszej części jego przemowy. Uniosła nieco puste ręce, pokazując w ten sposób, że nie ma przy sobie różdżki - Wrona nie miała oporów przed tym, by zostawiać ją w dormitorium. Pewnie za krótko żyła w czarodziejskiej społeczności, aby zżyć się wystarczająco z magicznym patyczkiem.
Mina dziecka była pogodna, jednak na jej czole pojawiła się delikatna bruzda świadcząca o namyśle. Nieco niepewnie podniosła rękę, sygnalizując, że - wbrew domysłom Profesora - ma już jakieś pytania.
- Chciałam tylko zapytać.. Co właściwie znaczy "quorum praesentia sufficit"? - rzekła z rozbrajającą szczerością, patrząc na nauczyciela swymi ciekawskimi, brązowymi oczyma.

Czy miał jakieś pytania? Tak. W zasadzie jedno. Wolał go jednak nie zadać. Zamiast tego, rozejrzał się po klasie. Czy siedział wystarczająco blisko? Tak, chyba tak. W końcu niektórzy pozajmowali miejsca w ostatnich ławkach, zatem on, siedzący mniej więcej po środku, był chyba dobrze ustawiony. Tak przynajmniej sądził. Wobec tego pozostał na miejscu.
Zapytać, nie zapytać. Zapytać, nie zapytać.. Zapytałby, ale po co miał tracić punkty, albo o zgrozo dostać zadanie domowe na kilka rolek pergaminu.. No, czego jak czego, ale punktów to on nie chciał tracić. Zwłaszcza, że Puchoni nie mieli ich tak wiele. Zasadniczo, nikt ich tak dużo nie miał. No, chyba, że Gryfoni. Ci, o ile dobrze pamiętał, zdobyli już coś koło trzydziestu. A może czterdziestu? Nieważne..
- Jedno Panie profesorze! – zaczął nieśmiało. Walczył z myślami, czy aby na pewno nie zrezygnować.. – Co znaczy, że chce nas pan nauczyć, czym jest historia? Przecież to raptem jedna definicja. Chyba, że ja o czymś nie wiem.. – każdy nauczyciel miał w końcu swoją filozofię, nie? Może on przez pojęcie „historii” rozumiał szereg tych zdarzeń, osób, etc. Niemniej, to nie do końca jest pojęcie historii. Przynajmniej jego zdaniem. To były raczej jej koleje.. Losy? Trudno powiedzieć. Chłopak przeczuwał, iż znalazł się na straconej pozycji w przypadku ewentualnej dyskusji..

Och jakże uroczo! Wszyscy wyglądają tak słodko i milutko. Szkoda tylko, że Math już wymyśliła jak szaty szkolne pozmieniać w wymyślne stroje, w których każdy będzie czuł się komfortowo i przede wszystkim będzie wyglądał ładnie. To w ogóle wszystko było takie nie do końca zrozumiałe! Ale to nic. Bo przecież Mattie kocha świat i teraz wesoło przesiadła się za Samanthą, żeby nie podpaść profesorowi, który chyba lubił mugolskie sztuki nauczania, bo zażądał złożenia różdżek. Nie daj Merlinowi, chodzi mu oto, żeby ich wszystkich tu zamknąć i pozostawić na wieki i co wtedy?! Przecież to jest totalnie straszne!
Mattie jednak nie dzieliła się swoimi przemyśleniami z klasą, a jedynie wstała i oddała różdżkę sprytnie zapamiętując, że na rękojeści ma wyryte swoje inicjały, czyli: M. O. V. Ochoch. Dzięki temu na pewno rozpozna swoją różdżkę.
Usiadła z powrotem obok Puchoneczki, która chyba miała pytanie i przyjrzała się jej z zainteresowaniem!

Dziewczyna usiadła w pierwszej lepszej ławce, która nie rzucała się w oczy. Słysząc jak profesor się przestawia spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem. No cóż. Jeżeli chodzi o różdżkę, to nie miała jej przy sobie, zapomniała o niej… zresztą jak zwykle. Westchnęła pod nosem i zaczęła się przyglądać każdej osobie z osobna. Nie przepadała za Historią, ale i tak postanowiła wpaść na zajęcia, dlaczego? Może po prostu zbytnio się nudziła. Jej wzrok zatrzymał się na panience Blackcrow. Nie odrywała od niej zaciekawionego spojrzenia. Mają się przesiać? Nie ma sprawy. Natychmiast zajęła miejsce obok puchonki i spojrzała na nią, zanalizowała ją od czubka głowy do stóp. Jej oczy zabłyszczały.
Jest niższa! JEST ODE MNIE NIŻSZA! Już dawno nie spotkałam takiej osoby, nawet pierwszoklasiści mnie przerastają!
Zachwyciła się w myślach. Posłała swojej młodszej koleżance szczery uśmiech i postanowiła się przywitać? Tak, tak to wyglądało.
- A… ano – zaczęła niepewnie, jej głos był tak wyciszony, że pewnie Samantha nie usłyszała nawet, że stara się cokolwiek powiedzieć. Odchrząknęła i postarała się odrobinę głośniej – Hey… – mimo iż głośniej to i tak bardzo cicho.

- Panno Quinley, Slytherin traci 5 punktów. Radzę nie przeciągać struny. - spojrzał na dziewczynę, która najwyraźniej go zirytowała. Nigdy nie tolerował takiego zachowania i karał je z całą surowością. W ogóle nie był zbyt pobłażliwy.
Teraz postanowił zająć się pytaniami uczniów. Właściwie to cieszył się, że w ogóle jakieś padły. To świadczyło o ich zainteresowaniu przedmiotem, przynajmniej tak mu się wydało.
- Język łaciński - "liczba osób, potrzebna do przeprowadzenia czegoś". Naturalnie, można mówić samo quorum, niemniej jednak preferuję dłuższą wersją. - szybko poradził sobie z pierwszym pytaniem.
- Ciekawe spostrzeżenie, Panie Hill. - tak, Cornelius znał nazwisko każdego ucznia. Taka praca. - Otóż ciężko mi się zgodzić z tezą, iż istnieje jedna definicja... Historia to złożona sprawa. Możemy powiedzieć, że jest wszystkim, co nas otacza. Zresztą, wrócimy jeszcze do tego. - uśmiechnął się do Puchona, spodobało mu się to pytanie. Postanowił jakoś go nagrodzić i zachęcić do dalszej pracy. - Hufflepuff otrzymuje 5 punktów, gratuluję. - skinął Thomasowi głową i skupił się na reszcie uczniów.
- Skoro nie ma więcej pytań, to przejdźmy do konkretów. Otóż chciałbym się dowiedzieć, czym dla Was jest historia. Naturalnie, nie mam tu na myśli "historii magii", ponieważ jest to tylko sztuczny podział. Jednocześnie pragnę Was zapewnić, że historia ludzi jest co najmniej tak samo istotna jak dzieje czarodziejów i musicie ją poznać. - zakończył swoją wypowiedź i oparł się o biurko. Na razie nie chciał jeszcze za nim siadać, pierwsza lekcja powinna przebiegać w bardziej otwartej atmosferze.

"Przesiąść się? Nie ma sprawy.
Mieć pytania? Nie ma sprawy.
Ale oddać różdżkę?! Z tym człowiekiem jest coś nie tak!"
Bonnie rozumiała, że nauczyciele mają swoje zasady, nawyki, tradycje. Ale pytanie raczej brzmi "Gdzie się kończą nawyki, a gdzie zaczyna obsesja?" Puchonka była bardzo przywiązana do swojej różdżki, nie mówiąc już o jej przerarzającym przeczuciu, więc podniosła ręke wysoko do góry i nie tracąc czasu, odrzekła:
- Ale profesorze, dlaczego mamy oddawać swoje różdżki? Na Historii Magii i tak z nich niekorzystamy, a po tym co ostatnio wydarzyło się w pociagu, czy nie było by bezpieczniej gdyby każdy miał swoją różdżkę przy sobie - zasugerowała, w miare delikatnie, choć powoli zaczynała zagotowywać się w niej krew(i czekolada).
No bo to przecież absurt! Czarownica bez różdżki?!

Zaczynam go nie lubić. Ja się z moją kochaną różdżką nie rozstaję. Dodatkowo każdy miał się przesiąść bliżej. Lepiej zrobię to o co prosi. Wydaje się być bardzo surowym nauczycielem. Chyba nie miałbym oporów przed wlepieniem mi punktów karnych. Wstał zabierając swoje rzeczy ze sobą i pomaszerował do pierwszej ławki. Po drodze wręczył nauczycielowi swoją ukochaną różdżkę choć zawahał się przed zrobieniem tego. Teraz jest nagi... bez różdżki. W pierwszej ławce również usiadł przy samej ścianie. Wśród obecnych uczniów dostrzegł Nikolę i pomachał jej posyłając ciepły uśmiech. Tymczasem znów rozłożył się ze swoimi przyborami na nowym miejscu i zaczął coś pisać w notatniku -nie wiadomo co. Ktoś już miał pytania ale on wolał się nie odzywać, tylko dotrwać do końca, zarobić kilka punktów, ocenę i może trofeum tak jak z zielarstwa. Elijah był bardzo zaskoczony tym ilu uczniów przybyło na zajęcia. Spodziewał się o wiele mniej.
-Może to dość sucha definicja ale historia to wszystkie co w przeszłości. Wydarzenia, miejsca, postacie, zjawiska. -odpowiedział krótko na pytanie nauczyciela.

Cornelius westchnął teatralnie i pokręcił głową. Miał nadzieję, że to pytanie nie padnie, jednak srodze się zawiódł. Znowu. No cóż, lepiej mieć to za sobą już teraz.
- Właśnie, Panno Gardener. Jesteśmy na Historii Magii i różdżki nie są tutaj potrzebne. Ja odpowiadam za bezpieczeństwo uczniów, więc nikomu nic się nie stanie. - odparł bez żadnych emocji. Po prostu przywykł do tego, w końcu to dopiero początek roku. - Poza tym, różdżka to nie wszystko. Widzi Pani - ja tylko poprosiłem o jej oddanie, a Pani już podniosła alarm. Ciekawe, prawda? Czarodzieje są bez szans, jeśli nie mają przy sobie kawałka drewna. Nieco żenujące. - zakończył ironicznie, jak to miał w zwyczaju. Nigdy się krył ze swoimi poglądami na temat magii i świata czarodziejów.

Uwaga Sammy była skupiona na nauczycielu, jednak nie umknął jej fakt, że została "otoczona" przez nieznanych uczniów. Konkretniej uczennice, zapewne o wiele od niej starsze. Nie speszyło jej to jednak - czując na sobie spojrzenia nowych koleżanek, posłała każdej leciutki, miły uśmiech. Słysząc, że jedna z dziewczyn najwyraźniej próbuje ją zagadać, zwróciła głowę w jej stronę.
- Dzień dobry. Znaczy, cześć..? - odparła nieco zdezorientowana, nie wiedząc, jak właściwie powinna zwracać się do 18-latki. Tamta jednak przywitała Sam w mało formalny sposób, więc dziewczę nie widziało przyczyny, aby wprowadzać niepotrzebny patos. Przyjrzała się nieznajomej, aby dodać po chwili półgębkiem: - Też jesteś z Hufflepuff'u?
Małej czarownicy przypomniało się mętnie, że chyba dostrzegła już kiedyś swą nową towarzyszkę w pokoju wspólnym Puchonów. A może to był jedynie ktoś do niej podobny? Cóż,  nie zaszkodzi zapytać.
Ciche rozmowy przerwał głos nauczyciela, odpowiadającego na zadane mu pytania. Sam wydawała się zadowolona z odpowiedzi; słyszała już o łacinie dość, by wiedzieć, że nie jest to jakiś sekretny czarodziejski język. Najwyraźniej magowie posługiwali się językami znanymi także zwykłym śmiertelnikom.. To sprawiło, że dziewczynka poczuła się pewniej. Może właśnie dlatego odważyła się odpowiedzieć na pytanie nauczyciela - choć definicja podana przez nieznajomego Krukona wydała jej się całkiem sensowna.
- Historia to badania nad wszystkim, co było. Dowiadywanie się, jakie było i jak na siebie wpływało. - powiedziała płynnie swym dziecięcym głosikiem. Nie za cicho, nie za głośno - po prostu tak, aby zostać usłyszaną.
Dyskusja pomiędzy nauczycielem a uczennicą zaintrygowała Wronę; jej brązowe oczy błysnęły, lecz Samantha nic już nie powiedziała.

Wpadłam do sali jako jedna z ostatnich. Większość osób już było i akurat przenosili się do ławek bliżej profesora. Spojrzałam na niego, wyglądał na arystokratę, takiego co zawsze ma to co chce i nie cierpi sprzeciwu.
- Dzień dobry, profesorze. Przepraszam za spóźnienie - powiedziałam.
Trafiłam na ten fragment, kiedy profesor mówił o oddaniu różdżek. Swojej jednak nie wyciągnęłam, wolałam udawać, że jej nie mam. Podeszłam do jednej z trzecich ławek. Nie za daleko, nie za blisko i modliłam się w duchu, aby przypadkiem moja różdżka nie wysunęła się z kieszeni. W ławce siedziałam sama, chociaż nie miałam nic przeciwko, aby dosiadł się do mnie jakiś Ślizgon. Wyciągnęłam pergamin i pióro a następnie zaczęłam czekać na dalszy rozwój sytuacji. Jakaś jedenastolatka zapytała co to znaczy "quorum praesentia sufficit". Nie bardzo wiedziałam o co chodzi, profesor musiał powiedzieć to kiedy nie było mnie jeszcze w środku, więc patrzyłam zaciekawiona to na dziewczynkę to na profesora czekając na jego reakcję.

Kto jest bezbronny ten jest bezbronny. Moja druga jaźń specjalizuje się w sztukach walki… Pewnie dlatego nigdy nie noszę ze sobą różdżki… Wróć… ja jej nigdy nie nosiłam, nie ważne.
Pomyślała i wzruszyła ramionami. Jej wzrok zatrzymał się na Elijah’u. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego i po chwili odwróciła wzrok zakłopotana.
Więc książę też przyszedł na zajęcia. No tak… wspominał o tym.
Pomyślała i w tym momencie koleżanka jej odpowiedziała. Posłała jej delikatny uśmiech i słysząc jej pytanie pokiwała jedynie głową i zakłopotana zwróciła się z powrotem do nauczyciela. Nie ma to jak denerwować się przed rozmową z młodszą koleżanką! Brawo Nikola!
Nie miała zamiaru odpowiadać na pytania, była zbyt nieśmiała, żeby odezwać się przed tyloma osobami, normalnie nie dałaby rady.
Nagle do Sali wtargnęła spóźniona uczennica. Była ciekawa reakcji profesora.

Kolejny Ślizgon mu podpadł. Nie chodzi o to, że Cornelius był jakimś wielkim fascynatem rywalizacji między uczniami Hogwartu i faworyzował konkretną grupę. On po prostu nie lubił bezczelnych, aroganckich i spiskujących ludzi, a takich było w Slytherinie na pęczki. Chaldi uśmiechnął się lekko do Elsie.
- Slytherin traci kolejne 5 punktów. To bicie jakiegoś rekordu? - zapytał uprzejmie całą salę. Czyżby odejmowanie punktów sprawiało mu przyjemność? Trudno powiedzieć. Po tym miłym akcencie postanowił skoncentrować się temacie zajęć.
- Tak, te odpowiedzi są prawidłowe. Z historią jest trochę tak jak ze sztuką, ponieważ definiuje się sama. Jesteśmy nią bombardowani ze wszystkich stron, chociaż tego nie dostrzegamy. Jeśli ktoś poznał dzieje, to poznał też życie. - zakończenie było nieco filozoficzne, jednak Chaldi nie kontynuował dalej tego wątku.
- Teraz następne pytanie - jaką rolę w historii odgrywa magia? - po raz kolejny uważnie przyjrzał się swoim uczniom. Ciekawe, czy się nudzą.

- No cóż, jak pan uważa - odparła cicho, podając nauczycielowi różdżkę, następnie chwyciła swoje rzeczy i przeszła do pierwszego rzędu. "Wariat" pomyślała. Nic dodać, nic ująć.
- Co do mojej definicji historii to sadzę, że historia to wszystko co wydarzyło się w przeszłości. Wszytko co odbiło się echem na świecie.
Powiedziała co wiedziała i szybko zakończyła monolog. Choć nie trwał długo, Bonnie nie chciała marnować sił na tak dennego nauczyciela. Najlepiej wogóle się do niego nie odzywać, bo jeszcze odejmie punkty Hufflepuff'owi.

Samantha z pewnością nie wyglądała na znudzoną. Co prawda, jej ręka nie wędrowała co chwilę do góry, a postawa nie była naprężona jak struna - jednym słowem, nie wykazywała żadnej nadgorliwości. Jedynie jej oczy błyszczały ciekawością, gdy nauczyciel zadał im kolejne pytanie. Na to nie znalazła odpowiedzi. Tym bardziej jednak poruszyło ono jej wyobraźnię. Spojrzenie dziewczynki na moment rozpłynęło się nieco nieprzytomnie, gdy ta rozważała opcje, jakie nasuwał jej rozmarzony umysł.
W przeszłości uczyła się już historii - mugolskiej, oczywiście. Znała kilka istotnych wydarzeń i faktów. Nie zastanawiała się jednak nigdy, czy magia i zjawiska nadprzyrodzone odegrały w nich jakąś rolę. A gdyby tak było? Przecież czarodzieje istnieli już od jakiegoś czasu; może nawet tak długo, jak niemagiczna społeczność. Czy to możliwe, aby w żaden sposób nie wpływali na bieg dziejów?
Pogrążona w zadumie, Sam czekała na sugestie uczniów oraz wyjaśnienia Chaldi'ego. Zajęło ją to tak bardzo, że niemal nie zwróciła uwagi na nowo przybyłą, która najwyraźniej podpadła Profesorowi. Sammy pomyślała jedynie, że to nieco brutalne - odejmować punkty jej domowi tylko za to, że trochę się spóźniła.

Ponieważ na razie nikt nie odpowiedział na ostatnie pytanie, Sam odważyła się odezwać - lub po prostu zaczęła myśleć na głos.
- Być może magia może ułatwić samo badanie przeszłości. - rozważała, kierując spojrzenie ku powale. Raz po raz zerkała też na Profesora, by sprawdzić, czy jej przypuszczenia są słuszne - Ale z drugiej strony, ludziom, którzy nie mają pojęcia o istnieniu magii z pewnością ciężko wykryć, czy miała ona wpływ na różne wydarzenia. I przez to mogą je źle inter..pretować. - dokończyła, zacinając się lekko. Usiłowała mówić tak mądrze, jak tylko mogła, lecz przecież była jedynie 11-latką wychowaną przez mugoli. Tak niewiele jeszcze wiedziała o otaczającym ją świecie.