Oczywiście, że mówiła poważnie. Nawet jakby założyły się o tysiąc galeonów - Hem nie miała co robić z pieniędzmi. Odremontowała sobie ostatnio łazienkę, kupiła trochę ubrań. I poza jedzeniem oraz pastą polerską do miotły nic więcej nie potrzebuje. Więc nie ma oporów wspomóc innych, jeśli tylko okazuje się, że akurat trzeba im trochę galeonów.
Uśmiechnęła się, widząc, że Puchonka podjęła rękawicę. Kapitan powinna być odważna i zawsze gotowa na wyzwania.
- Nie martw się, ja na pozycję szukającej przyuczałam się dzień przed - teraz się z tego śmiała, ale wtedy to był istny horror. Ze stresu nie mogła jeść. Nikomu nie życzy dowiedzieć się, że zmieniają mu pozycję na niespełna 24 godziny przed meczem.
Z drugiej strony, na pewno nikt nie traktuje tego tak poważnie jak Hem, zatem niewykluczone, że to po prostu jej psychika nie była w stanie znieść presji bycia idealnym na boisku. Sama siebie wykańcza miejscami.
Kończyła właśnie okrążenie, kiedy Nancy przypuściła na nią atak. Uchyliła się, dla zabawy robiąc korkociąg. Nie było to trudne. Zupełnie inaczej niż z Gryfonami. Co też bardzo źle wróży Puszkom na sobotnim meczu. To nie tak, że chciałaby, aby żółci wygrali - po prostu woli uniknąć nierównej masakry na boisku. Na to zawsze się przykro patrzy.
Rzuciła kafel idealnie w środek obręczy, śmiejąc się głośno.
- Szykuj ręce, Nancy! Dam ci wycisk za wszystkie czasy i nie przestanę, aż nie będziesz płakać na środku siłowni - zapowiedziała, lecąc po kafel.

Kostki: 5, 6
Kolejka: 6

Westchnęła widząc, jak Hem po raz kolejny z łatwością unika jej ataku. Nie spodziewała się dzisiaj po sobie cudów, ale żeby na sześć strzałów tylko jeden oddać skutecznie? Wynik marny, o ile nie tragiczny. Nie było jednak co się na ten temat rozwodzić, strzał za strzałem dostawała po prostu motywacji do dalszego szkolenia. I tak uważała, że przez ten jeden miesiąc, kiedy była w drużynie, zrobiła ogromny postęp. Nie odpuszczać i przeć na przód, a jakoś w końcu pójdzie. Poza tym nikt nie oczekiwał wygranej na najbliższym meczu, ważne, żeby zachować honor i nie dać się zmiażdżyć, a po wakacjach Puchoni wrócą silni, by walczyć w następnym sezonie o puchar. A przynajmniej takie ambitne plany i nadzieje miała Williams...
- Ej, jeszcze nie skończyłam! - Rzuciła pół żartem, pół serio. Nie liczyła na cud w ostatnim strzale, ale hej! Wciąż miała szansę! Przygotowała się do odbicia i posłała tłuczek w kierunku przeciwniczki. Niestety, choć włożyła w ten strzał najwięcej siły ze wszystkich poprzednich, to jednak moc nie poszła w parze z celnością i piłka śmignęła obok Hemah.
- Szykuję chusteczki! - Rzuciła z niejakim rozbawieniem, choć doskonale zdawała sobie sprawę, że jeszcze gorzko pożałuje tego zakładu. Nie miała najmniejszych problemów z zwizualizowaniem sobie przedstawionego przez Hem scenariusza. Aż ją coś w barku zabolało na samą myśl.
- Ok, zmiana! - Stwierdziła tracąc nieco na dobrym humorze. Wcale nie chciała oberwać tłuczkiem, a już na pewno nie tłuczkiem Peril. - Tylko pamiętaj, że jak połamiesz mi ręce, to nie wywiążemy się z zakładu! - Dodała jeszcze wesoło, licząc na jakąś taryfę ulgową, ale tego na głos już powiedzieć nie zamierzała.

Kolejka: 7
Celność: 2
Cel: I - lewa noga
Siła: 67

Tego tłuczka nie musiała nawet unikać. Przeleciał obok niej, nie stanowiąc zagrożenia. Mogła zatem spokojnie rzucić do bramki, kończąc serię ataków wyprowadzonych przez Nancy. Jeszcze poleciała dla niej po kafel, zanim obie zleciały na murawę. Przekazała dziewczynie piłkę, a sama wzięła pałkę, uważając, aby w tym momencie nie zaatakował ich dziki tłuczek. To byłby falstart.
- Szykuj, szykuj... - Zważyła w dłoniach pałę. Trochę zamyślona unosząc się na miotle i pozerkując za tłuczkiem. Miała poważne zawahanie. To nie był facet, którego mogła zmasakrować. Pałkarz posiada możliwość bronić własnym ciałem ścigającego, ale jego głównym zadaniem nie jest przyjmowanie na siebie uderzeń. Plus... Dopiero zaczynała w Quidditcha oraz była Puchonką. Hem westchnęła cicho. Masakrowanie jej było wskazane, ale też zwyczajnie zbędne. Przynajmniej na wstępie. Dobrze wiedziała, że nie jest najlepsza i musi ćwiczyć, otrzeźwiający wpierdol można zastosować dopiero, jak poczuje się zbyt pewnie.
Koniec końców Peril uderzyła piłkę wręcz śmiesznie lekko, celując w prawą nogę Nancy.
To będzie smutne, jeśli nie da rady się uchylić przed tym ciosem o sile przeciętnego komara.

Kostki:
Rzut do pętli - 5
Celność - 3
Część ciała - noga prawa
Siła - 2
Kolejka: 7

Chwyciła kafel i podrzuciła go kilka razy w górę, by przetestować rzut na sucho. Dawno nie miała w rękach tej konkretnej piłki, a faktura skóry była przyjemną odmianą od drewna, które chyba przysporzyło jej podczas tego treningu paru odcisków. Wskoczyła ponownie na miotłę, pełna determinacji. Może na tej pozycji pójdzie jej lepiej? Zamierzała tak czy inaczej dać z siebie wszystko, żeby nie wracać do domu z podkulonym ze wstydu ogonem. Podleciała na miejsce i skinęła głową na znak, że jest gotowa. Kiedy tłuczek poszedł w ruch, przełknęła nerwowo ślinę czekając na ból, ale piłka poleciała z taką prędkością, że Nancy nie miała najmniejszego problemu, żeby jej uniknąć. Spojrzała na Hem z lekkim wyrzutem. Może nie chciała zostać zmasakrowana, ale też bez przesady, aż takich forów nie potrzebowała! Czyżby Peril miała ją za aż taką ofermę?
- Hej, ja wiem, że zrobiłam kiepskie wrażenie, ale bez przesady! - Zaśmiała się krótko i podleciała do pętli, by oddać rzut. Celnie! Czyli nie było z nią aż tak najgorzej, miała szansę jeszcze nieco się zrehabilitować w oczach Gryfonki. Podleciała po piłkę, która spadła na ziemię i wróciła na miejsce.
- Odbijaj jak należy, patrzę i się uczę. - Skinęła głową z determinacją i z piłka pod pachą przygotowała się na kolejny unik - miejmy nadzieje, że nieco bardziej ambitny.

Kostki: 3, 6
Kolejka: 8

Patrzyła, jak dziewczyna radzi sobie z unikiem. Jak można było się spodziewać, bez problemów. Naprawdę by musiała być ostatnią ofermą, aby dać się w ten sposób pogłaskać przez tłuczek.
Peril zakręciła pałą w miejscu, obserwując, jak piłka mija Williams, leci gdzieś za nią i za chwilę zawraca. Równie wolno, co Hem go odbiła, acz stopniowo się rozpędzając. Choć Puchonka zdążyła dawno zmienić położenie, przygotowując się do drugiego ataku na bramkę.
Gryfonka zawahała się ledwie chwilę. Faktycznie można było odnieść wrażenie, że ma Nancy za kalekę, która na miotle siedzieć nie powinna. To było wręcz uwłaczające. Podkręciła lekko głową, zanim uśmiechnęła się wrednie.
- Proście, a będzie wam dane - odpowiedziała, zanim zleciała trochę w bok, trzymając pałę mocno oburącz. Znalazła się teraz w idealnej pozycji na przyjęcie tłuczka - metalowe okucia uderzyły w żelazną kulę, odzywając się przy tym strasznym jazgotem. A sama piłka poleciała w stronę Williams z zabójczą wręcz prędkością. Hem włożyła w to uderzenie niemalże całą siłę, jaką dysponuje. Miała nadzieję, że spełniła oczekiwania kapitan - ciężko będzie ten atak uniknąć.

Kostki:
Celność - 4
Cel - I, lewa noga
Siła - 94
Kolejka: 8

Nieraz zdarzało jej się żałować wypowiadanych przez siebie słów, nigdy jednak żadnych nie pożałowała tak boleśnie jak tych skierowanych w stronę Hemah. Powinna ugryźć się w język i grzecznie uniknąć tego żałośnie wolnego tłuczka, a nie prowokować! Z drugiej strony mimo wszystko nie spodziewała się, że dziewczyna weźmie sobie jej prośbę do serca aż tak bardzo, że w następnym strzale będzie chciała ją po prostu zabić. Dźwięk uderzenia odbił się w uszach Puchonki, która nie miała najmniejszych szans uciec przed nadlatującym z piekielną prędkością tłuczkiem. Zdążyła jedynie otworzyć szerzej oczy ze zdumienia, a sekundę później leżała już na ziemi wijąc się z bólu. Świat jej zawirował przed oczami i nawet nie umiała stwierdzić co się właściwie dzieje. Dostała w udo i bolało tak jakby właśnie przebiegło po nim stado hipogryfów. Znała już ten ból, zaznała go na treningu z Violą, więc resztkami świadomości zdiagnozowała sobie złamanie. Świetnie.
- Kurwa, jakie ja pierdole czasem głupoty... - Wydusiła zaciskając zęby. - Ja już kurwa nic nie mówię. - Jęczała wściekła na siebie i na wszechświat, który tego dnia postanowił zrobić dosłownie wszystko, żeby jej dokopać.
- Masz te eliksiry? - Zapytała kiedy w końcu udało jej się opanować szok i unieść się nieco na ramionach, by zerknąć na zmasakrowaną kończynę. Nie wyglądało to dobrze... Przeniosła zbolałe spojrzenie na Peril licząc, że faktycznie przyniosła ze sobą apteczkę, bo Williams o tym nie pomyślała. Nauczka na przyszłość.

Kostki: 2, 5
Kolejka: 9

Nie spodziewała się, że dziewczyna tak szybko i łatwo spadnie z miotły. To było wręcz coś nowego. Hemah miała miejscami problem z odróżnianiem jednych meczy od drugich; odruchy z treningów ligowych wkradały się do jej ćwiczeń z uczniami. Wymogi oraz poprzeczka ustawione zostały niesprawiedliwe wysoko dla kogoś, kto nie był sportowcem. I chociaż upominała się często, jej osąd niejednokrotnie splamiony był subiektywizmem.
Zleciała na ziemię, we wzroku Gryfonki czaiło się rozczarowanie. Acz za chwilę podkręciła lekko głową, słysząc przekleństwa. Musi podchodzić do Nancy łagodniej. Zbliżyła się do rzuconej nieopodal torby i dostała zeń fiolkę eliksiru wiggenowego, zanim kucnęła przy Puchonce. Pomogła jej wypić zawartość naczynia, czekając później, aż zacznie działać.
- Trzeba popracować nad twoją odpornością na ból - zadecydowała. Co chwila, to więcej rzeczy wychodziło do korekcji lub treningu. Oby tylko Nancy nie przeraziła się i nie zrezygnowała.
Kiedy czuła się już na siłach i była w stanie wejść na miotłę, Hem uniosła się wraz z nią.
Tłuczek krążył gdzieś dziko ponad ich głowami, zanim nie znalazł się na dobrej pozycji do uderzenia. Trzask rozległ się kolejny raz po boisku, nie wróżąc zbyt dobrze dla Williams. Chyba Hem trochę poniosło przy tym uderzeniu.

Kostki:
Celność - 5
Część ciała - H, krocze
Siła - 95
Kolejka: 9

Nancy była zupełnie nowa w tym sportowym świecie. Potrzebowała jeszcze wielu takich treningów, żeby przywyknąć do bólu i nauczyć się go w miarę możliwości ignorować. Hem miała taką siłę, że Williams była w zasadzie wobec niej zupełnie bezradna. Była tak na wściekła na siebie i na to co sobą reprezentuje, że miała ochotę już tylko zamknąć się gdzieś w jakimś składziku, udawać, że zaginęła i wyjść z niego dopiero po meczu. Choć wydawała się to kusząca opcja, to zagryzła zęby, wypiła eliksir i bez zbędnych komentarzy weszła ponownie na miotłę. I choć ciągnęło ją, by zmienić kierunek lotu i najzwyczajniej w świecie wrócić do zamku, to zaciętą miną obserwowała śmiercionośną piłkę. Absolutnie nie było opcji, żeby się teraz poddać. Może nadszarpnięty, ale wciąż miała jakiś tam honor... Sama do niej przyszła, sama poprosiła o trening, to teraz musiała to po prostu przeżyć, a wstydzić się będzie później. Oj będzie i to jak...
Kolejny potężny huk, zwiastujący idealne uderzenie, a biedna Williams już i tak oszołomiona z tego wszystkiego znowu nie uchyliła się na czas. Kolejna fala paraliżującego bólu rozlała się w okolicach miednicy, paraliżując wszystkie mięśnie. Jęknęła głośno osuwając się z miotły, ale tym razem utrzymała się na rękach i wdrapała się ponownie na górę, starając się ignorować przeszywający ból. Ogromna dawka adrenaliny buzującej w żyłach już od poprzedniego uderzenia nieco ułatwiła jej zadanie, ale już nie do końca kojarzyła gdzie jest góra, a gdzie dół. Nie ważne. Ważne, że siedziała.

Kostki: 2, 2
Kolejka: 10

Tym razem nie spadła - chociaż była blisko. Peril parę chwil chciała już podlecieć i jej pomóc, niemniej pozwoliła Nancy zachować honoru na tyle, coby samodzielnie usiąść na kiju. Ale stan dziewczyny nie wyglądał za dobrze, wobec tego Hem zleciała po kolejną porcję wiggenowego. Z pałą pod pachą zbliżyła się do Puchonki, wyciągając w jej stronę fiolkę.
- To co, wracasz na pozycję pałkarza? - Innymi słowy... Nie chcę cię dalej, dzieciaku, masakrować. Nancy zdecydowanie miała nikłe szanse w zestawieniu z Hem, która choć zwykle była ścigającą, tak ostatnio zaczęła szlifować także inne role. Wobec tego podniosła swoje kwalifikacje jako pałkarz - prawdopodobnie miała ku temu wrodzony talent i aż dziwne, że nie pomyślała wcześniej o masakrowaniu ludzi tłuczkami. Zwykła robić to gołymi rękoma.
Kiedy kapitan wypiła już eliksir, Gryfonka oddała jej pałę, a sama wzięła kafel.
- Masz bardzo długi czas reakcji. Ale weźmiemy coś miększego niż tłuczek i postaramy się go skrócić. Tak samo jak wypracować zwrotność na miotle oraz ogólnie uniki - oh boy. Tak bardzo widać było po Nancy, że porwała się z motyką na Słońce, zostając na domiar wszystkiego kapitanem. Oby tylko udźwignęła ciężar. Puchoni już dostatecznie mocno kuleją w szkolnych rozgrywkach.
Odleciała, robiąc niespieszne okrążenia wokół polany oraz przerzucając sobie kafel między rękoma. Czekała na reakcję ze strony pałkarki. Może teraz wstyd przekuje w agresję i zrobi dobry użytek z pały? Oby.

Kolejka: 10

Z ulgą zleciała na ziemię, po kolejną porcję eliksiru. Czy mogło być gorzej? Chyba osiągnęła już całkowite dno. Przytknęła usta do flakonika i przełknęła życiodajny płyn. Na pytanie z ust Hem chciała odpowiedzieć, że najchętniej to wróciłaby do domu, ale skinęła jedynie głową, przejmując w ręce znajomą pałkę. Kafla zgubiła gdzieś w międzyczasie, ale już za nim nie biegała. Nie miała siły. Nic nigdy nie wypruło z niej życia tak jak ten nieszczęsny trening.
W zasadzie plan dalszych ćwiczeń nieco ją zdziwił. Po tym co pokazała myślała, że więcej Peril na oczy nie będzie chciała tej żałości oglądać, ale pozytywnie ją zaskoczyła. Jeszcze sama nie wiedziała, czy ma ochotę z tej oferty skorzystać, ale postanowiła te rozważania zachować na później, kiedy emocje już opadną, a ból odpuści, bo teraz kolejne podobne spotkanie to było ostatnie na co miała pchotę.
- Dzięki. - Powiedziała tylko, nie uściślając za co właściwie dziękuje. Za to, że się zlitowała, czy za to, że chce jeszcze w ogóle z nią pracować. Chyba za wszystko.
Wskoczyła na miotłę i uniosła się w górę. Zacisnęła palce na drewnie i uniosła ramiona, by przymierzyć się do ataku. Skupiła całą swoją wściekłość na tej przeklętej piłce, której uderzenie wciąż pulsowało w jej udzie i z dzikim okrzykiem, który w niekontrolowany sposób wyrwał się z puchoniego gardła, uderzyła w tłuczek. Donośny jazgot rozszedł się po okolicy, a piłka i poszybowała w kierunku Hemah z zadziwiającą prędkością.

Kostki:
Celność - 6
Część ciała: - F - łopatki
Siła - 96
Kolejka: 11

Każdy gdzieś zaczynał. Jedyni z większymi predyspozycjami, inni z mniejszymi. Wcześnie, późno, zawodowo, dla zabawy. Ale nie znaczy to, że powinna kogokolwiek dyskryminować. Każdy gdzieś zaczął - pytanie tylko, co zrobił potem i gdzie znajduje się teraz. A skoro Hem jest o kilkanaście poziomów wyżej od Nans, to logiczne, że wypada Puchonce pomóc. Przynajmniej logiczne dla Peril. Dzielić się wiedzą i poradami, skoro ona nie ma do wielu z nich dostępu. Co zrobi z tym wszystkim, to dopiero zdefiniuje, czy praca, włożona przez Gryfonkę, była tego warta, czy raczej całkowicie zmarnowała swój czas.
Widziała po minie dziewczyny, że się złości. Wstyd mieszał się z agresją i całe szczęście wyładowany został na piłce. Pośrednio przez to na Hem, ale lepiej już dać upust emocjom aniżeli je w sobie tłumić. Podle tej reguły żyła białowłosa, rzadko umiejąc zatrzymać język za zębami. Szybciej robiąc niż myśląc... Choć to ostatnie bardzo dobrze sprawdzało się w Quidditchu.
Co prawda przez te wszystkie, zebrane emocje tłuczek był niezmiernie trudny do uniknięcia. Hemah przechyliła się, szarpiąc gwałtownie miotłę. Tłuczek smyrnął obok jej łopatek, podrywając włosy oraz dając ułamek poczucia jego prawdziwej siły. Zaśmiała się donośnie.
- That's what I'm talking about! - Wykrzyknęła, zanim wesoło przerzuciła kafel przez obręcz, a potem zgarnęła go z ziemi.

Kostki: 3, 5
Kolejka: 11

Efekt uderzenia totalnie ją zaskoczył. Oddała pełen wściekłości strzał, który w końcu był w stanie nieco utrudnić Hem zadanie. Czuła za to jak wiele wysiłku ją samą to kosztowało. Jakby cała pozostała w zmęczonych mięśniach energia wyskoczyła z jej ciała i odleciała w dal razem z tłuczkiem. Ciężko będzie to powtórzyć... Mimo wszystko ten malutki sukces wywołał w końcu uśmiech na zbolałej twarzy i jakiś błysk w czekoladowych oczach. Ma gdzieś jednak tą siłę! Trzeba tylko w odpowiedni sposób ją wydobyć!
- Udało się! - Pokręciła głową z niedowierzaniem. Nie sądziła, że jeszcze dziś będzie w stanie oddać dobry strzał, a jednak!
Pozbyła się nadmiaru emocji, wyładowując się na tym uderzeniu i już czuła, że następne nie pójdzie tak dobrze. Przestała się tym natomiast przejmować, bo nawet jeśli wciąż nie zachwycała techniką, to przynajmniej nie groziły jej kolejne złamania.
- Jeszcze raz. - Mruknęła jakby bardziej do siebie, jakby miała w ten sposób poprosić swoje kończyny o powtórzenie tego manewru. Wodziła spojrzeniem za piłką, która już wracała w jej kierunku, gotowa na odbicie i uderzyła z całej siły, na tyle, na ile pozwoliły jej wyczerpane z wysiłku mięśnie. Całe szczęście, że do meczu pozostało jeszcze trochę czasu, bo po dzisiejszym dniu będzie potrzebować porządnej regeneracji...
Obserwowała uważnie tłuczek, dusząc w sobie przekleństwo. To nie było to co chciała osiągnąć. Znowu.

Kostki:
Celność - 6
Część ciała: I - lewa noga
Siła - 24
Kolejka: 12

Cieszyła się razem z Nancy. Niemniej zaczęła rozważać inne kwestie - czy to znaczy, że powinna dziewczynę wkurzać, aby dobrze grała? Na Hem to działało. Zawsze poddenerwowana robiła się niesamowicie mordercza. Niemniej znała Nancy za mało, aby oceniać.
Mimo to, uśmiechała się, kiedy Puchonka brała kolejny zamach. Odrobinę rozczarowując, jeśli Peril ma być szczera... Tłuczek nie poleciał tak mocno, jak poprzednio. Był zgoła łatwy do ominięcia, zupełnie nie przeszkadzając w wbiciu bramki. Która to już dla hipotetycznego żółtego domu? 8? Albo 9. Tak czy tak, było ich dość sporo.
Nie zostawało nic innego. Próbowała zachęcać, próbowała dopingować. Najbardziej zadziałał prymitywizm złości.
- Tylko na tyle stać Hufflepuff? - Krzyknęła nagle. Wyzywająco zadzierając głowę. - Nawet ten borsuk w waszym herbie to za dużo! Obawiam się, że nadajecie się co najwyżej na króliczki.
Oby tylko Nancy nie odebrała tego opacznie i źle. To miała być jedynie taktyka, aby włożyła więcej siły w uderzenia, a nie znielubiła Hem.

Kostki: 3, 4
Kolejka: 12

Tak jak myślała, tym razem znowu nawet minimalnie nie utrudniła Hem rzutu na pętlę. Rozczarowana, ale nie zaskoczona. Nie łudziła się już nawet, że powtórzy tej jeden dobry strzał. Może gdyby się znowu zamieniły? Nawet jeśli to był klucz do sukcesu, to Williams absolutnie nie miała na to ochoty. Zbierała resztki sił, by przynajmniej skończyć ten trening jak należy.
Spojrzała na swoją przeciwniczkę, która próbowała ją sprowokować. Może to i był jakiś sposób? Nie mogła przecież pozwolić na takie lekceważenie borsuków, nawet jeśli faktycznie wypadali najsłabiej na tle innych drużyn! Chciała odkrzyknąć jakiś zaczepno-obronny tekst, ale nauczyła się już, że dzisiaj bardzo szybko żałuje wypowiadanych słów. Zrezygnowała z żartu, bo jej czyny z dużym prawdopodobieństwem mogły zadziałać przeciwko niej.
- Królik też może udziabać! - Rzuciła tylko neutralnie i odetchnęła głęboko, szykując się do strzału. No dalej Nan, już prawie koniec, przyłóż się... Zwróciła się z prośbą do samej siebie i spróbowała powtórzyć to wcześniejsze, najlepsze odbicie, celując między łopatki pozostającej w ruchu Gryfonki. Zamachnęła się energicznie i posłała tłuczek przed siebie. Tym razem udało jej się włożyć w to nieco więcej siły, ale wciąż niewystarczająco. Pokręciła głową z rezygnacją i poprawiła dłonie. Jeszcze raz. Jeszcze jedna szansa.

Kostki:
Celność - 4
Część ciała: F - łopatki
Siła - 39
Kolejka: 13

Liczyła na to, że nie pozwoli się lekceważyć. U Hem przytyki co do jej umiejętności wywoływały pragnienie pokazania się z jak najlepszej strony, co wynika z chronicznego poczucia, że nie jest dość dobra jak na zajmowaną pozycję. "Imposter syndrome" z wolna zaczynał się u niej rozwijać, chociaż walczyła z tym morderczymi treningami, podnoszącymi kwalifikacje. Nigdy chyba nie będzie z siebie zadowolona.
Zamyśliła się i niemalże dała się uderzyć. Na szczęście w ostatniej chwili uciekła przed tłuczkiem, acz strzał do bramki nie był najlepszy. Grunt, że kafel przeleciał przez bramkę, zdobywając koniec końców dziesiątego gola. Tak myśli, że dziesiątego.
- W takim razie nadajecie się tylko na gumochłony! - Odkrzyknęła, śmiejąc się.
- Dalej, dalej. Może jak stanę w miejscu, to mnie trafisz? Ostatnia szansa, Williams! - Zaśmiała się, faktycznie zachęcająco po tym zwalniając. Zupełnie, jakby się nadstawiała do uderzenia.
Zakręciła nawet zachęcająco biodrami na trzonku miotły.

Kostki: 3, 3
Kolejka: 13

Już nawet nie liczyła tych bramek. Wystarczyła świadomość, że było ich wiele i tyle jej wystarczyło. Naprawdę chciała wzbudzić w sobie te pokłady złości, które poprzednio wyzwoliły w niej siłę i energię. Problemem było to, że wtedy była wściekła na siebie, próby podpuszczania przez Hem nie działały w ten sposób. Nie miała za co złościć się na nią, nawet jeśli ewidentnie ją prowokowała. Poza tym ledwo już w ogóle trzymała pałkę i siedziała na miotle. Dostała taki wycisk, że pewnie przez tydzień będzie boleśnie wspominać ten trening przy każdym ruchu.
- Wolę nie odpowiadać, bo moje słowa ewidentnie są wykorzystywane przeciwko mnie. - Rzuciła skupiając się na piłce. Nabrała powietrza i wypuściła je dopiero podczas odbicia. Włożyła w to wszystkie siły jakie tylko miała w przemęczonych mięśniach. Miała wrażenie, że poszło lepiej niż dwa poprzednie strzały, aczkolwiek wciąż nie było to odbicie, z którego mogłaby być zadowolona. Niestety.
Po skończonej serii wylądowała na ziemi, schodząc z miotły z cichym jęknięciem. Miała wrażenie, że bolą ją nawet mięśnie, o których istnieniu nie wiedziała. Nie mówiąc już o tym, że udo i miednica pulsowały ogniem. Trochę zajmie jej pozbieranie się po tym treningu. Zarówno fizycznie jak i psychicznie. Już powoli zaczynała nabierać wiatru w żagle i przekonywać się, że podjęła dobrą decyzję, ale wszystkie pozytywne odczucia odnośnie jej kapitaństwa zostały właśnie skutecznie stłamszone, zgniecione i zamiecione pod dywan. Nawet nie miała słów by wyrazić rozczarowanie swoją osobą.
- Dzięki Hem. - że mnie nie zabiłaś... - Ja... - Chciała się jakoś usprawiedliwić, pocieszyć, zażartować, ale nie znalazła jakichkolwiek słów, które byłyby odpowiednie po tym popisie braku koncentracji, braku siły, braku wszystkiego. Westchnęła ciężko i spojrzała w błękitne oczy dziewczyny, szukając w nich... Rozczarowania? Wzgardy? Niechęci? - Po prostu dzięki za poświęcony czas. - Uśmiechnęła się smutno i wbiła zmęczone spojrzenie w trzymaną w rękach pałkę. Jeszcze był czas do meczu. Jeszcze miała szansę się podciągnąć. Miała taką nadzieję...

Kostki:
Celność - 4
Część ciała: F - łopatki
Siła - 48
Kolejka: 14

Nie udało jej się sprowokować dziewczyny. Może to i lepiej? Czasem warto zachować spokój w obliczu każdych wyzwisk. Cóż... Styl gry zależy od osoby. Hem stawia na złość, inni na opanowanie. Trochę brunetce zajmie, nim odnajdzie swój.
Uniknęła ostatniego tłuczka niemalże tanecznie, robiąc przy tym korkociąg. Kończąca bramka również była piękna. A potem wylądowała, prostując się oraz rozciągając chwilę mięśnie łopatek. Poza siniakiem na nodze była nienaruszona. Zaczęła zatem zbierać sprzęt.
- Hm? - Spojrzała na Nancy, zanim wyciągnęła rękę. Objęła ją za szyję, zmuszając do pochylania się. Przejechała kostkami po ciemiączku Puchonki, nim ją puściła.
- Rozumiem. Nie musisz nic mówić - wyszczerzyła się na koniec. Jakby nie patrzeć... To był dobry trening. Niekoniecznie dla Hem, która raczej nie zrobiła za wiele. Ale dla Williams na pewno był niczym kubeł zimnej wody na głowę. Dawał poczucie, jak to jest w prawdziwym meczu. Przedsmak tego, co żółtych może czekać już za kilka dni.
Rozumiała to. Emocje, które kłębiły się w głowie świeżo upieczonej kapitan. I naprawdę miała nadzieję że podoła wyzwaniu.
- Daj znać, kiedy będziesz mieć czas - kiedy sprzątnęła już wszystko, pożegnała się z Nancy i ruszyła w stronę wyjścia ze szkolnych terenów. Zamierzała udać się do swojego domu.

Kostki: 6, 4
Kolejka: 14
zt x2

Czuła, że w skroniach jej ćmi. Kiepsko spała, pogoda się psula, ciśnienie spadło. Ciężkie chmury wisiały nad zamkiem, wieczorem pewnie będzie padać. Westchnęła, poprawiając bluzę. Ubrała się dziś cieplej. Niosła też walizkę z piłkami, pałkę oraz miotłę, na ramieniu mając torbę. Przy palącym się pniu przystanęła, kładąc wszystko na ziemi i przeciągając się, a potem ogarniając polankę. Kiedy Gryfon do niej dołączył, uniosła rękę na powitanie.
- Oy. Będziemy dziś ćwiczyć podstawy. Prosta sprawa. Tam zawiesiłam obręcz. Będziesz w nią celował. Ja będę strzelać w ciebie tłuczkiem. Unikasz i rzucasz albo obrywasz - podsumowała, patrząc oceniająco na stan chłopaka.
- W razie co mam eliksiry, ale staraj się wytrzymać jak najdłużej na kiju. W końcu to randka. Jak wymiękniesz za szybko, będę rozczarowana - wyszczerzyła się do niego, czekając, czy będą jakieś pytania. A gdy wszystko ustalili, dała mu wsiąść na miotłę jako pierwszemu. Uwolniła chwilę po tym tłuczek i rzuciła do gryfona kafel. Wsiadając na koniec na własnego nimbusa.
Zważyła pałę w ręce. Pierwszy tłuczek nie był mocny. Dawała chłopakowi trochę szans. Dobre pytanie na jak długo.

Kostki dla Hem:

Kostki dla Russa:

Kostki: 6, B, 14
Kolejka: 1

Russell w ostatnim czasie czuł się bardzo zmęczony i wyczerpany, ale mimo to wciąż się nie poddawał. Treningi może go męczyły, ale czuł się dobrze. Czuł, że zdobywa wiecznej wprawy niż kiedykolwiek z czegokolwiek miał. Wiele osób mu w tym pomogło i nie tylko z jego wspólnego domu. Ba! Nawet nauczył się nie przywalać ryjem o pętlę ani za każdym razem łamać nos. Trochę współczuł puchonce, której się oberwało, ale zasłużyła.
Dzisiaj miał się odbyć trening z Hem. Trochę się go obawiał po tym, jak usłyszał wymianę zdań na ich wspólnym treningu. Jednak nie znał Hem od dziś. Dlatego może go to nieco niepokoiło. Była bardzo podobna do niego, aczkolwiek jako pani prefekt zabroniła mu bójek przynajmniej na zajęciach. To nie było w jego stylu, ale szedł z nią na kompromis. W końcu starał się, by punkty domu wyglądały jako tako.
Miejsce, w które dotarł, było dość niesamowite. To drzewo było niesamowite! Nigdy tu nie dotarł, ale nie zamierzał aż tak podziwiać miejsca, bo byli tu w zupełności innym celu.
- o to się nie martw, jestem dobry w uzdrawianiu, ale fajnie, że zadbałaś o wszystko - chyba nawet każdy ruch zaplanowała. Kiedy zaś wspomniała o randce i o tym, że ma wytrzymać długo, zabrzmiało to tak bardzo dwuznacznie, że aż musiał prychnąć. - o to się nie martw
Wkrótce wskoczył na miotłę i nie spodziewał się, że dziewczyna tak szybko postanowi go zaatakować. Wątpił, by to były czekoladowe tłuczki jak na zajęciach albo takie jak w pokoju życzeń. Na szczęście uniknął zderzenia z nim, a nawet udało mu się zaliczyć gola. Czy to był dopiero początek?

Unik: 6
Cel:5

Przekonają się, czy faktycznie Russ wytrzyma dłużej. Hem nie dla wyglądu ćwiczyła na siłowni. Pałka, choć ciężka, robiła jej się z treningu na trening tylko bliższa oraz lżej chodziła w rękach.
- Ah tak? Ciężko może być rzucać zaklęcia bez zębów - tym razem uśmiech zrobił się kpiący z wyraźną nutą sadyzmu. Pierwszy cios w stronę twarzy Russ uniknął, ale nie znaczy to, że po nim nie nadejdzie kolejny.
- Jak nie jedna różdżka, to druga... Słyszałam, że bezzębni najlepiej robią loda - pokazowo potarła trzymaną pałę. Seksualne żarty zawsze dobre.
Poczekała, aż chłopak weźmie kafla z ziemi, mentalnie odhaczając mu pierwszego gola. Dobry początek, trzeba przyznać. A potem tłuczek znalazł się na idealnej pozycji.
Metaliczny trzask pały uderzającej w żelazną piłkę rozszedł się po polanie. Tłuczek był mocny, lecz z celnością gorzej. Zamiast polecieć w stronę twarzy, skierowany został na pierś. Też dobrze. Może da radę Russa zrzucić.
Obserwowała uważnie poczynania gryfona.

Kostki: 3, C, 81
Kolejka: 2

Prychnął, ale w duchu wiedział, że dziewczyna może mieć rację. Kiedy ból jest naprawdę silny, to człowiek ma ochotę tylko wrzeszczeć. Wrzask nie pomaga w idealnym rzucaniu zaklęć zwłaszcza na samego siebie. Jeśli dziewczyna nie była zbyt dobra ani w zaklęciach, ani w uzdrawianiu to eliksiry to był świetny pomysł. Był prawie pewien, że sama ich nie przyrządzała.
- Ty chyba coś wiesz o robieniu loda, moja droga- zaśmiał się, widząc, jak dziewczyna pociera swoją pełkę. Jemu jeszcze żadna bezzębna loda nie robiła, więc ciężko mu było przyznać, jaka jest prawda.
Jego zadowolenie z siebie nie trwało zbyt długo. Wkrótce dziewczyna wycelowała tłuczkiem prawie idealnie w jego pierś. Było to dla niego takie zaskoczenie, że nie zdążył zrobić uniku, a ból szybko rozszedł się po jego ciele, że aż zleciał z miotły!
- Kurwa, dziewczyno.- krzyknął w jej stronę, krzywiąc się z bólu. Oby na meczu przypadkiem (albo z przyzwyczajenia) nie wycelowała w jego stronę. - Chyba połamałaś mi żebra- jednak nie poddawał się. Był w stanie nadal ruszać kończynami, więc nie było źle.


Obrona: 4

Zadarła głowę w przejawie dumy.
- You wish - cóż... Jeszcze nigdy w związku nie była. To raczej nie jest wielka tajemnica w szkole, ale też nie planuje się nadmiernie chwalić brakiem doświadczenia. Wynika z kwestii, jakich tym mocniej nie chce poruszać z kimś pokroju Russa.
Spadł. Ha. Parsknęła, słysząc przekleństwa i wylądowała obok, uważając na tłuczek.
- Módl się, by tylko żebra - dźgnęła go w pierś pałką, acz celowo na tyle lekko, by nie zabolało. Nie będzie go dręczyć poza grą. Niemniej kiedy stanął już pewnie na nogach, uniosła mu brodę końcem pały.
- Będziesz na kolanach błagał mnie o litość - ugryzła się w język, zanim wyrwało jej się coś gorszego i znacznie bardziej seksualnego.
Ile w tym prawdy, to tylko Hem wie. Chciała go nastraszyć, to na pewno. Ale fakt faktem - jest zdolna kogoś zmasakrować, a ta wiedza powinna wystarczyć. Tyle, że byłoby bezsensem równać z ziemią kogoś, kto dopiero przestał polerować gębą obręcze. Zatem kiedy znaleźli się na nowo w powietrzu, posłała mu dość słabego tłuczka. Chciała rozeznać się, czy da radę latać z pękniętymi żebrami, zanim pomyśli, czy chce mocniej chłopaka masakrować.

Kostki: 5, A, 6
Kolejka: 3

Czy Russ wiedział, że Hem nie była nigdy w związku? Szczerze mówiąc to nie. Nigdy nie słuchał plotek, które krążyły po szkolnych korytarzach. Zwłaszcza takich co były z niepewnego źródła. Zawsze uważał, że plotki rozpowiadają zazdrośni ludzie, którzy nie mają własnego życia. On był typowym błaznem. Nie niszczył nikomu reputacji, a rozśmieszał swoim kosztem. Lubił kiedy na kogoś ustach widniał uśmiech. Tyle że po śmierci jego matki wszystko się zmieniło.
- O litość? Znasz mnie nie od dziś, skarbie. Nigdy nie będę Cię prosić o litość- no, chyba że będzie leżał półżywy na trawie i nie będzie już niczego czuł, ale to był szczegół. Jednak wtedy prawdopodobnie będzie prosić by przestała, ale to nie był wybór, wtedy już natura będzie przemawiać. Chęć życia zwycięży. Jednak Hem chyba nie będzie chciała stracić tak dobrego gracza!
Wkrótce dziewczyna ponownie go zaatakowała, ale celowała centralnie w głowę. Całe szczęście to było naprawdę lekkie uderzenie, bo prawdopodobnie co najmniej miałby wstrząs mózgu. Oczywiście nie dość, że nie udało mu się uniknąć zderzenia z tłuczkiem, to jeszcze nie trafił do pętli. Ohh, czyżby zaraz dostał opiernicz od gryfonki?


obrona: 3
przezwyciężenie bólu: 4
cel: 1

Na to liczyła. Chciała, aby z tego treningu Russ coś wyciągnął i nauczył się nowych rzeczy. Poprawił uniki, popracował nad celnością. A do tego jest niezbędne bycie świadomym tego, co się robi... Oraz bycie upartym aż do bólu. Dosłownie.
Okrążyła boisko, obserwując jego poczynania. To nie był mocny cios, ale ból od piersi z pewnością mógł źle wpływać na celność. Nawet samo uniesienie ręki do rzutu, nie mówiąc o zwykłym oddychaniu. Złamane żebra są doprawdy nieciekawe.
Musiała trochę gonić tłuczek po boisku, bo cholernik nie chciał ustawić się odpowiednio do strzału. Chciałoby się... Aby wszystko się zawsze udawało. Życie nie jest niestety bajką i choć się starała, tym razem spudłowała.

Kostki: 2, I, 56
Kolejka: 4

Russell miał wrażenie, że jedyne czego tu się dzisiaj nauczy to pudłowania. Co by nie robił to kafel i tak nie chciał wlecieć do pętli. Czyżby szczęście początkującego za pierwszym razem? Koszmarnie się z tym czuł, że nie mógł trafić do pętli nawet jeśli nikt jej nie bronił. Ku uldze stwierdził, że Hem nie skomentowała to w żaden sposób. Może nie chciała go jeszcze bardziej stresować? A co jeśli na meczu, przed oczami tysiąca osób jeszcze bardziej się skompromituje? Nie chciał o tym nawet myśleć.
Korzystając z tego, że tym razem dziewczyna po raz pierwszy nie trafiła w niego tłuczkiem, rzucił kafla w stronę pętli, ale również tym razem nic z tego. Naprawdę się zdenerwował na siebie.
- Co robię nie tak?- prychnął niby to do siebie, niby do dziewczyny wcale nie oczekując odpowiedzi. Nie mógł zgonić na wiatr, bo go nie było. Mógł winić tylko siebie.

cel:2

Zleciała trochę bliżej, patrząc za rzuconym kaflem. Chwilę się zastanowiła.
- Zaakceptuj ból. Wytrzymujesz się, bo każdy ruch ręki cię boli. Pogódź się z tym, pozwól, aby cierpienie się rozeszło po ciele. Duszenie go tylko ogranicza - odpowiedziała spokojnie. Nie zamierzała go opieprzać. Jeszcze nie. Nie są tutaj z mistrzem świata, są aby wytrenować nowego zawodnika z niewielkim doświadczeniem. Należy dostosowywać metody do osoby. Była zatem bardziej stonowana niż zwykle, spokojniejsza i po prostu uważna.
Odleciała i odczekała, zanim dogoniła tłuczek. Nie wkładała jednak wiele sił w cios, dając mu dość dużo szans na unik.
Doskonale rozumiała wyrzucanie samemu sobie, że jest się zbyt słabym.

Kostki: 6, F, 4
Kolejka: 5