Retrospekcje

Osoby: Christopher O'Connor (Walsh) i @Persephone Aniston
Miejsce rozgrywki: Hogwart, błonia
Rok rozgrywki: Wiosna 2020 roku
Okoliczności: Pierwsze prawdziwe spotkanie Christophera i Persephone, które, być może, okazało się początkiem przyjaźni.

Wiosna była w pełnym rozkwicie. Sprawiała wrażenie naprawdę przyjemnej i zatrzymywała go na długo poza murami zamku i domu, zmuszając go do tego, by zajmował się każdym kawałkiem błoni, na jaki udało mu się dotrzeć. Nie czuł się z tego powodu źle, wręcz przeciwnie, unikał w ten sposób większości niepewnych i niewłaściwych rozmów, z którymi wcale sobie nie radził, nie do końca wiedząc, jak powinien się zachowywać pośród kadry nauczycielskiej. Nie odnosił wrażenia, żeby wszyscy go nie szanowali, ale mimo wszystko nie czuł się pośród nich nazbyt pewnie, nawet jeśli niektórzy faktycznie wyciągali ku niemu pomocną dłoń. Znał ich, kojarzył lepiej lub gorzej, zasiadając wraz z nim przy stole w Wielkiej Sali, ale mimo wszystko był kimś, kto przebywał nieustannie gdzieś z boku, zajmując się okolicą, a nie edukacją młodzieży. Chociaż, oczywiście, skoro otrzymał zgodę na opiekowanie się Stowarzyszeniem Miłośników Przyrody, wszystko wyglądało inaczej, a on stopniowo znajdował tutaj swoje miejsce. Miejsce, którego naprawdę od dawna szukał, starając się trafić tam, gdzie czułby się w pełni komfortowo. Oczywiście, nie wszystko było takie cudowne i magiczne, jak można było sobie to wyobrażać, ale i tak nie czuł się z tym szczególnie źle, wierząc w to, że faktycznie pewnego dnia poczuje się w Hogwarcie znowu tak jak w domu. Domu, do którego chciał wracać.
Pokręcił ledwie dostrzegalnie głową na te myśli, nie wiedząc do końca, czemu się na tym skupiał, a później przeszedł nieco dalej, by znaleźć się przy różanych krzewach, którymi zdecydowanie musiał się teraz zająć. Nie mógł zostawić ich na pastwę losu, kiedy wiosna znajdowała się w pełnym rozkwicie, a w miejscu, w którym właśnie się znajdował, wiecznie kręciło się wiele osób, uczących się, próbujących odpocząć albo szukających chwili tylko dla siebie, co nieco go bawiło, a nieco, cóż, peszyło. Westchnął, bo zdecydowanie nie powinien przejmować się czymś podobnym i przykucnął, żeby upewnić się, jak dokładnie trzymały się krzewy, tylko po to, by wyprostować się, kiedy dotarł do niego jakiś hałas, wskazujący na to, że nie był tutaj sam. Podniósł się pospiesznie i poprawił okulary, po czym skinął głową kobiecie, którą właśnie dostrzegł.
- Profesor Aniston – przywitał się z nią spokojnie. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam – dodał cicho, jak zawsze nieco niepewnie, trzymając się w pewnej odległości, bo jego nieśmiałość brała górę w takich sytuacjach, tym bardziej że nie znał zbyt dobrze starszej kobiety, tyle, co widywali się w czasie posiłków.

Wychowała się w mieście, a jednak coś lgnęło ją na łono natury.
Miała wolne popołudnie, bo oprócz pracy nic w jej życiu nie zostało. Dzieci nie pisywały do niej często, zajęte swoim własnym, dorosłym życiem. Numeroskop do Proroka był już dawno wysłany, a lekcje przygotowane zawczasu. A oprócz tego, palenia papierosów, czytania książek i słuchania muzyki nie miała zbyt wiele zajęć. Albo, żeby wyrazić się precyzyjniej – zbyt wielu znajomych.
Samotność jej jednak nie przeszkadzała. Pomimo tego, że nauczała już w Hogwarcie dwa lata (choć faktycznie druga rocznica będzie we wrześniu) celowo trzymała wobec tak wielu bezpieczny dystans. Tak było jej wygodniej – Persephone swoje przeżyła i to doświadczenie niosło ze sobą wiedzę, że im bliżej dopuszczasz do siebie ludzi, tym mocniej mogą cię oni skrzywdzić. Dlatego przeprowadzane przez nią rozmowy były bezpieczne i powierzchowne. Od tych istotnych miała przecież Hildę, swoją zaufaną przyjaciółkę, z którą często widywała się w Hogsmeade.
Czarownica jednak miała dzisiaj inne zobowiązania, a nawet jeśli – nie mogła być wpuszczona na teren szkoły. A błonia były przepiękne, szczególnie o tej porze roku, dlatego właśnie wybrała się na sentymentalną wędrówkę. Wspomniała czasy młodości, myślała o tym co teraz i jak to miała w zwyczaju – przewidywała, co nastąpi. Owszem, numerologia była jej konikiem, ale i w tym, by snuć marzenia i bezpodstawne domysły było coś urokliwego.
Obserwowała ze spokojem pąki na drzewach i niemalże czyste niebo, niezmącone więcej szarością chmur. I nastąpiła przez to na gałąź. Nie od razu zauważyła mężczyznę, spojrzała na niego dopiero wtedy, gdy zabrał głos.
Lubiła jego spokój, choć nie można powiedzieć, że darzyła go sympatią. To też nie tak, że miała wobec niego jakieś wątpliwości – zwyczajnie go nie znała, toteż traktowała jego osobę neutralnie. Z usposobienia była jednak życzliwa, toteż posłała mu uprzejmy uśmiech i delikatnie skinęła głową z szacunkiem.
- Dzień dobry, panie O’Connor. – Przystanęła, wygładzając mimowolnie niebieską koszulę. - Ależ skąd, co to za pomysł.
Odparła, zgodnie z prawdą. Patrzyła na niego z uwagą, toteż nie umknęło jej to, że nieco się onieśmielił. Nie zdziwiło jej to – pomimo wielu miesięcy spędzonych w murach zamku, ludzie często peszyli się na jej widok. No i milkli, jeśli akurat opowiadali jakiś żart, doskonale wiedząc, że trzeba będzie go jej tłumaczyć.
- Jaka piękna pogoda, nie sądzi pan? – zagaiła uprzejmie, wybierając jakże oklepany temat. Small talk był jednak niemal jedynym rodzajem dyskusji, jaki tu uprawiała, bo tak było najbezpieczniej. Zerknęła mimochodem na rosnące krzaczki, które oporządzał. - Och, z tego co widzę, to ja chyba panu przeszkadzam. Ma pan teraz pewnie szczególnie dużo pracy? – zagaiła, autentycznie tego ciekawa. Jej wiedza z zielarstwa była podstawowa, a jako że całe życie przeżyła w mieszkaniu, nie za bardzo orientowała się również, jakie są przydomowe obowiązki. Lub w tym przypadku, przyzamkowe.
- Fascynująca sprawa, ta natura. Wie pan, dopiero z czasem nauczyłam się doceniać jej walory. Dopiero kiedy zamieszkałam w zamku zrozumiałam, ile piękna się w niej kryje.

Kiedy trafiały na siebie dwie osoby, które w naturze miały ciszę i spokój, które nie do końca zdawały sobie sprawę z tego, jak prowadzić poprawnie rozmowy, mogło skończyć się to w bardzo niekomfortowy sposób i Christopher zdawał sobie z tego doskonale sprawę. Był również, co nie ulegało wątpliwości, zawstydzony obecnością jednego z profesorów, przy których zdecydowanie spinał się bardziej niż powinien. Nie był od lat studentem, ale mimo wszystko zdawał sobie sprawę z tego, że nie powinien pozwalać sobie przy nich na niemądre zachowania. Wiedział, że niektórzy zdawali się to całkowicie ignorować, zupełnie, jakby wychodzili z założenia, że mogą robić, co im się żyw nie podobało, ale machnął teraz na to ręką. Nie mógł i nie chciał się na tym skupiać, skoro miał przed sobą Persephone i to zdecydowanie na rozmowie z nią powinien się skoncentrować. Mimo wszystko nie chciał wyjść na takiego głupca i odludka, za jakiego pewnie miała go część osób, ale musiał przyznać, że faktycznie kiedy stykał się z obcymi sobie osobami, czuł się wciąż niesamowicie spięty. Dlatego też trzymał się po przeciwnej stronie krzewów, przesuwając między palcami młode liście różanych krzewów, które zdawały się niemalże drżeć pod jego dotykiem.
- Nie, zupełnie nie, pani profesor – zapewnił ją, zdając sobie sprawę z tego, że oboje brzmieli nieco, jak zacięte płyty, co nieznacznie go rozbawiło, więc uśmiechnął się kącikami ust. – O wiele bardziej przeszkadzają mi uczniowie, którzy poczuli już pierwsze powiewy wiosny i uznają, że mogą chować się po krzakach albo robić sobie z nich obiekty testowe do własnych zaklęć – wyjaśnił, żeby jego wypowiedź nie brzmiała aż tak sucho, choć jednocześnie miał nadzieję, że nie zostanie odebrana w błędny sposób, jakby miał mieć jakieś nieustanne zarzuty do młodzieży. Chociaż trzeba było przyznać, że faktycznie w niektórych chwilach chętnie by jednego z drugim złapał za fraki i uznał, że najlepiej będzie dla nich, kiedy będą hodować dynie bez pomocy magii. Czasami właśnie takie rzeczy działały najlepiej, co zdążył już zaobserwować, chociaż oczywiście nie zamierzał się nikomu narzucać z takimi rozwiązaniami, wiedząc, że nie zawsze były najlepsze.- Jest niezwykła, z tym muszę się zgodzić i sądzę, że może przynosić wiele przyjemności i ukojenia, zwłaszcza jeśli większość czasu spędza się w murach zamku – zauważył, rumieniąc się ledwie dostrzegalnie na tę uwagę, jakby zdał sobie sprawę z tego, że powiedział coś, czego nie powinien.

Pani profesor. Tak dawno powinna się już przyzwyczaić, a jednak wciąż brzmiało to dla niej tak obco. Nie była również pewna, na ile jest szczery, a na ile potakuje z grzeczności lub z powodu szacunku wobec funkcji, którą pełniła. Nie widziała również nic zabawnego w sposobie, w jakim wymieniali uprzejmości, ale jeśli jakkolwiek ją znał nie powinno go to dziwić. Toteż odebrała uśmiech jako przejaw sympatii, która miło ją zaskoczyła.
Nie tylko on czuł się w gronie nauczycielskim nieco dziwnie. Może z innych powodów - wiek czy prestiż nie stanowiły dla niej problemu - mówiąc oględnie miała swoje lata i doświadczenie. To co sprawiało, że niełatwo było ją polubić to jej usposobienie. Z jednej strony życzliwa, z drugiej zaś surowa. Uprzejma, ale sztywna. Nieśmieszna i zbyt często aż kuriozalnie poważna. Nie bez powodu wybrała się na samotny spacer. I nie bez powodu akurat w takim towarzystwie pozwoliła sobie na taką śmiałość.
- Chyba nie ma potrzeby, aby sobie nieustannie panować. Co sądzi pan o przejściu na “ty”? - zapytała z uśmiechem, kładąc prawą dłoń na lewej. - Co do uczniów, należy się cieszyć, że w głowie mają ćwiczenie zaklęć a nie inne, mniej przyzwoite sprawy. Doświadczenie podpowiada mi, że z tym bywa różnie. Choć krzaczków zawsze szkoda.
Widząc jego rumieniec, zdawało się jej, że się przywidziała. A może to działanie pierwszych wiosennych promieni słońca? W każdym razie nie przyjęła jego słów jako czegoś nieodpowiedniego. To chyba nie tajemnica, jak wiele czasu spędzała w swojej pracowni, w klasie lub w dormitorium.
- Ileż można wdychać kurz, czyż nie? - Mówiąc to, rozglądała się po niemal czystym niebie. Westchnęła przy tym pełną piersią, ignorując chęć popsucia rześkiego powietrza siwym dymkiem, a potem przeniosła spojrzenie na O’Connora. - A w mieście jest jeszcze gorzej, proszę mi wierzyć. Parki w Leeds pozostawiają wiele do życzenia. Nie żebym była szczególnym znawcą, ale zdaje się, że Szkocja jest o wiele bardziej urokliwa niż Anglia.