Daleko od noszy

Osoby:  @Yuri Sikorsky oraz Uzdrowicielka z Munga
Miejsce rozgrywki: szpital św. Munga, oddział urazów magizoologicznych
Rok rozgrywki: początek września 2023, po sesji w kapliczce
Okoliczności: Yuri przechodzi leczenie w szpitalu św. Munga po tym jak go przetransportowano z Grecji po ataku mantykory.

W świętym Mungu pracowali różni uzdrowiciele z całą rozpiętością doświadczenia. Jedni byli zaprawieni w bojach, inni jako zupełne świeżynki nie do końca jeszcze umieli prawidłowo oszacować zagrożenie i ustalać priorytety. Kiedy oburzona rezydentka podeszła do Yuriego, chciała go tylko ofuknąć za wprowadzanie zamieszania, korzystając z aury autorytetu, jaką roztaczał wokół siebie każdy z plakietką uzdrowicielską. Dlatego kiedy zobaczyła jego ranę spłoszyła się i zmieszała, w panice przyjmując mężczyznę poza kolejką.
W rejestracji pospiesznie zebrano od niego niezbędne dane osobowe, a potem niezwłocznie zaprowadzono go do gabinetu dyżurującej uzdrowicielki. Czarownica, która siedziała za biurkiem, była elegancką kobietą po trzydziestce, z której postawy można było wywnioskować, że jest osobą pewną siebie i kompetentną. Przez szyję miała przewieszony stetoskop, zaś z kieszeni fartucha wystawały jej okulary diagnostyczne.
- Dzień dobry, panie... - spojrzała na kartotekę podsuniętą jej przez asystentkę, która przyprowadziła Yuriego, a potem wyszła, zamykając za sobą drzwi gabinetu. - ...Sikorsky. Nazywam się Silvia Jones, uzdrowicielka ze specjalizacją z urazów magizoologicznych. Proszę mi opisać co się dzieje.
Wydawała się zmęczona niekończącym ciągiem ciężkich przypadków, ale jednocześnie nie było wątpliwości, że sprosta wyzwaniu, które postawi przed nią Yuri. Miała dziś parę paskudnych ofiar rozszczepienia, czarownicę z rozprutym brzuchem po ataku jakiegoś zwierzęcia, a także dziewczynkę, którą już na pierwszy rzut oka można było ocenić jako ofiarę czarnomagicznej klątwy. W każdym razie ewidentnie przypadek Yuriego, choć kiepski, nie był dziś najgorszym, a nawet pilnym, jak się zdawało przyjmującej go rezydentce.

/Nicholas Seaver

Uzdrowicielka, która mnie przyjęła okazała się być specjalistką od urazów magizoologicznych. A przynajmniej jako taka się przedstawiła. Jeśli była to prawda to właśnie takiego człowieka było mi teraz trzeba. Niemniej jednak nie wiedziałem czy widok mojej nogi jej nie zaskoczy. W końcu raczej nawet w szpitalu rzadko ma się do czynienia z nogą rozszarpaną przez mantykorę. Już prędzej z martwym ciałem... Cholera zresztą wie co ta bestia miała na pazurach. Może się okazać, że i ja będę truchłem. Niemniej wstałem tak by mnie widziała w całej okazałości i ściągnąłem spodnie zostając w samych bokserkach. Rana była teraz widoczna jak na dłoni.
-Miałem przygodę z mantykorą. Najpierw chlasnęła mnie ogonem ale to mnie tylko poobijało. Gorzej, że później w to samo miejsce jak widać trafiła pazurami - powiedziałem z lekkim wysiłkiem, gdyż upływ krwi dawał już o sobie znać.

Uzdrowicielka przyjrzała się uważnie Sikorskyemu. Najpierw skonfundowało ją ściąganie spodni bez uprzedzenia, a potem to, co powiedział. Wyciągnęła z kieszeni różdżkę i wstała, podchodząc do pacjenta.
- Proszę się położyć na kozetce, musze pana zbadać. - powiedziała stanowczo. - Zaatakowała pana mantykora i przyszedł tu pan na własnych nogach? To na pewno była mantykora?
Kobieta odczekała, aż mężczyzna się położy, a potem założyła okulary diagnostyczne i uniosła różdżkę do zaklęć. Trudno jej było uwierzyć, że tak po prostu sobie paradował w bokserkach po jej gabinecie po starciu z taką bestią.
- Proszę powiedzieć, gdy będzie pan gotowy. To może być nieprzyjemne.

/Nicholas Seaver

Posłusznie położyłem się na kozetce, by poddać się badaniu. Nie zdziwiło mnie pytanie doktorki. Szczerze mówiąc sam nie uwierzyłbym w to, że będę w stanie nie tylko przeżyć spotkanie z mantykorą ale jeszcze ją zabić. No cóż - wychowanie w Durmstrangu jednak zostawiło po sobie wyraźne ślady jeśli chodzi o zdolności przeżycia.
-Ciało lwa, głowa człowieka, ogon zakończony żądłem skorpiona, gigantyczne rozmiary, spotkana w Grecji. Mantykora. Jeśli chodzi o samo dotarcie tutaj to pomógł mi przypadkowo spotkany przechodzień. Po walce z ta bestią nawet nie byłem w stanie sam się ruszać. Udzielił mi pierwszej pomocy a potem przetransportował aż pod główne drzwi. Teraz jak już skończyłem mówić może pani zaczynać - zacisnąłem mocno zęby przygotowany na duży ból. Skoro nawet lekarz uprzedza że będzie boleć to jedynie miałem nadzieję, że nie będę tutaj krzyczał jakby mnie zarzynali żywcem.

Uzdrowicielka słuchała go jednym uchem, bardziej się skupiając na oglądaniu nogi przez okulary dopplerowskie. Ich użyteczność była nie do przecenienia, zwłaszcza w tej chwili, gdy jej uzbrojonym oczom ukazał się widok wprost katastrofalny.
- Mantykora wpuściła toksynę do pana krwi, trzeba ją wyciągnąć. Proszę się trzymać, panie Sikorsky. Sugervirus.
Zaklęcie niestety było bardzo bolesne, ale nie w ostry, gwałtowny sposób. Yuri mógł poczuć jakby wgryzł się z niego wampir na sterydach, bo dosłownie wysysało truciznę z organizmu. A u niego po takim czasie toksyny krążyły już po calym ciele. Kobieta przeniosła wyciągniętą substancję do fiolki i zakorkowała ją, odstawiając bezpiecznie do dalszej analizy.
- Chwilę zajmie nam zbadanie co właściwie zaaplikowała panu mantykora. Zapewne co innego niż wstrzykuje kolcem jadowym, bo wtedy już by pana z nami nie było. - uzdrowicielka przyglądała się dalej nodze, rzucając zaklęcia diagnostyczne. - Wyciągnęłam ile się dało, ale część tkanek została już narażona na działanie. Proszę opisać jak się pan czuje. Gdzie boli? Albo gdzie boli najbardziej?

/Nicholas Seaver

Nie było tak źle jak myślałem na początku. Podczas gdy uzdrowicielka wyciągała mi truciznę z krwi czułem się jakby w całym moim ciele zostały zamontowane małe waciki, które teraz były przeciągane przez mój organizm w kierunku rany. Nie było to przyjemne uczucie ale jeśli chodzi o ból to nie odczuwałem go w dużej dawce. Niemniej nie było mowy o odprężeniu się. Kiedy skończyła i zapytała się mnie o ból zastanowiłem się przez chwilę nad odpowiedzią.
-Niestety nie mogę powiedzieć co to za zakażenie. Nie trafiła mnie żądłem tylko chlasnęła nim niczym biczem a sama rana została zadana pazurami. Jeśli chodzi o ból to ciężko jest mi to dokładnie opisać. Po wyciągnięciu toksyn ból zaczyna ustawać i odzyskuję jasność myślenia. Chyba obecnie dokucza już mi tylko sama rana.

- Spokojnie, nikt nie wymaga od pana takich informacji. Zajmą się tym specjaliści. - uzdrowicielkę chyba odrobinę rozbawił początek wypowiedzi pacjenta. - Narowista mantykora się trafiła. Dobrze, że pan uszedł z życiem, resztą się zajmiemy.
Zmieniła okulary na rentgenowskie i przyjrzała się całemu szkieletowi Yuriego. Cokolwiek tam zobaczyła, nieszczególnie ją to zainteresowało, bo wróciła znów do oglądania nogi. Najwyraźniej uspokojona zdjęła magiczne urządzenie i zaczęła rzucać zaklęcia, już nie opowiadając, co dokładnie robi. W każdym razie noga boleć przestała, a właściwie Yuri zupełnie przestał ją czuć.
- Muszę scalić tę ranę. Nie będzie boleć póki działa zaklęcie, czyli przez najbliższą godzinę, a na czas leczenia zaordynuję między innymi eliksiry przeciwbólowe, ale widok nie będzie przyjemny. Polecam się odprężyć, zamknąć oczy i głęboko oddychać. Chyba że chce pan o czymś opowiedzieć.
Zabrała się za oporządzenie rany, oczyszczając ją i zaklęciem sprawiając, że rozerwane ciało scalało się w jedną, choć nie do końca gładką powierzchnię. Blizna ewidentnie miała zostać, choć wyglądała równo i estetycznie.

/Nicholas Seaver

Kiedy zaczęło działać zaklęcie znieczulające wziąłem z ulgą głębszy oddech. Przynajmniej na moment przestało całkiem mnie boleć i mogłem z zupełnie trzeźwym umysłem przyglądać się pracy doktorki. Kiedy tak obserwowałem jak pieczołowicie stara się mi poskładać nogę wzruszyłem się trochę. W końcu mój stan wynikał z tego, że to ja a nie ona popełniłem błędy w walce. Jakby na to nie patrzeć to z mojego powodu tak się teraz męczyła. Co prawda był to jej obowiązek i za to dostawała pieniądze ale nie zmieniało to faktu że mogła robotę odwalić na odpierdol a mimo to przykładała się do niej.
-Przepraszam - powiedziałem cicho że skruchą. -To moja wina. Gdybym był szybszy czy bardziej skupiony może nie musiałaby się pani teraz przeze mnie męczyć.

- Nie oceniam pana umiejętności bojowych ani tego, dlaczego w ogóle znalazł się pan w bezpośrednim starciu z mantykora. - powiedziała uzdrowicielka, oglądając jeszcze raz ranę i sprawdzając, czy wszystko należycie się zrosło. - Moim zadaniem jest leczyć. A czy robię to, bo ktoś miał wyjątkowego pecha, czy wylądował tu z własnej głupoty, to już jest inna sprawa. Liczy się to jakie obrażenia ma w danej chwili pacjent. Życie jest na pierwszym miejscu.
Miała poważną minę. Aż zbyt poważną i Yuri mógł się domyślać, że za jej słowami kryła się jakaś historia. Nie drążyła jednak tematu, skupiona na swoim zajęciu i zdaje się, że również na własnych myślach.
- Rana została wyleczona, ale to tylko, metaforycznie mówiąc, nalepienie magicznego plasterka. - zaczęła tłumaczyć pacjentowi jego obecny stan. - Kategorycznie zabraniam jakiegokolwiek obciążania nogi. W pierwszych dniach nie wolno panu nawet chodzić. Eliksiry wzmacniające i regenerujące, a na osłodę przeciwbólowe, chyba że będzie pan łamać zalecenia, wtedy ból powinien przypomnieć panu dlaczego należy nogę oszczędzać. Później stopniowo fizjoterapia. Toksyny zaczęły wpływać na pana organizm, dlatego spodziewam się dłuższego czasu osłabienia, zwłaszcza jeśli chodzi o nogę. Po analizie bedziemy wiedzieć więcej, spodziewam się, że przez dłuższy czas będzie pan kulał. Ale tak naprawdę wszystko okaże się w toku leczenia. Ma pan jakieś pytania?

/Nicholas Seaver

Widać było, że doktorka nie chce drążyć tematu dotyczącego jej motywacji do udzielania pomocy względem pacjentów. Szanując jej zdanie ja również postanowiłem pozostawić temat w spokoju i przejść nad nim do dalszego porządku rzeczy. Słuchałem uważnie jej zaleceń dotyczących tego jak mam się zachowywać po zakończeniu u niej leczenia i ze zrozumieniem kiwałem głową. Raczej nie miałem pytań. Wszystko co mówiła było dla mnie jak najbardziej jasne i zrozumiałe. Chociaż jakby tak się nad tym zastanowić... Nie jednak jedno pytanie kołatało się po mojej głowie.
-Muszę tutaj zostać czy mam wracać do domu? - zapytałem.

Uzdrowicielka aż podniosła na niego wzrok i zamrugała. Potrzebowała chwili by przeprocesować to, co właśnie powiedział.
- Panie Sikorsky, pan nie ma wstawać, chodzić, teleportować się. Zaraz przeniesiemy pana na łóżko, z którego nie wolno panu wstawać. - zaczęła tłumaczyć wolno i wyraźnie, jak niesfornemu dziecku. - Pan się stąd nie ruszy przez tydzień minimum. A spodziewam się, że dłużej. Oczywiście można się wypisać na własne życzenie, ale nie zalecam.
Doktorka wzięła głęboki wdech dla uspokojenia,  potem wezwała asystentkę, której wydała stosowne zalecenia.
- Jest pan pod fachową opieką. Zapewniam, że jeśli pan pod nią pozostanie, wyleczymy pana szybciej i możliwie ograniczmy powikłania. W ostatecznym rozrachunku wyjdzie pan lepiej na słuchaniu mnie, niż na kozakowaniu.
Łóżko przyjechało i uzdrowicielka podniosła różdżkę, by delikatnie przelewitować Yuriego.
- Później przyjdzie do pana młodsza uzdrowicielka do pobrania krwi. Jeśli chce pan kogoś zawiadomić, proszę przekazać wszystkie potrzebne informacje pielęgniarce. A teraz, jeśli nie ma pan więcej pytań, proszę skupić się na wypoczynku.

/Nicholas Seaver +

A więc ostatecznie okazało się, że za szybko stąd nie wyjdę. No trudno najwidoczniej dostałem znacznie ciężej niż mi się wydawało. Zresztą teraz również uświadomiłem sobie, że tak na dobrą sprawę to jeszcze nie zbadano czy mantykora nie wpuściła mi w żyły czegoś co może mnie w dowolnej chwili zwalić z nóg. Może to i rzeczywiście lepiej żebym został w tym szpitalu? Zresztą muszą tutaj mieć jakąś salę do rehabilitacji prawda? A byłem na tyle uświadomiony w kwestii rehabilitacji, że wiedziałem, iż od razu nie mogę wrócić do ćwiczeń na pełnej petardzie.
Westchnąłem ciężko ale posłusznie pozwoliłem się przenieść na łóżko szpitalne.
-Dziękuję za pomoc - powiedziałem do dyrektorki na pożegnanie zanim zostałem wywieziony.

z/t x2