Z iście dziewczęcym chichotem pociągnęła za sobą Maximiliana - po drodze kradnąc mu jeszcze nadpalonego blanta z oprylakiem. Zapach rozpoznała bezbłędnie - w końcu była uzdrowicielką. Bynajmniej, nie zaciągała Solberga do swojej pergoli, żeby go zrugać za zielsko - no i oczywiście tym bardziej, żeby wprowadzać jakikolwiek dwuznaczny temat między nich. Miała w sumie do chłopaka sprawę - a, że miała już nieco musującego alkoholu (i wilego uroku) we krwi, to uznała, że teraz-natychmiast jest idealnym momentem, żeby tę sprawę wyjaśnić.
— Zooobacz skarbie! Jaka ładna ta moja pergola! Prawda, że ładna? Usiądź sobie, rozgość się! — perlistym trelem usadziła byłego Ślizgona przy okrągłym stoliczku - jednocześnie zaciągając się fajką z nabitym oprylakiem. Rozmarzony uśmieszek przyzdobił jej idealne wargi, kiedy mościła się tuż obok Maxa, leciutko - zalotnie? - bujając się na krześle. Nie wiedzieć skąd ustawiła przed chłopakiem - i przed sobą - dwie butelki piwa. Zachichotała przy tym jak trzpiotka przyłapana na gorącym uczynku. — Huxy tutaj kazał dodać schowek! — zdradziła konspiracyjnym szeptem, zaraz potem wybuchając śmiechem i odrzucając wręcz filmowo głowę w tył. Złote pukle rozbiły się o oparcie krzesła - a Perpetua po raz kolejny zaciągnęła się ziołowym blantem, by zaraz potem wcisnąć go na powrót Solbergowi. Wymierzyła w niego palec - błyszczące od alkoholu oczy pozostawały jednak zadziwiająco trzeźwe, choć widocznie rozbawione.
— Mam do Ciebie pewną delikatną sprawę, złotko — przyznała, z gracją zakładając nogę na nogę.

Nie spodziewał się, że ze wszystkich ludzi na świecie to właśnie Perpetua odnajdzie go w krzakach i pociągnie za sobą, przy okazji jeszcze kradnąc blanta. Nie wiedział, co się dzieje, ale przynajmniej wychodząca z roztaczanego przez kobietę uroku wili zazdrość, mogła nieco odpuścić, gdy miał pewność, że nikt nieodpowiedni się wokół niej nie kręci teraz.
-Przepiękna. Choć nie tak piękna jak Ty. - Wyszczerzył się, będąc już na tyle zjaranym, by niektóre hamulce sobie odpuścić. Gdy tak szli, nagle zdał sobie sprawę, że coś tu nie pasuje. Przystanął więc i bardzo, ale to bardzo kulturalnie wgapił się w biodro kobiety, by następnie dźgnąć je palcem. - Na Teutatesa, Perpetuo, Ty nie utykasz! - Wgapił się nienaturalnie wielkimi oczami w nią, jakby chciał to biodro prześwietlić i zobaczyć, co tam się w środku dzieje, że kobieta porusza się jak rącza łania, zamiast jak połamany gumochłon. Choć i wtedy miała w sobie tyle samo gracji.
Gdy usiedli, nie potrafił nie odwzajemnić tego zalotnego spojrzenia, choć w jego wypadku mogło to wyglądać nieco zabawnie skoro był już zjarany i to dość raczej mocno, na co wskazywały jego prawie że platynowe już włosy.
-Schowek? A co takiego tu chowacie? - Wyszczerzył się, podnosząc znacząco brwi, po czym roześmiał się głośno, ale zaraz przypomniał sobie, że jest zjarany i szybko ucichł, przykładając palec do ust i wydając z siebie ciche "ćśśśśśś".
-Delikatną sprawę? Proś o co tylko zechcesz. Z radością dla Ciebie to zrobię. - Powiedział, odchylając się lekko do tyłu, po czym odebrał od niej blanta i się zaciągnął. -Tylko nie karz mi nikogo podpalać, dobrze? - Poprosił, jak małe dziecko, które błaga rodziców o odwołanie kary i też zrobił podobną minkę.

@Perpetua Whitehorn