Widziadła: D nie
   

Pisanie miało to do siebie, że było samotnym procesem, wymagającym siedzenia w jednym miejscu i szlifowania kolejnych słów, zdań, akapitów, dopóki nie osiągnęło się zadowalającego rezultatu. Wally miotał się między miłością do pisania a szczerą nienawiścią do samego procesu, który zmuszał go do porzucenia wędrownego trybu życia i, przynajmniej na jakiś czas, przybicia do portu. Oczywiście, podczas swoich podróży zawsze notował, ciesząc się jak dziecko z wyjątkowo zgrabnej historyjki, anegdotki albo szczególnie udanego sformułowania. Jednak prawdziwe pisanie zaczynało się wtedy, gdy znajdował jakąś zaciszną przestrzeń i pozwalał, by samonotujące pióro spisywało słowa, które jakoś tak same spływały z jego ust. Walter siedział teraz przy biurku w swoim starym pokoju, przyglądając się niepewnie czystej kartce papieru. To było zawsze najgorsze – zacząć pisać, znaleźć odpowiednie słowa, które porwałyby czytelników, a jednocześnie byłby wyrazem jego własnej wrażliwości, jego własnym głosem, który nie fałszowałby jego doświadczeń ani sposobu odbierania rzeczywistości.

Przymknął oczy i zaczął od najbardziej wyrazistego wspomnienia. Opisywał surowe piękno fiordów, ich krystalicznie czystą wodę oraz uczucie jakie przenikło go od stóp do głów (czy raczej od poduszeczek łap aż po koniuszki wąsów), kiedy nareszcie zanurzył się w czystej wodzie pod postacią wydry. A potem słowa zaczęły układać się same, tworzą spójną całość, która, jak miał nadzieję, przemówi do wyobraźni jego wiernych czytelników. Nie był łasy na sławę ani pochlebstwa, nie marzył o wielkiej popularności i kolejkach fanów ustawiających się w nadziei na zdobycie jego autografu, ale cieszyła go myśl, że za jego pośrednictwem podróżują, doznają, widzę i rozumieją więcej, niż do tej pory. Czasami schlebiał sobie, że otwiera oczy ludzi na zupełnie inny świat, że pozwala im oglądać niezwykłe zakątki ziemi oczami wydry – jak wielu autorów mogło to powiedzieć o sobie? Wspominał i snuł rozważania, pozwalając by pióro kreśliło je na papierze, wiernie oddając jego charakter pisma. Dzięki swojej wielkiej wrażliwości, o którą mało kto go posądzał, patrząc na jego imponującą postać i muskularne ramiona, Wally był w stanie odczuwać, zapamiętywać, a potem niezwykle plastycznie oddawać to, czego doświadczał podczas swoich wypraw. Również teraz opisy przyrody przeplatane były faktami naukowymi oraz zabawnymi lub trzymającymi w napięciu anegdotami, tak charakterystycznymi dla jego stylu.

Sam nie wiedział, ile godzin tak spędził. Kiedy nie mógł już usiedzieć, zaczął krążyć po pokoju, dyktując zapamiętaniem i poruszając dłonią, tak jak dyrygent kierujący całą orkiestrę. Czuł, że musi doprowadzić tę historię do końca, że musi nadać jej właściwą formę jak najszybciej, jak najpłynniej, aby nie zdążyła rozpłynąć się w niepamięci. Żeby nie straciła swojej prawdziwego kształtu i spójności. Fałszu i egzaltacji, które mogły zniszczyć nawet najlepszą pracę. Wiedział, że jego czytelnicy zawsze cenili jego szczerość. Że to właśnie prawdziwość i to, w jaki sposób łączył doświadczenie ludzkie i zwierzęce były tak wyjątkowe, i decydowały o jego popularności. Wreszcie głód stał się tak dotkliwy, że nie mógł dłużej pracować. Zresztą i tak zabrakło mu czystego papieru. Był pewien, że złapał właściwy rytm, że od tego momentu jego książka będzie pisała się sama – przynajmniej taka miał nadzieję, bo rozpaczliwie potrzebował pieniędzy, nawet jeśli nie lubił o tym myśleć.